'n Gele krokus en een witte hyacint
Stonden te vrijen op een plekkie uit de wind
Ze waren gelukkig, zo blij als een kind
Hij zoende die krokus en zij de hyacint

Hij wilde haar trouwen, die witte hyacint
En ging naar d'r vader om de hand van dat kind
Pa wilde niet weten, dat zijn kind werd bemind
En hij sloeg z'n krokus, z'n bloedeigen kind

En vader zei:
Daar kan niks van kommen, weet wat je begint
Want de kleur van 'n krokus is heel anders als van 'n hyacint
Dat wordt niks als ellende, waar je je ook bevindt
Maar alle geliefden slaan die raad in de wind

Ze trouwden heel stiekem en ze kregen 'n kind
Dat leek op 'n krokus en op 'n hyacint
En alle bollen negeerden de familie hyacint
Maar ach, die hadden daar geen oog voor, want je weet:
Liefde maakt blind

Toen, toen kwam er een expositie 'Van narcis tot hyacint'
Ons echtpaar, dat schreef gelijk in en natuurlijk ook voor hun kind
En kijk, dat kreeg nou als beloning 'n krans met 'n lint
Vanwege z'n stamboom en z'n originele kind

Tekst: Tom Manders