Jezus’Lijden.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een korte beschrijving van Jezus lijden. Wat Hij voor ons heeft gedaan. Vrijwillig. Wetend wat Hem te wachten stond.

Het bloed zweten

Het begon na het laatste avondmaal. Jezus ging met zijn discipelen naar de Olijfberg en bad daar de hele nacht. Tijdens het bidden bereidde Hij Zich voor op de gebeurtenissen van de volgende dag. Hij wist wat Hem wachtte en daardoor stond Hij onder grote psychische druk. Hij zweette bloed.

Dit is een bekend medisch verschijnsel en heet hematidrosis. Het komt soms voor, wanneer mensen onder zeer grote psychische spanning en extreme stress staan. Door de ernstige stress komen chemische deeltjes vrij, die de haarvaten in de zweetklieren afbreken. Hierdoor vinden daar kleine bloedingen plaats en komt het zweet er samen met het bloed vermengd uit. Er is sprake van een klein bloedverlies.

Hematidrosis heeft nog een ander effect op het lichaam. Het maakt de huid heel erg teer en gevoelig. De geseling van Jezus door de Romeinse soldaten was daarom nog eens extra pijnlijk.

Laat ons oog daarbij alleen gericht zijn op Jezus, de leidsman en voleinder des geloofs, die, om de vreugde, welke voor Hem lag, het kruis op Zich genomen heeft, de schande niet achtende, en gezeten is ter rechterzijde van de troon Gods. (Hebreeën 2:12)

De geseling

De Romeinse geselingen stonden bekend om hun ontzettende wreedheid. Normaal bestonden deze uit negenendertig zweepslagen, maar vaak waren dat er meer. Dat hing ook af van de stemming van de soldaat die geselde.

De zweep die door de soldaat gebruikt werd bestond meestal uit gevlochten leren riemen, waarin ijzeren balletjes gevlochten waren. Wanneer de zweep de huid raakte, veroorzaakten de balletjes diepe blauwe plekken of kneuzingen.

De daaropvolgende slagen deden die blauwe plekken openbarsten. Aan de zweep zaten ook nog scherpe botsplinters, die diep in het vlees sneden. De rug werd zo aan flarden geslagen, dat de ruggengraat soms zelfs zichtbaar werd door de vreselijk diepe sneden. De geseling kon het hele gebied bestrijken van de schouders, over de rug, naar de billen en de achterkant van de bovenbenen.

Terwijl het geselen doorging verscheurden de slagen de onderliggende skeletspieren en lieten flarden bloedend vlees achter. De aderen werden blootgelegd, en zelfs spieren, pezen en ingewanden werden zichtbaar. Velen stierven door zo'n afranseling. Het slachtoffer leed in ieder geval ontzettend veel pijn en raakte in een hypovolemische shock. Dat betekent dat iemand aan de gevolgen van ernstig bloedverlies lijdt. Dit veroorzaakt vier dingen:

Ten eerste slaat het hart op hol om het bloed rond te pompen dat er niet is.

Ten tweede daalt de bloeddruk, wat flauwvallen of ineenstorten veroorzaakt.

Ten derde stoppen de nieren met de productie van urine om de overgebleven hoeveelheid bloed op peil te houden.

Ten vierde krijg je hevige dorst omdat het lichaam kermt om vocht vanwege al het verloren bloed.

Jezus was in zo'n hypovolemische shock toen Hij wankelde op weg naar Golgota en uiteindelijk in elkaar zakte en aan het kruis zei Hij: Ik heb dorst. Door de vreselijke gevolgen van de geseling is het zeker dat Jezus al in een zeer ernstige toestand verkeerde, voordat Hij gekruisigd werd.

Maar om onze overtredingen werd hij doorboord, om onze ongerechtigheden verbrijzeld; de straf die ons de vrede aanbrengt, was op hem, en door zijn striemen is ons genezing geworden.(Jesaja 53:5 )

De kruisiging

Jezus werd neergelegd. Zijn armen werden gespreid en aan het dwarshout vastgespijkerd. Het dwarshout was in dat stadium nog gescheiden van de staande balk, die permanent in de grond stond.

De Romeinen gebruikten nagels van dertien tot zeventien centimeter lang, met een scherpe punt. Ze werden door de polsen heen gedreven, een aantal centimeter onder de handpalm, zodat de hand goed bleef vastzitten. Wanneer de spijkers door de handpalmen zouden geslagen worden, zou de huid door het gewicht gaan scheuren en zou Jezus van het kruis zijn afgevallen.

De spijker ging door dat deel van de pols waar de mediane zenuwbaan loopt. Dat is de grootste zenuw die naar de hand loopt. Deze werd verbrijzeld door de spijker die er in geslagen werd.

De pijn die dit veroorzaakte is verschrikkelijk. Wanneer wij onze elleboog stoten en ons 'telefoonbotje' wordt geraakt is dat heel pijnlijk. Dat is een andere zenuw, de ultra-zenuw. Stel je voor dat je een tang neemt en die zenuw kapotknijpt. Dat effect is vergelijkbaar met wat Jezus voelde. De pijn was absoluut ondraaglijk.
Er was eigenlijk geen woord in de taal om die pijn te beschrijven. Er is in die tijd een woord voor bedacht om de folterende pijn van de kruisiging te omschrijven. In het Engels kennen we het nog: excruciating.

Jezus werd na dit vastnagelen opgehesen en daarna kwam het dwarshout op zijn plaats aan de verticale paal. Daarna werden spijkers door de voeten van Jezus geslagen. Ook hier zijn de zenuwen in zijn voeten kapotgedrukt, wat een soortgelijke pijn heeft veroorzaakt.

Door het hangen aan het kruis zijn de armen van Jezus onmiddelijl uitgerekt en waarschijnlijk zo'n vijftien centimeter langer geworden. Tevens zijn beide schouders uit de kom geschoten.

Want God heeft zoveel liefde voor de wereld, dat Hij Zijn enige Zoon heeft gegeven; zodat ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat maar eeuwig leven heeft. (Johannes 3:16 )

Zijn dood

Wanneer iemand in zo'n verticale positie hangt is de kruisiging in wezen een folterend trage dood door verstikking. De belasting van de spieren en het middenrif brengen de borst in de ademstand. Daardoor moest Jezus, om te kunnen ademen, zich met zijn voeten omhoog drukken. De spanning op de spieren van het bovenlichaam wordt daardoor een ogenblik minder. Maar door het opdrukken scheurt de spijker door de voet, om uiteindelijk vast te blijven zitten tegen de voetwortelbeentjes.

Nadat Jezus erin geslaagd was om uit te ademen, kon Hij zich weer ontspannen en een keer inademen. Opnieuw moest Hij zich opdrukken om uit te ademen, terwijl zijn bebloede rug langs het ruwe hout van het kruis schraapte. Dit ging door, meer dan drie uur lang, tot Hij volkomen uitgeput raakte en zich niet meer kon opdrukken om adem te halen.

Toen zijn ademhaling vertraagde, raakte Hij in een toestand die respiratoire zuurvergiftiging wordt genoemd. Het kooldioxide in het bloed wordt opgelost in koolzuur, waardoor de zuurgraad van het bloed stijgt. Dit leidt uiteindelijk tot een onregelmatige hartslag. Toen het hart van Jezus onregelmatig ging kloppen, wist Hij dat Hij op het punt stond om te sterven. Hij kon nog uitbrengen: 'Vader, in uw handen beveel Ik mijn geest'. Vervolgens stierf Hij aan een hartstilstand.

Dit heeft Hij gedaan, dit is Zijn liefde. Hij stierf voor ons, zodat wij zouden leven.

En voor allen is Hij gestorven, opdat zij, die leven, niet meer voor zichzelf zouden leven, maar voor Hem, die voor hen gestorven is en opgewekt. (2 Corinthe 5:15)

en stelt uw leden niet langer als wapenen der ongerechtigheid ten dienste van de zonde, maar stelt u ten dienste van God, als mensen, die dood zijn geweest, maar thans leven, en stelt uw leden als wapenen der gerechtigheid ten dienste van God. (Romeinen 6:13)

Leef dan voor Hem!