|
1995-12-01 ~ tegen de kaai, Corpus Christi (Texas)
Dag Allemaal,
Rond 13h zouden we hier vertrekken. Van gisteren tot nu is er al van alles gebeurd.
Beginnen bij het einde: daarstraks moest ik naar de dokter voor mijn verkoudheid en ik dierf de gangway niet af.
Vermits we lossen staat hij veel hoger & steiler dan gisteren en nu is hij nog nat ook. Na vijf treden wat ik ver genoeg van het schip af
om de bibberenbib te krijgen, en na wat getwijfel ben ik weer aan boord gekropen. Gekropen, niet geklommen.
't Had geen zin om de paniek af te wachten. Het is de gangway van de terminal hier, en die is breder dan de onze.
Als ik me met twee handen vasthou, zijn mijn armen gestrekt dan heb ik geen spare of tijd meer om mezelf tegen te houden wanneer ik
greep verlies en wegschuif. Misschien hijst SuperWoman zich aan drie vingers weer omhoog, maar ik ben zo ver nog niet.
Gestrekte armen da's uit den boze.
Vergelijk het met rock&roll dansen met gestrekte armen. Als ge dán de greep van de partner mist, eindigt ge in het decor.
Wel, als ik mijn greep op de reling van de gangway zou verliezen, en die kans zat er in want de reling was ook nat, eindigde ik op de kaai.
Daar moest ik uiteindelijk zijn natuurlijk, maar niet zo snel en niet in losse onderdelen.
Een ladder zoals in Port Hedland (Australië) is nog veiliger dan dit model van gangway in Corpus Christi.
Dapper doen? Nee danku! Ik gebruik wel Vicks tot we in Sines (Portugal) zijn.
Die verkoudheid was begonnen op 08/11, en tegen 's avonds was het een zware verkoudheid, omdat de 2de stuur om 10h geen
medicatie wou geven 'omdat hij anders zijn werkbottinen moest uitdoen' om in de farmacie binnen te gaan.
Drie weken later liep ik nog altijd verkouden rond. Het virus had 8hrs de tijd gekregen om zijn werk te doen.
LM was aan deck toen ik terug naar het kasteel liep. Stapte, want het deck lag ook nat. Het kan geen toeval geweest zijn.
Zo'n groot schip en hij staat juist daar waar ik langs moet, nog met de daver op het lijf : He's there.
Eerst wat gaan kalmeren in de cabine. Dan ben ik mijn shorepass gaan afgeven bij de capt en heb hem verteld dat ik de gangway
niet af dierf. "Glad zeker?" Hij was niet eens verbaasd. Ik denk dat de capt dat nog al moeten horen heeft, over een gladde gangway.
"Van vrouwen" zei LM. Nogal wiedes van vrouwen. Bravoure & bravado zijn mechanismen waaraan mannen dood gaan, zelden vrouwen.
Daar bestaan cijfers over.
Gisterenvoormiddag zijn we tegen de kaai gegaan en toen kwamen de autoriteiten, d'otteriteite in Algemeen Scheeps :
douane, immigratie en agriculture.
Agriculture kwam kijken of we geen gedroogde aap bijhebben, rotte bananen bijhouden, of beneden geen dode ratten hangen
te versterven en of we nergens stiekem wormen kweken. Maar wij varen onder een zindelijke vlag, de jongeman had weinig werk
met dit schip. We hebben geeneens kakkerlakken. Maar misschien is dat alles voor een andere afdeling dan de zijne. Hygiëne bvb.
Hij moest enkel de vrieskamers verzegelen, anders ontsnappen onze microben en virussen naar de wal en veroorzaken daar
epidemieën. Elaba! Da willezeni!
Chefke RD vertelde dat de frigo van verse groenten en fruit ook verzegeld was omdat de peren uit Frankrijk komen. Er stond FRANCE
op het karton, hij moest die jongen niks wijsmaken. Door die stomme peren kon hij niet meer aan het groensel en was alles uit blik.
Arme RD. Nu is hij ook al slachtoffer van de boycot tegen de Franse kernproeven (Chirac).
RD weet van geen kernproeven, hij is bijna elf maanden aan boord.
De immigratie wou ons gezicht eens kunnen bekijken. 'Face check' heet dat. In sommige havens doet de immigratie ons niet komen,
in sommige wel, gelijk welk uur van de nacht. Dit keer hadden we gelukt, het was kwart voor 't middageten. De immigratie keek
eens of elke snuit klopte met de foto in het zeemansboek, we kregen een shorepass met een stempel op en 't was oké.
Na het eten USD gaan halen bij de capt. "Ineens genoeg" had LM gezegd. Jaja, Hij moet ze niet zelf gaan vragen hé, hij doet dat
per afstandsbediening en zijn afstandsbediening ben ik. 'k Heb genoeg USD meegekregen. Brave capt.
Om 13h was ik ongeveer klaar met de cabine en zelf was ik ook gereed. Elektrieker RK had gebeld om mij te zeggen dat er geen
telefooncabine was aan de gates. Nogal ongewoon voor de States, en heel vriendelijk van RK dat hij mij dat traject wou besparen.
Hij stelde voor in het CCR (cargocontrolroom) te gaan vragen of ze van daaruit per walkietalkie het kantoortje wilden oproepen en
het kantoortje zou dan een taxi bellen. Wat leggen ze toch eieren onder de vrouw van den tweede! Vroeger, als stewardess nooit
met zoveel egards behandeld geweest, en toen lag mijn haar nochtans beter.
'k Kwam Igor (4de mec) tegen, hij ging ook winkelen.
(De familienaam van Igor is niet Stravinsky. Wat een geluk, het zou er nogal modern uitzien in het machien.)
Er was niemand aanwezig in het CCR.
We stapten dan toch maar naar het kantoortje aan de gates: We'll give it a try, we zien wel. We zijn voor 20USD tot in Portland geraakt.
Daar waren een K-Mart en veel fastfoodrestaurants en dat was het ongeveer. Geen kapper, en zeker geen winkel met kantoorspullen.
Dat laatste was niet erg, want de inkt zou meegebracht worden door de shipchandler. En geen zichtkaarten te vinden.
Nu verkopen ze in de GB van Borsbeek ook geen zichtkaarten van de kerktoren, maar ik had gehoopt dat ze hier tenminste, eventueel,
misschien ... maar nee, niks. Het overkomt me wel vaker, dat ik dingen hoop.
Het shoppingcenter was een troosteloze bedoening. 'k Heb maar de helft gevonden van wat ik nodig had omdat ik nergens een
opbergkastje vond om mijn boodschappen voorlopig in weg te bergen, en ik dus geen andere zelfbedieningszaak meer binnen kon.
En ik heb er onze Japans wekkertje nog verprutst ook. De medam van de batterijkes kende het model wekker niet
('t is / was nochtans zo'n internationaal ding, made in Japan) en ze vroeg me of ik het ding eens wou openvijzen. -nóóit doen!
Ze gaf me een piepklein schroevendraaiertje. Ik, domme, vijs dat achterpaneeltje los, ipv overal af te blijven.
Ach ja, het was een medam van the golden age, met hele dikke brillenglazen. Daarom dacht ik dat ze het niet zelf kon doen,
omdat ze niet goed zag. Maar ze vroeg het aan mij omdat er niks van kende en liever had dat ik het verprutste dan zij.
'k Vijs dat los, maar ik krijg het niet open. Zij wel, met een klein snokje.
Dat snokje was al genoeg om er een tandwieltje en een koperen dingske te doen uitwippen. Toen voelde ik dat ik misschien, persies,
eigenlijk feitelijk toch beter wel ... môja, 't was te laat.
Schietgebedeke gepreveld dat LM zou komen aan galopperen op een wit paard met een grote lichtblauwe fluwelen cape aan om
al mijn dommigheden te bedekken met de mantel de liefde. Het zou dus een XXL cape zijn.
De medam had de nieuwe batterij al uit de verpakking gescheurd. Door het oud batterijtje er uit te prutsen maakte ik wéér
een radertje los. Dat heb ik kunnen terug plaatsen. Nu die andere twee dingskes. Ik sta daar te sukkelen en te zweten
met die prutsdingen en ineens zucht ze. Ík sukkelen maar zíj zuchten? Mrs Slocombe uit 'Are you being served'. Helemaal!
"Well, since it all came loose I won't need a battery anymore" zei ik. Ziezo.
Pakt ze toch wel naar mijn polshorloge die daar ook lag! Onee. Overal afblijven. Ik zeker, maar zij vooral.
Het batterijtje van de Japanse wekker zit zeer gebruiksvriendelijk onder het schuifklepje als het knopje om de wijzers te bedienen,
gewoon iets verder open glijden. Niks schroevendraaier nodig. Ik wist dat, maar niet toen ik het moest weten.
En LM had een reservebatterijtje bij. Ik had de wekker rustig aan boord mogen laten.
1995-12-02 ~ weer op zee, 11h54
Terwijl we op de taxi staan te wachten vertel ik mijn belevenis aan Igor. "LM will fix it " zei hij met veel overtuiging.
Volgens de 4de mecanicien was het zo goed als opgelost, LM had voor hem ook al enkele dingen in orde gebracht.
Ik was zeer gevleid door zijn blind vertrouwen in mijn huisbands kunnen, maar enig realisme was hier wel op zijn plaats:
LM is gewend aan big machinery en dit is precision stuff.
Deze nuancering stond gelijk met heiligschennis. Eerst het lef hebben om iets kapot te maken en daarop nog de pretentie
om te twijfelen aan het kunnen van den echtgenoot? Dat huwelijk moest verkeerd lopen. Ik zag het hem denken.
Hij ging zelfs wat verder van mij af staan, hij distantieerde zich van mijn denkwijze. Letterlijk.
LM vond het allemaal zo geen ramp, er is nog altijd de wekdienst per telefoon. – sindsdien twéé wekkertjes in de bagage hoor
Na het avondeten buigt hij zich over Het Probleem. Hij vijst de vijsjes los. Het wekkertje gaat weer niet direct open.
Hij draait het om in de palm van zijn hand en SCHUDT er eens mee. Alsof het een doos met bouten was.
(Igor ik zei het toch : big machinery)
Hij is er een tijdje zoet en héél stil mee gebleven. Ik bleef ook heel stil. Nu schieten er vier losse onderdelen over ipv twee.
(Igor, ik zei het toch : precision stuff)
Igor mijne vriend, ik ben op een leeftijd gekomen dat enig realisme niet misstaat, omdat ongegrond optimisme getuigd van verregaande
naïviteit en iemand die de 20 al lang genoeg voorbij is, wordt zoiets niet meer vergeven. -ik was toen 43
Hoe zegt men dat in het Kroatisch ... Igor heeft nog 15 jaar om bovenstaande zin te vertalen.
Het werd maar later en later en door het wachtlopen zes-op-zes-af was LM eigenlijk zijn slaaptijd aan het opofferen
voor de wekker die ik kapot gemaakt had. Toen had ik het weinig diplomatisch en rampzalig idee te zeggen
"Schat, laat maar, ik zal het wel aan de elektrieker vragen." Owee ...
"Potverdekke, gij zijt precies zoals X, die zegt ook altijd..." Dat hebben we weer goed gekregen, maar de wekker niet.
In Puerto Bolivar (Colombia) mogen we niet aan de wal, dus zitten we zonder wekker tot in Sines (Portugal).
LM vindt het niet erg. Wat een Wonderlijk Wezen is die man. – hij had gewoon belangrijker dingen aan zijn hoofd, denk ik nu
Verder heb ik een videoband gekocht die niet op onze Europese systemen kan gespeeld worden.
Daarvoor hadden ze me gewaarschuwd, én cheng CVV én LM : let op de speelsnelheid. Ik wist het dus, maar niet toen ik het nodig had.
De film gaat over de Lipizzanerpaarden van de Spaanse rijschool in Wenen WO II: "Miracle of the White Stallions". En omdat ik gisteren
de gladde gangway niet af dierf, is die video niet omgewisseld geraakt. Voor 10 USD aan Walt Disney ligt hier te liggen.
https://en.wikipedia.org/wiki/Miracle_of_the_White_Stallions , 1963.
Misschien kan de cassette wel gespeeld worden op het toestel van de bar. Dat is een meer gesofistikeerd toestel. Degene die dat
videotoestel in de vingers had was de kleine Canadees, maar die is naar huis. Om 04h van boord, om 06h vliegen, om 12h in Montréal,
en vanaf daar begint de expeditie naar de binnenlanden van Quebec. Naar Huis. Hoeveel keer hij moet overstappen van
een Cessna in een kano heeft hij aan LM verteld. Dat hij zijn muts maar opzet, op zijn geëgaliseerd koppeke, of zijn juffrouw kan hem
de eerste week onder de wol houden voor snotvalling en bevroren oren maar niet voor 'a Canadian Cocooning'.
Zijn overalls heeft hij mooi opgevouwen op de schabben in de laundry achtergelaten. Netjes, zoals ze in Canada het hout stapelen.
1995-12-03 ~ op zee, 12h05
Mirakel! We kunnen de Lipizzanerpaarden spelen op de video van de bar van de officieren. Gisteren heb ik gevraagd aan de elektrieker RK
of hij daar wat van kende en die brave heeft dat direct geprobeerd. Op het videotoestel in de bar matrozen ging het niet.
Gezien het uur was er direct een volkstoeloop van Filipijnen, en een gesjirp en een gekwetter met hier en daar een woord Engels tussen.
Er was Een Gebeurtenis! Hier gebeurt waarschijnlijk te weinig.
RK zou eens proberen op het toestel in de bar officieren. Noël (stew) kwam uit de keuken om te zeggen dat de omschakeling in
speelsnelheid hier automatically ging, no adjustments needed. Wat een geloop en gedoe bracht die videotape mee!
Toen was het tijd om te eten.
Vanmorgen om 07h had ik bij chefke RD moeten zijn. Ik mocht komen kijken hoe hij pistolets maakt. Enkel kijken hè.
Handjes mooi op de rug en overall afblijven.
Toen LM om 06h van zijn wacht kwam had ik voor mezelf koffie gemaakt en ben nog efkes gaan liggen. Toen ik wakker werd was het 11h,
was de koffie koud en was het tijd om op te staan. Door dat wachtlopen lig ik overhoop.
Niet mooi van mij tegenover RD, ik weet het, maar hij kan dat alleen ook hoor,
pistoleekes maken. -hij was bakker-patissier van beroep en heeft jaren een eigen zaak gehad
Donderdag is de shipchandler geweest met de inkt, terwijl ik gaan boodschappen doen was. –de dag van het wekkertje
We hadden 5 printkoppen (cartridges) gevraagd + 5 vullingen extra. Er werd geleverd : 15 vullingen en géén cartridges ...
maar goed. 'k Was al heel blij dat er eindelijk inkt was en ik denk LM nog blijer.
Toen de shipchandler aan boord was heeft de capt LM gebeld om te komen kijken of het wel het juiste model was. LM brengt die spullen
naar de cabine en omdat hij zijn werkschoenen aan heeft legt hij ze op de vloer aan de deur van de woonkamer.
Rond 15h kom ik aan boord. In de cabine kijk ik direct op het bureau : géén inkt. Lap! 't Is altijd 't zelfde. Ziet ge wel, nooit geluk.
Toen viel ik er bijna over en verzwikte ongeveer mijn enkel in een poging ze te ontwijken. Ziet ge wel, nooit geluk.
's Anderendaags ben ik beginnen printen. Na 96 blz was de eerste vulling leeg. Volgens het instructieboek (Canon) kunnen er 120 blz met
een inktdekking van 5% gemaakt worden. Minder details schrijven? Per blad blijft dat qua inktdekking hetzelfde.
Grotere witruimtes? Maar nee, het gaat over inktdekking. Dan is meer afk gebrkn ook gn opl.
Een smaller lettertype! En ik heb dat nog gevonden ook. Draft 12 cpi Extra Light 10 pts.
Ik zie dat al drie maanden staan bij de keuzemogelijkheden van de lettertypes. Ja, de benaming Extra Light zegt het toch!
Drie maanden al zie ik dat staan en ik doe er niks mee.
Het verstand komt niet voor de jaren, maar niet mét de jaren ookni. (Voorwaar een volwassen gedachte).
Nieuwe vulling gestoken, de 3de in deze printer, sinds we hem hebben, de brief omgezet naar het inktvriendelijk lettertype en vooruit!
Wat gebeurt er : niks. Wat is er aan de hand : nieuwe printkop nodig. EN WE ZITTEN ZONDER PRINTKOPPEN!
De uilekop van een shipchandler had ze gewoon niet bij !!! ... ziet ge wel, nooit geluk.
Zeggen dat hier 14 vullingen liggen te blinken, genoeg voor 1680 blz. Tel maar na.
12 cpi is prima leesbaar, 10pts is een goede grootte, Extra Light! Moét goed zijn. -cpi = characters per inch = lettertekens per 2,54 cm
Alleen weten we niet wat het inktzuinig lettertype op papier geeft, omdat de shipchandler de bestelde printkoppen niet bij had.
Pft, laat ons ons het over iets anders hebben. Wat zei die meneer van Accel in Mortsel? Overal ter wereld verkrijgbaar? Môôô vent toch.
Niet in de brousse en niet op een oceaan. Qua bevoorrading zit een mens nog beter op de maan.
En ik geloofde die man dan nog. Alsof printkoppen tussen het schrijfgerei in de rekken van elk supermarktje te vinden zijn.
Maar feitelijk hè, liggen de disketten bij Colruyt toch ook tussen het schoolgerief? Maar disketten zijn gestandaardiseerd, vandaar.
'k Heb mij onledig gehouden met wat rekenwerk.
Een A4 blad = 21 x 29,5 = 619,5 cm² Daarvan 5% inktdekking = 30,975 cm².
In inkt zou dat overeenkomen, per blad, met een zwart vierkant, waarvan de zijde 5,5655188 cm is. Goed om weten.
Maar wij willen geen vierkantjes zwartmaken, wij willen brieven printen en verzenden. Ikke toch. En LM ook. Nà.
Geen 1680 blz, maar toch alles wat al geschreven staat. Is dat nu echt zoveel gevraagd?
Inkt. Toen we met inkt leerden schrijven werden Redis-pennekes nog beschouwd als de gemakzuchtige oplossing.
Zoiets was voor de luie kinderen die geen moeite wilden doen om schoon te leren schrijven, zonder inktspatten.
De vooruitgang was echter niet te stuiten, alle pennen kregen een rond uiteinde.
36 jaar later heb ik schoon schrijven, ik zit wel zonder inkt.
1995-12-04 ~ op zee, 16h13
Vandaag zijn we door het Yucatan Channel gegaan. Da's tussen het schiereiland Yucatan (Mexico) en Cuba. Geen land gezien,
geen FM ontvangen ook ni, we zitten nog ver in zee. Op het schiereiland woonden de Maya's. De Azteken zaten op het vasteland.
1995-12-05 ~ op zee, 16h09
'k Keek zo eens buiten, ligt er toch wel land aan bakboord zeker!
Als ge een tijdje gewend zijt te kunnen kijken zo ver de zichtbaarheid reikt -enorm rustgevend is dat, en liefst weken aan een stuk-
en ze leggen daar ineens land, zonder iets te zeggen, dan voelt dat onwennig. -welke snoodaard verstoort daar mijn verte-gevoel
Om te weten wat het zou kunnen zijn heb ik eens op de kaart gekeken: Jamaica. Of een ander Caraïebke.
Het is nogal een groot eiland want er staan heelder steden op. Een grote Caraïeb dan.
Radio aangezet : reggae. Ja, dit is Jamaica. Nu spelen ze 'Silverbells, Christmas Day', ook reggae.
Voor alle zekerheid ben ik het gaan vragen in de keuken, daar weten ze alles, ja, aan bakboord Jamaica.
1995-12-06 ~ op zee, 08h40
Sinterklaas is geweest. Speculoos, marsepein (goeie), chocolade (vers van IJmuiden) en een koekemanneke.
Om al die koekemannekes klaar te hebben tegen het ontbijt is RD speciaal vroeger opgestaan, zomaar. Een cadeautje van hem.
1995-12-07 ~ op anker, 09h29
Er is bericht binnen gekomen dat de Pool de Zeelieden definitief sluit op 20 dec van dit jaar. -dat is straks al 25 jaar ?!?
Dat is in één stap 100 jaar achteruit. Vóór de Pool bestond werd er gemonsterd in de cafeekes. Wie het beste kon flemen en de meeste
pinten betaalde kreeg werk, mocht monsteren. Om een eind te maken aan die willekeur werd een centraal uitzendbureau opgericht,
en dat wordt nu afgeschaft. 'k Vraag me af of 'het Kot' van de dokwerkers nog bestaat. Dat is ook een centraal uitzendbureau.
De rederijen hebben minder loonkosten aan de mensen uit goedkope loonlanden, en al helemaal geen sociale zekerheid te betalen.
Waarom zouden ze dan blijven betalen voor de diensten van de Pool, wanneer ze toch geen Belgische zeelieden meer aannemen.
De resterende zeelieden gaan nu naar de werkloosheidsuitkering. 3 x besparing.
'k Begrijp niet dat de staat zoiets toelaat:
aan de ene kant omzeilen de rederijen de Belgische sociale wetgeving (door zeelieden uit goedkope loonlanden te monsteren) en
tegelijk schuiven ze het overtollig geworden personeel af op de bestaande Belgische sociale voorzieningen.
En de beslissingnemers beslissen dat zoiets oké is?
14h13. 'k Denk dat ik aan slepende zeekolder lijd. Al een tijdje. Sinds vanmiddag hoor ik gebons boven mijn hoofd. Onze bovenbuur is
cheng CVV. Zou hij aan het verhuizen zijn? Dat kan moeilijk. Daarom dacht ik, misschien is hij aan het turnen. Bij een collega in '89
hoorde ik ook regelmatig gebons, omdat zij tijdens de siëst turnoefeningen deed. Zou cheng CVV aan het fitnessen zijn?
We kunnen veel veronderstellen van CVV, maar toch.
Zolang ik het zelf nog merk, zeekolder, kan het zo erg niet zijn. Wanneer anderen me er zullen moeten op wijzen, dan heb ik nog tijd
genoeg om ongerust te worden. Misschien is hij gewoon zijn kasten aan het uitkuisen.
Sinds vannacht liggen we op anker en ligt het machien stil. Vandaar dat zoveel dingen goed hoorbaar zijn nu.
Vanmiddag ging de capt zijn bord nog eens bijvullen (sinds hij weet dat hij afmonstert doet hij dieet hoor) en ik hoor hem ineens
toeten en blazen : "Héla, de keuken is hier hè manneke! En wat nog allemaal? Binnenkort is de service op de voorpiek zeker?"
Waarschijnlijk stond chefke RD in de mess matrozen efkes zijn Engels te oefenen.
Die brutale manier van spreken tegenover RD was helemaal niet nodig. Hij had hem gewoon kunnen roepen ook.
Waarschijnlijk zat hij met zenuwen omdat hij ging afmonsteren. Thuis moest hij de bouw van zijn huis in orde zien te krijgen,
en van die 'failliete' leverancier van ramen en deuren iets zien te recupereren. Daarbij komt dat men aan de wal gewoon
klant xyz is, en niet meer de capt, degene die de situatie naar zijn hand kan zetten. Aan de wal zitten geen ondergeschikten.
De wal is één groot kluwen van sociale interacties. Walvrees, het bestaat, meerdere keren gemerkt en zelf ook meegemaakt.
'Moet ik hier nu écht weg? Weer naar het gezeik aan de wal? Kan ik niet bijtekenen?' Dat noem ik walvrees, un moment de recul.
Want het leven aan boord heeft iets hoor. Rust en regelmaat. Nuja, wat ik rust en regelmaat noem natuurlijk. Soms een storm.
De laptop doet raar. Sinds een tijdje verspringt hij naar Grieks schrift, terwijl er geeneens Grieks schrift bij de keuzemogelijkheden staat.
En dit is nu eens geen zeekolder. Toen ik de kruidenbestanden omgezet heb van MSWorks naar Word Perfect, zat ik plots met een
pieterig petieterig onleesbaar klein letterformaat, omdat de twee programma's niet echt compatibel zijn.
In sommige bestanden lukt de overzetting. In andere bestanden helemaal niet, daar zet hij de tekst in Grieks schrift.
't Zal daar vanbinnen wat kort opeen liggen, denk ik. Wat blijkt? Geen Grieks schrift toegewezen in het programma. En toch gebeurt het?
Een paar dagen geleden zet ik nog een paar bestanden over, alles klopt. Vanmorgen doe ik open : een brief aan ulle in Grieks schrift!
Kleine laptop, veel kuren, en nu heb ik een punthoofd.
|
