Blog van filosoofje / Rita Leven met een open geest. Geef je hart en je ziel ruimte in je leven.
05-04-2012
Bijna 4 jaar
Op 20 augustus 2012 zal het vier jaar zijn dat ik naar Bb -
open Hart verhuisde en zoals altijd is het pas achteraf dat men zich kan
realiseren hoe dit is geweest. Net als overal en bij iedereen zijn er hoogtes
en laagtes geweest om te komen waar ik nu sta.
Vandaag is het mijn vrije dag, iets waarvoor ik heb moeten vechten om die te
bekomen. Mensen zijn zo verschillend: sommigen hebben geen rustdagen nodig, ze
hebben voldoende energie om alles altijd aan te kunnen en anderen krijgen last
als ze over hun eigen grenzen gaan.
Het kost tijd om dit te ontdekken en te aanvaarden en het vraagt moed om voor
jezelf op te komen en keuzes te maken die anders zijn dan je medemensen nodig
hebben.
Als ik het zo bekijk zijn die vier jaren groei-jaren geworden. Jaren, dagen,
uren waarin ik mezelf tegenkwam op een andere manier dan voordien. Het leven is
een heel boeiend proces met zijn ups en downs, zijn zekerheden en zijn
twijfels, zijn zoeken en zijn vinden.
Op vier jaar tijd kan zoveel gebeuren dicht bij jou en verder af. Sommige
gebeurtenissen gaan zo aan jou voorbij maar andere blijven je bij, je kan ze
niet loslaten omdat er emoties aan verbonden zijn, omdat je hart en de liefde
spreekt.
Vier jaar betekent ook vier jaar ouder zijn: sinds kort ben ik op pensioen
moeten gaan! Je mag zeggen wat je wilt maar dit doet toch iets met je, zelfs al
blijf je alles doen wat je voorheen deed. Op dat moment van 'op pensioen' gaan
kijkt een mens zowel eens vooruit als achteruit. Wat achter je ligt is een
zekerheid, dit is geweest, wat voor je ligt is een vraagteken. Je weet niet
eens wat er vijf minuten later zal gebeuren, de tijd kan gewoon voortglijden
zonder dat je er erg in hebt maar er kan ook iets gebeuren die heel ingrijpend
kan zijn voor de rest van je leven. Dit heeft natuurlijk niets met ouderdom te
maken maar nu sta je er toch even bij stil. Die vier jaar gleden voorbij,
misschien te vlug, te onbewust van de tijd en toch die tijd heeft verandering
gebracht, een proces die niemand kan tegenhouden en als ik naar mezelf kijk dan
mag ik zeggen dat ik vollediger geworden ben, dat ik steeds dichter bij
mezelf en die mens kom die gelukkig is met wat er is, nu, vandaag en morgen.
Als ik één ding mis dan is het mijn familie dichterbij
zou zijn. Al ouder wordend ontzie ik me al eens om die afstand te overbruggen.
Het file rijden op de ring is er soms teveel aan. Mijn dochter, mijn
kleinkinderen, mijn zus, de andere familieleden zij zijn er in mijn hart maar
ik zie ze te weinig! Een telefoontje, hun stem horen of een mail overbrugt de
afstand wel al kan je het niet vergelijken met elkaar ontmoeten.
Elk heeft zijn leven, gaat zijn weg en zo moet het ook
zijn.
Ik hoop voor ieder dat het een goede, vreugdevolle weg
mag zijn
Je stem laten horen... Laten horen waar je voor staat... Delen is vermenigvuldigen...
elke zin spreekt aan, of niet?
Je stem laten horen: ook jou, mijn mening, mijn gedachten tellen, ze kunnen belangrijk zijn en toch... Ik vind dit allemaal mooi, maar ik heb geleerd mijn mond te houden, te zwijgen want als je een iets andere mening hebt dan als 'normaal' gezien wordt in de groep mensen waar je bij aanwezig bent dan lijkt het alsof men is vastgeroest in bepaalde ideeën, gewoontes, stromingen. Als je dan eens iets anders voorstelt lijkt men je niet te horen of doet men alsof men het niet hoort. Dit is denk ik het gemakkelijkst, want dan kan men doen wat men al zo lang gewoon is. Het nieuwe kadert niet in wat men al jarenlang kent. Het voel niet fijn aan als je niet gehoord wordt, als mijn niet even luisterd of als men wat je aanbrengt neegeert. Menige keer heb ik daardoor afgehaakt in groepen, vergaderingen, daar ga ik niet meer naar toe. Wat zit je in een groep te doen als jou mening niet telt, als men niet naar je luistert, als men niet open staat voor eens iets anders? Maar is dit wel goed? Wat bereik je door weg te gaan? Wel voor mij bereik ik ermee dat ik me niet afgewezen of genegeerd voel en ik kan mijn tijd besteden met dingen waar ik me wel goed kan blijven bij voelen en toch... toch blijft het hangen, toch zou je willen dat men naar je luistert... Ach, jij bent nieuw in de groep, de gemeente, de parochie en zij zijn er al zoveel langer... zij kennen de slag van de zweep... maar zo blijft alles bij het oude; dit is het gemakkelijkste maar toch... Mensen blijven weg in kerken... een beetje vernieuwing, een beetje tegemoet komen aan zij die andere ideeën hebben opgedaan in hun leven, die misschien opener staan, die niet zo in één richting kijken maar breder zien... Ach, wat heeft het voor zin?
En toch: delen is vemenigvuldigen. Je mening delen, doorzeggen, doorgeven... misschien ooit wordt het ooit eens herhaald. Misschien ooit is er iemand die de bedenking maakt dat je ook wat te zeggen hebt en dat wat je zegt de moeite waard is. En dan... ja dan, durf je eindelijk meer naar buiten te komen met jouw ideeën, dan is er misschien iets waarvan men zegt: laten we dit eens proberen
Weet je om gehoord te worden moet je in sommige groepen 'hoge diploma's' hebben, dan luistert men naar je, ook al heb je niets nieuw te brengen en is alles al gekend of al gezegd. Ik wordt er zo moe van... van die mentaliteit... en weet je: het is algemeen aanvaard, hoe je er ook tegen vecht, je wind de strijd niet.
Ik vind het zo erg om steeds te moeten horen: die heeft dit of dat diploma, het zijn bekwame mensen, ook al zie je ze nooit in de kerk... naar hen wordt gekeken, geluisterd
Ik heb afgehaakt, ik ga minder en minder mijn mening naar buiten brengen... gewoon doen wat je van harte doet en de rest laat je aan hen die denken het te kunnen doen zoals het altijd al gedaan is geworden.
Verandering gaat niet eenvoudig, men heeft angst voor verandering... ook ik... soms en soms niet. Ik hou van verandering, ik hou van nieuw... van ontdekken... van proeven en om die dingen die ik waardevol vind in mijn leven waar te maken
Verandering kan vreugde met zich meebrengen, het is de moeite om ze te ontdekken. Dit wil niet zeggen dat het oude aan de kant moet geschoven worden, nee wat goed is moet men behouden maar men moet wel durven iets nieuw brengen... we moeten durven vooruitgaan Maar soms belemmerd men je dit te doen en dan denk ik dat je beter je eigen weg gaat
Dit zijn een paar bedenkingen van vandaag, ik ben er nog niet helemaal uit... ik wou dat ik en anderen die iets nieuws laten horen of aanbrengen gehoord werden, dat er geluisterd werd en dat er besproken werd wat en hoe men iets kan inpassen.
Weet je zelf heb ik tegenwoordig niet de energie om te doen, misschien heb ik het opgegeven... Ik weet alleen dat ik het gevoel heb dat ik er beter geen energie meer aan besteed, dat ik op die manier ook niet ontgoocheld terug kom van één of ander vergadering.
Tevreden zijn met wat je wel hebt, dit is al heel veel maar soms... dan hoor je iets en heb je een idee die zou kunnen iets betekenen maar je hebt geleerd te zwijgen, men luistert toch niet echt!
Het schreeuwen van de daken bvb, soms zou ik het willen, maar het zou wel eens kunnen dat men zelfs dit niet hoor en daar sta je dan boven op je dan
Ik heb het weer eens afgeschreven wat me bezwaard, me bezig houdt en waar ik me vragen bij stel Groetjes en tot ...
Straks vertrek ik op weekend in Malle. Daar komen we dit keer samen voor een herbronningsweekend. Ditmaal is het super belangrijk omdat een nieuwe Coôrdinator gekozen wordt en de nieuwe verkozen afgevaardigde van de verschillende lekengroepjes worden voorgesteld.
Men vroeg me een woordje over de voorbije tien maanden in Open Hart Bierbeek te zeggen. Ik veronderstel dat het niet altijd duidelijk is voor wie niet weet wat Open Hart in Bierbeek eigenlijk is maar je mag het altijd vragen hoor.
Dit heb ik er van gemaakt:
Open Hart: Een open huis? Een thuis?
De voorbije tien maanden:
De eerste maanden was het vooral thuiskomen en wennen. Wennen aan het nieuwe, aan de parochie, aan de mensen en tegemoet komen aan de vragen die op ons afkwamen.
We zagen onszelf veranderingen doormaken en groeien.
Groeien in de manier waarin we omgingen met wat zich aanbood en in het zoeken naar manieren hoe we de mogelijkheden die er kwamen konden invullen volgens de spiritualiteit van het H. Hart en dus ook van Open Hart.
Zo zagen we onze manier of moet ik zeggen mijn wijze van het benaderen van mensen die kwamen aankloppen veranderen.Eerst was het een beantwoorden van hun vraag, daarna kon ik ook echt tijd maken voor hen en naar hen luisteren
Ook in het benaderen van mensen die om financiële steun komen vragen zie ik verandering. We luisteren niet alleen naar hun verhaal, maar vragen hen ook of dorst hebben of als ze al gegeten hebben. Soms bieden we hen een maaltijd aan en soms nemen ze liever iets mee.
Dan hebben we de parochiale vergaderingen die in de pastorie doorgaan. We proberen hen hartelijk te ontvangen en zorgen voor een drankje en een kleine versnapering.
We proberen mensen met een hart te zijn voor mensen, maar we blijven mensenen soms schieten we al eens tekort, of hebben we een mindere dag. Maar we herpakken ons en gaan door. Ik spreek hier met we, maar ik beken dat ik ook hier eigenlijk ik moet zeggen!
Onze leken vergeten we natuurlijk ook niet! Ook hen ontvangen we met hartelijkheid.
Het lekengroepje heeft er zijn thuis gevonden, ik hoop toch dat ik dit zo mag zeggen. Zij komen er maandelijks samen: we beginnen nogal eens met een soep van het huis, soms brengt iemand anders die mee, dit volgens afspraak en eten daarbij elk zijn meegebrachte picknick op. Daarop volgt de eucharistievieringin de kapel gevolgd door het bespreken van hetitem dat door iemand van de groep is voorbereid.
Ook de stuurgroep heeft er zijn plaats gevonden. Op geregelde tijden komen we samen en ook hen proberen een hartelijk welkom te bezorgen.
De stiltedagen die in het huis doorgaan zijn wat minder geworden wat het aantal mensen betreft die belangstelling toont, misschien moeten we een andere formule bedenken. Germaan zou er voor kiezen om dit in handen van de leken te geven.Vanuit die gedachte zijn een paar ideeën voor de toekomst naar voor gekomen.
Met dit punt gaan we al wat kijken naar de toekomst toe. Hoe zien wij die? Waar dromen wij van?
Mijn droom is het dat steeds meer mensen de weg zullen vinden naar Open Hart in Bierbeek, dat ons huis werkelijk een thuishaven kan zijn voor de leken.
Doch dit kan geen werkelijkheid worden zonder jullie (leken).
Tot op heden zijn we slechts met twee: Germaan en ik, maar ergens dromen we van een derde (vierde) aanwezige die met ons meeleeft;
we dromen ook van een grotere aanwezigheid en/of hulp vanuit de lekenbeweging. Dan pas kunnen we bloeien: met meer mensen kan je meer
Open Hart heeft zoveel mogelijkheden en mijn vraag naar jullie toe is: Hoe kan de lekenbeweging die mogelijkheden benutten, wat kunnen en willen we er mee doen.
Misschien een voorbeeldje, een mogelijkheid:
De stiltedagen zouden we graag in handen van leken geven.
Die gedachten bracht ons bij een volgend voorstel namelijk om deze dag een thuis-kom-dag te noemen: namelijk een dag om thuis te komen bij jezelf, bij anderen, bij Onze Heer.
We dachten er aan om dit telkens de eerste vrijdag van de maand te doen. Daarmee plaatsen we ons in de lijn van een oude traditie uit de H.Hartspiritualiteit, die ook voor Pater Chevalier belangrijk was.
Volgende week staat een gesprek op de agenda waarin misschien een mogelijkheid ligt om te bekijken of iets concreet uitgewerkt kan worden en dan kunnen we daar mee van start gaan, we zullen zien en hopen dat zon dag jullie kan bekoren. Wij zullen je van harte welkom heten.
Een mogelijke invulling van die dag zou kunnen zijn: zoals de Emmausgangers met een paar mensen op wandel gaan, en praten over wat ons bezig houdt of bezwaart. De omgeving en de mooie natuur
van Bierbeek biedt daartoe ideale mogelijkheden.
Of indien men daar voor kiest: invidueel op stap gaan met een bezinningstekst waarna bij thuiskomst, indien gewenst, een gesprek kan ontstaan.
Dit zijn een paar gedachten, mogelijkheden waar we aan denken, maar ik denk en geloof dat wanneer we samen willen nadenken over de mogelijkheden en samen iets willen doen dat we op goede weg zijn en dat Ons Heer tevreden glimlachend bij ons aanwezig is.
Morgen is het precies een jaar geleden dat ik nog iets op mijn blog schreef. Ondertussen is er zoveel gebeurd.
Meer dan acht maanden woon ik nu in Bierbeek als gastvrouw op de pastorie en ik beken eerlijkdat het voor mij een veel grotere verandering is geworden dan ik me kon voorstellen.
Het heeft me tijd en energie gekost om het ritme dat dit leven van me verwacht aan te kunnen.
En ik moet ook bekennen dat ik nog dagelijks geniet om hier te zijn. Deze voormiddag bijvoorbeeld ben ik even gaan wandelen en volgde daarbij een tijdje een aangeduide wandeling. De natuur hier is gewoon prachtig. Die groene glooiingen die je van op een hoog gelegen punt te zien, daar krijg ik niet genoeg van.
Ik had weer eens mijn fototoestel niet mee en daar had ik spijt van, maar het is wel zeker : ik ga wel eens terug. Voor mezelf had ik me daar een zitbank gewenst, gewoon om daar een tijdje te genieten van de stilte en die wondermooie natuur.
Voor mij was dit mooie, dat genieten een ontmoeting met God en zijn schepping en ik genoot met volle teugen.
Op de terugweg plukte ik bloemen en waarbij ik de gedachte kreeg: 'zie, die ruiker krijg je zomaar gratis', nee misschien toch niet zomaar, maar gewoon omdat ik daar vandaag en op dat moment aandacht voor had. Ergens aandacht voor hebben en daarvan genieten... dit zijn gelukkige momenten. Die laden mijn batterij weer op. Mijn zwaarmoedigheid was omgeslagen, ik kon zelfs zingen: 'Abba, abba, vader' en 'Mijn herder zijt Gij, O mijn Heer aan niets ontbreekt het mij'.
Die wandeling van vandaag had ik echt nodig want hoe mooi het hier ook is, hoe graag ik hier ook ben en hoe vriendelijk de mensen hier ook zijn, toch is het niet altijd even gemakkelijk.
Soms kan ik ontevreden zijn over mezelf, soms komen er dingen op me af die ik anders zou willen zien, of soms gebeuren er dingen rondom mij waar ik me machteloos bij voel en soms kan dit zwaar wegen. Dan heb ik verandering nodig, dan moet ik iets doen om uit die impasse, uit dat moeilijk moment te komen om terug en vol moed in het leven te kunnen staan om er te zijn voor anderen.
Ik geloof niet dat ik alleen dit zo ervaar, ik geloof dat iedereen wel zon momenten kent maar ik... Ik verfoei ze, ik wou dat ik ze nooit had, maar ik moet aanvaarden dat ik een mens ben met beperkingen, soms lijkt het alsof ik niet meer verder kan en dan heb ik een adempauze nodig.
Gelukkig, als er dan iemand is die jou en dergelijke momenten kent en begrijpt. Iemand die weet wie je bent en die even aandacht aan je geeft, want het lijkt op zo'n moment of je uit jezelf niet verder kan, dieper wel Zo voelde ik het toch aan, het lijkt op zon diepte moment wel of alle moeilijkheden samen komen om je kopje onder te krijgen. Als er dan iemand is die je een hand toesteekt, als hij/zij je een even naar je luistert en je laat zien wat er gaande is, zelfs al kan je dit op dat moment niet geloven, toch is dit mogelijk het begin van omkering.
Ik had dit geluk deze morgen, het gesprek heeft me geholpen en de wandeling er na was de kers op de taart waardoor ik de ommekeer echt kon verder ingaan: Van een depressief gevoel naar een vreugdemoment. Genoeg om het leven weer aan te kunnen, om even te zingen en om de dag met een vreugdevol hart en een lach in mijn ogen verder te gaan.
In mijn laatste bericht van vorig jaar schreef ik de titel: God heeft je nodig zoals je bent!
Ik kan alleen maar zeggen dat dit al menigmaal een troost voor mij is geweest. Hij kent mij en ik kan Hem dienen zoals ik ben, ik mag er zijn met al mijn gaven, mijn tekortkomingen en gebreken.
Ook als ik de moed al eens zou verliezen, zolang ik Hem in mijn leven betrek dan weet ik dat ik daar ben waar Hij mij wil.
Onder het plukken van de bloemen ondervond ik dat er op sommige takken doornen stonden en op anderen niet, ik prikte me er aan. Ook stonden er netels en ook met die kwam ik in aanraking: ik dacht: 'als je een mooie bloem wilt plukken moet je de doornen, de prikkelingen er bij nemen'. Ook in het leven is het zo. Ieder huisje heeft zijn kruisje. Er zullen in het leven altijd zonnige en regenachtige dagen zijn. Die afwisseling is nodig om te kunnen groeien
Zou ik ook een groeimoment hebben gekend vandaag? Dank U!
Woorden van Leo Fijenuit uit zijn boek de reis van je hoofd naar je hart hebben me geraakt en aan het denken gezet. Ik ben slechts een paar bladzijden ver en 'k heb het gevoel dat ik dien op te schrijven welke gedachten er door mijn hoofd gingen. Het leek me belangrijk te zijn te delen wat er bij mij gebeurde, ik keek terug naar mijn eigen leven en - zag als in een flits de zoektocht die ik gemaakt had voor mijn ogen verschijnen.
- Ik zag hoe ik mezelf verloren had door te willen beantwoorden aan de verwachtingen die anderen van mij hadden of dacht dat ze van mij hadden.
- Ik zag het moment dat ik me daar van bewust werd en ook het moment dat ik dit niet meer aankon.
- Ik zag de grote gebeurtenissen in mijn leven daarna, die allen samen te maken hadden of me gedwongen hadden naar mezelf op zoek te gaan.
- Ik zag mezelf kennis vergaren via boeken, therapie en cursussen en 'k zag hoe ik die opgedane kennis probeerde te realiseren.
- Ik zag mezelf op zoek gaan naar een liefde die ik maar niet kon vinden.
- Ik zag mezelf mijn eerste stappen zetten bij MSC door deel te nemen aan de stiltedagen (d.i. een jaarlijks weerkerende begeleide retraite die openstaan voor iedereen - mist inschrijven)
- Ik voelde de ervaring van 'het thuiskomen' van de eerste dag dat ik er was.
- Ik hoorde de woorden die pater G. tegen me zei: God houdt van je; Hij kent je door en door en houdt van je om wie en hoe je bent. Ik dacht er over na en geloofde het en 'k draag die woorden nog altijd met me mee. Ik mocht 'eindelijk' zijn wie ik was, ik hoefde me niet anders voor te doen want Hij hield van mij! Het gaf en geeft me vleugels. Dit alles hoorde bij mijn zoektocht naar mezelf en naar een soort liefde die ik maar niet vond tenzij, toen; gedurende die stiltedagen mocht ik die Liefde voor het eerst ervaren. Ze omhelsde me, het was als een mantel van liefde die me omhulde en 'k voelde me geliefd en geborgen. Toen die ervaring goed tot me doordrong besefte ik dat ik die liefde gevonden had waar ik al die tijd naar had gezocht. Het was een soort Liefde die geen mens me kan geven. - Ik zag me mijn dertigdaagse retraite doen en voel terug het gevoel dat ik toen mocht ervaren. Ik hield van God en beantwoordde zijn vraag met 'ja'. Ik was thuisgekomen bij Hem en bij mezelf en straalde dit ook uit
- Het werd me duidelijk hoe belangrijk het is dat je eerst jezelf vind, dat je jezelf door en door kent en dat je zowel je gaven, je tekorten en je falen aanvaard en lief kan hebben.Vanuit die liefde voor jezelf, vanuit die aanvaarding van wie jij bent kan je naar de andere gaan. Je moet de liefde eerst kennen voor je ze anderen kan schenken. - Ik zag dat eens je jezelf door en door kent en je hebt God in je leven toegelaten dan gaat het niet meer om jezelf maar dan wil je vanuit diegene die je bent anders gaan leven. Je ziet liefde en die liefde wil je geven en delen en dat kan je pas als je leeft vanuit de gezindheid van je hart. Het gaat er dan niet meer om om jezelf goed te voelen maar je wilt dit goed voelen die liefde die je in je weet delen met de anderen. Zo ervaar ik het toch. Ik ervaar dat ik nu wil leren leven op die manier zoals God me heeft voorbestemd. Het gaat niet meer om mij, het gaat om Zijn Liefde en Zijn oproep die ik mij leeft en waar ik met 'ja' heb geantwoord.
Ik denk dat dit niet alleen voor mij belangrijk is, en ik weet dat Gods vraag voor ieder van ons anders is. God heeft ieder van ons zijn eigenheid gegeven en hoe verschillend we ook zijn: Hij houdt van ieder van ons.
Wat ik wou duidelijk maken is dat we eerst onszelf moeten leren kennen en liefhebben en eens we dit hebben gevonden moeten we dit weer loslaten om aan Zijn droom van ons te kunnen beantwoorden en gelukkig te zijn.
Die gedachte was er opeens! Nee, niet zomaar. Gedachten volgen elkaar op
Het begon toen ik iets trachtte te vermaken en daarbij een lucifer gebruikte
Daardoor dacht ik aan iemand die vandaag een heel moeilijk gesprek zou hebben en ik had mezelf beloofd een kaars te branden en God te vragen zijn Geest bij dit gesprek aanwezig te laten zijn.
Toen ik dit had gedaan besefte ik nog maar eens hoe weinig van er van echt tijd maken voor gebed er bij mij in huis komt. Ja, ik denk geregeld even aan Hem en maak kort kontact maar het voedende van het gebed mis ik na een tijd altijd weer en toch verval ik na een tijdje weer in mijn oud patroon.
Hoe euforisch kan men zijn wanneer men plots een nieuwe liefde ontdekt.
Ik moest denken aan een dergelijk moment toen ik verliefd was op mijn ex-man. We zaten in de auto en keerden huiswaarts. Ik voelde me tevreden en vroeg: voelt het voor u ook zo goed aan? - Ik hoop dat het altijd zo blijven mag .
Toen ik een paar jaar geleden God opnieuw toeliet in mijn leven dacht ik weer: ik hoop dat het altijd zo intens mag blijven.
Ik kon me niet indenken dat wanneer men eenmaal die Liefde zo intens heeft mogen aanvoelen dat men dan nog in onze wederliefde of aan het uiting geven eraan nog zo zou kunnen afzwakken.
Het voelt als iets dat minder wordt na een tijd maar dit is het natuurlijk niet, je kan het alleen niet vasthouden. Je moet het zelfs loslaten om te kunnen groeien.
Het is net als bij verliefd zijn, als je verliefd bent dan loop je als het ware over roze wolken. Dan zie je alles veel mooier, veel intenser, zelfs de wereld, de natuur, de kleuren lijken intenser te zijn. Je hoort, ziet alleen nog die ene en als je spreekt is het ook over hoe bijzonder en goed en mooi en passend die persoon voor jou wel is.
Toch ook de verliefdheid verliest die intensiteit en glans. De werkelijkheid neemt geleidelijk aan weer bezit van je. Het is een groeiproces waarin verliefdheid de kans krijgt om zich te vestigen, te bevestigen in de werkelijkheid van elke dag om te groeien tot werkelijke liefde. Verliefdheid kan uitgroeien tot echte liefde als ze de juiste voedingsbodem en voeding krijgt. Wanneer dit ontbreekt dan gebeurd het dat die liefde ongemerkt verloren kan gaan tot het pijnlijk en een breekpunt kan worden.
Liefde is steeds weer voor die liefde kiezen, ook in moeilijke momenten. Liefde is ook steeds terugkeren als je even weg was, wetende dat je geliefde altijd op je wacht.
Zelf ervaar ik het als gelukkig en troostend om dit te weten. Ik weet nog dat het voor mij een soort openbaring was om dit te horen: Hoe ver en hoe lang je ook weg was, de Vader verwelkomt jou steeds met open armen. Hij geeft je alle tijd en wacht op je, hij verlangt naar je en kijkt naar jou uit.
Dit schrijvende moet ik terugdenken aan de samenkomsten van de leesgroep bij MSC. Dit jaar lazen we het boek Eindelijk thuis van Henri Nouwen.
We lazen het niet alleen, we legden het als het ware op ons leven en keken waar we de verloren zoon, of de oudste zoon of de vader waren of zijn. Het was voor ieder een diepgaande ervaring. Het was boeiend om naar elkaar te luisteren en te ervaren dat in wat voor levensfase we ons ook bevinden en hoe verschillend we ook zijn, het boek ieder van ons iets te zeggen had.
Ja, wij kunnen op dit moment zeggen dat de kogel door de kerk is en dat de verhuis over een half jaar, tweede helft van augustus, dus een feit zal zijn. Ondertussen wordt ook het zicht op het project geleidelijk aan duidelijker, zij het uiteraard nog niet definitief.
Hoe zien wij, op dit moment, de nieuwe gemeenschap?
Wij willen gewoon ons best doen om Open Hart te zijn, zowel naar de mensen van de omliggende parochies toe als naar de leden van de grote Chevalierfamilie.
We zouden onze gemeenschap op een zodanige wijze willen openzetten dat al wie wil, zich er op de een of andere manier mee verbonden kan voelen. Hoe?
Men kan op een verschillend niveau lid zijn van de gemeenschap. Duidelijkheidshalve willen we hier spreken over drie kringen van toebehoren:
1° Door mee in te wonen en aldus het wel en wee, leven en bidden, het werk en een eigen deel van de financies van de gemeenschap iedere dag mee te dragen. Op dit ogenblik zijn we nog slechts met twee: R.G. en G.V.M. msc. Vurig hopen we dat er nog minstens één of twee inwonende leden zouden toetreden! Een alleengaande, een koppel zonder kinderen,
2° In een tweede kring zien we mensen die zich met ons verbonden voelen, en die verbondenheid ook concreet gestalte willen geven, door regelmatig met ons samen te zijn.
Enkele voorbeelden hoe dit zou kunnen:
-regelmatig een tijd bij ons doorbrengen, 1 dag of halve dag per week bijvoorbeeld
-één of andere taak binnen ons project op zich nemen. We denken mettertijd aan het onderhouden van de tuin, de administratie van Open Hart, verspreiding van de folders, concrete initiatieven nemen naar arme en/of eenzame mensen, helpen bij huishoudelijke taken als confituur komen maken e.d., klusjesman, gewoon even komen meehelpen bij het werk van iedere dag, enz.
3° Een derde kring kan gevormd worden door al wie graag thuiskomt bij ons, in principe dus alle leden van de grote Chevalierfamilie en van de parochies die ons zullen toevertrouwd zijn. Door al wie regelmatig hier vergadering komt houden, die op de hoogte wil blijven van het reilen en zeilen van de gemeenschap enz.
Zullen alle msc-activiteiten kunnen blijven doorgaan?
Zeker de meeste! Familieweek, stiltedagen, weekends voor alleengaanden, +30 weekends, leesgroep, seniorenretraite
Rond de stille vrijdagen en zaterdagen zullen we nog wat moeten nadenken. Zaterdagen zullen hoogstwaarschijnlijk niet meer kunnen omwille van de weekendpastoraal. Misschien een andere dag in de week? Ook rond het Oudejaarsavond Alternatief moeten de mogelijkheden nog eerst bekeken worden.
Wij hopen in het bijzonder dat de stuurgroep van onze lekenbeweging, de jongeren van de kinderbegeleiding, de teams van de verschillende activiteiten enz. zich bij ons zullen thuis voelen!
Welke beperkingen voorzien we?
De pastorie van Bierbeek heeft maar 7 kamers. Al naargelang het aantal inwonende leden zullen we dus niet zoveel kamers ter beschikking kunnen stellen.
Personen met zware persoonlijke problemen zullen we niet kunnen opvangen. Professionele, therapeutische begeleiding kunnen we immers niet bieden.
Over toeval, verbondenheid, Liefde, leven zoals Jezus ons heeft voorgedaan...
Geloven in toeval of niet? Ik wil hier geen discussie openen alleen wil ik schrijven wat ik daar bij voel. Toeval, ik vind het fijn om naar te kijken om het op te merken als het gebeurt, net als kijken naar de tekens die je zomaar in je schoot geworpen krijgt.
Niets gebeurt zomaar denk ik. Dat denk ik niet alleen, dit heb ik ook mogen ervaren in mijn leven nadat ik geleerd heb om naar de dingen die zomaar gebeuren te kijken.
Het is bvb geen toeval als we iemand ontmoeten, soms is het ons niet meteen duidelijk waarom een bepaalde ontmoeting of gebeurtenis plaats heeft en het hoeft ons zelfs niet duidelijk te zijn, wel is het zo dat alles, dus ook de zogenaamde "toevalligheden" hun bedoeling hebben. Soms ziet men dit niet meteen, soms zien we de samenhang pas na jaren. Toeval en synchroniciteit gaan vaak samen.
Daarom er voor openstaan, toelaten, bekijken en beslissen om er al dan iets of niets mee te doen, het maakt het leven boeiend....
Verbondenheid.... Je verbonden voelen met anderen: Nog zoiets dat je pas kan ervaren als mens als men zich durft of opnieuw durft open te stellen voor anderen. We voelen inderdaad die verbondenheid met elkaar bij MSC, bij mensen met een open hart, het lijkt alsof men er thuiskomt.
Verbondenheid kan pas ontstaan als liefde aanwezig is en als men iedereen aanvaart zoals hij of zij is. Je aanvaard weten is je bemind weten je bemint weten betekent dat je goed bent zoals je bent... Je hoeft niet te beantwoorden aan de "al dan niet ingebeelde wensen" van anderen om aanvaard te worden, je mag jezelf zijn. Dit is het mooiste geschenk dat men aan de andere kan geven denk ik.
Liefde geven: velen onder ons kennen of kunnen dit beter dan liefde ontvangen, we hebben geleerd te geven, al zijn er ook die het ontvangen heel goed kennen maar nog niet kunnen geven... Liefde ontvangen, er voor open staan, soms moet men het weer leren, soms moeten we het opnieuw durven...
Gewoon ontvangen, zomaar iets, een geschenk of iets waar men je een plezier wil mee doen, ook daar zijn we soms onhandig in.
Leven als Jezus ons heeft voorgedaan...
Jezus hield van de mensen, van elke mens... .
Sta daar eens even bij stil, lees even niet verder en laat je gedachten eens verder gaan
Wat houdt dit in als je wilt leven zoals Hij ons heeft voorgedaan?
Je wilt in Zijn voetspoor treden dan moet je op zijn minst proberen van elke mens houden zoals Hij het ons voordeed.
Als ik Jezus wil volgen dan is dit de basis van mijn te volgen weg: houden van mensen, van iedere mens... ook van hen waar ik het moeilijk mee heb.
Bij die gedachte had ik het even moeilijk.
Dit is niet zo eenvoudig meer! Houden van hen die je graag hebt dit gaat wel maar ook houden van hen die je niet liggen,
of van hen die je misschien in het verleden pijn hebben gedaan
of van hen die gewoon heel anders zijn dan jij, andere meningen hebben, anders denken,
of van hen waar jij je om één of andere reden niet op je gemak bij voelt .
Door wat ik in mijn leven heb ondervonden, maakte en maak ik keuzes naar mensen toe, ik kies bij wie ik graag ben, maar wie doet dit niet?
Ik denk zelfs dat dit gezond en normaal is maar toch maakte dit ook dat ik sommige mensen uit de weg ging of er voor koos om geen of zo weinig mogelijk kontact met hen te hebben.
Nu kijk ik naar elke mens die ik ontmoet, mezelf in vraag stellend, liefdevol aanvaardend wat is, wat niet is of wat nog kan worden
Ik moet nu denken aan een slogan om bij stil te staan:
"Iedere vreemde is mogelijk een vriend die je nu nog niet kent".
Met dze gedacht sluit ik graag af en wens iedereen één of meerdere vrienden in zijn leven toe.
De kracht van God / de kracht van positief denken... wat maakt het verschil?
Deze week zag ik een film over positief denken en ja, met positief denken kan je heel veel bereiken. Men bereikt dingen die men zonder dat positief denken niet zou bereikt hebben. Jijzelf verandert er door en daardoor ook je omgeving.
Ik ken mensen die dit als de juiste manier van leven naar voor schuiven maar iets in me zei me dat dit voor mij niet genoeg was.
Ik vergeleek het met het leven met God aan mijn zijde. Sinds ik God toelaat in mijn leven ken ik meer vreugde en alles wat ik nu in mijn leven echt verlang is nu ook aanwezig of anders zie ik al de aanzet tot verwezenlijking. Ikzelf ben er ook door veranderd en door mijn verandering veranderen ook de mensen rondom mij.
Tot zover kan je over een zekere overéénkomst spreken. Toch de vraag over wat het verschil maakt tussen leven met positief denken of leven met God zag ik niet tot deze morgen. Plots kon ik één groot en belangrijk verschil zien:
Positief denken komt vanuit je zelf, je moet het zelf doen. Daaruit volgt dat positief denken effectief is wanneer men zich goed voelt of in zijn gewone doen is. Doch vanaf het moment dat iets ons uit ons evenwicht haalt valt het positief denken weg, men denkt er niet meer aan, men is zo in beslag genomen door wat er gebeurde dat het positief denken op de achtergrond beland en het komt in het beste geval pas terug als we bepaalde stappen van verwerking hebben doorgaan en het positief denken weer onder onze aandacht gebracht wordt.
Als je God in je leven betrekt dan weet je dat Hij er altijd is. Hij houdt van je. Op elk moment is Hij bij je, ook op die momenten, en misschien juist dan, dat men zich minder voelt. Hij wil niets liever dan ons helpen. Ook als iets ons van slag maakt of als wij er niet in slagen om uit een moeilijk moment te komen, dan neemt Hij ons bij de hand en leidt ons verder. Bij hem vinden we niet alleen troost en beschutting, we ontvangen een enorme kracht uit Zijn liefde voor ons. Aan hem kunnen we alles toevertrouwen en afgeven of gewoon met open handen voor hem staan en ons overgeven aan Hem, dan gebeurt er een wonder!
Zie je, voor mij is positief denken echt waardevol maar geloven en vertrouwen in God heeft en geeft volgens mij nog zoveel meer! Zonder Hem zou ik nooit bereiken wat ik nu bereik. Hij is het die in mij datgene waarmaakt waar ik in wezen naar verlang. Met Hem bereik ik zoveel meer. De rust, de vreugde en de liefde in mijn leven zijn daar een teken van.
Ik dank God dat Hij in mijn leven aanwezig is en ik dank Hem ook dat ik de waarde van het positief denken of het positief in het leven staan mocht leren kennen want dit is ook waardevol maar kan niet tippen aan wat Hij voor ons doet!
Het is jezelf aanvaarden om wie je bent; zoals je bent.
Het is jezelf de kans geven verder te ontplooien met Hem aan je zijde of m.a.w. jezelf de kans geven verder te evolueren door Hem in je leven te betrekken.
eigenlijk wil ik alleen maar leren leven, leren zijn, hier en nu leren samenleven met de aarde en met mensen het wonder van het leven delen met tocht- en bondgenoten
(uit baggerboek Chiro)
ik kreeg dit toegestuurd en vond het zo mooi en treffend dat ik het wou delen.
Wat ben ik een onregelmatig schrijven en toch is het niet zo dat er niets in mijn leven gebeurd integendeel zelfs er is zelfs iets in het vooruitzicht dat mijn leven een andere wending zal geven.
Een paar jaar geleden sprak ik de wens uit om deel uit te maken van een een msc-gemeenschap wat niet evident was want ik als vrouw sprak die wens uit in een mannengemeenschap. Mijn wens is dus zeker niet als vanzelfsprekend ontvangen maar men verzekerde mij dat men mijn vraag ter overweging nam. Het antwoord was nu niet meteen positief maar ook niet negatief, het kon alle wegen uit en ik kon dus maar één ding doen en dit is afwachten en vertrouwen dat datgene zou gebeuren wat kon en mocht gebeuren.
Soms ongedurig als ik ben liet ik na een zekere tijd die wens meer en meer los en dacht zelfs al dat alleen een wonder dit nog mogelijk kon maken.
Een klein wonder geschiedde:
De provinciaal overste nam kontact op met pater Germaan met een voorstel dat hij zelf had aangeboden gekregen en waarvan hij meende dat het ons MSC-leken een mogelijkheid zou bieden om, met in gedachten de vraag die leeft, een gemengde gemeenschap op te starten.
Enthousiast zond Pater Germaan dit aanbod door aan de stuurgroep van de lekenbeweging waar ik ook deel van uitmaak. Mijn enthousiasme was meteen gewekt.
Ondertussen zijn we al meerdere gesprekken en samenkomsten verder. Als alles in dezelfde richting als nu evolueert, zal in het tweede helft van volgend jaar een dergelijk project van start gaan. Zowel pater Germaan als ik hebben ja gezegd op de vraag of wij er willen deel van uitmaken.
Mijn denken en dromen gaan dus geregeld over verhuizen, wat meenemen, wat achterlaten hoe vertel ik het mijn familie, mijn vrienden hoe zal het zijn en ook wie zal er nog deel van uitmaken? Want hadden er graag nog een paar mensen bij.
Dagelijks keek ik uit naar wist je dat?. (Dit is het tijdschrift van en voor de msc-leken.) Daarin is voor het project voor het eerst aan alle leken bekend gemaakt. Natuurlijk hoop ik dat er reacties op het artikel komen en dat enkele geïnteresseerden meer uitleg zullen vragen. Hoe dan ook, we starten met het project, zoveel is zeker, maar het zou fijn zijn als we van bijhet begin nog een paar enthousiastelingen zouden mogen begroeten.
Als je dit leest wil je dan meebidden voor het welslagen van het project?
Een beetje bang en onrustig ben ik soms wel, het zou een leugen zijn moest ik schrijven dat het niet zo is. Het is tenslotte niet niks om van een alleengaand leven in een gemeenschap te stappen en dat niet op de leeftijd waarop men doorgaans zo'n beslissing neemt. Een groot deel van mijn leven is al geleefd, ik heb mijn ervaringen en mijn wijsheid en ben tevreden met mezelf.
Waarom doe ik dat eigenlijk nog? Waarom geniet ik niet gewoon verder van het leven dat ik gewoon ben en waar ik me goed in voel? Waarom laat ik niet alles bij het oude? Die vragen zijn er soms wel, doch er is slecht één antwoord: ik voel gewoon dat ik dit moet doen. Ik voel dat ik daar naartoe geleid ben en dat het gevolg geven aan die roep binnen in mij alleen mij gelukkig maakt. Al de vragen vallen weg en ik voel dat ze niet echt nodig zijn, ik hoef alleen maar te vertrouwen en met open handen de toekomst tegemoet te gaan. Natuurlijk is het niet zo dat we ons niet hoeven te bevragen en dat we kunnen gaan zweven of niet met onze beide voeten op de grond blijven. De realiteit van de wereld waarin we leven is er en we dienen daar, volgens mij dan, rekening mee te houden. Doch: Dit maakt me gelukkig: "Vertrouwen op Hem". Zoveel heb ik wel meermaals mogen ondervinden. Sinds ik dit doe is mijn leven veranderd, ik ben meer tevreden, gelukkiger ik heb me voelen thuiskomen daar waar ik moest zijn.
Ik wens iedereen een dergelijk thuiskomen, een thuiskomen in vrede, vreugde en geluk.
Ik vraag me af of jullie ook dagelijks met God bezig zijn. Of Hij gedurende de dag regelmatig in jullie gedachten is en of jullie het gevoel hebben dat je genoeg aan Hem denkt en datgene doet wat Hij zou willen dat je doet.
Hoe weet je trouwens juist wat Hij van jou wil of dat jij datgene doet dat beantwoord aan het verlangen dat Hij van jou heeft?
Is het voldoende als je naar best vermogen handelt?
Ik weet van mezelf dat ik meer dan eens tekort schiet in alles en nog wat maar toch bedenk ik dat ik zo probeer te handelen als de persoon die ik nu ben met de gaven en gebreken dat Hij mij heeft meegegeven en mij maken tot die unieke persoon dat ik ben.
De laatste dagen word ik weer geregeld geconfronteerd met mensen die zelf niet willen gezegd worden wat en hoe ze moeten handelen maar die menen dat ze dit bij mij wel mogen doen en het ook doen.
Ik reageer niet altijd op dezelfde manier maar wanneer dat gebeurd halen ze mij uit mijn evenwicht, dan voel ik me niet meer lekker in mijn vel. Ik voel een kwaadheid in mij en uitzonderlijke toon ik het, maar meestal spreek ik die kwaadheid niet uit omdat ik de moed of de kracht niet vind om dit te doen.
Misschien moet het ook niet misschien is het beter af te koelen en te bedenken dat ik daar niet hoef op in te gaan .Sommigen vinden dat je dit sowieso moet uitspreken, maar soms voel ik dat het uitspreken niets aan de zaak veranderd. Integendeel
Ik vraag me af hoe God dit zou aanpakken. Zou hij de mensen hun mening laten en zelf zijn eigen weg gaan? Ik denk dat hij dit in bepaalde omstandigheden zeker zou doen, in andere omstandigheden zou Hij waarschijnlijk wel in gesprek treden met de andere. Ik denk dat je reactie moet overeenstemmen met datgene waar de andere klaar voor is of voor open staat anders zou het wel eens kunnen dat als tegen een muur praat en dat alles terug op jezelf terugkaatst.
Ik spreek heel dikwijls over inlevingsvermogen of over invoelen, wel ik denk dat dit ook in een dergelijke situatie geldig is. Dat je moet invoelen wat kan en niet kan en wat goed is om te doen en daar moet je dan volgens mij naar handelen.
Misschien ben ik daarin verkeerd, misschien ben ik een softie maar zo pak ik het tot nu toe aan een eerlijk gezegd, voel ik me daar tot nu toe goed bij.
Weet je als iets dergelijks gebeurd dan zou ik er eigenlijk blij om moeten zijn, want het doet me stilstaan en nadenken over die dingen. Het maakt dat we met een bepaalde problematiek die we in ons leven tegenkomen proberen op de juiste manier om te gaan. En weet je wat ik ook denk? Ik denk dat de aanpak voor iedereen verschillend kan zijn, we zijn nu eenmaal uniek in ons eigen zijn!
Ik wens iedereen die dit leest een fijne en vreugdevolle tijd toe
Waarom doet eenzaamheid zo'n pijn? Wat doe ik verkeerd om dat gevoel regelmatig opnieuw te ervaren? Het gaat al een tijdje minder goed met mij... Soms gebeurd dat je ergens naartoe werkt, dat je als het ware leeft naar iets wat je verlangt in je leven en dat je een plaats wilt geven. Ergens zie je in de verte een kans om je droom waar te maken. En dan komt dat wat je ook wel ergens mee rekening hield namelijk dat het wel eens niet zou kunnen doorgaan om de één of andere reden toch reëel op je af. En al heb je er rekening mee gehouden toch moet je zoiets verwerken voornamelijk als het, indien het wel had gekunt het je leven een heel andere richting had gegeven. Daar sta je dan... je droom, je hoop, je uitkijken naar stopt... Ik denk dat ik het de eerste dagen nog niet helemaal snapte maar toen kwam het op me af... en nu? De toekomst die ik voor me zag is er niet meer... Ik staar naar buiten op zoek naar.... ik weet niet meer wat? Wat wil ik vinden buiten? Wat zoek ik, nu ervaar ik het alleen-zijn heel erg. Er is niemand waaraan je kunt vertellen wat je op dat moment voelt. Het maakt me precies gevoeliger en voel ik het nu op dat moment dieper aan, wellicht ben ik kwetsbaarder geworden en krijgt het gevoel van "niet aanvaard" en alleen gelaten worden nu de bovenhand op het goede gevoel dat het alleen-zijn me ook kan geven.
Ik weet het: ik ben nooit alleen, God is er voor mij, maar de nood aan een vriendelijk woord of gebaar door mensen gewoon omdat ik het ben is soms ook heel erg aanwezig
Wat doe ik verkeerd? Ben ik niet lief genoeg naar mensen toe? Ik denk van mezelf dat ik open sta voor mensen, dat ik naar hen luisteren kan luisteren, dat ik bereid ben te helpen en toch lijkt het niet genoeg te zijn...
Al die negatieve gedachten... ze zijn er....
Ik wou dat ik weer dat warme gevoel kon ervaren die ik mocht ervaren toen ik pas bij MSC was... Het gevoel van geborgen-zijn; van bij thuiskomen bij God. Ik wou dat ik in zijn armen kon kruipen om me te koesteren dicht bij Zijn hart.
Ondanks dat ik weet dat Hij er is voor mij doet het gemis aan menselijke vriendschappelijke warmte, het gemis van een blijk van herkenning toch pijn.
Moet ik me anders voordoen dan ik ben om geliefd te worden? Moet ik meedraaien en anderen hun gelijk geven ook als ik voel dat het niet zo is? Misschien zie ik nu alles teveel zwart-wit?
Kleur is zoveel mooier (denk ik na de vorige zin die ik schreef). De zon breekt eventjes door... ook in mijn denken...
Ik hoop echt dat de kleur (warmte-zon-levenskracht) terug in mijn leven komt, want ondanks het dieptepunt van nu, is het leven echt de moeite waard.
Al zie ik het nu nog niet toch weet ik ergens in mij zelf dat een andere weg zich zal tonen en dat dergelijke momenten van pijn, groeimomenten kunnen zijn. Ik ben dankbaar dat ik het even kon uitschrijven... het helpt.
De man fluisterde, "God, spreek tot mij." En een leeuwerik zong, maar de man hoorde het niet.
En dus schreeuwde de man, "God, spreek tot mij!" En de donder rolde door de lucht, maar de man hoorde het niet.
De man keek om zich heen en zei, "God, vertoon u aan mij." En een ster schitterde helder, maar de man zag het niet.
En dus schreeuwde de man, "God, toon me een wonder." En een nieuw leven werd geboren, maar de man merkte het niet.
En dus schreeuwde de man in wanhoop, "Raak me aan God en toon mij uw aanwezigheid." Waarop God zich naar hem toe boog en hem aanraakte,
maar de man sloeg de vlinder weg en liep door.
Dit is een verhaal dat ons er aan herinnerd dat God altijd om ons heen is in de kleine en eenvoudige dingen die we voor vanzelfsprekend nemen. Ook in onze elektronische wereld. Daarom wil ik er een aan toevoegen:
De man huilde, "God, help mij!" En er kwam een e-mail binnen met goed nieuws en een bemoediging. Maar de man wiste het bericht en treurde verder.
Over bidden: Bidden is voor een religieus wat het in- en uitademen betekend voor het lichaam of het water voor de vis en de melk voor het kind een levensnoodzakelijkevoorwaarde om te zijn wat men is: leerling van de Heer. (Germaan heeft het hier over religieuzen maar ik geloof dat dit ook voor ons als leek kan tellen, of niet?)
Aan elk bidden gaat een gelovig-weten vooral: De Meester is er en verwacht me. Het naar Hem toegaan, het aan zijn voeten zitten en luisteren naar zijn woorden, gelovend, vertrouwvol, in liefde: dat is het wezen van elk kristelijk gebed
Bidden is dikwijls en lang bij het vuur gaan zitten, zich van binnenin laten doorgloeien zodat men vuur wordt, vurige leerling. Vuur moet branden zei Jezus. Vuur zàl branden!
Bidden kan lastig zijn, kan als het ware onze kracht te boven gaan.
Kun je dan niet één uur met Mij waken? Ervaring van Petrus
Vermoeidheid, slaap, moedeloosheid, tegenslag, angst, sleur, dorheid en zonde kunnen het zicht op de Heer verhinderen, de trouw en de smaak in het gebed verminderen.
Doch bidden kan ons ook tot verrukking brengen. Laat ons hier drie tenten bouwen! riep dezelfde Petrus uit. Vervoering van de geest, vreugdevolle vervulling des harten door de aanraking van de H. Geest. Hij die in Maria Jezus deed geboren worden is Dezelfde die ook in ons bidt, verzucht en smeekt tot God, de beloofde trooster, de Geest die Jezus van bij de Vader zou zenden. geschreven door Pater Germaan Van Muylder
Het is een hele tijd geleden dat ik nog iets met dit blog deed, ik neem me voor om weer regelmatig te schrijven. Er is veel gebeurd in die tijd maar of dit een uitleg is om het niet schrijven, misschien wel... Er is een tijd voor alles... Waar was ik de afgelopen tijd dan zo mee bezig? Wel ik meen te mogen schrijven dat ik vooral bezig was om mijn leven een andere wending te geven en dit na mijn kennismaking met MSC en hun lekenbeweging. MSC staat voor Missionarissen van het H. Hart. Voor mij hebben zij hun naam niet gestolen: ze zijn echt mensen die leven vanuit hun hart en dat probeer ik ook waar te maken in mijn leven. Msc heeft me leren anders kijken naar mensen: Ik ontmoette er mensen waarbij je niet alleen jezelf mag zijn maar waar je ook geliefd bent om wie je bent. Deze ontdekking gaf me een gevoel van thuiskomen, thuiskomen in een huis van liefde, thuiskomen ook bij God. Heel mijn leven heb ik al het gevoel gehad dat dit de enige manier is om "goed" te leven en dit vooral naar het voorbeeld dat Jezus ons gaf. Altijd al zocht ik naar voorbeelden en dikwijls werd ik ontgoocheld ook door de Kerk. Ik schoof de schuld op hen die volgens mij als voorbeeld moesten dienen, maar dit niet waarmaakten. Het gaf me geen fijn gevoel... . Nu weet ik dat de kerk bestaat uit mensen zoals gij en ik, mensen met eigen karaktertrekken, met hun gaven en hun zwakheden. Als je naar jezelf kijkt, naar je eigen gaven en beperktheden weet je dat je heel dikwijls anders bent of handelt dan je echt graag zou willen of zoals jij jezelf als ideaal zou willen profileren. We zijn geen perfecte mensen, eens we onze eigen beperktheden willen zien en aanvaarden dan kunnen we ook de anderen niet alleen aanvaarden zoals ze zijn, maar we kunnen ze zelfs liefhebben om hun "anders - zijn". Het "anders - zijn" heeft ons zoveel te bieden, het is een uitnodiging om het minder bekende te verkennen en toe te laten. Het kan, indien we daarvoor kiezen een verrijking betekenen binnen ons eigen leven. Msc heeft me leren anders kijken naar mensen: ik kwam bij mensen waar je niet alleen jezelf mag zijn maar waar je ook geliefd bent om wie je bent. Deze ontdekking geeft je (mij) een gevoel van thuiskomen, thuiskomen bij de Liefde, thuiskomen ook bij God. Ik ben misschien een beetje afgedwaalt maar het aanvaarden van jezelf en de verscheidenheid van jezelf en de anderen is iets dat speelt binnen mijn eigen leven. Leven vanuit je hart is een uitnodiging tot liefde, tot eenheid, tot één zijn met het grote geheel. Heb jij al eens mogen proeven van die grote eenheid? Je één weten met alles om je heen. Het is alsof je uitvloeidt, overvloeid, je bent niet meer beperkt... je mag deel uitmaken van het Grote Geheel. Het is een gevoel van eenheid die zoet en hemels is; er zijn geen vragen meer... er is alleen een besef van stil geluk. Leven vanuit je hart daar kies je voor, elke dag opnieuw
