Ik ben Chantal maar ben tevens fier op mijn totemnaam ' De blijmoedige HINDE' En elk jaar opnieuw op 8 september vier ik mijn verjaardag. Ik ben mama van 2 prachtige kinderen Els en Carlo en sinds 17 november 2005 omaatje geworden van kleindochter Kiyoko. Sinds 15 augustus is de familie nog uitgebreid met een tweeling Isao en Nao, dus ben ik 3x oma en meter van Isao. Ik ben fier op mijn geboortestad Gent maar woon in Nevele. Het Meetjesland. Hobby: tekenen, schilderen, tuinieren, schrijven, kalligrafie en natuurlijk genieten van de goede dingen van het leven. Studeren is blijkbaar ook een stuk van mijn leven geworden. En u... u bent altijd welkom op mijn blog.
Augustus Keizelijke maand met recht als oogstmaand wat verwaand. Het wuiven van jouw gouden aren zacht tokkelend op dunne snaren verblindt ons oog verrast ons oor. Jou hebben wij nog steeds niet door Jac Linders
Ja, carnaval, ik ben er niet voor. Maar omdat de kinderen op school carnaval vierden, liet ik hen dan ook met plezier meedoen. Verkleden is voor kinderen toch een leuke bezigheid. Als kind was ik al bang van die grote poppen die in stoet voorbijtrokken. Mijn moeder hield mijn hand stevig vast zodat ik niet kon gaan lopen. Noodgedwongen moest ik het helse lawaai van de fanfares aanhoren en dan nog die dreigende grote poppen. Voor mij veel te druk, te veel volk op elkaar gepakt. Laat de carnavalzotten maar hun leute en plezier hebben, ik geniet hier thuis van de rust. hinde
Els deed zoveel moeite om te kruipen, maar dat het van de eerste keer niet kon lukken, ja dat is waar. Na veel vallen en opstaan is het haar gelukt. Nog enkele maanden en mijn Els zal het met Kiyoko kunnen ervaren.. Nu heeft Kiyoko andere dingen aan haar hoofd. Haar vingertjes zijn nu de belangrijkste ontdekking. Duimpje in de mond, soms enkele vingertjes tegelijk zodat ze er gaat van wurgen. Het is zo mooi om dit te aanschouwen. hinde
Dag papa, wij gaan wandelen naar het park. Tot straks. Wij woonden in een appartement op de 2de verdieping en hadden geen terras. Van zodra het weer het toeliet, ging ik met mijn kinderen in het park wandelen en spelen. Bij heel mooi weer maakte ik een picknick klaar zodat we heel lang buiten konden blijven. hinde
Carlo in de draagzak, terwijl Elsje al flink meestapt. We hadden toen geen wagen en namen de trein. Dat waren leuke uitstapjes. Een dag naar Gent om de 'bomma van Gent' te gaan bezoeken. Ik verwittigde haar altijd op voorhand van onze komst. Ze probeerde dikwijls aan onze bezoeken te ontsnappen door te zeggen dat ze ziek was. Ik ging om haar te laten zien dat ik een goede mama was en dat ik het veel beter deed dan haar. Ze moest vooral te zien krijgen dat mijn kinderen gelukkig waren en veel liefde kregen. Spijtig genoeg gaf zij haar kinderen die liefde niet. Ik vond ook dat de kinderen recht hadden om hun grootmoeder te kennen. We bleven dus ook nooit lang. Daarna trokken we de stad in om iets te gaan drinken en een pannekoek te eten.
Vrijdag wordt Kiyoko 3 maand. Het gaat vooruit, zo ontzettend snel vooruit. Ze frazelt, houdt alles in het oog. Haar handjes zijn momenteel heel belangrijk. Ze bestudeert haar vingertjes, begint naar dingen te grijpen. En het liefst van al het vuistje in de mond en als het nog zou kunnen stak ze beide handjes in haar mondje. Van zodra ze haar oogjes opent, begint ze te lachen. Ze eet goed, slaapt goed. Een schat van een baby is ze. Normaal zeker dat ik een fiere oma ben. Hinde
Maandag 23 januari komt de postbode aanbellen. Twee aangetekende brieven. De naam van de afzender doet me al argwanen. Ik vermoed waarover het zal gaan. En ja...zo onverwacht dat we ons huisje moeten verlaten tegen 1 september 2006. Geen reden, we hebben er het raden naar waarom. Negen jaar hebben we er hier een thuis van gemaakt. Een oude graanschuur dat ooit verbouwd is tot wat een woonst moest worden. De huurders hebben er zelf altijd iets aan verbeterd, net zoals wij, nooit de eigenaar zelf. Het huis is in handen van de zonen en dochter gegeven en keken er evenmin naar om. Het is voor ons een huis met een ziel, een huis met een geschiedenis. Een stukje getuige is daarvan een oude pruimelaar. Een molensteen die in stukken in de grond zit verwerkt. Het dak is in slechte staat, het huis is bijna niet op te warmen omdat het enkel glas is en een open bebouwing is. Maar onze openhaard zorgde voor die extra warmte en gezelligheid. We hebben er een warme en gezellige thuis van gemaakt. Iedereen die hier over de vloer kwam voelde zich hier op zijn gemak. Kieren en spleten aan de deuren, geen inkomdeur, geen bel, een keuken die ineen gestoken is met krattenhout uit de haven. Inkom via keuken. De badkamer waar we zelf voor isolatie en comfort zorgden. De tuin die na al die jaren steeds mooier en mooier werd. Waar we steevast konden genieten van merels, vinken, mezen, tortelduiven. In de vijver onze goudvissen veilig tussen de waterplanten, de kikkers elk jaar opnieuw en een salamander die af en toe eens naar de waterkant komt. En het trouwe bezoek van de reiger. Onze poezen die jacht maken op muizen, die steevast dikgegeten waren met de restjes van onze compost. En nu moeten we het loslaten, weer op zoek naar een nieuwe stek. Gezelligheid maak je zelf natuurlijk, maar als ik me ergens nestel en er mijn hart insteek, dan hoop ik er te kunnen blijven.Wat zal er mee gebeuren? Ik mag er niet aan denken dat het zou afgebroken worden. Ik ben er het hart van in. Ook wil ik niet te ver uit de buurt van mijn dochter gaan wonen.We hadden al een regeling getroffen voor de opvang van Kiyoko van zodra zij terug aan het werk gaat. En dan wil ik ook niet te ver weg omdat ik nog zorg draag voor een gehandicapte broer. Het zijn ook die praktische zaken die het allemaal nog moeilijker maken. Hinde
Maandag 23 januari komt de postbode aanbellen. Twee aangetekende brieven.
