Met negen vrienden van de Meibedevaart waren wij gisteren in Koksijde te gast bij de zussen van LucskeVandamme: E.H.Ivo Vandenbulcke, Raymond en Trees François, Omer en Christiane Buyse ,de Zrs. Harlindis en Françoise en Germain en Mia.
Het was een uitnodiging van Thérèse, Mariette en BernadetteVandamme als blijk van dankbaarheid en genegenheid jegens ons om het gezelschap dat Lucske te Lourdes mocht ondervinden. Wij hadden als attentie een mooi ingekaderde pasteltekening van Lucske mee die Omer gemaakt had met een passend gedicht erbij ( zie verder).
Lucske was een zwaar autistisch mongooltje.Steeds tevreden, licht monkelend en soms schalks, een schat om van te houden, een voorbeeld dat psychisch zwaar gehandicapten nog heel wat liefde en genegenheid kunnen tonen. Voor de familie en de zorgenverstrekkers zijn zij een bron van verbondenheid, aanhankelijkheid en liefde.
Gans zijn leven hebben zijn drie zussen na het overlijden van ma voor hem gezorgd, hem nooit alleen gelaten, hem vertroeteld als onze lieve jongen, onze lieve schat, ons manneke. Nu nog steeds ruim twee jaar na zijn overlijden spreken zij zo over en met hem, betrekken zij hem in het huiselijk gebeuren, hangen en staan er tientallen fotos in de woonkamer en is zijn slaapkamer waar hij is gestorven, getooid met allerlei herinneringen en souvenirs,intact gebleven alsof hij nog bij hen is.
Boven zijn bed hangt nog zijn diploma van allerliefste vriend die ik had gemaakt n.a.v. zijn 60e verjaardag. Op 62 jaar is hij overleden na een maandenlange aftakeling. Met zes brancardiers uit de Meibedevaart hebben wij Lucske voor een laatste keer de kerk binnengedragen en naar zijn laatste rustplaats vergezeld. De familie Vandamme heeft dit een mooi gebaar gevonden voor Lucske die tientallen jaren zo graag naar Lourdes meeging. Het was zijn uitverkoren reisbestemming. Hij was er met zijn strandstoel bij de hand om aan de Grot of in de vieringen vooraan te zitten bij zijn zorgende zussen.
Die genegenheid, die sterke verbondenheid, die liefdevolle zorg van die zussen is onvoorstelbaar en diep ontroerend. Voor Lucskes vrienden kunnen zij nooit gul genoeg zijn. De gastvrijheid bij het bezoek was dan ook bijzonder overvloedig met ijs en appeltaart, koffie en toebehoorten, apéritief met hapjes, koude visschotel en wijnen en om de putjes te vullen nog een fruitcocktail.
Er werd gekeken naar de videoreportages van Lucskes beste dagen: zijn 50e verjaardagsfeestals ware het een bruiloft waar hij zich de koning te rijk voelde bij het openen van de pakjes, met volle teugen genoot van zijn lievelingsmuziek en de vele klinkende zoentjes die hij mocht ontvangen. Er was de passage van zijn geliefde Lourdesreizen met de winkel waar hij steeds zijn eau-de-cologne kocht en nu nog steeds bewaard is in zijn kast. Wij zagen hem met zijn strandstoel aan het strand en..te Lourdes.
Het was een mooie namiddag met flink wat gebabbel en het voornemen om volgend jaar samen naar Lourdes te gaan en aan te zitten in hetzelfde hotel aan dezelfde tafel, om te Lourdes Lucske bij ons te voelen.
Wat kan Lourdes wonderen verrichten en hoe maakt Maria het kleine dingen en mensen groots !
Op 20 februari 2005 was er te Banneux de viering 75 jaar Belgische Hospitaliteit O.L.V.van Lourdes. Sedert 1960 staat deze vereniging onder de hoge bescherming van prinses Paola, nu Koningin van België.In die hoedanigheid was zij uitgenodigd op de jubileumviering maar kon er niet aanwezig zijn. Evenwel zou het Bestuur van de Hospitaliteit eens op audiëntie worden ontvangen.
De vijf leden van het Dagelijks Bestuur: Mgr.Roger Vangheluwe, Voorzitter Jacques Bosteels, de ondervoorzitters Mw. Monique Macquet voor de franstaligen en Germain Dierynck voor de Nederlandstaligen met de secretaris Vincent de Hemptine werden op 20 juni op het Paleis te Laken ontvangen.
Te 15u20 stonden wij met de wagen voor de poort van het kasteel. Eén van de vier rijkswachters noteerde onze identiteit voor de poort openging en wij met onze wagen de brede kasseiweg naar het kasteel mochten oprijden. In de hall wachtten drie huisbewaarders en de persoonlijke secretaresse van de koningin ons op om ons binnen te laten. In het ruime en mooie ontvangstsalon wachtten wij nog even tot de koningin binnenkwam en wij door de hofdame werden voorgesteld.
De koningin nodigde ons uit in een halfrond plaats te nemen. Er werd ons water, frisdrank of koffie aangeboden met een belegd broodje of koekje.
Mgr. De bisschop gaf een korte inleiding.Na een voorstelling van de vereniging met zijn werking en doel door de voorzitter werd met de koningin verder nagepraat. De structuur werd uitgelegd van de Belgische Hospitaliteit als onderdeel van de Hospitaliteit van Lourdes en als dusdanig ook rechtstreeks geaffilieerd met de bisschop van Lourdes. De Belgische Hospitaliteit overkoepelt de 16 aangesloten ziekenbedevaarten in Belgïë zijnde de diocesane bedevaarten, specifieke internationale bedevaarten zoals de polios en kankerpatienten, bedevaarten van de sociale organisaties zoals ziekenzorg en Boerenbond.
De Belgische Hospitaliteit heeft als doel de cohesie en samenwerking te bevorderen en de oplossing van gemeenschappelijke problemen te bevorderen.
De koningin was ook geïnteresseerd in de aantallen bedevaarders en zieken die jaarlijks naar Lourdes trekken.
Over de specifieke problemen om met zieken naar Lourdes te reizen werd met de Koningin uitvoering gesproken want zij had daar aandacht voor. Vooral het probleem van het treinvervoer naar Lourdes per TGV werd naar voren geschoven met de moeilijkheden bij de Franse spoorwegen om voldoende chartertreinen te bekomen, aangepaste uurregeling en betaalbare prijzen.
Wij vertelden haar ook over het probleem voor het vinden van voldoende vrijwilligers om de zieken te begeleiden en bij te dragen in de reis- en verblijfskosten. De koningin zelf bracht het financieel aspect ter sprake. Al deze afzonderlijke bedevaart-organisaties dienen zich zelf te bedruipen om de meerkost van een ziekendienst te betalen en dit door een berekening in de prijs van de gezonden, doorbijdragen en giften. Zelfs spoorde de koningin ons aan tot een grote benefietactie. Niet in het minst konden wij interpreteren dat zij waar zij kon ons moreel en relationeel zou steunen.
De audiëntie nam een klein uur in beslag. Er werd nog een groepsfoto genomen voor de grote rustieke schouw met een dank- en afscheidswoord van Mgr.
Voor de Belgische Hospitaliteit was dit bezoek een hoopvolle namiddag. Wij hadden kennis gemaakt met een eenvoudige, luisterende koningin bij wie wij haar sympathie voor onze werking hadden ondervonden.
Van uit dit deugddoend fris kasteel reden wij weg door de zengende hitte, buiten 33 graden en in de wagen 45 graden. Wij kwamen opgewarmd thuis om straks na het bedevaartseizoen verder te werken.
In het bos nabij mijn vakantiehuisje ontspringen uit de waterrijke ondergrond er heel wat bronnetjes die naar het riviertje lopen of kleine kanaaltjes vormen in het bos. Dit water is een frisse kracht dat voortstuwt naar een wijder en sterker geheel, naar een stroom die draagt, die zelfs mensen draagt.
Naar jaarlijkse gewoonte waren de medewerkers van de ziekendienst bij de Meibedevaart van Vlaanderens Bedevaarten weer bijeen in het pastoraal centrum "De Bron". Dit is een plaats van ontmoeting voor zoekende mensen in het geloof en voor medewerkersin parochies en instellingen . Er is een bibliotheek, drie vergaderzalen als vormingshuis, een religiowinkel, cafetaria en een zeer mooie kapel in het daarnaast gelegen klooster van de Zusters van Liefde.
Het is een ideale plek voor onze ontmoeting en ook zinvol. Bij onze leden van de ziekendienst zijn wij overspoeld en doordrongen van kameraadschap, sociale ingesteldheid, zorg voor mekaar en de zieken die gegroeid is tot een hechte vriendengroep.
Onze ontmoeting na de bedevaart is dan ook een blij weerzien, een napraten over de kleine en grote zorgen die we weer goed hebben aangepakt, over de deugddoende gebedsmomenten en de verkwikkende ontspanning.
Vanaf drie uur kwamen wij toe. Er was een verrassingskoffie met nadien het bekijken van de powerpointpresentatie met 150 fotos die ik had samengesteld en een videofilm over het Pausbezoek aan Lourdes. Nadien was er een Eucharistieviering gevolgd door een broodmaaltijd met een verfrissende ijs en nog menig drankje tot omstreeks 22u. Wij kijken al uit naar ons volgend weerzien in de Julibedevaart of op de octoberbijeenkomst van de Hospitaliteit of .... bij een of ander bezoekje.
Voor het krantje van de HBK-seniorenclub ontving ik onderstaande tekst van een onbekende auteur.
DIE GOEIE OUDE TIJD.
Hoe is het in Gods naam mogelijk dat wij , geboren in de jaren 30-40-50, nog leven ?
Volgens de theorieën anno 2004 zouden we toch al lang moeten dood zijn.
Wij zaten in autos zonder veiligheidsstoeltjes, gordel of airbag. Onze bedden en speelgoed waren geschilderd met verf en lood en cadmium. Flessen met gevaarlijke stoffen en apotheekflessen konden we gewoon met onze handjes en beperkte motoriek openen. Poorten en deuren gingen gewoon dicht en als je met je vingers er tussen zat waren ze weg.Op de fiets zat je achterop met je gat op de bagagedrager en probeerde je vast te houden aan de schroefveren van het zadel voor je. Een helm hadden ze nog niet eens op een bromfiets, laat staan op een fiets. Water dronken we uit een kraan, niet uit een fles.
Brood stond stijf van conserveringsmiddelen, na twee weken was de korst nog net zo vers als in de winkel. Kleur- en smaakstoffen moeten ook al bestaan hebben,want zo rood, groen of geel als de limonade toén was, zie ik nu echt niet meer. Een kauwgom legde je s avonds op je nachtkastje en strak je s morgens weer in je mond. Op school hadden ze maar één maat bank en met zo´n heerlijk gevaarlijke klep er aan. Schoenen waren meestal al ingedragen door zus, broer of neef en ook je fiets was te groot of te klein. Een fiets had geen versnellingen en als een band kapot was leerde je vader je zo snel mogelijk om die zelf te plakken. We gingen s morgens weg van huis en we kwamen terug als de straatverlichting aanging. Niemand wist waar we waren in tussentijd en we hadden geen GSM mee. Het bos of het park was een plek om te spelen en geen vieze mannetjesverzamelplek. Als we naar een vriendje gingen, liep je er gewoon naartoe, je hoefde niet aan te bellen en ook geen afspraak te maken. Er ging ook geen volwassene met jou mee. We aten ook al koekjes en kregen brood met veel boter en werden niet dik. We dronken uit dezelfde fles als onze vrienden en niemand werd er ziek van. Wij hadden geen play-tation, Nintendo, X-box, 64 televisiezenders, videofilms, surround sound, eigen televisies, computer of internet. We hadden vrienden!
De televisie begon pas om 18 uur. Dan kwam een uurtje wat leuks voor kinderen en oh wee als je daarna durfde op te staan om op een knopje van een andere zender te duwen ( die zaten al aan het toestel vast). Pa bepaalde wat en hoe lang je daarna keek. We hebben ons gesneden, botten gebroken, tanden uitgevallen en er werd niemand voor de rechter gesleept. Dat waren gewoon ongelukken en soms kreeg je er nog zelf een pak slaag bij. Wij vochten en sloegen elkaar soms groen en blauw en er was geen volwassene die zich er druk om maakte.
Pedagogisch verantwoord speelgoed maakten we zelf; met stokken sloegen we naar ballen, we bouwden zeepkisten en merkten onderaan de berg dat we de rem vergeten waren. We voetbalden op straat, en alleen wie goed was mocht meedoen; wie niet goed genoeg was moest maar blijven kijken en leren omgaan met teleurstellingen. Op school zaten ook domme kinderen. Zij gingen en kwamen op dezelfde tijd als wij en kregen dezelfde lessen. Zij deden soms een klas nóg een jaar en daarover waren geen discussies op ouderavonden. De meester had altijd gelijk. We smeerden onze boterhammen zelf, met een grote mensen mes en als je ze vergeten was kon je op school niets kopen! Als je de korst niet at had je een beetjes meer honger de rest van de dag. We gingen met de fiets naar school, helemaal alleen, ook in de winter. Als je moeder aan de huisdeur naar je zwaaide was je al een beetje een watje ! Wij hadden vrijheid, mislukkingen, succes en verantwoordelijkheid. We hebben moeten leren er mee om te gaan. Onze generatie heeft véél mensen voortgebracht die problemen kunnen oplossen, innovatief bezig zijn en daarbij risico durven nemen en voor de gevolgen instaan.Hoor jij ook daarbij ? Gefeliciteerd ! Wij waren helden.
Vandaag is het 35 jaar geleden dat mijn moeder overleden is. Een hele tijd, maar toch niet om te vergeten, een goede moeder blijft altijd bij. Bij een grote vreugde of groot verdriet is het alsof je dit nog steeds met je moeder wil delen.
Mijn moeder was Alix Vandamme, geboren op 14.11.1893 en was 77 jaar wanneer zij aan kanker overleed. Zij was in haar actief leven naaister en had daarnaast een kruidenierswinkel. Vader was kleermaker. Moeder bracht negen kinderen op de wereld waarvan er 7 werden groot gebracht. Zij had een druk en soms kommervol leven waarbij haar verste uitstappen Brussel, Antwerpen en de zee was.
Moeder was de oudste dochter van Jules Vandamme en de zuster van Margriet, Martha en Achiel die op de laatste dag van de oorlog (11.11.14) als soldaat overleed. In 1941 werd haar zuster Margriet en haar man vermoorden werd hun huis De Roobaert met het dochtertje erin in brand gestoken. Een wrede roofmoord die destijds de gazetten vulden en waarover zelfs op de markt een marktzanger het verhaal zong. Wie zou dit nog kunnen bezitten ?
De Roobaert was het ouderlijke huis van mijn moeder. Het was een boerderij en buurtcafé aan de grens van Geluwe naar Beselare bij het Moeremaaibos. Wij noemden haar vader Pee van den Roobaert.Hij was mijn enige grootvader die ik nog gekend heb tot ik 12 jaar was.Hij was dan ook mijn eerste idool.
Naar aanleiding van een familiebijeenkomst op 1 februari 1975 maakte ik de stamboom op van Pee van de Roobaert, Jules Vandamme. In 1979 riep ik als hommage aan de Vandammes en mijn grootvader alle Vandammes op voor een stamboomfeest. 600 Vandammes verzamelden te Geluwe waarbij de kersverse gouverneur Leo Vanackere het wapenschild van de Vandammes onthulde.
De reünie was mij nog niet groot genoeg en ik lanceerde een grootse Vandammereünie onder de slogan 2000 Vandammes te Damme in het jaar 2000 wat ook gerealiseerd werd.
Maar over de Vandammes, het tijdschrift De Chronicke Van Damme, zijn VZW en zijn activiteiten later nog wel eens meer.
Ons dakvenster op zolder moet hersteld worden. Bij het opruimen van een kast die voor het venster in de weg stond vond ik nog enkele documenten uit mijn vurige studentenjaren anno 1955 als lid bij het Comité voor Vrijheid en Democratie in de schoolstrijd tegen Collard en student in het tweede jaar aan de School voor Matschappelijk Dienstbetoon te Roeselare.
Ik bezorg u hierbij een van de strijdliederen van het Comité ui die tijd op muziek van Klein klein kleuterken.
Klein, klein Collareken, wat doet gij in mijn klas ?
Gij steelt er al ons centjes weg, het is toch al te kras.
Mamake die zal kijven, papake die zal slaan,
Klein, klein Collareken, maakt u maar gauw vandaan.
Klein, klein Collareken, wat doet gij in mijn school,
Gij verft er al die kindjes rood, zo rood als rooie kool,
Mamake
Klein, klein Collareken, wat doet gij in het land,
Gij maakt er al de mensen kwaad, het is een echte schand.
Mamake .
De schoolstrijd ging gepaard met heel wat marsen op Brussel en plaatselijke acties waaronder het uithangen van zwarte vlaggen. Wij klommen in de kerktoren en hingeneen reuze zwarte vlag die zich nestelde in de wijzers van het kerkuurwerk. De straten werden met slogans in kalk beschilderd zoals "Weg met Collard". Aan het Socialistisch lokaal werd de rode vlag neergehaald waarna volgend pamflet in de gemeente werd verspreid.
Gangsters van de Sint-Jozefszaal aan het werk te Geluwe.
Tijdens de nacht van zaterdag 9 en zondag 10 juli, rond 2 uur s morgens, hebben de clericale fascisten van Geluwe een aanval gedaan op het Socialistisch lokaal.
Het doel was van de rode vlag die aan het Volkshuis wappert af te rukken terwijl anderen aan het kladpotten waren op de straat en een affiche op de drempel van het Volkshuis plakten.
De gangsters hadden echter te veel gericht gemaakt bij het afhaken van de vlaggestok zodat de lokaalbewoners wakker werden en de fascistische woonstschenners de vlucht namen. Ze werden achterna gezeten enkele konden ingehaald worden.
Inwoners van Geluwe, oordeelt over de fascistische methodes van deze door de Clericalen opgezweepte jeugd die zich als een echte bandietenbende aanstelt.
Slechts één antwoord kan daar op gegeven worden:
Keert de rug aan de haatzaaiers !!
Sluit aan bij de Socialistische organisaties die de vrijheid van eenieder eerbiedigen.
Spijkert de daden van die fascistische helden aan de schandpaal !!
Voor de ware verdediging van de democratische vrijheid, sluit aan bij de Belgische Socialistische Partij"
Tot daar dit lyrisch pamflet.
Drie van onze groep werden herkend en/of gevat. Met de rest zaten wij safe, een paar kilometers verder gevlucht in de hennenkoten van Broeierij Verhaeghe.
Het was een opwindende nacht.
Op de foto: De wagen van de Sociale School " Achiel Charbon met de Ezelsoren" in een proteststoet te Roeselare.
Wij waren vier dagen naar ons vakantiehuisje in de Ardennen. Ondanks de voorspellingen van Frank Deboosere geen regen. Het waren mooie dagen met over dag 15 à 17 graden, afgewisseld met zon maar iets te koud voor de tijd van het jaar ( s morgens 3 à 5), echter ideaal om wat tuinwerk te doen rondom het huisje: gras afrijden, struiken en bomen snoeien, onkruid wieden en bevroren waterbegonias vervangen in de bloembakken. Ieder jaar wachten wij tot na de ijsheiligen om onze bloembakken buiten te zetten. Maar dit jaar zijn de ijsheiligen nog een heel eind na hun verjaardag in de Ardennen blijven haperen en was de helft van onze waterbegonias naar de knoppen.
Wil je meer weten over ons vakantiehuisje, surf maar eens naar "Mijn Ardennenhuisje" hiernaast. Op zondag reden wij naar de mis in Roumont. Daar was het Eerste communie. Eén jongen deed er zijn eerste communie ! Hij stond gans de mis vooraan naast de priester aan het altaar en las er de eerste lezing en de voorbeden. Vooraan in het kerkje met een 50tal mishoorders zat de familie; zijn ouders, beide grootouders, nonkels en tantes en neefjes en nichtjes. De priester, een bekende van de familie, hield er een speciale homilie en zinspeelde op devoeding en opvoeding door de ouders en de Eucharistie als noodzakelijk voedsel voor de christelijke opvoeding. Je zag dat de familie zo wat van de high-live uit de streek was, zo van die overgebleven kasteelheren. Her en der zijn er in die streek nog van die kleine kastelen met een park, nu in gebruik als vakantiehuizen.
Op onze rustdag reden wij een mooie trip doorheen het Groothertogdom; Ettelbruck, Bourghlinster, Bourgscheid, La Rochette, Diekirch. Een echt mooie streek langs de Süre . Als de brem bloeit met de witte vlier tussen al dat groen is de streek op zijn mooist.
De tijd ontbrak ons om van die vlierbloesems te plukken. Toch geef ik je het recept mee om een vlieraperitiefje te maken. Giet kokend water op de vers geplukte bloesems en laat dit 24u. rusten. Zeef het door een handdoek en kook dit per liter sap met de 500 gr.suiker en 4 citroenen. Leng het aan met witte wijn of water voor de kinderen. Heerlijk fris en voorkomt virusinfecties.
Om de twee weken haal ik de kleindochters Annelien en Marieke op vrijdagmiddag af van de kleuterschool in Torhout.
Oma bereidt dan een lievelingsmenu. Zij lusten bv geen soep met brokken in, alles moet fijn gemixt zijn, vleesballetjes daarentegen mogen er wel in.Worst met appelmoes en frietjes met ketchup à la Macdonnalds is kermismenu.
Vrijdag laatst waren het zelfgemaakte viskroketjes en ouderwetse karnemelkpap.
Wellicht kennen jonge gezinnen dit niet meer. Daarom had oma voor de kleinen toch soep klaar gezet maar met heel veel aandringen dienden ze toch eens te proeven van die ongewone witte soep met bruine suiker. En zij vonden het lekker ongewoon lekker.Of was het buitengewoon smakelijk ? Ongewoon lekker is voor mij lekkerder dan gewoonlijk en buitengewoon lekker is uitermate lekker.
Naast de Italiaanse en Spaanse pasta die te Roeselare bij Soubry worden gemaakt kennen jonge gezinnen amper nog de smakelijke bereidingen uit grootmoeders keuken.
Weten kinderen nog dat de melk uit de uier van een koe komt en dat varkenstongen heel wat restafval hebben gekauwd voordat zij door oma in Madeirasaus werden gestoofd ?
Om dit buitengewoonlekker te vinden dienen zij eerst te proeven zonder op de hoogte te zijn van de wetenschappelijke herkomst en zodoende te vertrouwen op de ouderwetse smaakpapillen van oma. .
Gisteren was het een heerlijke dag. Voor de HBK-senioren had ik een uitstap gepland in de Westhoek. De weergod ( Er is maar één God en die is overal, dus ook in het weer) was met ons en liet de zon schijnen over Gods tuin en zijn wateren. Met een groep van 20 senioren uit Antwepse,Turnhout, Maaseik, Gent, het Waasland en het Pajottenland kwamen ze naar het verre Bachten de Kupe voor een alternatieve ecologische dag.Voor fotoreportage, klik op de foto.
In de voormiddag de waren wij te gast in Carpe Diem te Lo-Reninge.
Mw. Roose-Delefortrie gidste ons door haar kruidentuin van 1 ha groot en wist ons over elk kruid zijn eigenschap of mogelijke toepassing te vertellen. In de medicinale kruidentuin waren wij als in een homeopathiewinkel met kruidenmiddeltjes voor de spijsvertering, voor hersenen, lever, de luchtwegen en tegen diarree, indigestie,migraine, stress en allerlei moderne kwalen. Er was een apart perceel voor het maken van allerlei thee, een perceel als vlinder- en bijentuin, en een perceel voor de keukenkruiden. Er werd geproefd en geroken aan de Stinkende Gouwe, Roomse Kervel, Citroenmelisse,de Koningskaars, Look zonder look, Rozemarijn, enz.
Na anderhalf uur mochten wij op het terras een frisse kruidenaperitief van het huis proeven, en verorberden een koud buffet met fijne kruiden met als dessert een warme appelcake.
Na de middag bezochten wij de Ecoboot aan de Drie Grachten te Merkem. Het was een passende aanvulling van deze themadag om na het genieten van wat er in Gods gratis kruidentuin kan benut worden even te zien en te horen hoe wij met Gods zon en de wind energiebesparend kunnen leven.
De boot is voorzien van tien zonnepanelen die niet alleen elektriciteit leveren voor de boot maar ook groene stroom leveren met toepassing voor zonnefietsen en fluisterbootjes. Men demonstreerde er een alternatieve radio en zaklantaarn op het systeem van een dynamo. Na 60 keer draaien kon men 40 minuten radio beluisteren. Een systeem bruikbaar in de brousse.Er was ook de toepassing van zonne-energie op de waterboiler en voor het draaien van een ventilator. De spots werden vervangen door spaarlampen en als lampenkapjes waren bier- en cocablikjes als recuperatiemateriaal opgehangen. Origineel was ook de Eco-WC zonder spoelbak ter besparing van kostbaar drinkwater waarbij de WC-pot uit twee delen bestond, een voor de urine en een voor het vastgoed. Dit zonder urine bijna reukloos vastgoed werd door vermenging van wat strooisel in de vergaarbak opgedroogd met bestemming naar de compostbak.
Er werd nog een tochtje gemaakt met de fluisterboot op de Ieperlee waarbij deze groene oase een lust was voor het oog en wij de vogelpopulatie konden bespieden die regelmatig het water indoken naar een lekkere vis. Het was om er zelf dorst van te krijgen. Op het dek en in de bar van de boot werd nog gezellig nagepraat en een fris Nat in de Broeken-biertje gedronken.
Iedereen vertrok voldaan terug naar zijn mondaine leefwereld, voor de meeste ver van bachten de kupe waar de Westhoekers hun bijgebracht had hoe mooi en bruikbaar Gods natuur is en hoe kwistig wij daar soms mee omspringen.
Moeten wij toch niet proberen anders te gaan leven ?
P.S.
Voor liefhebbers organiseert het VVV een geleid bezoek aan de kruidentuin op 13 juli en 4 augustus te 14u. tel. inlichtingen VVV Lo-Reninge 058/ 28 91 66
Deze morgen vonden wij in ons bus een bedankingskaart voor mijn echtgenote die als vrijwilligster hielp bij de ziekendienst te Lourdes. Zij bediende aan tafel gehandicapten die niet zelfstandig konden eten.
De tekst op de kaart:
"Vrijwilliger zijn, is vrijwillig maar niet vrijblijvend. Is verbonden maar niet gebonden. Is onbetaalbaar, maar niet te koop. Is positief denken, is positief doen, met als enige doel voor jezelf en de ander een goed gevoel.
Bedankt voor wie je bent, voor aales wat je doet, altijd recht uit het hart, nooit omdat het moet."
Mijn hofken smachtte reeds naar mijn thuiskomst uit Lourdes. De sla zat vol gekropt, radijsjes opgeschoten, de kervel klaar om afgesneden te worden.De pompoenen en courgettes dienden geplant. Boven het klein fruit,aalbessen, kruisbessen, frambozen, stekelbessen en druiven werd het tijd om deze te beschermen tegen gulzige merels, lijsters en spreeuwen die er al te vlug zouden bij zijn. Er werd een net van 8 op 6m. overspannen met als bijkomende verschrikking van een tiental CD-roms die fel blinkend bij wind heen en weer draaien aan een draadje.
Nu kan ik rustig werken aan een PowerPoint-presentatie met een 200tal fotos over onze bedevaart voor de bijeenkomst van de ziekenbegeleiders. Deze groep is als één familie. We zijn als bloedverwanten met dezelfde microbe in ons bloed. Voor ons eindigt een bedevaart niet als we afstappen van de trein. Een ledenbestand wordt bijgehouden en onder mekaar bedeeld, fotos worden uitgewisseld en er wordt, kort na de bedevaart, gezellig bijeengekomen. We blijven met mekaar en met de zieken contact houden binst het jaar.
Vrijwillige begeleiders die zelf hun reis betalen om te mogen dienstbaar zijn, zijn niet zo gemakkelijk te vinden. En toch, zij zijn er. Op een oproep in het forum van deze website ontving ik respons van 8 kandidaten. Zij krijgen dan de kalender van de Vlaamse bedevaarten met de contactpersonen voor verdere inlichtingen.
Het trof mij hoe dit jaar weer drie begeleiders er bij waren die voordien hun, inmiddels overleden vader, moeder of echtgenote als gehandicapte of zieke begeleidden. Zij waren er nu weer bij als begeleider van een andere zieke of gehandicapte. Die zorg dat hun overleden verwanten gekregen hadden van onze vrijwilligers wilden ze nu ook zelf blijven doorgeven. Mijn pet af voor die mensen.
Een begeleidster bezorgde ons gisteren tijdens de ziekenzalving een attentie met o.a. volgende woorden:
Een nacht zonder licht wordt een heldere morgen. Leid ons, Maria, weer hoopvol naar Huis..
Het wordt een vroege dag. 0m 4 u. opstaan, naar het Accueil de bagage van de zieken en begeleiders opladen, naar het station brengen, de zieken op de trein helpen.
Om 7u vertrekt detrein met nog twee tussenstoppen van een uur. Bij het naderen van Tourcoing wordt het in de ziekenwagon druk: afscheid nemen en vaarwel wensen van begeleiders en zieken: handjes schudden, zoenen, adressen noteren en voor de begeleiders een datum afspreken om eens fotos te bekijken en herinneringen op te halen bij een hapje en een drankje. Het wordt na een stemming 18 juni. Tegen dan maak ik een power-point-reportage.
Omstreeks 17u zijn we in Tourcoing en om 19u. terug in Roeselare. Het werd weer een geslaagde en deugddoende bedevaart met de dire ingredienten die Mgr.Ropger Vangheluwe verwoordde: intens gebed, op stap gaan en vreugde zaaien.
De zondag was geen zonnedag maar een regendag. Geen zorgen, in de voormiddag zitten wij met misschien wel 25.000 aanwezigen in de ondergrondse basiliek voor de plechtige Internationale Mis. Wij hebben geluk, de hoofdtaal deze keer is het Nederlands en een Nederlandse bisschop gaat voor in de viering. Een gehandicapte van bij ons mag van in zijn rolstoel voorbidden.
Voor de middag,bij een glaasje op kosten van de bedevaartdirectie, wordt er verzameld om de organisatie van de afreis op dinsdag te bespreken.
In de namiddag bezoeken wij nog eens de Grot om dan nadien met de zieken in stad te winkelen, een terrasje te doen en eens te trakteren.
Te 18u wonen wij de inzegening bij van de tweede statie van de nieuwe Kruisweg voor zieken, niet alleen met wijwater maar ook met regenwater. Deze statie wordt geschonken door de Federatie van de bedevaarten van de Benelux waarvan ik Raadslid ben en in die hoedanigheid op de receptie was uitgenodigd. Doch wacht mij nog een ander traktaatafspraak. Wat kan het op sommige dagen toch vochtig zijn !
Maandag.
Het is de dag van de ziekenzalving. De begeleiders dienen mooi uitgedost te zijn. Zowel voor de zieken als de begeleiders is het een plechtige maar intieme gelegenheid en niet zonder emoties. Er wordt ook gedacht aan een viertal zieken die sedert mei van vorig jaar zijn overleden. Mijn gedachten gaan ook naar nog andere overleden
Bedevaarders die we hebben begeleid en er niet meer bij zijn .
Het is tevens de slotplechtigheid waarbij Jaak Houwen, bedevaartdirecteur en deken van Ieper dit weer op zijn spirituele manier opvrolijkt.
Vijf verdiepingen hoog op het terras houden wij met de zieken een gezellig samenzijn bij een drankje en een hapje.Er is muzikale begeleiding van een digitale piano waarbij de bedevaartdokter zijn ongekende muzikale talenten toont en Deken Jaak Houwen een nummertje opvoert waarbij het publiek hem moet helpen om zijn ei te leggen. Embiance verzekerd.
Zaterdag: Vandaag stappen wij mee op met de vlag .in de Eucharistische processie,samen op weg, zieken en gezonden, biddend en zingend.
De processie is als een bedevaart in de bedevaart, Het doet mij denken het thema van de Bedevaartexpo die wij op 15 januari te Roeselare hielden onder het motto De weg naar God ga je te voet .
In onze programmabrochure kon je onderstaande tekst lezen van wijlen Mgr. Eugeen Laridon, de grote bezieler van de Lourdesvrienden in het bisdom.
Gelukkig de mens
Die nog te voet wil gaan.
Gelukkig de mens,
Die Gods wegen wil gaan
De weg die leidt naar het leven
En niemand doodt
De smalle weg
Nooit een snelweg,
Een makkelijke baan,
De rechte weg
Nooit een listig kronkelpad
Gods wegen
Die zelden de onze zijn.
Gods wegen, bergopwaarts
Waar veel bagage de stap verzwaart
Bij deze laatste woorden denk ik aan de biechtviering in de voormiddag. Wij kregen daar de gelegenheid om wat bagage van ons af te leggen. Zieken en gehandicapten die tot bij de priester werden gevoerd konden wellicht hun specifieke bagage kwijt, misschien hun vragen over het waarom van hun kruis. Een vrouw zoende haar zwaar gehandicapte echtgenoot na zijn ontmoeting met de priester. Ik slikte even dit ontroerend moment weg.
De weg naar God is niet voor iedereen dezelfde weg.
Na de groepsfoto werd bij een traktaat van een Roeselaarnaar aan enkele vrienden de emotie weggespoeld.
Onze eerste dag te Lourdes begint met een mis aan de Grot,steeds een intieme gebeurtenis.
Twee weken per jaar ben ik er dag in dag uit aanwezig als verantwoordelijke voor de ordedienst. Het is alsof je er thuis komt.
Voor de mis zorg ik dat minder mobile mensen er een voorbehouden plaatsje krijgen.
Na de mis komt Kan.P. Depuydt uit Brugge voor de zieken en conferentie geven over het jaarthema te Lourdes Komt allen tot Mij die belast en beladen zijt. Een deel van die conferentie had hij al gegeven in februari te Roeselare ,op de trekking van de Lourdesbeurzen.De kanunnik, zo pas erekapelaan van Lourdes benoemd om zijn bedevaartverdiensten is een uitzonderlijke kenner en verteller van het Lourdesgebeuren.
s Namiddags organiseerde aalmoezenier Guid Debonnet de Kruisweg voor zieken en begeleiders. Voor mensen in de ziekendienst is de 5e statie een zinvol gegeven: Simon van Cyrene helpt Jezus Kruis dragen.
Zo luidt de tekst: Helpen doe je nietalleen met je handen. Het begint bij ziende ogen en horende oren. Een kruis draag je niet alleen. Je hebt partners nodig, medemensen die schragen wat je hart en je schouders bezwaart. Samen met al wie uitziet naar onze hulp en rekent op onze nabijheid, bidden wij.
Om 9u.vertrok onze TGV uit Tourcoing om tegen 17 u in Lourdes aan te komen. Het was een hartelijk weerzien van collegas uit de Ziekendienst, verpleegkundigen, helpsters, brancardiers en zieken. Op doorpassage in de trein ontmoette ik kennissen uit Geluwe, het dorp van mijn roots, mensen die ik 40 jaar geleden niet meer gesproken had.
Zij waren mee met de CRM ( club of christelijkerustende middenstanders). Hierbij was mijn NCMV-voorzitter uit de jaren 60-65. Ik was er secretaris was van het plaatselijk NCMV, uitgever van ons plaatselijk reclamebladje Het Gaperke en inrichter van de middenstandsacties. Een moment om oude herinnering boven te halen. Ik verhuisde om beroepshalve te Roeselare secretaris te zijn van de NCMV-mutualiteit.Via deze mutualiteit en Ziekenzorg ben ik dan ook in contact gekomen met de ziekenbedevaarten naar Lourdes.
Ja, Lourdes met zijn massa mensen , van alle rassen en talen is een plaats van ontmoeting met zieken, met vrienden, met leden van de hospitaliteit die je jaarlijks terugziet met geloofsgenoten en de believers van Maria.
Wij zijn per TGV met de ziekendienst op bedevaart naar Lourdes
Een bedevaart doe je niet zomaar. Het gaat om een belangrijk gebeuren,een moment van nadenken over de eigen situatie, over de relatie met God en met de medemensen.
De tocht zelf vraagt een zekere tijd en ook inspanning. Dit is niet onbelangrijk De weg naar een bedevaartplaats kan aangenaam en vreugdevol zijn, toch is het geen plezierreis. Onze inzet is een symbool van onze liefde.
In het pelgrimsoord zelf moeten er minstens drie dingen gebeuren.
1.Eerst en vooral het inspreken van onze gevoelens, onze intenties kenbaar maken Dit gebed staat centraal.
2.Elke bedevaartplaats heeft haar eigen gebruiken. Dikwijls is er een kleine route te volgen, een passage door de grot of rond het altaar, een ommegang langs kleine kapelletjes, een kruisweg
3.Tenslotte willen we onze aanwezigheid nog wat bestendigen. We ontsteken een kaars, we geven geld om een H.Mis op te dragen. Met dank en vertrouwen nemen we afscheid.
Elke bedevaart eindigt een beetje feestelijk. Dat is een aloude gewoonte dat we niet moeten overslaan. Op veel plaatsen is er een café bij de hand om de emoties weg te spoelen. Een tas koffie met en wafel of zo iets, samen met andere bedevaarders Of alleen thuis komen en daar nog eens van genieten. Het hoort er bij.
Naar een tekst van Mgr. Roger Vangheluwe in Kerk en Leven
Vrijdag. Onze eerste dag te Lourdes begint met een mis aan de Grot. Steeds een intieme gebeurtenis.
Twee weken per jaar ben ik er dag in dag uit aanwezig als verantwoordelijke voor de ordedienst. Het is alsof je er thuis komt.
Voor de mis zorg ik dat minder mobile mensen er een voorbehouden plaatsje krijgen.
Na de mis komt Kan.P. Depuydt uit Brugge voor de zieken en conferentie geven over het jaarthema te Lourdes Komt allen tot Mij die belast en beladen zijt. Een deel van die conferentie had hij al gegeven in februari te Roeselare ,op de trekking van de Lourdesbeurzen.De kanunnik, zo pas erekapelaan van Lourdes benoemd om zijn bedevaartverdiensten is een uitzonderlijke kenner en verteller van het Lourdesgebeuren.
s Namiddags organiseerde aalmoezenier Guid Debonnet de Kruisweg voor zieken en begeleiders. Voor mensen in de ziekendienst is de 5e statie een zinvol gegeven: Simon van Cyrene helpt Jezus Kruis dragen. De begeleidende tekst luidt: Helpen doe je niet alleen met handen. Het begint bij ziende ogen en hiorende oren. Een kruis draag je niet alleen. Je hebt partners nodig, medemensen die schragen wat je hart en je schouders bezwaart. Samen met al wie uitziet naar onze hulp en rekent op onze nabijheid, bidden wij.
Met Veerle, Kris, Annelien en Marieke genoten wij van een verblijf in ons Ardens vakantiehuisje te Givroulle.
De kletsnatte regen op zaterdag belette niet om samen met schoonzoon Kris het balkon langs de achterkant van het huis van een nieuwe vloer en omheining te voorzien.
Op zon- en maandag was de zon er weer.Ook voor de meesjes, de boomklevers, de merels, vinken en natuurlijk de vlaamse gaai was het hoogfeest want regelmatig werd de voederplank met broodkruimels voorzien. Ik vermoed dat die bosbewoners op de loer liggen tot het huisje bevolkt is.
Wie op zondag een mooi gezongen mis wil horen moet eens naar Roumont rijden, 7 km daar vandaan.
In een klein kerkje wordt een mis verzorgd door een meerstemmig vijfkoppig koortje. Er zijn ongeveer een 50tal aanwezigen. De pastoor is wel boven de tachtig. Hij had nog gediend als aalmoezenier in de kazerne te Roeselare en kent zo een beetje Nederlands. Hij was ook Deken geweest te Beauraing.
Niet alleen de H.Geest maar ook een aperitief daalde in ons neer.Een stevig maal , een Bergerac met een taart uit Bastogne en de mooie omgeving met kabbelend riviertje bracht ons in een hemelse sfeer.
Meer moet dat niet zijn voor een hoogdag met nog een mestdag er bovenop.
De mooie beukenhaag in de tuin van mijn zoon Koen met door insecten gebeten bladeren
herinnerden mij gisteren aan mijn jeugd. In mei gingen wij op zoek naar meikevers ( rullen zegden wij) in de beukenhaag achter ons huis. Soms even schudden aan de haag en daar viel een meikever op de grond die onderaan de bladeren hing te slapen,
Met een naald werd een draadje door zijn achterwerk gestoken zodat hij in de omtrek kon rondvliegen. In een stekjesdoos kon hij wat uitrusten of werd hij stiekem mee naar school gebracht.
Meikevers, zij zijn zoals de coloradokevers door pesticiden en vervuilde grond
uit onze groene omgeving verdwenen.
Alleen kunnen wij er nog van genieten in het mooie gedicht van Guido Gezelle .
DE AVERULLE EN DE BLOMME
Daar zat ne keer een Averulle en lekte met nen zom, zom, zom, den dauw van op de blaren, die klaar bedreupeld waren lijk met nen dreupel rom, rom, rom.
Wanneer zij fraai gedronken had, zoo vloog ze scheef en krom, rom, rom, al neuzlen en half dronken, tot waar de kleêrkes blonken van eene schoone blom, lom, lom.
De blomme die ze kommen zag en viel niet al te dom, dom, dom, maar riep zoo, loos van zinnen: "Hei, Kobbe, kom mij spinnen een kobbenet rondom, om, om."
En Kobbe, die was seffens g'reed, en steld'heur pootjes krom, rom, rom, zij spon heur looze netten om heur daarin te zetten, en zat daar stille en stom, tom, tom.
En als de Rulle kwam nabij gefoldderd, krom en slom, lom, lom, zoo is ze in 't net gevlogen, en deerlijk uitgezogen, ofschoon zij jankte: "Zom zom, zom!"
De looze blomme loech ermeê, die looze booze blom, lom, lom, eilaas! zoo menig jonkher wordt uitgezogen pronker, om eene schoone blom, dom! dom!
Om de twee weken ga ik naar de markt om kippenbillen, geroosterd aan het spit. Heerlijk en met een beetje saus is het prima voor de cholesterol. Drie billen + één gratis zodat er twee billen in de diepvries vliegen voor volgende week.
Die marktkramers weten van wanten. Zij zijn zo toegeeflijk. Vooral verkondigen zij het graag om het luidst. Steeds krijg je een derde of méér bij. Aan het volgende kraam zag ik een krop sla 0,40. Ik vroeg er twee. Ach neen, dat bestond niet. Als je er twee nam kreeg je er drie voor 1. Drie kroppen, teveel voor mij omvers te verbruiken. Dan maar één voor mij en twee om weg te geven. Zo kostte één krop sla mij 1.
s Namiddags ondervond ik dat twee + een op de markt méér was dan drie ineen bij de groentewinkel. Daar lagen drie kroppen in stilte te koop voor 0,95.
Met naar de markt te gaan wordt je niet rijk. Maar eigenlijk ga ik graag naar de markt voor het publiek. Mensen opzoeken, contact hebben met mensen, communiceren met mensen was vroeger mijn job.
Op de markt dwaal ik doorde gangen tussen de kramenomeen bekende te zien, ergens iemand te ontmoeten. Vandaag zag ik den Willy weer, een gewezen riend-bestuurslid van de VZW Familievereniging Vandamme, in 1979 door mij opgericht. Maar daarover met zijn leuke en minder leuke belevenissen en over mijn stamboomonderzoek is een verhaal voor later.
Met gehandicapten en zieken naar Lourdes. Voor een diareeks met muziek en 49 sfeerbeelden over "Lourdes, zijn symboliek en rituelen" klik op de foto 51 Mb en 21 min. downloadtijd.
Deze morgen vonden wij in ons bus een bedankingskaart voor mijn echtgenote die als vrijwilligster hielp bij de ziekendienst te Lourdes.
