Van ons huis hadden we alleen nog maar foto's gemaakt van de voorzijde, van de straat af gezien. Aan de achterkant was dat wat moeilijker, omdat we ons dan zouden moeten begeven in de mondi (of kunuku) en dat is een bonte verzameling van allerlei stekelige bomen, heesters en cactussen. Geen aanrader dus! Een kleine wandeling en een andere lens op mijn toestel bezorgden mij een mooi beeld van ons optrekje en de omgeving. En al kijkend door de zoeker viel het mij pas op dat er zo ontzettend veel draden door het beeld liepen, een beeld dat we ons nog goed kunnen herinneren uit onze jeugd. Overal waar je keek zag je palen staan met bovenin porceleinen knoppen waaraan draden bevestigd waren voor de telefoon. Hier zijn het niet alleen de telefoon-, maar ook de electriciteitskabels die in grote bogen over huizen en wegen hangen. Alles hangt of ligt hier bovengronds; zelfs de waterleidingen! Door de bermen van wegen en straten zie je overal de stalen pijpen van de waterleiding liggen met naar elk huis een aftakking en de watermeter die aan de buitenkant van het perceel is aangebracht zodat de meteropnemer, die overigens elke maand komt, veilig de stand van het telwerk kan noteren en niet het slachtoffer wordt van bijtgrage honden. De bovengrondse waterleidingen hebben wel als voordeel dat de zon de leidingen zodanig verwarmt, dat je overdag altijd een hete douche hebt, dat de wasmachine nauwelijks hoeft te verwarmen en dat je zelfs kunt afwassen met dit natuurlijk verwarmde water.
Terug naar de bovengrondse draden: op de eerste foto is goed te zien wat een wirwar aan draden overal hangen, en ook niet erg netjes. Toevallig heeft Aqualectra, de electriciteits- en waterleidingmaatschappij, deze week in onze buurt het een en ander wat gefatsoeneerd; we hebben daardoor bijna de gehele dag geen stroom gehad en toen 's avonds bleek dat een gedeelte van onze straat geen electriciteit had, sloten ze de zaak nog eens een keer af. Er was een foutje gemaakt. Ook dat is Curaçao!

NAAR DE KAPPER

Ja, dat moet hier ook, vooral voor mij. Het haar groeit hier zoooo snel! Het heeft natuurlijk ook een beetje met mijn naam te maken, toch?!

Dus vandaag samen met Toos naar onze kapster, Nadia, een Nijmeegse Curaçaose of zo je wilt een Curaçaose met een heerlijk Nijmeegs accent. Sinds vorig jaar komen we daar met enige regelmaat, tenminste als we op het eiland zijn; en dan elke vier weken. Omdat ze heel goed knipt en ook nog, voor Nederlandse begrippen, heel goedkoop is had ik in Nederland erg lang gewacht met naar de kapper te gaan en belde de eerste week al voor een afspraak om mijn exorbitant lange, en bijna niet meer te kammen haardos te laten kortwieken. Helaas, ze bleek juist op dat moment te verhuizen en kon even niet knippen. Om te voorkomen dat ik bij een wandeling door de kunuku verstrikt zou raken in een cactus of een andere stekelige bosschage, moest ik noodgedwongen uitwijken naar een andere hairdresser; ze was heel knap, maar duur….! Ik had beter in Nederland nog kunnen gaan.

Maar vandaag dan eindelijk weer naar Nadia. Ze was nog niet echt verhuisd maar woonde voorlopig, in afwachting van een geschikte woning, bij iemand in. En de kapsalon….? Die zagen we al meteen toen we aan kwamen rijden: in de tuin stonden enkele stoelen, een voor de te knippen klant, een voor de wachtende klant met een tafel voor de gebruikelijke lectuur (in dit geval de krant van 21 oktober in het papiamentu) en een drankje, en Nadia met een koffertje met het noodzakelijke gereedschap.

Zo’n openluchtkapsalon heeft zo zijn voordelen, ontdekten we toen: je hebt geen airconditioning nodig door de altijd aanwezige wind, die er ook voor zorgt (in combinatie met de zon) dat je geen föhn nodig hebt en last but not least, de kapster hoeft ook niet te vegen want alles waait de tuin uit.

We gingen beiden naar huis met een heel luchtig kapsel.

TV

Er zijn in Curaçao in de loop der jaren (sedert de tijd dat wij er woonden en werkten) veel zaken veranderd en vooral verbeterd. Ik noem er enkele: de restauratie van vooral Otrobanda, mooie winkels in Punda, grote moderne supermarkten, de vernieuwde airport, meer en betere toeristische accommodaties en heel veel televisiezenders van over heel de wereld.

Toch kom je een heleboel dingen tegen waar je je over verbaast omdat het zo primitief en zelfs komisch overkomt.

Zo wilden wij begin dit jaar een televisieaansluiting aanvragen. Ik toog naar het kantoor van TDS aan de Santa Rosaweg, schaarde mij tussen de menigte wachtenden en kreeg na anderhalf uur te horen dat wij pas in juni aan de beurt zouden zijn, want ze hadden grote problemen met de decoders die vervangen en aangesloten moesten worden, een operatie waar ze alle mankracht voor nodig hadden. Voorlopig geen nieuwe aansluitingen dus. (Ze hadden dat via de media bekend kunnen maken, toch!). Geen tv dus!

Enkele weken geleden, we waren net weer op het eiland, wilden we een nieuwe poging wagen. We kochten een tv, meldden ons weer bij TDS, rekening houdend met een lange wachttijd, en stonden tot onze verbazing na twintig minuten weer buiten, vierhonderd gulden armer maar met de belofte dat we over twee dagen tv konden kijken. Dat zal wel, dachten we! De volgende dag echter werden we gebeld dat de monteurs de volgende middag zouden komen om alles aan te sluiten en de antenne te monteren; maar we moesten wel zelf voor een tv-mast zorgen en plaatsen. Hoezo, zelf voor een mast zorgen. Waar moeten we die halen? Misschien bij Jimmy Electronics? Ja, dat kan. Maar heeft u niet nog ergens een oude waterleidingbuis liggen? Zaag die op maat, zet hem rechtop en maak hem vast met een paar beugeltjes aan de muur!

De volgende dag keken we naar één van de zeventig zenders (want we hadden ons slechts op het basispakket geabonneerd), BVN, naar het Nederlandse NOS-journaal en “Met het mes op tafel”. Nederland laat je toch niet los!

Tot het volgende blogje.

ZINGEN IN CURAÇAO

Als je het hebt over de muziek op de Nederlandse Antillen in het algemeen en Curaçao in het bijzonder, ziet menigeen beelden voor zich van mensen in kleurige kleding die dansen op de klanken van een lokaal combo of steelband. Veel verder komt men meestal niet, terwijl er op muzikaal gebied heel wat te beleven valt. En dan praat ik niet over de dagelijkse live muziek in hotels en restaurants.

De Curaçaose muzikale geschiedenis is vooral het werk van een aantal lokale componisten van grofweg de laatste twee eeuwen, waarvan steeds de naam Palm generaties lang opduikt. Niets ten nadele overigens van de andere belangrijke componisten. De muziek bestaat vooral uit danza’s, mazurka’s, polka’s, tumba’s, tango’s, pasillo’s, geschreven voor piano. Ook wel voor (kamer)orkest, maar dat werd veel minder vaak uitgevoerd. Daarom was het ook heel bijzonder dat wij, nauwelijks enkele dagen op het eiland, al een kamerconcert bijwoonden met alleen Antilliaanse muziek.

Over de muziek van de eilanden wil ik nog wel een keer wat meer schrijven. Voor mensen die mij kennen zal het niet vreemd zijn te vernemen dat ik ook hier weer ben gaan zingen. Bij het Curaçaose Bachkoor, dat met een heel bijzonder project bezig is. Een muziekstuk, dat ik al vele jaren ken, maar dat in Europa bijna altijd in een bewerkte versie wordt gezongen, omdat de Zuid-Amerikaanse ritmes de Europeaan niet liggen. Hier zingen we de “Missa Criolla” van de Argentijn Ariel Ramirez in de originele versie en begeleid door het Argentijnse combo CHE’nsamble met de tenorsolist Javier Rodriguez.

 Op de eerste foto de componist, op de andere foto de solist.

Behalve de Missa, zingen we van dezelfde componist een zestal kerstliederen. De uitvoering is dan ook wee dagen vóór Kerstmis.

Het is interessant om te weten dat tot in de zestiger jaren het in Argentinië verboden was een mis uit te voeren in de landstaal. Pas toen dat verbod werd opgeheven, schreef Ramirez in 1964 zijn “Missa Criolla”. Hij gebruikte daarbij niet alleen de taal maar ook de ritmes en instrumenten van de inheemse bevolking: de indianen (de oorspronkelijke bewoners) en de criollos (de nazaten van de immigranten).

Ik vind het een geweldige belevenis om aan deze productie mee te mogen doen en bovendien een reuze uitdaging om vooral de, voor ons stijve Nederlanders, moeilijke ritmes onder de knie te krijgen.

Eind december schrijf ik een verslag over het concert.

De eerste twee weken

Tja, zo zit je nog in Deventer, ben je bezig met het leggen van een klinkerpad in je tuin rondom de vijver, of fiets je samen naar Sietske en Gerben om ons jongste kleinkind Bente te knuffelen, en zo zit je ineens aan de overkant van de Grote Plas en heb je je jeans en bodywarmer verruild voor een korte broek en een luchtig t-shirt en wordt het contact met kinderen en kleinkinderen, familie en vrienden gereduceerd tot digitaal beeld en geluid.

We werden op 16 september van Aeropuerto Hato afgehaald door Lia O. Niet met onze eigen auto want die stond nog bij hen in Hofi Mango. Ons huisje stond er overigens nog prima bij; alleen nogal stoffig, maar wat wil je met die droogte en die wind. Maar binnen één dag was alles weer op orde. Alleen de telefoon was "dood" en internet werkte heel gebrekkig; het zou ons echter verbaasd hebben als alles perfect in orde zou zijn geweest. Maar op onze nieuwe porch, die in maart was voltooid, was het echt genieten van de koelte die de NO-passaat daar brengt en van het geweldige uitzicht en de heerlijke rust, slechts onderbroken door het gekwetter van de vele parkieten, de zang van de troepiaal en de chuchubi en het vederlichte gefladder van de twee soorten kolibri's (de Blenchi en de Dornasol).

Op zaterdagavond genoten we al van een prachtig concert van Antilliaanse, klassieke muziek in de Fortkerk en zondag, onze veertigse trouwdag, vertoefden wij in Otrobanda op het riffort en dineerden we later samen in "De Gouverneur de Rouville" waar we, als afsluiting van het diner, getracteerd werden op een heerlijk en feestelijk toetje, aangeboden door het restaurant.

De eerste maandag pakten wij de draad weer op bij de Fundashon "Nos t'ei pa yuda", waar wij meehelpen bij de drugsverslaafden en daklozen; dit doen wij nu al voor het zesde jaar. Op woensdag heeft Toos, bij de Stichting Dierenhulp, geassisteerd bij de sterilisatie en castratie van honden en katten. Deze dieren, die schromelijk verwaarloosd worden op het eiland, vormen echt een probleem en men wil dit, met subsidie uit Nederland, bij de bron aanpakken. Ikzelf ben daarbij actief als dierenambulancechauffeur (staat ditwoord al in de "Dikke Van Dale"?) en transporteer op dinsdag de honden en katten van Banda Abou naar Ronde Klip, of voor de mensen die het eiland niet kennen, grofweg van de westkant van het eiland helemaal de oostkant. Op woensdag haal ik ze dan weer op en lever ze thuis af bij hun baasje. Zo kom je nog eens ergens, hè!

Intussen ben ik Alex en Lia gaan helpen bij de aanbouw van hun huis (een voormalige suikermolen) in Hofi Mango. Hun landgoed is echt een paradijs; een uniek stukje Curaçao! Toos is inmiddels begonnen met het restaureren van een oude fauteuil en er komt waarschijnlijk deze week nog een bank bij; allebei voor op de porch.

O, en dan de baai, dat heerlijke heldere water van de Caribische Zee, met al die kleurige vissen en die zalige temperatuur!! Alle luxe, tropische zwemparadijzen in Nederland vallen volledig in het niet bij Playa Lagun, Daibooi baai, Portomarie of Westpunt!

Dit is onze eerste weblog en we zijn nog een beetje een leek op dit gebied. De komende tijd zullen we proberen een beeld te schetsen van het leven op Curaçao, onze activiteiten en ervaringen en het geheel te illustreren met mooie plaatjes.

Tot de volgende keer.