Liefde laat twee wezens autonoom en vrij samenleven, zonder dat de één de ander Nodig heeft. men IS er gewoon voor elkaar, maar men versmelt niet. Liefde versterkt de individuele eigenheid van elkeen. Echter kleeft men zich vast aan een ander in verliefdheid, in het sexueel zelf-verlies -wat niets met liefde te maken heeft- dan smelt zijn IK weer weg, in de sfeer van iemand anders Het is pas wanneer hij anderen 'lost' en zijn eigen Structuur uitbouwt, in Zelfliefde, dat hij in staat zal zijn om goede relaties met anderen te beleven. Zolang een mens zich emotioneel afhankelijk voelt van anderen, zal hij compromissen sluiten om de anderen te voldoen, maar die indruisen tegen de eigen verlangens of natuurlijke aard van zijn. Hij zal ten allen tijde zichzelf moeten zijn, naar waarheid spreken en handelen uit zijn diepste Zelf, Zelfs, al loopt hij hierbij het risisco dat de ander een keer boos wordt of in een ernstige discussie zal treden met hem. Wanneer hij wérkelijk Zichzelf als Ik zal worden dan zal hij niet langer bevreesd zijn dat de ander hem zal afvallen, omdat hij nu ronduit zijn hoogsteigen Plaats heeft ingenomen; en of men hem nu liefkoost of beschimpt, of een ander het nu eens of oneens met hem is.. dit speelt geen enkele rol meer. Hij IS nu IN DE VREUGDE van ZIJN ZELF; en GEEN ANDER kan hem nu nog wegleiden van deze vreugde. Hij staat niet langer toe dat het VERDRIET dat in hem aanwezig is: hij is Blij om zichzelf te zijn; hij laat de anderen los, hij is sterk en één en al solidair met zichzelf Zijn leven valt of staat niet langer met een kwaad of lief woord van een ander. xxx x
17-05-2006 om 00:00
geschreven door Doetsi
|