Twee germanisten samen! En dat hoort men er aan, volgens mij. Ze begrijpen mekaar met een half woord. Het gesprek vloéit. Op 03min23 hebben ze het efkes over een typetje van Bart Peeters, Joe Roxy. Omdat Verdickt Limburger is?
Op 07min32 : de stroming van de rivier pakt u mee. Dat is ook heel raak, vind ik. Mits een aantal voorzorgsmaatregelen (anticonceptie bvb), kijken waar het leven u naartoe voert.
En kijken naar ogenschijnlijk banale situaties vindt ik ook heel fijn. Meer dan fijn. Het is gewoon het leven. Gewoon leven.
Dit is een brief vol geloop en gedoe. Een van de redenen is dat we toen geen telefoon hadden. Niet nodig voor de korte periodes dat we in België waren, er was een telefooncel op de hoek van de straat, toen in Borsbeek. Een andere reden was dat ik toen zeer sterk geloofde in aanwezigheidspolitiek. Ter plaatse zijn om iets uit te leggen of te vragen. De mensen in de poppetjes van hun ogen kijken wanneer ik iets vraag en tekst & uitleg wil. En hun lichaamstaal zien natuurlijk.
Dag België,
'k Heb voor LM het gedoe van de voorbije weken eens op een rijtje gezet. Vermits het ingetikt is kan ik het evengoed printen & verzenden. Het viel me op wat een hectische toestand dat geweest is. Om moe van te worden. Ga zitten :
Op ma-01/07, 13h, naar de rederij. Post gaan afgeven voor LM, want er vertrekken mensen naar Korea. Ik mag niet mee. Intern reglement van de rederij: echtgenotes en soortgelijke wezens mogen pas aan boord van een nieuw schip in de eerste loshaven. En dat het hen spijt. Dixit PV. Maw : hierover kan niet onderhandeld worden. Punt. PV is de waterklerk die de administratie van onder andere dit schip doen. De Jomme Dockx van het kantoor. Het zou voor dit schip en voor ons allemaal hier aan boord beter zijn dat het schip in handen was van een van de andere twee, maar ja ...
Toen ik op 03/06 LM naar Zaventem voerde hen ik daar met capt PM gesproken en hij zei dat ik 'regelmatig' bij de rederij moest aandringen om vroeger aan boord te komen. Hij zou van zijn kant ook iets organiseren / ondernemen / in gang trekken. Dat 'regelmatig' ging nu van start. Punt.
Op di-02/07 telefoonafspraak met LM bij WdL & Co. Om 21h30 BT belde hij en hij wist het volgende te vertellen : capt PM had maandag om 09h BT met VdW gebeld en had gelijk gevraagd of ik mocht meekomen naar het schip. VdW is personeelschef zeevarend personeel, en volgens mij een trapke hoger dan PV. Ze zijn maar met vijf in dat kantoortje. En toen ik om 13h langs kwam wist PV nog van niks? Of deed hij alsof? Waarom?
Op wo-03/07 naar de rederij, nog post gaan afgeven voor LM. Om 14h deze keer, dan is VdW er, de baas dus. VdW liep daar rond. (Wachten tot hij tijd heeft, m!) Hij zag me in het voorste gedeelte van het kantoor staan en vroeg hoe-gaat-het. - Stillekes, zei ik, ik tel de dagen af. Ik zág zijn RAM-geheugen aanslaan (lach niet). - Ik heb met de kaptein gebeld, zei hij. Ik knikte traagjes, daarom stond ik daar zo wat te treuzelen hè, om te weten wat en hoe. ... stilte. Of ik efkes tijd had. Tijd? Ik heb zeeën van tijd. Meer tijd dan energie om er iets zinnigs mee te doen. - Niet weggaan hoor, zei hij nog. Neenee. Er zit toch niemand op mij te wachten. Tenzij aan de andere kant van de wereld.
Hij verdween het gebouw in, naar een verdieping waar dat soort beslissingen genomen worden. Onderwijl zat ik daar het beste te hopen en het ergste te vrezen. Soms doet hoop vrezen. Ineens zwaait de deur open, VdW komt weer binnen, hij praat, ik versta enkel : onze baas, uitzondering, oké, Singapore. Hij glimlacht, ik zal dus wel juist verstaan hebben : oké. Ik had ineens rubberen kniekes en moest weer gaan zitten. Contact houden met PV, zei hij nog.
Op do-04/07 ben ik nog maar eens bij XPO in Mortsel een fax gaan versturen. Dat heeft veel meer tijd in beslag genomen dan ik verwacht had. Hoe dat komt? Ik was gehaast en zenuwachtig. De ideale gemoedstoestand om dommigheden te doen. Gehaast omdat ik vóór 10h op het gemeentehuis wou zijn en zenuwachtig omdat ik de fax absoluut wou verzenden tussen 09h & 10h, want, zo had ik fout berekend, dan hielden ze in Korea avondvergadering in het werfkantoor. Dat had moeten zijn : tussen 10h & 11h. En éérst naar het gemeentehuis ware ideaal geweest. Hoe komt dan dat die fax pas om 10h44 verzonden geworden geweest is? Zet u schrap.
Eerst was ik bijna vertrokken zonder het faxnummer mee te nemen. Dan schrijf ik het gauw over, herlees het twee keer (twéé), wil de originele fax meenemen, denk ineens : komaan zeg, ik kan toch een nummer overschrijven zonder fouten? Iets waar ik in een gewone situatie al fouten in maak, waarom zou ik dat plots foutloos doen wanneer ik gehaast en zenuwachtig ben! Bij XPO krijgen ze de fax wel tot in Korea, maar niet tot op de werf. Het toestel (een bakbeest) zegt iets van 'disturbed' en dan iets in het Koreaans. Zo'n toestel kan praten ook (telefoonlijn), daarom hangen die mensen er soms gebukt met hun oor naast. Dat is om de dienstmededelingen te kunnen horen. Wist ik niet. Weet ik nu. Er rolt een transmissierapport uit. Total pages scanned: 1. Total pages confirmed: 0. Nog nooit zo'n dikke vette lelijke nul gezien. Of toch, lang geleden op mijn schoolrapport, het cijfer voor mijn cijferwerk. Teleurstelling. Twee keer heeft die brave jongen geprobeerd, twee keer confirmed : 0.
Hij belt naar de inlichtingen voor buitenlandse verbindingen en naar klachten. Ik kijk op de reuzeklok die daar hangt en zie dat het bijna 10h BT is en kalmeer een beetje omdat het nog 17h KT (Koreaanse tijd) moet worden, de avondvergadering in het werfkantoor moet nog beginnen. En dat we dus nog een vol uur tijd hebben om dat probleem op te lossen. HÉLA! Wacht eens : 10h BT = 17h KT. Dus ik heb me daarstraks bij de omrekening van de tijden weer maar eens vergist omdat ik nerveus was. Cijfertjes! En ... al ik me vergist heb bij de omzetting van de tijden, kan ik me ook vergiste hebben bij het overschrijven van het faxnummer, ook al had ik het twee keer nagelezen. Twee keer er óver gelezen, over een fout. Dat is ook al gebeurd.
De XPO-man geeft me het telefoonnummer voor klachten ivm buitenlandse verbindingen, ik neem dat toch maar mee en sluip dan buiten, staart tussen de poten, het ergste vermoedend. Subito presto naar huis, wc, zenuwen, ik gris LM zijn fax van het bureau, wat staat daar: 635 en NIET 653. -dat ik 's ochtends niet de originele fax met het verzendnummer meegenomen had, was pure zelfoverschatting. 'k Was opgelucht en beschaamd tegelijk. Beschaamd : had ik mijn eerste gedacht gevolgd en LM zijn fax meegenomen, dan was míjn fax direct en zonder problemen verzonden, een uurke of wat eer de avondvergadering in Korea begon. Opgelucht : omdat het geen storing of staking is op de lijn met Korea. Opnieuw naar Mortsel, de parkeerplaats in de Consciencestraat was nog warm.
Wat een geluk dat ik die dag niet naar het Belgacomkantoor in de binnenstad was getramd, of ik had mijn fout verzendnummer nooit intijds gecorrigeerd gekregen.
De XPO-jongen is verbaasd mij daar weer te zien. In twee woorden leg ik hem de situatie uit. Hij herbegint het verzenden. Om 10h44 zoeft de confirmatie uit het toestel. Oef, we hebben het gehaald.
Nu zult ge zien dat de avondvergadering juist donderdag een kwartierke vroeger afgelopen is. Die fax komt toe terwijl de laatste de deur achter zich dicht trekt.
Naar de Segherslei, de belastingen. We hebben dit jaar twéé aanslagbiljetten gekregen. De week tevoren was ik daar al eens geweest en Mortsel had dat verbeterd, maar de gegevens waren al vertrokken naar Brussel en zij konden dat vanuit Mortsel niet verbeteren. (eh?) Er zou dus een maning komen eind augustus, begin september, maar daar moesten we NIET op reageren. Wel, daar was ik helemaal niet gerust in. Niet reageren op een maning van de belastingen lijkt mij het noodlot tarten. Want eens de papiermolen draait zit men in het raderwerk. Dat van die maning (aug/sept) lag dus danig op mijn maag. 'k Wou het exact adres van de dienst die ik moest aanschrijven in de Zuidertoren op het Baraplein in Brussel om hen op de hoogte te brengen van het "dubbel ingekohierd, wordt ontlast".
Op het gelijkvloers was het open tot 12h. De meneer had geen klanten en had alle tijd om naar het geval te luisteren. Heel de uitleg gedaan, "dubbel ingekohierd, wordt ontlast", koopvaardij, slechts enkele maanden per jaar in België, etc ... de klassieke uitleg. En mijn vraag is dus of ze de maning van uit Brussel hier in Mortsel al kunnen tegenhouden aub, om mogelijke verwarringen te vermijden. Het goede ligt thuis in mijn blauw koffertje en het foute ligt bij WdL & Co, met tekst en uitleg erbij, voor wanneer de maningen zouden toekomen.
Hij vraagt ons telefoonnummer. Geen foon, koopvaardij, slechts enkele maanden per jaar in België, etc ... Aha, zegt de man, dan gaan we het anders doen. Hij roept onze gegevens op, ik kende de datums nog. Het aanslagbiljet van 03/06 ligt met memodatum gereed bij de bank, het aanslagbiljet van 07/06 is in Morstel ontlast, maar nog niet in Brussel. Hij met die informatie naar boven. Na een paar lange minuten komt hij terug : het is in orde. Ah? Heeft Mortsel dan tóch toegang tot dat soort zaken in Brussel? Jaja, de collega die zich met dat soort zaken bezig houdt heeft het biljet van 07/06 in Brussel ontlast, zodoende komt er geen maning. Wat alle verwarring en vergissingen onmogelijk maakt. En dát Lieve Mensen, was de bedoeling.
'k Heb hem danig bedankt en gezegd dat het een opluchting was om te weten dat het nu he-le-maal in orde was, met een gerust hart kunnen vertrekken, etc ... Tiens , nu bedenk ik ineens dat ik niet met eigen ogen gezien heb dat de collega die zich met dat soort zaken bezig houdt wel degelijk 07/06 ontlast heeft en niet 03/06. Of heeft die volgorde geen belang? Niet van wakker liggen. Het was een drukke dag geweest. Aanwezigheidspolitiek : mijn hulpeloos snuitewerk heeft die man in gang getrokken. Zoiets lukt niet via de telefoon, dan waren er weer dagen over gegaan.
Op ma-08/07 telegram ontvangen van Laura dat er een fax is voor mij. Bij haar thuis in het verre Limburg. Ahja, waar anders. 'k Zou op slag naar ginder gereden zijn, maar dat kwam die dag niet zo goed uit. 'k Heb gebeld, maar Marieke had moeite om LM zijn geschrift te lezen en Laura was met het hele gezin gaan boodschappen doen.
Dan naar de rederij: daar wisten ze enkel te vertellen dat er vertraging is, vermoedelijk vertrek van het schip op 14/07. Tegen donderdag is er nog eens contact geweest met het schip en is er specifieke informatie voor mij. Bel ons donderdagnamiddag zei PV. Ik bellen? Langsgaan dacht ik. Want als PV iets niet weet maakt hij mij liever blaaskes wijs van het aan zijn baas VdW (chef zeevarend personeel) te vragen, want dan moet hij rechtstaan, vijf stappen doen & vijf terug.
PV had capt PM al aan de lijn gehad. Het schip heeft vertraging omdat de containers met materiaal uit België nog niet toegekomen zijn. Volgens PV was het vertrek uit Korea voorzien op 14/07. Dat is rond de 20ste of de 21ste in Singapore, zoiets. Lap! Vijf dagen langer. Maar klerk PV weet nu tenminste al dat ik mee ga. 'k Heb zelf gehoord dat baas VdW het hem gezegd heeft. Die containers, dat is oa werkgerei en ook huisgerief. De meubelen staan al in het schip. Awel, dat die containers maar rap komen. Want heeft een schip meubelen en heeft een schip huisgerief, dan mag LM varen met zijn lief. Met mij, wil dat zeggen. In de namiddag met Rina naar St. Augustinus voor haar routinecontrole. Daarna van bij haar naar Limburg gebeld. Twéé faxen van LM ! Laura heeft ze me voorgelezen, morgen liggen ze hier in de bus, beloofde ze. -toen werkte de post nog naar behoren waarschijnlijk. Laura is blij dat het nu oké is voor Singapore. Hola, zei ik, zo rap niet, er kan nog vanalles mis gaan. (Laura kent PV niet hè.) Pessimist? Ik? Maar nee, gewoon Murphist. Toen wou ik eigenlijk in de auto springen en naar Limburg rijden om de faxen te gaan halen en zijn geschrift te zien, maar als ik zo opgewonden ben moet ik geen lange trajecten op drukke uren doen.
Op do-11/07 had PV nog geen specifieke informatie voor mij, maar ik had wel officieuze informatie voor hem, want de faxen van LM lagen hier in de bus. Ik was dolblij met de faxen. Dolblij. Niet om de verlate vertrekdatum hoor en niet omdat hij zaterdag niet kon bellen. Gewoon om wat er tussen stond. Ik gaf PV de datums die LM gestuurd had en zei er duidelijk bij dat dit officieus was. Ook goed, vond PV.
Een envelop van Limburg naar Antwerpen doet er maar 1 dag over. Volgens Laura komt dat omdat ze de postmeester een kus op zijn voorhoofd gegeven heeft. Is dat al wat er nodig is om het boeltje te laten vooruit gaan? Zou dat bij die van Borsbeek ook werken? Maar de postmeester hebben we aan boord niet zo nodig. Alhoewel ...
Op za-13/07 telefoon met LM bij WdL & Co. Officiële data: vertrek Korea 14/07, aankomst Singapore 23/07. Traag varen dus. Het schip zal er maar een 12hrs liggen, om voorraden en brandstof in te nemen. Stores en bunkering, in Algemeens Scheeps. Of ik daar dus op 22/07 kan zijn, liever een dag te vroeg en op hotel dan een half uur te laat en het schip zien voorbij varen.
Op ma-15/07 naar de rederij. Toppié verjaart, misschien brengt dat geluk. PVke wist nog geen datum van aankomst in Singapore. 23/07, zei ik hem. Jaja, maar dat staat nog niet vast, beweerde PV. (Komaan vent, ze gaan niet vroeger toekomen dan verwacht! Ze krijgen die bunkerbarge en die supplyschepen niet vóór daglicht! Zeveraar. Gewichtigdoener. Egotripper.) "... en LM had ook gevraagd: liever een dag te vroeg dan een half uur te laat." Jaja, maar dat hou ik wel in het ook hoor, suste hij. (Wablief? Gij iets in het oog houden? Godzjummenas, Neptunus beware ons!) Kom in elk geval vrijdag langs voor uw vliegticket. (Ah? Toch? Niet zondag of zo?) En misschien gelijk nog wat post meenemen voor het schip. Veel zal het niet zijn.
Naar de kapper in Boechout de afspraak gaan laten verzetten, omdat ik vrijdag en zaterdag niet kan komen, misschien doen ze me zaterdag vertrekken en vrijdag moet ik nog de laatste dingen doen. Want Laatste Dingen zijn er altijd. De kapper vervroegt de afspraak naar donderdag. Gelukkig was er nog plaats op donderdag of ik had kunnen vertrekken met het kapsel dat op mijn hoofd stond. En zoiets heet eigenlijk geen kapsel meer.
Op do-18/07 naar de kapper in Boechout. Eerst geld gaan afhalen bij de ASLK. Daar staat teveel volk aan te schuiven voor de selfbank, dan maar naar de Cerabank wat verder. Er staat één mens voor mij. Maar hij heeft problemen met de automaat. Dat duurt en blijft duren, verdorie was ik maar bij de ASLK blijven staan, sebiet ben ik te laat bij de kapper en dan ben ik mijn beurt kwijt. De automaat komt vrij, het is aan mij. Dat machien geeft om te beginnen een ticket. Daar staat MIN op. Wat? Hoe? Min? En gisteren nog plenty!
Hola! Er komt tóch geld uit. En nog een ticket. Dat eerste ticket is het mijne niet. Nu zie ik het. Ik draai me om en roep : Meneer! Meneer! Is dit misschien uw ticket? Hij had zijn helm al opgezet en ik moest twee keer roepen. Hij stapt van zijn brommer, zet zijn helm weer af en ondertussen achter mijn rug tuut-tuut, hap-slik kaart weg. Ik kon niet geloven wat ik zag. Wat nu? Wat nu?
Het was zijn ticket niet en dat ik binnen misschien zijn kaart kon terug krijgen. De twee ticketjes meegenomen en dat daarbinnen uitgelegd. "Och ja, die automaat heeft dat wel meer hoor." Ah? Bon. (Het zal u maar overkomen buiten de bankuren.) Kaart terug gekregen, dag meneer, dankuwel. Dag mevrouw, graag gedaan. Bibberknietjes. De meneer met de helm stond nog voor de bank. Of het in orde was. Jaja, het toestel doet dat nog al eens, ticketjes spuwen van andere klanten. -zoiets is nu ondenkbaar hè Dan is het goed zei hij en reed weg. En dan nu direct naar de kapper, want door al het gedoe moest ik dringend naar de pipi.
deel 2 volgt, want het relaas is nog niet gedaan hoor, klerk PV was nog niet uitgespeeld.
te gast bij Wim Helsen ~ Andrea Croonenberghs met een fragment uit 'Grand Hotel Europa' van Ilja Leonard Pfeijffer
Normaal gezien is licht als lucht, in die zin dat je vooral bij ontstentenis ervan in de verleiding komt te reflecteren op het belang ervan. Maar hier leek het licht door mensenhanden gemaakt, bij wijze van bekroning van de architectuur, als een laag bladgoud over een sculptuur of als een met zorg aangebrachte vernislaag over de voorstelling die deze van zichzelf had geschilderd. Maar deze vergelijkingen zijn te statisch, want daarbij was het licht voortdurend in beweging, alsof het de schaduwen achternazat.
Mensen Lief, wat kan zij een tekst brengen. Dit is voor mij meer dan vakkennis, dit is talent. Woordkunst. En nog voor ik mijn gedachte afgerond kreeg bracht Helsen ze al onder woorden.
En verder gaat het gesprek over licht, lichtinval, belichting.
Ooit heb ik als 13- of 14-jarige aan een jonge lerares gevraagd wat het onderwerp van haar thesis geweest was. Dat vroeg ik wat beverig, want ik vond dat toen van mezelf tegenover een leerkracht een tamelijk vrijpostige vraag. "Over het gebruik van licht in de werken van Vergilius" zei ze. Hopelijk is mijn mond toen niet blijven open hangen, want ik vond het gebruik van licht toen al belangrijk (nu nog) en haar antwoord heb ik altijd onthouden.
Noem het toeval, maar mijn eerste echtgenoot was klank- en lichtman. In theaters heb ik zien toveren met licht, vooral tijdens de repetities. ('k Ben daar eens binnen geslopen, een keer. Of meer ...) In een bepaald minimaal decor met stroken witte doeken van boven tot beneden werd een belichting ontworpen. De regisseur riep iets van "meer winterkou" en de mensen van het licht deden iets met kleurenfilters. "Iets minder koud" en dat werd bijgesteld. Op dat minimaal decor heb ik toen het licht zien gaan van putteke winter naar hoogzomer en terug. Toveren met licht. Van ijskoud naar hitte en terug en alles wat daartussen ligt, en wat men kan met licht.
Op 04min11 heeft Croonenberghs het over 'lelijk' licht. Daar kan ik helemaal inkomen, 'k ben volledig mee. Vroeger droeg ik zelfs een bril met lichtgekleurd glas omdat TL mij neerslachtig maakte.
Wij hebben hier enkel in de badkamer plafondlicht, géén TL, naast een heldere spiegelverlichting van eigen vinding. In de andere ruimtes gaat alles via wandverlichting, vloerlampen, of in de keuken via gericht licht. Plafondlicht creëert donkere hoeken, verkleint optisch de ruimte. Wandverlichting doet dat niet en het diffuus licht van de vloerlampen is voor mij een zegen.
Maar wat zit ik hier te leuteren. Eigenlijk wou ik zeggen dat wanneer men in de eerste alinea van een tekst een lijn of twee besteedt aan licht en/of lichtinval, die waarschijnlijk mee een sfeer bepalen en mogelijk de aandacht van de lezer efkes vasthouden. Op 06min30 vermeldt Helsen ivm licht schilders, fotografen, cameramensen. Hij vergeet de mensen die de belichting doen. En hij vergeet Vergilius.
Over het boek Grand Hotel Europa, 2018 : De schrijver neemt zijn intrek in het illustere maar in verval geraakte Grand Hotel Europa om te overdenken waar het is misgegaan met Clio, op wie hij in Genua verliefd is geworden en met wie hij in Venetië is gaan wonen. Hij reconstrueert het meeslepende verhaal van liefde in tijden van massatoerisme, van hun reizen naar Malta, Palmaria, Portovenere en de Cinque Terre en hun spannende zoektocht naar het laatste schilderij van Caravaggio. Intussen vat hij een fascinatie op voor de mysteries van Grand Hotel Europa en raakt hij steeds meer betrokken bij het wedervaren van de memorabele personages die het bevolken en die uit een eleganter tijdperk lijken te stammen, terwijl de globalisering ook op die schijnbaar in de tijd gestolde plek om zich heen begint te grijpen.
Om 12h aan tafel, gepraat over koetjes en kalfjes, en de boreling in de familie, over de verjaardag van Moeder -moeder van LM- maar zeker niet over de kuren en capriolen van waterklerk PV want anders horen we daarvan binnen een jaar of zo de echo's bij de rederij.
Van 12h40 tot 18h ben ik op deze paar m² bezig geweest met dingen verplaatsen tot ze ongeveer hun plek hadden. De warme kledij zit in een valies, de warme werkkledij van LM zit in een andere valies en in de derde zitten de draagtassen en binders en nog zo wat verpakkingsmateriaal. Qua kledij kan alles wat we voorlopig nodig hebben in het ene kleerkastje. Indien we naar het zuidelijk halfrond gaan, verwissel ik de kledij van plaats. Frisse kledij in de valiezen en warme kledij in de kast. Ziezo. Op schip 25 hadden we ook maar 1 smal kleerkastje en dat ging toen. Bergruimte is niet zozeer een probleem in de slaapkamer maar in de badkamer. Owee, een kastje van twee keer niks en een tabletje waarop ge nog geen dinkytoy kunt laten keren.
'k Heb aan paar noodoplossingen in mijn trukkendoos, maar die zijn enkel van toepassing wanneer de schotten gevezen zijn, en deze hier zijn geriveteerd -met klinknagels vastgezet- Alle schotten zijn met rivetje vastgezet. Als de blackgang hier ooit naar drugs komt speuren breken ze regelrecht de boel af, want die laten zich niet tegen houden door rivetjes. -blackgang = een brigade van douaniers Het plafond is wél vast gevezen maar die vijsjes staan op 3cm van de wand af en zijn daardoor niet bruikbaar. Verder geen ene vijs in het plafond. Het oogt mooi, maar praktisch is anders.
Vanmiddag vertelde LM aan tafel dat het hotel in Korea alles behalve rustig was. In de kelder (of op het gelijkvloers?) was een dancing en vrijdag- en zaterdagnacht was het daar grote ambiance. Dat klopte niet met zijn slaapuren en weekschema, want hij had enkel zondagnamiddag vrij. De werf hanteert blijkbaar een scheepsuurrooster. Met de proefreis is daar dan nog een gruwelijk misverstand bijgekomen. Hij had hen verwittigd dat hij voor drie dagen weg zou zijn, maar dat hij de kamer wel aanhield. Hij geeft zijn sleutel af, zoals elke morgen, in het gedacht dat ze hem begrepen hadden. Toen hij na 3 dagen weer op kamer 707 kwam waren AL zijn spullen weg. En was de kamer instapklaar gemaakt als voor een nieuwe gast en was ook zijn frigo grondig leeg gemaakt. Zijn spullen heeft hij terug gekregen, het kaliumzout hadden ze verloren gelegd, maar zijn voorraadje in de frigo bleef nul ?!? Dat heeft de emmer doen overlopen. Toen is hij heel kwaad geworden. Dat hebben ze toen niet gemerkt maar dat zullen ze nu al wel weten, vermoed ik. In zijn kwaaiegheid heeft hij zijn potje kaliumzout ook ergens terug gevonden, in een van hun voorraadkamers.
Daarom vroeg hij naar kaliumzout aan de foon! Zijn potje was verdwenen. 'k Dacht wel dat het niet op kon zijn. 'k Dacht eerder omgestoten of zo.
'k Had bij Gamma een contactdoos van zes stopcontacten gekocht en nog een van thuis meegebracht, omdat hier in de cabine maar drie stopcontacten zijn, waarvan één bezet door de frigo. De contactdozen hebben een pin als aarding. En hier aan boord is de aarding in het stopcontact een model met twee koperen veren -? -herinner ik mij niks meer van maar ik zal toen wel gevloekt hebben, inwendig Hier sta ik nu te blinken met mijn vooruitziende blik. Morgen of zo zal LM dat eens kalmpjes bekijken. Het zal zaterdag worden, want binnen 16hrs zijn we in de laadhaven. Hoe lang we daar blijven weet ik niet, maar vermits het voor iedereen de eerste keer is dat er geladen wordt, kan er wat zoek- en speurwerk bijkomen en dat vraagt tijd.
1996-07-24, 08h
Ineens is het plots 07h. Zojuist werd omgeroepen dat er een uur achteruit geshift wordt. Erg ongebruikelijk, tijdens de werkuren shiften. En het wisselen van de wachten is om 08h! Plezant voor die mensen, ineens een uur langer zonder ontbijt.
Goed. Waar was ik gebleven? LM is een kilo of vier vermagerd. En het staat hem nog ook. Maar hij ontbijt niet meer -bibi in alarm-Een stuk fruit en koffie en klaar.
Waarschijnlijk kwam het vermageren door het fietsen. Hij was als enige een eind van de werf gelogeerd en had een fiets ter beschikking gekregen. 's Morgens ging hij berg af. 's Avonds ging hij berg op. Elke dag 40 minuten fietsen in de frisse lucht. De andere Belgen waren in een hotel nabij de werf gelogeerd. Zij moesten niet fietsen, maar zij zaten daar beneden met een muggenplaag. Dan toch liever wat fietsen, dacht LM.
Toen het schip uit Korea vertrok zat de job er op voor de twee ingenieurs van de rederij er. Zij waren daar al maanden. Van Vic heeft LM een aantal overalls geërfd. Ze zijn al gerodeerd. De stof is heel zacht geworden van anderhalf jaar wassen en dragen. Daardoor schuurt een gebruikte overall minder op de huid dan een gloednieuwe. Vooral wanneer iemand nat is van het zweet. En in het machien zweet men, want alle machinerijen geven warmte af. De overalls zijn nog de juiste maat ook. Haja, anders zouden ze niet zo comfortabel zitten. Hoewel hij er niet dikwijls mee moet gaan zitten, denk ik.
Gisteren met de bevoorrading zijn twee mooie, heel grote droogkassen aan boord gekomen. -waren die niet standaard voorzien? Ze kunnen niet door de deur van de laundry, zo groot. Daarom gaan ze een stuk van de deurstijl wegslijpen en daarna weer lassen. Maar vandaag niet, binnen 3hrs begint de standby aankomst. Geestig hé : geen problemen, enkel oplossingen. -met veel zijn is plezant
Nu over dat stukske waterklerk PV : hij wist wel degelijk dat de fax hier aan boord nog niet aangesloten was. Capt PM had hem op de per telex op de hoogte gebracht dat alle communicatie voorlopig niet anders kon dan per telex. Wanneer ik hem VR-19/07 zei dat ik LM zou faxen, wíst die worm al dat dat niet zou lukken. Wetens en willens liet hij mij in de waan. ZA-20/07 ben ik dus zes keer voor niks gaan proberen in het kantoor van Belgacom in de Jesusstraat. Puur tijdverspilling door die bleke worm van de rederij. Het telexnummer van het schip had ik niet, maar PV wél. En hij heeft de capt niet verwittigd dat ik op komst was. at is de beleefdheidsprocedure tegenover elke gezagvoerder, hij wordt op de hoogte gebracht van wie aan boord zal komen en wie mee vaart aan boord van het schip waar hij verantwoordelijk voor is. En in welke hoedanigheid. -'k zou weer PV zijn strot willen dichtknijpen
De Jesusstraat ligt pal in Antwerpen-centrum, niet naast de deur, en ik had die dag nog andere dingen te doen. Volgens LM is er meer aan de gang dan een stommiteit of een brutaliteit van PV. Het gaat 'den bureau' tegen 'het schip'. Futiel hè.
Capt PM heeft zijn slag thuis gehaald en dat moesten ze op het gelijkvloers van de rederij eerst nog verteren. Als Mr. B van enkele verdiepingen (en graden) hoger zijn toestemming geeft dat capt PM mij in Singapore aan boord neemt, wat liggen ze op het gelijkvloers dan nog te melken? Bon, dit is voorlopig de laatste aflevering van deze soap. Er zal wel een vervolg komen in een ander seizoen, bij de monstering voor een ander schip, in een ander jaar, want van waterklerk PV zijn we nog niet af.
En waarom hij de contracten van de twee Canadese stuurmannen niet meegegeven heeft op vrijdag, is mij een raadsel. Gewoon vergeten? Contracten? Dat is die mensen hun broodwinning potverdorie! Daarom was hij zo mak op Zaventem. Hij had die dag gewoon geen been om op te staan. Eerst dacht ik dat hij zijn manieren hield omdat er volk bij was. Wat als ik al ingecheckt en verdwenen was, van de zenuwen vergeten dat ik moest wachten op de contracten van de Canadezen ... ? PV, een gevaar voor het bedrijf. - en zo denk ik er nu nog altijd over
LM heeft mooie plantjes gekocht in Korea. Vier. En mooie kommetjes met een deksel. Ik dacht eerst dat het Chinese soepkommetjes waren, maar het zijn rijstkommetjes. Koreaanse. 't Is allemaal maar ne weet natuurlijk. Het is een moderne tekening en de kleuren kloppen met het tafelkleedje dat ik gekocht heb. Dat tafelkleedje past helemaal bij de kleuren van de zetel en de gordijnen. Wat een meevaller. LM had me de kleuren van de kommetjes beschreven, maar evengoed had ik er een paar tinten naast kunnen zitten.
Die kommetjes gebruiken we nu nog, ongeveer dagelijks. De dekseltjes heeft LM ooit laten vallen, en die maakten de potjes juist zo speciaal. Nuja, het was niet de eerste keer dat er iets sneuvelde. Vreemd genoeg zijn het telkens dingen waar ik veel waarde aan hecht. Zo is er ook de story van het handgeblazen glas ... maar da's voor ooit een ander blog.
Dat was het voor vandaag. PS: Als afzender zet ik ons thuisadres en niet dat van de rederij, omdat als deze brief gaat zwerven, we liever niet hebben dat hij bij de rederij terecht zou komen, en dan in handen van PV, dat wonder van werkethiek.
te gast bij Wim Helsen ~ Jan Bakelants met 'Platform' van Michel Houellebecq
Reizen per vliegtuig houdt tegenwoordig in dat je gedurende de hele vlucht wordt behandeld als een stuk vee. Je zit opgevouwen in een te kleine, ja bespottelijk kleine ruimte, waar je onmogelijk kunt opstaan zonder al je buren in de rij te storen en wordt direct begroet met een reeks verboden, uitgesproken door kunstmatig glimlachende stewardessen. Het eerste wat ze doen als je aan boord komt is zich meester maken van je persoonlijke eigendommen om die buiten bereik in de bagagebakken te leggen – die tot na de landing onder geen beding meer mogen worden geopend.
Gedurende de hele reis doen ze vervolgens hun uiterste best om je op alle mogelijke manieren het bloed onder de nagels vandaan te halen, waarbij ze je ondertussen elke verplaatsing beletten, en meer in het algemeen elke handeling die niet in hun beperkte rijtje voorkomt: frisdranken nuttigen, Amerikaanse video’s bekijken, taxfree artikelen kopen.
Op 04min00 heeft Bakelants het over 'kleine ergernissen' ivm vliegtuigreizen. Mijn eerste reactie was:
Jongen, wees blij dat ge uw brood moogt verdienen. De werkgever betaalt het vliegticket toch? Die kleine ergernissen zijn gewoon 'de bluts met de buil'.
En als ge wat vaak vliegt, dan haalt ge vanzelf hetgeen ge onderweg nodig hebt op voorhand uit uw handbagage, zakdoekjes, een boek, een paar extra tampons. Het hangt er van af hoe lang de vlucht duurt. Hoe meer ik over Houellebecq lees, hoe meer ik denk dat hij een gratuite schenenschopper is. Gewoon een mopperaar, niks ironie. En als schrijver misschien zelfs een opportunist.
Bakelants noemt wat in het fragment staat gefundeerde kritiek. Wel, dat weet ik niet, of die kritiek gefundeerd is. Personenvervoer is een commerce. Wie een eersteklas behandeling wil, betaalt meer. Dat zijn de criteria van de commerce. Wie niet met de bus wil gaan belt een taxi. Wie niet wil betalen voor een taxi, gaat met de bus. Zo simpel is het. Wie niet in toeristenklasse wil vliegen, betaalt bij. Wie niet wil bijbetalen voor eerste klasse, blijft in toeristenklasse. Simpel.
Op 06min58 noemt hij zijn job een droomjob en vermeldt hij zijn 'waslijst' van blessures, die hem heeft doen beseffen hoe graag hij zijn job doet. Wel dan! Dan neemt men de ongemakken van het vervoer er bij.
Eén en al contradictie, wat ik van dit gesprek kan denken weet ik niet ... schoenmaker blijf bij uw fiets?
Voorwoordje: LM was uitgestuurd naar een werf in Korea om de laatste weken van de bouw van een schip mee te maken, vóór het opgeleverd werd. Het schip was dan al te water gelaten en lag tegen een kaai van de werf. Naar een werf gaan is een hele eer, dachten wij toen, want daarvoor vragen ze niet gelijk wie, ttz: cheng LdG had expliciet naar LM gevraagd. Dat kan nog vanalles betekenen natuurlijk, maar wij waren toen gevleid. Ik vooral. Op een werf moeten zeevarenden vooral overal afblijven. Enkel kijken en bestuderen en vertrouwd geraken met de circuits van de pijperijen, de anatomie van het machien leren kennen. En aanwezig zijn bij een aantal testen. Dat soort dingen. Nadeel : ik mocht niet mee. Om een of andere vage reden mochten echtgenotes pas meereizen na de eerste laadoperatie. Iets met verzekeringen? Maar dat was buiten capt MP gerekend en 12 dagen na vertrek uit Korea kwam bibi al aan boord in Singapore. Ondertussen waren wel 50 dagen voorbij. In onderstaande brief ben ik op weg naar het schip.
Dag allemaal, zo allemaal als maar kan.
Het is hier dinsdag 00h, thuis maandag 18h en ik ben potdorie klaarwakker. Niet uitgeslapen maar wel wakker. Nog 8 hrs eer de agent me komt halen. De stekkers passen niet in deze stopcontacten maar de laptop heeft gelukkig een batterij voor 4 hrs schrijfgenoegen.
Toen ik wakker schoot wees mijn horloge 6h en ik vond dat het tijd werd op te staan. Koffie gemaakt, sigaretje gerookt. Klaar om in de douche te stappen. Buiten is het nog donker maar we zitten hier in de evenaarszone, dat is normaal.
Op de klok van de kamer was het middernacht en op mijn wekkertje ook. 'k Had mijn polshorloge niet verzet, omdat ik snel het Belgisch uur wou kunnen zien, voor het geval ik op gekke uren vaak zou krijgen, dat weet ik dat het niet abnormaal is, want de polshorloge volgt mijn bioklok. Dat was de bedoeling. Beuh, mijn systeempje is mislukt, want nu was ik wakker, en door de koffie klaarwakker.
De vlucht was een bezoeking. Dat was te denken. 'k Heb het overleefd. Dat was te verwachten. In de transitzones zijn nergens bagagekarretje, ik heb me een breuk gesleept aan de handbagage. Hier op de kamer heb ik het nog eens allemaal nagekeken en er zit niks overtolligs in. Terwijl ik aan het sleuren was dacht ik daar anders over.
In Zurich moest heel die zware tas uitgeladen worden. Printerke, laptop, adapters, alles uitpakken, open doen en laten controleren. Het kon persies niet snel genoeg gaan. De tas vloog uit de röntgenstralen, met alle ritssluitingen open. De laptop en het printerke controleren doen ze met een toestel dat lijkt op een zware zaklamp, er komt geen licht uit, wel geluid als van een haardroger. 'k Vroeg aan de meneer met de haardroger wat dat ding juist deed, want er zat nog een diskette in de laptop. Stofzuigen, zei die lokbroek. Stel dan eens een serieuze vraag! Nu ja, hij stond daar om reizigers te controleren, niet om reizigers te informeren. 'k Was trouwens te moe om aan te dringen op een antwoord. 't Zal niks doen aan de software, anders hadden de zakenlui zich allang verenigd in een protestactie.
Onderwijl stond de securitymedam te frunniken aan het printerke, ze kreeg het niet open. Ik heb het haar voorzichtig uit de handen genomen. Miljaar, wat waren die twee gehaast. En overal aan frutselen en prutselen. Wat een súkkels! Gelukkig stonden verderop voldoende tafels want weer inpakken was millimeterwerk en dat duurde efkes. 'k Stond de boel daar op te houden. De hakketij van dienst zuchtte eens en nam haar volgende slachtoffer mee naar een andere tafel. Ja zeg, Zwitsers precisiewerk? Niet in Zurich. -ik herinner mij die situatie. Als ze zuchten heb ik plots weer alle tijd natuurlijk. Oja ... In het volgende vliegtuig was meer plaats voor de handbagage en voor de mensen maar even weinig. Een beetje geslapen, veel stelt dat niet voor. De mens naast mij heeft beter geslapen, maar die had drie flesjes champieter op. Zou dat zo goed helpen? Hij had iets te vieren, zei hij tegen de hostess. En of ze exact kwart voor twaalf nog een flesje wou brengen, want hij had "de dame van zijn hart beloofd ..." de rest heb ik niet begrepen want het was in het Zwitsers-Duits te doen. De dame-van-zijn-hart mag gerust zijn, hij had zijn flesje op uur en tijd.
Na 10hrs vliegen was ik zo murw als een worm. Pijne oogjes, pijne rug, pijn zitvlak. Gezwollen enkels en voeten. Ik had mijn schoenen uitgetrokken en dacht dat we er uit moesten tijdens de stop in Bangkok (Thailand) omdat het vliegtuig daar bunkert. Het was niet nodig, we mochten blijven zitten en desnoods tijdens het tanken mee ontploffen. We mochten er ook uit als we dat wilden, maar dan moesten we weer inchecken en dat gedoe zag ik niet zitten, daarom bleef ik zitten. Weer eens gaan staan aanschuiven met botinnekes die knellen wegens gezwollen voeten, nee dank u, dan liever mee de lucht in.
Er kwam een ploeg opruimers aan boord. Allemaal kleine Thai's in witte pakjes. Ze kwetterden en lachten er op los en hadden in een mum van tijd het boeltje in orde. Twee van hen droegen een stofzuiger op de rug. Zo hadden ze hun twee handen vrij om overal onder en achter te kunnen. Eerst dacht ik dat ze een ontsmettingsmiddel kwamen spuiten, maar die dingen waren stofzuigers.
Opnieuw de lucht in. Als de motoren op volle kracht beginnen brullen en ik de versnelling van een vliegtuig voel, dan wordt me ineen weer duidelijk waar het allemaal om draait : om vliegtikketten. Telkens en iedere keer wanneer het nodig is en zal zijn. Het opstijgen is de prijs van een ticket vertaald in geluid en beweging. Gemoedsrust is dus te koop. Zit dat zo? Bôf ja, andere mensen bekomen rust door het Halleluja van Händel, van eikenhouten meubelen, of van gras afrijden. Ik van een vliegtuig dat opstijgt met mij er in, op weg naar LM aan boord van schip 27.
Na de tussenstop in Bangkok was plots veel minder volk aan boord en nu waren in het midden vier zetels op een rij vrij. Ik dacht efkes daarop languit te gaan liggen, maar voor die twee laatste uurkes leek me dat ineens niet meer nodig. Het begon te korten hè. De meneer naast mij is naar vooraan verhuisd, zo had hij het wat ruimer en ik ook.
In Singapore was het aanschuiven. Bij de immigratie stond een meneer klaar om ons er door te loodsen. Er moesten blijkbaar nog zeelui naar schepen want we waren met een hoop. Hij had drie namen van schepen op zijn bordje staan. Dat laatste schip was ik, in mijn eentje. Grote bagagekarren hier, alles kon er vlotjes op. Grote wielen ook. Het is bij wet verboden te roken in de luchthaven. Niet zoals in Zaventem of in Zurich, daar staat boven op elke vuilnisbak een asbak bij ingebouwd en het geheel is dan volgeplakt met pictogrammen van 'verboden te roken'. 4 x Verboden te Roken op honderden asbakken? -Airport Absurdistan In Changi Airport zijn geen pictogrammen want geen asbakken. Duidelijke taal. De boetes zijn wél geafficheerd. Ook duidelijk.
Terwijl ik op de agent stond te wachten wou ik USD wisselen in Singapore Dollars. Ik kijk in het buitenste zakje van de zwarte tas : geen envelop. Envelop weg. Dollars weg? Dollars weg! Aan het buitenste zakje van de tas kon ik gemakkelijk aan, géén envelop. De andere vakken zaten proppens vol met vanalles, die ging ik nu niet in de luchthaven uitladen, de agent kon er elk moment zijn. 400 USD kwijt. -toen ongeveer 16.000 BF- Om ziek van te worden. Dat kon maar in Zurich gebeurd zijn. De tas is horizontaal met alle ritssluitingen open door de X-rays gegaan. Het veiligheidsmens heeft met de tas gezwierd, de omslag is er uit gegleden en ik heb dat niet gezien omdat ik de vent met zijn 'stofzuiger' in het oog aan het houden was. Dan maar Belgisch geld gaan wisselen. Toen ik terug kwam van het wisselen was de agent er al, maar ik voelde me niet veel beter.
In het hotel moest ik efkes wachten tot de bagage boven was en ineens meende ik mij te herinneren dat ik thuis op het laatste moment de envelop met USD uit het buitenste zakje genomen heb, omdat ik vond dat de envelop daar te duidelijk en te los zat. Me stond voor ze bij in de map van de documenten gestoken had. Bijna zeker van. Waar bleef die bagage nu? Beneden gaan kijken. De bellboy stond klaar om ze naar boven te brengen. 'k Heb dubbel drinkgeld gegeven want ik was zenuwachtig. Boven heb ik het groot zijvak van de tas leeggemaakt en in de map van de documenten zat de envelop met de 400 USD. Van opluchting moest ik gaan zitten. 'k Heb gelijk de handbagage herschikt want op de begane grond mag een mens wél twee stuks handbagage bijhebben, in een luchthaven en aan boord van een vliegtuig niet. De spullen zitten nu wat meer bereikbaar en het draagt gemakkelijker vermits het gewicht nu verdeeld is.
Ze hebben hier een vernuftig systeem om elektriciteit te besparen. Om stroom te krijgen in de kamer moet men het plaatje waaraan de sleutel hangt in een toestelletje aan de muur inbrengen. Wanneer men buitengaat neemt een mens de sleutel mee natuurlijk en na een paar seconden springt alles af. Behalve de frigo, vermoed ik. Terug binnen, plaatje in het sleufje en alles springt weer aan. TV, licht en airco wil dat zeggen. Vernuftig systeem. Een hotelgast mag uren gaan tafelen, het licht blijft niet aan. Dat zullen ze niet voor niks uitgevonden en geïnstalleerd hebben. Hier zijn 15 verdiepingen. 600 kamers in het totaal.
Het hotel ligt op 5 minuten van Orchard Road. Dat is de plaatselijke Champs Élysées. Daar ben ik niet henen geweest. Ten eerste interesseert dat soort gedoe mij niet en ten tweede, als er iets verandert met de uren van het schip moet de agent mij kunnen bereiken. Daarom blijf ik in het hotel. Op het TV-kanaal van 'het huis' vragen ze om geen waardevolle dingen mee buiten te nemen, maar ze af te geven aan de balie. Zij leggen dat dan in de kluis. Maar het is het moment niet om te gaan avonturen, ik ben veel te zenuwachtig.
Van uit de kamer kan ik de Arabische wijk zien -Arab Street- We zijn door die wijk gereden in het naar hier komen. De Arabieren zijn hier de 'dikke' middenstanders. Van hierboven kan ik zien dat driekwart van de wijk zijn dak heeft laten vernieuwen en aan de achtergevels die ik kan zien hangen de bakken airconditioning. Er staat ook een grote moskee, de meneer die de postkaartjes verkocht zei dat het de grootste was van ... niet verstaan. Hij wou me naar absolute aanraders sturen, maar ik antwoordde iets van tired, jetlag, join ship tomorrow, en het was ook goed. Ze hebben hier persies ervaring met zeelieden op doorreis. Op de luchthaven ging het ook tamelijk vlot. 'k Heb zelfs geen taks moeten betalen op de 200 sigaretten die ik bij had. Seafarer in transit mag op eigen terrein wel paffen.
Verderop links staan een paar woontorens in pasteltinten gekleurd, als grote suikerboondozen. Verderop rechts staan witte torens. Dat zal het zakencentrum zijn want er hangt geen was buiten. Daartussen ligt als een eilandje de Arabische wijk. Huisjes met één verdiep en een pannendak. Of golfplaten.
(En hier viel de batterij stil).
19h: aan boord sinds 11h. Stand by, anker op , 16hrs varen naar de eerste laadhaven naar de overkant, ergens in Indonesië. Het laatste stukje van de reis duurde het langst. Hoe zou dat komen? Om 06h10 zat ik in het hotel gelaarsd en gespoord aan het ontbijt. Er was een Engelse hotelgast die me wees waar de koffie stond en toen was hij weg. Er was Oosters ontbijt en Frans ontbijt en Engels en er was teveel keuze, dus heb ik van alles een klein beetje genomen. En lekker veel vers fruit, gesneden in hapklare brokken. Toen ik aan mijn tweede koffie was kwam daar toch een dienster gedienstig doen. 't Was gedaan met de rust.
Naar boven de laatste spullen gaan inpakken, de bellboy gebeld, gelijk in de film en naar beneden gaan uitchecken. Het was pas 08h, ik moest nog een half uur zien door te komen, zonder dat er schot in de zaak kwam. 'k Heb nog postkaarten gekocht, nu heb ik er genoeg voor de komende twee jaar. Postzegels was 'no problem', alleen stond ik aan de verkeerde balie. Oosterlingen durven dat blijkbaar niet zeggen, dat ik postzegels elders moest halen. Zij zeggen alsmaar beleefd Yes, en dan laten ze u wachten tot het gebracht wordt. De postzegels moesten van de balie van de bellboys komen, maar dat zei die die juffrouw niet. Gelukkig kunnen die jongens ook met de roltrap komen, want hun lift stopt voorlopig niet op het verdiep van de check-juf. Verbouwingen.
De meneer van het agentschap was goed op tijd. Wij weg, dwars door Singapore en het is een mooie stad. Dure stad, zei hij. Ja, dat kon ik zien. En prachtig netjes. Nergens zwerfvuil, nog geen peuk op straat. Hondepoep ook niet. Spitsuur niet druk. En op graffiti staat de doodstraf, heb ik de indruk. Aan de bootjesterminal -taxiboot- was het al vele minder proper. Het stonk er. En er was drukdoenerij. Daar moest ik wachten op de boarding officer, die ging mee aan boord, samen met nog vijf techniekers. Tegen dat zij er alle vijf waren plakte mijn haar tegen mijn hoofd en bleef er van mijn beetje kapsel niks over door het klammig weer. Voor die ene keer in 15 jaar dat ik er eens werk van maak! Dan volgde gesleur met de bagage en toen plakte mijn kledij tegen mijn lijf. En ik was nog zo proper en fris uit het hotel vertrokken.
We moesten een nat stenen trapje af, de treden ongeveer zo breed als een valies. Bij hoog water staan de onderste treden onder water en ze waren begroeid met piepkleine mosseltjes die kraakten onder de voeten en verder met groen glad glibberig spul. Er stond nogal zwel -deining- en het bootje bleef geen halve minuut gelijk liggen met de trap. Ik zag de bagage al in het sop verdwijnen. Dat is niet gebeurd dank zij de bereidwillige hulp van de boarding officer. Ik hoopte maar dat dat ze hem niet nog eens zouden bellen terwijl we in het bootje stapten.
Van uit het bootje gezien was er aan de waterkant een sloppenwijk te zien, van op de weg zat ze verscholen achter het groen. Een beetje verder was een reparatiewerf voor kleine schepen en boten. Daar werken de mensen uit die kleurrijke wijk.
Zolang we in de binnenhaven vaarden ging het goed. Toen we buiten kwamen begon de rodeo. Deining tot en met, en wind. Mijn haar droogde snel, maar alle verkeerde kanten uit. Valiezen plat gelegd, want die begonnen danig te shiften. En buiten, op de ankergronden feitelijk, zien de taxiboats er geen graten in om mekaar in volle vaart voorbij te steken of te dwarsen. De krachtigste machine heeft gelijk. Onze schipper moest telkens zijn machientje stil leggen om dwars over de deining van een ander zijn kielzog te klauteren, om die deining uit te rijden. Wel een keer of tien.
Na ongeveer 45 minuten legt de schipper nog eens zijn machine stil. De boarding officer begint weer te bellen. Er komt een bumboat bijliggen -zo heet een dienstvaartuig daar- die moest ook naar het schip, met bevoorrading natuurlijk. Ik had begrepen dat het schip anker op was gegaan om kop in de wind te houden en ons zo luwte te geven. Niks van, het schip was gewoon aan het toekomen. Wat een timing! Achteraf vertelde LM dat ze gisterenavond al vaart geminderd hadden om niet te vroeg binnen te komen. Dat was een paar uren duur ankergeld uitgespaard.
En wat een zicht een schip van negen dagen oud! We lagen er nog een paar honderd meter af en ik rook Het Nieuw al. Verse verf. Binnen stinkt het naar nieuwe vinyl, om hoofdpijn van te krijgen. Op vier cabines na ligt overal vinyl. In prima staat natuurlijk, maar het stinkt. Het kan ook de lijm zijn. Feitelijk ben ik blij dat hier tapijt ligt, want om in die die lijmgeur te slapen ... da's niet alles hè.
De taxiboot lag wel in de luwte maar er stond nog tamelijk wat zwel. De bagage zou per heaving line -touw- naar boven gehaald worden. De schipper van de bumboat deed me teken dat ik me moest klaar houden om de gangway op te gaan. Ik was blij, tot ik eens goed naar de gangway keek. Dit 'klein' schip ligt even hoog op het water als een groot schip, en zo klein was het nu ook weer niet. Die gangway stond steil. Zéér steil.
De reling van de gangway is ruw gemaakt met anti-slint = preventie, een soort zand in de verf, dan houdt men beter greep op de reling. Prima bedacht. Maar onder de reling waren de touwen niet door de ogen gehaald. Langs die gapende openingen kroop ik naar boven, zonder vangtouwen op heuphoogte. En nergens ene LM te zien. Natuurlijk niet, het schip was in volle manoeuvres, dan is LM aan het werk in het machien. 'k Ben tot boven aan deck geraakt. Wat een geluk dat ik min of meer stevig ontbeten had. Op weg naar het kasteel ben ik een paar bekenden tegen gekomen, efkes goeiedag gezegd.
Dank zij de beschrijving van LM wist ik de cabine te vinden. 't Staat ook aangegeven in de trapkoker, wie op welk verdiep woont. 'k Ben bij de capt gaan zeggen dat ik er was. Hij wist sinds vanmorgen pas dat ik aan boord zou komen. De waterklerk van de rederij, die ene die zichzelf zo snugger vindt, had hem niet op de hoogte gebracht, maar daarover later meer.
Opnieuw naar het maindeck, daar had ik de deur van het machien gezien. Niet moeilijk, het staat er in grote letters op: Engine Room. Pro forma steek ik mijn hoofd eens buiten, zogezegd om te kijken of er al bagage aan deck was, maar in feite om te kijken of iedereen goed zijn bezigheid had en of er kans bestond dat iemand de alleyway zou binnenkomen op het ogenblik dat ik iets ging doen wat absoluut niet mag. Iedereen druk bezig? Zeer wel jongens, doe zo voort. Ik naar het machien. Nee zeker !?! Eerst 11.000km doen (of waren het mijlen) en dan in de cabine wat gaan zitten wachten tot hij gedaan heeft met werken? Niks van. Ik geraak ongezien de changingroom door. Ik ga de eerste trap af. Op het platform blijf ik staan en kijk naar de deur van de controlroom. Er komt iemand buiten. De deur gaat niet direct weer dicht want er volgt ... iemand, hij ziet mij, ik zie hem. Hij blijft staan, ik blijf staan kijken. Zeven treden naar beneden, en een stukje platform. Langzaam, nu niet uitglijden hè. Zeven treden. Na 50 dagen zonder hem was mijn reis ten einde. Ik was thuis.
te gast bij Wim Helsen ~ Hugo Matthysen met een fragment uit 'Afdaling in de maalstroom ' van Edgar Allen Poe
Ik keek duizelig en zag een wijde vlakte van oceaan, waarvan het water zo’n inktzwarte kleur had dat ik meteen aan het verhaal van de Nubische geograaf over de Mare Tenebrarum moest denken. Een panorama dat zo jammerlijk desolaat was dat geen enkele menselijke fantasie het zich kan voorstellen. Links en rechts lagen, zover het oog reikte, als bastions over de wereld uitgestrekt, rijen afgrijselijke zwarte en overhangende rotswanden, waarvan het onheilspellende karakter des te sterker werd benadrukt door de branding, die er, huilend en schreeuwend tot in alle eeuwigheid, haar witte en afschuwelijke koppen hoog tegen opwierp. Recht tegenover de kaap op de top waarvan we ons bevonden en op een afstand van vijf of zes mijl in zee was een klein, somber ogend eiland zichtbaar, of liever: de ligging ervan was te onderscheiden aan de hand van de woestenij van oprijzend water waardoor het werd omgeven. Ongeveer drie kilometer dichterbij het land verhief zich nog een eiland, van geringere afmetingen, gruwelijk onherbergzaam en kaal, en op verschillende plaatsen door groepen donkere rotsen omgeven.
Sinds het bestaan van het programma is dit de derde keer dat Matthysen te gast is in de studio. Is Vlaanderen dan écht zo klein? Hij is wel een van mijn vele favorieten, maar toch ...
Op 03min00 : regelmatig aanmaningen om naar de Lofoten te gaan om daar zichzelf te vinden, bij een pannekoek & orka's zien rondspringen. Allen daarheen om onszelf te vinden! We zullen eens gaan Lofoten zie! Daar zijn genoeg orka's voor iedereen. Misschien een suggestie voor de mailgroep Reizen van SenNet.
Op 05min50 : 'sfeerschepping doet men door stevig te overdrijven'. Door dat te zeggen zit hij zelf te overdrijven. Dat is dubbel bovenop, ik lach mij een kriek met die man. De stelligheid waarmee hij dat zegt! Maar hij mag dat, vind ik, want hij weet wat hij doet.
Op 07min25 viel ik bijna uit mijn stoel van verbazing. Helsen gebruikt daar het woord 'niksigheden'. Wel, als Helsen en Matthyssen dit woord oké vinden dan ben ik in goed gezelschap, want 11/2016 gebruikte ik het woord niksigheid in een tekst voor de toenmalige mailgroep en die heb ik als tekst 678 in 09/2019 hernomen op blog 02, https://blog.seniorennet.be/_maart . Het woord is nu echtig goedgekeurd! Niksigheid bestáát!
Dat Poe zo'n lange inleidingen en beschrijvingen maakte, ligt misschien aan het feit dat hij van zijn pen wou leven. Mogelijk werd hij per woord betaald. Hoe meer tekst, hoe beter de vergoeding, want hij had een paar dure verslavingen. Zouden zijn griezel-inspiraties daar vandaan gekomen zijn? Van zijn opiumroezen?
Sinds gisteren ± 20h liggen we op anker. We kunnen TV ontvangen. Mooie film gezien, met ene Martha Plimpton. Rauw/geestige film. Plimpton heeft een markant gezicht.
Vanmorgen was het circus. Op TV. Met een trapezenummer om bang van te worden. Deze namiddag zal het circus zijn in de keuken. Vanavond kerstdiner. Bewijs uit het onbesliste : natúúrlijk bestaat god, we vieren toch kerstmis !!! Er is een mooie reportage over Jeruzalem op TV, commentaar in het Portoeguèisj. 'k Snap er niet veel van maar het zijn mooie beelden. Muziek : het Halleluja van Händel. Is dat niet eerder iets voor Pasen?
1995-12-25 ~ op anker Sines, 11h12
Gisteren de paus gezien op TV, in zijn zondags goed. Wat kijkt die vent toch nors. In de namiddag was LM vrij. En deze namiddag ook. Hij kijkt bijlange zo nors niet. Maar ja, voor popiejopie is het nu Druk Seizoen. Als iedereen die veel werk heeft met de eindejaarsfeesten zo'n zuur gezicht zou trekken zou het nogal floreren in de wereld van de commercie! Stel u voor dat ge ergens wordt aangenomen om kerstboodschappen in geschenkverpakking te doen en ge trekt een smoel, er kan geen glimlach af. 't Zou rap gedaan zijn. Afgedankt. Wat doet de baas? Die belt naar Suzanne van Interlabor en vraagt iemand die de boodschappen kan inpakken met de glimlach. Maar ja, misschien heeft de opperbaas van popiejopie het telefoonnummer van Suzanne niet. Het was nochtans Zijn Boodschap die popiejopie aan het verpakken was hoor.
En dan deze voormiddag zijne heiligheid de kerstboodschap, ook live. Wat een lef hebben ze toch op het vaticaan. Damiaan wordt met moeite zalig verklaard maar dat fossiel brein daar in zijn vensterraampje wordt alvast met 'heiligheid' aangesproken. En weer zo'n gezicht van achter het IJzeren Gordijn. Er kon geen glimlachje af. Wat moeten de Boeddhisten denken. Er zijn maar 700 miljoen katholieken op de 5,5 miljard mensen. Dan mag het opperhoofd toch iemand zijn met mediatieke en diplomatieke allure. Of gewoon met allure: Jos Brink. Rijzig. Glimlach. Soepel. Vlot. Gewend aan autocue en filosofie op mensenmaat ... waar wachten we feitelijk nog op? Als het dan toch door CNN uitgezonden wordt, dan liever een geoefend amateur dan een professionele klungelaar. "Met god kan ik best overweg ... maar met zijn grondpersoneel !" Van wie was die verzuchting ook weer? Misschien van een piloot.
Gisteren ben ik gaan helpen met het voorgerecht. Nu weet ik ook hoe het niét moet, namelijk zoals ik het gedaan heb. RD was zelf druk bezig aan een werktafel in de andere vleugel van de keuken en had absoluut geen tijd om mij in het oog te houden. Hij had één bord voorgedaan en liet mij verder doen. 's Avonds stond het voorgerecht op tafel en het zag er kleurrijk uit. Over mijn afwerking zwijg ik nog efkes. Bij kunstlicht viel het geeneens op.
Ik wist dat hij er nog gelatine zou over penselen. Daarom had ik de onderdelen van het voorgerecht moeten verdelen over verschillende plateau's en pas nadat hij de gelatine had opgebracht en ze gedroogd was, het voorgerecht assembleren op borden. Voorzichtig, met een palet: zalmmoten + garnituur. Nu had ik alle onderdelen direct op het bord gelegd (zoals hij had voorgedaan) en het penseel maakte spatjes op de rand van het bord. Dat geeft een zeer slordige en onaffe indruk. Aan plateau's gedacht? Jawel, 3hrs later. Als hoofdgerecht hazerug geflambeerd in whisky. Geslaagd natuurlijk. En de mooie kerststronk als dessert. Natúúrlijk geslaagd.
Sinds daarstraks weten we dat het schip dat voor ons toekwam pas morgen binnengaat om te lossen, dus liggen we hier met Nieuwjaar nog. Voor LM en mij blijft dat hetzelfde, maar de mensen die afgelost worden hadden gehoopt met Oudejaar thuis te zijn. Voor hen is dat slecht nieuws. Het verhaal van Heidi op TV. Dat is de tweede keer in een paar dagen. En twee keer een andere wending. Thuis eens herlezen.
1995-12-26 ~ op anker Sines, 09h34
Stralende zon en het waait nog altijd even hard. Grijze zee. We liggen hier met vier schepen op anker, waarvan twee kleine. Wel, toch veel kleiner dan wij. Die liggen nogal te deinen bij dit weer. Ik beklaag de mensen daar aan boord. (kom gauw bij ons aan boord, hier schuiven de borden niet van tafel en hier rolt ge niet uit bed wanneer ge moet slapen.) Het is even slecht weer als in 1992 Tallinn (Estland). Toen hebben we drie dagen moeten wachten eer de havenautoriteiten aan de serviceboot de toestemming gaf ons naar boord te brengen (schip 22). Ondertussen zaten wij allemaal op onze nagels te bijten in het hotel. Dat zou nog zo erg niet geweest zijn, maar de bagage stond in het kantoor van het agentschap en daar zaten de vijltjes in. Hoelang we hier zullen liggen weten wen niet. Tot het weer kalmeert. Het humeur van de mensen die hier afmonsteren zal op de proef gesteld worden. Ik hou mijn hart vast voor het eindejaardiner. Met een beetje geluk liggen we tegen de kaai en is er geen diner.
'k Heb vandaag wasdag ipv gisteren en het is merkwaardig kalm in de laundry. Iedereen die gisteren vrijaf had heeft gewassen denk ik. 'k Vreesde al voor filevorming, kettingbotsingen (was die dooreen geraakt) en ongeoorloofde manoeuvres aan de droogkas. Nee, niks. Er is zelfs geen scheepswas te zien en het is nochtans dinsdag. Misschien komt die morgen allemaal in een keer?
1995-15-27 ~ op anker Sines, 16h58
We liggen hier sinds zaterdagavond en het wordt saai. Het schip vaart niet. Het ligt stil, de tijd staat stil. Geen schroef, geen machien, geen beweging, geen geluid. Stil. Soms durf ik denken: ik tel tot twaalf en dan schiet alles weer in gang. Want als ik tot twaalf tel, en dit doe, jááá dan schiet het schip weer in gang. Maar dan schrikken de mensen zo. Dus laat maar.
De TV staat hier de hele dag aan. 'k Hoop dat we hier niet blijven liggen tot ik ALLES versta wat ze zeggen. Tegen dan zijn de mensen die mogen afmonsteren furioso en worden ze afgehaald per helikopter van de Psychiatrische Dienst van het Algemeen Ziekenhuis van Sines. In van die witte bloezen, die achteraan sluiten. Moeilijk hoor zo'n bloeze, maar ge moet het niet zelf doen, ze helpen u. Met twee.
Daarstraks stond ik efkes op de brug te wachten op een geannonceerd telefoontje uit Zellik en er was een klein bootje zich een weg aan het stampen naar een van twee kleine schepen die hier ook liggen. Het dingske moest nogal wroeten om er door te geraken. Misschien bracht het een loods of een agent. De mensen daar aan boord zullen in elk geval blij geweest zijn. Er wordt 8 beaufort verwacht. Wij liggen nog tamelijk stil, behalve vanmorgen efkes. Misschien waren dat die 8 beaufort.
De conversatie was ook beau/fort. Ma: "Die van daarstraks, die opgenomen heeft, dát was ne slimme! Hij zei: leg efkes af en bel binnen 5 minuten terug." Ma doet dat, het was een zinnig voorstel, een kosten besparend trukje, voor als de opgebelde niet direct bereikbaar is. De slimme van dienst was de capt hemzelve, de anderen waren op drill & oefening. Bibi was bereikbaar, in de cabine. Achteraf heb ik gehoord dat de capt eerst naar de keuken gebeld had om mij te vinden. Oké, 'k was daar dikwijls voor inventarissen allerlei en voor kerstbomen & kerststallen, maar ik wóón daar niet hè. De capt verbaasd dat ik daar niet was. RD verbaasd dat de capt mij daar dacht te vinden. Ik verbaasd dat RD verbaasd was dat de capt verbaasd was. Kortom : verbazing alom.
19h: dat ene schip is binnen gegaan. Dat is dan toch al één. Daarna is het aan ons. Ondertussen zijn er twee bijgekomen.
1995-12-28 ~ op anker Sines, 08h32
Sinds gisteren circuleert hier het bericht dat de mensen vandaag afgelost worden. De vervangers zouden met een bootje komen. Nu weten we niet of het een officieel bericht is of een kwakkel. Want kwakkels ontstaan hier nogal rap, met al die talen aan boord. Hoe vindt ge deze: "Les bébés noirs sont nés blanc." Zwarte babies worden bleek geboren. –het pigment gaat pas werken wanneer er licht op komt "Les bébés noirs son nez est blanc." Zwarte babies heeft een witte neus. Het eerste is wat RD vertelde, het tweede is wat Constant er van maakte. Enkelvoud of meervoud, van geen belang, hij wist met zekerheid dat het niet waar was, dat van die neus.
'k Had een bootje zien komen. Olé, daar zijn ze met de vervangers, en met de post. Toen zag ik nog een. En nog een. Zoveel post? Maar nee, het waren vissers. Soms verdwenen ze helemaal uit het zicht, tussen twee waterbergen. Als vissen zoveel moeite kost gooi ik vanzeleve geen overschotje vis meer weg. Jamaar, als dat zó'n gevaarlijk werk is zal ik wel een dooske sardienen opendoen hoor.
'k Zei tegen LM dat die ene TV-zender persies minder nieuws gaf dan de andere. "O, maar gisteren was hij er toch weer hoor, zelfde nieuwslezer, zelfde uur." "Maar met ander nieuws. ?." "Dát weet ik niet." 't Had ook gewoon meer van 't zelfde kunnen zijn hè.
Hier zijn serieuze overstromingen geweest. En nog bezig , denk ik. Spoorlijn verzakt en trein ontspoord. Heelder dorpen en steden die onder water staan. Er werd een kaart van Portugal getoond. Er zijn drie of vier grote stromen. Hun verzamelbekkens liggen op Spaans grondgebied op hoger gelegen vlaktes. Als dat water moet via Portugal naar zee. Tragedies alom. Mensen van sociale woonblokken die al 30 jaar reclameren omdat het tijdens de winterregens onderloopt. En daar wordt al 30 jaar niks aan gedaan.
Waar wordt er geluisterd naar de vierde wereld? Hebben die grondstoffen? Leveren die brains? Nu overstroomt het. En het loopt over. Veel colère op TV. En dan spreken de nog sneller. Kerstweekend. Gelukkig was iedereen thuis om te helpen hozen en emmeren.
Eergisteren was het zeer spectaculair weer. Nu minder. De uren dat de wind wil gaan liggen, daarboven alle wolken weggeblazen zijn en de zon een beetje wil schijnen (dat is haar job), is de zee hier donker turkoois en aan de horizon donker purper, bijna gelijk de Caraïbische Zee maar dan minder vlak. Daar is de zee soms zo vlak dat ge de haaien kunt horen langs zwemmen. -larie hoor Er staan kleine schuimkopjes, dus is er maar weinig wind. De deining is ook danig verminderd.
Aan de capt heb ik verteld dat mijn moeder hem een slimme vindt. In iets diplomatischer bewoordingen natuurlijk. Zo van : tof en handige truk en minder duur. Hij was niet verbaasd of geflatteerd. Dat soort complimentjes is hij al lang gewoon.
Een tijdje geleden had RD ons zijn telefoonnummer gegeven. En een paar dagen geleden zijn juist telefoonnummer. Soms wisselt hij de cijfers van de getallen om, bvb 97 31 ipv 91 37. -dat heb ik ook, al eeuwen, 't heet dyscalculie Zo stond hij eens ergens in Indonesië, ze hadden gedaan met boodschappen doen en een paar mensen van het schip gingen telefoneren naar huis. Toen heel goedkoop van ginder. Er was nog een telefooncel vrij en RD dacht: och ja, waarom niet. Hij had zijn adresboekje niet bij. Hij draait zijn thuisnummer en vergist zich. Hij kwam wel in zijn eigen buurt terecht. Hij heeft toen aan die mevrouw uitgelegd dat zeeman was en in Indonesië stond, zonder adresboek of foonboek, en of ze zijn telefoonnummer eens wou opzoeken. Die vriendelijke dame heeft dat gedaan en zo kon hij naar huis bellen. Tof verhaaltje hè. En nog echt gebeurd ook.
RD zal onze brieven vanuit België verzenden. Als er ENGIS op de poststempel staat is dat normaal hoor, hij woont daar, op 200m van het postkantoor, met een cafeetje naast.
1995-12-30 ~ op anker Sines, 08h13
Vaya con Dios op de radio. En eergisteren Madre Deus op TV. Hun optreden in de Olympia van Parijs werd uitgezonden, maar op een ontiegelijk uur weeral. Dan lagen wij er al lang in. In het nieuws beelden van ondergelopen land, glad en effen water zover de camera reikt, windstil, en krengen van runderen die ronddrijven. Er werden enkele landbouwers geïnterviewd. Ze waren niet veel van zeg. Niet zoals de stadsmensen eergisteren.
09h24 : ik kom van de laundry. Het keukendepartement was daar voltallig aanwezig. Dat gebeurt al eens, maar nooit lang. Misschien gaan we morgen tegen de kaai. Dat was het laatste nieuws. 11h45 : LM komt boven, het kan zijn dat we morgen niet binnen gaan. Dat is het allerlaatste nieuws.
Nu heeft iemand de keukenklok en de klok van de mes toch juist gezet zeker! Nu waren wij al máánden gewend er vijf tot zeven minuten bij te tellen, want na elke timeshift hikken die klokken een minuut of twee. Iemand is dat eens komen goed zetten. Verschietachtig hoor. Nu lopen ze juist, verdorie. Iedereen te laat op zijn werk. Is dat voor nieuwjaarsnacht of wisten ze niet wat doen?
Als we morgenvroeg binnen gaan is er morgenavond geen eindejaardiner. -dan lopen alle mensen wacht Als we morgenvroeg niet binnen gaan is er morgenavond eindejaardiner. -dan lopen maar een paar mensen wacht. Welk vlees moet er nu uit de diepvriezer gehaald worden? En wanneer? Morgenvroeg is te laat voor zo'n grote stukken. En de microgolf is te klein om zo'n stukken vlees in te ontdooien.
Als we binnen mogen moet het in de ochtend zijn, dan is het hoogtij. Mij best. Bij een kapper zal ik niet meer terecht kunnen maar ik kan toch al naar het strand stenen gaan halen voor de plantenbak van de mess. En eens naar het fort gaan kijken. Of de bloembakken naast de kanonnen nog in orde zijn. Want als ge zo'n fortje van 800 jaar oud efkes alleen laat, dat ziet ge er toch direct aan hoor.
Gisteren was den ouwe in een bonhomie bui, zo van dat nodeloos joviaal gedoe, en hield in de keuken een redevoering dat het niet voldoende is zijn job te doen, men moet de mensen soigneren. "GELIJK GIJ IN PUERTO BOLIVAR DE POST VAN DE MENSEN GESOIGNEERD HEBT ZEKER?" gilde het door mijn hoofd. Ik stond daar laffelijk mijn kaken op mekaar te houden. Had ik gisteren nog stewardess geweest hè, ik had wel geweten hoe hem te temperen met een klein opmerkingetje. Er sprongen al direct drie, vier gereed. -ik herinner mij die situatie heel levendig Vooral omdat RD niet het soort mens is dat dit soort luide preken nodig heeft. RD soigneert zijn cliënten al jaren. We hadden amper een week tevoren een grandioos kerstdiner gehad! -ofwel was den ouwe zat, ofwel was hij zot door het wachten Alleen maakt RD daar geen tamtam over. Wanneer iets grandioos geslaagd is noemt hij dat 'une chance'.
LM loopt daar over deck, met nog andere mensen. Ze dragen allemaal een overall natuurlijk maar hem herken ik aan zijn manier van lopen. Hij heeft wind tegen. Dat is ook te zien aan de manier van lopen. Niet erg. Wanneer hij terug keert heeft hij wind mee en is hij rapper binnen.
Luik 9 staat open. Luik 9 is vlak tegen de facing en daar kunnen we van uit de cabine recht in kijken. Bovenop de kolen liggen twee brandslangen gereed en een geel ding. Een soort ventilator, zei LM, aangedreven met gecomprimeerde lucht. Want ze zijn de cracks tegen het luikdeksel aan het lassen en bovenop een massa kolen iets lassen is feitelijk niet evident. Het geel ding dient om ontplofbare of brandbare gassen weg te zuigen en de brandslangen liggen daar voor het geval zo'n gas zou ontvlammen. Moeten we dan geen draagberries en zuurstofmaskers gereedzetten ook? Of op zijn minst een doekje tegen het bloeden?
----- hier stopt plots de briefwisseling van op schip 26. Vreemd, want LM en ik zijn pas vier weken later afgemonsterd in Sardinië. Maar, als men de brieven zelf mee naar huis zal nemen, wordt er dan nog wel geschreven? Misschien wel. En geprint? Waarschijnlijk niet. Toch staat er mij iets voor, een alinea over de inwoners van Sardinië. Dat zijn de Sarden. En iets over rijmwoorden. Er is dus minstens nog één brief geschreven, maar waar is die ... De diskettes waarop de brieven staan hebben we nog wel, en alle afspeelapparatuur staat hier zorgvuldig weggeborgen, maar ze is defect.
te gast bij Wim Helsen ~ Thibault Christiaensens met de tekst van het nummer 'June' van Idles
Dreams can be so cruel sometimes I swear I kissed your crying eyes Dreams can be so cruel sometimes I swear I kissed your crying eyes
A stillborn was still born I am a father A stillborn was still born I am a father
Amend, amend, amend, amend (2x) (amend = verander dat, maak dat ongedaan ?) Baby shoes for sale, never worn (5x) Pretend Amend, amend, amend Amen, amen, amen, amen Adam Devonshire & Joe Talbot
Jammer dat de muziek er niet bij kan in Winteruur, dan had ik veel sneller begrepen wat Christiaensens bedoelde. De stem van de zanger vertelt meer dan de woorden van het lied. De link staat onderaan.
Op 03min26 moet ik Helsen efkes bijsturen, hoezo daarvoor bestaat geen woord in het Nederlands? stillborn = een doodgeboorte en een miskraam = miscarriage Medisch zit ergens een verschil. Waar het onderscheid ligt is voor de specialisten want er zijn gradaties, maar de woorden bestaan wel degelijk in het Nederlands: bij een miskraam was de foetus te jong om levensvatbaar te zijn (miscarriage), bij een doodgeboorte wel levensvatbaar, en dat heeft niet mogen zijn (stillborn).
Wat zegt Helsen dat weer goed op 06min47: iets emotioneels schrijven zonder dat het sentimenteel klinkt. Ik zoek al jaren naar een formulering voor het onderscheid tussen emotioneel en sentimenteel. 'k Kan er een schemaatje van tekenen, een kribbeltje, maar ik krijg het niet in woorden gegoten. Al 20 jaar niet.
06min58 : Ach zo? Het jung vindt dat hij over teksten niet te hard moet nadenken? Zit hij dan in het juiste programma? Nee. Hij is al 24 jaar en nog zo achteloos wanneer het over woorden gaat? Ik hoop dat hij daar intijds uit groeit. Liefst voor hij aan kinderen begint.
Op elk schip zijn er woorden en uitdrukkingen die een trend worden. Drie jaar geleden, op schip 22 bracht choff VW 'Yôw de manneuh' in zwang. Alle Filipijnen en Kroaten konden dat accentloos nazeggen. Alleen ... zo begroet men niet de hoogsten in graad.
Op schip 09 in 1983 was het ooit 'izèèèmça' = ils aiment ça. Ooit gelanceerd door een chef steward. Na een tijdje gebruikt iedereen de meest zwange, zwangissime uitdrukking. Hier is dat voor het ogenblik 'mucho very good'. We houden het internationaal. Wie daar mee begonnen is weet ik niet (elektrieker RK?). De uitdrukking dient voor vanalles en nog wat. Het kan betekenen 'danku' wanneer iemand de liftdeur nog efkes openhoudt, wanneer iemand u weet te vertellen waar die en die te vinden zijn op dat moment. Het staat voor 'niet erg' wanneer iemand een beetje veel waspoeder in de machine doet, voor 'begrepen' wanneer iemand een uitleg doet, voor 'dat kan nog van pas komen' wanneer iemand u waarschuwt voor iets, voor 'lekker' wanneer iets lekker is en voor 'ja, graag' wanneer iemand vraagt of ge nog een pint wilt. Koffie moet ge zelf nemen, niet erg (zie hoger).
Chefke RD moet op 20/12 inventaris maken en bibi mag helpen. 't Zal wat langer duren dan in september, want toen waren de rekken bijna leeg. Lege rekken is de ideale situatie om inventaris te maken en/of om grote kuis te doen. Toen waren we met de droge voeding op anderhalf uur klaar. In IJmuiden hebben we de zesmaandelijkse bevoorrading gehad en toen lagen de rekken overvol. Nu nog gewoon vol. Deze keer zal de inventaris langer duren.
1995-12-15 ~ op zee, 12h43
Chefke RD heeft kerststallen gebakken, één voor elke mess. Hij heeft twee hoge en heel hoge broden gebakken die aan de lange kant doorgesneden worden en uitgehold. Het kruim verdroogt en het geheel lijkt nu binnenin op een grot. Als kribbe een sandwich, overlangs doorgesneden en uitgehold. Daarin kwam een klein koekemanneke, ingebusseld in een lapje dat op de rug vastgepind werd met een kopspeldje. Tot hier toe zijn de dingen goed gelukt. Hij is tevreden, ik dus ook. Van Maria is er ook al een probeersel. Ze is wat groot uitgevallen. Dat herbegint hij kleiner. Maria en Jozef zijn gewoon gebakken balletjes deeg die op een vleespen steken en wat stof van de poetsdoeken uit het machien als kleed krijgen. De voet is een doorgesneden sandwich, die is onder de lange kleren van de poppen niet te zien. RD doet het bakwerk, ik het knip -en plakwerk.
1995-12-17 ~ op zee, 08h10
Het was weeral shift vannacht, één uur vooruit. Vanmorgen was het nog donker om 07h. Zo rond 05h30 zijn we wakker geschrokken door een luide bonk, metaal tegen metaal. De deur van de 'garage' was open geraakt. Het licht brandde daar nog. Telkens die deur open bonkte, spoot er een geut licht tot aan de gangway. Dat zullen ze op de brug wel gezien hebben, maar er iets aan doen? Ho maar.
Als iemand met een cabine aan de facing bij donkerte vergat de gordijntjes te sluiten, dan kwam er ongeveer onmiddellijk telefoon, of men aub aan de brug zou willen denken, ja? Want hun nachtzicht mocht niet verstoord worden. Dat was toch belangrijk voor de veiligheid, ja? Maar als er uit de 'garage' om de zoveel seconden licht spoot tot aan de gangway stuurt men de matroos van wacht niet naar beneden om dat efkes in orde te brengen ...? Zoveel licht om de zoveel seconden kan door andere schepen geïnterpreteerd worden als een signaal.
Als de deur uit haar hengsels geslagen is, dan kunnen die van het machien wel iets repareren. En heel het schip wakker natuurlijk. Ik zou willen rondvragen wie met dat continu gebonk nog kunnen slapen heeft. Maar dat mag niet want dat is 'stoken'. Gelukkig is het vandaag zondag en heeft LM deze namiddag vrij en kan hij slaap inhalen. En ik ook.
In de garage staat een kleine mobiele kraan geparkeerd. Bij dit weer zullen ze daar niet mee rondrijden vaneigens. De werken aan de facing zijn ook opgeschort tot beter weer. Nu in een bootsmanstoel hangen? Dan moet ge wachten tot de verfpot nog eens langskomt. Dat slecht weer is gisterenvoormiddag begonnen. Ineens. Chef RD sprong naar het fornuis om zijn potten vast te zetten. En ik was in één wip in de mess om de asbakken en de botervlootjes af te ruimen. Dat zit er persies nog altijd straf in: wanneer de miserie begint, direct "mijn tafels!" redden. Iedereen springt eerst naar het zijne hé. Dat de soep tegen deck zou slaan is minder erg dan dat er één botervlootje zou vallen. Tafels zijn mijn verantwoordelijkheid niet meer, maar 't zit er nog altijd in. We waren gelijk sprinkhanen.
In de namiddag was ik ook in de keuken. 'k Ben een ganse dag beneden geweest om de poppen voor de kerststallen aan te kleden. Er vliegt een inox deksel tegen de vloer. "Tiens, zegt RD heel droog, we rollen ..." Dan zijn we in de locker van de 1ste stuur een ruime lap antislip gaan halen voor de twee kerststallen. Gaan wegratten feitelijk. RD kan daar binnen met zijn pass-key. Buiten de locker hangt een lichtschakelaar en ik klik daar op. Geen licht in de locker. De lichtschakelaar voor de locker staat binnenin de locker. (Bij de knop in de alleyway hangt een plaatje GARAGE ... er begon iets te dagen bij mij.) Twee grote lappen antislip ratten ... - Mogen wij hier wel komen, vroeg ik aan RD. - Waarom niet? Zij komen met hun sleutels toch ook in mijn lockers. - Zonder te vragen? - Zonder te vragen. Goed, wij dan ook zonder te vragen. Ineens genoeg meegenomen, de grootte van een beddenlaken. Licht uit, deur op slot en wij weer weg.
Doordat de lichtschakelaar van de garage op die vreemde plek staat is het mogelijk kunnen gebeuren dat er vanmorgen licht uit de garage kwam. Maar dat is oké, zegt LM want dat licht blijft toch altijd aan. Mysteries alom.
Sven heeft de mensen van de keuken gewekt om 04h30 ipv om 05h30. Rappe gast. Heeft hij twéé uren geshift? Om sneller toe te komen in Sines. Daar wordt hij afgelost.
Wat hierboven staat snap ik niet zo goed. Scheepstijd bijstellen (shiften) gebeurt à 1h per nacht, om 02h. Vermits we oost vaarden, gingen we om 02h naar 03h. Vanaf dan staan alle scheepsklokken op 03h. Waarom wekte Sven de keuken dan om 04h30? Hij heeft maar op de klok te kijken en ziet dat het nog geen 05h30 is!
Elektrieker RK heeft voor licht gezorgd in de kerststal, met het lampje van een werklamp met de batterij van een stormlamp. De batterij staat achter de kerststal en is niet te zien. De koningen zijn ook goed geslaagd. Nu is het wachten tot de lijm in de voet droogt. De voet is een halve sandwich van een paar dagen oud. Hun kleed komt er over en verbergt de voet. En dan maar hopen dat ze stabiel staan. De poppen hebben geen gezicht. Zo kan iedereen er eentje fantaseren. Een Jozef met spleetogen bvb, of een Filipijnse Maria. Alle gezichtjes blijven mogelijk. -de stoffen voor de kleren van de poppen waren echt zeer rijkelijk van dessin & textuur.
Noël (steward) heet dan wel kerstmis, maar hij versiert niet graag kerstbomen.
1995-12-19 ~ op zee , 08h09
Gisteren was het nog eens een drukke dag. Pomponnekes gemaakt van dotjes poetskatoen (= whist, in Algemeen Scheeps) en kerstballen van piepkleine bolle pistoleekes. Daar was RD om 07h al mee bezig. In de voormiddag heb ik de kasten van het magazijn herschikt en inventaris gemaakt, dat heb ik alleen gedaan want RD moest koken. Van 13h tot 15h maakten we samen de inventaris van de droge voeding. Het is vele beter vooruit gegaan dan we gedacht hadden, ook al liggen sommige rekken bomvol. En dan de kerstballen afwerken. Door de pistoleekes moest een draad, de draad ging door een stukje macaroni en weer door het bolleke, knoopje er in en rond het bolleke kwam zilverpapier. Zo 42x, voor de twee bomen. Het is mooi poetskatoen (whist = draadresten van spinnerijen en/of weverijen), met satijnglans en "happy colours" zei Noël. Pomponnekes maken is niet ingewikkeld of zwaar, maar het moeten er veel zijn om wat kleur in de boom te brengen. Saai jobke. 'k Maak er maar 16 per uur en er is nog de inventaris te doen van de koel- en vrieskamers te doen beneden. Dat is voor vandaag. Er is weinig tijd en de bomen moeten er komen rond de 20ste, had de capt gezegd. Daar hebben we het volgende op gevonden: Noël had gisterenavond een vrijwilligers-halfuurtje georganiseerd. De boom hadden we al klaar gezet, de bootsman zal hem vandaag tegoei vastzetten. -later had ik zelf mijn schroevendraaiers bij hoor Met 7 man hadden we in een half uur tijd plots genoeg pomponnekes. Ze konden direct de boom in. Een van de matrozen moest toch weten of al die pomponnekes wel voor déze boom waren, voor hún boom. Maw, zitten wij hier geen dotjes poetskatoen te draaien voor de boom van de officieren. "These pompons, only for this tree" zei ik gedecideerd, "YOUR pompons only in YOUR tree" en ze zagen dat ik dat meende. Vanmorgen is LM naar het voorlopig kunstwerk gaan kijken en hij vond het tot hier toe geslaagd.
12h39 : en ik maar pomponnekes draaien deze voormiddag, want er zijn geen vrijwilligers bij de officieren natuurlijk. En die boom heeft toch ook wat kleur nodig. En er moeten nóg eens 30 kerstbollen gebakken en aangekleed woorden. Al goed dat RD dat wil doen, ze bakken. -hij stak uit eigen vrije wil toch wel tijd en energie in welfare hè Nu inventaris van de groentenfrigo. -verdorie, ik voel weer die tijdsdruk van toen, en het is toch 25 jaar geleden?
1995-12-21 ~ op zee, 16h42
De kerstboom van de officiersmess is klaar. Eindelijk. 'k Heb maar alles opgebruikt, ook de schreeuwlelijke plastic rommel van 't schip. Nu is hij persies wat overladen. Straks nog eens kijken. Als hij echt overladen is haal ik de plastic rommel er weer uit. 19h : we laten het zo, vindt LM. Waarschijnlijk is hij mijn kerstgedoe meer dan beu.
1995-12-22 ~ op zee, 09h31
We hebben een nieuw woord : courser = faire des courses + faire la course. Als ge heel weinig tijd hebt en ge moet rennen om uw boodschappen gedaan te krijgen, dan zijt ge aan het courser / koerseren, in het Algemeen Scheeps. Zeg nu nog dat taal niet leeft. Het woord is een product van RK, de elektrieker. Zijn lichtje flikkert al eens.
Gisteren was er wijn aan tafel. Karel heeft zijn promotie van 3de stuur! Hij eet om 17h20 omdat hij de 1ste stuur gaat aflossen om 18h, zodat die aan tafel kan komen. We hebben met hem dus niet kunnen toosten. Na het eten zijn we hem op de brug proficiat gaan wensen. Want een promotie is toch een evenement in 't zeevarend leven hè. Het gebeurt maar enkele keren en ge moet er nog iets voor doen ook. Verjaren gaat automatisch, da's een kwestie van tijd, een kalenderkwestie. Alhoewel, met al het gevaarlijk werk is verjaren (in leven blijven) misschien ook een prestatie aan het worden.
In Sines monstert Henry af (Filipijnse matroos). Hij wordt niét vervangen. Dwz dat ze ook op de Filipijnse bemanning beginnen besparen. Weeral ene (de vervanger van Henry) die zijn brood niet mag verdienen. En ondertussen staan ze voor de stand-by achteraan nog met maar DRIE mensen. Krijg het daar maar geklaard zonder problemen of ongelukken. En voor Constant vinden ze zogezegd geen vervanger. Larie. In de Filipijnen staan ze ook te springen voor een job. De vervanger van Constant kan niet meer via de Belgische Pool der Zeelieden komen, want die is gesloten wegens te duur. Maar nu vinden ze zogezegd ook geen Filipijnse vervanger? Bullsh*t! Er zijn Filipijnse mecaniciens die als steward willen vertrekken om toch maar aan de slag te kunnen. Zoals Filipijnse stuurlieden hier als matroos vertrekken. De rederij wil ons gewoon met twee man minder laten varen. Zolang de boekhouders en de aandeelhouders tevreden zijn is er immers niks aan de hand!
Constant zal het allemaal een zorg wezen. Hij loopt zingend de tafels te dekken. Spaanse liedjes. Hij zingt juist (of toch niet vals) en dat is heel goed voor de planten.
Gisterenavond hebben we Lethal Weapon III gekeken. 't Viel mee, tegen alle verwachtingen in. Buiten schietpartijen en achtervolgingen zat er nog een verhaal in ook. Wel gezochte dialogen, maar vlot gebracht. Ervoor kwam een show over 15 jaar André Hazes. Ook mooi hoor. Ik ben een stille fan. LM iets minder. 'k Vind die uithalen zo mooi. Koen Crucke kan dat ook.
Er zijn ongeveer 180 films aan boord. Dus wie een contract van 6 maanden uit doet, kan ze allemaal bekijken. Plus dat de capt en de cheng er flink wat bij hebben van thuis en bij hen mag een mens al eens gaan lenen. Qua films geen klagen.
17h10, radio : bomb explosion. Kweeniewaar, dat was niet duidelijk in de ontvangst.
1995-12-23 ~ op zee, 07h57
We kunnen RVI ontvangen -Radio Vlaanderen Internationaal- Elke hap nieuws is Nieuws, al waren het de weersverwachtingen voor de Ardennen of reclame voor Vanden Borre. Tiens? Zijn andere internationale zenders ook commercieel? Vanden Borre op RVI begot. Daar zullen de missiezusters in de brousse blij mee zijn: diepvriezers met korting. Wat heeft men daar nog nodig ... stroom? Nieuws : Paul Van Ostaijen 100 jaar geboren, Burundi, Bende Van Nijvel, Cassatie. En Joke Station Leuven mag naar huis. In de tijd van Van Ostaijen waren er nog meer vondelingen zeker? Tot 08h30 uitzendingen in het Nederlands voor Australië en Zuid-Europa, mét verkeersberichten. Verkeersberichten. Wat een melopee: filevorming in de straat van Gibraltar, blokvaren in de straat van Magellaan, spookvaarders in Sundastraat en nevel en mist in Malakkastraat. 't Is maar van waar ge komt als ge naar Australië moet.
We zitten een 200km ten zuiden van Sines en het is hier smoorheet binnen, dat kan aan de ventilatie liggen. Smoorheet en kerstmuziek. En donker tot 09h30. Jamaar héla, dat waren wij niet meer gewoon hoor, want down south is het licht om 06h30. Ten laatste.
Ze testen de smoke detectors, dus is het zaterdag. Deze namiddag misschien oefening.
Chefke RD is twee formidabele kerststronken aan het maken. Kingsize. Nu heb ik de tijd om daar eens op te staan kijken & zien. Vroeger was ik altijd weg cabines en ander poetswerk gaan doen, terwijl die dingen gemaakt werden. Wat een techniek heeft RD, mooi om naar te kijken. Het ziet er simpel uit, maar men moet een vaste hand hebben om het zo losjes te doen lijken. De roze liggen er heel nonchalant tegen, alsof ze er per abuus op neergedwarreld zijn. RD is begonnen als leerjongen toen hij 14 was. Hij is 57 geworden in oktober dit jaar. Dat is 40 jaar métier in de vingers. (De eerste drie jaren was het atelier te kuisen & afwas te doen, zegt hij.) En op die vaardigheid en kunde mocht ik dus staan kijken, op de eerste rij. Beeldhouwwerk. Met calorieën, akkoord, maar het zijn mooie calorieën.
Enkele dagen geleden heeft cheng CVV me een fles Substral cadeau gedaan die hij in een van zijn kasten gevonden had. Die fles heeft een verhaal. In '94 was cheng PDS hier aan boord en hij had de resultaten van het product gezien. Hij was onder de indruk. Toen was maandag ook plantendag, zoals nu, en de grote plantenbak van de mess stond er pas. Die planten deden het goed van in het begin, hoogstwaarschijnlijk dank zij de Substral want er is haast geen daglicht in de mess. We zouden rond 1 mei toekomen in Rotterdam en PDS had naar zijn vrouw gebeld van aan boord. PDS en ik kruisen mekaar in de alleyway. Zodra hij me ziet met mijn gereedschappen van scheepstuinier, herinnert hij zich dat hij zijn vrouw vergeten te vragen is Substral mee te brengen. Gaat die kwiet toch een tweede keer bellen om te zeggen dat ze zo'n fleske moeten meebrengen. Duur fleske hoor. Ze kwam met de wagen dus had ze dat efkes kunnen gaan halen vlakbij, in Rozenburg. Of ik had het kunnen meebrengen wanneer ik daar ging boodschappen doen. Maar nee, een telefoontje per satelliet. Dat fleske is zijn gewicht in goudfrank waard. En dat staat hier nu, amper gebruikt, in de cabine. Substral en de Spaanse liedjes van Constant houden beneden de planten goed.
Gisteren heb ik de inventaris overgeschreven in het net, beneden in de mess, zo moest ik niet ver lopen als ik uitleg nodig had van RD. Bovenaan moet op elk blad (en 't zijn er veel) de datum en de naam van het schip ingevuld worden. Na een blad of vier hoopte ik dat iemand van de 'vaste mannen' langskwam, zo kon ik eens konsjuus per abuus vragen :"Wordtel, dat is toch met dt hè?" Vermits iedereen aan het werk is op dat uur, zat ik in mijn eentje te gibberen. RD zag van aan zijn werktafel in de keuken dat er iets was en kwam kijken wat er te lachen viel op die bladzijde, tussen 4 kg chocoladekorrels en 12 kg cacao. Niks. Hoe legt men de dt-kwestie uit aan een Franstalige? Niet.
Om 11h heeft 2de stuur JM gedaan aan deck en dan komt hij eten. Om 12h is hij van wacht op de brug. Zijn soep drinkt hij gewoonlijk in de keuken en onderwijl doet hij een babbeltje met RD. Daarna gaat hij de hoofdschotel eten in de kleine mess. Gisteren komt den Didde binnen terwijl JM zijn soep staat te drinken. Didde (1ste stuur) laat zich met een diepe zucht zakken op het krukje dat daar klaar staat voor Stuurlieden Met Problemen. Want hij had er een paar, ofwel één, maar dan een heel groot. Hij begint een uitleg over pijplijn nr zoveel aan stuurboord (kan ook bakboord geweest zijn) en valve nr zoveel aan bakboord (kan ook stuurboord geweest zijn), over stoom en temperaturen en druk en daarbij nog een hoop moeilijke woorden. Gibbe is klaar met zijn uitleg. Geen reactie. Het was in 't Nederlands, RD voelde zich dus niet aangesproken, hij deed rustig voort met de biscuit. JM stond in gedachten verzonken zijn mok soep uit te lepelen naast de vleessnijmachine en ineens had ik de indruk dat ik de enige was die geluisterd had. - Aha, was het dát? zei ik in een poging tot medeleven. - Kom zenne, persies of gij begrijpt dat , zei de Gibbe. - Tegen maart of april misschien, doe maar pasen. Maar 't moest vandaag nog opgelost worden. Oei.
15h55 : telefoon in de cabine. Er is een telegram voor ons, af te halen op de brug. toegekomen aan boord om 15h51,verzonden uit België via Oostende om 15h47. Acht minuten, van deur tot deur, bij wijze van spreken. Moderne techniek, een wonder. -toen had ik nog geen weet van e-mail, dat is nog véél wonderlijkerder
te gast bij Wim Helsen ~ Fleur Pierets met ‘Waarom schrijf ik' van Toon Tellegen
Ik schrijf omdat ik wil schrijven dat ik gelukkig ben. Op een dag zal het zover zijn en zal ik schrijven- met mijn tong tussen het puntje van mijn tanden, en met rode oren en rode wangen: ik ben gelukkig.
Als ik daarna ooit nog twijfel en meen dat ik verdrietig ben of de wanhoop nabij of zelfs reddeloos verloren, kan ik altijd opzoeken wat ik werkelijk ben: gelukkig.
Wat een bewogen jaren heeft zij achter de rug. 'k Tuimel van de ene emotie in de andere : 'je bent de allerbeste eekhoorn die er is'. Tragisch mooi. Hoe een mens die gegijzeld wordt door defecte hersenen tóch nog een boodschap weet over te brengen. Daar zou ik willen over doorbomen, maar vandaag niet.
Wanneer Pierets het heeft over de selffulfilling prophecy, de zelfvervullende voorspelling, dat is ook zo'n piekmoment in het gesprek:
- Als je vaak genoeg schrijft of zegt dat je gelukkig bent zal je het uiteindelijk misschien ooit weer worden. - En werkt het? - Nee, antwoordt ze zonnig.
Wanneer ze het heeft over de haatbrieven, en de doodsbedreigingen dan word ik misselijk. En als ultiem argument 'de straf van God' ?!? Als we motoren konden laten draaien op domheid & dwaasheid, dan was al lang & wereldwijd het energieprobleem opgelost.
13h13 : Piep! Sinds vannacht tegen de kaai. Vanmorgen was al een luik vol. Volgespoten met kolen. Ze gaan hier nogal ne gang met hunne spuiter. 5000 ton per uur. Terwijl wij slapen. Wij = de mecaniciens en de keuken. De stuurlieden en de matrozen lopen havenwacht, 6-op-6-af. foto laadinstallatie, de spuiter à 5000 ton/h : https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/a7/Puerto_Bol%C3%ADvar%2C_Guajira%2C_Colombia.jpg
Hier is maar één kaai. Aan bakboord ligt de kolenterminal en aan stuurboord puur natuur met strand maar zonder palmbomen.
Het licht doet pijn aan de ogen, ongenadig zonlicht. Achter ons een desolaat landschap, vlak en bruin. Mijlen verder heuvels, zoals in de oude Westerns. We liggen in een kleine baai, met onze voorpiek naar de Caraïbische Zee. De kleur is zoals in de reisfolders. Op sommige plaatsen lijkt het water zeer ondiep, daar is het geel en groen. Verder van hier is de zee turkoois en donkergroen. Aan de horizon is ze donkerpaars. Hier vliegen pelikanen en fregatvogels misschien ook, maar die heb ik nog niet gezien. Op de radio kerstliedjes.
Het is hier een kolenterminal om te laden en zo'n installatie lijkt in niks op een kolenterminal om te lossen, zoals IJmuiden of Rotterdam. Een loskade ziet er vreselijk uit, is een verschrikking bij slecht weer. Een laadkade ziet er nooit zo erg uit. En toch is het hier akelig, zelfs al schijnt de zon. Misschien schijnt ze te fel. Het is hier allemaal zo duidelijk hard zichtbaar. -kan iemand de zon dimmen? PUERTO BOLIVAR ENERGIA PARA EL MUNDO, staat op de kraan te prijken. Ten koste van -, natuurlijk.
Cheng CVV zei dat het schip straks drugscontrole krijgt. Terwijl we op anker lagen zijn 's nachts kleine bootjes rond het schip komen varen en in een documentaire hebben we eens gezien dat ze dan onder water een metalen kist tegen het schip lassen. Of metalen kistjes. In Europa worden die kistjes er dan afgehaald door andere clubleden. De brigade aan de wal heeft die bootjes ook gezien, natuurlijk, en deze namiddag komen ze de romp controleren. Als het allemaal waar is natuurlijk. Dat van de documentaire is waar. In Sines mogen we ons aan cabine-controle verwachten. Elk schip dat uit Colombia komt krijgt controle. Toen we hier begin dit jaar waren met schip 25 (Mineral Dampier) vertelde choff VW dat de mannen die hier werken, hier telkens voor zes weken zijn, zonder hun familie. Hier is niks van winkels of gewoon gedoe. Enkel radio en TV. Zijzelf noemen het hier Puerto Alcatraz.
15h29 : Ze zijn hier juist buiten met hunne control. Mensenlief, is me dat bangelijk. Categorie : niet-leuk. Zes militairen in gevechtstenue. Twee zijn binnen gestapt om te controleren. Ik was er niet gerust in. Niet dat ze iets zouden vinden, maar dat wij achteraf van alles niet meer zouden vinden. Zelfs in de tas met vuile was zijn ze geweest. -dat moeten ze maar zelf weten, denk ik nu Toen deed ene het schuifke van LM zijn nachtkastje open. Miljaar. Daar zit al ons geld en het ligt nog los in een bakske ook. 500 USD en nog wat Belgisch en ander geld, misschien voor 20.000 BF.
Vroeger heb ik al een paar keer grote controle van de douane meegemaakt. Die mannen komen in overall, niet in gevechtstenue. Nu goed, het zijn geen Panamezen of Egyptenaren. Als we veronderstellen dat een gewone soldaat in Colombia niet corrupt is, dan waren dit 'de goei'. Marlboro en cola, dat kwamen ze halen. Wat moet het zijn als ge piraten aan boord krijgt ... die stoppen niet bij marlboro en cola.
Dan heb ik cheng CVV verkeerd verstaan deze middag. Ik had begrepen dat ze de romp kwamen controleren, niet de cabines. Die militairen met hun combatshoes op het tapijt van de cabine. Gvd, dat wordt niet gedaan, dat is tegen alle scheepsfatsoen.
Nog altijd geen fregatvogels gezien. Misschien vinden zij het hier ook akelig.
1995-12-09 ~ op zee, 14h55
Een paar dagen geleden hadden we het in de keuken over de ontploffing in de pompkamer op een ander schip van de rederij. Chefke RD was daar toen aan boord en hij was zo vriendelijk ons in detail te beschrijven hoe die 2de stuur er uit zag na de ontploffing. Hij is nog op eigen kracht vier trappen op geraakt. Diensttrappen met hoge treden. Klimtreden. Een paar maanden later is hij overleden. Dat laatste wisten we al. Ik vroeg RD er over op te houden. Ik deed hem teken dat hij moest zwijgen. Ik hield mijn handen op mijn oren. Niks gekort, hij moest het nog eens kwijt. En wij zouden luisteren. Wat een mens dan ook doet, natuurlijk.
1995-12-10 ~ op zee, 08h14
Gisterenavond zijn we voor het eten een pintje gaan pakken bij cheng CVV. Dat is een ritueel geworden. De ene dag bij hem, de andere dag bij ons. We worden verondersteld dat gezellig te vinden. Of interessant. LM misschien, maar ik niet. We waren al aan het varen sinds 13h, of iets later. "Het laatste nieuws al gehoord? We zijn iets vergeten" zei CVV. LM, denkend aan de olievaten die in Mongstad (Noorwegen) zogezegd op de kaai achtergelaten zijn door 'het schip', vraagt zo half lachend : "Moeten we terug chef? "Feitelijk wel, den ouwe is vergeten de post af te geven aan de agent." Ik viel bijna uit de zetel van verbouwereerdheid. In stilte. De ouwe, het Hoogste Gezag, die de post, het Hoogste Goed, vergeet? Vergéét ? VERGÉÉT ! Dat kan niet, dat is onmogelijk, zoiets overkomt een capt niet en zeker deze capt niet omdat, omdat het ónze capt is. Die zou zoiets nooit doen. Stilte. CVV zei dat het 'ginne zwaans' was. Dus toch. -ginne zwaans = geen gezwans
Wij hebben hier niks gepost omdat ik het Colombiaans agentschap voor evenveel betrouw als het Venezolaans agentschap, dus voor geen centimo of centavo ook al heeft LVE (vorige 3de mec) ooit eens gezegd dat de brieven van hieruit wel toekomen in Europa.
Ik heb het pakje privé-post zien liggen in de managementroom, eergisterenavond toen LM en ik daar enkele fotocopiekes gingen maken. Er zaten gekleurde enveloppen tussen, feestelijk, met wenskaarten in. Gekleurde enveloppen betekent privé-post hè. Niet zakelijk. "We zullen dat maar stil houden zeker chef? Anders is 't misschien revolutie" zei ik. – de kerst- & nieuwjaarspost vergeten!
Later herinnerde ik mij dat ik de koffieplateau van de managementroom had zien staan in de keuken. Constant had die al afgeruimd, kort na vertrek. Als die brieven er dan nog lagen en als hij ze zien liggen heeft, is er niet veel stilhouden meer aan. Áls hij ze zien liggen heeft, want hij patrouilleert niet door zijn werkterrein, hij wandelt er door. Nuance. Veel 'gaat hem niet aan'. Vermits hij niet gezien heeft dat daar asbakken moesten leeggemaakt worden, bestaat de kans dat hij de post niet zien liggen heeft ookni. Schamele troost : zelfs al hadden we hier al onze brieven afgegeven, gesteld dat we printkoppen zouden gehad hebben om te printen, dan zouden onze brieven eigenlijk evengoed pas uit Sines vertrokken geweest gehad hebben, zijn. 'k Ga er over ophouden want ik vind de voorwaardelijke wijs in de verleden tijd veels te moeilijk om lang vol te houden. Er is toch iets met het briefwezen hier aan boord hoor. 't Spookt.
Wat heeft men zo ongeveer nodig om een verhaaltje te maken? Een gebeurtenis, een plaats en personages. En een vertelster. Zij stond erbij en keek er naar. Mensen die door omstandigheden een tijd met mekaar moeten optrekken en buiten dat weinig gemeenschappelijk hebben. Ze zitten gewoon in dezelfde schuit. -boeiend materiaal- 'k Weet het, het systeem is klassiek, maar dit hier is echt gebeurd. Personage nr 1 is een gedienstig mens, nogal ijverig, heeft zo zijn eigen filosofietjes en is nogal rap geïntimideerd door verbaal geweld. Personage nr 2 steekt nogal veel tijd en energie in gewichtig doen, met de bedoeling dat luimen zullen doorgaan voor weloverwogen beslissingen en dat voor humeurschokken grondige redenen zullen verondersteld worden. Poses.
Het verhaal van de waspoeder.
Gisterennamiddag waren RD en Constant aan het sleuren met bussen Ajax, jerrycans wasverzachter en een zak waspoeder van 25kg moest ook nog naar de laundry, twee deuren verder. Een zak waspoeder laat zich even vlot hanteren als een zoutzak, er was dus animatie in de alleyway. In de laundry doet Constant die zak open, meent iets te merken en begint van: "Hey, maar dit is geen waspoeder hoor! Is dít waspoeder? Dat is geen waspoeder. Het ruíkt zelfs niet naar waspoeder. Is dit een niéuw merk? Ik kén dat merk niet hoor. (tegen mij) Maar ík ken dat merk van waspoeder niet hoor!" dat ruzietoontje elke keer. Gelijk een jazzsaxofoon.
RD hoort hem bezig en roept : "Wacht, ik kom." Constant : " Ha chef, kom eens hier. Is dat waspoeder denkt gij? Dat is geen waspoeder. Want ónze waspoeder hè, die ruikt ánders." De opmerkzaamheid zelve had gesproken. RD bekijkt die zak eens goed, er staat aan weerskanten allerlei op geschreven in een Scandinavisch schrift. Er staat ook een oranje ruit met daarin de tekening van een proefbuisje waar iets uitdruppelt op een hand, en in grote letters: CORROSIVE. -bijtend product, gevaarlijk "Merde, zegt RD halfluid, c'est un corrosif. Wat doet dat hier?" Waarop Constant : "Ah! Dan is het niks, want CORROSIVE is de naam van die nieuwe waspoeder en die hand wil zeggen dat ge niet met de hand moogt wassen, want dan doet ge uw hand pijn. Dit is dus de poeder voor de machines." Dat alles met een plots onbewogen en zeer gewichtig gezicht : hier - wordt - nagedacht. Razend snel dan nog wel. Zijn peseta was gevallen dat hij degene was die dat moest oplossen: die zak weer naar de locker brengen, dat is twee deuren verder, en dan nog eens een zak echte waspoeder naar de laundry sleuren, 25kg, twee deuren terug. Scheepskolder in een lastig variant.
RD vond de redenering van Constant nogal rafelig en was voor een keer ongenadig. Er moest een zak waspoeder in de laundry komen. Gesakker en gefoeter van Constant, wat die zakken corrodinges dan in de onderhoudslocker stonden te doen, want degene die ze daar gezet heeft hè, awel, die heeft dat opzettelijk gedaan, express, speciaal om hém, Constant, dubbel werk te bezorgen. Wat wil Constant nu weer zeggen? De Standvastige? De Gelijkmoedige?
's Avonds zijn LM en ik eens gaan kijken naar die zakken. Misschien is het een poetsmiddel voor het machien? Of voor deck? LM kon er ook niks van maken. 'Rënigunsmiddele', jaja, maar waarvoor? En geurloos. Zoals de waspoeder.
1995-12-11 ~ op zee, 16h23
Hier ligt wééral land aan bakboord. Dju toch! Nog een van de grote Caraïben? Straks eens vragen. 17h21: JM = Smiley, een van de drie 2de stuurlieden, is degene die zich bezighoudt met de posities vh schip en de routes, de zeekaarten. JM was in de keuken nog aan het aperitieven en wist te vertellen dat het land Puerto Rico is. Zij dat die van 'Puèèèrto Ríííco uit West Side Story' en van 'Aawabba bie in Amèèèrica'. Die? "Juist ja, dat zijn die en daar zijn wij nu zei JM. klank aan,https://www.youtube.com/watch?v=_e2igZexpMs , 04min55 Verder vertelde hij nog iets over Santa Cruz, waarop ik hem er aan herinnerde dat St. Kruis tegen Brugge ligt, en dat we dan misschien een beetje uit koers waren? "Brugge? Bedoelt gij Borneo misschien?" vroeg hij. Braaf Joch, kan tenminste onnozel doen.
Aan de kleur van het water hadden we eigenlijk al kunnen zien dat we de Caraïbische Zee uitwaren. Het water is weer gewoon Atlantisch-blauw/donkergrijs. Tamelijk donker, tamelijk effen van kleur, gelijk ne schone pardessus moet zijn. Tamelijk saai, witte schuimkopjes egaal verdeeld in rijen van twaalf. Het is gedaan met de koleuren. Binnen een paar dagen beginnen de koleiren, dan zitten we weer in de winters van de gematigde klimaatzones. Gematigd, I lôôôve the word, het wordt immers bruut geweld. Oké, we moeten Biskaje niet door, da's tenminste al een kerstcadeau.
22h54, staat hier onderaan het scherm. LM slaapt al. We hebben vanavond Basic Instinct gekeken. Gisteren Cape Fear. Morgen wil ik een film in mijne stijl. Sound of Music of zoiets. Het mag wat pittiger: hoe Kermit een prins werd, bvb, voor opgroeiende jeugd. Bestaat die kwalificatie nog? Is die film al gemaakt? Want het is toch een heel gebeuren hè, van kikkerdril tot Hollywood.
Cape Fear (hier schud ik mijn hoofd van kom zeg, komkom). Ik ben dan maar een lijstje beginnen typen dat LM nodig had voor 't werk. Zo had ik een reden om met mijn rug naar het TV-scherm te zitten en gelijk kon ik luisteren en af en toe eens piepen wanneer de violen niet te dreigend speelden. 'k Heb een paar sterke redeneringen gehoord, (ik zou niet graag ik die ouders hun plaats zijn, hoe moeten ze dát weerleggen) en op het einde was er storm op de rivier. De slechterik (De Niro) valt overboord en puur toevallig, maar dan ook puur toevallig, wanneer hij efkes de kans krijgt efkes lucht te happen, komt een stuk touw boven zijn hand te hangen en kan hij zich terug aan boord hijsen. Eén kans op 1000, wat zeg ik, 1 kans op een miljoen. In al dat watergeweld komt dat touw juist boven zijn hand te hangen, kom zeg, dit was een serieuze film, geen Bimbo III. Door dat touw was voor mij het verhaal kapot en kon ik het bloed en het gehuil erbij nemen. Tot dan toe was alles nogal geloofwaardig. De gast is geschift, leeft alleen nog voor wraak, daardoor worden een aantal dingen geloofwaardig, hoe gruwelijk ook. Maar dat een touw juist op het moment ..., Cape Fancy Fair.
En vanavond hadden we Basic Instinct. Vermits de schrijfster niet de schuldige is, waarom heeft ze dan een ijspriem grijpensklaar onder haar bed liggen? Wie het weet die mag het zeggen. Bel nr 215.
1995-12-12 ~ op zee, 16h49
We hebben oefening gehad vandaag. Vorige zaterdag lagen we nog in haven. De dagen daarop moest het schip schoongemaakt worden. Vanaf vandaag is er weer tijd voor andere dingen. Vandaar oefening, bootdril. Er stond flink wat wind, da's tof. Haar overhoop. Overhopiger, bedoel ik. Als er nu nog een snit in zat, dan was het misschien weer goed te krijgen. Gel, brillantine, houtlijm, haarlak met cement in, alles zonder resultaat. Op mijn hoofd blijft het er uit zien als een doorgeschoten prei. 'k Heb gordijntjes voor de spiegels gehangen. Als LM een spiegel nodig heeft zal hij ze wel open trekken. De reddingsboten zijn nu overdekt. Het gesloten model. Da's levensbelangrijk voor als er op het water olieplassen in brand staan, wanneer men door een vlammenzee moet dus. Voor een oefening is het open model wel plezanter, minder muf. Vandaag heb ik gezien dat er een geurdertje in onze reddingsboot hangt (bakboord). Dat helpt weinig. Misschien hangt het daar al jaren. Wanneer het voor echt is een we worden allemaal tegelijk zeeziek kan zo'n ding er toch niet tegenop. Er hangt nu al een geur om misselijk van te worden.
Na de oefening hadden we een veiligheidsvideo. Over vuur en brand. Neig interessant. JM is in slaap gevallen. Karel (aspirant deck) heeft hem wakker geduwd. Klein duwtje. Na de veiligheidsvideo kwam nog een veiligheidsoefening, maar dat is enkel voor de sterke mannen.
Na de laatste oefening kwam eerst JM (2de stuur) langs in de keuken, daarna ook de Gibbe (1ste stuur). Gibbe ging op het keukenkrukje zitten: "Djuudejuu, wat is Sven toch weer slechtgezind vandaag!" Ha tiens? Zij kennen de zonnige kantjes van hunne collega ook? 'k Dacht dat hij zich enkel op de lagere graden afreageerde. Het is al de tweede keer dat ik zoiets openlijk hoor zeggen. Als ze het luidop beginnen zeggen waar mensen van andere departementen bij zijn, moet het hen al hoog zitten.
Wat een geluk dat dit programma ondertiteld wordt. 'k Wist direct van waar ik die manier van praten kende. Senne Rouffaer (Zeppos) sprak ook zo: snel, staccato en nadrukkelijk. Zo praten komt misschien gedecideerd over, maar eigenlijk belet men een ander het woord te nemen. Men domineert. Dat vind ik vreemd voor iemand met zoveel micro-ervaring als Vandenbempt. Dit is een studiogesprek, geen wedstrijdverslag. De bedoeling is dialoog, niet monoloog. Voor mij is dit een eigenaardige aflevering.
In de tekst : 'het zijn van een vreemde lenen'
Een gelijklopend idee kwam vorige maand ook aan bod (tekst 151. Julie Cafmeyer) waar het gaat over de normatieve wereld: 'Het leven van anderen kopiëren als garantie voor eigen vervulling'
De begrippen Lenen en Kopiëren liggen hier zeer dicht bij elkaar. En geen van beide garandeert iets.
1995-12-01 ~ tegen de kaai, Corpus Christi (Texas)
Dag Allemaal,
Rond 13h zouden we hier vertrekken. Van gisteren tot nu is er al van alles gebeurd. Beginnen bij het einde: daarstraks moest ik naar de dokter voor mijn verkoudheid en ik dierf de gangway niet af. Vermits we lossen staat hij veel hoger & steiler dan gisteren en nu is hij nog nat ook. Na vijf treden wat ik ver genoeg van het schip af om de bibberenbib te krijgen, en na wat getwijfel ben ik weer aan boord gekropen. Gekropen, niet geklommen. 't Had geen zin om de paniek af te wachten. Het is de gangway van de terminal hier, en die is breder dan de onze. Als ik me met twee handen vasthou, zijn mijn armen gestrekt dan heb ik geen spare of tijd meer om mezelf tegen te houden wanneer ik greep verlies en wegschuif. Misschien hijst SuperWoman zich aan drie vingers weer omhoog, maar ik ben zo ver nog niet. Gestrekte armen da's uit den boze.
Vergelijk het met rock&roll dansen met gestrekte armen. Als ge dán de greep van de partner mist, eindigt ge in het decor. Wel, als ik mijn greep op de reling van de gangway zou verliezen, en die kans zat er in want de reling was ook nat, eindigde ik op de kaai. Daar moest ik uiteindelijk zijn natuurlijk, maar niet zo snel en niet in losse onderdelen. Een ladder zoals in Port Hedland (Australië) is nog veiliger dan dit model van gangway in Corpus Christi.
Dapper doen? Nee danku! Ik gebruik wel Vicks tot we in Sines (Portugal) zijn.
Die verkoudheid was begonnen op 08/11, en tegen 's avonds was het een zware verkoudheid, omdat de 2de stuur om 10h geen medicatie wou geven 'omdat hij anders zijn werkbottinen moest uitdoen' om in de farmacie binnen te gaan. Drie weken later liep ik nog altijd verkouden rond. Het virus had 8hrs de tijd gekregen om zijn werk te doen.
LM was aan deck toen ik terug naar het kasteel liep. Stapte, want het deck lag ook nat. Het kan geen toeval geweest zijn. Zo'n groot schip en hij staat juist daar waar ik langs moet, nog met de daver op het lijf : He's there. Eerst wat gaan kalmeren in de cabine. Dan ben ik mijn shorepass gaan afgeven bij de capt en heb hem verteld dat ik de gangway niet af dierf. "Glad zeker?" Hij was niet eens verbaasd. Ik denk dat de capt dat nog al moeten horen heeft, over een gladde gangway. "Van vrouwen" zei LM. Nogal wiedes van vrouwen. Bravoure & bravado zijn mechanismen waaraan mannen dood gaan, zelden vrouwen. Daar bestaan cijfers over.
Gisterenvoormiddag zijn we tegen de kaai gegaan en toen kwamen de autoriteiten, d'otteriteite in Algemeen Scheeps : douane, immigratie en agriculture.
Agriculture kwam kijken of we geen gedroogde aap bijhebben, rotte bananen bijhouden, of beneden geen dode ratten hangen te versterven en of we nergens stiekem wormen kweken. Maar wij varen onder een zindelijke vlag, de jongeman had weinig werk met dit schip. We hebben geeneens kakkerlakken. Maar misschien is dat alles voor een andere afdeling dan de zijne. Hygiëne bvb. Hij moest enkel de vrieskamers verzegelen, anders ontsnappen onze microben en virussen naar de wal en veroorzaken daar epidemieën. Elaba! Da willezeni! Chefke RD vertelde dat de frigo van verse groenten en fruit ook verzegeld was omdat de peren uit Frankrijk komen. Er stond FRANCE op het karton, hij moest die jongen niks wijsmaken. Door die stomme peren kon hij niet meer aan het groensel en was alles uit blik. Arme RD. Nu is hij ook al slachtoffer van de boycot tegen de Franse kernproeven (Chirac). RD weet van geen kernproeven, hij is bijna elf maanden aan boord.
De immigratie wou ons gezicht eens kunnen bekijken. 'Face check' heet dat. In sommige havens doet de immigratie ons niet komen, in sommige wel, gelijk welk uur van de nacht. Dit keer hadden we gelukt, het was kwart voor 't middageten. De immigratie keek eens of elke snuit klopte met de foto in het zeemansboek, we kregen een shorepass met een stempel op en 't was oké. Na het eten USD gaan halen bij de capt. "Ineens genoeg" had LM gezegd. Jaja, Hij moet ze niet zelf gaan vragen hé, hij doet dat per afstandsbediening en zijn afstandsbediening ben ik. 'k Heb genoeg USD meegekregen. Brave capt.
Om 13h was ik ongeveer klaar met de cabine en zelf was ik ook gereed. Elektrieker RK had gebeld om mij te zeggen dat er geen telefooncabine was aan de gates. Nogal ongewoon voor de States, en heel vriendelijk van RK dat hij mij dat traject wou besparen. Hij stelde voor in het CCR (cargocontrolroom) te gaan vragen of ze van daaruit per walkietalkie het kantoortje wilden oproepen en het kantoortje zou dan een taxi bellen. Wat leggen ze toch eieren onder de vrouw van den tweede! Vroeger, als stewardess nooit met zoveel egards behandeld geweest, en toen lag mijn haar nochtans beter. 'k Kwam Igor (4de mec) tegen, hij ging ook winkelen. (De familienaam van Igor is niet Stravinsky. Wat een geluk, het zou er nogal modern uitzien in het machien.) Er was niemand aanwezig in het CCR.
We stapten dan toch maar naar het kantoortje aan de gates: We'll give it a try, we zien wel. We zijn voor 20USD tot in Portland geraakt. Daar waren een K-Mart en veel fastfoodrestaurants en dat was het ongeveer. Geen kapper, en zeker geen winkel met kantoorspullen. Dat laatste was niet erg, want de inkt zou meegebracht worden door de shipchandler. En geen zichtkaarten te vinden. Nu verkopen ze in de GB van Borsbeek ook geen zichtkaarten van de kerktoren, maar ik had gehoopt dat ze hier tenminste, eventueel, misschien ... maar nee, niks. Het overkomt me wel vaker, dat ik dingen hoop. Het shoppingcenter was een troosteloze bedoening. 'k Heb maar de helft gevonden van wat ik nodig had omdat ik nergens een opbergkastje vond om mijn boodschappen voorlopig in weg te bergen, en ik dus geen andere zelfbedieningszaak meer binnen kon.
En ik heb er onze Japans wekkertje nog verprutst ook. De medam van de batterijkes kende het model wekker niet ('t is / was nochtans zo'n internationaal ding, made in Japan) en ze vroeg me of ik het ding eens wou openvijzen. -nóóit doen! Ze gaf me een piepklein schroevendraaiertje. Ik, domme, vijs dat achterpaneeltje los, ipv overal af te blijven. Ach ja, het was een medam van the golden age, met hele dikke brillenglazen. Daarom dacht ik dat ze het niet zelf kon doen, omdat ze niet goed zag. Maar ze vroeg het aan mij omdat er niks van kende en liever had dat ik het verprutste dan zij. 'k Vijs dat los, maar ik krijg het niet open. Zij wel, met een klein snokje. Dat snokje was al genoeg om er een tandwieltje en een koperen dingske te doen uitwippen. Toen voelde ik dat ik misschien, persies, eigenlijk feitelijk toch beter wel ... môja, 't was te laat. Schietgebedeke gepreveld dat LM zou komen aan galopperen op een wit paard met een grote lichtblauwe fluwelen cape aan om al mijn dommigheden te bedekken met de mantel de liefde. Het zou dus een XXL cape zijn. De medam had de nieuwe batterij al uit de verpakking gescheurd. Door het oud batterijtje er uit te prutsen maakte ik wéér een radertje los. Dat heb ik kunnen terug plaatsen. Nu die andere twee dingskes. Ik sta daar te sukkelen en te zweten met die prutsdingen en ineens zucht ze. Ík sukkelen maar zíj zuchten? Mrs Slocombe uit 'Are you being served'. Helemaal! "Well, since it all came loose I won't need a battery anymore" zei ik. Ziezo. Pakt ze toch wel naar mijn polshorloge die daar ook lag! Onee. Overal afblijven. Ik zeker, maar zij vooral.
Het batterijtje van de Japanse wekker zit zeer gebruiksvriendelijk onder het schuifklepje als het knopje om de wijzers te bedienen, gewoon iets verder open glijden. Niks schroevendraaier nodig. Ik wist dat, maar niet toen ik het moest weten. En LM had een reservebatterijtje bij. Ik had de wekker rustig aan boord mogen laten.
1995-12-02 ~ weer op zee, 11h54
Terwijl we op de taxi staan te wachten vertel ik mijn belevenis aan Igor. "LM will fix it " zei hij met veel overtuiging. Volgens de 4de mecanicien was het zo goed als opgelost, LM had voor hem ook al enkele dingen in orde gebracht. Ik was zeer gevleid door zijn blind vertrouwen in mijn huisbands kunnen, maar enig realisme was hier wel op zijn plaats: LM is gewend aan big machinery en dit is precision stuff. Deze nuancering stond gelijk met heiligschennis. Eerst het lef hebben om iets kapot te maken en daarop nog de pretentie om te twijfelen aan het kunnen van den echtgenoot? Dat huwelijk moest verkeerd lopen. Ik zag het hem denken. Hij ging zelfs wat verder van mij af staan, hij distantieerde zich van mijn denkwijze. Letterlijk.
LM vond het allemaal zo geen ramp, er is nog altijd de wekdienst per telefoon. – sindsdien twéé wekkertjes in de bagage hoor Na het avondeten buigt hij zich over Het Probleem. Hij vijst de vijsjes los. Het wekkertje gaat weer niet direct open. Hij draait het om in de palm van zijn hand en SCHUDT er eens mee. Alsof het een doos met bouten was. (Igor ik zei het toch : big machinery) Hij is er een tijdje zoet en héél stil mee gebleven. Ik bleef ook heel stil. Nu schieten er vier losse onderdelen over ipv twee. (Igor, ik zei het toch : precision stuff) Igor mijne vriend, ik ben op een leeftijd gekomen dat enig realisme niet misstaat, omdat ongegrond optimisme getuigd van verregaande naïviteit en iemand die de 20 al lang genoeg voorbij is, wordt zoiets niet meer vergeven. -ik was toen 43 Hoe zegt men dat in het Kroatisch ... Igor heeft nog 15 jaar om bovenstaande zin te vertalen.
Het werd maar later en later en door het wachtlopen zes-op-zes-af was LM eigenlijk zijn slaaptijd aan het opofferen voor de wekker die ik kapot gemaakt had. Toen had ik het weinig diplomatisch en rampzalig idee te zeggen "Schat, laat maar, ik zal het wel aan de elektrieker vragen." Owee ... "Potverdekke, gij zijt precies zoals X, die zegt ook altijd..." Dat hebben we weer goed gekregen, maar de wekker niet.
In Puerto Bolivar (Colombia) mogen we niet aan de wal, dus zitten we zonder wekker tot in Sines (Portugal). LM vindt het niet erg. Wat een Wonderlijk Wezen is die man. – hij had gewoon belangrijker dingen aan zijn hoofd, denk ik nu Verder heb ik een videoband gekocht die niet op onze Europese systemen kan gespeeld worden. Daarvoor hadden ze me gewaarschuwd, én cheng CVV én LM : let op de speelsnelheid. Ik wist het dus, maar niet toen ik het nodig had. De film gaat over de Lipizzanerpaarden van de Spaanse rijschool in Wenen WO II: "Miracle of the White Stallions". En omdat ik gisteren de gladde gangway niet af dierf, is die video niet omgewisseld geraakt. Voor 10 USD aan Walt Disney ligt hier te liggen. https://en.wikipedia.org/wiki/Miracle_of_the_White_Stallions , 1963.
Misschien kan de cassette wel gespeeld worden op het toestel van de bar. Dat is een meer gesofistikeerd toestel. Degene die dat videotoestel in de vingers had was de kleine Canadees, maar die is naar huis. Om 04h van boord, om 06h vliegen, om 12h in Montréal, en vanaf daar begint de expeditie naar de binnenlanden van Quebec. Naar Huis. Hoeveel keer hij moet overstappen van een Cessna in een kano heeft hij aan LM verteld. Dat hij zijn muts maar opzet, op zijn geëgaliseerd koppeke, of zijn juffrouw kan hem de eerste week onder de wol houden voor snotvalling en bevroren oren maar niet voor 'a Canadian Cocooning'. Zijn overalls heeft hij mooi opgevouwen op de schabben in de laundry achtergelaten. Netjes, zoals ze in Canada het hout stapelen.
1995-12-03 ~ op zee, 12h05
Mirakel! We kunnen de Lipizzanerpaarden spelen op de video van de bar van de officieren. Gisteren heb ik gevraagd aan de elektrieker RK of hij daar wat van kende en die brave heeft dat direct geprobeerd. Op het videotoestel in de bar matrozen ging het niet. Gezien het uur was er direct een volkstoeloop van Filipijnen, en een gesjirp en een gekwetter met hier en daar een woord Engels tussen. Er was Een Gebeurtenis! Hier gebeurt waarschijnlijk te weinig. RK zou eens proberen op het toestel in de bar officieren. Noël (stew) kwam uit de keuken om te zeggen dat de omschakeling in speelsnelheid hier automatically ging, no adjustments needed. Wat een geloop en gedoe bracht die videotape mee! Toen was het tijd om te eten.
Vanmorgen om 07h had ik bij chefke RD moeten zijn. Ik mocht komen kijken hoe hij pistolets maakt. Enkel kijken hè. Handjes mooi op de rug en overall afblijven. Toen LM om 06h van zijn wacht kwam had ik voor mezelf koffie gemaakt en ben nog efkes gaan liggen. Toen ik wakker werd was het 11h, was de koffie koud en was het tijd om op te staan. Door dat wachtlopen lig ik overhoop. Niet mooi van mij tegenover RD, ik weet het, maar hij kan dat alleen ook hoor, pistoleekes maken. -hij was bakker-patissier van beroep en heeft jaren een eigen zaak gehad
Donderdag is de shipchandler geweest met de inkt, terwijl ik gaan boodschappen doen was. –de dag van het wekkertje We hadden 5 printkoppen (cartridges) gevraagd + 5 vullingen extra. Er werd geleverd : 15 vullingen en géén cartridges ... maar goed. 'k Was al heel blij dat er eindelijk inkt was en ik denk LM nog blijer.
Toen de shipchandler aan boord was heeft de capt LM gebeld om te komen kijken of het wel het juiste model was. LM brengt die spullen naar de cabine en omdat hij zijn werkschoenen aan heeft legt hij ze op de vloer aan de deur van de woonkamer. Rond 15h kom ik aan boord. In de cabine kijk ik direct op het bureau : géén inkt. Lap! 't Is altijd 't zelfde. Ziet ge wel, nooit geluk. Toen viel ik er bijna over en verzwikte ongeveer mijn enkel in een poging ze te ontwijken. Ziet ge wel, nooit geluk. 's Anderendaags ben ik beginnen printen. Na 96 blz was de eerste vulling leeg. Volgens het instructieboek (Canon) kunnen er 120 blz met een inktdekking van 5% gemaakt worden. Minder details schrijven? Per blad blijft dat qua inktdekking hetzelfde. Grotere witruimtes? Maar nee, het gaat over inktdekking. Dan is meer afk gebrkn ook gn opl. Een smaller lettertype! En ik heb dat nog gevonden ook. Draft 12 cpi Extra Light 10 pts. Ik zie dat al drie maanden staan bij de keuzemogelijkheden van de lettertypes. Ja, de benaming Extra Light zegt het toch! Drie maanden al zie ik dat staan en ik doe er niks mee. Het verstand komt niet voor de jaren, maar niet mét de jaren ookni. (Voorwaar een volwassen gedachte).
Nieuwe vulling gestoken, de 3de in deze printer, sinds we hem hebben, de brief omgezet naar het inktvriendelijk lettertype en vooruit! Wat gebeurt er : niks. Wat is er aan de hand : nieuwe printkop nodig. EN WE ZITTEN ZONDER PRINTKOPPEN! De uilekop van een shipchandler had ze gewoon niet bij !!! ... ziet ge wel, nooit geluk. Zeggen dat hier 14 vullingen liggen te blinken, genoeg voor 1680 blz. Tel maar na. 12 cpi is prima leesbaar, 10pts is een goede grootte, Extra Light! Moét goed zijn. -cpi = characters per inch = lettertekens per 2,54 cm Alleen weten we niet wat het inktzuinig lettertype op papier geeft, omdat de shipchandler de bestelde printkoppen niet bij had. Pft, laat ons ons het over iets anders hebben. Wat zei die meneer van Accel in Mortsel? Overal ter wereld verkrijgbaar? Môôô vent toch. Niet in de brousse en niet op een oceaan. Qua bevoorrading zit een mens nog beter op de maan. En ik geloofde die man dan nog. Alsof printkoppen tussen het schrijfgerei in de rekken van elk supermarktje te vinden zijn. Maar feitelijk hè, liggen de disketten bij Colruyt toch ook tussen het schoolgerief? Maar disketten zijn gestandaardiseerd, vandaar.
'k Heb mij onledig gehouden met wat rekenwerk. Een A4 blad = 21 x 29,5 = 619,5 cm² Daarvan 5% inktdekking = 30,975 cm². In inkt zou dat overeenkomen, per blad, met een zwart vierkant, waarvan de zijde 5,5655188 cm is. Goed om weten. Maar wij willen geen vierkantjes zwartmaken, wij willen brieven printen en verzenden. Ikke toch. En LM ook. Nà. Geen 1680 blz, maar toch alles wat al geschreven staat. Is dat nu echt zoveel gevraagd?
Inkt. Toen we met inkt leerden schrijven werden Redis-pennekes nog beschouwd als de gemakzuchtige oplossing. Zoiets was voor de luie kinderen die geen moeite wilden doen om schoon te leren schrijven, zonder inktspatten. De vooruitgang was echter niet te stuiten, alle pennen kregen een rond uiteinde. 36 jaar later heb ik schoon schrijven, ik zit wel zonder inkt.
1995-12-04 ~ op zee, 16h13
Vandaag zijn we door het Yucatan Channel gegaan. Da's tussen het schiereiland Yucatan (Mexico) en Cuba. Geen land gezien, geen FM ontvangen ook ni, we zitten nog ver in zee. Op het schiereiland woonden de Maya's. De Azteken zaten op het vasteland.
1995-12-05 ~ op zee, 16h09
'k Keek zo eens buiten, ligt er toch wel land aan bakboord zeker! Als ge een tijdje gewend zijt te kunnen kijken zo ver de zichtbaarheid reikt -enorm rustgevend is dat, en liefst weken aan een stuk- en ze leggen daar ineens land, zonder iets te zeggen, dan voelt dat onwennig. -welke snoodaard verstoort daar mijn verte-gevoel Om te weten wat het zou kunnen zijn heb ik eens op de kaart gekeken: Jamaica. Of een ander Caraïebke. Het is nogal een groot eiland want er staan heelder steden op. Een grote Caraïeb dan. Radio aangezet : reggae. Ja, dit is Jamaica. Nu spelen ze 'Silverbells, Christmas Day', ook reggae. Voor alle zekerheid ben ik het gaan vragen in de keuken, daar weten ze alles, ja, aan bakboord Jamaica.
1995-12-06 ~ op zee, 08h40
Sinterklaas is geweest. Speculoos, marsepein (goeie), chocolade (vers van IJmuiden) en een koekemanneke. Om al die koekemannekes klaar te hebben tegen het ontbijt is RD speciaal vroeger opgestaan, zomaar. Een cadeautje van hem.
1995-12-07 ~ op anker, 09h29
Er is bericht binnen gekomen dat de Pool de Zeelieden definitief sluit op 20 dec van dit jaar. -dat is straks al 25 jaar ?!? Dat is in één stap 100 jaar achteruit. Vóór de Pool bestond werd er gemonsterd in de cafeekes. Wie het beste kon flemen en de meeste pinten betaalde kreeg werk, mocht monsteren. Om een eind te maken aan die willekeur werd een centraal uitzendbureau opgericht, en dat wordt nu afgeschaft. 'k Vraag me af of 'het Kot' van de dokwerkers nog bestaat. Dat is ook een centraal uitzendbureau.
De rederijen hebben minder loonkosten aan de mensen uit goedkope loonlanden, en al helemaal geen sociale zekerheid te betalen. Waarom zouden ze dan blijven betalen voor de diensten van de Pool, wanneer ze toch geen Belgische zeelieden meer aannemen. De resterende zeelieden gaan nu naar de werkloosheidsuitkering. 3 x besparing. 'k Begrijp niet dat de staat zoiets toelaat: aan de ene kant omzeilen de rederijen de Belgische sociale wetgeving (door zeelieden uit goedkope loonlanden te monsteren) en tegelijk schuiven ze het overtollig geworden personeel af op de bestaande Belgische sociale voorzieningen. En de beslissingnemers beslissen dat zoiets oké is?
14h13. 'k Denk dat ik aan slepende zeekolder lijd. Al een tijdje. Sinds vanmiddag hoor ik gebons boven mijn hoofd. Onze bovenbuur is cheng CVV. Zou hij aan het verhuizen zijn? Dat kan moeilijk. Daarom dacht ik, misschien is hij aan het turnen. Bij een collega in '89 hoorde ik ook regelmatig gebons, omdat zij tijdens de siëst turnoefeningen deed. Zou cheng CVV aan het fitnessen zijn? We kunnen veel veronderstellen van CVV, maar toch. Zolang ik het zelf nog merk, zeekolder, kan het zo erg niet zijn. Wanneer anderen me er zullen moeten op wijzen, dan heb ik nog tijd genoeg om ongerust te worden. Misschien is hij gewoon zijn kasten aan het uitkuisen.
Sinds vannacht liggen we op anker en ligt het machien stil. Vandaar dat zoveel dingen goed hoorbaar zijn nu. Vanmiddag ging de capt zijn bord nog eens bijvullen (sinds hij weet dat hij afmonstert doet hij dieet hoor) en ik hoor hem ineens toeten en blazen : "Héla, de keuken is hier hè manneke! En wat nog allemaal? Binnenkort is de service op de voorpiek zeker?" Waarschijnlijk stond chefke RD in de mess matrozen efkes zijn Engels te oefenen.
Die brutale manier van spreken tegenover RD was helemaal niet nodig. Hij had hem gewoon kunnen roepen ook. Waarschijnlijk zat hij met zenuwen omdat hij ging afmonsteren. Thuis moest hij de bouw van zijn huis in orde zien te krijgen, en van die 'failliete' leverancier van ramen en deuren iets zien te recupereren. Daarbij komt dat men aan de wal gewoon klant xyz is, en niet meer de capt, degene die de situatie naar zijn hand kan zetten. Aan de wal zitten geen ondergeschikten. De wal is één groot kluwen van sociale interacties. Walvrees, het bestaat, meerdere keren gemerkt en zelf ook meegemaakt. 'Moet ik hier nu écht weg? Weer naar het gezeik aan de wal? Kan ik niet bijtekenen?' Dat noem ik walvrees, un moment de recul. Want het leven aan boord heeft iets hoor. Rust en regelmaat. Nuja, wat ik rust en regelmaat noem natuurlijk. Soms een storm.
De laptop doet raar. Sinds een tijdje verspringt hij naar Grieks schrift, terwijl er geeneens Grieks schrift bij de keuzemogelijkheden staat. En dit is nu eens geen zeekolder. Toen ik de kruidenbestanden omgezet heb van MSWorks naar Word Perfect, zat ik plots met een pieterig petieterig onleesbaar klein letterformaat, omdat de twee programma's niet echt compatibel zijn. In sommige bestanden lukt de overzetting. In andere bestanden helemaal niet, daar zet hij de tekst in Grieks schrift. 't Zal daar vanbinnen wat kort opeen liggen, denk ik. Wat blijkt? Geen Grieks schrift toegewezen in het programma. En toch gebeurt het? Een paar dagen geleden zet ik nog een paar bestanden over, alles klopt. Vanmorgen doe ik open : een brief aan ulle in Grieks schrift! Kleine laptop, veel kuren, en nu heb ik een punthoofd.
Het TV-nieuws staat aan, het programma heet 'Meet The Press'. Het lijkt op De Zevende Dag maar dan uitgebreider. Ierland heeft de echtscheiding gelegaliseerd met 9.000 stemmen meerderheid. Dat is te nipt volgens de tegenstanders en zij gaan dat aanvechten.
Clinton gaat 20.000 man sturen naar Bosnië? Er komen congresleden van heel het land aan het woord vóór en tegen het troepen sturen.
We zouden overmorgen toekomen, dat is het (zeer) plaatselijk nieuws. Als er dan winkels open zouden zijn, dan is dat iets om dankbaar over te wezen. En een haarkapper, liefst vlak naast de gangway op de kaai.
1995-11-27 ~ op zee, 08h39
Het is niet ongewoon mensen hier aan boord in boxershort te zien rondlopen. Of ze die dragen als short of eigenlijk in hun ondergoed door de alleyway lopen weet ik niet, ik zal het eens vragen. De tekeningen verschillen nogal, naargelang in welk land de short gekocht werd.
Sinds ik de overalls was kom ik elke dag in de laundry. Ik zie niet vaker mensen, maar wel hun kleren. Vandaag zat er was in de droogkas met daartussen een boxershort. Deze was wel de mooiste die ik tot hiertoe gezien heb. Met roosjes op. Zo in de stijl van behangpapier uit de tijd dat de zetels nog in pluche waren, de staande lampen nog ponponnekes hadden en de piano's nog kandelaars. Alleen zijn de roosjes groen en de blaadjes rood. Móói!
Een week of wat voor aankomst wordt met een lijst rondgegaan ivm de voorschotten in haven. Vermits er geen marco's meer zijn (de radio-officieren werden vervangen door apparatuur met satellietverbinding) en er geen 3de stuur aan boord is, doet een van de 2de stuurlieden dat (zo hebben we er drie aan boord), Davor heet hij. Hij was nog altijd niet langs geweest en LM en ik hebben dringend USD nodig voor inkt (oa) en voor een kapper (aub). Morgen komen we aan in Corpus Christi (Texas). Aan tafel vraagt LM aan Davor of we dollars kunnen bestellen, waar blijft de lijst? Nee, we kunnen niet bestellen. Waarom niet? Omdat er niet genoeg dollars meer zijn aan boord.
Het is het einde vd maand en de capt moet de overuren van de Filipijnen nog uitbetalen, dat weten we van cheng CVV. Het uitbetalen gebeurt cash en in dollars. In Sines (Portugal) hadden we escudo's, in IJmuiden (Nederland ) hadden we gulden. Dat de capt deze keer geen geld bestelt bij de agent, is dat een richtlijn van de rederij of is het een vergetelheid van hemzelf? Hij wordt binnen enkele weken afgelost. Misschien wil hij met een zuinig rapportje toekomen op de rederij. Want de agent stuurt niet alleen de rekening, hij stuurt zijn eigen factuur ook mee veronderstel ik, maar ook zijn eigen factuur, of iets in die aard. Waren de dollars in Newark dat van de voorraad USD aan boord? De Filipijnen hebben allemaal dollars, de Kroaten vragen misschien niet veel geld op. En de zeven Belgen + ene Canadees? Die hebben allemaal een bankkaart en het apparaat van bancontact komen ze ophangen aan de gangway? Ok&, LM gaat het eens 'officieel' vragen aan de capt. Deze middag, efkes voor twaalven. Al was het maar voor inkt. De kapper kan desnoods wachten. Bezuinigen ze nu al op de bewegingsvrijheid van de mensen? De Sovjetunie was toch afgeschaft hé.
Zaterdag konden we TV ontvangen en de Saturdaynightshow op NBC. Afleveringen van die show werden deze zomer uitgezonden op Nederland of op de BBC. Er was een parodie op O.J. Simpson, die weer als sportjournalist werkt en een trainer interviewt. Hij raadt de trainer aan de tegenstanders af te maken. En nog zo'n paar toespelingen. Feitelijk is hij de hele tijd aan aan het woord en durft de trainer niet veel zeggen. De show heeft ook nagemaakte reclamespots en die zijn zo goed gedaan dat ge pas weet dat ze deel uitmaken van het programma bij de pointe, wanneer ze voorbij zijn. Een reclameblok wordt hier niet altijd aangekondigd.
Een politiebericht: de voorzitter van het vrijzinnig verbond wordt vermist sinds dinsdag, laatst gezien daar-en-daar, persoonsbeschrijving zus-en-zo. Alle inlichtingen op nummer xyz. De familie heeft gevraagd niet te bidden.
Een sportbericht : binnen het Olympisch comité heerst de tendens de oorspronkelijke sportieve geest van de Oude Grieken te herstellen. Eén van de voorstellen stuitte op hevig verzet van de sponsors, de atleten naakt te laten aantreden.
Dit soort larie op de toon en aan het tempo van echte nieuwsberichten. Magnifiek.
1995-11-29 ~ ship-to-ship, 17h14
Gisteren en vandaag heb ik mij nuttig gemaakt. LM doet dat elke dag, en ik nu dus ook. Ik heb AL mijn kruidenbestanden gekopieerd van MS Works naar WordPerfect. Dat is mierenwerk en er is onderweg vanalles verkeerd gegaan en dat is in orde gekomen. Op een bepaald moment valt te laptop stil. Zomaar, in het midden van een manoeuver. Geen nood, we hebben boeken bij voor vanalles, wat moet gedaan worden zal wel ergen te vinden zijn. 'k Zoek dat op, ik vind dat zelfs, ik doe dat (warme start, 10 seconden wachten, afzetten, 30 seconden wachten, starten, bidden, voodoo, enz) en dat werkt niet ... na drie keer proberen, nog niet. 'k Heb dan maar wat gestofzuigd. Dat verplaatst lucht en misschien werd het hier dan wat frisser. Miljaar, wat had ik het toen warm: ROM-geheugen ontregeld? Laptop buiten werking en ik hier nog drie maanden zitten zonder schrijfmachien? Dat zag ik niet zitten.
'k Had amper drie maanden een computerke aan boord en ik was er al aan verhangen. Toen was het nog zonder e-mail, de brieven werden toen nog geprint en verzonden via de post. En er was zeker nog geen Internet, wegens dure satellietverbinding.
De stofzuiger deed het ook niet al te best. De zak was vol. Zoiets kan ik verhelpen. Dat andere niet. Terwijl ik mij stond af te vragen of ik nu nog verder zou zoeken naar een oplossing, verder bidden om een oplossing of gewoon beginnen wenen, kwam LM binnen. Hij laat mij die procedure herbeginnen. Niks. Hij tikt op de spatietoets. HET WERKT! "Oedeedegijda? Wateeddegijnu? Oewistegijda?" 'k Ben blij dat het LM is die mij uit de penarie haalde, hem mag ik tenminste om de nek vallen. LM heeft de goede gewoonte binnen te stappen wanneer ik ergens in de knoei zit, en nog kalm te blijven ook. Van de weeromstuit (ja hoor) wordt ik ook rustig. Meestal krijg ik het dan wel in orde. Deze keer had hij een ingeving, op de spatietoets tikken. Tja tegen inspiratie kan ik niet op, met mijn onbestaande technische knobbel.
Sinds vanmorgen liggen we op anker, samen met het schip dat ons moet lichteren, anders liggen we weer te diep om binnen te varen en kunnen we niet lossen tegen de kaai. Wanneer we vloeibare lading lossen zijn de mecaniciens bij de werkzaamheden betrokken, omdat de pompkamer van power moet voorzien worden. LM heeft vanmiddag niet de tijd gehad om te komen eten, dan moet het druk geweest zijn, want gewoonlijk maakt hij daar tijd voor. Hij heeft gebeld of ik hem sandwichen wou brengen. Ik wou.
Sandwichen is aan boord de benaming voor gewone boterhammen hoor. Het Engels woord is al lang in gebruik, al van voor ik vaarde en waarom weet ik niet. Boterhammen = Sandwichen.
Om 13h40 kam een stem uit de intercom, nog vóór het alarm afgegaan was : "Attention all personnel – fire in the pumproom – fire in the pumproom" Iemand houdt de controlepanelen danig goed in het oog, vermits hij de alarmbel vóór was. In de pompkamer begot. We zijn volop aan het lossen, dat is vandaag de gevaarlijkste plaats van het schip. Er is ooit al iemand verbrand in de pompkamer van een schip. RD was daar aan boord, heeft het van nabij meegemaakt en zijn verhaal is om misselijk van te worden.
Loos alarm. Wat teveel walmen misschien, die detectors geactiveerd hebben? Wat bleek : misverstand, communicatieprobleem. Davor (2de stuur) had over de walkietalkie iets gezegd over 'green pipe' en in de CCR (cargo control room) hadden ze iets verstaan over fire & pump. Tja, iedereen spreekt Engels, maar iedereen heeft een andere uitspraak en daar komen de misverstanden van. Het is begrijpelijk. Maar mag het mogen? Nee. Want in omgekeerde richting had het veel erger kunnen zijn. Dodelijk.
Rond 12h of 13 h morgen zouden we hier gedaan hebben, losmaken en anker op. Dan is het 15h. Dan moeten we nog binnenvaren, vastleggen en op de agent wachten voor dollars. Tegen dan zijn de winkels dicht zeker? En de kappers. Er blijft nog lading te lossen tegen de kaai, maar zou dat 24hrs duren? Want ik wil om inkt! Inkt! Inkt! (My kingdom for some ink!)
De volgende haven is Puerto Bolivar (Columbia). Daar kunnen we brieven posten maar doen de Columbianen de post van de bemanning daadwerkelijk op de post? Of wordt het zo'n gesjoemel als bij de Venezolanen in Boca Grande?
Hier in Corpus Christi monstert Joske de Canadees de af. Hij zou eerst per helikopter van boord gaan, toen we nog op anker lagen, maar dat is niet doorgegaan. Wat een geluk, want hij was nog niet klaar. Zijn haar en baard moesten nog gedaan worden en dat zou hij vanavond doen, want op zijn paspoortfoto staat hij zonder baard. "Is de grenscontrole zó streng?" vroeg ik. Joske bloosde een beetje. Hij wil niet als bosmens toekomen bij zijn Juffrouw.
'k Had voorgesteld dat ik zijn haar efkes zou knippen. Dat vond hij oké, want alleen is dat nogal moeilijk. Efkes? Vergeet het. Een gewone haarsnit met de trimmer was niet wat hij bedoelde. En voor het gedeelte dat met de schaar gedaan zou worden moest het haar weer nat. Dan weer drogen want hij wou er toch nog eens met de trimmer over om te egaliseren Egaliseren? Dat zijn twee weerborsteltjes jongen. Maar hoe zegt men weerborstels in het (Canadees) Frans ... – un épi, des épis Hij is een tijdje blijven egaliseren. Zijn Juffrouw mag tevreden zijn.
We kunnen weer TV ontvangen en vandaag hebben we al alles gehad behalve nieuwsberichten. Of het moest dat stukske geweest zijn over Clinton in Londen. Iets met Middeleeuwse ridders en zo, 'k dacht eerst dat het een film was. Zou kunnen hè. Reagan was toch ook een gewezen filmacteur.
1995-11-30 ~ standby aankomst, 09h39
We zijn tegen de kaai aan het gaan. Zodadelijk begint de heksenketel hier. LM slaapt nog. Vanmorgen had hij nochtans gezegd dat hij zou gewekt worden voor de standby. Ze doen wel zes-op-zes-af, maar standby is standby, dacht ik. Niks geen telefoon gehoord.
Ziezo, dat was het voor deze oversteek. Met een beetje geluk geraakt deze brief tot in België. Groetjes uit Corpus Christi (Texas).
te gast bij Wim Helsen ~ Philippe Herreweghe met het lied 'Wo die schönen Trompeten blasen' uit 'Des Knaben Wunderhorn'
Wo die schönen Trompeten blasen
Wer ist denn draußen und wer klopfet an, Der mich so leise, so leise wecken kann? Das ist der Herzallerliebste dein, Steh auf und laß mich zu dir ein!
Was soll ich hier nun länger stehn? Ich seh die Morgenröt aufgehn, Die Morgenröt, zwei helle Stern, Bei meinem Schatz, da wär ich gern, bei meiner Herzallerliebsten.
Das Mädchen stand auf und ließ ihn ein; Sie heißt ihn auch wilkommen sein. Willkommen, lieber Knabe mein, So lang hast du gestanden!
Sie reicht ihm auch die schneeweiße Hand. Von ferne sang die Nachtigall Das Mädchen fing zu weinen an.
Ach weine nicht, du Liebste mein, Aufs Jahr sollst du mein eigen sein. Mein Eigen sollst du werden gewiß, Wie's keine sonst auf Erden ist. O Lieb auf grüner Erden.
Ich zieh in Krieg auf grüner Heid, Die grüne Heide, die ist so weit. Allwo dort die schönen Trompeten blasen, Da ist mein Haus, von grünem Rasen.
Des Knaben Wunderhorn, op toon gezet door Gustav Mahler
Jammer dat er zoveel tijd opgaat aan de vertaling van het gedicht. Had niemand de maestro verteld dat het programma maar 10 tot 15 minuten kan en mag duren? Dan had hij een kant en klare vertaling naast het origineel kunnen leggen. Nu krijgt Herreweghe enkel de kans fragmentjes te becommentariëren, maar niet om zijn interpretatie volledig uit te spreken. En daarvoor kijkt een mens toch naar Winteruur, voor de tekst plús de visie van de studiogast.
'k Heb iemand aangeschreven voor een kundige vertaling, maar of hij zal antwoorden weet ik niet. Help het mij hopen.
Bij een uitvoering worden de liederen van de Wunderhorn vaak door een vrouwenstem én een mannenstem gebracht, want het werk bevat een aantal dialogen. De meest gekende, Wo die schönen Trompeten blasen, is het emotioneel hoogtepunt van de reeks.
Een jonge soldaat komt afscheid nemen van zijn beminde, want hij vertrekt naar het avontuur van de oorlog. Voorvoelt hij op dat ogenblik zijn dood al ? Of is het zijn geest die aanklopt, op de vooravond van de veldslag, om afscheid te nemen van haar? Of is hij al op weg naar een hiernamaals en komt hij zijn definitief vertrek melden? De absolute tederheid van de ontmoeting en de dreiging van de dood blijven vaag verwoord, maar zijn duidelijk beide aanwezig. van : https://www.hyperion-records.co.uk/dw.asp?dc=W10688_GBAJY0864505
De tekst verandert van betekenis naargelang men de jongeman ziet als hemzelf in levende lijve in de vroege ochtend van zijn vertrek, als verschijning in haar droom vóór of tijdens een veldslag of als geest na zijn overlijden, op weg naar een hiernamaals.
Er staan veel vertolkingen op You Tube, maar blijkbaar is dit de enige versie in duet gezongen: de muziek laat goed het onderscheid horen tussen de sterke en strakke roep van het soldatesk avontuur en de glooiende, dromerige ontmoeting tussen geliefden. Klank aan voor de klasbakken uit onze jonge jaren : https://www.youtube.com/watch?v=radp0WLASD8 , 07min23
Chef RD ging een Saint-Honoré (soezentaart) in toren opbouwen en ik mocht gaan kijken hoe dat in zijn werk ging. een Saint-Honoré maken is dus twee keer niks hé. Ge moet enkel zorgen dat het bladerdeeg goed gerold en gevouwen en gerold enz is, dat ge een goeie oven hebt, dat die op de juiste temperatuur staat zodat er geen misbaksels uitkomen, dat de crème patissière stevig genoeg is om de soezen op hun plaats te houden, dat de slagroom vast genoeg is zodat hij zich in de soezen laat spuiten zonder er weer uit te lekken, dat de chocoladesaus vloeibaar genoeg is maar niet te warm, dat ge een geroutineerde hand hebt om de slagroom zonder aarzelingen in regelmatige bewegingen tussen de soezen te spuiten en dat ge handig genoeg zijt om de chocoladekorrels enkel op de zijkant van het kunstwerk aan te brengen en niet over heel de werktafel rond te smossen. Dat is alles. Dat nam RD voor zijn rekening. Ik heb de pot met kriekskes mogen open doen. Zo wordt een Saint-Honorè gemaakt.
'k Ga beginnen met gewone pistoleekes denk ik. Ook lekker.
Vanmorgen vertelde cheng CVV aan het ontbijt dat de grote baas van het zeevarend personeel een fax naar de capt gestuurd had ivm een rondschrijven van de syndikaten of van één syndikaat. Het rondschrijven zelf heeft de personeelsbaas nog niet gefaxt. Nu weten we nog niet veel meer hé. Het zou rommelen daar in Antwerpen omdat teveel Belgische zeelieden op duur dopgeld blijven staan, terwijl de rederijen mensen uit goedkope loonlanden tewerk gesteld worden. De werkloosheidsuitkering wordt voor een deel door de staat betaald, dwz de belastingbetaler, dwz gij en ik. De rederijen zijn aan het 'versoberen' op kosten van de sociale zekerheid? Lees : het grootkapitaal is aan het versoberen op kosten van de belastingbetaler.
12h45 : het waren bouletjes deze middag en weer veels te lekker natuurlijk.
Er vliegt een rare vogel rond het schip. Persies geen zeevogel want die gaan in zweefvlucht van zodra ze hoogte hebben. Deze blijft klapwieken, gaat pas in zweefvlucht om te landen en heeft een rechte bek. Hij landt aan deck, niet op het water en heeft lange poten, veel langer dan een pelikaan. Hij is grauwbruin van kleur en vliegt met hals en poten gestrekt. 'k Ben dat op de brug gauw eens door de verrekijker gaan bekijken. Of hij zwemvliezen heeft heb ik niet kunnen zien. Toen hij vloog was dat toch nog te veraf zelfs met de verrelijker en wanneer hij aan deck staat kan ik zijn poten niet helemaal zien. De kleur van de poten steekt niet duidelijk af tegen de meniekleur van het deck. 'k Denk dat het een waadvogel is, die verloren gevlogen is. Of een steltloper, zoiets als een reiger, maar dan in het bruin. Efkes dacht ik dat het een pelikaan was, maar de bek is te fijn en de poten zijn te lang. Het kán een verdwaalde landvogel zijn, want gisteren zijn we de Bermuda's gepasseerd. Als Gertie en Pol hier nu waren hè, dan wisten zij ons zeker te vertellen welke vogel het is. Zij waren hier in '94 aan boord. Zij hadden een boek van Elsevier bij over zeevogels, met tekeningen en beschrijvingen en foto's, allemaal neig interessant. Gertie herkent de vogels direct, omzeggens met haar ogen toe. Sinds vanmorgen werkt LM weer in short en T-shirt. Het is er nu warm genoeg voor. Het was 40°C in het purifiërkot, want daar zijn ze nog altijd aan bezig, aan die botermelkmachine. 'k Zal eens een briefke schrijven naar Alfa Laval, ooit. Eerst inkt. Ik draag mijn bodywarmer nog, omdat ik anders geen zakken heb om al mijn zakdoeken in te steken. Zakdoeken, het woord zegt het al, dienen om in een zak te steken.
1995-11-24 ~ op zee, 09h37
Volgens onze bewaarkalender is het vandaag de eerste dag sinds een maand ongeveer dan het opnieuw zonnig weer is. Dat heeft op zich laten wachten. Vanmorgen was het al licht om 06h. We zitten dus flink zuid. Dat zal wel, morgenavond gaan we rond Florida en met een beetje geluk kunnen we TV ontvangen. En misschien Miami zien liggen ook, maar dat is eigenlijk niet zo nodig. Het zal warm zijn in de Golf van Mexico. Voor een hoop mensen is dat minder plezant, de mensen vh machien en de matrozen aan deck.
Onze boodschappenlijst van IJmuiden is nog geldig en daar staat kerstversiering op. Met dit weer tussen de palmbomen naar een shoppingcenter rijden en daar komt dan White Christmas uit de luidsprekers. In de tijdschriften geven ze als suggesties voor kerstcadeaus een gamma badpakken, strandlakens en pareo's. Op onze breedtegraad: mutsen, sjaals en warme truien. Thuis waarschuwen ze in tijdschriften voor verkoudheden en verschijnen advertenties voor hoestpastillen en -siroop. Hier waarschuwen ze voor zonnebrand en hebben de reclames het over sunblock nummer zoveel en aftersun lotions. Het is hier geen zomer, hun winter is het toeristisch seizoen, dan is het warm en zacht.
Ik had zo halvelings begrepen, ergens, dat deze capt afgelost werd in Corpus Christi, en dan zou zijn aflosser post bijhebben. Hij wordt hier niet afgelost, hij moet wachten tot in Europa, gelijk iedereen. Van mij moet hij niet naar huis, maar er mag wel post komen. Volgens cheng CVV zal de rederij post opsturen, want zijn vrouw moest haar brief vóór donderdag (dat is vandaag) op de rederij zien te krijgen. Dan kon haar brief nog mee. CVV weet dat omdat hij naar huis gebeld heeft. Er komt wel een Filipijnse bootsman, maar hij gaat niet over Antwerpen. Hij komt rechtstreeks uit Manilla en dan heeft hij niks bij voor ons natuurlijk als hij niet eerst bij de rederij moet langsgaan voor zijn vliegticket. Ha nee, want dan zit hij al in een vliegtuig. Volgt ge? Ik wel.
Gisterenavond hebben we een fantastische film gezien: That Summer of White Roses. Het verhaal speelt zich af in de zomer van '45. Heel de film stralend zonlicht, zachte avonden of nevelige nachten. Het gaat over een vriendelijke man, Andreu, een natuurmens, die ergens in een bocht van een rivier strandwachter is. De sfeer van 't St. Annastrand in de jaren '50, maar dan in Joegoslavië. Omdat hij nog nooit iemand moeten redden heeft ('de Rivier is hem goedgezind'), en een redder toch aangeworven om te redden, is hij de sul van het dorp. Hij verontschuldigt zich tegenover de gemeentelijke penningmeester dat het strand veilig geleden is, in een kalm stuk van de rivier. (Zoals Jean Lefebvre in zijn jonge jaren, toen hij nog niet overdreef. Die kon ook zo goedig en vriendelijk kijken wanneer zijn personage iets moest uitleggen dat het zelf maar half begreep. Met een vleugje Dustin Hoffman.)
Andreu maakt zich ongerust over zijn job. Niet zozeer over zijn loon, maar over zijn bezigheden aan het water. Als er niemand moet gered worden, hebben ze misschien geen redder meer nodig. En wie zorgt dan voor het strand, de kinderen en de mensen? Hij leeft daar zo'n beetje zijn leventje, repareert de steiger en de pontons, overschildert de badhokjes, onderhoudt de reddingsboeien, oliet de ophanging van de alarmklokken, poetst het koper, bedient de overzetschuit, leert de kinderen zwemmen, laat hen reddingsoefeningen doen en hoopt ondertussen dat hij op een dag zal kunnen laten zien dat hij een echte redder is. Ondertussen houdt hij alles zo goed in orde en in het oog, dat daar feitelijk geen ongevallen kúnnen gebeuren. Hoe gaat hij als strandwachter kunnen aantonen dat hij wél een echte redder is? Hij kan het en al zijn materiaal ligt gereed, tot en met dekens en handdoeken, zelfs het flesje cognac voor de geredde drenkeling. En als er al eens iemand ongewild nat wordt, is het nog aan de overkant van het water. Een dronken klant die van het houten terras gedonderd is, wordt door de baas van het etablissement uit het water getrokken en met veel gefoeter naar binnen gesleurd. Andreu staat er met de verrekijker naar te zien, vanop zijn kant van de rivier. Niks handdoeken, niks dekens, geen 'redderlijke' aanpak. Geen cognac ookni.
Hij laat zich door zijn nonkel en Meneer Doktoor trouwen aan een jonge weduwe met een kind. Zij hebben dringend papieren en een onderduikadres nodig. Haar man was bij het verzet geweest, ergens in de stad. Hij tekent in het boek van de pastoor met een kruisje. Zelf vindt hij zich niet echt de geschikte man voor trouwerij, maar is voor de rest wel fier dat hij nu een 'gezin' heeft. Heel moedig. Maar vindt men hem nu al een held? Maar nee. Gewoon de sul die onnozel genoeg is om zoiets te riskeren. Wie trouwt er nu met iemand die gezocht wordt door de Duitsers ... Zelf weet hij niet hoe moedig dat is. Hij is gewoon blij en fier, leert de kleine roeien, leert hem vissen met fuiken, vertelt over de Rivier (niemand weet hoe lang ze is), de Sprookjeswaters (de biesbossen), over de Boze Watergeest ("misschien ben ik wel degene die hem goedgezind houdt, iemand moet hem toch doen lachen"), geeft de kleine en zijn moeder uitleg over het reddingsmateriaal en slaapt nu blijgemoed in de werkplaats, samen met zijn hond. * zakdoek! Op een dag redt hij iemand ergens in de biesbossen die in zijn blootje uit zijn bootje geraakt is, dus geeneens een badgast van zijn strand. Misschien wel een partizaan? Het was de nieuwe Duitse kolonel. (De partizaan was de jongedame die wegroeide.)
Het dorp keert zich tegen Andreu. Dat weten we enkel door de commentaren van de kinderen. Het is dus niet genoeg een drenkeling te redden, het moet de juiste drenkeling zijn. De strandbezoekers blijven weg. Geen stemmen van mensen en kinderen meer. De overzetschuit ligt de ganse dag stil en 's avonds zet hij de strandstoelen binnen die niemand nodig gehad heeft. * zakdoek! De Duitsers worden krikkel. De vrachtwagens met opgepakte mensen stoppen op de hoge brug over de rivier. Hij kan de brug zien van onder de bomen bij zijn strand. De Duitsers doen de mensen uitstappen. Er gaat een fusillade volgen. Andreu roeit naar de brug. Van uit de heuvels beschieten de sluipschutters van de partizanen de Duitsers. In de verwarring kan een deel van de mensen vluchten. Van op de waterkant leidt Andreu de aandacht van de Duisters af, om de vluchtenden de tijd te geven de berm af te raken en de bosjes te bereiken. Onder de vluchtenden zijn de vrouw, haar zoontje en een vriend van haar overleden echtgenoot die zich al een tijdje schuilhield in de buurt. Zij aarzelt en draait zich om (wel drie keer), de kleine ook. Andreu staat te roepen: loop door! loop door! Aan zijn voeten spuit een beetje water en modder omhoog. Daar eindigt de film. Water en modder en verwarring. We zien niks, we weten niks. Of hij geraakt werd wordt in het midden gelaten. Hij heeft minstens drie levens gered van de Duitse mitrailleurs. Maar zij waren geen drenkelingen. En dáár is een redder toch voor aangenomen. * zakdoek!
Soms zat ik lui achterover in de zetel en een paar seconden later zat ik op de rand met gekrulde tenen van "dit kán niet"! Zucht. Nogal wat anders dan Baywatch.
Geen spierballen die blinken van de olie, geen spectaculair stuntwerk, geen speciaal camerawerk, geen ontploffingen, geen panoramische postkaartzonsondergangen, geen snelle motorboten of helicopters. Wat dan wel. Een verhaal, een echt en geen storieke. En acteurs, geen vedetten. De film rolt ons eerst heel zachtjes, traploos en daarna met schokken van de ene nuance naar de andere, tot ge van al die subtiliteiten niet meer weet waar ge staat. Van plaatsvervangende schaamte, minachting, compassie, hem in bescherming nemen naar begrijpen en bewonderen, meedoen en victorie, plus alles wat daar tussen ligt, nooit onvermengd en soms in een ongemakkelijke combinatie. Er zijn geen goeien en slechten, enkel mensen.
Het gaat al vele beter met mijn stem en ik zat hier luidop commentaren te geven zoals LM dat kan wanneer het een spannende snookermatch is of een goeie Formule1 wedstrijd: 'Ocharme de brave snul / Als hij alles zo goed in orde houdt zal daar nooit iemand verdrinken. Vanzeleve niet / Nogal een plichtsbesef hè, hij weet waar hij mee bezig is. Dat is puur preventief werken. Knap van hem! / Ze mogen hem zo niet plagen, hij kan zich niet verweren / Waar komt die penningmeester zich mee moeien, dat ze Andreu eens gerust laten! / Maar die gast is te stom om te helpen donderen! Trouwen met iemand die gezocht wordt? Dat is een ... euh, held? / Maar wat is dat in godesnaam een naïeve sukkel / En die nonkel durft zo een door-en-door goed mens aan opofferen / Kinderen kunnen wreed zijn, ja / Dat hij aub van die brug wegblijft, de onnozelaar, de stommerik, de idioot / Wat staat hij daar nu te doen in zijn eentje, sebiet schieten ze hem ook dood, djuu wat een uil / ...
Hij stond daar niet met uitdagend armgezwaai naar de Duitsers te brullen met een stem à la Rambo. Hij stond daar met de armen naast het lichaam en gebalde vuisten hysterisch te krijsen naar die nazi's op de brug. En dat werkt. Hij is een redder!
Zucht. Wat een acteur. Een mens zou er lyrisch van worden. LM was blij dat de film gedaan was.
te gast bij Wim Helsen ~ Jo Lemaire meteen gedicht van K.P. Kavafis , de slotstrofen
Houd Ithaka wel altijd in gedachten. Daar aan te komen is je doel. Maar overhaast je reis in geen geval. 't Is beter dat die vele jaren duurt, zodat je als oude man pas bij het eiland het anker uitwerpt, rijk aan wat je onderweg verwierf, zonder te hopen dat Ithaka je rijkdom schenken zal. Ithaka gaf je de mooie reis. Was het er niet, dan was je nooit vertrokken, verder heeft het je niets te bieden meer.
En vind je het er wat pover, Ithaka bedroog je niet. Zo wijs geworden, met zoveel ervaring, zul je al begrepen hebben wat Ithaka's beduiden.
Het is hartverwarmend hoeveel mensen iets zien in de gedichten van Kavafis. Het gedicht Ithaka werd vorig jaar ook meegebracht door Lieve Joris (tekst 147 op blog 2), zij het in een andere vertaling. De bovenstaande, van Warren en Molengraaf vind ik persoonlijk beter. Blijkbaar moet ik nog veel wijsheid vergaren, want ik begrijp nog altijd niet wat Kavafis bedoelt met Ithaka in het meervoud, in geen enkele vertaling. Misschien zal ik het begrijpen op mijn laatste dag? Hij schreef bij momenten ook zeer versluierd hè. Moeilijk te vatten soms.
Er is een indrukwekkende storm aan de gang. We varen er recht door, dus liggen we tamelijk vast. We stampen een beetje, maar we rollen niet. Meer moet dat niet zijn om comfortabel van het schouwspel te kunnen genieten. Nu nog een grotere patrijspoort. 'k Heb mijn stoute schoenen niet aan, anders ging ik eens naar de brug. Daar zijn grote ramen aan drie kanten, en daar valt de storm beter te bekijken. Het stuifwater komt tot aan luik 4, dat is al een luik verder dan deze middag. Maar ja ... de mensen op de brug moeten werken en ik weet niet of toeristen er welkom zijn bij dit weer.
Zaterdag ben ik in de managementroom gaan printen op één van de printers van het schip, samen met cheng CVV. Twee lijsten voor LM en één voor chefke RD. Cheng CVV had al eens voorgesteld onze brieven boven te printen, aangezien we nog altijd zonder inkt zitten. Maar dat is feitelijk niet oké, de inkt en de printer van het schip gebruiken voor privédoeleinden. Inkt hoort niet bij de voorzieningen. Het papier evenmin. WC-papier dan weer wel. 't Is allemaal maar ne weet. "Er zijn er nog die hier printen" zei CVV. Dat kan goed zijn, maar daar komen ooit vodden van. En daarbij, ik print liever in mijn eentje. Geen pottekijkers.
De brieven werden in vier exemplaren geprint, naar vier adressen en dat waren er dan nog wat weinig naar mijn zin. Daardoor hield ik de printer een tijdje bezet, wie hem nodig had moest dan wachten? En dan ook mijn verbruik aan papier en aan inkt, vroeg of laat zou daar commentaar op komen en dan zou er een verbod komen.
Gisteren was er iets met de elastiek van mijn ondergoed, vlak voor we gingen eten. – door de industriële waspoeder aan boord- 'k Dacht owee, géén risico's! Rap iets anders aantrekken! Het schip stampte en ipv op bed te gaan zitten stond ik op één been te vechten met dat stuk ondergoed. LM komt de kamer binnen en op dat ogenblik moest ik niezen ook, twee keer. "Ha ja, zei LM, dat komt er van". Wát komt wáárvan. 'k Vond heel mijn gedoe + zijn bedenking zo ongerijmd dat ik de slappe lach kreeg. Lachen en ademen tegelijkertijd neemt nogal veel tijd voor het ogenblik, maar we waren toch nog intijds aan tafel. Vanwege dit soort verhaaltjes en vanwege de roddelverhaaltjes print ik de brieven liever in de cabine. Snapt ge?
1995-11-25 ~ op zee, 10h24
Vannacht stampte het schip nogal, persies of we reden over een kassei in iets zonder schokdempers. De 4de mec was van stille wacht en hij heeft het ene alarm na het andere gehad. LM hoort dat allemaal, ik slaap daar los door. Om 23h30 is hij eens beneden gaan kijken. Om 03h30 kwam cheng CVV erbij.
Igor (de 4de mec) heeft daar beneden heel veel bezoek gehad en weinig geslapen, denk ik. LM heeft geen compassie met Igor. "Hij had mij maar moeten wakker bellen van zodra het niet alleen ging" vindt hij. Dat hoort bij de job van 2de mec, 's nachts ook klaar staan, hij wordt ervoor betaald. Tot zover LM.
Ik heb wél compassie met Igor. Het gebeurt zo dikwijls dat een jonge gast de tweede niet durft wakker bellen. Hoe zou dat komen? Waren hun vorige tweedes dan zo'n onredelijke boemannen? In de veiligheidsvideo's wordt gewaarschuwd voor 'the human aspect'. Dit is zo eentje van die aspecten : de baas niet durven wakker bellen. Toen LM wakker werd om 23h30 keek hij eens naar het weer. De gangway aan stuurboord kreeg nogal wat water en het lampje van de reddingsboei die daar hangt was aan gegaan. De batterijen beginnen te werken bij contact met zout water. Dan zal er wel genoeg water over gestort zijn! LM vertelde dat die lampjes ferm veel licht geven. Goed om weten, in de hoop dat we ze nooit nodig zullen hebben. Hij dacht eerst dat er iemand aan de gangway stond met een pillamp. Om 23h30? Welke onnozelaar zou dat geweest zijn? Dat vroeg LM zich ook af. Ik was het niet, ik lag met mijn hoofd onder de dekens.
Naar het schijnt is het nu 'goed in 't zonneke'. Nee dank u, ik wacht nog wel wat. We komen zo al zakdoeken tekort. Die zitten in de droogkas. Niks zonneke.
Daarstraks heb ik ontdekt dat er pootjes onder het klavier van dit ding staan. Wij hebben iets met pootjes de laatste tijd. Twee achterpootjes, om de laptop lichtjes schuin te zetten. 'k Heb dat gedaan en ik vind het een hele verbetering al was het maar omdat het nu volgens het boekje gaat : pols en voorarm evenwijdig met de vloer, enz. Dit is een scheepsvloer. LM wist die pootjes staan, al lang zegt hij. Hij heeft de pjoeter al langs alle kanten bekeken, ik niet, ik kijk op 't scherm en op 't klavier. Nu staat hij niet meer op zijn antisliptoppen op het tafeltje. Daar moeten we dus iets aan doen. Antisliplappen onder leggen. Straks. Sinds het klavier schuin staat typ ik vele rechter.
'k Ben efkes naar de was gaan kijken. Alles kits. Enkel nog strijken, opvouwen en in de kast leggen. Een volautomaat doet dat niet, kastklaar maken. Het zou wat! Mon oeil! Môja, een antwoordapparaat heet antwoordapparaat en toch antwoordt het niet. Al eens gevraagd : "En om hoe laat zouden ze terug thuis zijn?" Dat apparaat zwijgt in alle talen. Antwoorden? Het zou wat! Mon oeil!
Over mon oeil gesproken, mascara aanbrengen is bij dit weer ogensgevaarlijk. Nagellak aanbrengen is ook een knoeiboel. Lang geleden allemaal zelf ondervonden. Ervaring: een goed geheugen voor eigen dommigheden en die van anderen. Eigen dommigheden eerst natuurlijk.
In het programma 'Welkom bij Compaq', dat is het merk van de laptop, staat iets over gezondheid, langdurig in dezelfde houding zitten, verlichting & oogartsen en vitamine C en voldoende beweging. Ze zeggen er niet bij om hoe laat ge naar de WC moogt, maar dat komt in de volgende uitgave, denk ik. Het ging over spieren & pezen en vermits ik in de nek soms steken voel, denk ik dat ze gelijk hebben. Beweging: ze raden aan zich regelmatig eens flink uit te rekken. Nu zie ik ze dat wel doen in Japan. Daar gaat dan een belletje, iedereen staat recht en heel het kantoor doet om het uur 30 sec rekoefeningen. In januari '90 -schip 20- waren we een maand in Yokohama, droge dok. Daar begonnen ze hun werkdag met ochtendturnen. Dan schetterde muziek uit de luidsprekers, mogelijk gezongen instructies (?) en de Japanners, gelijk waar ze stonden, aan deck of op de kaai, deden dan efkes die oefeningen mee. Ik wou wel mee doen, maar ik dierf niet. Human aspect.
Verder zijn meerdere korte pauzes beter dan één lang. Jaaa, zeg dat eens tegen een kantoorchef. 'k Zie het zo vóór mij: staan we bvb met drie voor het raam de schouders los te gooien, zegt de kantoorchef: "Dames? Nog niet goed wakker?" "Toch wel mevrouw, wij staan onze rug te rechten om ons des te beter over het klavier te kunnen buigen." Zij laat spoorslag de kasten van de muur halen en sportramen installeren om de rekoefeningen te optimaliseren. En de dagen dat er inventaris moet gemaakt worden komt iedereen in trainingspak. Dat laatste is al ergens zo, In een firma ergens in Wilrijk.
Verder wordt de Nieuwjaarspremie besteed aan de installatie van een sauna. Spiervriendelijke werkvergaderingen. Hij : "De zijt zo laat thuis schat?" Zij : "Ja ik moest nog efkes met de mensen van de verzending naar de sauna." Hij : "Ah, oké." Zij : "En morgen met die van de boekhouding en vrijdag met de aankoopdienst." Hij : "Oké, 't is maar dat ik het weet." Dan mogen ze met recht en reden zeggen dat ze gezweet hebben tijdens de vergadering. Op schip 11 en schip 14 waren sauna's aan boord. Om 20h30 was het aan de meisjes. Nooit werkvergaderingen meegemaakt.
Na een welgevulde dag valt een mens daar in slaap. Ook niet gezond. Om 22h zag de 5de mecanicien daar nog een lichtje branden, toen hij zijn nachtronde deed. Hij heeft me wakker gemaakt. Mijn hoofd voelde zeer eigenaardig aan, maar 't was wel een spiervriendelijk slaapje van anderhalf uur.
Ach, ik lul er maar over door omdat 'Welkom bij Compaq' ongeveer het laatste geestige geweest is dat ik gelezen heb. Voor de rest zware kost in de boekenkisten. 'k Dacht dat ik de boeken allemaal gelezen had, in '94, maar dat is niet zo. Voor het ogenblik ben ik bezig in een boek over Armenië en dat is zo realistisch geschreven dat ik het gevoel heb dat ik er middenin zit. Er ontbreekt enkel de geur, wanneer de Turken weer eens een schuur in brand steken om de Armeniërs arm te houden, en ze op die manier tot loondienst dwingen. Geen lacheboek, wel echt gebeurd. (Armani = van Armenië?)
1995-11-22 ~ op zee, 09h35
Gisterenavond was Jos de Canadees hier om aan LM van alles te vragen voor zijn werk voor school. Hij moet een praktijkschrift bijhouden en een aantal ingewikkelde mekanieke oefeningen maken en zo. Dat moet ondertekend worden door de cheng en op school geven ze daar punten op. Hocelyn was al eens geweest, een paar weken geleden. Toen had ik niet begrepen dat het over zijn werk voor school ging. Ik dacht dat het efkes over het werk hier aan boord ging en ik bleef zitten TV kijken, terwijl dat jongske ocharme eigenlijk hard aan het studeren was. 'k Wordt nog ongemakkelijk wanneer ik er aan denk. En LM zal niet eens zeggen 'zet die TV af of ga eens een toerke doen, of een boek lezen in de slaapkamer'. O, mij zo in mijn dommigheid laten. Ik ben daar blijven zitten terwijl ik efkes de plaats had moeten ruimen. Voor mij is dat een kleine moeite en voor Jocelyn, is dat zoveel rustiger.
Gisteren ben ik dus intijds de deur uit gegaan, zodat Joske rustig kon vragen en doorvragen tot hij het begrepen had, zonder dat ik daar zit te pottekijken en mij misschien, niet gehinderd door kennis van zaken, een opinie zou veroorloven. Zo ben ik niet, maar dat weet Joske niet. Mijn aanwezigheid zou hem kunnen hinderen. Human aspect weeral hé. In Corpus Christi (Texas) gaat hij naar huis, de kleine Canadees.
Beneden in de bar officieren speelde de film Rambo. Sylvester Stallone is hier gemonsterd waarschijnlijk. We hebben gesupporterd voor de goei, want de slechten ging hij toch overhoop schieten, dus dat was de moeite niet. Maar eerst schieten de slechten zijn vriendin neer. Hola! Nu wordt de Rambo nijdig hoor! RD was maar aan het fluisteren van "pauvre fille, pauvre fille", wel een keer of drie. Ik kon hem geen zakdoek lenen want ik had geen propere bij. Elektrieker RK was van stille wacht en heeft de film in schuifkes gezien. De film is gemakkelijk te volgen: de slechten dragen een legeruniform, de goeie (dat is Rambo) loopt in bloot bovenlijf.
Verder waren RD en ik het danig met mekaar eens dat zo'n hoop sterke spieren in het lijf toch een gemak moet zijn Geen verkeerd woord hier over Stallone. Sinds ik hem met Dolly Parton in Rhinestone heb zien spelen ben ik verkocht. Daarin speelt hij een kwiet waar nogal wat kosten zijn. Dat doet hij met zo'n naturel, dat een mens zich geen vragen meer stelt. Het is een muziekfilm, in het eerste gedeelte spelen ze zo wat van die melige bluegrass, daarna country, men voelt in de film dat er schot in de zaak komt, en op het einde countryrock, een duet dat rockt, de apotheose. Een 'ware' apotheose, volgens de clichélijst : het lelijke jonge eendje werd een zwaan, de schuchtere jongen is nu een rasartiest. En dat allemaal binnen de 90 minuten dank zij de opleiding bij Dolly Parton. Zoals zij moesten er meer zijn. Bij de VDAB, bvb. Humo heeft die film afgebroken, maar ze vergissen zich daar al eens, vrees ik. Want wat is er mis aan een film waarvan men weet dat hij goed zal eindigen. En buiten wat ouderwets vuistenwerk komt er geeneens geweld in. Misschien is de tekst van het slotnummer wat suggestief, maar daar kan Humo toch niet over struikelen? Die houden het graag vrij & vrolijk, als ik me goed herinner. In de film stond bij het slotnummer heel de zaal recht en ikke thuis ook. klank luid genoeg : https://vimeo.com/44978853 , 03min28 // tekst : https://www.azlyrics.com/lyrics/dollyparton/stayoutofmybedroom.html ,
Sinds gisteren hebben we eindelijk weer een laundry service voor de overalls zoals op schip 23, nu bijna drie jaar geleden. Dat komt zo : gisteren lag er een hoopje werkkledij gedroogd in de droogkas. 'k Trek die open en er komt een walm van olie uit. 'k Voelde geen paniek, maar toch bijna. Hier aan boord is dus iemand die zijn overalls niet op 90°C wast. De vet- & olieresten die er nog inhangen kunnen tijdens het drogen in de droogkas brand doen ontstaan. Dat is geen larie, dat wordt zelfs vermeld in de veiligheidsvideo's, bij de waarschuwingen voor brandgevaar. Overalls met vet en olie moeten op 90°C gewassen worden, omdat waspoeder niet alle soorten vet en olie kan oplossen. Door het heet water smelten de olie en het vet en worden mee uit de wastrommel gezwierd. Als er dan nog vet of olie in het textiel zit, is dat niet meer voldoende om de katoen te doen ontvlammen. Of anders op een waslijn drogen, maar hier aan boord is geen droogkamer. Wat als die persoon 's nachts wast, voor of na zijn wacht? Er hangen wel rookdetectors, maar toch. En er is maar één droger hè. Een droogkas veroorzaakt een elektrische brand, en zo'n brand verspreidt zich via de cablage, via de elektrische leidingen naar de andere gedeelten van het schip. Een elektrische brand krijgt men dus moeilijk geïsoleerd.
Veiligheidsvoorschriften zijn de enige reglementen die niet ontworpen zijn om de mensen te ambeteren. Elk voorschrift heeft zijn droevig nut al aangetoond omdat het toen nog niet bestond. Het ís allemaal al eens gebeurd. Veiligheidsvoorschriften komen regelrecht uit de praktijk. Ze zijn niet ontworpen door iemand op kantoor die zich zat te vervelen en toch iéts moest doen om zijn loon waar te maken. Gibbe (1ste stuur) was efkes in de keuken en omdat hij over veiligheid ongeveer alles te piepen heeft, heb ik hem voorgesteld dat ik de overalls zou wassen, aangezien ik degene ben met de meeste tijd om het te doen. Het is gebruikelijk dat de aspirant van deck dat doet voor de deckofficieren (de stuurlieden) en de aspirant machien dat doet voor de machineofficieren (mecaniciens). Hier is dat voorlopig het geval nog niet, omdat ze zo al met te weinig volk zijn en als ze dáar dan nog iemand moeten voor inzetten, twee feitelijk, niet voltijds maar het is toch weeral bijkomend werk, terwijl ik tijd heb om het te doen ... enfin, de Gibbe vond dat er iets in die redenering zat en nu mag ik alle dagen de overalls wassen. Dat is zeer braaf van hem. Verder nog de argumenten over water en waspoeder besparen en het was helemaal oké. Hij kent het systeempje nog van in '93, op schip 23. En hij weet dat ik het jobke ter harte neem.
Op een ander schip in '92 lagen we in Odessa. LM en ik waren toen al een tijd aan boord en dan beginnen de dagen zodanig op mekaar te lijken dat een mens niet meer weet wat ze 's voormiddags gedaan heeft. Op een dag in Odessa dus, schiet ik 's avonds uit bed, doe kleren aan en stuif recht naar de laundry. Ik dacht dat ik de overalls niet naar boven gebracht had en die mogen daar zeker niet blijven liggen, want de Oekraïners ratten alles wat niet vast zit. Ipv eerst in de kast van LM te kijken of ik ze al boven gebracht had storm ik naar beneden. In de laundry : geen overalls. Gepikt! Met tranen in de ogen ben ik naar boven gekomen, nog niet snotterend, maar toch met een knijp in de keel. Gepikt, omdat ik ze in de voormiddag vergeten was. Zes mensen met een overall minder en 't was al nipt met het aantal overalls. Ze vermoorden mij. Ik zal nooit meer mogen meehelpen. Nóóit meer! Enzovoort en zoverder. 'k Had die dag de overalls naar boven gebracht, opgevouwen en rondgebracht op het gewone uur. Alles normaal dus, alleen, ik kon het mij niet herinneren dat ik het die dag gedaan had. Groot misverstand tussen mij en mijn eigen zelve.
De walmende overall die gisteren in de droogkas lag was van JM (de nieuwe 2de stuur). Hij had een spuit crude-oil van de lading over zich gekregen en was dat subito presto gaan wassen, maar niet warm genoeg. Misschien had de overall eerst een dag moeten weken in een sop met bruine zeep. Soms helpt dat met overalls die gediend hebben wanneer ze scavenging in het machien hebben gekuist. Van de verschillende soorten chemisch vet en olie ken ik niet veel, ik weet enkel hoe ik ze min of meer kan wegwassen.
13h25: Het was pizza deze middag en voor LM had chefke RD een zonder kaas gemaakt. LM vond dat héél³ lekker. Hij is nochtans niet voor Italiaanse keuken. -dat heb ik in orde gekregen hoor, zoetjesaan, zonder te forceren 's Middags zegt hij gewoonlijk, vóór hij gaat liggen : "Tien ván, hè." Dwz dat ik hem intijds moet wakker maken, 12h50, tien minuten voor tijd. Nu had hij aan tafel toch zo zijn best gedaan met de pizza dat ik antwoordde: "Ja hoor, om tien voor drie maak ik u wakker, dan zijt ge intijds beneden voor de coffeetime. Dat vond hij een mooi idee, maar absoluut onbruikbaar want dan kon ik in feite nu reeds onze valiezen beginnen inpakken tegen aankomst Corpus Christi.
Gisteren was de capt (eindelijk) nog eens in de keuken en ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om hem te vragen of hij via de agent of de schipchandler iets kan regelen ivm inkt. In twee woorden uitgelegd dat LM en ik geen inkt hadden. Hij zou proberen iets ter regelen, want zelf heeft hij disketten nodig. Daarstraks ben ik hem het briefje met de referentienummers en de aantallen gaan brengen. Aantallen "10" heeft LM gezegd. Het kan hem niet schelen hoeveel het kost. Ik denk dat hij mijn inkt-geleuter over-beu is. Ik geef mijn papierke af en de capt zegt dat hij via de agent zal proberen aan een adres te geraken. Jamaar, dat had ik gisteren zo niet begrepen. Die spullen laten komen, bedoelde ik. Niet hij naar een adres vragen en ikke dan 50 km taxi doen. Als de agent of de schipchandler het kan meebrengen zal het wel wat meer kosten, maar toch nooit de prijs van een verre rit met de taxi. Maar goed, misschien heb ik hem daarstraks verkeerd verstaan. Misschien leveren ze de inkttankjes toch wel?
Er hebben al allerlei verhalen de ronde gedaan over de volgende poort van bestemming. Eerst zouden we gaan lossen in Newark, maar dat is dus Corpus Christi geworden. Dat staat vast, dat is bevestigd door de rederij. Daarna gaan laden in Santa Marta of Santa Marina, waar dat ook moge liggen. Centraal- Amerika? De Caraïben? Dat is nog niet bevestigd. En gaan lossen in Rotterdam, maar dat is gisteren al veranderd en we zouden lossen in SINES! Bibi blij, heel blij. Als dat eens waar mocht zijn. Als de rederij dat nu eens raprap zou willen bevestigen, Sint Neptunus, aub. Als het Sines wordt kan ik nog wat keien gaan rapen voor de plantenbak, desnoods in twee keer. En met de agent eens gaan praten of er een verbinding per schip bestaat tussen Portugal en de Azoren, en zo ja, van uit welke poort, hoeveel de overtocht kost op een vrachtschip of een supplyship, hoe lang die overtocht duurt, hoe vaak er een schip gaat (heen en terug) en zo nog het een en ander. Of hem vragen waar ik een paar adressen voor die inlichtingen kan bekomen. -nu gaat dat via 't Net 't Is niet voor direct, maar toch, informatie en inlichtingen sprokkelen.
En ik wil ook gaan kijken hoe het met het fort en de kanonnetjes gesteld is. En de vissersboten tellen. En van daarboven ook kijken of de jachtjes goed vastliggen. 'k Zal daar mijn bezigheid hebben. Maar eerst die keien.
Chefke RD gaat een Saint-Honoré maken en ik mag erbij zijn. Nu. 'k Ben al weg, naar de keuken.
