We kijken uit naar Kerstmis, 25 december, de dag waarop we de geboorte vieren van onze Verlosser, de komst van God in onze wereld. Velen kijken op dit moment echter vooral uit naar een andere dag, 21 december, de dag waarop de Maya kalender eindigt. Tienduizenden hebben zich teruggetrokken in de bergen van Guatemala, de bakermat van de Maya cultuur, om het einde van de wereld af te wachten.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De Maya's berekenden kosmische cycli van 5200 jaar, waarop in hun mythologie steeds een tijdperk afloopt en een nieuw begint. 21 december is het zover. Na 26000 jaar gaat een vijfde cyclus ten einde, wat bij de Maya's nog extra dramatiek heeft. Op die dag staan de zon en de aarde in conjunctie met het centrum van de Melkweg.

Ook christendom en bijbel kennen grootse eindtijd profetieën, maar die worden steeds gegeven als oproep aan de mens, als oproep tot bekering, een oproep om waakzaam te zijn en ons geestelijk voor te bereiden op de ontmoeting met de Heer.

Hij die 2000 jaar geleden kwam als kind, verborgen in weerloosheid en armoede, zal terugkomen in majesteit en glorie. Jezus zelf maant ons de tekenen van de tijd te zien en verantwoordelijkheid te nemen. Vele mystici en zieners wijzen op onze tijd als een tijd met apocalyptische betekenis.

Het Kind van Betlehem zal komen als Koning, in de wereld, in de geschiedenis en in ons eigen leven. Dat laatste zullen we in ieder geval allemaal meemaken. Eens zullen we voor Hem staan, en Hem zien zoals Hij is, de Zoon van God, de Koning van hemel en aarde. Dan zullen we beseffen wat een enorm voorrecht het was om in dit leven al met Hem verbonden te zijn door geloof. Tenminste als je geloof echt is, en het je leven tekent. We zullen Hem in de armen vallen, en Hij zal ons binnenleiden in zijn Koninkrijk. Alleen Hij is de Weg, de Waarheid en het Leven voor iedere mens.

De realiteit van geestelijke dingen

Kortgeleden zag ik een documentaire over een Amerikaanse professor, Howard Storm, een overtuigd atheïst. In zijn colleges spotte hij regelmatig met God en geloof. Een studente, een zuster, besloot voor hem te gaan bidden. Ze moest het 13 jaar volhouden. Toen werd hij ziek, zweefde op de rand van de dood, en kreeg een bijna dood ervaring. Het zette zijn leven op de kop. Hij zag wel het Licht, maar werd steeds dieper getrokken in de duisternis. Paniek overviel hem. Uit zijn kindertijd herinnerde hij zich een gebedje tot Jezus, en bad voor het eerst na vele jaren. Ineens stond de Heer naast hem en trok hem weg voor de poorten van de hel. Daarna werd hij in de geest meegenomen naar andere werelden. Geheimen werden hem geopenbaard. Wat hij heeft ervaren, noemt hij hyper realiteit. Dit aardse leven in vergelijking daarmee een soort halfslaap, waaruit we bij de dood zullen ontwaken. Howard Storm heeft het nu tot zijn missie gemaakt om mensen Jezus te doen kennen als hun enige Redder en Verlosser, en hen te doordringen van de realiteit van geestelijke dingen.

Velen zien niet die grootsheid van hun leven. Wat er na de dood komt, zien we wel, denken ze. Een grandioze vergissing. Wat er dan komt staat niet los van wat er nu is. Wat je hier zaait, zul je daar oogsten. Wat je hier uitstrooit aan liefde, waarheid, gerechtigheid, aan trouw, geloof en gebed, daaruit wordt je eeuwige kleed geweven.

Dit is geen tijd om toeschouwer te zijn, maar om ons voor te bereiden op de dingen die komen gaan. Een tijd om te strijden tegen alles wat kwaad is in onszelf en om ons heen, om te groeien in geloof, hoop en liefde, om vergeving te vragen waar nodig en verzoening te bewerken waar mogelijk. We hebben hoop, niet omdat we zonder zonde zijn, maar omdat 2000 jaar geleden dit Kind geboren is, de Zoon van God, om onze zonden te vergeven, onze lasten te dragen, en onze wonden te helen. Moge velen dezer dagen in het Kind van Betlehem hun Koning en Verlosser herkennen, en door Hem innerlijke vrede, en eeuwig leven en geluk oogsten.