Dit verhaal van een geloofsheld raakt mijn hart toen ik het las. Hoeveel vertrouwen en passie moet deze man wel niet hebben gehad voor God??

Vertaald uit "The mission of an evangelist", blz. 267/268, door Marten Visser

Het was 15 april 1912 toen de Titanic, met 1517 mensen aan boord, zonk in de ijskoude wateren van de noordelijke Atlantische Oceaan. Het grootste en meest luxueuze schip van haar tijd verging, en herinnerde de wereld weer aan de kwetsbaarheid van ons mensen. Maar het verhaal van de Titanic is niet slechts het verhaal van een historische tragedie. Er is ook een verhaal van heldenmoed en onwankelbaar geloof.

John Harper was aan boord van de Titanic toen ze uitvoer op haar eerste reis vanuit Southampton, Engeland. Hij was een evangelist afkomstig uit Glasgow, Schotland, en was in heel Groot-Brittannië bekend als een begaafde en gepassioneerde prediker die door zijn preken velen tot Christus leidde. In 1912 ontving dominee Harper een uitnodiging om te spreken in Moody Church, Chicago. 11 april 1912 ging John Harper aan boord van de Titanic.

Aan boord waren een paar van de rijkste mensen ter wereld. Terwijl vele passagiers spraken over zakendeals, aankopen en materiële verlangens, sprak John Harper met anderen over de liefde van Christus. In de dagen voor de tragedie, vertelden overlevenden later, zag men Harper het leven leiden van een man van God: vriendelijk en, waar hij kon, sprekend over de liefde van Christus.

Op de avond van 14 april, terwijl passagiers aan het dansen waren in de balzaal en hun geluk probeerden aan de kaarttafels, stopte John Harper zijn dochter in bed en las hij zijn bijbel, zoals elke avond. Om tien over half twaalf raakte de Titanic een ijsberg. Het "onzinkbare" schip was ten dode opgeschreven. Omdat ze het niet geloofden, of omdat ze zich er niet van bewust waren, gingen de passagiers verder met hun pleziertjes. Pas toen de bemanning een serie alarmseinen de lucht inschoot, realiseerden de passagiers de ernst van hun situatie. Chaos volgde. Het gebeurde allemaal zo snel.

Maar John Harpers reactie geeft ons een historisch voorbeeld van moed en geloof. Harper maakte zijn dochter wakker, tilde haar op en wikkelde haar in een deken voordat hij haar het dek opdroeg. Toen kuste hij haar gedag en gaf haar over aan een bemanningslid die haar in reddingsboot 11 zette. Harper wist dat hij zijn dochter nooit meer terug zou zien. Op zesjarige leeftijd zou zij wees worden.

Toen gaf Harper zijn zwemvest aan een medepassagier, daarmee elke hoop op eigen overleven opgevend. Van een overlevende weten we dat hij riep: "Vrouwen en kinderen en onbekeerden in de reddingsboten!" Hij begreep dat er iets belangrijkers was dan deze verschrikkelijke ramp te overleven. Hij begreep dat er mensen waren die niet voorbereid waren op de eeuwigheid.
Terwijl om hem heen de wanorde en de geluiden van doodsangst doorgingen, richtte Harper zich op zijn door God gegeven levensdoel. Overlevenden vertelden dat ze hem op het opperdek op zijn knieën zagen liggen, omringd door doodsbange passagiers, biddend voor hun zaligheid. Om tien over half drie 's nachts zonk de Titanic weg in de Atlantische Oceaan. Boven haar graf liet ze een paddestoel van rook en stoom achter en, tragisch genoeg, meer dan 1.000 mensen, waaronder Harper, die voor hun leven vechtten in het ijskoude water. Het lukte Harper om een stuk wrakhout te vinden waar hij zich aan vast kon klampen. Snel zwom hij van de ene naar de andere drenkeling en drong er bij hen op aan hun vertrouwen op Jezus Christus te stellen. Terwijl in het aangezicht van de dood anderen de dwaasheid van alles waar ze in hun leven druk mee geweest waren onder ogen moesten zien, werd John Harpers doel om anderen voor Christus te winnen alleen maar belangrijker.

In het water bewoog John Harper zich zo goed als mogelijk voort en sprak met zoveel mogelijk mensen. Zijn vraag was: "Is uw ziel gered?" Als mensen niet gered waren, of als ze de vraag niet begrepen, dan legde hij zo snel mogelijk het Evangelie uit. Al snel bezweek John Harper voor de ijzige zee. Maar tot zijn laatste moment ging deze onvermoeibare man met zijn onwankelbare geloof door met waar hij voor leefde: het winnen van verloren zielen.

Een persoon herinnerde zich: "Ik ben een overlevende van de Titanic. Ik was één van slechts zes mensen die uit de ijskoude wateren van die verschrikkelijke nacht getrokken werden. Net als de honderden om me heen, was ik aan het worstelen met de koude, donkere wateren van de Atlantische Oceaan. Het gejammer van degenen die omkwamen klonk om me heen, toen er een man voorbijdreef die me toeriep: "Is uw ziel gered?" Toen hoorde ik hem naar anderen roepen, tot hij en iedereen om me heen wegzonk onder de golven. Daar, alleen in de nacht, met twee mijl water onder me, riep ik het uit tot Christus. Ben ik John Harpers laatste bekeerling?