De kliniek saga krijgt maar geen einde.
Vandaag komt er een telefoontje vande sociale assitente van het revalidatiecentrum.
Of wij al enig idee hadden waar moeder zou naartoe gaan na haar verblijf in het revalidatiecentrum ?
Plonk - tingeling - pwetpwet -sssjjt - TILT Mijn brein was al niet veel soeps maar dit keer kreeg ik de indruk dat het echt in een waterige minestrone was veranderd ...
Euh ... heeft u dan geen dossier doorgekregen vanuit de kliniek ???
Neen mijnheer, niets ontvangen ...
Ik heb dan maar nogmaals het verhaal gedaan en tot mijn verwondering reageerde deze sociale assistente alsof ze het ook werkelijk begreep.
Sociale assistenten reageren meestal allemaal wel alsof ze het begrijpen, ze knikken goedkeurend, doen hmmm-hmmm, beginnnen hun zinnen met "als ik het goed begrijp" en herhalen dan wat je zelf zopas hebt gezegd, (alsof dat zelf niet weet wat je gezegd hebt), dat is hun zo aangeleerd, ik weet het; ik ken die kermistruks ook. Uiteindelijk kom je bij hen buiten, en weet je nog niets meer, en soms zelfs minder, dan wanneer je bij hen binnen ging ... en de frustratie krijg je er gratis bij, zeker wanneer je je dan nadien realiseert dat de schaarse informatie die ze hebben kunnen of willen geven ook nog verkeerd of onvolledig blijkt te zijn.
Applaus voor de sociale assistenten ! Mogen zij nog lang vanuit hun ivoren toren naar zichzelf blijven kijken en van hunzelf vinden dat ze het toch wel goed doen.
Enfin, deze gaat nu telefonisch contact nemen met haar collega in de kliniek. Ik ben benieuwd ...
Even heb ik nog gedacht haar dit ten stelligste af te raden, maar ik veronderstel dat dit ene telefoontje bij haar toch niet zal leiden tot een vlaag van zinsverbijstering ... ik zou dit niet graag op mijn geweten hebben.
|