|
Vaak worden mensen kregelig als we het hebben over acceptatie. Omdat ze acceptatie zien als "je er bij neerleggen", of "dat je het dan maar moet goed vinden". Acceptatie heeft daar allemaal niet zo veel mee te maken.
Acceptatie of aanvaarding is een moeilijk te omschrijven term, maar kan binnen het kader van ons onderwerp misschien nog het best gezien worden als : "dingen gebeuren nu eenmaal, of ik dat nu leuk vind of niet". Vaak verwarren we dat met ons verlangen dat dit niet zou moeten gebeuren. En onze verstoordheid omdat onze ordening door elkaar wordt gegooid. We hebben zo onze verwachtingen en we gaan er graag van uit dat die ook zullen uitkomen. Als het leven er anders over beslist, dan reageren we vaak met: "ik ben in de war" of "ik ben het noorden kwijt".
Dat verlangen naar een leven vrij van tegenslag en pijn, is natuurlijk erg normaal. We verlangen eigenlijk allemaal naar het paradijs op aarde. Jammer genoeg is de realiteit vaak minder rooskleurig. En toch hebben we het idee dat constant geluk de norm zou moeten zijn en verdriet, pijn, angst, de uitzondering. Zonder nu te overdrijven in de andere richting en te zeggen dat het leven eigenlijk een hel is, lijkt het toch zinnig om te accepteren dat pijn, verdriet, tegenslag bij het leven horen. Niemand vindt het leuk als een ernstige ziekte wordt vastgesteld of een dierbare overlijdt. Maar het wil niet zeggen omdat we dat niet leuk vinden, dat dit dan ook niet zou mogen gebeuren. De wereld heeft zo zijn eigen wetten en trekt zich soms niet zoveel aan van ons verlangen. Normaal vragen we ons bij tegenslag af: "waarom moet mij dit nu overkomen?". Voor hetzelfde geld zouden we ons kunnen afvragen: "waarom zou het mij niet overkomen?" of "waarom mij niet en een ander wel?" Eigenlijk zijn al dit soort dingen oordelen over wat er gebeurt.
Acceptatie van tegenslag is dan misschien wel kunnen leven met het feit dat het is zoals het is en dat we daar het beste moeten van maken. In het tegenovergestelde geval (niet-acceptatie dus) blijven we veel energie (verdriet, boosheid, angst) steken in het feit dat de dingen niet zijn zoals wij willen dat ze zijn. En dat maakt verdere probleemoplossing onmogelijk.
Vaak is acceptatie, zeker bij dingen die niet meer kunnen veranderen zoals bijvoorbeeld een ongeneeslijke ziekte, een handicap of een overlijden ook een proces dat tijd vraagt. In dat opzicht horen angst, woede en verdriet gewoon bij bepaalde fases van verwerking;
Als je zover bent dat je een probleem erkent en aanvaardt dan kan dit op zich al een flink eind bijdragen in het oplossen van een probleem. Een mooi voorbeeld daarvan is blozen. Eens de blozer aanvaardt dat hij bloost en niet langer probeert om het blozen te ontvluchten via controle zal het blozen vaak niet langer een probleem vormen. Soms gaat het blozen dan gewoon verder plaats vinden, maar kan de blozer van zichzelf houden met zijn rood worden. Soms wordt door de aanvaarding het blozen net minder of komt het minder voor. Van jezelf houden met je eigen-aardigheden, het is soms een behoorlijk lange weg.
|
