Op 20 augustus 2012 zal het vier jaar zijn dat ik naar Bb - open Hart verhuisde en zoals altijd is het pas achteraf dat men zich kan realiseren hoe dit is geweest. Net als overal en bij iedereen zijn er hoogtes en laagtes geweest om te komen waar ik nu sta.
Vandaag is het mijn vrije dag, iets waarvoor ik heb moeten vechten om die te bekomen. Mensen zijn zo verschillend: sommigen hebben geen rustdagen nodig, ze hebben voldoende energie om alles altijd aan te kunnen en anderen krijgen last als ze over hun eigen grenzen gaan.
Het kost tijd om dit te ontdekken en te aanvaarden en het vraagt moed om voor jezelf op te komen en keuzes te maken die anders zijn dan je medemensen nodig hebben.
Als ik het zo bekijk zijn die vier jaren groei-jaren geworden. Jaren, dagen, uren waarin ik mezelf tegenkwam op een andere manier dan voordien. Het leven is een heel boeiend proces met zijn ups en downs, zijn zekerheden en zijn twijfels, zijn zoeken en zijn vinden.
Op vier jaar tijd kan zoveel gebeuren dicht bij jou en verder af. Sommige gebeurtenissen gaan zo aan jou voorbij maar andere blijven je bij, je kan ze niet loslaten omdat er emoties aan verbonden zijn, omdat je hart en de liefde spreekt.
Vier jaar betekent ook vier jaar ouder zijn: sinds kort ben ik op pensioen moeten gaan! Je mag zeggen wat je wilt maar dit doet toch iets met je, zelfs al blijf je alles doen wat je voorheen deed. Op dat moment van 'op pensioen' gaan kijkt een mens zowel eens vooruit als achteruit. Wat achter je ligt is een zekerheid, dit is geweest, wat voor je ligt is een vraagteken. Je weet niet eens wat er vijf minuten later zal gebeuren, de tijd kan gewoon voortglijden zonder dat je er erg in hebt maar er kan ook iets gebeuren die heel ingrijpend kan zijn voor de rest van je leven. Dit heeft natuurlijk niets met ouderdom te maken maar nu sta je er toch even bij stil. Die vier jaar gleden voorbij, misschien te vlug, te onbewust van de tijd en toch… die tijd heeft verandering gebracht, een proces die niemand kan tegenhouden en als ik naar mezelf kijk dan mag ik zeggen dat ik ‘vollediger’ geworden ben, dat ik steeds dichter bij mezelf en die mens kom die gelukkig is met wat er is, nu, vandaag en morgen.

Als ik één ding mis dan is het mijn familie dichterbij zou zijn. Al ouder wordend ontzie ik me al eens om die afstand te overbruggen. Het file rijden op de ring is er soms teveel aan. Mijn dochter, mijn kleinkinderen, mijn zus, de andere familieleden zij zijn er in mijn hart maar ik zie ze te weinig! Een telefoontje, hun stem horen of een mail overbrugt de afstand wel al kan je het niet vergelijken met elkaar ontmoeten.

Elk heeft zijn leven, gaat zijn weg en zo moet het ook zijn.

Ik hoop voor ieder dat het een goede, vreugdevolle weg mag zijn

Lieve groet aan allen die dit lezen,

filosoofjexml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />