Nog een gedicht. Het werd vele jaren geleden gemaakt. De inspiratie kwam, toen ik naar huis  keerde, 's nachts, na een ontgoochelend gesprek en vol weemoed naar de heldere sterrenhemel keek. Toen bedacht ik ook dat een ontgoocheling niet het einde van je dromen mag zijn.


HOOP

Mijn avondster, zo ver van mij vandaan,

Getrouw heb je me steeds de rust gebracht;

M’n enige hoop, gij licht in donk’re nacht,

Bedroefd, verlaten, kijk ik je flikk’ring aan.

Verdriet, wanhoop, heeft ons tesaam gebracht;

Verloren liefde in dronken, nacht’lijken waan.

Vergaan geluk -  verdwenen schim der maan.

En toch - er is de nacht - een sterre lacht….

Verlaten dan. Verstoten smart… een traan…

een spook alleen. Zo toon ik de nacht mijn dracht:

een dracht van waan ontdaan; van droom vergaan.

En zo verging mijn kracht, mijn laatste pracht.

Ontmaskerd nu, de stuwing eens mijns bestaan.

Een hart dat wacht. M’n ziel, veracht – verwacht…

(gentbrugge 1964)

04-11-2007 om 09:36 geschreven door Jules Maleur

Ik maakte dit blog om mijn literaire ambities als dichter en schrijver van korte verhalen en romans te testen bij een zo groot mogelijk publiek. Ik zal af en toe een gedicht plaatsen of een verhaal,  of een hoofdstuk van een roman waaraan ik werk. Ik zal graag uw reactie en appreciatie als lezer leren kennen. Hoe meer reacties, hoe liever.


Dit eerste gedicht als kennismaking :


Afscheid

De maan en de sterren verdwijnen

Zie de nieuwe zon verschijnen.

Voel de ochtend van de nieuwe dag

Hoop dat je er nog veel beleven mag

Ik zag de jaren en seizoenen gaan

Dacht dat ik eeuwig zou bestaan.

Elk seizoen knabbelde aan mijn tijd

Het saldo minderde tot mijn spijt.

Ik leefde in geluk en verdriet

Nu leef ik enkel nog en geniet.

Ik tel geen dagen en geen uren,

ben blij met bezoek van de buren.

Ik wil niet denken aan wat komen zal

Ik voel mij de schepper van ’t heelal.

Leef  royaal, geniet en denk niet na;

Treur niet wanneer ik morgen ga…

(Heldergem, 21.07.2007)

03-11-2007 om 15:29 geschreven door Jules Maleur