|
1978-04-23-zo, op anker, Bagnoli bij Napels
Lieve allemaal, ik heb gisteren niet geschreven want ik was pompaf moe.
We zijn naar Napels, Pompeï en de Vesuvius geweest. Vandaag ben ik ook doodmoe. Slaapwel.
1978-04-24-ma, tegen de kaai, Bagnoli
Vannacht zijn we tegen de kade gaan liggen. Op ± 500 m van de bewoonde wereld. Dat valt dus mee.
Zaterdag zijn we naar Pompeï geweest. Dat viel enorm tegen. (een toeristenfuik heet zoiets nu)
Eigenlijk zoudt ge zoiets in ’t putteke van de winter moeten gaan zien, dan zijn er het minste toeristen.
En eerst een boekske kopen, twee dagen voorzien om het allemaal tegoei te lezen en wanneer ge
alles weet, dan pas gaan kijken. Want iets opzoeken terwijl ge er voor staat is ondoenbaar.
Al die kwetterende Italianen met hun krijsende kinderen, ge kunt u met moeite inbeelden dat daar 2000 jaar geleden
andere mensen rondgelopen hebben. Neenee, ik ga dat eens over doen op het gemakske, wanneer het er stil is.
Zo stil dat de spoken van vroeger terug durven komen. Dan heb ik er tenminste wat aan.
We zijn gaan eten waar de gids voor ons gereserveerd had. Oerstom natuurlijk, maar FarFigura (2de mecanicien)
was de baas en liet dat gebeuren en wij moesten wel mee natuurlijk.
Ze stonden daar met een 7derangs orkestje van drie man te kwelen van
sole mio & bella napoli & arrivederci roma en ander kul. We konden mekaar niet meer verstaan.
Toen heb ik mijn postkaarten maar geschreven. Zijn ze toegekomen? En mijn vorige brief?
Dat restaurant zat vol autocar-mensen. Vol = ± 300 mensen. Never again. Blèrk.
De gids had ons in Napels zelf al laten uitstappen bij een camee-atelier. Hij heeft daar een percentje natuurlijk.
’t Was wel interessant om zien hoe camee gemaakt wordt.
Na het middageten gingen we naar de Vesuvius. Yvonne heeft een ambetante voet, dus zij bleef beneden.
De matrozen trokken elk met een fles ongekoelde witte Lacrima Christi naar boven & rolden strontzat terug naar beneden.
Ik ben tot helemaal boven geraakt en de deckboy ook. Die zweeg tenminste.
Zo heb ik Meneer Vesuvius op mijn dooie gemakske kunnen bekijken. Prachtig hoor.
Maar als ik dat begin te beschrijven ben ik morgen nog niet aan het einde van mijn brief.
Om 17h wij terug het buske in & naar ’t bootje dat ons terug naar het schip moest brengen.
Die twee zatte spagnolen kotsten hun zetel onder. Wij allemaal een kop als vuur natuurlijk,
het was een gloednieuw en kraakproper buske. De chauffeur heeft een serieus drinkgeld gekregen van de marco,
maar ondertussen stinkt het hé. Zijn buske bedoel ik, niet het geld. Geld stinkt niet. Geld stinkt nooit.
Eén zatte spagnool viel bijna tussen het bootje en de gangway toen we aan boord klommen.
De cdt ziet dat van daarboven allemaal gebeuren.
Yvonne en ik gaan aan de middagafwas en FarFigura gaat de mess binnen.
Gaat dat stuk folie de grandeur toch niet vertellen dat we last gehad hebben met twee van de matrozen!
Den uil! De volgende dag konden die twee bij de cdt komen.
Maar de chef mecanicien heeft FarFigura zijn saus gegeven he: hij had het niet aan cdt moeten vertellen.
Ten eerste, die komt dat zo ook wel te weten.
Ten tweede, FarFigura moest nog 6 maanden of langer werken met de spagnolen.
Nu kan hij zich verwachten aan pesterijen natuurlijk. Daar geef ik ze gelijk in. ’k Zou ’t misschien ook doen.
Maar FarFigura is een kaffer. ’k Zal hem wel eens beschrijven wanneer ik geen nieuws heb, op volle zee of zo.
Gisteren was het zondag en waren we vrij van 13h tot 17h. ’k Begin na een week zon al wat kleur te krijgen.
Op weekdagen is het maar twee uurkes per dag. Dat is rap om. Gisteren was het 2x zo lang. Zalig die zon,
maar ik word er wel doodmoe van. Ge slaapt niet echt en loom dat een mens wordt! Mijn hersens kookten bijna.
Alles is van metaal. Dat voelt ge nogal. Daarna een koude douche en een ijskoude pint. Goed.
’s Avonds zat ik bij Henri & Yvonne en de marco was daar ook. Ze praatten over de moeilijkheden en de perikelen
die een mens heeft bij het naar huis bellen. Zun maar kletsen over telefoneren. En ineens moest en zou ik naar huis bellen.
Goed, de marco en ik naar zijn station. We lagen gisteren nog op anker, het kon dus nog. Lijn bezet.
Ik bel naar Lieve, ik maak een afspraak om vanavond te bellen en nu is de marco er niet, hij is aan de wal. *
En zonder hem gaat het niet, mag het niet.
Het gaat via Radio Napels naar Radio Oostende en dan over telefoon naar Brussel. Merde die rotte marco!
Nu zit gelle ginder te wachten op foon en ik zit hier te schrijven.
Vanmiddag ben ik met een paar mensen aan de wal geweest, naar ’t centrum. Goedkoop vervoer,
2 fr (= 50 lires) voor de tram heen en 62 fr (= 1600 lires) voor een taxi terug.
Ik moest eerder terug naar boord dan zij en ik vroeg waar ze nog zoal dachten henen te gaan.
- Naar ’t museum.
- Welk museum?
- ’t Museum van Napels.
- Wat staat daar allemaal te bezien?
Toen werden ze heel, héél vaag.
- Opgegraven dingen van Pompeï en zo … enne schone kunsten en zo …
En ik moest vanavond voor hen geen tafel dekken. Ze aten niet aan boord.
- Marco, en mijn telefoontje vanavond? vroeg ik.
- Morgen, zegt die smeerlap, of vanavond, misschien. *
Ik denk dat ze naar het museum van blote kunsten zijn. En zo …
En de marco kan het syf krijgen! Het is nu 22 h en hij is nog niet aan boord.
Mijn inkopen waren niet veel zaaks. De meeste winkels waren dicht tsn 14h & 16h wegens siësta.
’k Heb wel een parfumerieke open gevonden en daar heb ik mijn reserfke deo gekocht. Hier aan boord hebben ze enkel
spuitsprays & dat is slecht voor onze ozonlaag he mensen, dus die gebruiken we niet meer he.
Zo zijn wij nu zie. Is da ni wel da? En in rollerkes of sticks hebben ze ook frisse snufkes.
En 5 aanstekers (blauwe) en reserve mascara en ik ben een cynar gaan drinken. Allemaal helemaal alleen,
gelijk een grote meis en in het Italiaans want in Bagnoli spreken ze geen noot Engels.
Over die Hitalianen (rokkenjagers) overdrijven ze nogal hoor. Dat zijn beleefde mensen met grote boulevards.
Sinds rue des Chandeliers (Brussel) blijf ik graag op de grote boulevards. Er zijn geen, nul, noppes warenhuizen.
Allemaal kleine winkels in Bagnoli.
Napels is een mooie stad, tegen heuvels opgebouwd. Veel balkonnetjes, planten, wasgoed en snotneuzen.
Steile, smalle straatjes om het zonlicht van de gevels weg te houden. De geur van verse vis en fruit.
Allemaal fletse roze, gele of turkooise gevels afgewisseld met vaalbruin of lichtgrijze. Kleur is er genoeg.
Da’s eens iets anders dan alleen maar water. Amaai, ik zaag nu al over monotonie op zee,
wat gaat dat zijn wanneer we aan de grote oversteek beginnen. Dan is het voor écht.
Het is hier nu 23 h, dus 22h in België. De marco kwam er juist door.
We hebben 3 x geprobeerd maar we krijgen géén contact * met Radio Napels. (hier staan dan drie krachttermen)
Morgen schrijf ik misschien over de shipchandler en bijverschijnselen. Dag brave kinders allemaal.
En schrijven naar mij he, of ik geef geen vat wanneer ik thuiskom. Na!
PS: ik heb voor mijn plantjes hangers gemaakt in touw. Zo zijn ze ook scheepsvast.
* Bij heel dat telefoonverhaal hoort nu een woordeke uitleg, maar dat is voor later misschien.
m, toen 26j en het bleuke onder de opvarenden - tekst uit de scheepscorrespondentievan toen - https://nl.wikipedia.org/wiki/Lacryma_christi , https://en.wikipedia.org/wiki/Cynar
|
