Reis naar de Verenigde Staten van Amerika 28/05-28/06/08
Hier ben ik nog eens terug met een verslagje van de één maand durende reis die we, mijn echtgenote Anita en ik, gemaakt hebben door het westen en mid-westen van de U.S.A.
Het is allemaal begonnen op 21 mei 2008 om 10 uur met een lange vlucht van Brussels N.A. via Atlanta (Georgia) naar Los Angeles (California). Daar wij een camper ( R.V. = recreational vehicle ) hadden gehuurd voor 28 dagen moesten wij dus de eerste nacht doorbrengen in een hotel en dat werd het Marriott Airport Hotel. Leuk maar allemaal veel te druk. Na een lekker ontbijt zijn de mensen van het verhuurbedrijf ons komen ophalen (Zwitserse firma = stipt! ) en mochten wij een goed uurtje later al inkopen gaan doen voor onze lang verblijf in ons rijdend huis.
Voor al onze campings trachtten wij een verblijf te reserveren op een KOA-camping , Kampground of America, omdat die ons verleden jaar al zeer goed bevallen waren en dat ze werkelijk prijs/kwaliteit de beste zijn. Vriendelijk onthaal en alles erop en eraan met overal, héél belangrijk, gratis draadloos internet. Wat je in de States niet hebt, is een cantine op de campings. Daar kan je niet gaan verbroederen met andere gasten en een pint drinken op een leuk terras. Indien je wat wenst te drinken moet je of blikjes halen in het winkeltje (soms enkel non-alcohol) of maken dat je alles voordien al hebt gekocht.
Onze eerste werd de KOA in Pomona/Fairplex, een buitenstadje van Los Angeles gekend voor de dragracing. We verbleven er 3 nachten en zijn de tweede dag met een busje Hollywood gaan verkennnen in de striemende regen !!! Ja, in L.A. regent het ook en in ons geval, voor drie dagen. Uitgestapt aan de L.A.Opera en op de hoek van Vine- en Hollywoodboulevard waren we klaar om de chique dingen de gaan bezoeken in Kodak Theater en te zien hoe al die tegels met al die verschillende namen van de grote film- en muzieksterren er bij lagen op de kletsnatte grond van Hollywoodbvd ofte Walk of Fame. Door die hevige regen waren wij ook niet in staat om naar de wereldberoemde letters te gaan die Hollywood zo bekend maken boven op de berg, modderstromen, maar wij hebben toch het mooie stulpje zien liggen van Madonna boven op een heuvel. Na een maaltijd en een bezoekje aan Farmers Market was het tijd om terug te keren en via Rodeo Drive naar de tuinhuisjes te gaan kijken van de sterren in Malibu en Beverley Hills. Wou graag eens goeie dag zeggen aan Hugh Hefner maar die deur van de Mansion bleef toe, raar hé? Mooie gevels gezien, van de huizen hé, maar voor de rest niets, het was te denken. Via Santa Monica Beach en Venice Beach mochten we terug naar Pomona maar dit was nog een lange reisduur door het vele verkeer want het was vrijdag in de late namiddag, dus. Ondertussen was ik al een dag aan het rondlopen zonder bril want een glas was eruit gevallen omdat er een vijsje uit was en rondlopen met een bril met één glas is toch ook een beetje een dom zicht,alhoewel in L.A. ? Maar geen probleem in Pomona want daar hebben ze ook optiekers die het zaakje in een half uurtje geklaard hadden en dan nog gratis ook !!!
Op zondag 25 mei was het dan tijd om zonnigere plaatsen op te zoeken en we reden naar Las Vegas in Nevada, de gokstad van de wereld midden in de woestijn en dus met veel hogere temperaturen en geen regen. Een ritje van 400km maar met een motor van 6.8liter over de autosnelweg is dat natuurlijk geen probleem.
We hadden vooraf reeds gereserveerd in de KOA van het hotel/casino Circus Circus aan de Strip (Las Vegas Boulevard) en we hadden geen betere ligging kunnen hebben. Er was een volledig indoor circus in het hotel, ongelooflijk ! Het werd dus 3 dagen slenteren langs de wereldberoemde Strip waar we héél véél hotels en casinos bezocht hebben en af en toe eens geproefd hebben van de nationale dranken natuurlijk!! Het Bellagio Hotel (3000 kamers) en het Venetian Hotel (3000 suites) zijn prachtige dingen maar wat gezegd van MGM, Luxor, Mandalay, Excalibur, Flamingo, Caesars Palace, Circus Circus, Paris Casino, Aladdin, New York New York en al dat moois. In Vegas staan 18 van de 20 grootste hotels in de Verenigde Staten. Natuurlijk moesten we s avonds ook eens de Strip gaan bekijken met al die neonverlichtingen en mooie terrasjes en diensters. Wel een plaats om je ogen de kost te geven en om veel geld te vergokken als je dit wenst natuurlijk. Mijn vrouwtje heeft wel het gigantisch bedrag van 15 $ gewonnen maar ja, dat verspeel je terug hé? Op onze laatste dag hebben we de Stratosphere bezocht, een toren van 345m hoog met zijn attracties de High Roller (roetsjbaan), de Big Shot (je wordt er nog eens 50m naar boven geschoten aan 75km/uur en een soort van molen die buiten de toren hangt (!), van waaruit je een prachtig uitzicht hebt op Las Vegas.
Na de speeltijd was het na 3 nachten tijd om te verkasten naar het noorden met als hoofddoel het alombekende Yellowstone National Park. Maar daarvoor moesten we door de Mormonenstaat Utah rijden en hebben we overnacht op de KOA in Beaver. Het enige wat ze daar hadden in dat dorpje was een eetgelegenheid waar je een kop koffie kon drinken en dat was het. Héél toeristisch moet ik zeggen maar dat wisten we. Het was maar een passage en dus moesten we ons niet druk maken erin. Gelukkig hadden we eten en drank bij ons en was de zon van de partij, dus no problems !
Na één nachtje zijn we dan verder getrokken naar de staat Wyoming en het stadje Evanston, zo een 450km verderop. Wat een verschil met Utah. Hier allemaal vriendelijke mensen (12.000 inwoners), mooie restaurantjes en bistros maar ook een gezellig cafeetje , Kates Café waar we direct welgekomen waren. Gelukkig waren we met een taxi van de camping (Philipps RV Park) gekomen want we zijn er in feite blijven plakken na eerst een geweldige bizonsteak te hebben genuttigd in een plaatselijk restaurant. Wat was dat voor iets? Vlees van 5cm dik en de grootte van mijn hand (mijn handen zijn redelijk groot!) , boterzacht en iets wat ik zelf niet kon opeten. Fantastisch !!!!!! Misschien hadden wij daardoor zoveel dorst, wie weet ??
De volgende dag doorrijden naar Jackson WY, of Jackson Hole, (350km) waar we een prachtige KOA hadden vlak aan de Snake River in het zuiden van de stad en rechtover een grote manège met een typische naam OK Coral. Jackson is de ideale plaats om te overnachten als je het Grand Teton N.P. (4197m) wil gaan bezoeken want slechts enkele kilometers er vandaan. Jackson zelf is een heel leuk stadje met in het midden Town Square, het park met zijn monumentale bogen gemaakt van opeengestapelde damherten- en wapitigeweien, maar ook bekend om de plaats waar een tiental films werden gemaakt met de meest recente Rocky IV (1985). We hadden prachtig weer, niet te warm maar mooi zonnig en wat een streek met al die hoge bergtoppen in de sneeuw, één van de hoogtepunten van de Rocky Mountains tussen de 3500 en 4200m hoog, die aanleunt tegen de zuidflank van het Yellowstone Park. Misschien al op gelet dat de naam teton in feite een Franse naam is voor het woord borst, een naam gegeven door Franse trappers die al iets te lang van huis weg waren waarschijnlijk en het daarom niet zo nauw namen met het feit dat er in feite 3 bergtoppen zijn, de South-, Middle- en Grand Teton?! Ook in dit nationale park heb je het Jenny Lake, een prachtig meer waar het in de zomerperiode héél druk moet zijn met de bootjes op het water. Nu was het prachtig met besneeuwde boorden en witte bomen en takken. Na zo een trip wilden we natuurlijk nog eens terug via Jackson en daar hebben we Ripleys Believe it or not bezocht maar natuurlijk ook de prachtige en onwaarschijnlijke Million Silver Dollar Bar; iets wat je moet gezien hebben. Twee grote bars links en rechts van de zaak volledig bezet met om de 50cm een krans van zilveren dollars uit de jaren 20, barstoelen die in feite echte zadels zijn met stijgbeugels erbij en de steunbalken en palen gemaakt in hout met de meest wilde draaiingen en knoken. Gewoon prachtig !!!!!!
De volgende dag, dat was al op 1 juni, vertrokken we vanuit Jackson naar de westelijke kant van het Yellowstone N.P. (8992 km²), een tochtje van een 225km maar door mist, regen en een fris weertje. Mooie wilde bergrivieren en anderhalve meter hoge sneeuwmuren langs de weg maakten deze weg toch héél speciaal en grandioos mooi. Alleen jammer dat in 1988 36% van het park in de as werd gelegd door een grote brand ontstaan door 2000 bliksemschichten. Daar wij via de zuidelijke ingang het nationaal park waren binnen gekomen waren we nu al van plan om ook de meest regelmatige van de grote geisers , The Old Faithfull te gaan bezoeken maar die gaf er de brui aan juist als wij ter plaatse waren. Daar het weer niet goed meeviel zijn we er niet zo lang gebleven en doorgereden naar onze KOA-camping in West Yellowstone gelegen in de Targhee Pass in de staat Montana. In feite een ideaal uitgangspunt want je kan er de grote lussen in het park volgen en zo in een tweetal dagen de meeste bezienswaardigheden zien en het zijn er een heel pak. De naam Yellowstone komt in feite van de Minnetaree-Sioux Indianen die de rivier die door het park loopt die naam gaven. De rivier is niet genoemd naar het gele gesteente in de Yellowstone Canyon maar naar de gele klei op de zandbanken waar de rivier samenvloeit met de Missouri. De aanwezigheid van geisers komt door grote vulkaanuitbarstingen van zon 2 miljoen,1,2 miljoen en 600.000 jaren geleden waardoor twee grote magmakamers uitgespuwd werden en waardoor er een caldera (ingestorte vulkaan) ontstond van ruim 3000 km². Indien dit nu terug zou gebeuren, en waarom niet, zou die supervulkaan grote delen van Amerika onder het stof kunnen brengen maar ook het leven op de gehele aarde kunnen bedreigen. Men schat dat in Yellowstone op sommige plaatsen deze magma op slechts een 3km diepte ligt !!!! De volgende dag hebben we de noordlus (north rim) gedaan via Mammoth Hot Springs en Tower Roosevelt om terug te keren via Norris naar Madison en onze thuisbasis. Onze laatste dag hebben wij gebruikt om de South Rim te doen met de Old Faithfull, deze keer wel aan het werk gezien alhoewel we een half uur moesten wachten, en vele andere machtige geisers, fumaroles (stoomgaten), modderpotten (The Paint Pot) en heetwaterbronnen. Daar zou je er zeker moeten van zijn dat er een hel bestaat want die sissende en borrelende modder en stoom komen werkelijk uit gaten in de grond. Onvoorstelbaar mooi en indrukwekkend. Via West Thumb langs het Yellowstone Lake (nog grotendeels bevroren !!) en Fishing Bridge waren we nu al op weg naar onze volgende bestemming.
De weg naar Cody was zo een 250km lang en daardoor waren we terug al een heel eind in Wyoming. Cody is werkelijk het cowboystadje bij uitstek. Ze lopen daar allemaal rond met een hoed op hun hoofd, in jeans , botten aan en sporen erop. Daarom was dit het moment om een echte rodeo bij te wonen met alles erbij, koeien, paarden, kalfjes, stieren met enorme horens en een paar ezels, sorry cowboys, die hun kunnen wilden tonen op die arme dieren en dit voor competitie. Als dit geen machos zijn , wat zijn ze dan???!!!!! Veel volk op die tribunes maar koud !!! En winderig !!! Indien ik zelf vervoer had gehad om terug te keren had ik het gedaan maar we waren met een bus, dus . De ambiance was er wel en gelukkig maar.
Van daaruit was het naar Buffalo WY aan de voet van de Bighorn Mountains of een ritje van 300km. Maar wat we verwachtten, gebeurde. Een ganse dag regen en nog eens regen. Zodanig dat ik s morgens dacht dat onze camper weg zou spoelen. Gelukkig zijn we daar in staat geweest om een oud hotel , Occidental Hotel, te bezoeken. Eén bepaalde mevrouw is dit hotel volledig aan het restaureren zoals het was in de jaren 20 met het spook erbij. Werkelijk de moeite om dit hotel eens vrij te bezoeken want het kraakt en piept zoals in de oude tijd en de kamers zijn werkelijk schitterend terug in orde gebracht zoals vroeger met de wastobbe, telefoon, kapperssalon en bar erbij. Wat dit spook verder in zo een gat moest doen weet ik niet, maar veel is daar niet te zien buiten een cafeetje, mooi en modern langs buiten, vol met al de marginalen van de streek, geloof ik. Een biertje was gewoon een blik bier met een glas, omdat we het vroegen, en dit voor 3$ niet slecht betaald. Hebben dit braaf uitgedronken en onze camper opgezocht want het weer was toch niet te doen. Buffalo zou in de winter een prachtig en goed skioord moeten zijn.
Gelukkig hadden wij in Los Angeles ergens in een groot warenhuis een goed plastic regenpak gekocht voor madam want de volgende dag moest ik toch wel naar buiten zeker om al de leidingen van de camper af te koppelen en dat kostuumpje is mij goed van pas gekomen, geloof mij. Je ziet nu waarvoor mannen dienen hé? Dus was het nu tijd om terug te vertrekken en dit keer was het naar Devils Tower National Monument Wyoming, een trip van een goede 210km en die is volledig gereden in de regen en de mist. Je moet het maar doen op onbekende wegen, berg op, berg af en bochten van 180°, maar het leuke was natuurlijk de prachtige streek waar je door rijdt al is het in slecht weer. Devils Tower is een enorm gelaagd blok van 264m hoog, ik denk een monoliet, waar veel prairiehonden en wapitiherten rondlopen. Prachtig om zien al heeft het ginder ook bijna de ganse dag geregend. s Morgens mooi weer en dit is zo gebleven voor bijna de rest van de reis.
Van ginder zijn we dan naar één van de bekendste monumenten gereden van de States namelijk Mount Rushmore in South Dakota (200km) waar de vier koppen van de presidenten Washington, Jefferson, Lincoln en Roosevelt vereeuwigd zijn in graniet. Ze zijn ruim 20m hoog en uit de rots gekapt door een zekere Borglum. De hele omgeving is er echter ontsierd door de overdreven toeristische exploitatie voor de jaarlijks 3 miljoen bezoekers. Zijn na het bezoek teruggekeerd naar Hill City waar de KOA was met eindelijk een restaurant en zelfs een café aanwezig. Ook was er een grote manège met mogelijkheid tot paardrijden in de streek. Moet mooi zijn in zo een streek om eens met een paard door die bossen te trekken. Die begeleidster mocht er ook zijn !
De volgende dag waren we terug op weg voor een 200km lange trip naar Interior en de Badlands in South Dakota. Wat een natuurfenomeen waar er een soort van Grand Canyon is gemaakt door klei. Het is zoals een grote zandbank waar je water laat inlopen dat zijn weg zoekt door het zand. De heuvels en kloven zijn zo mooi uitgesneden en het ziet er zo broos uit maar is het niet. Je moet er enkel opletten voor ratelslangen maar voor de rest zit er niets meer dan een prairiehond en een wild konijn. Dit is een onbekend gebied voor vele toeristen maar oh zo mooi. De uitzichten zijn ongelooflijk en daar zie je echt wat erosie doet met de natuur. Het weer ginder is ook zeer onvoorspelbaar met geweldige onweders en zeer harde wind. Ook de KOA in Interior was de moeite waard want was gelegen aan de White River die zijn naam zeker niet gestolen heeft. Het slijk dat gevormd werd door de dagenlange regens die pas voorbij waren, was echt wit. Zo wit dat ik, als echte bushman, nog niet gezien had dat het slijk was en dacht dat het zand was. Het gevolg was dat ik er redelijk diep in zat met mijn ene voet en dat mijn vrouw er veel jolijt in had. De brug die over de rivier liep zat onderaan vol met zwaluwnesten, duizenden vogels die allemaal de insecten naar hun jongen brachten en zelfs niet van nest misten!!! Allez, denk ik toch. Mooi schouwspel toch en dit in een prachtig weertje en zo mocht het blijven.
Voor de volgende dag hadden we wel een heel lange trip voorzien naar Lake Minatare, Scottsbluff Nebraska (+500km) en dat moesten wij even onderbreken door een monument te gaan bezoeken dat hier in de omgeving stond. Een plaats als Wounded Knee, in de Black Hills van South Dakota, mocht niet ontbreken op onze reis en daarvoor zijn we enkele kilometers rond gereden. Op 29 december 1890 was er hier een bloedbad onder de indianen door de Amerikaanse cavalerie waardoor 150 indianen en 25 militairen werden gedood en dit alles omdat een Sioux-indiaan, Schoppende Beer, die een eigen draai gaf aan de religie voorspeld door Wovoka, een Paiute indiaan, besliste om in plaats van oprecht te leven, geen alcohol meer te drinken en zichzelf ritueel te reinigen, voorspelde dat alle blanken moesten worden uitgeroeid en dat speciale hemden, heilig geworden door een rituele geestesdans, hen bescherming gingen geven tegen de kogels van de blanken. Toen Sitting Bull werd gedood tijdens een schermutseling met indiaanse politie toen hij zich bij de Miniconjou Lakotas ging aansluiten, zat het spel op de wagen en tijdens hun ontwapening na hun vlucht uit het reservaat werden er tijdens een hevige schietpartij zoveel slachtoffers gemaakt bij Wounded Knee. Lake Minatare zelf was een groot meer met golven erbij die door de strakke wind redelijk uitgesproken waren. In feite het enige wat er daar te zien was, was een soort lichttoren , vuurtoren is wat veel gezegd, van 16,5m hoog en één van de vijf binnenlandse torens in de V.S. en de enige in Nebraska. Het meer zelf is natuurlijk een heerlijke plaats om te zeilen of gewoon bootjevaren en the place to be om te vissen. Het moet er heerlijk zijn om te verblijven gedurende de zomer met een propere staatscamping met water en electriciteit maar geen rioolafvoer (niet waar wij stonden). Toch wel jammer voor zo een plaats. Hier was het ook gewoon zichzelf behelpen want buiten een wasplaats en een informatiegebouw was er niets.
Eén nachtje was daar genoeg, in feite was dit een plaatsje en passant, en zijn we s morgens vroeg vertrokken naar Fort Collins in Colorado. Een tripje van een 260km en waar we terug geboekt hadden op een KOA, aan de Poudre River, die echter nog redelijk afgelegen was van het stadje zelf. Dit is natuurlijk altijd het probleem dat men, indien het zo ver afgelegen is van stad, steeds moet gebruik maken van die camper om zich te verplaatsen. Maar dit is nu eenmaal de way of travelling. Fort Collins zelf is een mooi stadje met grote winkelstraten, supermarkten en ook, héél belangrijk, The New Belgian Brewery. Een brouwerij die opgestart werd door een man ( Jeff Lebesch ) die per fiets in Europa rondreed en toevallig in Brugge grote dorst kreeg en kon kennis maken in het Brugsch Beertje met de vele Belgische abdijbieren en verschillende pilssoorten. Als amateurbrouwer vielen direct de grote verscheidenheid op van de soorten granen en ingrediënten die hier gebruikt werden en éénmaal terug in zijn thuisland begon hij te brouwen aan zijn Abbey-bier en ontwierp ook een soort amberkleurig bier dat hij Fat Tire noemde als herinnering aan zijn trip door België. Dat laatste hebben we geproefd en het smaakt héél goed en heeft wat van een Palmbier. Genoeg over bier want er is natuurlijk héél véél te zien in de streek die een uitvalbasis is voor de majestueuze Rocky Mountains. En hier mogen we zeggen dat de moeilijkheidsgraad van het rijden met een camper door een gebergte zoals dit, redelijk de hoogte in ging. Het Rocky Mountains National Park met een grootte van 1068 km² maakt deel uit van een bergketen die dwars door de States loopt met een lengte van 4800 km en deelt in feite Amerika middendoor. De hoogste berg is Longs Peak en bereikt een hoogte van 4.346 meter. In dit park komen heel wat dieren voor zoals de bisons uiteraard, elanden, dikhoornschapen en herten maar ook de wolf, coyote en beren, zowel de zwarte (hebben een berin met 2 jongen gezien) als de grizzly. Uiteraard zijn de roofvogels heel goed vertegenwoordigd maar ook de otter en de bever. Wanneer de mooiste route gevolgd wordt in het park, de Trail Ridge Road (68km), ga je van het oosten naar het zuidwesten en passeer je de Continental Divide want dit is één van de hoogst gelegen parkwegen in heel Amerika. (Continental Divide is in feite een bergkam, van Alaska tot Mexico, die fungeert als waterscheiding en die de stroomgebieden van de rivieren doet afvloeien of naar de Atlantische- of naar de Stille Oceaan). De weg is ongeveer 7% steil en je mag rekenen dat het er boven 15° kouder is en dat er veel wind staat. Langs die route vindt je ook meer dan 10 hoge bergtoppen waaronder Longs Peak. Ons geluk was dat we mooi weer hadden en dat de wegen goed droog lagen. Het is werkelijk rijden zoals een kamikaze want met een camper die al zoveel breder is dan een auto plus het feit dat hij nog zoveel zwaarder is, het is soms geen lachertje om langs die héél diepe ravijnen te rijden met enkel een grindbandje van 30cm en geen vangrails. Op de koop toe vonden ze het leuk ginder om overal werkzaamheden te doen aan de weg zodat we dan nog op één vak moesten elk om beurt. Leuk is anders en wanneer ik vroeg aan mijn echtgenote om te filmen vroeg ze, misschien wel met reden, of ik van een andere planeet was. Gelukkig deed ze het niet want wij hadden geen pampers bij. De streek maakt natuurlijk heel veel goed want het is onbeschrijflijk fantastisch en ook de grote verschillen eens je de boomgrens voorbij bent maken het allemaal de moeite waard. Als je in begin juni met sneeuwballen kunt gooien en een marmot ziet liggen die aan het uitwaaien is dan is dit zo mooi en groots. Dit is met voorsprong de mooiste natuur die we al gezien hebben en geen enkele foto of film kan dit weergeven. Natuurlijk zijn de Alpen ook mooi maar zo geweldig groots en majestueus, je staat er bij stil. Daar wij ons verblijf in Fort Collins met één dag hadden verlengd konden wij dus een ganse dag uittrekken om dit nationale park te bezichtigen en het was geen seconde te veel. Wij waren dus langs de noordkant binnengereden en de ganse trip gedaan tot we er langs de zuidwestkant terug uit kwamen en zagen dat er hier geen lussen zijn. We hadden de keus; of we keren terug over die bergen naar Fort Collins of we gaan via de snelweg en dan doen we toertje van een 250km extra. We hebben maar het laatste gedaan want nog een gevaarlijke trip op die bergwegen zagen we niet meer zitten. Maar het grootste probleem was dat we nu te laat zouden zijn om een bezoekje te brengen aan de brouwerij in Fort Collins en dat we maar er zelf één zouden moeten kopen om onze dorst te lessen. Dit is dan ook gebeurd want er was genoeg om na te praten in de camper. Wat een belevenis was dit geweest!!
Op 11 juni was het dan tijd om door te rijden naar het zuiden en meer bepaald naar de Black Canyon of the Gunnison N.P. Colorado (430km). Dit is het op twee na kleinste
nationaal park in Amerika en pas in oktober 1999 zo genoemd. Dit is één van de steilste, donkerste en meest ruige canyons in Amerika en is gevormd door de Gunnison River en ligt aan de westelijke zijde van de Rocky Mountains. Bereikt een diepte van 600m en is op de meeste plaatsen slechts 450m breed. De South Rim is de weg in het park en is zo een 13 km lang met heel 12 viewpoints. Die canyon is werkelijk de moeite waard om doen, een heel wilde natuur en de canyon heeft zijn naam niet gestolen want door het gebrek aan zonlicht is hij werkelijk heel donker op bepaalde plaatsen. Langs één van de vele paden had ik bijna op een anderhalve meter lange slang, geel met zwarte ringen (?), getrapt en gelukkig was het vroeg in de morgen en was het nog te koud om die actiever te maken. Wie weet wat er zou gebeurd zijn en dan sta je daar natuurlijk. Ook hier, zoals overal in de Nationale Parken, propere toiletten voor mensen zonder camper maar ook een toeristencentrum met vriendelijke mensen die je graag te woord staan. Indien je in de omtrek bent moet je zeker de Black Canyon doen, echt de moeite waard.
De volgende dag hadden wij het Mesa Verde N.P. op de agenda maar de lange rit met hindernissen van wegenwerken en file (350km) deed ons besluiten om direct naar Cortez Co. door te rijden en het wat rustiger aan te doen op de prachtige camping. De KOA lag slechts een 15 minuten rijden van Mesa Verde dus dit was een prachtige uitvalbasis. Dit Nationaal Park zijn we dan de volgende dag gaan bezoeken op onze weg naar Durango. Mesa Verde N.P. is een 211 km² groot park en het enige waar het niet gaat om de natuur maar om de geschiedenis van de vroegere bewoners.
Ongeveer 1500 tot 1300 jaar geleden vestigde een groep indianen (de latere Pueblo-indianen) zich op de dichtbegroeide hoogvlakte. De naam, Mesa Verde, betekent groene tafel (weide). In de vele ravijnen hebben die indianen op beschutte plekken rotswoningen gebouwd maar zijn om onopgehelderde redenen vertrokken rond de 13e eeuw. De parkweg gaat sterk omhoog en je mag rekenen op een afstand van een goeie 40km om de bezienswaardigheden te vinden. De lange, steile trip is echter meer dan de moeite waard want hoe die mensen daar geleefd hebben in weer en wind, chapeau !! Hun woningen hadden maar één toegang, een gang door de grond die uitkwam in hun vertrekken. Gemakkelijk te verdedigen natuurlijk met een knots achter de deur ! Moeilijk om hier hun geschiedenis te vertellen maar ter plaatse is er een mooi museum die hun levenswijze volledig uit de doeken doet en toont hoe die mensen zich ontwikkelden. Hoe ze door manden te maken (The Basketmakers) langer op één plek konden blijven en voedsel bewaren en die soms waterdicht gemaakt werden met pek om water te bevatten. Nu zie je hoe ze later daken boven die kuilen bouwden en ze die gebruikten om rituelen uit te voeren om de oogst te bevorderen. In die periode werden steeds vaker stenen gebruikt bij de bouw van hun huizen waardoor je nu zelfs muren kreeg van 2 steenrijen dik en ze dus verdiepingen konden bouwen. Toch slimme mannekens in die tijd. Die dag dat wij het park hebben bezocht was het goed warm en werkelijk een plaats die een bezoek meer dan waard is.
Eens daarbuiten was het rechts af de weg naar Durango, een plaatsje waar nog steeds een sfeer hangt van de tijd van toen. Zelfs de trein die er langs komt is nog van de tijd stilletjes, een rokende stoomlocomotief (1900) met oude wagonnetjes (1880), en rijdt dagelijks verschillende malen van Durango naar Silverton (2800m) en vice versa (55$). Een heel toeristische bedoening uiteraard en omdat wij die baan reeds gedaan hadden de vorige dag toen wij in Cortez verbleven, was dit voor ons niet meer aan de orde. Een heel mooie trip in de prachtige natuur, dat is zeker. Maar ook de Main Street is de moeite om eens te doen, er eens lekker rondwandelen of een pint gaan pakken in één van de typische Amerikaanse cafés met pooltables en ook de typische bewoners natuurlijk. Eens ze horen dat je uit België komt, dat ze zelfs weten liggen, beginnen ze te babbelen en vragen te stellen. Een barman werkte vroeger zelfs met echte Brabantse trekpaarden waarvan er daar nog meerdere rondlopen om het zware werk te doen. Op zaterdag was er ook een kinderfeest in Main Street die volledig afgesloten werd voor het verkeer, gelukkig mocht er één camion door, de brouwer van New Belgian Brewery waar we dan toch ons biertje konden drinken. Echt, Durango heeft iets speciaals, rustig maar toch niet, vele toeristen maar toch ook niet, mooie gebouwen en vriendelijke mensen en een prachtige KOA-camping waar onze vriend Charlie, de uitbater, op zaterdag- en zondagmorgen lekkere pannenkoeken bakte als ontbijt. Dit met héél véél stroop en is toch een typisch Amerikaans ontbijt, niet voor mij uiteraard want ik had er liever een omelet bij. Dit waren ginder echt vriendelijke mensen die je direct met je voornaam aanspraken en direct klaar stonden om je te helpen indien nodig. Prettige plek om te vertoeven.
Van daaruit was het na 3 nachten vertoeven in deze mooie plaats, richting Noord naar Pueblo, een tussenstation om naar onze laatste plaats te gaan van de reis, Denver. Daar het weer volledig tegenviel in Pueblo hebben we maar één herinnering eraan en dat is het Mexicaans restaurant waar we gegeten hebben want dit viel héél goed mee en zeker prijs/kwaliteit. Voor de rest hebben we vele cactussen gezien en echte woestijn in een desolate plek. De volgende dag zijn we dan doorgetrokken naar Aurora, een buitenstad van Denver, en waar de camping Denver Meadows RV Park ver buiten stad lag en absoluut niet gezellig was. Een soort oude legerbasis geloof ik met kapotte betongrond en overal onkruid ertussenuit. Niet gezellig maar het was dan ook onze laatste camping die we aandeden en die we gebruikten om het rustig aan te doen en om de valiezen terug te vullen met al onze cadeautjes (!) en de vele, soms overbodige kledij die we mee hadden. Na nog de laatste fotos in een supermarkt op cd te hebben gezet (onze laptop had er al enkele weken de brui aan gegeven) en nog een paar inkopen te hebben gedaan, was het tijd om te gaan relaxen en onder het motto dolce far niente een paar campingtafels te verzetten om toch maar een goeie te vinden om ons te kunnen nestelen aan onze R.V.
Op 19 juni was het dan zover en moest onze camper teruggebracht worden naar Moturis, de verhuurmaatschappij, in Denver niet ver van de luchthaven. Na een korte check werd alles goed bevonden en werden we naar onze verblijfplaats gebracht , Hotel Sleep Inn. Een mooi, proper maar gewoon hotelletje, niet langer dan één nacht blijven, waar het ontbijt bestond uit enkele koekjes en een tas koffie maar die ons dan toch naar de luchthaven bracht per shuttle in een kwartier tijd. Aangezien onze vlucht pas rond 11 uur was moesten wij niet vroeg op en hadden we ruim de tijd om ook op de luchthaven nog wat rond te lopen en het rustig aan te doen.
Onze terugvlucht was één uurtje te laat en zo moesten wij, bij onze overstap in Atlanta, ons nog goed reppen om de vlucht naar Brussel te halen. Een halfuurtje is absoluut niet veel op zo een luchthaven, gelukkig kennen wij de weg ginder. Het vliegen zelf was in orde zonder turbulentie en op tijd in Zaventem.
Het is weer mooi geweest en terug een prachtige ervaring in een prachtige natuur. Gelukkig waren er geen problemen, niet met de mechaniek en niet met de gezondheid. Alles is op wieltjes verlopen alhoewel we 6310 kilometer hebben gereden maar met een goede roadassistente moet dit kunnen en zeker vatbaar voor herhaling in een volgende omgeving.
Zijn er veel van de senioren die wakker liggen van de problemen die men heeft tot het vormen van een serieuze regering of is het, zoals de meeste Vlamingen denken, maar een vervolg van de vroegere problemen die er natuurlijk in de vorige regering ook al waren? Aan de ene kant is dit allemaal jammer dat het zo lang moet duren natuurlijk maar langs de andere kant zijn er weinig mensen die er echt hun slaap voor laten. Voor de bedrijven zou het zelfs goed zijn dat het zo lang duurt !!! Wat zal er veranderen als men er nu toch moest in slagen om de Vlamingen en de Walen aan hetzelfde touw te doen trekken? Misschien zal de media dan stoppen om uit te gaan rekenen hoeveel iedere Vlaming per dag betaalt aan zijn Waalse landgenoot? Misschien zullen de Walen dan beginnen nadenken wat ze er aan kunnen doen om die aalmoezen niet meer te moeten krijgen maar in feite komt het er op neer dat we nog altijd, en dit tot een verder breekpunt, dezelfde identiteitskaart/paspoort hebben waarop staat dat we uit het "Koninkrijk België" komen. Het grote breekpunt is de staatshervorming en natuurlijk BHV, maar zijn er dan geen grotere problemen dan het splitsen van een paar gemeenten om die stemmen te kunnen ophalen voor Vlaamse politici? Wie heeft daar baat bij? Geen enkele burger op straat die zich daar over druk maakt of die in honger(drank)staking zal gaan als dit niet gebeurt. Wat zal men doen als men dan toch een regering heeft en een Bart Dewever er als minister moet bij nemen en hem de eed laten afleggen bij de koning getrouwheid aan het vaderland en dit als separatist ??!!! Ah, misschien vinden ze wel een paar kazakkedraaiers die hun overtuiging zullen verloochenen om toch een stukje van de taart te krijgen en dan nadien gaan zagen dat ze een enige mogelijkheid tot splitsing hebben verprutst. Laten we eens ons verstand gebruiken en ons afvragen wat wij als klein onderdeurtje zullen doen als we op eigen pootjes zullen staan? Natuurlijk heeft Vlaanderen de beste troeven om te overleven met een economie die gewoon goed draait door de hardwerkende mensen hier. Maar wat zal er gebeuren als er plots niet zo veel mensen meer zijn om hard te werken omdat de bevolking zo aan het vergrijzen is? Ik weet het allemaal niet hoor, maar blijkbaar zijn er toch mensen die het oh zo goed weten maar er niets kunnen van maken. Ik heb respect voor iedereen zijn mening zolang die niet tegen het algemeen belang in gaat, maar misschien moeten we maar eens ophouden met elkaar te beschimpen en zoeken naar een goede gefundeerde oplossing voor ons rijke, maar soms arme, landje. Niemand zou echt de naam " Belg " zomaar op de vuilhoop werpen. Mensen die vroeger de oorlog aan de lijve hebben meegemaakt of hun militarie dienst hebben gedaan, deden dit toch allemaal ten dienste van hun eigenheid en die was België. +++++++++
na een lange periode van inactiviteit op mijn blog ga ik er nog eens tegenaan want met het probleem van de dag " doping " kan een mens toch niet zwijgen hé? Op 24 januari van dit jaar maakte ik er al een epistel van maar wat nu gezegd van al die mannekes die nu met hangende pootjes naar huis gestuurd worden door hun werkgever omdat ze toch niet van de hotstuff konden afblijven. Ik wil het hier gerust nog eens herhalen, het is een schande dat ze de man uit de straat zo bedriegen door de mensen wijs te maken dat die mannen met hun vinger in de neus eens een bergje kunnen beklimmen en dit op wat krachtvoedsel en -drank. Vroeger dronken ze langs de weg een goeie Trapist met een ei in , allez méér dan één, en aten een boterham met boerenhesp om toch met dat velootje die berg op te kunnen. Nu laten ze zich inspuiten met bloed van lamfoetussen of met hun eigen zuurstofrijk bloed en dan maar zwijgen van al die rommel van pillen die er alle dagen in gaan. Sorry, maar voor mij geven die rondes en ééndagwedstrijden voor het ogenblik geen enkele reden meer om ernaar te kijken of om te supporteren voor één of andere coureur. Zolang die ganse rommel niet uit het peloton is verdwenen, zie ik ook geen enkele reden meer om naar een goeie koers uit te kijken. Dat ze maar eens bewijzen dat alles terug (?!) proper is en dan krijgen ze van mij terug het respect dat ik vroeger voor velen onder hen heb gehad. Sorry, maar het is natuurlijk moeilijk om de goeie en serieuze renners er nu uit te halen. Laten we maar even afwachten of ze nu van die feiten gebruik zullen maken om de stal volledig uit te mesten. Het gaat jullie goed ++++
Zoals jullie misschien al hebben gelezen ging het deze keer naar het Z.W. van de States maar een mooie reis is het niet geworden, het is een fantastische reis geworden die alle verwachtingen inloste. Na een voorbereiding van ongeveer 2 maanden zijn we op 1 mei vanuit Brussel vertrokken. Met een tussenlanding via Atlanta, Georgia naar Los Angeles, California waar we om 19.30 aankwamen. Toen hadden we er al 23 uren opzitten sinds het ontbijt in België.
In L.A. hadden we de dag nadien een R.V. (recreation vehicle), of zoals ze hier zeggen een mobile home, gehuurd voor 19 dagen die ons langs verschillende nationale parken zou brengen en die we terug moesten inleveren in San Francisco op 21 mei.
We gaan hier natuurlijk niet alle details vertellen van de reis want dit zou ons een verhaaltje van enkele uurtjes lezen opleveren , maar gaan het iets beknopter doen.
In Malibu hebben we onze eerste nacht doorgebracht op een campground vlak aan de Pacific Ocean en zijn dan s anderdaags Beverly Hills gaan bezoeken. Het is altijd eens leuk om te zien waar de rijke medemens zijn geld naartoe gaat. In Rodeo Drive, één van de duurste straten ter wereld, hebben we het aan de lijve ondervonden. Eén wit wijntje en één pint bier , een Budweiser geen buitenlandse, kostten 23.60 $ of zo een 18 . We hebben er maar ééntje gedronken hoor!!!! Maar we hebben het toch eens gezien hé?
Van L.A. zijn we naar Needles N.P. gereden en hebben daar voor het eerst een plaats gereserveerd op een K.O.A. camping. Kampgrounds of America, zijn mooie, propere en goed onderhouden campings waar je alles vindt wat je nodig hebt. Het was een goede ervaring voor de volgende dagen. In alle campings in de States vindt je voor 90 % draadloos internet of kan je zeker sms-jes versturen zodat je altijd in verbinding blijft staan met het thuisfront.
In de Grand Canyon, wat onze volgende bestemming was, was dit niet het geval omdat onze vooraf geprogrammeerde camping volzet was en we moesten genoegen nemen met een andere plaats. Op die plaats midden in het bos was het wel héél koud s nachts ook omdat men de generator van de camper niet mag aanzetten tussen 22 en 6 uur.
Gedurende de nacht koud gehad maar de volgende dag hebben we ons héél goed kunnen opwarmen eerst en vooral door het mooie weer maar ook door het ongelooflijk prachtige uitzicht dat de Grand Canyon biedt. Woorden schieten tekort om dit alles te kunnen doorgeven aan iemand anders, je moet het gezien hebben. Wat is een mens een nietig ding in de weidsheid van de natuur ???!!!!! Dat dit alles in miljoenen jaren uitgesleten werd door de Colorado River is ongelooflijk maar oh zo prachtig.
Na 2 nachten zijn we terug de weg opgegaan naar Page en Lake Powell met zijn stuwdam.
Terug een Koa camping en terug die vriendelijke mensen die zo benieuwd zijn om te weten van waar die toerist nu afkomstig is. Het is al goed veranderd in de States, ze weten al waar België ligt en dat is al ietsje anders dan enkele jaren geleden.
Van Page naar Monument Valley was het maar een 180km maar daar was ook de camping volzet en zijn we , na het bekijken van de mooie tafelbergen,
door gereden naar Arches N.P. zo een 380 km verder. Waarom niet hé? Daar hadden we plaats op de KOA en zo hadden we één dag gewonnen die we later gingen gebruiken om het Sequoia NP te gaan bezoeken. Een mooie manier om de héél lange weg van Las Vegas naar Yosemite NP te onderbreken.
Arches NP is misschien wel één van de mooiste nationale parken die we bezocht hebben.
Die majestueuze bogen en rotsen zijn indrukwekkend en kunnen zo door een boetseerhand gemaakt zijn. Ook de flora in dit woestijngebied mag er zijn, iets waar mijn echtgenote zeer geïnteresseerd in was.
Daar hebben wij onze eerste goede daad gedaan. Een oude man, met twee vrouwen onderweg, ook oud hoor, had grote problemen met zijn radiator van de auto en daar wij een camper hadden met genoeg water om die mens te helpen, hebben we die man terug op baan geholpen door hem 2 jerrycans water te geven. Dat was eens een Belgische Touring Wegenhulp oversea hé?
Van Arches naar Capitol Reef met zijn mooie bergkammen waar de weg gewoon bovenaan die kam loopt en je dus prachtige vergezichten geeft van beide zijden van de bergketen.
Via de reservaten van de Navajo Indians rijdt men dan door tot aan de Bryce Canyon NP wat wij beoordelen als het omgekeerde van de Grand Canyon. De G.C. zit zogezegd in de grond waar de Bryce Canyon uit de grond komt met zijn prachtige rode zuilen , de hoodoos, die als kathedralen, of moeten we zeggen als kastelen, vele tientallen, honderden meters uit de grond rijzen. Allemaal zo mooi en ongerept.
Want wat je van Amerika kan zeggen is dat ze goed weten hoe het moet georganiseerd worden en wat er moet gebeuren om een Nationaal Park proper te houden en te beschermen tegen al die miljoenen toeristen. Smijt er niets uit uw auto of je mag direct 1000 $ betalen. Kunnen ze dat hier bij ons ook niet doen???? Wat je ook kunt doen is ginder een snelweg, of een stukje ervan, adopteren. Door die adoptie maak je natuurlijk reclame voor Uw zaak maar is het Uw plicht om die strook proper te houden of te betalen om die strook proper te houden.
Vlak buiten Bryce Canyon heb je een prachtige locatie waar we de rv parkeerden voor 2 nachten maar dat ook een motel en restaurant heeft maar ook een zeer grote winkel waar ze van alles en nog iets verkochten. Rubys Inn is een plaats die gerust mag vermeld worden in de reisgidsen want je vindt er alles wat je nodig hebt.
Op die camping hebben we onze eerste was gedaan met 5 stukken van 0.25$ en nog eens 3 stukken om te drogen. Op een uur was alles in orde en terug proper en droog.
Na Bryce verder naar Zion NP waar we via een tunnel door het gebergte moesten en daarvoor een soort escorte moesten betalen voor de camper. Je moet er in het midden van de weg rijden want anders hang je tegen de zijkanten. Als ze dat zeggen tegen je dan geraak je er natuurlijk ook door, waarom we 15$ moesten betalen weten we vandaag nog niet ???
Vanaf Zion begint de natuur volledig anders te worden, vanaf hier beginnen de grote granieten rotsblokken maar ook de bossen en de flora veranderen.
Zoals in de Grand Canyon is er hier ook een shuttlebus(sen) die om de 20 minuten de ganse weg doet door het park. Ik geloof dat er in Zion maar één lus is, in de G.C. zijn er drie waar je gewoon kan af- en opstappen wanneer het past. De shuttles zijn gratis.
Van Zion NP, waar we met de neus van de camper geparkeerd stonden aan de Virgin River, maker van al het moois in de streek, was het nu vele honderden kilometers rijden naar het Mekka van de gokwereld, Las Vegas. Via een mooie bergketen en vele interstates, autoroutes en highways, vonden we direct onze camping die vooraf gereserveerd was , Sams Town, een casino en groot prachtig hotel annex camping.
Ginder zitten ze werkelijk de ganse dag en nacht op zo een knoppeke te duwen ( vroeger moest je aan die éénarmige bandiet trekken) of een baccaratje te spelen. Wat je ook kunt doen is aan de toog zitten met één of ander drankje en ondertussen een pokertje spelen tegen dat scherm voor je waar je jouw pint naast zet. Sorry, maar die oude Amerikaanse vrouwen die daar de godganse dag zitten te spelen zijn toch niet uit het mooiste hout gemaakt hoor!!!
De volgende dag hebben we gebruikt om de oude stad van Vegas, Fremont, te bezoeken met zijn volledig overdekte straat met casinos en hotels, zelfs een nachtclub maar die was nog niet open, en ginder een oud busje te nemen naar de Strip, de weg met de grootste en meest chique hotels en casinos van de wereld. 18 van de 20 grootste hotels staan hier langs die baan. Wat je daar ziet aan glitter en luxe is overdreven en ongelooflijk groot.
Vulkaanuitbarstingen, rollercoasters, gondels, Eifeltoren, Vrijheidsbeeld, ..alles kom je daar tegen en denk je automatisch aan die plaats die ze midden in de woestijn uit de grond hebben gestampt. De electriciteit die hier verbruikt wordt zou vele indianendorpjes kunnen bevoorraden maar niemand heeft daar enige last van. Dit is typisch het beeld dat velen van ons van America hebben, alles is overdreven groot en altijd ietsje meer dan bij ons.
Na dit alles waren we blij dat we dit gezien hadden maar ook blij dat we onze weg mochten verder zetten naar het Sequoia National Park. Het park waar die hele grote dikke mastodonten
van bomen staan die zelfs na een grote brand rechtop bleven staan en verder groeiden zoals het past bij zo een massa hout. Zonder het sprokkelhout op de grond zouden ze zelfs niet branden. Als je al autos door een boompje kunt laten rijden, dan zijn ze wel groot hé? Dit park hebben we bezocht via de zuidelijke ingang en s anderdaags via de noordelijke kant vanwege de wegwerken die ons niet toelieten met camper erdoor te rijden. Dit rijden was wel een attractie op zich want niet zo evident met een camper van bijna 8m op dit bochtig en steil traject. Dit was dan een park dat we niet direct op de roadmap hadden gezet vanwege te weinig tijd, maar dat er toch bij gekomen is door die extra dag die we gewonnen hadden in Monument Valley. Prachtig in ieder geval.
Na 2 nachtjes nog ietsje verder nu naar het Yosemite National Park ( josémine uitgesproken )
waar je alles vindt van watervallen, ruige bergrivieren, bossen, beren, over zeer mooie bergwanden en prachtig uitgetekende wandelpaden naar Tourist Centers waar ze Uw pas vragen als je een sixpack gaat halen om te zien of je 21 bent ???!!!!! Nadat ik aangetoond had dat ik oud genoeg was om haar vader te zijn en de omstanders er erg van genoten, excuseerde het meisje zich maar het moest zei ze van de wet. Waarom niet hé?? No problem!
Dit is de plaats waar je, indien je kampeert in het park, alles van voedsel of welriekende dingen zoals scheerzeep, tandpasta,.. uit Uw wagen moet halen en opbergen in een ijzeren container want anders krijg je zeker en vast bezoek van een grizzlybeertje. Hetgeen zo een beer kan uithalen met uw auto tonen ze daar duidelijk met fotos die niets aan de verbeelding over laten. Deur of raam dicht is geen probleem voor zo een dier, eruit gaat het en wagentje naar de vaantjes. Geestig om dit tegen te komen.
Na dit prachtige park was het tijd om nog 2 dagen San Francisco aan te doen en dan de camper terug in te leveren bij Cruise America. Onze laatste camping viel iets tegen want er was geen internet, zeer winderig en ook de prijs was de duurste van allemaal. Er was zelfs geen winkeltje aanwezig om eten of drank te kopen. Dan maar iets verder inkopen gaan doen in zo een wereldwinkel waar ze ook de prijs kenden natuurlijk.
Wat mij tegenviel op al die campings die we gedaan hebben is het feit dat er nergens, maar dan ook nergens, een kantine is waar je s avonds eventueel met andere kampeerders eens een pot kunt drinken en verbroederen. Dat is een gat in de markt ginder maar misschien heeft het te maken met de wetgeving. In ieder geval was het om 22 uur altijd héél rustig en stil en dit tot 7 uur s morgens. Met een kantine op het terrein zou dit misschien anders zijn hé?
San Francisco is een héél grote stad met uiteraard de bekende Golden Gate Bridge , San Quentin State Prison en Alcatraz, maar ook met héél véél daklozen die zo maar in het park voor het stadhuis liggen te slapen of hun tijd te verdoen. Wij zijn er niet lang gebleven want we voelden ons niet op ons gemak met onze cameras rond onze nek maar het was er ook héél winderig ( the windy city ) en koud omdat we er rondliepen in onze T-shirtjes.
Zijn dan maar terug gekeerd naar de camping en hebben er voor de tweede en laatste keer de was gedaan. Wel een héél goed idee want als je thuis komt is er niet veel meer te wassen hé?
Na de camper terug ingeleverd te hebben werden we naar ons hotel gevoerd dichtbij de luchthaven, een hotelkamer de eerste en laatste nacht bij het huren van een camper zijn verplicht in de States, en mochten we nog eens rustig onze dagen herleven. Slapen was er voor onze laatste nacht niet bij, zenuwen zeker ??
De volgende morgen om 4 uur werden we naar de luchthaven gebracht en zijn we via Atlanta terug gekeerd naar Brussel. Nog iets over Atlanta Airport; wat een organisatie om de mensen te leiden naar de plaats waar ze moeten zijn, als je ginder verkeerd loopt ben je ofwel dronken ofwel aan het slapen. Om de gate van vertrek te vinden rijdt er een soort metro doorheen de ganse luchthaven waarop je gewoon wacht tot de trein aankomt op de letter die je moet hebben , a,b,c,d,e, .. Zo vertellen ze je iedere halte waar je bent en wat de volgende is, gewoon prachtig georganiseerd.
Na een hele lange periode zonder slaap zijn we zonder problemen in Brussel geland na prachtige vluchten zonder miserie. Gelukkig stond ons busje op ons te wachten want ik had het niet meer zien zitten om de trein te nemen naar huis.
Het einde van een héél prachtige reis . Het was een hele uitdaging om zoveel kilometers (4100) in totaal te rijden met een camper waar we nooit mee gereden hadden in een land waar we nog nooit geweest waren.
Met de hulp van onze roadmap, volledig met de prints van ViaMichelin per rit, en van mijn co-pilot, mijn echtgenote, was het héél mooi en zeker voor herhaling vatbaar al zal het de volgende keer naar een andere kant zijn.
Hallo beste bloggers, hier ben ik weer met een ander hedendaags probleempuntje. Heb je dat nu gelezen of gehoord over wat ze in Luik willen doen met de drugsverslaafden? Ze zouden ze nu "gratis" heroïne willen geven omdat er toch geen andere therapie meer bestaat om ze te helpen. Die mannen/vrouwen gaan in de rij staan om van hun dokter/hulpverlener een briefje te krijgen waar er op staat dat ze een vogel voor de kat zijn en dat er hen niets meer kan helpen. Is dit dan de ultieme oplossing voor zo een groot probleem?? Volgens mijn bescheiden mening is dit het zeker niet want wat doe je dan met de tabakverslaafden, de alcocholisten of de gokverslaafden? Ga je ze dan ook gratis sigaretten, drank of speelautomaten geven? Volgens de grondwet moet dit kunnen want iedereen is gelijk voor de wet hé? Het gaat hier toch om dingen die oh zo moeilijk uit te roeien zijn en waarmee men gerust iets langer kan bezig zijn dan gewoon maar die mensen aan de kant te schuiven en zeggen, doe maar, je bent toch onverbeterlijk. Ikzelf ben jarenlang een onverbeterlijke roker geweest, iedere dag een pakje Groene Michel en dit al 42 lang en toch ben ik gestopt en dit nu al bijna 2 jaar. Misschien zou het helpen om nog meer de kwalijke effecten van die zaken in het daglicht te stellen maar die kwalijke effecten komen er enkel door het dagelijkse en overdreven gebruik. Drugs zijn goed in de geneeskunde om hevige pijnen te bestrijden, tabak is goed om allerlei soorten stress en gewichtstoename te bestrijden, drank is goed om veel plezier in je leven te hebben en de dagdagelijkse problemen te vergeten. Maar dit alles natuurlijk in een gezonde en beperkte mate. Ah, mijn twee grootvaders zijn beiden boven de 80 jaar geworden en die rookten nochtans meer dan de helft van Turkije. Ikzelf heb in mijn jonge jaren samen met collega's en vrienden ook een brouwerij uit gedronken. Wij hebben er nooit subsidie voor gekregen.!!! Nog iets wat mij van het hart moet. Verleden week was het 20 jaar geleden dat de Herald of Free Enterprise gekapzeisd is vóór de kust van Zeebrugge. Ikzelf en véél van mijn collega's hebben die dag/-en ongelooflijk veel leed gezien en vele mensen moeten helpen met het terugvinden van hun familieleden. Maar één ding mensen, geloof niet alles wat er in de media verschijnt en verschenen is want de waarheid ligt er niet altijd om te grijpen. Eén ding is zeker, er is in Zeebrugge die dagen geschiedenis geschreven over de manier hoe mensen kunnen samenwerken en hoe mensen begaan zijn met het lot van hun soortgenoten. Ikzelf heb heldendaden gezien, ik heb gezien hoe mensen na hun redding werden binnengebracht in hotels, hospitalen en noem maar op, zonder of bijna zonder klederen aan ( zij waren nog maar een halfuur op het schip !!) maar ik heb ook gezien hoe de solidariteit is tussen al de verschillende mensen uit gelijk welke hoek van de wereld. Wij kregen zelfs telefoons vanuit Australië en Canada een paar uur na het ongeval om te vragen wat er gebeurd was. Het mooiste dat wij konden doen, uiteraard niet als duiker of hulpverlener (chapeau voor die mensen!), was het samen brengen van al die families. Het geluk dat uit die mensen hun ogen kwam, dat vergeet je nooit meer !!!!! Over de oorzaak zijn we zeker maar wat de gevolgen van die ramp hebben meegebracht weten we zeker nog niet alles op menselijk gebied. Eén ding is zeker, sinds het ongeval met de H.O.F.E. is alles op onze schepen héél véél veiliger geworden en is zoiets in de toekomst in onze streken niet meer voor herhaling vatbaar. Jammer uiteraard dat er zoveel mensen er hun leven hebben bij gelaten. Het gaat jullie goed en enjoy life ++ JP ++
Hallo bloggers, heb sedert enkele weken een reis geboekt naar de U.S. en meer bepaald het zuidwesten. Daar wij absolute leken zijn in de Verenigde Staten en dat onze reis gebeurt met een camper (mobile home) vragen wij ons af of er nog blogbezoekers zijn die dit ook al hebben gedaan. Ikzelf ben nu al zeker veertien dagen bezig met het opmaken van een roadbook en aan het ophalen van informatie via internet. Zodanig zijn we toch al redelijk goed op de hoogte van de plaatsen die we willen en zullen bezoeken maar zoals zo dikwijls, meerdere gedachten zijn beter dan één hé? Wij vertrekken op 1 mei tot en met 23 mei en landen op Los Angeles na een tussenlanding in Atlanta. Daar gaan we onze camper de volgende dag ophalen, een nachtje hotel is verplicht vooraleer een camper te huren, en zijn we pas de volgende dag weg naar San Diego. We hebben geprobeerd om op de belangrijkste plaatsen 2 nachten te blijven want anders zou ik als chauffeur niet te veel zien. Van ginder rijden we via Phoenix naar de Canyon de Chelly en dan via Monument Valley naar de Bryce Canyon waar we ook 2 nachten blijven. Vanaf ginder is het onmogelijk om de Grand Canyon niet te bezoeken en dit doen we ook voor 2 nachten. Daarna gaan we zien wat er nog overblijft van geld om eens te kunnen gokken in Las Vegas (hihi) waar we eveneens 2 nachten blijven. Daarna trekken we naar Death Valley, Sequioa National Park en Yosemite National Park, ook voor 2 nachten. De laatste trip gaat dan naar San Francisco waar de camper terug moet ingeleverd worden na 19 dagen rondtrippen. Na enkele dagen ter plaatse keren wij terug naar den Belgique. Dit is in het kort onze reis die we zouden willen doen. Als er dus mensen zijn die dit ook eens geprobeerd hebben, laat het eens weten via deze blog of via mijn mailadres; alle informatie is dus zeer welkom. Gelukkig is er internet om een reis zoals deze voor te bereiden op een goede manier en gelukkig heb ik nu de tijd om dit alles te kunnen doen via mijn computer. Een mens is daar lang mee bezig voordien en nadien is het dan natuurlijk de foto's en films ordenen en voorzien van de nodige commentaar. Je bent daar gerust een maand op vier mee bezig. Leve de vrije tijd en de goede gezondheid want dit blijft nog altijd het belangrijkste. Vele groetjes aan allen en laat eens iets weten, JP ++
vandaag zou ik het even willen hebben over die vastgeroeste jobs die bepaalde mensen heden ten dage uitoefenen alsof ze 30 jaar te laat geboren zijn. Iedereen kent ze, die stads- of staatsbedienden die eerst en vooral nooit van beleefdheid hebben gehoord en die dan dit onnozel mensje aan de andere kant van het loket behandelen alsof het de grootste debiel is. Uiteraard gaat het hier niet om die brave zielen die hun job met hart en ziel uitoefenen en die wel nog weten wat het betekent om in de dienstverlenende branche te werken. Het meeste wat mij persoonlijk tegen de borst stuit zijn sommige bedienden die U met een nors gezicht te woord staan (!) aan een Postloket. Die bepaalde mensen mogen ze van mijn part op een kanon steken en direct afschieten. Indien deze mensen in het privé moesten werken dan zal dit juist geteld een paar uren duren vooralleer ze hun boeltje kunnen nemen en teruggaan vanwaar ze komen. Ikzelf heb de eerste 4 jaren van "mijn carrière" het geluk gehad om te mogen werken bij de toenmalige R.T.T. in Brussel en ik weet waarover ik spreek. Ook in die tijd zaten er mensen, anciens, die goed wisten dat niemand ze iets kon doen want vastbenoemd, die het allemaal overlieten aan de jonge gastjes en die zelf liever lui dan moe waren. Bij sommige mensen die loketdienst doen bij zo een openbare dienst, moet ik aan die vroegere "collega's" denken. Je mag in de rij staan met een 5-tal vóór U en een ganse rij na U, dat manneke of meisje zal het niet aan hun hart laten komen. "God schept de dag en moeder de soep" moet hun instelling zijn want anders kan het niet. Ik krijg stress van hen bezig te zien. Dat het uiteraard niet alleen bij de Post is weet iedereen want ook bij de NMBS, gemeentehuis of ministeries kan het soms " Dolce far niente" zijn. Misschien moeten er eens meer mensen reageren tegen die bepaalde "hardwerkende" staatsbeambten en via de ombudsdienst van desbetreffend ministerie paal en perk stellen aan die toestanden. Gelukkig zijn er ook nog véél van die anderen die het nog altijd zeer nauw nemen met hun taak als dienstverlener voor de maatschappij waar ze toch goed voor betaald worden ook. Is het nu niet, dan toch met hun pensioen. Misschien zijn er al van die gasten die denken dat ze op pensioen zijn. Laat eens wat commentaar horen, ook van oude ambetaren misschien met wat weerwerk.
Wat heeft die sukkelaar van een journalist in Het Laatste Nieuws nu in gang gestoken? Hoe durft een jong ventje twijfelen aan de grote kunsten van die coureurmiljonairs? De wielersport die voor veel van ons nu nog, maar zeker vroeger als kind, zoveel heeft betekend. In het begin zochten wij om het eerst het muisje in het "gazetje van de ronde van Frankrijk" bij Thomas Pips, wat later gingen we ons al gaan interesseren in wie er gewonnen had. Sedert de opkomst van de televisie is die sport dan ook héél hot geworden en zijn er telkens bij de Tv-uitzendingen van een rit/ronde, honderdduizenden mensen die het rechtstreeks volgen. Maar wat gebeurt er in het echt? In feite is het allemaal begonnen toen Tom Simpson doodviel tijdens de beklimming van een berg, was het de Mont Ventoux, in de Ronde. Toen trok iedereen grote ogen want dit was niet mogelijk dat een man zich letterlijk dood reed. Jammer genoeg wel. Ik herinner nog altijd het nieuws dat Eddy Merckx, de grote kannibaal, in de ronde van Italië uitgesloten werd wegens betrapt op het nemen van doping???!!! Wat was dat, doping? Bijna niemand had er van gehoord want er was geen enkel werkmens die dat nodig had om te werken een ganse dag. Het werk was natuurlijk niet te vergelijken maar er was ook geen enkel werkmens die alle dagen trainde om zijn werk te kunnen doen. Maar wat zien en horen we nu alle dagen? Sprinters, wielrenners, zelfs voetballers (die zijn moe als ze 2 matchen in één week moeten spelen, oei oei ) en golfers (????!!!), alle soorten atleten die betrapt worden op het gebruik van alle soorten doping. Hun kasten in hun kasten van villa's zitten vol met anabole steroïden of met andere epo's. De enige boosdoener is natuurlijk al het geld dat er in de sport te verdienen is. Het mag uiteraard zo zijn dat er voor uitzonderlijke prestaties uitzonderlijke weddes betaalt worden, maar gaat men daarin toch niet te ver?? Niet in de sport alleen natuurlijk want er zijn ook managers die weddes ontvangen die nooit verdiend kunnen worden in de echte zin van het woord. Reden: in het buitenland verdienen ze nog meer, allez een reden als een ander. Ik was vroeger de eerste om toe te geven dat de wielrenners de enige waren die hun geld werkelijk verdienden maar wat moeten we nu denken na al die heisa? Onze Leeuw van Vlaanderen die nu openlijk toegeeft dat hij op het einde van zijn carrière (??) doping heeft genomen om nog mee te kunnen!! Ene Landis die de ene dag geen molshoop op kan en de volgende dag iedereen in de vernieling rijdt alsof het niets betekende? Bijna een monument oprichten voor ene Armstrong die, genezen van kanker, 6 maal naeen de ronde wint. Ik wist dat die coureurs straffe mannen waren, maar dit was toch het van het, nietwaar? In feite komt het er gewoon op neer dat ze gedurende jaren en jaren de gewone "goodbeliever" van een supporter, gelijk welke sport, bij de neus hebben genomen en dat ze beter terug zouden herbeginnen met het amateurisme en al die beroepssporters, die hun toevlucht nemen tot onwettelijke praktijken, eens laten voelen wat het is om een gewoon mens te zijn. Wie weet geraken ze nog aan het OCMW als ze niet goed hun best doen ?! Als die grote mannen dan toch zo goed zijn als ze beweren, waarom moeten ze dan aan de dope zitten? Wat een mooie voorbeelden voor onze kinderen maar nog meestal voor hun eigen kroost, die zo opkeken naar hun vader/moeder. In ieder geval bedankt aan al die mensen om ons zo voor de gek te houden en ons te laten denken dat er toch superatleten bestaan. Hopelijk wordt al die vuiligheid voor eens en altijd opgeruimd, want je weet opgeruimd ............ Groetjes en tot later eens als ik geen ontwenningsverschijnselen heb.
Beste lezers en lezeressen, eens een wetenschappelijk vraagje maar gaan het toch niet te moeilijk maken. Wat denken jullie van de opwarming van de aarde? Het is een actueel punt op de agenda van vele regeringen hoop ik, maar wat gaat er nu gebeuren met al die mooie uitspraken en beloften? Met die Kioto-norm zullen er nog veel landen problemen hebben maar toch is het hier ten lande ook nog een zeer groot probleem. Wat is er nu feitelijk waarheid en wat is er nu fake? Dat de temperaturen de laatste jaren de hoogte in gaan is algemeen bekend en kan dus niet meer ontkend worden maar hoe komt dit nu? Is het alarmerend wat nu gebeurt of is dit vroeger ook al gebeurd? Als men spreekt van records die gevestigd worden i.v.m. temperatuurpieken dan moet het toch zijn dat er vroeger ook hoge temperaturen gemeten zijn zoals rond 1939 geloof ik. Begin verleden jaar sprak men alle dagen in het nieuws over het gat in de ozonlaag? Is dit gat plotseling gedicht of linkt men alles aan elkaar en spreekt men nu over de opwarming van de aarde? Er is/was inderdaad een gat in die laag maar vroeger is dit toch ook al meermaals gebeurd en vanzelf verholpen geweest. Dat men inderdaad iets moet doen om die opwarming tegen te houden ipv ze te helpen versnellen is evident maar doet men er niet te paniekerig over? Het weer verandert zeggen de mensen en inderdaad het is niet zo normaal dat we in januari temperaturen krijgen van 12 à 14 graden, het was niet normaal dat het weer zo lang slecht bleef vorige lente en het was ook niet normaal dat we een hittegolf kregen gedurende de zomer. Het gevolg van die warme temperaturen nu zijn natuurlijk de vele wind en storm die ze nu op ons neerlaten en zullen neerlaten in de eerstvolgende dagen en we zijn er nog niet vanaf. Wat denken jullie ervan? Veel gebleit voor niets of toch de moeite waard om zijn auto eens langs de kant te laten en een goeie wandeling te maken? Zoals je weet zal er niets veranderen zolang die grote landen die de Kioto-norm aan hun laarzen vegen, niet veranderen van instelling maar dit is misschien geen reden om er niet zelf aan te beginnen. Het spreekwoord zegt toch " Vele kleine beetjes helpen " ? Ik weet het , het is allemaal gemakkelijk gezegd maar oh zo moeilijk gedaan. Ik zal maar beginnen met mijn auto te gebruiken wanneer ik hem echt nodig heb en niet meer om een hoekje om te draaien. We gaan er nog deugd van hebben ook en veel meer de beweging hebben die we nodig hebben. Laat eens jullie commentaar horen, we gaan er zeker van bij leren. Groetjes en tot de volgende keer, Ikke ++
Bijlage vanaf Skynet website van vandaag 16 januari
België mag slechts 58,5 miljoen ton CO2 uitstoten
dinsdag 16 januari 2007 19 min. geleden
(Belga) België mag in de periode van 2008 tot 2012 jaarlijks slechts 58,8 miljoen ton koolstofdioxide (CO2) uitstoten. Dat is een van de voorwaarden die de Europese Commissie dinsdag heeft verbonden aan de goedkeuring van het Belgische klimaatplan.
De drie Belgische gewesten hadden er de voorbije maanden bij de Europese Commissie op aangedrongen dat het bedrijfsleven in België in de periode van 2008 tot 2012 63,3 miljoen ton CO2 per jaar zou mogen uitstoten. Volgens de Commissie volstaat dat plafond echter niet om de Belgische doelstelling in het kader van het protocol van Kyoto te halen. Als gevolg van intra-Europese afspraken moet België de uitstoot met 7,5 procent inperken in vergelijking met 1990. (dwm)
Hallo iedereen, eerst en vooral willen wij jullie allen een voorspoedig en gelukkig 2007 toewensen met alles er op en er aan, een goede gezondheid en alles wat jullie hartje wenst en nog veel meer. Hopelijk waren de Kerstdagen voor ieder van jullie goed en is alles perfect verlopen. Vierden jullie in familiekring met de grote kalkoen in de oven of was het etentje buitenshuis, intiem en handje in handje? In ieder geval, als het goed was is iedereen tevreden. Dit jaar was het aan ons om het Kerstfeestje te organiseren. Daar het bij ons wat krap zou geweest zijn ( 13 mensen om te eten )hebben mijn dochter en schoonzoon voorgesteld om het in de Bistro te doen. Vriendelijk hé? Sinds meer dan 20 jaar doen we dit ieder jaar samen met de familie langs mijn kant, eerst nog met vader en moeder en nu dus met mijn 2 zussen en hun familie - mijn oudste zus vindt het sinds ettelijke jaren niet meer nodig om aanwezig te zijn - , en telkenjare is het leute en plezier. Om geen discussie te hebben betaalt iedereen zijn deel van de gemaakte voedselonkosten, drank is voor de gastheer, en zo zijn er geen problemen dat het de ene keer oesters en kaviaar zijn en de volgende keer een gedroogde haring. Dit jaar was het steengrill met alles er op en er aan en uiteraard een bottleke wijn erbij. De apéritief had dochtertje lief gemaakt en het smaakte naar meer. Iedereen brengt ook een klein geschenkje mee voor een man of een vrouw zodanig dat we dan na middernacht een cadeautje mogen kiezen, heerlijk !! Dat er daar enkele kilometertjes moeten voor gereden worden, Kortrijk, Melsele, Blankenberge of Zeebrugge vindt niemand blijkbaar een probleem, zelfs de BOB niet want die moet er natuurlijk ook zijn. Wij hebben sinds enkele jaren nu al een BOB in huis, mijn jongste zoon die ons veilig terug brengt. Drinken doet hij niet of nauwelijks, dus wij zijn op ons gemak en dat mag wel eens op mijn ouderdom, haha. Hopelijk wordt het eindejaar ook goed afgesloten voor iedereen en kunnen we er na volgende week terug een lap op geven. Nogmaals onze beste wensen en maak er iets goed van. Groetjes, Jempi ++
Mijn vorig berichtje ging over de heisa rond Kerst en Nieuwjaar maar in deze dagen wordt er ook op elk feestje wel eens geweend. Met zo'n dagen en speciaal na het nuttigen van een drankje, denken we meestal eens terug aan onze dierbaren die er niet meer bij kunnen zijn en ons te vroeg hebben verlaten. In onze naaste familie, dat is dus vanaf vader en moeder, hebben ze er goed in gekuist de laatste jaren. Het begon allemaal met het plots overlijden van mijn ma (1990) die zo maar een hartaderbreuk heeft gehad. We waren op reis in Bulgarije samen met onze jongste zoon, geschenk voor zijn eerste communie, toen we in het hotel werden gebeld. Ik had mijn ma nog gesproken de avond voordien toen ik telefoneerde ter gelegenheid van vadertjesdag. Het kan allemaal zo snel gaan. De avond nadien waren we al in Kortrijk waar mijn ouders woonden dank zij de héél goede service van onze reisbijstandverzekering "De Europese", geen reklame maar toch moet het eens vermeld worden. Van Bulgarije, Varna, naar Hongarije , Budapest, en dan naar Luxemburg-stad. Onze taxi stond klaar om naar huis te rijden, dus de Belgische kust, een mooi reisje. Dat was service !! Daarna is pa overleden (1998) maar dit zagen we aankomen. Is rustig gestorven met zijn 4 kinderen bij zich. Twee héél toffe mensen die ons verlaten hadden. Twee jaar later begon men aan de jongere gasten. Mijn schoonbroer was juist 50 toen hij aan kanker bezweek na een paar maanden ziekte en liet mijn zus en twee dochters na. Gewoon begonnen met een gezwel in de mond. Je ziet maar het leven is toch zo kort. Jullie hebben zich misschien afgevraagd waarom ik nooit vertel over mijn oudste zoon, Tony ? Wel ons maatje heeft ons zo maar verlaten in september 2003 na een paar jaren van verdriet en miserie. Hetgeen zijn 2 ex-vriendinnen hem hebben aangedaan is teveel voor hem geworden en daarom heeft hij zelf voor de ultieme oplossing gekozen. Het is jammer dat wij nooit een afscheidsbrief van hem hebben gevonden want er zijn zoveel vragen die wij onopgelost zien. Hij was nog maar 33 jaar oud en nog een heel leven voor zich. Gelukkig zijn er de vele herinneringen aan een toffe peer en kloeke bink. Het is moeilijk geweest voor ons allemaal maar we moeten er mee door hé? Begin verleden jaar is mijn andere schoonbroer overleden aan de gevolgen van A.L.S, een verschrikkelijke spierziekte die alle spieren verlamd en uiteraard ook de ademhaling doet stoppen. Hij was ook nog maar 55 jaar oud en al de tweede echtgenoot van mijn jongste zus die overlijdt op jonge leeftijd. Het meisje heeft ook nog niet veel geluk gehad, geloof me. In november verleden jaar was het dan mijn allerliefste nonkel die na enkele maanden ziekte overleed. Ik had hem nog 2 dagen voordien bezocht in het ziekenhuis en hij was springlevend?! Dit zijn momenten, zoals Kerstavond, waarop men eens nadenkt en zijn herinneringen boven haalt aan mensen die je zo dierbaar waren. Indien men het geluk heeft om er in familiekring nog eens te kunnen over praten, dan gaat het terug beter en kunnen we er terug tegen voor een hele tijd. Daarom, beste bloggers, denk eens aan al die lieve mensen die er niet meer bij kunnen zijn maar laat daarom Uw feest niet vergallen. Zij zouden dit zeker niet willen. Sorry, maar dit moest er eens uit. Nog de beste wensen aan iedereen, Jempi+++
Ik weet natuurlijk niet wat jullie er van denken maar ik vind al dit gedoe rond die eindejaarsfeesten wat te veel van het goede. Er worden in de weken vanaf de 12e zo veel nieuwe dingen gekocht en met zo veel geld gesmeten dat het geen naam heeft. Deze week hoorde ik nog een lieve dame verkondigen dat ze maar efkens 750 à 800 had uitgegeven aan geschenkjes. Daar is op zich natuurlijk niets op te zeggen als het maar goed besteed is, maar toch moet men zich eens afvragen waarom dit nu allemaal moet. Het is gewoonweg omdat er méér dan 2000 jaar geleden ergens te velde een kindje is geboren in een vuile stal en dat de enigen die konden dienen voor meter en peter, een os ( was het werkelijk een os? ) en een ezel waren. Nadien zijn de suikernonkels er ook aangekomen met zijn driëen, waren het nu wijzen of koningen en waren die gasten elkaar tegen gekomen op café of op het voetbal, want 3 koningen in één keer en samen op visite krijgen, dat is toch niet voor iedereen weggelegd hé? Voor wie het natuurlijk héél drukke dagen zijn is voor de handelaars van de vele mooi versierde winkels. Men zegt dikwijls, nu verdienen ze veel geld, maar kijk maar eens hoe die mensen moeten zwoegen om al die klanten op tijd te kunnen bedienen. Iedereen weet dat iedere klant nooit tijd heeft om te wachten en hoe ouder ze zijn, hoe minder tijd ze hebben. Laatst stond er een oud vrouwtje van een jaar of 80 achter mij aan de kassa in de supermarkt en duwen dat ze deed omdat het blijkbaar niet rap genoeg ging. Toen ik vroeg of ze gehaast was, bekeek ze mij eens en vroeg zich af van welke planeet ik afkomstig was. Ok, maar dat heeft natuurlijk te maken met stress, misschien een onderwerp voor later. Wij zijn in ons gezin afgestapt van al die geschenkjes te geven met Kerst of Nieuwjaar. Het begon ook met iets kleins maar jaar na jaar werd het meer en meer. Op den duur staat er geen maat meer op en daarom hebben we dit afgeschaft. Enkel voor verjaardagen en moeder- of vaderdag wordt er nog iets gegeven maar dit is dan ook alles. Een waardebon krijgen van een doe-het-zelf zaak of uit een tuningshop is nog altijd voor mij een héél goed cadeau, dan koop ik wat ik wil. Graag had ik geweten wat andere mensen ervan denken want ik lijk wel een oude zeur als ik over die dingen begin. Misschien denken vele mensen dat ik altijd klaag of overal tegen ben, maar niets is minder waar. Wees gerust, ik ben er graag bij als er gelachen wordt en vele van mijn vrienden zullen dit wel beamen. In ieder geval willen wij, Anita - mijn echtgenote, Tamara en Stefaan - mijn dochter en schoonzoon, Christophe - mijn jongste zoon en uiteraard ikzelf, jullie allemaal een Zalig Kerstfeest toewensen en een Gelukkig 2007 in goede gezondheid en met een hele karrevracht geluk en plezier.
Vandaag wil ik het even hebben over vroeger en nu. Vele oudere mensen zeggen altijd dat het vroeger beter was, maar was dat ook zo? De bovenste foto links is vroeger, die er onder is nu. Wat denk je en niet lachen hé!!! Ik denk dat het vroeger niet zo veel beter was dan nu maar dat je eens de goede en de slechte kanten van vroeger moet vergelijken met deze van nu. Als je eens kijkt naar de levensomstandigheden dan moet je toch toegeven dat het voor vele mensen toch héél véél verbeterd is bij vroeger. Vroeger, en dan spreken we niet van de jaren stillekes maar van de jaren 50 en begin 60, was er een gezegde dat zei " Moeder aan de haard en vader aan de toog". In hoeveel gezinnen was dit niet de waarheid? Vader ging de ganse week lange dagen gaan werken, speciaal bepaalde arbeiders in fabriek of in de bouw, en dan was er 's avonds altijd wel de één of andere onnozelaar die je mee vroeg naar café. Het was dikwijls koekenbak als vader dan thuis kwam en moeder met het gezin zat te wachten om te eten want dit mocht niet gebeuren zonder vader. Moeder zorgde wel de ganse dag voor het gezin en voor de kuis en het eten maar vader was de baas als kostwinner. Misschien was het maar goed dat de feministen opgekomen zijn voor hun rechten. Toch om die toestanden van vroeger te verbeteren maar ik denk dat ze nu soms te ver gaan. Ze zeggen dat alles moet gelijk zijn voor de 2 seksen maar het is maar goed als het hen ook goed uitkomt natuurlijk. Maar ja, wat zeggen ze; de vrouwtjes hebben altijd een streepje voor hé? Als men dan ook de vroegere werkomstandigheden bekijkt dan was het vroeger toch ook niet zoveel beter. Wat vroeger wel bestond en nu niet meer is de goede sfeer van vrienden onder elkaar die alles zouden gedaan hebben om elkaar te helpen en dat bestond ook nog in het begin van de 70-jaren. Heden ten dage zijn ze allemaal jaloers op elkaar en bijten ze liever elkaar de strot over dan elkaar te helpen want die andere zou kunnen promotie krijgen. Vandaag moet alles kloppen met de veiligheidsvoorschriften vooraleer men aan het werk kan gaan. We hebben het hier niet alleen over risicojobs maar ook, en soms is het héél onnozel, voor dagdagelijkse jobs die absoluut geen risico inhouden. Nu wordt er zodanig veel gemuggezift , mooi woordje, en moet men overal handschoenen en helmen dragen die dan toch geen meer veiligheid geven maar wel de baas beschermt tegen de verzekering. Hetgeen uiteraard niet verbetert is, is de manier waarop de mensen alle dagen moeten presteren om ietwat te kunnen sparen(?) of om eens op reis te kunnen gaan. Het is stress vanaf het moment dat men begint tot dat men naar huis gaat en dan begint de rit naar huis. Nog meer stress en zich maar kwaad maken op al die kiekens die een ook rijbewijs hebben gehaald of op die trein die weeral te laat is. We zullen maar zwijgen over de files die dagdagelijks zorgen voor vele grijze haren en zenuwinzinkingen teweeg brengen. Voor vele dames die ook gaan mee werken komt daar dan nog eens het gezin bovenop. Niet iedereen heeft natuurlijk het geluk van een man te hebben zoals ik, ( als dit niet stoefen is dan weet ik het zelf niet meer- grapje ) ik hielp en help zoveel ik kan in het huishouden, zowel eten bereiden als de afwas doen als strijken (soldaat geweest hé) en de ruiten kuisen, sorry dames ben al bezet, wat ook maar normaal is. Ik heb altijd gezegd dat als men met twee werkt er ook thuis met twee moet gewerkt worden en dat is altijd een goede instelling geweest, denk ik toch. Maar uiteraard kunnen we er ook niet naast kijken dat men nu toch veel meer luxe heeft dan vroeger. Jammer dat niet iedereen die heeft, want dit zou moeten kunnen als alles iets beter zou verdeeld zijn. Ik denk dat mijn generatie ( ben dus 58 jaar) werkelijk alles heeft zien vernieuwen. Ik weet nog altijd dat mijn ouders een spiksplinternieuwe tv kochten in het jaar 1956 voor 19000 Bf en dat dit de enige was in de omgeving. Het was nog met radiodistributie erbij en met een grote antenne op het dak. Voor het voetbal zaten er dikwijls veel mensen bij ons thuis. Maar ook voor Schipper naast Mathilde was er dikwijls bezoek. Dit zie je nu niet meer gebeuren wat toch oh zo jammer is. Wat was dit een belevenis met al dat gelach en gezwans. Hoe later hoe meer natuurlijk. Maar wat hebben wij zien veranderen in die tijd? Geen straten meer om te voetballen of te schaatsen op straat door die vele auto's, geen buren meer die bij elkaar buiten zitten aan de voordeur om een woordje te babbelen (de meesten kennen elkaar niet eens), bijna geen stamcafé's meer in de steden waar men een gezellig kaartje kan leggen en een ferme pot kan pakken met vrienden en geburen, in vele gezinnen wordt er 's avonds zelfs niet meer gepraat met elkaar omdat die TV aanstaat en niemand iets wil missen. Maar wat hebben we wel zien verbeteren door het op de markt brengen van al die nieuwe snufjes? In mijn tienerjaren kon ik gaan werken voor een draagbaar radiootje, een portatiefje weet je nog, en later voor een bandopnemer met spoelen of een pick-uptje in plastiek. Al die dingen bestaan bijna niet meer maar zijn vervangen door Hifi-installaties met CD-rom en digitale zenders, I-Pod's en MP3-spelers, Playstations en Nintendo's maar ook de oude Kodak-toestellen en de reflexcamera's zijn vervangen door al die digitale toestellen. De dag dat ze met een raket durfden de lucht in gaan en dan nog naar de maan, dat waren dagen hé? Sedert Armstrong is er zo veel veranderd maar dat we dit hebben kunnen meemaken was natuurlijk door de TV die alsmaar beter en beter werd en voor iedereen bereikbaar was gemaakt. Nu is er internet voor een héél groot deel van de bevolking maar we hebben het begin van de computer meegemaakt, wat voor een grote ogen hebben we dan getrokken bij het zien van al dat nieuw materiaal en de vele mogelijkheden. In het begin was het voor het schrijven van een briefje, nu zendt men er foto's mee door, blijft men in zijn zetel zitten om een overschrijving te doen, speelt men een spelletje of luistert men naar een liedje of bekijkt men TV via digitalbe kanalen. Ondertussen ben ik aan het denken, ik zal het moeten stoppen voor vandaag want anders weet ik niet meer wat verteld later. Allez de groetjes en tot één van die dagen, JP++
Was U ook jong in de jaren 50 of 60? Gefeliciteerd !!!
Indien je ook opgroeide in de jaren 50 of 60 is het nauwelijks te geloven dat wij al zolang hebben geleefd. Althans, dat willen ze ons doen geloven.
Dat is de boodschap van deze lezersbrief. Ik vond hem zo mooi dat ik hem U niet wilde onthouden en als bijlage gebruiken.
Als kind reden wij mee in wagens zonder veiligheidsgordels of airbags. Onze bedden waren geschilderd in vrolijk gekleurde op lood gebaseerde verven. We hadden geen kindveilige afsluitingen op geneesmiddelen, deuren of kasten en wanneer we met onze fiets reden, deden we dat zonder helm. We dronken water van de tuinslang en niet uit een fles verschrikkelijk !!
We brachten uren door met het monteren van een go-cart uit rommel en reden dan van een helling af om tijdens de afdaling enkel vast te stellen dat we de remmen vergaten. Na enkele keren in de struiken te zijn beland, bedachten we een oplossing.
We experimenteerden met het uiteen halen en opnieuw in elkaar steken van radios en andere elektrische toestellen, enkel om door de zwartgeblakerde muur boven het stopcontact te verraden dat we een kortsluiting hadden veroorzaakt. We gingen s morgens van huis en speelden de ganse dag, zolang we er maar voor zorgden terug thuis te zijn bij valavond. Niemand kon ons de ganse dag bereiken. Geen gsms. Onvoorspelbaar !!
We sneden ons en braken botten en tanden, nochtans gaf dit geen aanleiding tot rechtszaken. Het waren ongevallen. Niemand viel iets te verwijten, behalve onszelf. Herinner je je nog de ongevallen? We vochten en sloegen elkaar bont en blauw en leerden daarmee om te gaan. We aten snoepgoed, brood en boter en dronken frisdrank, maar we hadden nooit overgewicht we waren altijd buiten aan het spelen. We deelden onze drank door samen van dezelfde fles te drinken en niemand is hier ooit van overleden. We hadden geen Playstation, Nintendo64, X-box, videospelletjes, 40 televisiezenders, video, surround sound, gsm, pc, internet chatrooms, enz we hadden vrienden. We gingen naar buiten en maakten vrienden. We reden op onze fiets of wandelden naar een vriend thuis, belden aan of gingen zelfs gewoon via de achterdeur naar binnen. Stel je dit voor. Zonder de ouders hier eerst om te vragen !!!!! Helemaal alleen ! Helemaal alleen in die koude afgrijselijke wereld !! Zonder een oppasser - hoe deden we dat toch???
We vonden spelletjes uit met stokken en tennisballen en hoewel we er voor werden gewaarschuwd niemand verloor een oog. Niet iedereen mocht mee voetballen en diegenen die geen team vonden, moesten leren omgaan met ontgoocheling .. Onze daden waren die van onszelf. Gevolgen werden verwacht. Niemand of niets om zich achter te verbergen. Het idee van een ouder die ons verdedigde indien we de wet overtraden, was ongekend. Ze steunden zelfs de wet stel je dat voor!
Niettegenstaande hun ongeziene gevaarlijke jeugd hebben bovenvermelde generaties de beste risiconemers, probleemoplossers en ontdekkers ooit voortgebracht. De voorbije 50 jaar heeft een explosie gekend aan innovaties en nieuwe ideeën.
We kenden vrijheid, mislukking, succes en verantwoordelijkheid en leerden hiermee om te gaan.
Indien jij één van hen bent: gefeliciteerd !!!
Geef dit door aan anderen die eveneens het geluk hadden op te groeien als een kind, nog voor advocaten en overheidsinstanties ons leven conditioneerden.
Allez, hier zijn we dan terug met een blik op het hedendaagse nieuws. Wat voor een tamtam maken ze nu weer over dit nepjournaal van de RTBF waarin ze lieten uitschijnen dat Vlaanderen zich afgescheurd had van België en onafhankelijk was geworden. Als je Yves Leterme op de radio bezig hoort over zijn " goed democratisch functionerende samenleving" moet je al beginnen Uw oren spitsen want je weet dat er weer van die typische politieke uitspraken zullen komen. Aan de andere kant hebben we dan natuurlijk onze vriend Dewinter die het natuurlijk allemaal héél fijn vindt en er zelf bewust heeft aan meegewerkt en het een "gedurfd televisieproject" noemt. Die Waaltjes hebben natuurlijk volledig in meneer zijn kaart gespeeld, gewild of niet. In plaats van daar veel woorden aan vuil te maken zouden die heren/dames van de politiek zich beter bezig houden met de dagdagelijkse problemen zoals op de eerste plaats de armoede. Als men leest hoeveel mensen er moeten leven met een leefloon of zelfs veel minder, dan begint men toch even na te denken en zijn ouders in gedachten te bedanken dat men lang naar school mocht gaan. Niet iedereen heeft daartoe de kans gekregen en dat is misschien nog altijd de grootse reden voor de armoede. Dat er mensen zijn die het zelf hebben gezocht is ook waar maar iedereen verdient een tweede kans nietwaar? Ik ben er volledig mee akkoord dat men de schulden kwijtscheldt van Congo, ze hebben ze vroeger tijdens Leopold-II genoeg gepluimd, maar dan zouden ze eerst eens moeten denken aan die mensen en hen tenminste de mogelijkheid geven om een " echt " Kerst- en Nieuwjaarfeest te vieren met alles erop en eraan. Voor al die schulden van de Congo kan men veel Belgen eten geven die er geen of héél weinig hebben en België staat toch in de lijst van de 10 rijkste landen ter wereld!!! Nu gaat het beginnen natuurlijk en gaan ze in het Parlement heen en weer roepen dat het hoog tijd wordt om de boel te scheiden en weer al die dingen aanhalen om hun gelijk te halen zoals de splitsing van de fiscaliteit, sociale zekerheid en verregaande autonomie voor Vlaanderen en Wallonië (dixit Dewinter). In ieder geval een mooie gedachte om Kerstmis te vieren en " Vrede op aarde aan alle Vlamingen en Walen " te wensen. Maar ja, we gaan er onze slaap niet voor laten en gewoon verder doen zoals we bezig zijn. Ik weet niet wat jullie er van denken maar voor mij is het nog altijd eerst Belg en dan Vlaming met respect voor beiden. Het gaat jullie goed +++
Aangezien ik daarjuist naar het nieuws van Eén om 18 uur heb gekeken is de televisie nu voor een uur of twee voor mijn madam die graag kijkt naar de Simpsons. Zo nu en dan kijk ik ook even op van mijn scherm en dan moet ik toch ook soms héél hard lachen met de stomme fratsen van Homer Simpson. Men zegt dikwijls tekenfilms zijn voor kinderen maar ik geloof dat er meer volwassenen kijken dan kinderen. Zeker naar films van dit soort want ze kunnen soms te moeilijk zijn voor jonge kijkers. Ik weet natuurlijk niet wat veel van jullie doen als je aan het zappen gaat maar de dag van vandaag is het toch soms huilen met de pet op. Bekijk maar eens de programmatie van een zender zoals VTM. (Oei, ga hier misschien enkele vijanden maken denk ik) De ganse avond zijn het ofwel soaps, buiten Familie enkel Amerikaanse series, ofwel zijn het allemaal van die programma's over mensen die liever hun huwelijk/vriendschap op het spel zetten door ergens met een ander te gaan flikflooien op een eiland. Dan zwijgen we nog van die Big Brother toestanden, Nerds & C° en het gaan filmen van één of ander "bekende of is het beruchte" Vlaming met zijn familie. Soms moet men zich afvragen of het nog wel de moeite loont om zijn toestel aan te zetten of dat het beter zou zijn een DVD te gaan huren en gewoon bekijken wat men graag ziet. Het is echter niet alleen VTM maar ook vele andere zenders die gewoon alle soorten rubbish uitzenden. Bekijk maar eens de buitenlandse zenders; de Franse, Duitse, Italiaanse en Spaanse kennen niets anders dan spelletjes of discussiëren over koetjes en kalfjes. Op de Nederlandse zenders doen ze het nog slechter dan hier in Vlaanderen dus waarom zou een mens nog moeten zoveel geld neertellen voor zijn TV-distributie? Wij hebben ons sinds de zomer digitale TV aangeschaft maar daar zijn toch nog veel kinderziektes op zoals het plots bevriezen van het beeld. Hoe komt het feitelijk dat het beeld en de klank van digitaal altijd ietsje later zijn dan de analoge uitzendingen? Misschien is er hier een technische knobbel onder ons die mij dit eens kan uitleggen. (Heb zelf electronica gevolgd op school maar dit weet ik niet meer) Eén vraag die ik mij altijd stel is: zouden ze niet beter in plaats van digitale- en analoge tv uit te zenden gewoonweg kanalen doorsturen met reclame en kanalen zonder reclame. Ik wist direct waar te kijken want ik krijg het sch..... van al die soms bedrieglijke reclames. Hebben jullie soms ook niet het gevoel dat de blogs die we allemaal maken soms meer hebben van een "forum" dan van een echte blog. Maar allez, ga proberen om er toch iets van te maken. Groetjes en tot later. Jempi ++
Hier zijn we dan terug. Het zal uiteraard niet voor iedere dag zijn dat ik mijn blog zal aanvullen want zo veel tijd heb ik dus niet ??!!! Inderdaad, als bruggepensioneerde geen tijd hebben om zich bezig te houden met zijn computertje of laptoptje. Het zijn toeren natuurlijk. Neen, zo erg is het niet. Gedurende de voormiddag heb ik geen tijd want dan hou ik mij bezig met allerlei dingen. We staan al niet meer op om 6 of 7 uur om te gaan werken maar kunnen nu natuurlijk wat langer lui wezen in ons bedje. Hebben ons met mijn op pensioenstelling (wat een woord!) een compleet nieuw bed gekocht van "Tempur" , zoals in de ziekenhuizen maar ietsje mooier, en hebben sindsdien dan ook geen rugpijnen meer zoals voorheen. Dus staan we nu ietsje later op en dan is het na het ontbijt tijd om de afwas te doen en de pattaten te jassen terwijl moeder de vrouw het huisje netjes aan de kant zet. Ze kan dit zo goed dat ik haar maar laat doen hé?! Daarna breng ik mijn vrouwtje naar haar job in Zeebrugge zo een 8-tal kilometers van bij ons. Daar helpt zij 4 dagen in de week een paar uur bij mijn dochter die de Bistro Wittekerke (zie foto)open houdt om haar zo bij te staan in de drukke periodes. Je kan je kinderen niet zo maar in de steek laten. Nadat ik ginder een paar tassen koffie heb gedronken kom ik terug naar huis en zorg dan voor de boodschappen. Als alles in huis is dan maak ik het eten klaar voor 5 personen, wijzelf + zoon + dochter + schoonzoon. Aangezien we maar 's avonds warm eten kan ik het op mijn gemakjes klaar maken en dan meenemen naar Zeebrugge als ik mijn vrouw terug ga afhalen. Dit is dan mijn voormiddag goed gevuld. Na de middag heb ik dan wat tijd om mij wat op de computer bezig te houden en al mijn mailtjes te lezen die ik van vrienden krijg. De ene mails zijn om te lachen, andere zijn met informatie of foto's. Het zou kunnen gebeuren dat er enkele ondeugende tussen zitten ook natuurlijk. Dat heb je als je probeert om jong te blijven hé? Maar uiteraard zijn er ook verschillende werkjes te doen aan het huis zelf. Het laatste klusje dat ik thuis heb gedaan is het leggen van laminaat over de volledige oppervlakte van ons eerste verdiep. Mijn vrouw had mij gezegd dat ik anders niet mee mocht op reis. (grapje !!) Daar ik het nog nooit eerder gedaan had mag ik zelf zeggen dat het héél goed meegevallen is. Het is zelfs prachtig en oh zo goed te onderhouden. Bon, voor vandaag is dat weer genoeg. Volgende keer ander en beter. ++
Reizen zijn in feite voor mijn madam Anita en mezelf "het" van "het". Wij hebben er al enkele bestemmingen op zitten en voor het ogenblik gaan we nog altijd een beetje ver van huis weg. Ik zeg altijd, als het niet meer gaat dan kan ik nog met de bus naar Benidorm. Niet dat Benidorm nu niet goed is of zo iets, maar toch is het voor mij niet mijn ding. Te veel Belgen ginder en daarvoor gaan we niet op reis. Onze bedoeling daarentegen is het ontmoeten van vreemde culturen en volkeren. Op onze trouwreis, mijn tweede keer, zijn we naar het vroegere Joegoslavië getrokken en wel naar Montenegro, juist tegen de Albanese grens tegen het stadje Ulcinj. Daar de nodige fondsen ontbraken was het maar voor een weekje maar we zijn het volgende jaar terug geweest en dan voor 3 weken. Indien mogelijk houden we die 3 weken aan want dan is het werkelijk de moeite om die lange vliegreizen te maken. Vanaf dan hadden we de smaak te pakken en zijn we beginnen rondtoeren in Europa met als bestemmingen Bulgarije, Portugal en het Baskenland. Landen zoals Frankrijk, Duitsland, Luxemburg en Engeland waren al bezocht. Nadien zijn we iets verder gegaan naar Madeira en Turkije maar ook naar Gambia, Kenia, Tunesië, Egypte, Mexico, Venezuela, Brazilië, Sri Lanka, Cabo Verde en Jamaïca (zijn juist terug). Waar het de volgende keer naartoe gaat weten we nog niet, maar we vinden zeker iets. Tot de volgende keer +++
Voor de eerste maal dat ik op mijn nieuwe blog werk en hierbij wil ik mij enkel even vlug voorstellen. Ik ben een man, geboren op 3 november 1948 te Kortrijk W.Vlaanderen als zoon van Maurits en Mercédes. Als 2e kind van het gezin heb ik nog een oudere zus van '44 en 2 jongere zussen van '52 en van '59, ons kakkernest. Ik ben begonnen met werken aan de RTT te Brussel in '66 voor 4 jaar en ben dan in de privé gegaan bij de Rederij Townsend Thoresen, later overgenomen door P & O Ferries, beide Engelse firma's gevestigd in Zeebrugge,en dit tot aan mijn op brugpensioen stelling. In '68 ben ik nog even soldaatje gaan spelen bij de Militaire Politie te Evere en Kleine Brogel (luchtmacht). Gehuwd in '69 te Blankenberge, waar ik nog steeds woon, met mijn eerste vrouw waar ik 2 schatten van kinderen (zoon en dochter) heb mee gehad en hertrouwd in '88 met mijn huidige vrouw waarmee ik nog 1 zoon (ook een schat hoor!) heb gekregen. Sinds begin 2003 op brugpensioen en mijn hobby's zijn altijd reizen geweest en vroeger voetbal. Sinds mijn brugpensioen is het uiteraard gemakkelijker om de reizen uit te stippelen en aan te passen aan onze goesting en aan onze kalender. Voor de rest ben ik nu huisman en klusjesman geworden en weet nog altijd niet goed hoe ik het vroeger aan boord legde om buiten mijn werk om nog al die andere dingen te doen. Ik heb nu praktisch geen tijd meer over. Genoeg voor deze keer, volgende keer beter ++
19 min. geleden
overleed. Ik had hem nog 2 dagen voordien bezocht in het ziekenhuis en hij was springlevend?!
