De weg is eindeloos. Wij weten niet waar onze weg eindigen zal. Ieder gaat zijn eigen weg en weet niet waar die eindigen zal. Daarom is de weg ook eindeloos. Want het einde zullen wij niet weten.
Onze weg vandaag was ook eindeloos. Wij reden op een plateau zo'n dertig meter boven de waterspiegel van de Donau. Tussen ons en de Donau een alluviale vlakte, soms zeer breed dan weer versmallend. Aan de linkerzijde uitgestrekte velden van voornamelijk zonnenbloemen, tarwe en de Maïzena. Kilometers ver kan je zien. Tussen de dorpen die op een afstand van vier, vijf, zes, zeven kilometer van elkaar liggen. Langgerekt zijn ze. De voortuintjes goed afgesloten met hekken allerhande , maar binnenkijken lukt niet. En daarvoor staan banken in het lommer. En vandaag , zondag, zit iedereen buiten op de bank te keuvelen, vooral de moeders en de grootmoeders ( met hoofdsjaal en schort). De mannen rond een tafel buiten bij een café ( bezwaarlijk een café te noemen, maar ze drinken bier). En iedereen steekt zijn hand op en zwaait naar ons. Wij zijn een bezienswaardigheid.
De typische boerenkarren met hooi en hout, met paard of ezel steken wij gezwind voorbij. Zwaaien. Vriendelijke woorden roepen, die wij niet verstaan. Zestig jaar geleden zaten wij ook op een boerenkar vol met hooi. De Jozef en Reimond van Jules Maeses duikelden mee in het hooi op den Amer, waar de mensen bij zomeravond buiten op het "placier" zaten, de vrouwen te keuvelen, de mannen te kaarten met bier in aanslag. Elk heeft zijn eigen weg te gaan; wie zal oordelen over geluk?
En weet je, de straten van het dorp zijn dreven van fruitbomen. De pruimen, de mirabellen, de appelen rijp te plukken. Iedereen kan plukken. Een plukfruitstraat.
Wij kunnen ervan leren: een fruitplukbos-straat in onze gemeente. Zo eenvoudig kan het zijn en het hoeft niet veel geld te kosten en iedereen wordt er beter en gezonder van. Of hoe gratis wel eens kan werken . Het park waarin wij thuis wandelen is toch ook gratis.
Eindeloos waren ook de ooievaarsnesten op de electriciteitspalen. Bevolkt met vader en moeder en èèn of twee jongen. Eindeloos, honderden. Niemand kijkt ervan op, tenzij wij. Roemenië zal zo wel overbevolkt raken.
Ook ontelbaar en eindeloos zijn de waterputten. "Twee emmertjes water halen twee emmertjes pompen". Boven elke waterput staat een dakje/ huisje. De katrollen zijn nog intact. En bij dit warme weer(33°) putten wij ook al eens een emmertje.
Dus als wij toponiemen zouden moeten bedenken : de streek - het ooievaarsnest
Het dorp - het waterputteke - de straat- fruitplukstraat.
En tenslotte onze weg was ook eindeloos mooi. Wij wisten dat wij een lange tocht voor de boeg hadden, de kleine dorpjes geven niet te slapen. Een camping/ rudimentair onderkomen was door onze gids gesignaleerd op 115 km. Camping noppes. Eindeloos nog 13 km moeten bijdoen. Afgeklopt op 128 km.
Radio1 weet ik veel? Wat weten wij van Roemenië en de zijnen?
Dat de Donau er uitmondt in de Zwarte zee. O.k.
Dat Ceausescu een autoritaire leider was die zijn volk minachtte. O.k.
En Nadia Comaneci,het tenger turnmeisje dat als eerste van allemaal een tien kreeg op haar tunoefening. Volle bewondering.
En Ile Nastase die langharige tennisser die op onze volle sympathie kon rekenen.
En de beeldhouwer Brancusi de modernist die in alle,zich respecterend musea, een plaats heeft.
En Elie Wiesel die de jodenvervolging en uitroeiïng tot op het bot uitgespit heeft. Nobelprijs voor gekregen.
En de andere nobelprijswinnares Herta Müller! "Ademschommel" is een meesterwerk."elk woord weet iets van de vicieuze cirkel."
En wat te denken van Eugene Ionescu. Hoog geschat in artiestenmiddens. De koning sterft. Heb niet altijd begrepen wat hij bedoelde, maar dat lag misschien aan ons.
Starten met klimmetjes van 7% en een forse tegenwind. Onze tong tussen de spaken en onze benen verzuurd. Aai aai aai. Maar wij laten ons niet kennen en Donau, onze vriend, brengt troost door zijn schoonheid. Wij zullen tenslotte 98 km fietsen.
En ondertussen genieten op de mooie kalme landelijke asfaltwegen. Om de zes à zeven kilometer een langgerekt dorp. De uitzichten rondom om magistraal landelijk. De gouden schijn van de zon op de Donau. Ruimte, open golvend landschap. Bij onze stops verstaat ons niemand, Engels helpt niet. Maar Hazard, Lukaku, Courtois... De duimen gaan omhoog, de lach op hun gelaat.
En langs het tuinpad van mijn vader ......ik zag de boerenkarren op de straat, ..ik wist niet dat het voorbij zou gaan .....hier nog inderdaad....de moeders met schort en hoofdsjaal ..... Ik zag ze touwtje springen....de zijkantwegen nog van aarde........ De moderne tijd wat je zegt....... Kar met paard/of ezel .......is dit te idyllisch om het geluk te noemen.
Getuut, getoeter, uitgelaten autokarvaan van wel vijftienauto's. Quoi?? Belgische nummerplaten. Wat gebeurd? Tijd voor een break. In een aftands cafeetje : "parlez le Français". Wij wonen in Brussel en het is mijn nichtje dat trouwt. Er wonen hier vele Roemeense Belgen en wij komen hier onze vakantie doorbrengen in ons geboortedorp. Het Belgisch dorp in Roemenië met de naam Garla Mare.
WOI heeft hier ook zijn slachtoffers en de gedenkteken doen ons denken aan Ieper, de Marne en de Somme. Zelfde structuur en symboliek.
Wij besluiten om te slapen in Cetate Port. Even van de weg. Maar wij zijn verleid.
Aan de haven stonden grote pakhuizen om het graan naar Oostenrijk te vervoeren langs de Donau. Na WOII moest dat graan naar Moskou, maar daar loopt de Donau niet. De spoorweg werd het vervoermiddel. Daarna... de pakhuizen verloederd.
Een verlichte kunstenaar knapt ze op en het wordt een kunstenaarsenclave. Denk aan een verzorgde Verbeke foundation in Kemzeke. Kunst in het park. Wij zijn op onze plaats en wij mogen in het Graanpakhuis slapen. Hemels. Een aantal kunstwerken reiken naar de hemel. Panamarenko's ?
Gisteren sliepen aan het Fort dat de Ijzeren Poort beheerste.
Vandaag deden wij klimmetjes van 10% om hoog de gouden poort te ontdekken.
Daarboven in de hemel zagen wij de gouden kloof. De Donau op zijn smalst, op zijn mooist. 120 m breed. De krachtige stroom die rotsbergen splijt. Beneden schitterde de stroom tussen de hoge stijle kliffen! De kleine ketelkom gevolgd door de grote ketelkom. De ene "Mirador" na de andere. Plezier om te zien. Het schattige klooster Mraconia daar klein op de oever in Roemenië; de koning Decebalus , door twaalf beeldhouwers in 2004 op de klifflank aangebracht. Decebalus,koning van de Daciërs, werd verslagen door Trajanus. Maar door deze beeltenis krijgt hij zijn plek in de geschiedenis. Trajanus krijgt hier ook zijn ereteken.
Wij genieten en geven onze ogen de kost. Wij zullen ons leven lang dit niet uit ons geheugen krijgen. ook bij het afdalen knijpen wij onze remmen dicht om zolang mogelijk te genieten.
Gezwind en met meewind stevenen wij af op de grens met Roemenië. Vaarwel Servië. Wij weten nu een beetje wie jullie zijn. Wij kijken nog even om : Servië ? Joegoslavië ? Wij zien een grote Joegoslavische vlag op de rotswand en erboven in mangrote letters: TITO. Uiteraard in het rood.
De grens streken wij over op de afsluitdam tevens waterkrachtcentrale. De dam zorgde voor de bevaarbaarheid.
Op Roemeense bodem. Een "helse" tocht naar het eerste stadje. Een tweevaksbaan met het verkeer van pakweg A12 / N16. Fietspaden? ?? Enfin, wij schrijven deze blog nog.
De stad Drobeta-Turnu Severin biedt in zijn park volkomen rust. Drobeta was de nederzetting van de Romeinen. De toren voor Severius bouwden de Byzantijnen. De stad kent zijn geschiedenis.
103j. na Christus liet Trajunus een houten brug bouwen 19 m boven de Donau, 1km lang, 15 m breed. Een belangrijke stad met een forum, badhuizen, theater, tempels....... Een huzarenstukje van jewelste.
Wij volgen de Donau tot onze slaapplaats in Hinova. 76 km zitten erop.
Wij logeren bij mensen thuis. Hun eenvoudig huis staat op de oplopende oever van de Donau. Wij werden verwelkomd met zelf gestookte Slivovitsj en Turkse koffie op een terrasje alsof wij boven de Donau zaten. Ons nestje is een verdieping hoger. Allemaal door de eigenaar zelf gemaakt. Eenvoudig, niet perfect. Maar wij vallen voor zulke huizen en mensen. Wij zitten nu dit verslagje te maken op het terrasje van onze kamer. Nog hoger boven de Donau. Het zicht op de bergen aan de overkant, Roemenië. Geen enkel vijfsterrenhotel kan het opnemen tegen zoveel schoonheid. De baas gaat voor ons straks een visje uit de Donau klaarmaken en wees ons een tafeltje aan helemaal aan de Donau. Hij spreekt geen Engels, maar maakt zich als een ware mens verstaanbaar. Mensen kunnen broeders zijn.
Wij zijn na 68 km hier beland op advies van het Info buro. Anders moesten wij nog 30 km verder vooraleer er slapen was. Wij zijn hem dankbaar.
Wij vertrokken deze morgen in de druilregen aan het Fort Gobulac. Een gerenoveerde vestiging met tien prompte torens. Oorspronkelijk een Hongaarse vestiging(14de eeuw) Maar later door andere overheersers overgenomen. Want alle waterverkeer kon hier beheerst worden omwille van de versmalling van de Donau.
De Donau moest zich en weg zoeken door de Karpaten en het Balkangebergte. Er zijn verschillende kloven- gorges geslagen. Uiteindelijk heeft de Donau een kloof geslagen van meer dan 100 km lang als een rotsachtige stroom. Keizer Trajanus, die het Romeinse rijk fors uitbreidde,( in tegenstelling tot zijn zoon Hadrianus die de grenzen van het rijk vasthield - Cfr.Zijn muur in de buurt van Schotland en de grens in Jordanië) heeft deze strook +- bevaarbaar gemaakt. De rotsachtigheid van het gesteente gaf de naam Ijzeren Poort.
In 1972 hebben Tito en Ceausescu de Donau met dertig meter verhoogd door een dam aan te leggen en werd de Donau normaal bevaarbaar. Er zijn wel 17 dorpen in het diepe water kopje ondergegaan. Er werd een totale nieuwe stad aan de inwoners aangeboden : Donji Milanovac.
Dit is nu dat prachtige gebied waar wij nu doorfietsen. In dit gebied heeft men ook èèn van de oudste nederzettingen in Europa gevonden ( uit het Mesolithicum -middensteentijd).
De route die wij nemen baant zich door de rotsen. 17 tunnels nemen wij ( zonder enige verlichting). Wij zijn zichtbaar met fluovestjes en extra pinklichtjes en zelfs met een lamp op het hoofd.
Bij de tunnels waar een bocht in zit , is het toch wel uitkijken en ons richten op de witte middellijn of fluotekens op de rand van de tunnel. Gelukkig is het autoverkeer niet zo druk.
En dus kunnen wij genieten van de uitzichten op de Donau en de flankerende bergen. Fjorden kunnen niet mooier zijn. Het heeft al een poos opgehouden met druilregenen. Dus alle vrijheid om te genieten. Wij rijden ons in het zweet op een col van vierde categorie(maar voor ons eerste categorie). Het uitzicht op de fjord subliem. Dit alles noemt men geluk.
( wegens slechte internetverbinding gisteren ...een dag vertraging)
Beste lezer,
Als je de duivel over je afroept. (zie het vorig verslagje). Platte band. Wiel eruit. Nieuwe binnenband gestoken. Plakken is voor later. Wij moeten de overzet tijdig halen, anders drie uur wachten.
De dorpjes die wij passeren doen hun best om opgevrolijkt te zijn. Kleurrijke gevels en afwisselende tinten. Nog niet echt Ierland maar toch fris.
Wij hebben geen dinar meer. Gisteren de laatste neergeteld voor ons slapen. Zelfs te kort. Maar de baas zei dat het best o.k. was. Wij hadden eerst gevraagd om met de kaart te betalen, maar dat kon niet.
De dorpjes zonder bank of automaat.
Wij hebben nog euro's. Zullen ze ze wel willen op de boot?
Mooie tocht op en af, dan door een natuurgebied en dan een dijktocht van een kilometer of vijf langs een verbindingskanaal. Weer vogels gespot.
Wij zijn tijdig aan de overzet te Stara Palanka. Een vriendelijke man wijst ons erop dat hier geen bank is, maar drie kilometer verder wel, de Postbank. Postbank aanvaardt alleen bankkaarten van de Post zelf. "Zes kilometer verder" "De boot?" "aja" "Wij hebben nog 50 euro" "o.k. wisselen" " oef".
De overzet wordt op zijn flank geduwd door een duwboot. De Voorsteven en de achtersteven zijn open, maar beweegbaar met een katrol.
Hij komt aangevaren op een verhoogde grindberm. Voorsteven naar beneden maar past niet op de grindberm. Geen probleem, schoppen bovengehaald, grind geschept en zoveel mogelijk gelijk gelegd. Wij mogen "inschepen" en met ons nog een Israëlitische fietser, twee autochtone mensen en zeven auto's. Overzetje goed geladen. Voor- en achtersteven open. Wij varen op de machtige Donau. Indrukwekkend breed. 500 meter, schatten wij. Een machtig fort waakt over de stroom. Het fort in Ram was het bastion van de Osmanen/Turken. Geen doorkomen aan.
Een eenvoudig ereteken voor de gesneuvelden van WO I.
Na een lekker Turks koffietje klimmen wij sterk. (sterke koffie ook). En verder, op en af op asfalt, niet altijd in de beste staat. De dorpjes doen hun best om vakantie-aantrekkelijk te worden. O.m. Door fiets- en wandelboulevards langs de oever van de Donau te maken en heuse strandjes aan te leggen met zo'n rieten parapluutjes, net echt Bali. Aan de overkant zien we voor het eerst Roemenië. Eèn dorp is nog noemenswaard: Veliko Gradiste. De Romeinen sloegen hier destijds munten, materiaal uit de kopermijnen hier.
Het weer is al de ganse dag dreigend. De weg is mooi. De Donau die zich kronkelt en aftekent tegen de bergen. De dorpjes in de bocht. Wij zijn altijd ontsnapt aan de buien voor en achter ons. En net als wij de opklaringen toelachen, slaat alles dicht. Een wolkbreuk plenst over ons. Proberen een schuilplaats te vinden. Niet eenvoudig middenin het veld. Een kleine drie kilometer scheiden ons van Golubac. Wij komen op een grotere baan met waterspetterend zwaar verkeer. Wij schuilen. Wij gaan info vragen. Druipnat vinden we een klein pensionnetje. Na 73 kilometer slapen wij vlakbij het FORT GOLUBAC. De Donau versmalt hier zienderogen. Hier begint de IJZEREN POORT. Een natuurwonder. Maar daarover morgen meer.
Dan druppelt het in Belgrado. Het waren maar kleine druppels en onze regenvesten gingen weer snel uit. Uit een stad rijden van 1,2 miljoen inwoners is geen sinecure. Wij mochten op de voetpaden rijden; is werkelijk toegelaten. Aanvankelijk was de Eurovelo6 bewegwijzering dik in orde; tot op een bepaald moment????. Maar met twee keer vragen geraakten wij de zeer lange donuabrug over. Wel een zeer smal pad naast het zeer drukke autoverkeer.
Hoe gemakkelijk wij Belgrado verlieten, hoe moeilijk het was om onze weg te vinden in het landelijke Pancevo. Uiteindelijk op de mooie dijk geraakt. Bloemen aller kleuren en geuren, slikken en schorren als uitlopers van de Donau. Gevogelte allerhande. En voorlopig geen gezeur over de slechte gras- en grindbedekkkng van de weg. Weer vele ooievaars gespot, maar wij kijken nog altijd rijkhalsend uit naar de Zwarte Ooivaar. Hij komt hier voor.
Wij moeten de dijk verlaten en dienen weer de baan te delen. Er is een fietspad maar daarop dokkeren we nog harder dan op de dijk. Onze ingewanden moeten echt wat verdragen. Hopelijk zit alles nog op zijn plaats.
Wij zijn al lang blij dat wij een afslag naar de Donau dijk kunnen nemen. Aanvankelijk dik O.K. Maar dan hebben wij Sven Nijs proberen na te doen. Zoekend naar het juiste paadje; bewegend van links naar rechts putten en plassen vermijdend. Geen vijftig meter gewone weg was ons gegund. Hoe wij geen platte band reden is ons een raadsel. En toch was het landschap mooi en pastoraal. Een herder met zijn schapen. Een koewachter met zijn koeien.
Wij komen aan in Kovin, normaal onze slaapplaats voor vanavond. Maar wij moeten morgen een overzet nemen die maar om de drie uren vaart. Indien wij die van 10 uur wensen te halen, moeten wij nog wat doorfietsen. Zo'n 12km. Slapen was aangegeven in de gids. Maar helaas niet in werkelijkheid.
8km verder dan een slaapplaats, wat je moeilijk zo noemen kan. Maar na 96,5 km en een parijsroubaixke achter de rug. Genoeg is genoeg.
Hoe ziet onze dag eruit. Ontbijten tussen 7 en 7u30. Vertrekken tussen 8 en 8u30.
Een koffietje na twee uur. En dan een stop om het uur. Dus in de voormiddag schieten de kilometers goed op. Pick-Nick rond 12u30-13u. Of een leuk restaurantje als het zich voordoet. Onze proviand is nu al jaren ingepakt in onze legendarische IJsboerkesdozen. In de namiddag ook weer een koffietje of een drankje waar cafeïne inzit (voor Joos dan). Wij komen gewoonlijk aan rond 4 à 5 uur. Douchen, wasje, rusten en tijd voor het diner. De weg van morgen voorbereiden.
Een blogje op de tablet krijgen en dan de verdiende nachtrust.
Wij wisten het wel, beste lezer, dat u ook het cyrillisch geschrift kon lezen. Wij daarentegen helemaal niet. Sommige letters kennen wij van een verleden toen wij Grieks leerden. Een P is een R Bvb. Een Y een u.
Het wordt een probleem als de straatnaambordjes enkel in het Cyrillisch zijn of de menukaart. Soms wijs je dan naar de buurtafel en zeg je : ja dat, the same please. Maar vandaag gingen wij in het Bohémien-kwartier Skadarska eten.
Bij de voetbal, gisteravond ( toch leve de Kroaten en Modric) had een Belle Belgradese ( haar moeder, die er ook bij was, een Kroatische had er plezier in dat wij voor de Kroaten supporterden) had ons twee restaurantjes aangewezen als typisch. Wij gingen als ware bohémiens naar Tri Sesir- er waren Drie Hoeden aan de ingang van het restaurant. Haar aanraders hebben wij daar gegeten : Karadjardje en Cevapi.
De vriendelijke kelner vond dat wij al goed Servisch kenden..Sevapi is gemakkelijk te zeggen en Piva ook, dat is bier. Wij zijn Belle dankbaar voor zo'n leuk en romantisch plekje en uiteraard voor het lekkere eten. De muzikale orkestjes maakten het plaatje perfect af.
Vandaag een lazy monday. Wij slapen namelijk twee nachten op een knap ingericht appartementje, pal in het centrum. Door de goede hulp van enkele vrouwen konden wij de eigenares van het appartement vast krijgen. Want wij stonden voor een gesloten appartementsdeur. Wij hadden niet gereserveerd en hadden gewoon een adres uit onze gids. Wat armgebaren, een glimlach al niet vermogen.
De eigenaresse, die een twintig minuten later arriveerde van bij haar thuis, sprak wel vloeiend Engels. Ze had een appartementje op de 4de verdieping. Geen probleem. De fietstassen probleemloos in de lift. De fietsen moesten van haar ook naar boven. De lift te klein, ook als je de fiets rechtop hield. Dus als volleerde cyclocrossers fiets langs de trappen tot de 4de verdieping gebracht, niet gelopen.puf! Puf! Fiets op het voorterrasje met zicht op de mooie verkeersvrije (met banken, bomen en terrasjes) straat.
Dus vandaag gestart met een traag ontbijt. En ons in beweging gezet om kerken en parken en burchten te bezoeken. Gelukkig waren alle musea op maandag gesloten.
Wij hebben nog nooit op zo'n ontspannen en trage manier een stad ontdekt( het was ook rustdag) een koffietje hoog boven de samenvloeiing van de Sava en Donau met zicht op de twee en grootste laagvlakte erachter. Een ijsje op een bankje. Kerkjes met fijne mozaïeken. Een wandeling op de wandelpromenade aan de rand van de Sava. Slenteren door het hooggelegen park, Kalemegdan, osmaans-turks wat betekent "oord van meditatie"
MAAR OOK : SLAGVELD
Want dit park is gelegen aan een overrompelend burchtencomplex. Iedereen heeft hier zijn sporen nagelaten, bijgebouwd en versterkt..... Romeinen, Hongaren, Turken, Oostenrijkers, Serviërs.
Belgrado op het snijpunt van volkeren, culturen en religies. Wij denken dát van Istanboel - Constantinopel- Byzantium . Maar wij schrijven daar nu Belgrado bij.
De twee stromen Sava en Donau scheiden echt twee landschappen : de immense laagvlakte en gebergte en de heuvels aan de andere kant vande rivier. En als je vanuit de bergen kunt domineren, ja dan ben je keizer.
De stromen langs waar het verkeer liep van Turkije naar zeg maar Italië , Hongarij,lopen over deze stad. Bekijk de landkaart nog eens en je ziet het strategisch belang van Belgrado.
Dus als je hier je macht kon vestigen dan had je compleet alles in handen.
Vandaar al het wapengekletter. Maar ook de confrontatie van andere culturen. Een smeltkroes.
En toch zal ons het standbeeld van een gespierde naakte man bijblijven . Hoog bovenaan het burchtencomplex de blik strak gericht naar Novy Belgrado staat hij daar in zijn naaktheid met de vredesduif in zijn ene hand en in de andere het zwaard ten gronde gericht.
Mooi om zo de dag af te sluiten.
Gegroet
Joos en Frieda
P.S. Wie het begin van WOI nog eens wil nalezen: Korneel De Rinck - In Europese velden. Daarin beschrijft hij hoe en waarom in Servië de oorlog uitbrak ..en de dominostenen èèn voor èèn voor de oorlog vielen. Zemun ( voorstad van Belgrado) als "startschot".
