|
De bewoners van Woonzorgcentrum Huize Wispelaere beleefden tijdens Minnestraatkermis enkele dagen bulkend van nostalgie.
Muziek uit een heuse Wurlitzer, de crème de la crème onder de jukeboxen, gaf hun immers de kans hun jeugd muzikaal te herbeleven. De jukebox als teletijdmachine … Frans Ravijts en zijn medebewoners genoten.
Meester Frans Ravijts (82) heeft een carrière in het onderwijs achter de rug. “Ik ben geboren in 1934”, zegt hij. “Uit de oorlogsjaren heb ik weinig herinneringen bewaard, maar de jaren erna, veranderde de wereld zo ingrijpend dat de indrukken van toen me nog duidelijk voor de geest staan.
Alles veranderde: zowel op het vlak van werk, techniek als van onze manier van leven. Plots verschenen jukeboxen in de cafés. Overgewaaid uit de Verenigde Staten. We keken ernaar als naar een witte merel, verbaasd als we waren over de kleurrijke kast, de omvang ervan, de prachtige verlichting en de klankkwaliteit. Vooral echter over de manier waarop de jukebox, zo maar uit zichzelf, na het indrukken van een letter- en cijfercombinatie, de single over het naaldje kreeg. Het achtste wereldwonder, leek ons.”
De kost ? Vijf frank, vandaag 0,12 eurocent waard, volstond om drie singletjes, 45 toerenplaatjes, te beluisteren. “Bovendien”, besluit Ravijts, “gaven drie plaatjes ons de kans drie dansjes te placeren. De cafédochters van toen waren dan ook druk bezet tijdens de zondagavonden. Want dat was de uitgaansdag en ze moesten met iedereen de dansvloer op. Slimmeriken die we waren, lieten we onze keuze altijd op trage nummers vallen. Niet alleen om onze danscapaciteiten voluit maar tegelijk geconcentreerd te kunnen demonstreren, maar onze inspanningen ook te beperken op maximum twee vloertegels. Ik herinner me nog het nummer Vaya con dios uitstekend in een veroveringsscenario.”
“De zondagse uitgaansavond begon trouwens om 18 uur en eindigde zowat vier uur later. Ik denk dat de jongeren van vandaag daar ferm mee lachen.”
Bron : "KRAMIEK" nr 6 - juni 2017 Bewerking : Mi.B.
|
.
.
