Beste lezer,

De weg is eindeloos. Wij weten niet waar onze weg eindigen zal. Ieder gaat zijn eigen weg en weet niet waar die eindigen zal. Daarom is de weg ook eindeloos. Want het einde zullen wij niet weten.

Onze weg vandaag was ook eindeloos. Wij reden op een plateau zo'n dertig meter boven de waterspiegel van de Donau. Tussen ons en de Donau een alluviale vlakte, soms zeer breed dan weer versmallend. Aan de linkerzijde uitgestrekte velden van voornamelijk zonnenbloemen, tarwe  en de Maïzena. Kilometers ver kan je zien. Tussen de dorpen die op een afstand van vier, vijf, zes, zeven kilometer van elkaar liggen. Langgerekt zijn ze. De voortuintjes goed afgesloten met hekken allerhande , maar binnenkijken lukt niet. En daarvoor staan banken in het lommer. En vandaag , zondag, zit iedereen buiten op de bank te keuvelen, vooral de moeders en de grootmoeders ( met hoofdsjaal en schort). De mannen rond een tafel buiten bij een café ( bezwaarlijk een café te noemen, maar ze drinken bier). En iedereen steekt zijn hand op en zwaait naar ons. Wij zijn een bezienswaardigheid.

De typische boerenkarren met hooi en hout, met paard of ezel steken wij gezwind voorbij. Zwaaien. Vriendelijke woorden roepen, die wij niet verstaan. Zestig jaar geleden zaten wij ook op een boerenkar vol met hooi. De Jozef en Reimond van Jules Maeses duikelden mee in het hooi op den Amer, waar de mensen bij zomeravond buiten op het "placier" zaten, de vrouwen te keuvelen, de mannen te kaarten met bier in aanslag. Elk heeft zijn eigen weg te gaan; wie zal oordelen over geluk?

En weet je, de straten van het dorp zijn dreven van fruitbomen. De pruimen, de mirabellen, de appelen rijp te plukken. Iedereen kan plukken. Een plukfruitstraat.

Wij kunnen ervan leren: een fruitplukbos-straat in onze gemeente. Zo eenvoudig kan het zijn en het hoeft niet veel geld te kosten en iedereen wordt er beter en gezonder van. Of hoe gratis wel eens kan werken . Het park waarin wij thuis wandelen is toch ook gratis.

Eindeloos waren ook de ooievaarsnesten op de electriciteitspalen. Bevolkt met vader en moeder en èèn of twee jongen. Eindeloos, honderden. Niemand kijkt ervan op, tenzij wij. Roemenië zal zo wel overbevolkt raken.

Ook ontelbaar en eindeloos zijn de waterputten. "Twee emmertjes water halen twee emmertjes pompen". Boven elke waterput staat een dakje/ huisje. De katrollen zijn nog intact. En bij dit warme weer(33°) putten wij ook al eens een emmertje.

Dus als wij toponiemen  zouden moeten bedenken : de streek - het ooievaarsnest 

Het dorp - het waterputteke - de straat- fruitplukstraat.

En tenslotte onze weg was ook eindeloos mooi. Wij wisten dat wij een lange tocht voor de boeg hadden, de kleine dorpjes geven niet te slapen. Een camping/ rudimentair onderkomen was door onze gids gesignaleerd op 115 km. Camping noppes. Eindeloos nog 13 km moeten bijdoen. Afgeklopt op 128 km.

Gegroet

Joos en Frieda