Ik probeer me zo veel mogelijk aan de regels te houden, als ze niet al te absurd zijn natuurlijk.
En dus breng ik mijn huisafval netjes gesorteerd naar het containerpark.
Gezien de aanhoudende druilerigheid, had ik het wijze besluit genomen mijn garage uit te mesten.
Ik had nog een vijftal zakken steenafval staan was losse plankjes.
Dus, alles ingeladen en, hop, naar het containerpark.
Rambo aan de ingang van het containerpark had er schijnbaar al niet te veel zin in ...
Mijnheer zat te telefoneren naar één of andere kennis en de file wachtenden kon hem geen kriek schelen.
Mag ik wacht geduldig ...
al bij al, a man 's got to do what a man 's got to do ...
Kijkt hij mijn vijf zakjes steengruis met minachting aan en vraagt naar mijn pasje van de gemeente.
Eigen vuil eerst !
12 euro ...
Amaai, denk ik bij mezelf, dure afval ...
Maar, ik houd mij aan de regels en dus betaal ik mijn gemeentelijk sponsorgeld en mag ik mij eigenhandig gaan ontdoen van mijn restanten.
Aan dezelfde container staat een mevrouw die wellicht hetzelfde idee als ik had gekregen en zich kwam ontdoen van restanten van tegels.
Ze had deze in kartonnen dozen vervoerd, en een deel in een plastic emmer, emmer die duidelijk zijn beste tijd al had gehad en was gebruikt om mortel in te maken.
En daar stond ze dan, verbouwereerd, want waar moest ze met die plastic emmer blijven.
Plastic is immers geen bouwafval ...
Rambo, in al zijn goedheid, neemt haar emmer in ontvangst en mevrouw haar dag kan niet meer stuk.
Zo zie je maar, denk ik, Rambo ziet er dan misschien wel wat bizar uit, maar hij heeft een hart zo groot als een container.
En ook ik keer naar huis terug, met een ingetogen gevoel dat de mensen dan toch niet zo slecht zijn.
Vermits het weer helemaal geen neiging heeft om er iets beters van te maken, besluit ik om de inhoud van mijn garage wat te herschikken/op te ruimen.
Resultaat.
Ik vind, verdoken onder een aantal plastic zakken, nog enkele zakjes met uitgeharde cement, pleisterkalk, ... een kapotte gieter, een al even kapotte plastic emmer en en verroest projectietafeltje.
Aha denk ik, hiermee kan ik Rambo wel verblijden en dus terug richting containerpark.
Rambo had er blijkbaar nog altijd geen zin in ...
Hij kijkt met even grote minachting naar de inhoud van mijn kofferbak.
Vraagt mijn pasje van de gemeente (duidelijk een mens met principes ...)
Bingo !
Terug 12 euro ...
Amaai, denk ik bij mezelf ,dure afval ...
Enfin, een duidelijk déjà vu gevoel zoals u wel hebt begrepen.
En weerom wordt ik toegelaten tot het walhalla maar niet zonder de bemerking van Rambo dat mijn verharde cement wel in de container mag, maar de zak waarin deze zit niet.
Ok, ik houd me uit principe aan de regels, dus ...
En even later sta ik daar dus met mijn lege papieren (cement)zakken en met mijn kapotte gieter en emmer.
Maar waar heeft Rambo deze morgen de emmer van die mevrouw gelaten ... waar staat die verdomde container voor plastic ...
Tja, ik zal niet anders kunnen dan het aan Rambo te vragen ...
Weet je wat dat misbaksel mij antwoordt ?
dat er geen container is voor plastic en dat dit moet opgehaald worden door de dienst 'grof huisvuil', met andere woorden, ik moet naar het gemeentebestuur bellen voor een afspraak die dan een VRACHTWAGEN sturen om mijn kapotte gieter en emmer op te halen.
Ah bon ? en mijn cementzakken dan ?
juist hetzelfde want in die zakken zit ook een placticfolie ...
Mijnheer Rambo, nu mag je nog een officiële, gedecoreerde milieuwachter zijn met relaties van hier tot in het Europees parlement, het kan mij geen kl. schelen, maar die gieter en emmer neem ik NIET meer terug mee naar huis.
Indien u dus langsheen de vlaamse wegen een kapotte emmer van groene kleur en een al even kapotte gieter van even groen kleur ziet liggen, weet dan dat deze de mijne zijn.
U kan ze, indien u dit wenst, naar het containerpark brengen en daar vragen naar Rambo.
Indien u van het vrouwelijke geslacht bent, raakt u er misschien van af.
Indien u van het mannelijk geslacht bent, doe dan wel eerst een Schotse kilt aan en scheer het haar van uw benen.
en mijn cementzakken ?
die heb ik van colère opgefret.
|
