Gisteren hadden wij geen internet. Het verslagje is net gepubliceerd. ( zie hierboven)
Het bruiloft werd goed overgoten met natuurlijke producten zoals eau de vie en lekkere wijnen van de streek en een heerlijke maaltijdsoep zoals ze die alleen in Roemenië klaarmaken. Maar gezien wij voor een nieuwe bergrit stonden, hebben wij de keet niet gesloten deze keer. Wij zijn Elena en John heel dankbaar dat ze ons lieten slapen en mee feesten.
De morgenstond heeft goud in de mond. Om 8 uur waren wij op pad. Warm en klimmen. Hot en hot en bergen van 1ste categorie. Houden wij dit vol? Tijdig afstappen en kleine hapjes eten en veel drinken. Het vraagt grote inspanning maar de natuur en de uitzichten zijn prachtig. De wegen maken grote bochten in de valleien, soms haarspeldbochten. Dalen met de wind, die alles afkoelt en de t- shirt weer droogt, is zalig. Klimmen is tegen de sterren op. Het zweet dat in je ogen kruipt. Het gehijg dat niemand wil horen. Maar wij houden vol. Wij groeten het 30m hoge monument dat Trajanus hier heeft gemanifesteerd. ( nu nagemaakt) Maar op zo'n plek dat de keizer het hele landschap 360 graden kon overzien èn iedereen hem zag. De veroveraar.
Na het middageten komen de wolken ons verfrissen en het terrein is heuvelend ( Vlaamse Ardennen) dat kunnen wij ondertussen wel aan.
De zwarte zee is in zicht. Wij zullen 87 km fietsen tot Constanta. Spreek uit Constanza. Constantijn, de keizer, stichtte Constantinopel. Zijn zus werd hier vereeuwigd als Canstanta. Familietrots? Bij ons zouden ze gewoon zeggen "Bij Stanske" Geen keizer, wel graag bij het plebs.
Wie zeker niet tot het plebs behoorde en als een straf naar deze stad verbannen is,was Ovidius. De grote dichter. Verbannen en hier begraven. Uiteraard werden wij gefotografeerd naast zijn standbeeld.
Ovidius die alles wist over de liefde en de liefdesgedichten. De Metamorfosen is zijn grootste werk. Goden en mensen worden in hun gewone doen beschreven in een geschiedkundig perspectief en verwisselen van gedaanten. Leuke anekdoten. Op ons college in Boom was Vergilius de favoriet. Van Ovidius mochten wij een aantal spreuken vertalen. Maar zijn liefdesgedichten waren wellicht te expliciet en te erotisch. En wat zou een achttienjarige in die tijd ervan begrepen hebben?
Wat we wel mochten vertalen:Omnia mutantur, nihil interit "Alles verandert,niets vergaat "
Of spreuken zoals : " begin niet of zet door" " Voor de moed is geen weg onbegaanbaar"
Dus lang leve het Latijn in de Middelbare school. Nu zoveel jaar later dringt het een beetje door.
1642 km en wij zien de " Zwarte Zee" en tot onze verbazing is die niet zwart.
(Dit stukje dient onder het stukje van Not the final goal te komen)
Vandaag op hoge hoogte gefietst. Tot onze verrassing beginnen de stevige klimmen hier, nu wij niet meer zover af zijn van ons doel: de Zwarte Zee.
Zwaar duwen en puffen en flanellen benen. Wij zijn 51 km ver en eigenlijk la toegekomen op de plaats van het vooropgestelde schéma. Wat doen wij?
40 km verder is er pas slapen. Maar de pijltjes op de kaart die de klimmen aangeven zijn te talrijk. Hier in Ion Korvin is een pensionnetje. O.K. Wij zijn toch moe en het is "laf" weer geworden. Pensionnetje blijkt volledig afgehuurd door een koppel voor hun trouwfeest. Oei!
Wij zijn zichtbaar moe want de bruidegom leeft met ons mee. 40 km verder, kan niet. Zeven km terug; op onze stappen/trappen terugkeren.. ( Joos doet zielig).
Bruidegom zegt dat er een aantal gasten niet zijn opgedaagd; maar eerst overleg met de bruid. Deze enthousiast dat er "bikers" het huwelijksfeest komen vervoegen. " Zet jullie mee aan 't tafel" Maar jammer wij hebben juist onze pick-nick achter de rug.
Niet erg er zijn bieren en wijnen...... Niet erg.....
Wij zijn te moe en hebben rust nodig. Na de rust wordt er taart en koffie geserveerd! Wij worden in de watten gelegd.
De bergrit was zwaar , maar de uitzichten superieur. Wijngaarden uitgestrekt zover je kon zien.
En de kloosters van de Orthodoxe kerk prijken langs de weg of liggen verscholen, sommigen in grotten. Geloven mag hier weer.
Het geloof is hier gebracht door Constantijn, de Grote de Romeinse Keizer, die als eerste het Christendom omarmde en hier kerken liet bouwen ipv tempels. Hij gaf ook zijn naam aan Constantinopel / Istanboel , kruising van water- en landwegen.
In deze streek huldigde hij ook Trajanus, de grote veroveraar.Trajanus die onnoemelijk veel Romeinen overgebracht heeft na zijn overwinning op Decebalus Rex van de Daciërs ( zijn beeltenis op de rots aan de Ijzeren Poort).
Het land inderdaad: Dacia. Eèn lampje? Ja, inderdaad, Dacia het automeek.
Zo genoemd nadat Renault de autofabriek heeft overgenomen en Renault Vilvoorde heeft gesloten. Il faut le faire!
Maar even terug naar Trajanus. Door die bewuste migratie is Dacië /Roemenië een Romaans land geworden met een Romaanse taal naast het Italiaans / Frans. Elk land zijn geschiedenis.
Het bruiloftsfeest gaat straks nog door maar daarover morgen meer.
Wij legden vandaag 89km af tussen Oltenita en Ostrov.
Oltenita en Calarasi zijn nijvere stadjes. De aanstekelijke bezigheid drukt zich uit in vele activiteiten. Ook de dorpjes ertussen doen het veel beter dan de dorpen van de voorbije dagen. De transformatie is zichtbaar.
De fabrieken die in de communistische tijd veel werk en activiteit naar de streek brachten liggen er zieltogend bij. Net zoals dat wij dat kennen in onze oude industriële vestigingen. Zie Hoboken, Vilvoorde, de oude borinage bekkens en dichter bij huis Willebroek en Boom - weg chemische, metaalverwerkende bedrijven - nu uiteindelijk stilaan gesaneerd en getransformeerd.
Maar om van een ecologische transitie te spreken? Niet hier? Bij ons wel?
Ook de communistische Amelinckx blokken bladderen af. Renovatie via sociale huisvestingsmaatschappijen is noodzakelijk.
De vis was in deze streek van groot economisch belang. In het alluviaal gebied tussen de Donau en het Donauterras( zo'n dertig meter boven de Donau en soms een km of meer verwijderd van de Donau) heeft men " men made"meren gegraven en steeds met een kanaal met de Donau verbonden. In deze meren is de vis heer en meester, hoewel de blauwe, de witte , de koe-reiger op de loer liggen voor hun voedsel. ( veel kikkers hebben wij niet horen kwaken - en als ik groot zal zijn en sterk , zal ik hem op zijn ....censuur... Slaan). Dus visindustrie.
Gelovig wordt men hier ook meer en meer als wij de wondermooie gedecoreerde kerken en kapellen onderweg zien. Je hoeft niet gelovig te zijn om dit mooi te vinden.
Onze vooraf opgestelde fietsplanning is nog nooit uitgekomen. Wij zien wel waar we uitkomen. Bvb zoals vandaag. Normaal slapen in Calarasi( zo'n 70km). Calarasi is de naam gegeven naar de "postkoetsrijders" tussen Istanboel en Boekarest. De afspanning zoals wij zeggen of Le relais. Hier verwisselden men de paarden en de koetsiers.
Maar wij moesten de Donau overvaren om Constanta te bereiken en dat was maar 14 km verder. Een wondermooi natuurgebied met onze reigers en ooievaars.
En waarom niet in één moeite overzetten en nog eens zeven kilometer verder fietsen er is toch slapen in Ostrov. En de wijngaarden concurreren hier met Frankrijk.
En dan druiven kopen aan een stalletje. De echte natuur smaakt. Eindelijk een druif met smaak.
Nog iets over de Eurovèlo6. De bordjes met de wegaanduiding bestaan niet in Roemenië. Onze goede kaarten helpen en zeker het fietscopmputertje van Frieda. Op haar kan je altijd rekenen.
Maar er zijn geen aparte fietspaden en je deelt de baan met auto's en vrachtverkeer.
Vooral naar wat grotere stadjes is dat soms wel uitkijken.
Beginnen met een bekentenis. Stereotiep vooroordeel. Als ik aan de Bulgaren denk, denk ik aan de Olympische Spelen. Aan de gewichtheffers. Kloeke mannen met armen als balken. In een outfit die doet denken aan een oud badkostuum. De handen wit getalkt. De kaken bol geblazen. En dan nog een oerschreeuw. Bulgaren.
Welnu zo liepen ze hier niet rond. Integendeel. Wel, fijne mensen zoals jij.
Ruse in de morgen is rustig mooi. Een voetgangers - fietsboulevard van ruim 2 km als centrum van de stad. Dan een fietspad van nog eens 2 km door een park. En dan op weg naar de Brug van de Vriendschap. Plezier van het fietsen is dat je bij grensovergangen alle auto's en vrachtwagens voorbij rijdt. En je wordt nauwelijks gecontroleerd. Soms zelfs het paspoort niet laten zien.
Aan het begin en het einde van de vriendschapsbrug staan aan weerzijde op Romeins lijkende tempeltjes met Ionische zuilen. 1952 ------1954 gedagtekend. Sinds de Romeinen geen brug meer.
Onze tocht zou vandaag 91km lang zijn. Met klimmen van 8 en 10%. En een eerste keer pech. Bij het schakelen ketting geblokkeerd. Spaak kapot getrokken.Hersteld.
Een oud euvel van deze fiets. Nochtans ketting en kamwiel precies vervangen voor deze tocht. Dus nooit meer op het kleinste fietsen. En het lukte die 8 en 10.
Het parcours : zie voorgaande beschrijvingen; maar dan een landschap zoals achter Leuven - Bertem- de ijssevallei.
De grootschalige agro-Industrie heeft hier toegeslagen. De vrachtwagens rijden de dorpjes kapot. En toch blijft het mooi fietsen. Soms door Natuurparken.
Nog twee zaken die ons opvallen:
- Roemenië is het land van de straathonden. Op alle plekken en plaatsen liggen ze, snuffelen ze rond, lopen ze wat scheef op hun dooie gemak. Werkelijk er gaat geen 100 m voorbij of er is zo'n exemplaar. Ook tussen de dorpen. "Stratiers". En ze doen niks. Ze lopen zelfs weg als je komt aangefietst. Alleen de stuivende wakers van het erf komen jankend en blaffend achtergelopen. Voorlopig nog niet grommend.
- Dat de kerk met hun zilveren koepels de toon zetten, dat meldden wij al. Maar nu ook langs Roemeense wegen komt men mooie kapellen en kapelletjes tegen. Jezus aan het kruis krijgt de centrale plaats.
De verwachtingen waren hoog. 10km rijd je zomaar niet om. Is het de regen?
Prachtige parken. Groot magnifiek bloemrijk plein : plein van de vrijheid. De vrijheid is ons dierbaar, net als de egalité en fraternité.
Het oude centrum van de stad is groots. De gebouwen met de balkons en ijzeren ballustrades laten de vroegere rijkdom zien. De afbladdering is weliswaar groot en je hoopt dat men nu nog ingrijpt. Het kan nog net.
Deze gebouwen werden op Weense/ Europese leest geschoeid. Joden op de vlucht hadden zich hier gevestigd en de handel gedynamiseerd. De stroom Donau als handelsroute. Grote Joodse families zorgden voor deze florissante stad. O.m. de familie Cohen. Tijdens WOII waren de Bulgaren bondgenoten van de Duitsers. De joden werden niet gedeporteerd. Een fenomeen dat wij niet goed begrijpen. En het is pas bij het begin van de communistische periode dat de Joden deze stad verlieten. Merkwaardige geschiedenis.
Maar hoe het ook zij, er was een Elias Canetti pleintje. Ik mocht naast het standbeeld van grote schrijver gefotografeerd worden.
Afsluiten in een typisch Bulgaars restaurant. Traditioneel aangekleed, ook de obers. Maar geen toeristenval, heel lekker Bulgaars eten.
En als nu nog eens de afbladdering aanpakken....een echte parel.
Wij hebben 77 km gefietst en Donau overgestoken. Wij zitten in een pensionnetje in Ruse. De Bulgaarse parel aan de Donau. Die parel wilde wij ontdekken. Maar zitten nu wat vastgekluisterd, het regent pijpenstelen. Dus straks wellicht meer wanneer de zon terug is.
Wij wilden de oversteek ook doen om hier in Ruse een groet te brengen aan het geboortehuis van Elias Canetti. Vrienden raadden het ons aan om hem te lezen. " De behouden tong" is een meesterwerk. Hoe meedogenloos hij zijn jeugd beschrijft en ook de relatie met zijn moeder. Zonder scrupules. En tegelijkertijd onthou ik dat nooit iets absoluut mag/kan zijn, hoe overtuigd dat je van je eigen gelijk kan zijn. Geen stelsel, geen godsdienst, geen goeroe, geen methode. Wees altijd de eerste dissident van jezelf, zou mijn broer zaliger zeggen.
Canetti meer dan de moeite waard. Canetti was een Sefardische jood.
Hij kreeg ook de Nobelprijs voor de literatuur.
De tocht vandaag was lastig. Iedere voorspeller had gezegd : zeker geen regen voor 12 uur.
Om 8u45 een stortbui van jewelste en niet direct een schuilplaats gevonden.Even toch een afdakje gevonden. En hop terug de fiets op. De druppelregen vergezelde ons ettelijke kilometers. Even een koffiepauze en alleen de dreigende wolken bleven boven ons hangen.
Toegkomen in Giurgiu. St Georges is de patroonheilige van Genua. De man die de draak overwon met zijn lans. Sint Joris plegen wij te zeggen. ( twee jaar geleden een mooie tentoonstelling over Genua en de kunst in Bozar Brussel)
En Genua was ook een handelsdrijvende stadsstaat die net als Venetë zijn handelsmacht wou vestigen overal waar het kon. En zijn naam vestigen. Dus hier ook in Giurgiu. Georgia on my mind, Georgia. Dat is nog Roemenië.
En dan de brug over van 2km800. Na de Romeinen, die wel een brug hadden tussen Roemenië en Bulgarije, is die brug pas in 1954 tot stand gekomen. Lange tijd de enige brug tussen die landen met de Donau als scheidingslijn. Maar heerlijk is haar naam :" de brug van de vriendschap"
Wij sliepen en aten in een aards paradijs. B&B Vila Guilia. De afgesloten grote tuin met schaduwboompjes en prieeltjes met bankjes en tafeltjes. Beelden van Romeinse jongelingen, venusvrouwen, keizerlijke koppen. Een helblauw zwembad.En er speelde zachte jazzmuziek( Ella Fitzgerald) of licht klassiek. Wij lui in een zetel, het gouden lepeltje werd net niet bij onze Lavazza-koffie mee opgediend. " Pluk maar de vruchten in de boomgaard, daarachter." zei de vrouw des huizes. De blozende appelen. Wij begrijpen Eva dat ze er niet kon aan weerstaan. De volhangende pruimenbomen. Je moet niet jantje heten om ze te plukken. De perenbomen in volle dracht. Ertussen de kruiden. Een lange serre met kleurrijke tomaten(zelfde kleuren op onze csa boerderij in Puurs), courgettes, paprika's , alles gegarandeerd bio. En bij valavond wordt ons een Italiaanse pasta en visschotel geserveerd met een lekkere frisse rode wijn. Een fles Grappa werd op de tafel gezet en de kan wijn gevuld. Wij hebben lang van de avond genoten èn van de wijn èn van de Grappa.
Het ontbijt werd geserveerd op de verdieping met open ruime ramen zicht op de hof. Deze ruimte een waar museum met schilderijen en beelden. Ook in het huis waar ze zelf woonden, stonden antieke beeldjes en kunstwerken. Wat doet een zo rijke Italiaan hier in dat paradijs?????wij durven niet verder te denken.
Het was lekker fris om te vertrekken. Luchtig fris windje. En de Grappa en de wijn waren snel verdampt. Het was bewolkt en soms kwam de zon ons een beetje teveel verwarmen. Maar goed tussen 21 en 27 graden hebben wij geen reden tot klagen. Het parcours hetzelfde patroon als de voorbij dagen. Maar opvallend veel gele zonnenbloemvelden, alsof Van Gogh terug tot leven komt.
De kerken domineren in de dorpjes met hun gerenoveerde zilveren koepels, drie of vijf. Na de communistische jaren een revival.
Het communistisch regime heeft in deze streek ook de economie op gang weten te trekken. Chemische bedrijven, textielbedrijven, metaalbedrijven. Daarnaast ook boerderij- coöperatieven. Maar de aftakeling is totaal : overwoekering, kapotte ruiten, spoorwegbeddingen ( die naar de fabrieken leidden) ongebruikt en overgroeid. Ineenstorting. De bevolking in de dorpen ging op zoek naar werk en verhuisde. De achterblijvers berooid. Hun toekomst bedrogen. De fles brengt vertroosting.
Wij zien dorpen die te lang getwijfeld hebben om te zien welke hun toekomst was.
De Europese commissie steunt hier de plattelandsontwikkeling. Wij zien mooie ontmoetingspleintjes en speeltuintjes voor de kinderen. Wij zien de grote zilveren silo's voor de verwerking van de landbouwproducten. Wij zien de fruitopslagplaatsen. Wij zien de grote zware vrachtwagens af en aan rijden. Ja, dat zien wij.
Wij volgen nu al zeer lange tijd de Donau met aan de overkant Bulgarije. Vandaag deden wij 79km. En slapen in Zimnicea. De eerste keer wat problemen gehad om het juiste slapen te vinden vandaar de 79.
In totaal fietstten wij al 1247 km. De kmstand in ons boekje, de gids die wij volgen 1156,5 km.
Gegroet
Joos en Frieda
P.S. Wij leven sinds Roemenië een uur vroeger dan jullie in België. 8 uur bij jullie is hier al 9 uur.
Gisteren sliepen wij in Bechet. De lange, lange tocht ....een zalige douche en een zalig hotelletje.
Vandaag zou de tocht maar 72 km duren. Weer een eindeloze weg. De uitgestrekte velden verbinden de dorpen. Af en toe een wat grotere gemeente.
De mensen wuiven en roepen ons na. Wij brengen op zijn minst even blijdschap in het hart.
Kinderen staan langs de kant van de weg om handje klap te doen. Zoals de volwassenen bij de jeugdvoetbal hun handen uitsteken voor de spelertjes die dan in looppas op de uitgestoken handen slaan. Kindergeluk.
De paarden staan aan een touw gebonden te grazen, ook op de meest afgelegen, plekken; ezels vastgebonden aan hekken; schapenkuddes met hun herder; koewachters liggen in de wei; geitenhoeders met hun kudde op de open velden; mannen met hun stok achter een hoenderkolonie; ganzen kwakkelend op de dorpspleintjes, krijsend als wij te dicht komen aangereden.
Een dorp Garcov, de serres in plastiek, tomaten, paprika's , ..... Het beeld van de vroegere serres in Hoeilaart/ Overijse komt in ons op....in het zelfde glooiende landschap. Overal serres.Glas vervangen door plastiek, druiven door groenten. En je ziet hier dat ze goed boeren. Grote huizen in aanbouw.
Er moet ons iets van het hart.
Wij beschrijven wel de mooie dingen. Maar sluiten onze ogen niet voor de mindere zaken.
Neem nu de afval. Overal, maar werkelijk overal ligt er afval, alle mogelijke plastieke flessen, plastiek tout court...soms echt letterlijk grachten vol. Aan de rand van de dorpen ongecontroleerde vuilnisbelten, walgelijke storten; "vuurke stook" in de dorpen van gedroogd gras en andere zaken uiteraard.
Zestig jaar terug in ons dorp...ook dat was het tuinpad van mijn vader.....
Wij zagen hier en daar toch wel van die sorteerbollen, splinternieuw. Hoop.
Wij slapen nu in Islaz. In een B&B van topklasse. Zit hier mooi een burgermannetje te wezen.
Ooit was het hier anders. 1848. Het jaar van de grote revoluties. Marx schrijft zijn communistisch manifest. Hij wordt ons land uitgezet. ( Indien je de kans krijgt ga zien naar "Marx" gespeeld door Johan Heldenberg, grandioos).
Goed 1848. De "Proclamtie van Islaz". Gelijke rechten voor iedereen ongeacht ras of religie, ongeknecht tegenover buitenlandse machten, emancipatie van de boeren...met 150.000 mensen trokken ze van hieruit in betoging naar Craiova. De regering in Boekarest viel. De machthebbers ( Ottomanen en Russen/ Hongaren) sloegen de opstand neer. 70 jaar later werden de eisen gerealiseerd.
