HOOFDPIJN xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Er zijn van die mensen die een formidabel geheugen hebben. Je hoeft ze maar één keer iets te vertellen en ze vergeten het nooit meer. Zo wordt verteld van een man die op drie verschillende wetenschappelijke gebieden is gepromoveerd, dat hij in staat is een gesprek te voeren en tegelijkertijd een boek te lezen. En van Thomas van Aquino wordt verteld dat hij in staat was twee boeken tegelijkertijd te dicteren. Hij had daarvoor de beschikking over twee secretarissen die in twee verschillende kamers zaten. Thomas van Aquino wandelde dan van de ene kamer naar de andere en dicteerde iedere keer een zin, dan weer van het ene boek, dan weer van het andere.

Wanneer u nu mocht denken dat dat simpel een trucje is dat iedereen kan leren, moet u eens proberen de krant te lezen en tegelijkertijd een gesprek aan tafel te voeren. Dat lukt maar een enkeling. De meesten van ons komen in de problemen omdat ze óf de krant lezen en de rest van het gesprek aan tafel niet volgen, óf aan tafel meepraten en niets van de krant meekrijgen. Dat is maar goed ook. Als je alles zou onthouden, zou je altijd hoofdpijn hebben, zei Piet Sterckx al, en hij heeft groot gelijk. Nu hoop ik niet dat u me vraagt wie Piet Sterckx is, want dat weet ik niet. Maar je hoeft helemaal niet wereldberoemd te zijn om toch heel rake dingen te kunnen zeggen. Altijd alles onthouden, dat is bepaald geen pretje. Dat is nog eens wat anders dan een fotografisch geheugen, zoals die wetenschapper het had, over wie ik u in het begin vertelde. Dat is ook heel wat anders dan een geweldig concentratievermogen, zoals Thomas van Aquino dat had, zodat hij twee totaal verschillende boeken tegelijkertijd kon dicteren. Nee, wanneer je altijd alles zou onthouden, dan zou je ook ieder detail van het leven steeds weer met je meedragen. Dan zou je nooit kunnen vergeten wat iemand ooit eens tegen je had gezegd. Dan zou je nooit meer onbevangen tegenover anderen kunnen staan. Eerlijk gezegd lijkt het me een nachtmerrie, wanneer je werkelijk alles altijd zou onthouden. Wat een gigantische hoop nutteloze informatie zou je moeten meedragen. Maar ook, wat een onvoorstelbare hoeveelheid aan bedrog en leugens zou je telkens maar weer te binnen schieten. Terwijl de mensen allemaal al lang weer vergeten zijn hoe ze tegen je deden, kun jij er maar niet overheen stappen, want je bent niet in staat het te vergeten. Toch is er Iemand Die alles onthoudt. Hij heeft heel de wereld gemaakt en alles wat daarmee verband houdt. Ik heb het over God. Maar Hij vergeet helemaal niets. We hebben er eigenlijk nauwelijks een voorstelling van wat dat betekent. Want God ziet niet alleen de dingen die Hij 'persoonlijk' meemaakt, zoals dat bij ons het geval is. Wij zien en beleven eigenlijk alleen maar de dingen die ons persoonlijk overkomen. Maar God overziet het geheel van Zijn schepping.

Wij zien zo nu en dan een kleine selectie uit het wereldgebeuren. Dat wil zeggen, we zien op het journaal het een en ander van de dingen die gebeuren op de wereld. Maar God heeft geen journaal nodig. Hij ziet alles, tot in de kleinste, tot in de verschrikkelijkste details, en Hij onthoudt alles. Het kan niet anders of dat moet Hem veel verdriet doen. Want het is Zijn eigen schepping. Het is de mens, de bekroning van Zijn schepping, die er zo'n puinhoop van heeft gemaakt, dat het onrecht de wereld lijkt te regeren. Want laten we nu niet doen alsof we het allemaal niet weten; voor iedereen die zijn ogen niet in zijn zak heeft, is het duidelijk dat de wereld bepaald niet door recht en gerechtigheid, door liefde en mededogen, door hulpvaardigheid en opofferingsgezindheid wordt geregeerd. Natuurlijk, je vindt wel rechtvaardige, liefdevolle en hulpvaardige mensen. Maar ze vallen op. Het zijn de uitzonderingen. De doorsnee mens is vooral bedacht op zijn eigen belang. Hij is vooral uit op het verbeteren van zijn eigen leefomstandigheden. Wij leven vaak in de eerste plaats voor onszelf.

In feite leven wij helemaal langs de bedoelingen van God. We trekken ons niet veel van Hem aan. En Hij ziet dat iedere keer weer opnieuw en onthoudt het allemaal. Nog eens, dat moet Hem verschrikkelijk veel verdriet doen. Soms probeer ik me te verplaatsen in Zijn gevoelens. Wat zou ik doen wanneer mijn schepping me op een soortgelijke manier in de steek zou laten, me aan de kant zou schuiven, zoals wij mensen dat hebben gedaan met onze Schepper? Ik weet het niet. Maar ik denk niet dat ik mijn leven zou hebben willen geven om die schepping te redden van de ondergang. Ik denk dat ik de hele bende op de schroothoop zou hebben gegooid. Maar God heeft dat niet gedaan. Hij heeft er alles voor overgehad om ons een nieuw leven te kunnen geven.