Op 30 mei, bijna 30 jaar geleden ........ werd je geboren op een pinksternacht om 2u30.
Je was een schat van een baby, met moeite om aan de daguren te wennen.
De eerste tijd sliep je meer overdag dan 's nachts. Later wende je daaraan.
Maar het was wel opmerkelijk dat je van rust hield. In je bedje alleen was je rustig en gelukkig.
In de kinderwagen brulde je de buurt bij elkaar. Terwijl je zussen net andersom waren.
Heel je leven bleef je een specialeke.
Vanaf je pubertijd zaten we dikwijls in elkaars haren. Je was een echte speelvogel en plaagde graag...
maar dan wist je niet van ophouden en werd het soms een ergernis.
Een van de dingen waar ik me het meest aan ergerde was...
dat je door m'n haar kwam wrijven en het helemaal in de war kwam maken,
waarna je me een knuffel gaf en zei.... dag mams.
Je wist m'n zwakke plekken en buitte die ten volle uit.... Tot ergernis van mezelf......
Maar toch hield ik van je....
Toen je vrouwke zwanger was kwam je af en zei
" mam.. geef me eens een knuffel, want dat mis ik...
de zwangere buik zit in de weg..... Je was en bleef een specialeke.
Er zijn zoveel mooie herinneringen en zovele dingen die ik mis
.... soms wilde ik dat je binnenkwam en m'n haar in de war maakte
net zoals je altijd deed en dan zou ik lachen omdat je bij me bent.
Gisteren was ik op het kerkhof toen het me allemaal overviel.
Ik heb op een bank in de buurt van je grafsteen zitten wenen.
Ik wilde zo graag dat je er nog was en met je dochter dolde in de tuin,
waar je zo dikwijls van droomde als ze groter zou zijn.
Ik wilde dat je op je kop stond en door het gras zou rollen, speelvogel die je was.
Ik zal nooit begrijpen waarom je het hebt opgegeven,
... net toen we plannen maakten voor een toekomst voor jou
... stap voor stap een nieuw leven tegemoet.....
Maar ik begrijp wel dat je heel veel verdriet moet gehad hebben dat je wegstopte
... uit medelijden met ons....
Maar ons verdriet is nu veel zwaarder.... dan dat je het verteld zou hebben
.... maar dat had jij waarschijnlijk nooit kunnen begrijpen.
Zoveel dingen lopen nu anders dan wij gedroomd hebben
..... en we moeten telkens weer oriënteren of we lopen zelf verloren.
Ach lieve zoon, wat zou ik je graag knuffelen en je nooit meer los laten.
Maar je bent nu THUIS....
)
