Gekocht. Betaald. Meegenomen.  Maar waar heb ik die spullen nou weer weggelegd? Overkomt u dat ook wel eens? Zoeken. Zoeken. Zoeken. Niet te vinden. En opeens, als je niet meer zoekt, vind je, wat je zocht en ligt het op een heel voor de hand liggende plaats. En daar had je dan natuurlijk net niet gezocht.

Het wordt druk op Scheveningen vandaag. Mooi weer en een Jaarmarkt op de boulevard.
Het zandkasteel wordt 24 of 25 april officieel geopend door een wethouder. Maar dan is het natuurlijk al lang af. Op bijgaande foto zijn zandbouwvakkers nog hard bezig. Vandaag zullen ze wel verder bouwen. Het weer is er prachtig voor.

De zon schijnt mijn werkkamertje binnen. Het belooft weer een fraaie dag te worden. Eén nadeel zit er aan de zon. Ik zie namelijk overal stof; op mijn scherm, mijn pc, mijn toetsenbord en noem maar op. Met somber weer zie je dat stof niet. Dus dadelijk maar met de stofdoek of plumeau het stof verspreiden. De stofdoek of plumeau schud ik later buiten weer uit en dan kan het stof zijn oude werk weer hervatten. Stof echt verwijderen is een schier onmogelijke taak. Zelfs in  stofvrije kamers van ziekenhuizen of bedrijven komt nog stof voor. Foto: opkomende tij, gisteren gemaakt.

Er wordt hard gewerkt aan het zandkasteel dat voor het Kurhaus zal verrijzen. Het weer zit mee: geen regen, weinig wind, licht bewolkt; wat wil een mens nog meer. Wij zijn hier gespaard van de regen, die gelukkig vlak onder Den Haag voorbij trok. Foto: situatie van  omstreeks 16.00 uur vandaag. Morgen weer een nieuwe foto van het kasteel.

Het liep gisteren wel wat anders dan ik verwacht had. Sommige dingen, die ik gepland had zijn in ieder geval wel gelukt. Maar een bespreking laat op de middag was niet in mijn dagprogramma opgenomen. Ik wilde naar het strand om foto’s te maken van het zandkasteel in wording. Ik wilde iemand bezoeken in verband met mijn website schoenendoos. Ik wilde… ja wat wilde ik eigenlijk allemaal. In ieder geval: de dag verliep anders dan ik gedacht had. Foto: vroeger deed ik dit ook graag, maar de laatste jaren komt daar niets meer van.

Ik ben al weer een beetje aan de late kant. Ik moest eerst nog wat andere administratieve dingen doen. Vannacht heeft het hier wat geregend, maar nu schijnt de zon. Misschien wordt het niet zo mooi als gisteren; het kan ook niet altijd een zomerse dag in de lente zijn. Vandaag zijn ze op het strand bezig een groot zandkasteel te bouwen. Dat moet binnen een week klaar zijn en dan blijft het staan tot medio juni. Ik zal er vandaag al vast wat foto’s van maken. Foto: gisteren tijdens een tochtje door de polder.

Mooi weer betekent voor ons naar buiten. Vandaag ging als zo vaak richting Zoeterwoude. Even kaas halen op de kaasboerderij. Daarna genieten van de mooie polder. Vandaag zagen we veel zwanen. In deze tijd moet je niet te dichtbij komen: ze kunnen in de broedtijd behoorlijk agressief zijn.

Vandaag wordt er een nieuw boek over Scheveningen gepresenteerd. De titel is: ‘125 jaar Belgisch Park’ met als ondertitel ‘De ontwikkeling van Nieuw Scheveningen, wonen tussen bad en strand’. Het eerste exemplaar zal worden aangeboden aan de ambassadeur van België, de heer Luc Carbonez. Ik denk dat ik later nog wel terugkom op de inhoud van het boek: ik heb alleen al tegen de titel en ondertiteling enige bedenkingen. Maar misschien wordt er hier voor een goede verklaring gegeven. Ik zal in ieder geval bij deze presentatie aanwezig zijn.

Na twee dagen mist, waarvan 2e paasdag zeer dichte mist, zien we nu het zonnetje door de mistlaag heen komen en zo te zien zal het vandaag een zonnige dag kunnen worden. Het was inderdaad “hij trekt wel op die mist” alleen duurde het wel erg lang. Maar ik vertrouw de zee nog niet erg: daar hangt de mist nog en als de wind uit zee gaat komen, dan zitten we weer in de mist. Afwachten maar. Het is nu nog windstil. Foto gemaakt op 1e paasdag.

Vanmorgen om 07.00 uur stonden wij op; mist rondom en die mist is niet verdwenen. Het is nu 20.17 uur en nog steeds is het mistig op Scheveningen. Neen, vandaag zijn we niet erg enthousiast over het weer. De weersverwachting voorspelt voor morgen hetzelfde weertype, hopelijk krijgen we morgen geen mist en wordt het bij ons een zonnige dag.

Van uit zee trekt een zware mist het land binnen. Dat wordt weer een heel karwei voor de zon. Maar het is nog vroeg. Hij trekt wel op die mist, zei de optimist. Gistermiddag was ik met mijn dochter foto’s maken in de duinen ten zuidwesten van Scheveningen: het Westduinpark: daar wil de gemeente gaan bouwen, maar de provincie moet er op toezien dat de natuur daardoor geen schade ondervindt. Gisteravond onze avondwandeling in het Oostduinpark: konijnen kijken en rondzien naar de reeën. We zagen een reebok en twee –geiten. Een witte bloesem overdekte een van de duinen, waarvan bijgaand de foto. Ik noem dit mooie gebied ‘mijn achterduin’. Ik geniet er iedere keer opnieuw van. Het duin is net als de zee: altijd wisselend.

De zon begint zich aan te kleden en misschien komt hij op zijn paasbest toch tevoorschijn voor de vele mensen, die vandaag de bollenvelden, Scheveningen of het mooie Belgische land willen bezoeken. Een voorproefje van Holland ziet u op de foto. Klik er even op voor een vergroting.

De zon is nog niet op zijn paasbest gekleed. Zal aan het jaargetijde liggen of hij zal nog een beetje lui zijn.

Paaschen, Paaschen,
luide klinke
nu de slag van
lerke en vinke,
nu de stem van
    mensche en dier!
Paaschen, Paaschen,
    wijdt het vier,
wijdt het licht en
pint de lampen
laat den verschen
wierook dampen:
Hallelujah,
    't jok is af
van den dood en
    van het graf!
(Guido Gezelle)

Voor iedereen een Zalig Pasen.

Als je aan de lente in Nederland denkt, dan denk je ongetwijfeld aan de Keukenhof en de bollenvelden. In deze tijd van het jaar is het één groot bloemenfeest in Nederland. Overal in het land zie je langs de wegen de fleurige gele narcissen of andere bolgewassen. En ook mij boeit dat bloemenfeest ieder jaar opnieuw. Als foto dan ook een vandaag gemaakte foto van ergens in bollenland.

We waren er even tussen uit vanwege een verjaardag in Noord-Holland.Gistermiddag er rustig naar toe gereden en vanmorgen rustig terug. Gisteravond werden we getrakteerd op een fikse onweersbui met veel bliksem. Vanmorgen nog even een tocht gemaakt naar Egmond-Binnen en Egmond aan de Hoef in de omgeving van Alkmaar. Bollenvelden gezien in Zuid- en Noord-Holland en honderden lammeren. Morgen is er voor de kinderen lammetjes kijken op verschillende boerderijen. Bollenvelden in de omgeving van Lisse; rechts staat mijn bloempje.

In de late uurtjes van de dag zitten ze in de bomen stil voor zich uit te staren of wat te doezelen in het avondlicht, maar overdag scharrelen ze rond in de duinpannen op zoek naar voedsel. Het is de houtduif: een beetje logge vogel met een - in verhouding tot zijn bolle lichaam - veel te klein koppetje. Je ziet ze niet samen met die broodetende verzwakte stadsduiven. Ze zijn een beetje schuw, maar niet echt bang. Ze maken geen ruzie met andere vogels, maar gaan vredig hun eigen weg.

Even was de zon er vanmorgen, maar nu is die weer verdwenen. Het zal wel een dag van afwisselingen worden. Dat is niet abnormaal in deze tijd van het jaar. Vanmiddag ga ik weer een rondwandeling door Scheveningen maken met een groep van ongeveer 30 personen. Altijd leuk en gezellig. Maar hopen, dat het dan droog blijft. Tijdens een rondwandeling vertel ik meestal niet te veel over de geschiedenis van Scheveningen - dat gaat toch het ene oor in en het andere oor uit - , maar ik wijs meer op de specifieke kenmerken van Scheveningen. Foto: het eerste kerkhof buiten de bebouwde kom in Nederland.

Uiteindelijk na lang zoeken in mijn eigen schoenendoos heb ik toch een foto gevonden van de straat waar ik geboren ben. Op de foto staat de oudste broer van mijn moeder en boven de poort zit zijn echtgenote, mijn tante Door, met hun zoontje Jan, die in 1931 geboren is. Op deze foto is hij ongeveer 5 jaar. De foto is dus gemaakt in 1936. Het huisnummer 31. De oneven kant van de straat. Schuin tegenover deze wagenmakerij van mijn oom, heeft het huis van mijn ouders gelegen, op No 96. Toch weer een stukje van mijn wortels ontrafeld. Wie de fotograaf was, weet ik niet. Ik in ieder geval niet.

Nu weet ik waar ik geboren ben. In mijn eigen schoenendoos vond ik de brandpolis, die mijn vader op 10-10-’30 had afgesloten met de Assurantiemaatschappij De Nederlanden van 1845.

Het betrof het woonhuis aan de Brandtstraat 190 te ’s-Gravenhage. Op die polis staan ook de mutaties vermeld.

Zo wordt op 1 september 1931 een nieuwe woning vermeld: Fischerstraat 153,

vervolgens op 24 oktober 1932 Schalkburgerstraat 96,

op 19 april 1937 Prof. Kaiserstraat 24,

op 19 juni 1962 Vinkensteynstraat 75

en als laatste notering Berenrade 3e op 16 juli 1962.

De datum van de Vinkensteynstraat is een later uitgeschreven toevoeging, want in april 1940 woonden mijn ouders reeds in de Vinkensteynstraat 75.

Ik ben geboren in 1934 en dat betekent dan dat ik, mijn oudste broer Jan en mijn jongere broer Aad in de Schalkburgerstraat 24 zijn geboren.

Het is toch goed te weten waar je geboren bent. Zo zie je maar weer wat voor een informatie in de schoenendoos gevonden kan worden.

Ik ben gisteren nog langs mijn geboorteadres gereden met de bedoeling van dat huis een foto te maken, maar het huis bestaat niet meer. Gek is dat ik aan mijn geboortehuis geen enkele herinnering heb, hoewel ik er toch twee en een half jaar gewoond heb. Sommige dingen verdwijnen in een lege herinnering.

Het zonnetje kwam slechts sporadisch door, maar toch voelde het best lekker aan vandaag.Als je denkt, dat dit een rustige dag zou worden, dan had ik het aardig mis. Vanmorgen heb ik een paar uur zitten praten met Turkse medelanders, die bezig zijn een Turks Museum op te richten. Gezien mijn kennis van de Turkse cultuur ben ik om advies gevraagd. Het was een zeer openhartig en vriendelijk gesprek. Daarom ook een Turks plaatje als foto.

Hij staat er weer. Het grijze standbeeld met de piepstem. Als het weer het toelaat, komt hij slenterend aan, zet zijn opstapje neer, zijn centenbakje voor hem op de grond, wachtend op vooral het jongere publiek. Met zijn ‘pieperdepieppiep’ lokt hij de mensen naar zich toe en de kleine kinderen kunnen een handje van hem krijgen. Publiek trekt hij altijd, deze zilvergrijs geschilderde mimespeler.