Gisteren bezocht ik in de BOZAR te Brussel de tentoonstelling "SENSATIE EN SENSUALITEIT" rond het oeuvre van Pieter Paul Rubens. Het werd een leerrijk bezoek waarin de werken van de schilder geconfronteerd worden met doeken van tijdsgenoten en latere schilders zoals Van Dijck en Picasso. Het valt op welke invloed Rubens had en nog heeft op andere schilders. Hij mag de Quinten Tarantino van zijn tijd genoemd worden, voor de onderwerpen van zijn doeken.
Een aanrader! Er hangen heel wat doeken die exclusief voor deze tentoonstelling bijgehaald werden, zoals werk van Kokoschka of Picasso naast Turner en Gainsborough!
Ik heb zonet de nieuwe Poirot gelezen. Agatha Christie's wereldberoemde detective komt weer tot leven in deze uitstekende who-done-it. De bewaarders van Christie's erfenis vonden een waardige auteur in de persoon van Sophie Hannah, die op sublieme wijze in de huid van Agatha Christie kroop en een puntgave, nieuwe poirot afleverde!
Sophie Hannah (1972) is een Engelse bestsellerauteur van romans, thrillers, kinderboeken en poëzie.Haar boeken worden uitgegeven in 27 landen en werden bekroond met onder andere de Crime Thriller of the Year Award en de Specsavers National Book Award.
Met "De MONOGRAMMOORDEN" creërt de auteur een voor gewone stervelingen zeet ingenieus raadsel , dat alleen kan worden opgelost door de vermaarde Belgische detective HERCULE POIROT en zijn 'kleine, grijze cellen'.
Zondag was il uitgenodigd voor de uitzending van het Radio 1 programma "Bar du Matin" in de bibliotheek van het MU_ZEE TE oOSTENDE; naar aanleiding van de tentoonstellinbg "DE ZEE", opgestart door Jan Hoet en later door zijn medewerkers verder afgewrkt als eerbetoon aan Jan die ondertussen is overleden. Gastheer was Jan Hautekiet. Hij voerde gesprekken met kunstenaars-deelnemers en medewerkers-organisatoren van de tentoonstelling. Heel de uitzending werd een eerbtoonaan de kunstpaus die elke toeschouwer-kunstliefhebber op een andere wijze naar kunst leerde kijken. Muzikaal werdit ngekleurd door een akoestische set van de Van Jets, die voordeze tentoonstelling een nieuw nummr componeerden gedtiteld "The sound of the Sea".
Voor en na de uitzending werden we getrakteerd op een uitgebreid ontbijt.Daarna kregen we nog een geleide rondleiding door de tentoonstelling. Werken zijn er o.a. van Ensor, Spilliaert, Permeke, Broothaers,Brusselmans, Tuymans maar ook van Picasso, Matisse, Magritte, Lichtenstein,Turner, Münch en vele andere. Het loonde echt de moeite en is zseker een 2de bezoek waard!
Nee, het gaat hier niet om Marina Wally, dochter van..., maar om de film over Rocco Granata. Gisteren werd deze prent gedraaid in de mess van de onderofficieren in de voormalige marinekazerne te Oostende, op het Hazegras. Een en ander gebeurde in het kader van het filmfestival van Oostende. Deze voorstelling was gratis voor alle inwoners van de wijk!
De zaal zat afgeladen vol voor deze film van Stijn Coninckx, waarin Rocco ook nog een caméootje doet. Het is het tragische verhaal van de mijnwerkersfamilie Granata in het toemalige Genk van de jaren '50 en hoe de jonge Rocco zich weet te ontworstelen aan een zkere toekomst als mijnwerker door eigenzinnig zijn weg te zoeken in het leven; dit door middel van zijn grote passie: de accordeon.
Een pakkend beeld van een triestige pagina uit ons recent verleden! Na de film was de hoofdacteur aanwezig in de zaal!
Deze zomer liepen twee tentoonstellingen in Oostende rond WO I. De eerste liep in het heemkundig museum "De Plate" onder de titel: "the British are coming". Aan de hand van foto's en posters toonde men de beginperiode van de Groote Oorlog te Oostende. De opvang van de vele duizenden vluchtelingen in badkarren, de voedselbedeling, de evacuatie van vele mensen per maalboot of vissersboot naar Engeland en de aankomst van enkele regimenten van het Britse leger ter verdediging van Antwerpen. Dit boeiende aspect uit de geschiedenis werd hier uitvoerig belicvht!
Een tweede tentoonstelling liep in de Venetiaanse Gaanderijen en belichtte de oorlog in onze toemalige kolonie Congo, waar het Belgische leger een veldslag tegen de Duitsers zou winnen aan het Victoriameer met 2 daarheen vervoerde vliegtuigjes! Ook een heel boeiende episode uit onze vaderlandse geschiedenis, waarin men vergeet wat de Congolezen verricht hebben ter verdediging van de Belgische belangen in Afrfika!
Beide tentoonstellingen vormden een fraaie aanvulling op wat we meestal te horen en te zien krijgen over de 1ste wereldbrand in onzse contreien.
In het Thermae Palace te Oostende loopt momenteel een kunsttentoonstelling van Marcel Taton. Deze kuntenaar schept voorwerpen, figuurtjes, die weggelopen schijnen uit een fantastische film, uit een imaginaire wereld van saters, kobolden en andere mythische figuren. Uit allerhande alledaagse voorwerpen en objecten creeert hij zijn eigen universum. Het lijktof deze objecten zijn weggelopen uit een droomwereld zoals Wonderland van Carroll's Alice. Je blijft met verwondering wegdromen in deze heerlijke boeiende wereld waar ironie en humor een loopje nemen met onze realiteit. Een bizarre kijk op onze weredld. Een boeiende ervaring!
Dit jaar is het 100 jaar geleden dat de wereldbol voor de eerste maal in brand stond. Dit feit wordt overal uitgebreid herdacht.
Vorige week ging ik naar Ieper, naar het "In Flanders Fields Museum". Men wordt er op een vooral visuele wijzse geconfronteerd met de waanzinnige en nutteloze verspilling van miljoenen jonge levens. Het is schrikbarend dat de mens er niet voor terugdeinst zijn soortgenoten genadeloos over dekling te jagen. Het produceren van miljoenen verslindende moordtuigen alleen maar om de geldingsdrang van enkele narcistische persoontjes is onbegrijpbaar en dwingt tot een reflectie over waar het naartoe moet met de mens en de beschaving. Nu nog strijden over de ganse aardbol mensen tegen hunmedemens in een waanzinnig gevecht om wat? Geloof, overtuiging, pollitieke standpunten, economische belangen; alle redenen zijn genoeg om aan het moorden, verkrachten en plunderen en vernietigen te slaan.
Gisteren ging ik naar Mechelen om de musical '14 - '18 te kijken in de Nekkerhal. In dit muzikaal spektakel wordt het verhaal van de genadeloosheid van de Groote Oorlog verteld aan de hand van de tragiche levensloop van 4 jeugdvrienden die aan de Ijzer de nodeloosheid van zo een conflict beleven. Waar de een gescheiden wordt van zijn vrouw en pasgeboren kind, de ander een lief vindt, een derde geexecuteerd wordt als verrader en er ten slotte maar één terugkeert naar zijn geboortedorp dat leeg achterblijft, waar een hele generatie van jonge mannen voorgoed verdwenen is en een grote leemte achterlaat.Een superproductie van Studio 100! HET WAS DE MOEITE !
ARNO is 65 geworden en hij vierde dat met een optreden op zijn verjaardag in het Casino-Kursaal van Oostende, zijn geboortestad. Jammer genoeg kon zijn vader dit niet meer bleven, hij overleed enkele maanden geleden.
Ik mocht natuurlijk niet ontbreken op dit feestje! Het werden twee onvergetelijke uurtjes van Arno en zijn vrienden!Hij dook in zijn ruim repertoire, hierin bijgestaan door zijn compagnon de route Serge Feys, nog een Ostendenoare. Ook Paul De Coutere , zijn buddy van de eerste jaren, ontbrak niet op het appèl. Bluesbroeder Roland Van Campenhout kwam ook meespelen en oude rot Jan De Corte deed ook een caméootje.
Maar er is meer! In de oude cinemazaal "Capitole" loopt een tentoonstelling over de carruère van Arno met unieke foto's en ook videomateriaal uit zijn lange loopbaan. Dit bezocht ik afgelopen weekend, en ik moet zeggen, het doet wat met een mens. Je wordt teruggecatapulteerd in de tijd naar de jaren waar we nog "schoone en joenk" waren zoals Arno steeds pleegt te zeggfen.
Hij woont al lang niet meer aan de kust, maar toch blijft Arno trouw aan zij roots. Hij is en blijft een echte vrijbuiter afkomstig uit het piratennest dat Oostende ooit was. Ooit de meest Engelse stad op 't continent, en nu nog steeds een stad met een open karakter waar velen aanspoelen, aangetrokken door die rebelse thuishaven waar ook Ensor ooit zijn meesterwerken conterfijtte. Ook Permeke en Spilliaert waren zonen van de zee! Arno past in dit rijtje!
Dit weekend werd de beiaard van Nieuwpoort weer bespeeld, na een maandenlange renovatie. Ik kon natuurlijk niet ontbreken om ook eens naar boven te klimmen, op bezoek bij de stadsbeiaardier van Nieuwpoort, Els Debevere. Ik ken Els al van in mijn kinderjaren.
Zij studeerde piano en orgel aan het Stedelijk Conservatorium te Oostende. Els behaalde tevens het diploma koster-organist bij het bisdom Brugge. Zij is gedurende 6 jaar werkzaam geweest als koster-organist te Oostende, op de St. Katharinaparochie te Oostende. Daar was zij ook 20 jaar lid van het Koninklijk Sint-Gregoriuskoor, waarvan 9 jaar als dirigente. Ook ik was arenlang lid van dit koor; ik zong bij de diepe bassen.
In het academiejaar '97-'98 vatte zij de beiaardstudies aan aan de Koninklijke Beiaardschool Jef Denyn te Mechelen. In juni 2004 behaalde ze haar einddiploma aan de beiaardschool. In januari 2005 volgde zij Paul Bourgois p als stadsbeiaardier van Nieuwpoort.
Het voorbije weekend concerteerde Els o.a. samen met Jean-Pierre Hautekiet, stadsbeiaardier van Oostende.
Het was een hele klim naar de top van de toren van de St.-Bernarduskerk om Els aan het klavier van "haar" beiaard te bewonderen. Ze gaf een leerrijk overzicht van de werking van deze beiaard en van de renovatiewerken. Daarna mohten we naar de hoogste plekken van de toren klimmen om de klokken te bekijkenen nog hoger om de omgeving vanNieuwpoort te bewonderen.
Moe maar tevreden beluisterde ik later het fijne klokkengeluid vanop de beganegrond, toen Els een poosje later nog een fraai deuntje liet weergalmen over de daken van Nieuwpoort.
De voorbije vier dagen bruisten de dokken voor het station van Oostende weer van het leven! Voor de 15de keer ging Oostende voor Anker. Zo een 150-tal boten en bootjes, voornamelijk zeilschepen, verzamelden weer op het jaarlijks rendez-vous voor al wie geinteresseerd is in het leven op en rond de zee. Met duizenden kwam de massa van heinde en verre om zich te vergapen aan deze sierlijke vaartuigjes die gevlagd en bewimpeld lagen te drijven onder een heerlijk zonnetje. In tal van tentjes kon men zich vermeien met kunst, muziek, modelbouw, artisanale producten, drankstandjes; en men kon er proeven van gebakken of gerookte vis, wafels, poffertjes, garnaalkroketten, mattetaarten, kaas, gebak, ijs, en nog veel meer . Ook kon men zijn dorst lessen met bier of frisdrank of iets hartigers.
Ikzelf voer mee met de "Jantje", een omgebouwde vissersschuit die vroeger op haringvangst trok in de Waddenzee, met thuishaven Groningen. Nu kun je voor een prik mee op een fantastische zeiltochtop de Noordzee of het Kanaal naar de Engelse Kanaaleilanden of naar de Ierse of Franse kust. Maar hier ging ikscheep voor een 2 uur durende trip voor de redevan Oostende. Het werd een onvegetelijke tocht, waarbij de meevarenden mochten meehelpen bij het hijsen van de zeilen, bij het overstag gaan en ook aan het rer. De dappersten mochten zelfs in het want klimmen,aan een veiligheidslijn weliswaar.
Nu zijn de meeste scheepjes al weer het zeegat in; maar ze hebben afspraak volgend jaar in mei voor weer een editie van Oostende voor Anker.
Gisterenavond ging ik naar het Kursaal te Oostende voor het verjaardagsconcert van de rockzanger Arno! Deze artiest met Oostendse roots werd gisteren 65 en vierde dit met een concert in zijn geboortestad, samen met enkele muzikale vrienden. Het concert was al na één week uitverkocht! In de zaal hing een feestelijk sfeertje , iedereen was gekomen om de Oostendse bard een gelukkige verjaardag te wensen en om dit samen met de artiest te vieren.
Arno putte uit zijn rijk gevuld repertoire van meer dn 40 jaar. Nummers uit zijn beginperiode van Tjens-Couter bracht hij samen met zijn copain uit die tijd, Blankenbergenaar Paul Decoutere. Ook nummers uit zijn T.C.MATIC-periode passeerden de revue. Een8-koppige formtie van Afrikanen brachten enkele liedjes in een a-cappella versie! Ook zijn bluesbroedrer Roland Van Campenhout kwam meefeesten. Daarnaast trad ook Stef Kamil Carlens nog op en er was ook nog een gesmaakt optreden van zijn goede vriend Jan DE cORTE die zijn versie van "No More Heroes" bracht.
Na een set van meer dan 2 uur hield feestvarken Arno het voor bekeken. Ik keerde moe maar tevreden naar huis, net zoals de honderden andere fans die deze onvergetelijke avond mochten meemaken!
Gisteren ging ik naar het kapelletje van Breininge, de visserskapel te Bredene. Het is een klein gebouwtje opgericht in 1736 met het geld uit het offerblok van de kleine houten kapel die daar verrees in 1710. Aan de gevel, die naar de zee gericht is, hangt een levensgroot kruisbeeld. In het kapelletje hangen veel ex-voto's en foto's van vissers die op zee gebleven zijn. Gedurende meer dan 250 jaar komen de vissersfamilies op bedevaart naar Maria, om haar bijstand af te smeken voor een behouden vaart en goede vangst voor de stoere zeebonken die weer en wind trotseren om met volle ruimen huiswaarts te keren. Ook nu nog komt menig gelovige een kaarsje branden in de grot naast de kapel, niet alleen uit het vissersmilieu, maar ook andere gelovigen vinden hun weg naar dit bescheiden bedevaartsoord. Het is een symbool van de volksdevotie voor de H. Maagd Maria. Op 25 mei is de jaarlijkse bedevaart naar de visserskapel te Bredene.
In het kader van de WAK is er jarlijks een wedstrijd beeldende kunst van het Vermeylenfonds. De deelnemende werken en de laureaten staan ten toon in de Venetiaanse Gaanderijen te Oostende. Ik ging er ook een kijkje nemen. Het is een verzameling van werken in verschillende disciplines geworden. Er is boetseerwerk, bronzen beelden, houten beelden, stenen beeldhouwwerken, metalen creaties, installaties allerhande, kortom een breed spectrum aan materialen en technieken. Het ene werk spreekt mij al meer aan dan het andere. Toch was het een boeiend uurtje dat ik er doorbracht! Proficiat aan de initiatiefnemers en de deelnemers!
De roman "Oorlog en Terpentijn" van Stefan Hertmans heb ik zojuist verslonden! Het is een juweeltje. De auteur heeft 2 dgboeken van zijn grootvader gekregen, waarin die zijn wedervaren neergepend heeft van de loopgravenoorlog aan de Ijzer . Hertmans heeft aan de hand van die 2 verslagen een roman geschreven waarin hij op magistrale wijze de tijdssfeer van rond de eeuwwoisseling en de jaren van de Groote Oorlog weergeeft. Het is een speurtocht naar wat die jaren van ontbering gedaan hebben met zijn grootvader, en in feite met heel de samenleving en de toenmalige generatie. Het is een beklijvend verhaal, dat voor mij zeker de Gouden Boekenuil mag winnen! Het is echt een aanrader voor iedereen die deze zwarte periode uit onze recente geschiedenis eens echt vanuit het standpunt van de kleine man wil ervaren, en die de tijdsgeest van toen eens wil onder ogen zien. EEN AANRADER VOOR JONG N OUD !!!
Gisteren ging ik naar het Muzee in Oostende, naar de tentoonstelling Cinema Joostens. Het betreft hier de Belgische modernist Paul Joostens, Antwerpenaar en tijdsgenoot van Paul Van Ostaeye.Hij doorliep heel wat kunststijlen gedurende zijn carrière. Van modernisme over kubisme en ook creëerde hij een heel eigen visie op kunstzinnig vlak, waarbij hij elementen uit de gotiek combineerde met de Vlaamse Primitieven en ook diva's van het witte doek zoals Greta Garbo en Marlène Dietrich. Later werd zijn werk meer religieus getint maar ook "poezeloezen" conterfijte hij op het kanvas en op papier. Dat waren gesublimeerde vrouwen die hij opzocht in hoerenkasten alwaar hij inspiratie zocht naast bevrediging van zijn lusten. Op het eind van zijn leven werd zijn werk meer abstract med doo zijn gezondheidstoestand die achteruit ging, waardoor hij de fijne motoriek kwijtspeelde om gedetailleerd werk te kunnen produceren. Ook tekeningen en linogravures behoren tot zijn oeuvre. Hij was niet zo bekend tijdens zijn levben en ook nu nog blijft hij wat verweesd achter in ons nationaal kunstpatrimonium.
De confrontatie met andere kunstenaars zoals Ensor en Spilliaert zijnhoogst belangwekkend!
Vorige zaterdag ging ik naar de abdij Ten Putte te Gistel. Daar was een concert door La Chapelle Sauvage. Z e brachten een uitvoering van Stabat Mater van Pergolino, en daarnaast nog ander werk van Bach en Purcell. Dit alles kadert in de vasten en de aanloop naar Pasen. Het was de eerste keer dat zoiets gebeurde in de kapel van de andij! Het was een overweldigend succes, er moesten zelfs ettelijke stoelen uit de bijkapel bijgeschoven worden om het talrijk opgekomen publiek allemaal een plaatsje te geven! Dit is zeker in de toekomst voor herhaling vatbaar!
Het zou kunnen dat er een remake van "Sleenovia" komt, het enige Nero-verhaal dat niet van de hand van Marc Sleen is. Standaard Uitgeverij en WPG willen de "oude" Nero strips niet meer heruitbrengen en promoten; zoals wel gebeurt met de oude Kuifjes. Volgens de Marc Sleenstichting bestaat de kans dat het album Sleenovia uit 1965 hertekend wordt door Dirk Stallaert en alsnog als NIEUW Nero-album op de markt komt. "Sleenovia" is een album van de Studio Vandersteen getekend op een scenario van Gaston Durnez, gedurende de rechtszaak over de copyright op Nero tussen Het Volk en De Standaard na Sleens overstap van de eersgenoeme krant naar de tweede. Dirk Stallaert heeft alvast de eerste strookjes hertekend, nu is het alleen nog wachten op de nodige fondsen om de drukpersen te starten!
Ik heb zonet een reisverslag gelezen over een zoektocht naar het verleden van de familie Kuyper, een traditionele Bosjesmannenfamilie in het noorden van Zuid Afrika. "Wat Dawid wist" is de vertaling door Carl Symons van het verslag van de speurtocht die hij ondernam met Patricia Glyn, een Zuidafrikaanse wetenschapper die zich inzet om het onrecht dat de Bosjesmannen aangedaan is door de blanke overheersers in Zuid West Afrika en Zuid Afrika, kolonies van Duitsland en Groot Brittannië. Ze onderneemt een tocht naar de Kalahari samen met Dawid Kuyper, hoofd van een clan van de Bosjesmannen , de !kwa Tu San, en een deel van zijn familie naar de voorvaderlijke gronden waar vroeger de Bosjesmnnen op aloude traditionele wijze leefden , en waar zij verdreven werden. Het wordt een doordringende queeste naar de geheimen van de stam die Dawid, nu hij zijn dagen geteld weet, wil doorgeven aan de volgnde generatie van zijn clan.
Het wordt een aanklacht tegen de uitbuiting en vernedering door de autoriteiten van de natuurvolkeren in het zuidelijk deel van het zwarte continent. Boeiend en intressant!
Het deed me terugdenken aan het boek "El Negro en ik" waarin de auteur op zoek gaat naar de geschiedenis en de identiteit van een opgezette Bsjesman, in een provinciaal museumpje in het noorden van Spanje.
Beide werken zijn een aanklacht tegen de niets-ontziende mentaliteit van onze Westerse beschaving die de natuurvolkeren als minderwaardig bestempelen en deze uitbuiten - ja, zelfs uitroeien - binnen de dimensie van het kolonialisme en de groot-industrie die grondstoffen en goedkope werkkrachten nodig heeft, ten koste van elke menselijke gedachte. Het kapitalisme viert hoogtij; het is hoogst tijd dat we weer meer het menselijk aspect in onze maatschappij op het voorplan plaatsen i.p.v. steeds verder verloren te lopen in onze ratrace naar geld, macht en winstbejag ten koste van alles!
WAT NERO ZO BIJZONDER MAAKT De erfenis van Marc Sleen
Deze week heb ik een naslagwerk gekocht welk dieper ingaat op de stripfiguur NERO, een creatie van Marc Sleen. De auteur, Guido De Bruycker, belicht er alle aspecten in van de stripreeks rond het figuurtje van Nero, een brave Vlaamse burger met zijn kleine en grote kantjes. Hij bespreekt de karakters van alle personages waarin elk wel zichzelf terugvindt in een van hen. Maar tevens belicht hij de tekenstijl, de taal en woordkeuzeen ook de situering van de verhalen.Dit alles vormt een geheel die samen het niveau van de strip naar een hoger echelon brengen. Toch blijft het verhaal steeds voor ieder leesbaar, ook de kleinsten kunnen de lijn volgen. Maar op latere leeftijd ontdekt men dan de meerdere lagen die in de verhalen steken: kritiek op politieke en economische toestanden en op het milieubeleid. Steeds gebeurt dit op Sleens wijze met kolder en burleske toestanden en gebeurtenissen. Hij persifleert bestaande figuren en gebeurtenissen, vaak met een knipoog naar de lezer.
Nero blijft een dijk van een stripreeks en blijft mij telkens weer verrassen als ik een verhaal herlees en er weer iets nieuws in ontdek!
Marc Sleen is inmiddels de 90 gepasseerd en hij maakt al jaren geen nieuwe strips meer.Daardoor dreigt "Nero" uit het brandpunt van de belangstelling te verdwijnen; de jeugd leest zijn boekjes niet meer. Gelukkig is er nog een hele schare fans die van tijd tot tijd Nero en zijn geestelijke vader Marc Sleen in het voetlicht plaatsen, waar zij terechtook horen te staan!
Deze week ging ik naar de retrospectieve rond het werk van Fred Maës kijken in de Venetiaanse Gaanderijen op de dijk te Oostende. Ik weet niet goed wat er me overkwam: sommige werken wisten me te boeien, andere danweer totaal niet!? Zijn compositie "Blue Eye"vind ik heel tof maar ander werk vind ik ondoorgrondelijk, sommig begrijp ik niet. In vele van zijn werken zit een boodschap , een aanklacht tegen alhetgene wat de artiest tegen staat in onze hedendaagse maatschappij; de verloedering van het milieu, het onrecht tegen al wie niet beantwoordt aan de normen gesteld door de gezagsdragers en financiële bonzen van deze wereld.
Zijn "warriors"herinneren me aan Keith Haring. Zelfde figuurtjes en bewegingen. Wie was er het eerst mee en heeft een van beide de ander beïnvloed?
Al bij al viel hetbezoek nog mee, het gaf mij een inblik in de zieleroerselen van de kunstenaar.
