de overwegingen van een kleine grijze cel welkom mon ami !
laat me je een kopje tisanne inschenken en wat vertellen over de belevenissen van Poireau
19-01-2007
met een beetje geluk.
Om even terug te komen op het verhaal van moeder Poireau ...
Vermits er toch geen kop of staart te krijgen is aan de kronkels van de ziekenhuisadmistraties, hebben we dan maar besloten om even een trapje hoger te gaan aankloppen, namelijk bij de hoofdgeneesheer van het revalidatiecentrum. Nu moet ik zeggen dat het mij eigenlijk stoort dit te moeten doen, maar als men mij verplicht ...
Eindelijk heb ik, denk ik, iemand gevonden die bereid is de zaken te zien en te zeggen zoals ze zijn. Geen geleuter, geen valse hoop, gewoon recht voor de raap.
Ik kan me echter wel voorstellen dat een groot aantal mensen hiermee niet zouden om kunnen, of zich zouden verslikken in die raap, want hetgeen men dan te horen krijgt is niet bijster aangenaam ...
De schaal voor hulpbehoevendheid: Deze worden bijgehouden (dixit hoofdgeneesheer) in de 'RB farde' (de rotten brol farde). Voor alles en nog wat worden er documenten gevraagd (toepasselijk dus de RB genoemd) en waaronder dus ook deze inmiddels beruchte 'schaal van hulpbehoevendheid'.
Hoe moet deze schaal dan ingevuld worden ? Doodeenvoudig ... in eer en geweten, en vermits iedereen een verschillende eer en een nog verschillenderder geweten heeft doet iedereen min of meer wat hij wil.
Voor zowat elke handeling van het dagelijkse leven moet er worden bepaald of de betrokken persoon dit : - kan - kan met wat hulp - kan met veel hulp - helemaal niet kan - en in functie daarvan wordt dan een aantal 'punten' toegekend.
bij voorbeeld:
een persoon moet zich aankleden:
kan de persoon zijn kleren uitkiezen: antwoord ja kan de persoon zijn kleren uit de kast nemen: antwoord ja kan hij ze zelf aantrekken: antwoord ja
dus: score = 0 want de persoon kan dit allemaal.
en hoe ziet de persoon er nu uit : als een cowboy op hoge hakken, met een tirolerhoed achterstevoren op.
maar ik heb wel in eer en geweten geantwoord op de gestelde vraag ...
Ik trek de zaak nu wel wat in het absurde, maar daar komt het wel op neer. En dat is wat wij ook hebben ondervonden in de praktijk.
Het tweede gedeelte van het onderhoud ging over de evolutie van de ziekte van Alzheimer en hier wordt het allemaal wel wat minder grappig ... Mensen overlijden niet rechtsreeks van deze ziekte, tenzij er in hun hersenen een vitale functie zou uitvallen. (letterlijk vergeten te ademen ...) Maar dat neemt niet weg dat geleidelijk aan alle ander functies wegvallen, die niet vitaal zijn. Als de patient 'geluk' heeft valt zijn 'bewuste kennis' vroeg weg, en beseft hij zijn eigen toestand niet meer. Als hij pech heeft daarentegen ... en dat kan zo jaren duren.
De enige 'hoop' is dat moeder nu 80 jaar oud is, dat de gemiddelde leeftijd van een vrouw in België ongeveer 86 jaar is, en dat er een reële kans is dat ze de gemiddelde leeftijd niet haalt (terug dixit hoofdgeneesheer) omwille van haar algemene toestand (diabetes)
Even slikken ? Inderdaad , ik ook ...
Reacties op bericht (1)
21-01-2007
Moeder Poireau
Amice Poireau, dit soort dingen is zo moeilijk te accepteren. Je mist je moeder zonder haar kwijt te raken. Langzaam wordt ze iemand die je nooit hebt gekend. Het spijt me dat jullie familie en zij dit moeten meemaken en hoop dat alles op een acceptabele manier gaat. Sterkte en liefs! De Gravin (die erg trots is op haar nieuwe titel)
21-01-2007 om 01:23
geschreven door Gravin van Oosterhout
