de overwegingen van een kleine grijze cel welkom mon ami !
laat me je een kopje tisanne inschenken en wat vertellen over de belevenissen van Poireau
21-01-2007
met dank
Mag ik u bedanken, beste gravin, voor uw begripvolle en ondersteunende woorden.
Wanneer ik dit bericht plaatste op deze weblog had ik echter niet de bedoeling enig medevoelen, laat staan medelijden, op te wekken.
Ik (wij) zijn ons ervan bewust dat het leven, elk leven, ook een einde kent. Dat is de meest natuurlijke zaak van de wereld en het heeft geen zin zich hiertegen te willen verzetten.
De geneeskunde kan inmiddels kleine mirakels verrichten, waar ik op zich geen bezwaar tegen heb.
Alleen is het zo dat de ervaring mij heeft geleerd (jawel, ik heb iets gelijkaardigs ook al meegemaakt met mijn vader zaliger - hersenbloeding - , en met een vriend - kanker- ) dat therapeutische hardnekkigheid niet echt de goede oplossing is.
Ik weet één ding wel zeker , ik maak een wilsbeschikking om dit bij mezelf te voorkomen.
Reacties op bericht (1)
21-01-2007
Geen medelijden
Nee meneer Poireau, dit is geen medelijden hoor: medeleven en herkenbaar zijn (mijn oma). Dit is inderdaad wat bij het leven hoort, maar het is niet prettig om dit te moeten meemaken. Vooral voor uw moeder.
Je zult het vast lezen op mijn log, toevallig iets wat hier wel een beetje op aansluit (uitgangspunt niet dit verhaal, maar iets van de Nederlandse televisie).
21-01-2007 om 17:39
geschreven door Gravin van Oosterhout