Hommage aan een overleden vriend

Vrijdag 27 december 2013, Jacques is plots heen gegaan.
Weggerukt uit het leven.
Hij heeft ons allemaal voor schut gezet, maar voor zichzelf had hij dit zeker nu niet zo voorzien.

Jacques was samen met Dora het hoofd van een hechte familie van 50 leden.
Wat was hij trots op zijn gezin, kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen en hun partners.

Zelf heb ik het geluk gehad om Jacques gedurende 35 jaar gekend te hebben.
Ik  heb hem meegemaakt in het verenigingsleven van Bilzen enom hem te bedanken en te eren schrijf ik deze hommage aan mijn vriend.

Jacques heeft reeds heel vroeg baanbrekend werk verricht in het verenigingsleven.
Het was in Duitsland, toen hij er in de jaren zestig als militair verbleef, samen met zijn gezin. Hij was er de oprichter van de bond van Grote en Jonge gezinnen.

Terug in Bilzen, heeft Jacques van 1970 tot het begin van de 21-ste eeuw mee het socio-culturele leven in Bilzen bepaald. Ik had het geluk om een gedeelte van dat parcours samen met hem te mogen afleggen.Groot was ons wederzijds respect en onze vriendschap.

Zelf heb ik Jacques leren kennen eind jaren 70 van vorige eeuw.
Hij was toen al actief in de gemeentelijke culturele raad, ik deed mijn best bij de jeugdraad.
Tussen beide raden ontstond een akkefietje.Achteraf gezien eigenlijk terug te brengen tot een verschil van mening tussen twee generaties.
Dat was mijn eerste kennismaking met Jacques, een militair, die lid was van de culturele raad van Bilzen.

Toen dan in 1982 een nieuw bestuur van de culturele raad moest gekozen worden was ikzelf kandidaat. U begrijpt het al. Eén en ander moest glad gestreken worden. Laurent (Wirix), Jacques en ikzelf hadden samen een gesprek en het klikte. Er was geen sprake meer van een generatiekloof. Sindsdien is het blijven klikken. Tot op onze gemeenschappelijke laatste dag, kerstavond 2013. Het was mijn laatste ontmoeting met mijn grote vriend.

Drie dagen later is hij plotseling heen gegaan.

Jacques was, sinds het ontstaan van de culturele raad, gedurende bijna 30 jaar, ononderbroken lid van ofwel het bestuur van de culturele raad ofwel het cultureel centrum De Kimpel.
Zijn belangeloze inzet als vrijwilliger kende geen grenzen.

Hij was er ondervoorzitter, secretaris, voorzitter Erkenningscommissie en voorzitter van het comité voor brandveiligheid en vernieuwbouw.
Daarnaast is Jacques zijn ganse leven actief geweest in tal van andere socio-culturele verenigingen.

Binnen de culturele raad en het cultureel centrum was hij van onschatbare waarde.

Jacques was de  opsteller van nieuwe regelgeving.
Er was destijds niet één reglement binnen de Culturele Raad of het Cultureel Centrum of Jacques heeft het mee opgesteld (subsidiereglement, reglement huldiging, reglement vernieuwbouw en brandveiligheid, reglement huisbewaarders CC, reglement verhuringen CC…). Voor vele van deze reglementen heeft hij zowel de eerste als de eindversie geschreven.

Jacques was ook de man van de daad.
Hij werkte concreet mee aan alle initiatieven van de Culturele Raad en van het CC (TOB, wekelijkse culturele kalender, huldiging, oprichting cc, reizende tentoonstelling; culturele 14-daagse, infobeurzen, Groot Bilzen zingt).

Jacques was alles behalve een meeloper.
Hij nam steeds zeer belangrijke taken op zich, hij droeg steeds mee verantwoordelijkheid of zelfs de eindverantwoordelijkheid (vb de eerste huldigingen).

Jacques had een bijzondere eigenschap: hij kon zeer zelfstandig, en toch in overleg met de anderen,  werken. Dat is niet iedereen gegeven.

Bovendien was Jacques stipt en nauwkeurig.
Elke verantwoordelijkheid die Jacques opnam werd perfect uitgevoerd en binnen de afgesproken krijtlijnen.

Jacques heeft een belangrijke stempel gedrukt op het socio-culturele leven van heel Bilzen en dit gedurende meer dan een kwart eeuw.

Hij heeft dit steeds gedaan in de schaduw van anderen, nooit stond hij op de eerste rij.
In 2001 kreeg hij de titel van ereondervoorzitter van het CC De Kimpel.

Sinds 2002 waren Jacques en ikzelf wat minder actief in de gemeentelijke overlegstructuren maar we bleven vrienden, en bleven elkaar opzoeken.

In de loop der jaren waren wij echte vrienden geworden.
Wij hebben samen gesport,
wij hebben samen musea en musicals bezocht,
wij zijn samen met onze vrouwen naar de Noordpoolcirkel getrokken,
wij gingen nu nog steeds maandelijks samen naar de film en zingen bij Zin in Zang.

Toen ik dan enkele jaren geleden opnieuw actief werd in het verenigingsleven, is hij ons steeds blijven steunen en helpen. Wij konden rekenen op zijn aanwezigheid en medewerking bij tal van evenementen.
De laatste keer dat we samen waren was tijdens het kerstverhaal “De ezel vertelt …” en de nachtmis van Kerstmis.

De 18 jaar die wij in leeftijd verschilden had niet de minste invloed op onze vriendschap.
We zaten op dezelfde golflengte.
Het was een voorrecht om Jacques gedurende 35 jaar lang mijn vriend te mogen noemen.

Gerard 30/12/2013