Even op adem komen en mijn gedachten ordenen.

Sinds 30 maart verblijft mama in RTV Spanjeberg. Alles ging ineens zo snel , mama thuis verzorgen kon niet meer.Ikzelf lijk in een zwart gat te vallen , er valt zoveel zorg weg ....
en toch blijft er zoveel zorg , of laat ik het bezorgdheid noemen . Het doet zoveel pijn mama daar te zien zitten , die lege blik in haar ogen , soms een glimp van herkennen tonen , niet meer weten hoe ze die boterham naar haar mond moet brengen , naar de beker grijpen om te drinken en dan niet meer weten hoe ze moet slikken.
Ik ben zo dankbaar dat deze vrouw mijn mama mocht zijn , maar de pijn die ik nu voel is verschrikkelijk. Ook al is mama er nog , ik voel mij net een wees.Mensen met goedbedoelde raad , ik weet het , ze menen het , maar soms zou ik willen dat ze gewoon hun mond houden.
Dat ik nu "eindelijk" mijn eigen leven terug heb , daar heb ik even geen boodschap aan .
Kijk ik door het raam , dan zie ik de prachtige bloemen staan , ooit door mama met eindeloos geduld in de grond gestopt , ooit in een ver verleden .
Mama hield van bloemen en daar was ze mee bezig sinds haar plille kinderjaren.Mama kon prachtige taarten bakken , ze zagen er niet alleen prachtig uit , ze waren hemels van smaak .
Mama kon naaien , prachtige kleren maakte ze voor mij , toen leek het allemaal zo normaal , nu zou ik er geld voor geven om nog eenmaal een stukje te kunnen eten van dat hemelse gebak .