Wij tikken dit berichtje in onze Flixbus. Flixbus is een internationaal systeem van busvervoer tussen grote steden. Zo gaat onze Flixbus van Boekarest naar Londen.
De steden ondertussen: Boedapest - Wenen - Deggendorf - Keulen - Aken - Luik - Charleroi - Lille - Calais - Londen. Wij werden via een transfer-busje van Tulcea naar Boekarest gereden. Daar moesten wij onze gedemonteerde fietsen (wielen er uit) en onze fietszakken overladen op deze grote bus.
Het nadeel van dit systeem is wel dat deze bus in het vertrekland zigzagt om mensen in de verschillende stadjes op te pikken. En dat kost tijd. Zo zullen wij 23 uur onder weg zijn. Tussen de buitenlandse steden gaat het snel.
Wellicht heb je zulke bus al zien bollen; grasgroen met oranje pijlen en "Flixbus" in witte letters.
Thuis voor ons vertrek hadden wij ook de Flixbus organisatie gevraagd of dit een optie was ook voor onze fietsen. Niet mogelijk. De theorie! O.K. In Tulcea gaan wij ook een soortement reisbureau binnen. De vriendelijke en behulpzame mevrouw doet een paar telefoontjes (en wij benadrukken met 2 fietsen). Gefixt met Flixbus!! De praktijk!
Wij scheepten welgezind in in ons transferbusje. Wielen eruit, fiets in een overdekte aanhangwagen. In Boekarest snel onze bus gezocht. Er stonden er wel acht. Tot wij met de kaders van onze fiets aankomen. Chauffeur zegt: no bikes.
Jawel, hier ons contractje. Hij toont zijn app. Fietsen mee tot Boekarest. Wij doen of wij niets verstaan en zeggen dat wij betaald hebben tot Boedapest, ook voor de fietsen. Hij blijft stug. Geeft geen aanwijzingen voor het inladen van fietszakken en fietsen. Wij proberen ze in de koffer te krijgen. Eindelijk is hij stug behulpzaam. De praktijk?
Ondertussen hebben wij een lichtgeslapen nacht en een kalme voormiddag achter de rug. En de fietsen liggen nog altijd in de koffer.
Wij gaan nu iets bekennen op voorwaarde dat jullie ons niet laten colloqueren.
Wij hebben een tent (geen echt lichtgewicht) mee, slaapzakken ( relatief lichtgewicht), slaapmatjes, hoofdkussentjes, 2 gasvuurtjes en- bekkens; ons " bialettieke" ( Italiaans koffiezetapparaatje), een kom om iets klaar te maken. Dus perfect uitgerust om perfect te kunnen kamperen.
Beste lezer, van dit alles is niets gebruikt. Dit alles hebben wij 1794 km op onze fietsen meegedragen. Onze intenties waren wel goed, maar de campings lagen op de verkeerde plaatsen of waren gesloten. En als er dan toch op onze weg kwamen, knikten wij naar elkaar en wisten dat het volgende pensionnetje of hotelletje ons deugd zou doen.
En wat meer is ons pensionnetje met ontbijt is veel goedkoper dan pak weg een (kleine) camping in Frankrijk. Wij kwamen ook terecht in wat chique hotels. Onderhandelen over de prijs lukte ons altijd." Speciaal tarief voor bikers" nietwaar.
In de pensionnetjes deden wij dat niet en dit om de plaatselijke bevolking te steunen. Toch niet helemaal zot.
Gegroet.
Joos en Frieda
P.S. Voor die van cijfers houden : 21 dagen gefietst; 1794 km afgelegd; 85,4 km per dag. Kortste tocht : 51 km; langste tocht : 128 km.
En je kan van het Westen van Europa fietsen naar het uiterst Oosten van Europa fietsen. Van Nantes aan de Atlantische oceaan tot Tulcea aan de Zwarte Zee. Een fietsroute Eurovelo6 genaamd. Met vrienden hebben wij die gefietst tot Boedapest, elk jaar een tiendaagse. Nu het laatste stuk wij met ons tweetjes.
Wij volgden de Loire, de Rijn, de Donau. Steden zoals Tours, Orléans, Nevers , Basel, Schaffhausen, Ulm, Regensburg, Passau , Melk, Mauthausen, Wenen, Bratislava, Estergom, Györ, Boedapest ,Vukovar,Osiek, Novy Sad, Belgrado, Ruse, Constanta. Een wereld waar mensen mensen zijn. Met periodes van bloei en eendracht, verstandhouding en solidariteit, tolerantie en goed samenleven, van goed bedoelde staatsvormen en ideologische overtuigingen. Maar ook van oorlog, armoede, verknechting, onvrijheid, xenofobie, intolerantie. Zo is, en niet anders, de geschiedenis.
Grieken en Romeinen beschreven het. Goden en mensen. Niets menselijks is ons vreemd.(Ovidius)
Vruchtbare landschappen, pastorale eenvoud en stilte, onuitspreekbare vergezichten, open ruimtes, stromen, meren, bossen...wat moeder aarde voortbrengt is te respecteren. Er is maar èèn moeder aarde. Nu met z'n allen werken tegen de klimaatopwarming. Europa doe het. Krachtdadig en met alle landen aan boord. Europa vermijd de fouten van het verleden. Vind nieuwe energie. Ga ervoor.
Het is mooi geweest.
En wij hebben net gezorgd dat wij met Flixbus ( een idee van Mieke)terug naar Boedapest kunnen rijden. Op een dag en een nacht zijn wij op de plek waar wij drie weken (3x7 dagen) met de fiets vertrokken zijn.
In elk geval, ons voorstellingsvermogen over de de delta is/ was beperkt. Geen mens kan dit vatten. Drie grote stroomarmen die reiken naar de Zwarte Zee,
Daartussen kanalen, kanaaltjes, rietkragen en dan plots meren en meertjes. De natuur heer en meester. Een paradijs voor de vogels. Echte vogelaars kunnen hier weken zoet zijn met hun observaties. Wij, leken, proberen veren en kleuren en grootte te onthouden ( en wij hadden wat voorstudie gedaan). Wij zagen o.m. de (stelt) kluut, de fuut, de knobbelzwaan, de dwergaalscholver, de purperreiger, de kleine zilverreiger en toch bijzonder de Scharrelaar. Uiteraard kickten wij op de Pelikanen. Nogmaals de natuur op zijn best.
En niet alleen de vogels lusten vis. Wij kregen, in het midden van dit paradijs waar weinig mensen wonen, visschotels ( werkelijk in de meervoudsvorm) voorgeschoteld door de plaatselijke mensen. Veel was niet genoeg. De eenvoudige mensen en hun gulheid.
Wij reden nog met paard en kar door èèn bosgebied en een zandduinengordel, daar waar de Zwarte Zee zich teruggetrokken heeft. Lianen in het bos, maar geen Tarzan te zien. De wilde paarden lopen hier zoals in de Camargue nog vrij rond in een groot gebied.
De natuur wordt aan de natuur teruggegeven.
Wij varen naar Sulina. Het meest oostelijk punt van Europa. Hier is het punt nul van de Donau. Er zou een merkteken zijn. Wij vinden het niet. Dan fotograferen wij de oude vuurtoren, die de schepen vanuit de Zwarte Zee de Donau inleiden. Dit is dan voor ons het punt O. Waar deze reis eindigt.
De terugreis moet echter nog beginnen. Het zal uitzoeken worden. Trein en fietsen!!! Wij zullen zien.
Na nog eens 79 km vandaag, komen wij toe in Tulcea. Het finaal fietseindpunt voor ons. Boedapest -Tulcea : 1794km.
Wij doken al snel in Donau-delta. De kreken, de meertjes, de meren. De zon liet ze allen zilver blinken. Wij rijden op asfaltwegen soms tussen de rietkragen ( kwiet, kwiet..horen wij daar de karekiet!) en daarna weer stevig klimmen naar nog landelijke dorpjes. De valleien zijn deel van de delta. Als er lagergelegen is, is er ook hogergelegen. Daar tussenin zijn de valleien vruchtbaar. De landbouwers ze werken voort met machtige machines van John Deer, Claas en New Holland ( vroeger Claeys uit Zedelgem). Grootlandbouw dus. Maat ook fruitgaarden. Wij kopen aan een stalletje sappige perziken. In de dorpen ( en dat geldt voor gans onze doortocht in Roemenië) staan aan de huizen tafeltjes met tomaten, paprika's, aubergines, courgettes, .. Mee te nemen en een cent achter te laten ( hier is geen lei om de poeffers op te schrijven; met de "lei" betaal je hier). De langgerekte dorpen zijn boomomzoomd en daartussen bloemen en bloemen. Fleurig Roemenië. Fleurt ons altijd op.
Onze laatste fietsrit gaf ons weer al dat moois met ongelooflijke vergezichten. Hoewel de tegenwind ( en het klimwerk) ons uitdaagde om tot het einde vol te houden. In een van de dorpen wonen de Lipovanen; Russen die in begin 19de eeuw gevlucht zijn omwille van hun godsdienst en nu nogaltijd archaïsch Russisch spreken.
En buiten de grote boeren leven de mensen hier van de visvangst. De visschuur van Roemenië. Die vis heeft ons uitmuntend gesmaakt op wandelboulevard van de Donau.
Wij zitten nu in Tulcea. Het bijna-begin/ einde ?!van de Donau. Het punt nul begint in Sulina. Raar, maar waar de telling van de Donau begint aan de monding en niet aan de bron. Een uitzondering in het maritieme tellen.
De Grieken waren hier eerst, maar stopten aan de Ijzeren Poort. De Romeinen braken met blote hand de ijzeren poort open. De Magyaren voeren door tot Hongarije en bevolkten daar het land. De Donau als levensader.
Morgen gaan wij de delta per boot verkennen. Wij brengen verslag uit. Hoewel wij geen vogelaars zijn, zijn we wel heel benieuwd. Wij zagen al een "Wielewaal"die volgens experten moeilijk te observeren is.
De titel is van Ovidius. Tomis was de stad waar naar hij verbannen werd. De Griekse naam; zij de Grieken, waren hier eerst. Constantijn huldigde zijn zus door de naam te veranderen in Constanza.
Wij sliepen in het hotel Carol. ( goed onderhandeld over de prijs) Mooi klassiek hotel met stijl. Het ontbijt van topklasse. Koning Carol ( Karel ) was een breeddenkend man. Hij maakte de bouw van een moskee mogelijk en was aanwezig bij de opening. De moskee-minaret gaat harmonieus samen met de koepels van de Orthodoxe Kathedraal. Magnifiek interieur. Trouw en doopplechtigheden aan de gang. En het is zondag.
Op de wandelboulevard langs de Zwarte Zee ziet het zwart van het volk. Zondagse taferelen.
Een rijke stad. De grootste haven van de Zwarte Zee. Tijdens de communistische periode in volle bloei gebracht.
Het art - nouveau Casino straalt vergane glorie uit. Het blijft mooi in zijn vergankelijkheid. Maar wanneer het herstel? Dat geldt eveneens voor een aantal architectonische mooie gebouwen. Het lijkt erop dat er na de communistische periode alles stilgevallen is wat renovatie betreft. De hoogbouw moderne(!?) hotelketens zien niet om naar de geschiedenis. Beter bouwen op vrije percelen, meer rendement. Het wordt tijd dat de toeristische sector ook maatschappelijke verantwoordelijkheid neemt.
Met deze gedachten flaneren wij mee met de mensen. En gaan in een typisch Roemeens restaurant onze aankomst aan de Zwarte Zee vieren. Super lekker en authentiek. Orkestje aan toe.
Wij verlaten de Zus langs een Riviera-laan, waar Nice en Saint-Tropez nog een puntje kunnen aanzuigen. Voor vele Roemeense toeristen het walhalla. Je ziet ze in short en handdoek en zonneparaplui op teenslippers paraderen. Ieder zijn leven, niets voor ons.
18 km verdragen wij deze wellustige welstand. En dan zijn wij plots weer op "den buiten". Klimmen dat wel. Maar de vergezichten belonen elke inspanning. Dit kan je enkel in je geheugen vastleggen. Foto's kunnen deze schoonheid niet weergeven.
En op de relatieve hoogte staan verschillende windmolenparken. De wind heeft hier uiteraard vrij spel. De ecologie dient zich aan.
De laatste 8 km moeten wij weer delen met druk verkeer. Altijd oppassen geblazen. Het fietsidee is nog niet ingeburgerd in Roemenië. Nauwelijks fietspaden, laat staan fietsostrades.
Hoewel ze er plaats voor hebben.
Na 73 km stappen wij af in een klein pensionnetje te Baia.
