( wegens slechte internetverbinding gisteren ...een dag vertraging)

Beste lezer,

Als je de duivel over je afroept. (zie het vorig verslagje). Platte band. Wiel eruit. Nieuwe binnenband gestoken. Plakken is voor later. Wij moeten de overzet tijdig halen, anders drie uur wachten.

De dorpjes die wij passeren doen hun best om opgevrolijkt te zijn. Kleurrijke gevels en afwisselende tinten. Nog niet echt Ierland maar toch fris.

Wij hebben geen dinar meer. Gisteren de laatste neergeteld voor ons slapen. Zelfs te kort. Maar de baas zei dat het best o.k. was. Wij hadden eerst gevraagd om met de kaart te betalen, maar dat kon niet. 

De dorpjes zonder bank of automaat.

Wij hebben nog euro's. Zullen ze ze wel willen op de boot?

Mooie tocht op en af, dan door een natuurgebied en dan een dijktocht van een kilometer of vijf langs een verbindingskanaal. Weer vogels gespot.

Wij zijn tijdig aan de overzet te Stara Palanka. Een vriendelijke man wijst ons erop dat hier geen bank is, maar drie kilometer verder wel, de Postbank. Postbank aanvaardt alleen bankkaarten van de Post zelf. "Zes kilometer verder" "De boot?" "aja" "Wij hebben nog 50 euro" "o.k. wisselen" " oef".

De overzet wordt op zijn flank geduwd door een duwboot. De Voorsteven en de achtersteven zijn open, maar beweegbaar met een katrol.

Hij komt aangevaren op een verhoogde grindberm. Voorsteven naar beneden maar past niet op de grindberm. Geen probleem, schoppen bovengehaald, grind geschept en zoveel mogelijk gelijk gelegd. Wij mogen "inschepen" en met ons nog een Israëlitische fietser, twee autochtone mensen en zeven auto's. Overzetje goed geladen. Voor- en achtersteven open. Wij varen op de machtige Donau. Indrukwekkend breed. 500 meter, schatten wij. Een machtig fort waakt over de stroom. Het fort in Ram was het bastion van de Osmanen/Turken. Geen doorkomen aan.

Een eenvoudig ereteken voor de gesneuvelden van WO I.

Na een lekker Turks koffietje klimmen wij sterk. (sterke koffie ook). En verder, op en af op asfalt, niet altijd in de beste staat. De dorpjes doen hun best om vakantie-aantrekkelijk te worden. O.m. Door fiets- en wandelboulevards langs de oever van de Donau te maken en heuse strandjes aan te leggen met zo'n rieten parapluutjes, net echt Bali. Aan de overkant zien we voor het eerst Roemenië. Eèn dorp is nog noemenswaard: Veliko Gradiste. De Romeinen sloegen hier destijds munten, materiaal uit de kopermijnen hier.

Het weer is al de ganse dag dreigend. De weg is mooi. De Donau die zich kronkelt en aftekent tegen de bergen. De dorpjes in de bocht. Wij zijn altijd ontsnapt aan de buien voor en achter ons. En net als wij de opklaringen toelachen, slaat alles dicht. Een wolkbreuk plenst over ons. Proberen een schuilplaats te vinden. Niet eenvoudig middenin het veld. Een kleine drie kilometer scheiden ons van Golubac. Wij komen op een grotere baan met waterspetterend zwaar verkeer. Wij schuilen. Wij gaan info vragen. Druipnat vinden we een klein pensionnetje. Na 73 kilometer slapen wij vlakbij het FORT GOLUBAC. De Donau versmalt hier zienderogen. Hier begint de IJZEREN POORT. Een natuurwonder. Maar daarover morgen meer.

Gegroet

Joos en Frieda