|
DE AMERIKAANSE DROOM.
Berlijn begin juli '45.
De zomer begon onder een zeer slecht gesternte. De hitte overdag was nauwelijks te harden en de dorst werd een groot probleem. Het bruine vocht dat nu op onregelmatige tijden uit de kraan liep kon je bezwaarlijk water noemen, en er van drinken werd officieel levensgevaarlijk verklaard. Zelfs gekookt bleef het verantwoordelijk voor de grootste epidemie van dysenterie en tyfus die Berlijn ooit gekend had. Iedere dag braken er nieuwe besmettingshaarden uit en het geteisterde medico-sanitair apparaat van de vroegere Reichshauptstad kon deze golf onmogelijk aan.
Plots werden de Russen de aftakeling beu en besloten het probleem op hùn manier van de baan te ruimen. Joseph had de snelle evolutie van het prestigeconflict tussen de overwinnaars over de radio kunnen volgen. Nu het vast stond dat de conferentie van de Grote Drie sowieso binnenkort zou doorgaan in Potsdam, wilden de Russen met allerlei pesterijen laten zien dat zij hier de baas waren. Maar de Amerikanen maakten hen meteen duidelijk dat zijzelf, hoe dan ook en desnoods met geweld, ruim vóór het begin van de conferentie hun zone in Berlijn gingen bezetten, ondanks het sanitair cordon. Zo voor het blok gezet wilde de Rus geen gezichtsverlies lijden. Hij kon niet voor het oog van de wereldpers een besmettelijke ziektegolf in Berlijn als alibi gebruiken om deze grote conferentie op te blazen. Daarmee zou hij zijn onmacht bekennen om een dodelijke epidemie in de vernielde Rijkshoofdstad te bedwingen. Dus verhuisden ze gewoon die epidemische besmetting met zieken en al naar de groene gordel búíten de stad. De reeds overvolle lazaretten en noodhospitalen in deze bosrijke gebieden werden vooraf verplicht hun herstellende patiënten te evacueren naar opvang in steden verder weg van de agglomeratie. Et voilà, probleem opgelost!
Met de dreiging die van de rottende lijken uitging maakten ze ook korte metten. Op de vier hoeken van Berlijn richtten ze nieuwe begraafplaatsen in, samen goed voor kilometerslange massagraven. Alle nazi's werden opgetrommeld om de voorlopige zerken in de stad te ledigen en verantwoordelijk gesteld voor de lijkenadministratie. Aan de vele lijken die nog diep onder de puinhopen lagen konden ze voor het ogenblik niets uitrichten: daar moesten de ratten maar voor de opruiming zorgen...Maar voor de rest leverde de Rus massaal het vervoer en de bérgen ontsmettingskalk waardoor het gros van de klus binnen de week was geklaard.
Familieleden die tóch een persoonlijke noot aan de herbegraving van hun geliefden wilden geven, konden het glorieus vergeten: die liepen maar in de weg van het gevoelloze bandwerk en kregen zelfs geen toegang tot de kerkhoven. Alles moest zo razend vlug gebeuren: Pa Krüger verwittigde Joseph dat ze Phil die morgen uit het parkje van het preventorium gingen ontgraven, en toen hij ging kijken reed de camion middenin een kalkwolk al weer weg ,de hoek om. Nadien is hij er nooit in geslaagd haar nieuwe laatste rustplaats te achterhalen...Dat hij daar ook niet veel moeite voor deed vond Hildegarde niét zo netjes van hem. Maar van dat éne 'slechte punt' lag hij écht niet wakker: hij had àndere zorgen.
Op 26 juni vreesde Joseph dat een stom incident op een ramp zou uitdraaien. De Russische stadscommandant, de Generaal Bersarin, stierf in volle centrum bij een auto-ongeval. Omdat er eerst sprake was van een aanslag door de Werwolf reageerde de bezetter brutaal met het uitroepen van de krijgswet. Plots wemelde het in de stad weer van bitsige soldaten, en werden her en der opnieuw massaal 'verdachten' opgeschept. Maar toen de Russen twee dagen later meesmuilend toegaven dat de schuld voor de botsing lag bij de vrouwelijke verkeersagente op het kruispunt én een ordinaire klapband, zakte de koorts onmiddellijk. Ook al bleven veel 'opgeschepten' vanzelfsprekend voorlopig achter slot en grendel...En verdwenen jammer genoeg terzelfder tijd op de grote kruispunten al de parmantige 'vendelzwaaisters' plots van het toneel...
Met dezelfde vrachtwagens die de lijken hadden opgeruimd begonnen de Russen vervolgens op grote schaal meubilair van de burgers te stelen. Ze braken nu heel willekeurig onverwachts ergens in, niet meer om te verkrachten of op jacht naar 'Uhr! ',maar gewoon om Matka's stulpje op de Russische steppe met een nieuw salonbuffet op te fleuren. Later zou blijken dat ze vooral de toekomstige Amerikaanse zone hadden leeg geplunderd...
Dat de Amerikanen - en waarschijnlijk ook de Britten, maar daar sprak men niet over - al een tijdje stonden te trappelen om naar hier door te stoten, wist onderhand het kleinste kind. En iedereen maar dromen van overvloedige maaltijden met vette worsten en zoete desserts met slagroom en ananas...Maar in de 'Tägliche Nachrichten' werd er met geen woord over die toekomstige wittebroodsweken gepiept, wél over de reusachtige inspanningen van het sovjetvolksleger om de Berlijnse bevolking te voeden... In het krantje ging het grote nieuws enkel over het bezoek van de Russische minister van buitenlandse zaken Mikojan. Die had plechtig verklaard dat de schuld voor de misdadige oorlog niét lag bij het Duitse volk, maar enkel bij haar fascistische leiderskliek. Dàt vonden de mensen nu eens interessant, zie! ...
Pas op 30 juni hoorde Joseph op de radio de bevestiging van het gerucht dat een voorwacht van hogere Amerikaanse officieren in Berlijn was aangekomen. Die moesten kwartier maken voor hun bezettingstroepen die nu kortelings toch gingen volgen. Eindelijk! ...En iedereen knoopte aan deze vlieger het staartje dat hem het nauwst aan het hart lag. Vati en Neumann pepten elkaar op met het vooruitzicht op 'deftig' rookgerief, en Hildegarde hield het klassiek bij 'Bratkartoffel' met een vette worst...Joseph zag in de aankomst van de nieuwe machthebbers dan weer het einde van zijn onderduikersbestaan en de herwonnen vrijheid om te gaan en te wonen waar hij maar wilde.
Gerda was pienter genoeg om op dezelfde lijn van gedachten bij een ànder eindstation te belanden. Als de Russen hier wegtrokken verloren de Krügers meteen hun beschermheren en was het gedaan met de chantage die ze onder het mom van blokoverste op de buurt konden uitoefenen. Als ze desondanks Joseph nog aan zich wilde binden, zou ze van nu af de forcing moeten voeren...
Reeds de volgende morgen stortte haar wereld in. Joseph zat nog lui na te tafelen met Vati, elk genietend van een bedwelmende Chesterfield, toen plots Françoise De Bens en haar broertje Miel op de drempel stonden. Uit haar nogal zenuwachtige uitleg begreep hij dat de Amerikanen heelder villawijken in Dahlem voor de inkwartiering van hun kader hadden voorbestemd, waaronder natuurlijk de woning waar de familie destijds ongevraagd was ingetrokken... Op het districtbestuur konden ze de voorziene uitdrijving van de Duitse bewoners nog niet officieel bevestigen, zei ze, al lag het natuurlijk wél in de lijn der verwachtingen, hé...En zohaast er zo'n ontruiming bevolen werd, zouden ze maar twee uur krijgen om hun matten te rollen en de hele inboedel moeten achterlaten! Een verwittigd man...enz...Als zoethoudertje beloofde het Rathaus de uitgedreven burgers geen stokken in de wielen te steken als die op eigen kracht een nieuw onderkomen zouden vinden...liefst van al nog in een ander district, hé!
Nadat ze zo het algemeen dramatisch kader had neergeplant, kwam de aap uit de mouw: " Hier staan we dan, hé Joseph...In afwachting dat we op een deftige manier naar België kunnen weerkeren, zien wij op eerste zicht geen àndere mogelijkheid dan weer ons oud appartement hiér te betrekken, hé...Met een beetje goede wil van iedereen..."
"Françoise, ik denk dat ge tegenwoordig niet teveel op goede wil moet rekenen ..." begon Joseph voorzichtig.
Maar zij liet zich niet van de wijs brengen: " Voor alle zekerheid ben ik natuurlijk éérst in het Rathaus van Steglitz mijn licht gaan opsteken, hé! En ik heb ontdekt dat wij nog altijd op dit adres ingeschreven staan op het tweede verdiep, dat nu deels bezet zou zijn door een jong samenwonend koppel...Peeters Jean-Marie met Krüger Gerda? Gij dus, samen met een ongetrouwde moeder, klopt dat ?... Ha ja, ik vergat het bijna: mijn oprechte deelneming, hé Joseph, voor het overlijden van Phil! ...Maar naarvolgens dat ik zie ben ik blijkbaar niet de enige die haar rap vergeten is, hé!...Weet ge nu al waar ze begraven ligt ?"
Joseph negeerde de sneer: " Zo rap zie ik jullie toch niet terugkeren, hoor Françoise, al heb ik daar persoonlijk niets op tegen: ge hebt mij en Phil destijds ook hier onderdak gegeven toen wij werden uitgebomd. En eventueel kan ik zelfs mijn slaapkamer daar op het tweede ontruimen en definitief hier bij de Weimars intrekken: geen énkel bezwaar, kind...'t Is niet omdat je destijds mijn wulpse avances op het bureau hebt weggelachen dat ik nu nog een wrok tegen jou zou koesterten ,verre van...Maar met de àndere bewoners zult ge méér last krijgen. Héél de familie Krüger heeft namelijk een oogje op de woonruimte van de 15b in 't algemeen en op het tweede verdiep in 't bijzonder...En liefste schat, zoals gij u misschien nog herinnert, is meneer Krüger hier de blokoverste...Dat hij op papier, en zonder mij verder iets te vragen, zijn dochter alvast aan mij heeft gekoppeld is zo'n beetje mijn levensverzekering in deze bange tijden. Gerda is niet bij de lelijkste en ik spuw niet in de soep die ze mij voorzetten...Maar wees gerust: aan 'bijeen slapen' ben ik voorlopig nog niet toe :de plaats is nog altijd vrij... Alhoewel, als het kouder wordt, 's nachts..."
" Och, bedankt voor het aanbod ,maar de tijden zijn ondertussen wél een ietsje veranderd ,hé Oberscharführer ! Maar mijn zegen héb je hoor ,als je op die Gerda wil kruipen en in zonde gaan leven !... En ik die vreesde dat je weer met mij zou aanpappen ! Man, is dàt een pak van mijn hart! " spotte zij.
Joseph grijnslachte mee: " Ik zeg wel 'voorlopig' hé, want als gij hier alle vroegere ruimte gaat opeisen, zal ik wel verplicht zijn samen met ons Gerda zondig te gaan kameren. De keus is aan u. Maar vergeet niet eerst eens met de blokoverste Krüger te babbelen. Als hij het dak repareert wordt de mansarde bewoonbaar. Voor mij, met m'n ene poot en al die trappen, is die hoogte te vermoeiend, maar 't is misschien wél iets voor jou, Miel en Rika, hé ?..."
" Zeg Joseph, gij schijnt nogal bang te zijn van uw nieuwbakken schoonvader! Dat was toch een opgefokte nazi, hé ?! Die zal nogal een post pakken als de Amerikanen hier zijn! Indien hij wat verstand heeft, kan hij toch beter géén ruzie maken met Belgische staatsburgers die door de nazi's naar hier gedeporteerd werden en nu eindelijk door de Amerikanen zijn bevrijd..." Ze lachte eens scheef: " Ja-ja, meneer Peeters, mijn Pa was ten andere heel content te horen dat zijn jonge hulpkok van de Frits Werner fabriekskeuken uit de dood was opgestaan! Ge ziet: gij en wij zitten in hetzelfde schuitje, weet ge..."
" Denkt ge dat Herr Krüger dat slikt ,van dat deporteren? Met mijn nieuwe naam heeft hij al duidelijk zijn twijfels laten blijken, ook al heeft hij mij nooit in uniform gezien. Maar gij hebt hier destijds in 't gebouw zo opzichtig geparadeerd met uw werk op het SS-Hauptamt, en hem zelfs met Weihnachten daarmee om de oren geslagen! Dat is hij vast en zéker nog niet vergeten! "
" Hij heeft er ànders alle voordeel bij dat wél te vergeten! Ik heb de laatste tijd al veel ex-partijleden daar moeiteloos van kunnen overtuigen: mannen die wél voorlopig hun oude postje in het nieuwe bestuur konden behouden maar zélf op een losse schopstoel staan, hé... Wie hen verraadt, wint volgens de ANTIFA op twee borden: die vent vliegt voor eeuwig naar Siberië én zijn vertrouwensplaats hier komt vrij..."
" Françoise, stopt alstenblieft, ik kan niet om met verklikkers! Plakpot Martens - ja , die van ons buro - heeft dat met mij ook geprobeerd en hij ligt nu in een massagraf op 't Martinuskerkhof..."
" Tiens, is Martens óók dood ?" meesmuilde ze.
" Ja, hier van 't derde uit het venster gevallen... Da's tegenwoordig een heel gevaarlijk beroep, verklikker."
Françoise leek even zwaar na te denken: " Verklikken zou ik nooit doen, maar er subtiel mee dreigen is veel productiever. Zolang ge maar kleinigheden vraagt die geen pijn doen: een brood hier, een 'Schein' daar...En nu dat de Amerikaan het binnenkort voor het zeggen krijgt, maar van het politieke kluwen hier geen jota begrijpt, zal dat tussen mij en de oud-nazi's steeds vlotter gaan! Onder het mom van 'Broeders in de Misdaad', zeg maar...En in dat milieu geeft onze Belgische pas ons een extra wapen.. Dat zal ik onze Herr Krüger eens rap onder de neus duwen, zie! Ge hoort nog van mij. En een goede raad Joseph: trouwt niet te rap met die Gerda, hé ventje! Dat lijkt mij zéér vermoeiend, en je zal in de komende maanden al je krachten nodig hebben om niet in deze stontzooi te verdrinken ! Salu, vent, tot binnen kort hé ! En hou ze warm !"
In de vroege morgen van 3 juli ging eenieders droom dan eindelijk in vervulling. Eindelijk ja, na dit maandenlang smachten, maar toch nog vlugger dan verwacht:
"De Amerikanen zijn er! "
De mare ging reeds bij dageraad opgewonden rond van huis tot huis, zoals de christenen de Messias aankondigden: de Yanks waren in Steglitz! ! Met dreigende tanks op de Marktplatz, het Bahnhof en de voornaamste kruispunten van de Albrechtstrasse! En ook met van die belachelijke platte autootjes waarin steeds vier slungels gemaakt nonchalant zaten te herkauwen: nogal een idioot zicht. Maar deze Yanks leken helemaal niet zo'n jolige losbollen, zoals oudere Berlijners zich de cowboys uit de Hollywoodfilms herinnerden: dit waren eerder verbeten en norse vechtjassen. Ze keken hautain en gespannen dwars door de opgewekte nieuwsgierigen heen, als waren ze lucht. De half opgerookte sigaretten vermorzelden ze treiterig onder hun dikke rubberzolen. En als er al eens één onachtzaam een peuk tussen de kwijlende omstaanders wegschoot, leek hij amper het gevecht op te merken dat hij daarmee tussen de gore blonde bengels veroorzaakte... Oudere heren, die hun 'bevrijders' kruiperig in gebroken Engels welkom wilden heten, werden hooghartig genegeerd of zelfs afgeblaft..."No fraternisation !"
Neumann die naar het Bahnhof was gaan kijken, bleek bij zijn thuiskomst helemaal van zijn melk: " Hoe is het mógelijk! De oorlog is toch al màànden voorbij! Die ongelikte beren lijken ons wel te hàten, zeg! Terwijl wij hén toch nooit iets misdaan hebben hé! Het zou eerder omgekeerd moeten zijn, met al onze prachtige kultuursteden die zij met hun barbaarse 'bombenterror' totaal vernietigd hebben! Je zou op den duur nog de Rus betreuren: dat was wel een wraakzuchtig monster, maar iedere eerlijke Duitse soldaat wist tenminste waarom! "
Daarmee was de toon gezet.
De volgende dagen verliepen in totale verwarring. De cowboy op z'n witte paard bleek al vlug helemaal geen redder in de nood. Alhoewel de Amerikanen met al hun voertuigen - én de negerchauffeurs! - het straatbeeld volledig bezetten, waren daarmee de Russen nog niet uit de wijken verdreven. Die gingen ongestoord verder met hun systematische plundering van de burgerhuizen in de westerse districten. En als de vrouwen zich daarbij tegen Ivan durfden te verzetten tot ze afgerammeld werden, deden de Yanks gewoon of hun neus bloedde! Erger nog: zohaast de Amerikaan het bestuur van zijn districten opeiste, sloten de Russen doodleuk de bevoorrading van de plaatselijke markten af. Met als gevolg dat reeds na drie dagen van Amerikaans bestuur de hongersnood voor de deur stond! Zelfs de zo misprezen pekelharingen van het Rode leger waren nergens meer te krijgen.
De toestand liep helemaal uit de hand toen bleek dat de Russen zorgvuldig alle meubels hadden weggesleept uit de huizen die de Yanks uitgekozen hadden voor hun eigen inkwartiering. In plaats van de plunderende Russen op het matje te roepen, gingen de Amerikanen in der haast zélf op rooftocht en vulden uit de burgerhuizen van de belendende wijken hun ontbrekend meubilair aan.
Toen dàt bekend werd vreesde Joseph dat ze ook bij hém wel eens de twee 'brandkastbedden' onder zijn gat konden weghalen, samen met de verdoken schat in de hoekstijlen...Het ledikant van Dahlmann stond in de roze kamer voorlopig veilig verborgen, maar met dàt in zijn achterkamer op het tweede moest dringend iets gebeuren.
Voor de helft van deze bankbriefjes had hij al lang een zekere bergplaats bedacht. Dus viste hij de rits opgerolde bankbrieven en de vijf goudstukken weer uit de bedstijlen en verborg ze met veiligheidspelden in de opgeplooide broekspijp van zijn beenstomp. De uitvoering van dit plan nam zowat de rest van de morgen in beslag en hij merkte dat Gerda razend nieuwsgierig werd naar wat hij daar uitstak. De rest van zijn schat verpakte hij stevig in zwart verduisterpapier en mikte de omslag in de plafondholte tussen de juffers waar hij vorige maand de boekentas van Betaalmeester Dahlmann had uitgewurmd.
Bij het avondeten wist Hildegarde te vertellen dat Pa Krüger inderdaad van de U.S.Administration de bons gekregen had als blokoverste. Joseph vond dit een mooie gelegenheid om het echtpaar op een borrel te trakteren. Maar toen hij daarvoor in zijn geheime provisiekast dook, merkte hij tot zijn ontzetting dat niet alleen alle dozen en pakjes met een laagje groene schimmel bedekt waren maar ook de drie buitenmaatse worsten! En de ene die reeds aangesneden was leek net goed voor de vuilbak. Maar toen hij die ietwat gegeneerd aan Hildegarde toonde, viel die haast in katzwijm van verrukking: "Ach das macht doch nichts, Herr Josef! In die Suppe schmeckt das köstlich! Gib'schon hier, du Engel! "...
Alles goed en wel, maar zijn proviand kon hij in elk geval zo niet op zijn kamer laten verkommeren. In de huidige omstandigheden zou dat werkelijk misdadig zijn: hij moest die dozen aan de goede zorgen van Hildegarde toevertrouwen. De twee oudjes moesten dan maar zorgen dat al dat eten verhuisd geraakte van de roze mansardekamer naar Josephs logeerkamer bij hen op het eerste, en zorgen dat al die schimmel verdween. Dus besloot hij volgende morgen open kaart met haar te spelen...
"Frau Weimar, en ook u, Herr Weimar, " begon hij plechtig na het ontbijt: "Moet je eens luisteren: ik weet dat ik u kan vertrouwen en geloof dat gij van uw kant ook mij vertrouwt. Wij moeten over eten een goed akkoord sluiten, zoals we er ook één hebben over mijn betaald logies hier tot het eind van augustus. Toén hebt u gemerkt dat ik over wat kapitaal beschikte, en ondertussen vermoed u ook wel dat ik een geheime bron heb van lekkernijen die ik soms op tafel zet, nietwaar ?!"
Hildegarde hing roerloos aan zijn lippen en slikte als de hond van Pavlov driftig haar opwellend speeksel weg.
" Ik wil deze geheime voorraad vrij ter beschikking stellen van ons huishouden en speciaal van u, Hildegarde als onze huishoudster. Maar ik stel één voorwaarde: ik wil tot eind augustus beetje bij beetje van deze voorraad kunnen meeprofiteren en dus moeten we het verbruik over de volgende vijfenzeventig dagen uitsmeren. Dat zal per dag maar een klein toemaatje zijn op ons gewoon rantsoen. Maar alle beetjes helpen en tegen eind augustus zullen de Amerikanen de voedselbevoorrading wel meester zijn..."
Omdat Hildegarde stil begon te huilen, maakte Joseph het kort. Hijzelf zou nog deze voormiddag in zijn kamer op het tweede het eten uit de geheime bergplaatsjes opdiepen en Vati was onmiddellijk akkoord om met een boodschappentas die proviand in een tiental 'ritten' naar beneden te dragen. Discreet natuurlijk, want Gerda mocht niet weten wàt er verhuisd werd. En Hildegarde moest maar zien hoe ze de schimmeluitslag de baas werd, vooraleer het onder Josephs bed in haar logeerkamer te stouwen...
Juist op tijd overigens, want het werk was nog maar pas achter de rug of Ma De Bens hing al aan de bel van de tweede verdieping. Toen Gerda op haar gebonk open deed stoomde het slagschip onvervaard het appartement binnen. Wat deed die kleine slet feitelijk in hààr keuken, zeg ? En wilde zij eens als de bliksem die vieze toiletrommel uit hààr badkamer halen ?! Toen Gerda pruttelend probeerde op te werpen dat zij hier tenslotte wóónde, leek Ma plots te verstijven.
" Wat ?! Dat zou je wel willen! Goed luisteren hé kind: IK woon hier! IK, dat wil zeggen: de familie De Bens! Wij, en niemand anders! En hoepel nu maar op! "
Joseph was ondertussen de trap opgeklommen om ZIJN achterkamer met hand en tand te verdedigen, maar Ma had daar geen oren naar: " Ha, Joseph Petré! Jongen, wat komt gij hier doen ? Volgens de lijst van het stadhuis wordt die achterkamer toch betrokken door Jean-Marie Peeters en zijn lief ? En waar woont gij dan ? Ach ja, beneden bij de Weimars, heb ik gehoord...Wel, moeit u dan beter niét in de discussie, hé jongen..."
Joseph herkende onmiddellijk de tactiek die haar dochter Françoise hem een paar dagen geleden nog cynisch uit de doeken had gedaan: labiele oud-nazi's van hun schopstoel kegelen. En Ma De Bens scheen daar al zéér bedreven in te zijn!
De toegelopen Pa Krüger kreeg evengoed de wind van voren: of hij dacht hier nog de kleine Hitler te kunnen uithangen ? De Amerikanen hadden hem toch afgezet als blokoverste wegens zijn nazi-verleden hé ? Of hij dan als de bliksem de vloer eens wilde ontruimen ? Want zo'n inmenging noemde ze huisvredebreuk, Okee ?!
Na een uur van vinnig bekvechten kwamen ze toch overeen dat de familie De Bens morgenmiddag het appartement opnieuw zou betrekken, totaal én volledig, op de achterkamer van Joseph na, en dit uiterlijk tot 15 augustus. Tegen die tijd zou iedereen wel teruggekeerd zijn naar België en kwam de woonst volledig in handen van de familie Krüger.
Joseph besloot evenwel verder bij de Weimars te blijven eten en slapen, maar zich overdag als 'huurder' van de achterkamer op het tweede terug te trekken, in hoofdzaak om er zijn bezittingen in het oog te houden.
Gerda was van het toneel verdwenen en scheen troost te zoeken bij haar ouders. Volgens Hildegarde kon de jonge vrouw een beetje nestwarmte goed gebruiken want ze had twee dagen na elkaar ferme morele opdoffers gekregen. Maandagmorgen was er die bedelaar geweest, die op de dorpel van de Krügers had geslapen en uitgeput om een slok water en een korst brood had gesmeekt. Hij was een maand geleden ontsnapt uit een Frans krijgsgevangenkamp: tien keer érger dan de hel ! Uitgehongerd, waagden ze voor een kom soep iedere dag hun leven bij het opruimen van mijnen in de bossen van de Elzas. En als het niet rap genoeg vooruit ging werden ze nog door negers afgeranseld op de koop toe...
Toen Gerda dat hoorde moest ze aan haar man denken die misschien ook daar gevangen zat. Dacht ze. Maar de volgende dag, toen plots de post weer scheen te werken, kreeg ze een officiële brief, nog afgestempeld met de Duitse adelaar: "Uw echtgenoot Schniering Ernst, stamboeknummer zoveel en zo voort, IS VERMIST SINDS 5 SEPTEMBER 1944, WAARSCHIJNLIJK GESNEUVELD. IN NAAM VAN DE FÜHRER EN HET DUITSE VOLK...enz"...Het bericht was wél al bijna een half jaar oud, waarschijnlijk verloren geraakt in het débacle van de overhaaste aftocht uit Frankrijk, maar Gerda was er toch nog flink door gepakt.
Bij Pa Krüger viel het verlies van zijn schoonzoon krek samen met het herwinnen van zijn functie van "Hausobmann", de nieuwe naam van blokoverste, maar dan onder toezicht van een Amerikaanse ambtenaar. In theorie dan toch. Maar in de praktijk kon hij weer de kleine Führer uithangen zoals vroeger. En dat zouden de De Bensen vlug aan den lijve ondervinden ;Joseph ook, ten andere...
Reeds op donderdag namiddag, nog geen uur na zijn nieuwe benoeming, belde hij bij De Bens aan. Heel correct maar zelfzeker duwde hij Françoise zijn verse legitimatie onder de neus plus een document met de voorziene bezetting van het tweede verdiep. Het samenwonend jong koppel Peeters-Krüger kreeg de beschikking over twee slaapkamers én deelde het gebruik van keuken, sanitair en salon met Ma en Pa De Bens. Die kregen ook één slaapkamer, plus de mansarde voor de drie kinderen. Een duidelijk pesterig Salomonsoordeel, uitgekiend om 'die genädige Frau' op de kast te jagen...
Krüger nam Joseph apart aan, onder vier ogen. Binnen veertien dagen, dus tegen eind juli, moest hij als vreemdeling Berlijn verlaten hebben. Dat was de wet. Indien hij tegen die tijd niet zijn biezen had gepakt zou Krüger hem aangeven als oud-SS-er, en Joseph zou heel wat moeite hebben om zich vrij te pleiten, niet waar ?!...Maar Herr Krüger kon van hem ook een rasechte Berlijner maken met de papieren van de Hitlerjongen die hier voor de deur gesneuveld was, toen de Russen de straat veroverden...Ja-ja, inderdaad, hij had de zakken van dat lijk destijds binnenste buiten gekeerd: en dàn ?!... Als Duitser kon Joseph natuurlijk zo lang in Berlijn blijven als hij wilde, en ontsnapte hij meteen aan de vervolging door het gerecht in België. Een prachtige oplossing hé! Er was echter één voorwaarde: hij moest als echtgenoot leven met zijn dochter Gerda: al dan niet getrouwd, dat was voorlopig van minder belang. Zij was sinds de ontvangst van de 'Führer-brief' officieel weduwe en riskeerde dat nog héél lang te blijven door het nijpend gebrek aan huwbare mannen in de streek. Dat lot wilde hij haar als vader besparen, vooral nu hij merkte dat zij Joseph wel "zag zitten"...
" Gerda ziet mij zitten, zegt ge ? Een verminkte met één been ? En geen enkele vakkennis als kostwinner ?"
" Ach vent, klaag zo niet! Ze wil een man in haar bed, dat verstaat ge toch! En voor de rest overdag: met dat kunstbeen presenteert gij heel goed en vinden we wel iets om de kost te verdienen: overal zijn er handen tekort. Maar ik wil vooral van haar gezaag af zijn, en daar kunt gij voor zorgen, als ge uw verstand gebruikt!...En de rest, hé vent ! " voegde hij er met een vette knipoog aan toe ...
Moeilijk mis te verstaan, overigens...
|
