schrijfvloer 03 ~ kronieken van 31 jaar vaart, in uitvoering
13-06-2020
269. schip 29 brief 19
1998-08-06 ~ op zee
De scanner van de cheng scant! In Philadelphia is een scanner aan boord gekomen. De Franse rederij had hem gevraagd of hij de Amos-D kon installeren hier aan boord en ook de gegevens van de afgelopen zes maanden invoeren. Amos-D is het programma dat de onderhoudswerken van het machien bijhoudt, het machinelogboek. De beruchte Amos-D waarover op vorig schip zoveel gejammerd en geluld geweest door cheng Leuke Leu en cheng HUS.
De dagelijkse gegevens invoeren van zes maanden? Foutloos? "Allemaal goed en wel, zei cheng Vander, maar dan heb ik een scanner nodig." Dat was maar een woord. Een dag of tien geleden, in Philadelphia werd die scanner al geleverd. Zo zijn ze, die van de Franse rederij. Tot gisteren werkte het ding niet, of niet naar behoren. Want zo zijn ze ginder ook in Nantes, de Franse slag.
Over de scanner werd tijdens het avonduurtje gesproken en iemand vroeg of de cheng wel de stekker van het toestel in gestoken had. Er viel een stilte. Waarop cheng Vander zeer droog : "Stekker? Welke stekker?" en toen volgden andere hoogtechnologische spitsvondigheden: misschien werkt die scanner op olijfolie, bvb. Met Fransen weet men nooit. Het was veel eenvoudiger dan olijfolie. De adaptor moest een beetje geadapteerd worden, hij moest van Hz gewijzigd worden. Daaraan is verholpen door Miro en ... de scanner scant!
Een dag later was het mijn beurt. De luchtfoto van dit schip, die ik nog van capt PM gekregen heb kunnen we voorlopig enkel bijmaken in zwart-wit met het fotokopieerapparaat. Als de cheng die foto nu eens zou willen inscannen dan kunnen we kleurenprints maken. Hij wou. Gisteren na de middag is hij er aan begonnen in conferentie met Phika. Een uurke of wat later was er al een proefdruk. 's Avonds heeft hij er verder aan gewerkt in conferentie met LM. En of ik wou meekomen. 'k Heb het zitkrukje meegenomen want een demonstratie van scanner en Adobe was iets waar ik al dagen naar uitkeek. Een unieke gelegenheid.
De setting was echter gans anders. Ik belandde op de seat bij Ava in een gesprek over borduurwerk. In afstand zat ik maar op anderhalve meter van het gebeuren, in mentaliteit was er een kloof van anderhalve eeuw. Adieu Adobe! De demonstraties gaan volgens hiërarchische graad, niet volgens graad van belangstelling. LM heeft me wel zijn zitje aangeboden maar dan zou hij moeten rechtstaan na een ganse dag trappen lopen in het machien, 4 à 5 verdiepingen. Nee, laat maar, dat kan ik hem niet aandoen. 'k Heb nog een halfslachtige poging ondernomen om met ons krukje tot naast de cheng te geraken, ach laat maar. Op de Toshiba staat Imanging.ink, laat ons daar eens een tweede blik op werpen.
1998-08-09 ~ op zee, vertrokken uit Gabon
We zijn eventjes in Gabon geweest, op anker. Zomaar? Niks zomaar. Twee weken geleden in Philadelphia is Mr K, de inspecteur van de Franse rederij, aan boord geweest. Hij heeft de ballasttanks geïnspecteerd en is weer naar huis gegaan. tekening : https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/2a/Ballast_water_en.svg Het resultaat van zijn bevindingen is dat we vandaag duikers op bezoek gehad hebben om de romp van het schip ook aan de buitenzijde van dichtbij te bekijken. En op video te zetten. Want er was 'iets'.
'k Vertel mogen verder want we moeten sebiet nog de deur uit, naar een verjaardagsfeestje. Wééral? Tuttut, dit is pas het tweede feestje sinds half mei, wat zeg ik? Sinds we aan boord zijn, half april.
1998-08-10 ~ op zee
Vanavond aankomst in Angola. Plaatselijk wordt het Ngola uitgesproken. Eerst gaan we een nachtje op anker.
Het was een geslaagd feestje met veel Oosterse hapjes. Veel, bijna weer een volledige maaltijd. Angel heeft me daar een ganse uiteenzetting gedaan over foto's en dat de grootvader van capt PP-LM ook Angel heette, daarom moést hij met deze capt op de foto vanwege diens grootvader. En hoe zou hij dan aan die foto's geraken? Langs de post natuurlijk. Als we mekaars Engels goed verstaan hebben geeft hij me een van deze dagen zijn adres. En dat we altijd welkom waren bij hem thuis. Zo nog een paar vriendelijke jongens en we logeren in de Filipijnen overal gratis.
Ava en cheng Vander vertelden over memorabele verjaardagsfeestjes aan boord van een schip waar ze acht jaar vast verbonden geweest zijn. Bij elk feestje werden de Gipsy Kings boven gehaald. Cheng Vander kan geen Gipsy Kings meer horen. "Als ze Gipsy Kings opzetten bol ik het af" zei hij. Twee minuten later zet Vlado de Gipsy Kings op. Hij was die gauw halen in de cabine van Dean. Speciaal voor de cheng. Hij had het gesprek niet kunnen volgens want we spraken Frans. Hij had enkel 'Gipsy Kings' begrepen. Dat hij die CD ging halen wisten wij dan weer niet want met Dean spreekt hij Kroatisch. De cheng is toch gebleven hoor.
Het vermaledijde schip 25 is ter sprake gekomen. Almoite had er van gehoord, van de ramp. Gedurende een paar minuten lachte hij eens niet. Halverwege is Gary (de wiper) zich gaan verkleden, als een soort Madonna met een pruik van hemp. Blond is iets anders natuurlijk. De Filipijnen hebben allemaal zwart haar. Er zijn veel soorten zwart. Dat ziet men pas wanneer zo'n verzameling zwarte haardossen bijeen zit. Gary is de enige die een blauwe glans in zijn haar heeft. Of die glans mee op de foto staat weet ik niet. Misschien is daar aangepaste belichting voor nodig. De tweede helft van het feestje werd besteed aan het bekijken van de bandopnames van de eerste helft. Gek hè. En maar tsjilpen lijk een klad mussen. En gibberen ...! dat zijn dus volwassen mannen hè.
Goed, nu over die duikers. Er is wel een videoband, maar geen exemplaar voor het schip. Spijtig. Doodjammer is dat. Oérjammer. Kerdjie wat vind ik dat erg. ÉR-REG. De romp moest aan de buitenzijde ook geïnspecteerd worden omdat we ergens over of tegen gevaren zijn in Philadelphia. Hoe we dat weten? Awel, Miro (de elektrieker) was in de voorpiek aan het werk toen het gebeurde. Hij heeft het van nabij gevoeld, gehoord en meegemaakt. Angstaanjagend gekraak en luid gekreun van metaal. Dat heeft hij gerapporteerd aan de brug. Er is nu een deuk van enkele vierkante meter in de buik van het schip, vertelde Phika. Hij was met inspecteur K mee in de ballast tanks. We maken geen water en het schip is dubbelwandig, maar het is wel ernstig genoeg om er een duur team duikers bij te halen.
In feite zijn er twee deuken. De eerste is ontdekt tijdens de routine-inspectie, de tweede is gemeld door Miro. En nu achteraf herinneren we ons dat Toho het er op een middag aan tafel over gehad heeft. Maar hij vertelde dat zó terloops dat wij de omvang van wat er gebeurd was niet doorhadden. 'k Geloof zelfs dat ik toen iets gezegd heb in de aard van "Oeioei, nu al krassen in de lak van de Hyundai!" Of andere flauwekul. En Miro (de elektrieker) spreekt zo weinig Engels dat er weinig over en weer verteld wordt, enkel vriendelijke beleefdheden of beleefde vriendelijkheden, zelden een volledig praatje van een paar zinnen, laat staan een gewone babbel. Er was die dag iets gebeurd, LM & ik waren ervan op de hoogte maar we beseften niet de omvang van het fenomeen. Als communicatiestoornis kan dat tellen. Toho en wij twee spreken nochtans alle drie Nederlands.
Er waren twee inlandse duikers + hun assistent en ook drie inspecteurs van wie twee uit Frankrijk. Allemaal in twee bootjes langszij. De ballasttanks waren leeg gepompt en een inspecteur ging met choff Phika naar beneden. Dat is ± 23m diep, vertelde cheng Vander. Op glibberige ladders in een donkere koker afdalen en dan rondkreffelen in metalen tanks met bruin slijm tegen alle wanden, dat is vreselijk vies en gevaarlijk glad. Griezelig, zo'n inspectie. Boven, aan het mangat, bleven de cheng en Renato standby met walkietalkie en er lag ook beademingsapparatuur gereed want de tanks zijn allemaal 'enclosed spaces', daar zou zuurstofgebrek kunnen zijn. Over de afgesloten ruimtes en zuurstofgebrek hebben we al veel veiligheidsvideo's gezien. Na de inspectie wist een van de inspecteurs al te melden dat het schip nog één keer mag laden en lossen, en dan moet het de droge dok in. Een schip van nog geen jaar oud, dat moeten serieuze blutsen zijn. In een staalplaat van 2,5 cm dik. Nu is ze een beetje golfplaat. Ziekjes.
Over dat 'melden': de inspectie spreekt per walkietalkie over droge dok met capt PP-LM op de brug, de capt komt LM tegen en vertelt hem dat efkes, Ik kom LM tegen en hij vertelt het mij en ik vertel het in de staircase aan een matroos, dus aan de ganse bijenkorf. Nochtans heeft niemand, maar dan ook niemand de instructie gegeven: men zegge het voort, voort,voort ... Zo snel reist nieuws aan boord van een schip. Via de staircase, de trapkoker, de verticale konijnenpijp. Alle verplaatsingen gaan langs daar. Op schepen waar een lift is, is de trapkoker veel minder van belang want in een liftkooi is het aantal personen beperkt. Per verplaatsing komt men dus minder volk tegen en de nieuwtjes reizen er minder snel.
Droge dok? In september? In Lissabon dan. Allez, Cadiz is ook goed, maar liefst Lissabon want ik heb daar nog iets te doen. Persoonlijk vind ik 'droge dok' heel goed nieuws. LM iets minder.
Tijdens de inspectie van de ballasttanks hing ik over de reling naar de twee bootjes van de duikploeg te kijken, zo'n 15m lager. Zij keken hun materiaal na, testten de compressor, de zwemcamera, de videoapparatuur, de generator, en toen gingen twee van hen liggen dutten. X % van de job is wachten, vertelde ooit iemand die het kon weten, ook een duiker. (onderwaterlasser) De assistent testte verder. Af en toe kraakte een walkietalkie : de inspectie in de tank praatte met capt PP-LM op de brug. Er was vanalles aan de gang maar ik zag niks. Het gebeuren speelde zich af op plaatsen waar enkel bevoegd personeel mag komen, en dan nog na overleg.
Een leeg deck. Ogenschijnlijk een gewone zondagnamiddag op anker. In de verre verte een streep land : Port Gentil, Gabon. En beneden dutten de duikers. 'k Stond aan stuurboord ter hoogte van het masthuis een beetje rond te koekeloeren. Bewolkt weer, geen spieke zon. Droge lauwe wind, stevig briesje eigenlijk. De masthuizen zijn de twee kleine witte bergplaatsen nabij de manifold, waar oa het absorberend materiaal ligt voor in geval van olie lek. En de duikers, zij dutten voort. Het land ruikt lekker naar provençaalse kruiden die staan te drogen op hun stengels en ook naar barbecue-hout. Naar echt hout, bomenhout, hout-hout. De wind kwam van het land en af en toe rook ik zelfs een vleug barbecue-aroma, maar dat kan inbeelding geweest zijn. Alhoewel, het was een stevige bries. En het was zondag. Dus het zou kunnen, barbecue op zondag.
Er kwam een speedboat langs met aan boord twee blanke dames, een hond en een baby met een geel zwemvestje aan. Ze riepen iets naar de Fransen in het bootje daar beneden, kregen een antwoord, staken een duim omhoog en maakten met een wijde bocht rechtsomkeer. Iets verder gaf de dame aan het wiel vol gas. De hond had alle vier zijn poten nodig en ging wijselijk op zijn poep zitten. -geen reddingsvest voor de hond? Mogelijk waren zij de echtgenotes die kwamen vragen of de heren intijds zouden thuis zijn voor de barbecue en welk vlees ze op de grill wensten. Moesten ze daarvoor uitvaren? In het bootje hebben ze elk hun GSM hoor. Maar varen is plezanter natuurlijk.
De inspecteur en Phika kwamen weer boven uit de ballasttanks, de overalls vol bruine slijmerige smurrie. -sludge heet dat in 't Scheepsengels Capt PP-LM kwam aangesleft, de staff was nu compleet. Zij drie gingen samen met de inspecteur de gangway af naar het bootje om daar op de monitor te volgen wat de duikers zouden gaan filmen. De gangway hing verschrikkelijk steil. Het schip was zonder lading, lag dus hoog op het water én dan nog eens voor een deel zonder ballast. Gelukkig lagen we in zeer kalm water.
Die bootjes hadden voor een paar miljoen BF apparatuur aan boord, maar iets om op de zitten was oorspronkelijk niet voorzien. De Gabonezen hebben dat dan zelf maar geïnstalleerd, ze hebben een zitplank vastgesjord. Ze staat daar zeer artisanaal en zeer nuttig bij al die technologie. Onze generale staf werd daar neergepoot en zij zaten braafjes op een rijtje. Zo had ik ze nog niet gezien. De Gabonese assistent in het bootje hing een laddertje met een opstapplank overboord. Eindelijk zichtbare actie.
De twee anderen (de dutters) begonnen zich gereed te maken. Ha, zij zijn dus de duikers, de mannen van de situatie, de mannen om wie het draait. Snel maar niet haastig en met geroutineerde gebaren deden zij het volgende: rubberpak aan (fel gekleurd), plasje doen in 't water (een procedurekwestie), rubbersokken aan en zwemvliezen (om een dolfijn sjaloes te maken zo groot), zwemvest met luchtflesje aan, ademluchtflessen aan. Elke fles afzonderlijk werd eerst nog eens getest door de duiker in kwestie. Als ze alles drie keer testen, zit er dan nog wel genoeg lucht in die flessen?
Zo'n wondermiddel is die zalf nu ook weer niet. Om de 4 hrs opstrijken, 10 cm. Elke vier uur toepassen, 10 cm zalf? Sebiet is die tube leeg nog voor alles genezen is. Daarstraks sla ik een oude Reader's Digest open en wat lees ik daar: tendinitis van nek en schouders is een kantoorziekte. De elleboog wordt er ook nog bij vermeld. Verder was het artikel een gegoochel met % hier en % daar. Ja, als er van iets een statistiekske gemaakt wordt zit ik daar mee in. Dit lijf begint te verslijten. Kan ik het nog inruilen? 't Mag van 't zelfde jaar zijn, maar dan een steviger versie. Met sterker gewrichtsbanden bvb, dubbele, om zeker te zijn. En misschien met een groter geheugen. En wat was er zo nog allemaal voor verbetering vatbaar, nu ik toch aan het bestellen ben ...
De laatste mango, gekocht in Abidjan vorige maand, heb ik vandaag open gesneden. Binnenin was de pit al beginnen schieten, zoals ik gehoopt had. Met het mes wil ik het teveel aan vruchtvlees een beetje wegsnijden, snij ik die scheut toch wel over zeker! Daar ging mijn plantage.
We hebben veiligheidsoefening gehad. Met die reddingsvest op nek en schouders sprongen de tranen me in de ogen van de pijn. Wie zou nu denken dat een lichtgewicht life-jacket zo'n marteltuig kan zijn. Ik voel me als een blok hout.
Toho heeft twee CD's laten zitten in de Sony van de bar. 'k Heb ze al in een mapje gestoken en ze worden hem toegestuurd wanneer we afgemonsterd zijn. Als ik zijn adres te pakken krijg. -dat is dik in orde gekomen, toen bestonden nog telefoonboeken. 'k Heb lang met zijn moeder gepraat.
Gisteren hebben ze ons liggen gehad, Dean en Vlado. Eindigen op dubbel, zegt het reglement. Daar hebben ze met de goedkeuring van choff Phika rap een mouw aan gepast, want ze stonden op 1. Dat is onpaar. Dus had ik toch goed begrepen dat er iets onregelmatigs aan de gang was. Het kwam in mijn hoofd niet op dat Dean en Vlado iet of wat implicatie van het derde artikel in het reglement ingewikkeld zouden vinden en een short cut zouden nemen. Welwel ... was het berekeningetje te ingewikkeld voor de heren? En dan maar rap sjoemelen. Ik dacht dat sjoemelen een Belgitude was. 'k Heb me daar laten beduvelen waar ik bij stond. Ava had het sneller in de gaten dan ik. Ze heeft er niks over gezegd, vertelde ze daarstraks, ze heeft het zo gelaten omdat het een darts-festival is, en de competitie is maar een aanleiding om leute te maken. -tenzij voor de haantjes dan (?)
Tegen Renato en Alex hadden we geen kans, we liggen er uit, Ava en ik. De heren echtgenoten liggen er ook uit. Nu we niet meer moesten meedoen konden we genieten van het spektakel. 'k Heb de nodige foto's gemaakt, er zijn historische cijfers gescoord en die staan allemaal op foto. 'k Moest wel. De Filipijnen verwachtten dat. 'k Was de plaatselijke pers en sommigen wilden hun worpen vereeuwigd zien : "Madammy, picture!"
Ah, over foto's: 22/07 in Philadelphia werden we gelichterd, tegelijkertijd aan weerskanten van het schip, voor mij was dat nieuw. Aan stuurboord lag de Integrity weer (de lichter) en aan bakboord de Liberty, een duwer met barge. 'k Had een batterij en filmrolletjes en ik heb alles gefotografeerd wat er te fotograferen viel. De barge, de lichter, dit schip ... noem maar op. Meer viel er eigenlijk niet te fotograferen hoor. Vanuit de mast van de monkeybridge, van op de zevende trede zijn de drie voorpieken samen in beeld te krijgen. Maar dat houden we nog efkes stil. Ik met mijn hoogtevrees in de mast gekropen? Ja, alles voor een goeie prise, een goede gezichtspunt. Den bibber komt dan later wel, maar sommige foto's zijn die prijs waard vind ik. De Liberty en de Integrity zijn oude bekenden van begin juni. Toen kwamen ze een voor een. Misschien wilden ze eerst uittesten of de manifolds aan weerskanten van het schip wel werkten? Dat is zo. Ze werken aan weerskanten. En nu kwamen ze tegelijkertijd en ging alles dubbel zo snel, want ze lichterden ons aan weerskanten tegelijkertijd.
'k Heb een opmerking gehad van Fred (2de stuur). Een batterij aan deck is een risico op vonken. En aan boord van een tanker kan zoiets niet en al zeker niet tijdens een los- of laadoperatie. Ook als de flits niet afgaat werkt de batterij, bvb tijdens het zoomen. Chetver, dat wist ik niet.
1998-08-01 ~ op zee
'k Ging iets schrijven. Tegen dat de laptop gestart en wakker was, was de ingeving weg. Zucht. Als ideeën mussen waren dan wil ik geen verlichtingspaal zijn maar de boompje veel takken en ruim gebladerte. Daar komen meer mussen en misschien, misschien blijven ze daar iets langer zitten.
In Philadelphia heb ik een doos waterverfjes gekocht. Met penselen. In de kinderafdeling. 'Pre-school' = voor kleuters tot vijf jaar en andere prille beginners. Compleet afwasbaar en niet giftig. Dat laatste vind ik voor onze leeftijd wat overdreven, maar ja. En wasco-stiftjes met zilveren glinsters in. Ze hadden geen andere. Er is al een probeersel geslaagd, maar dat zal beginnersgeluk geweest zijn. Of het was goed kartonpapier, dat kan ook.
In Philadelphia hebben wel zes of zeven mensen sportschoenen gekocht. Voor 't geval er nog eens gepingpongd wordt. Met het dartstornooi stond daar dus een aantal mensen te blinken met goednieuwe sportschoenen. Die van mij zijn blauwe baskets omdat ik ik iets stevigs aan de enkels wou, zodat ik de gewrichtsbanden een beetje kan insnoeren, een beetje steun geven. Sportschoenen hoger dan de enkel, top-high dus, heb ik niet gevonden. Dat stond ik uit te leggen aan Dean, dat ik die niet gevonden had. - Niet aan een schappelijke prijs, kwam LM tussen. (Hoe dat hij het weet hè, en hij was er niet eens bij.)
Die baskets waren All Star, iets van een 15 USD (± 450 BF toen) en dat vond ik doenbaar qua prijs. Het was enkele jaren voor All Stars een heropleving kende en een duur mode artikel werd. https://nl.wikipedia.org/wiki/Converse_(schoenenmerk) De mijne, zes of zeven keer gedragen en nog in de doos, zijn al een hele tijd naar de Kringwinkel.
Het volgend pingpongtornooi zou dubbel zijn. Naar verluidt geweldig plezant om spelen. De ploegmaats moeten om beurten aan slag, als ik goed begrepen heb, dus moet men na elke slag achteruit en snel, om de medestander de speelruimte te geven. Wie dat vergeet of niet snel genoeg is krijgt het palet van de medestander in het gelaat. Geweldig geestig dus. We zullen het EHBO-kistje maar weer meenemen.
1998-08-03 ~ op zee
Vanavond hebben Dean en Vlado het darts-tornooi gewonnen. Na een euforie komt er bij Vlado vaak een anticlimax. Hij is pas 22, hij was 14 toen de oorlog in Joegoslavië begon. Pas 14, dat is een zeer ontvankelijke leeftijd. Wie weet wat het manneke allemaal heeft moeten zien en meemaken. Vanavond was ik op het juiste moment op de juiste plek. Hier volgt het gesprek, maar als ik zijn Engels vertaal is het gebalde weg volgens mij.
Hij noemt mij Madammy en spreekt soms onbewogen over de meest afgrijselijke dingen, als hij niet de clown aan het uithangen is, maar dat was twee uur vroeger.
22h30 : 'k Ga nog wat verder typen, 'k ben toch wakker.
'k Kom terug binnen in de bar, na de wedstrijd. Er zit nog zeven man. - Ha Madammy, zegt hij. En hij zwijgt drie seconden. Ik dus ook. De rest babbelt voort, ze kennen dat luidruchtig wezen. Enkel Miro luistert mee. Do you know a war? vroeg hij stil. Zo terloops, do you know a war, of ik misschien de dichtstbijzijnde oorlog wist zijn of kende. Jammer dat ik Vlado's Kroatisch accent er niet kan bij typen, de rollende R's onder andere. En sommige intonaties. - No, zei ik met een flauw glimlachje. Niet nee schudden, niks in de stem leggen, geen lichaamstaal, geen stembuigingen, gewoon voorzichtig : no. - So ... you don't know any? Nogal hoopvol klonk dat. Als ik er geen kende of gekend heb, had hij dan gewonnen?
Dan pas ben ik gaan zitten en zei dan ik na WOII geboren ben, maar familie en kennissen van mij hebben die wel meegemaakt en verhalen over ... Hij knikte. Jaja, die verhalen kent hij ook. - But yourself, no? - No ... maybe Vietnam. From a distance. Newspapers. Zijn ogen werden groot. Vietnam? We hadden het wel over Europa hoor. - So. No war.Dat was een vaststelling. Not the smell, not the sound, no nothing. - No, no nothing. Er volgde een halve minuut stilte: - You are lucky. Weer een vaststelling, zonder emotie.
'k Kan zijn toon niet in dit getyp leggen. Hier zegt een jongen van 22j op een evenwichtige manier : ge hebt geluk. Zonder krachttermen, zonder ons te benijden om een leven zonder oorlog.
Bovenstaande lijnen zijn een sneer naar mijn vader, die vond dat zijn dochters gvd ook maar eens een oorlog moesten meemaken. Dat heeft hij vaak genoeg herhaald. Als vaderschap kan dat tellen hè, jonge mensen een oorlog toewensen.
En er is niks dat ik kan zeggen om Vlado te laten weten hoe ik zijn zielegrootheid bewonder. 'k Kon het hem niet duidelijk maken, want daar is Scheepsengels niet op voorzien, het is een werktaaltje. - I know, zei ik voorzichtig. Hij knikte eens.
Nu probeer ik het woord te vinden dat het verschil aanduidt tussen 140 minuten geluid van Colette en consoorten, buiten gekwaak & getater is er niks te horen geweest, en 14 minuten Scheepsengels van Vlado die tijdens de stiltes zeven boeken of een half jong leven vertelt.
02h: een roller van formaat. Zo ineens? Bôf, neuh. In de vooravond hadden we al enkele aankondigingetjes gehad. 'k Had al een en ander zeevast gezet, het koffiemachientje en de mokken en zo nog wat kwetsbaar gerief. Daar lag alvast antislip onder, maar better safe than sorry. En dan nu die roller. Geen ramp, in deze cabine werd iemand wakker om in te grijpen en nog een aantal dingen tegen de vloer te zetten. Door die plotse roller was er ook alarm van het machien. LM werd wakker om daar te gaan ingrijpen. Zo doen wij dat. Hij beneden, ik boven. Alles onder controle. En op den duur wordt een mens zo wat blasé ook : ach kijk, een roller, welwel, dat was lang geleden. Ja echt, het was lang geleden, sinds vorig schip.
We liggen in Wilmington bij Philadelphia. Dit is de tweede kaai die we doen. Aan alle briefschrijvers, gegroet, aan alle niet-briefschrijvers evenzeer. Eergisteren hebben we post ontvangen. De antwoord-brieven zijn vertrokken naar België met Toho.
Gisteren, toen we aan de eerste kaai lagen zijn Ava en ik gaan boodschappen doen in het centrum van Philadelphia. Cheng Vander en LM waren om beurten van wacht en geen van beiden kon mee aan de wal want ze moesten slapen of werken maar niet tegelijkertijd, als ge begrijpt wat ik bedoel. 't Was weer havenwacht, 6hrs-op-6hrs af.
In '92 of '93 hebben de mecaniciens dat ritme elf dagen volgehouden, aan boord van schip 22 of 23 op anker voor Sullom Voe, bij een van de Shetland eilanden. Maar dat is een verhaal apart. Het was er koud en vochtig en ik hoopte maar dat geen van hen een longontsteking zou oplopen. Toen was ik continu bezorgd en bij momenten ook bang.
Ava en ik zijn efkes een grootwarenhuis binnengestapt, Lord & Taylor, het vroegere Wanamaker. https://en.wikipedia.org/wiki/Wanamaker%27s Mr Wanamaker was een rijke koopman in de eind jaren 1800 en zo is dat warenhuis ook gebouwd, in stijl en met grandeur. Hij heeft daar een monumentaal orgel in ondergebracht en nu nog altijd wordt op dat orgel gespeeld om de cliënten aangenaam bezig te houden. Behalve op het moment dat wij er waren. Er stond wel een boekentas naast de console. Misschien had de organist(e) toen koffiepauze. Capt PM -de vorige capt- had begin juni gesproken over een orgel-'collectie' maar dat zal een abuus geweest zijn. Er staat maar één orgel in Mr Wanamaker zijn warenhuis. Maar wel een heel³ groot. Amerikaans groot. Lord & Taylor is zo hyperchic dat de tenuekes in de vitrines niet geprijsd zijn. Binnenin Art Nouveau en Art Deco en zo, alles zeer elegant. En wij tweetjes is stapkledij met onze caddy daardoor. Orgel bekeken, foto 's gemaakt, folder meegeritst en weer weg. De console staat ver van de pijperijen, met aan de rechterkant de collectie van Ralph Lauren en links Versace.
Voor de rest hebben we ongeveer alle interessante hoekjes van de stad gemist, vanwege een of ander ingebeeld tijdsgebrek. Vanmiddag zag ik in een folder die in de mess lag dat we echt alles aan onze neus hadden laten voorbij gaan én het was allemaal binnen loopafstand. Miljaar! De legendarische boekenwinkel Barnes & Noble oa. Men verdwaalt er, zo groot. En daar zijn we dus niet geweest. -'k heb nu nóg spijt
Vandaag liggen we tegen de kaai in een gemeente die Marcus Hook heet, nabij het stadje Wilmington. Marcus Hook is een klein dorp met een enorme raffinaderij. Het gemeentehuis van Marcus Hook is een kubus met een veel te monumentale trap want hij steekt uit tot voorbij de zijgevels. Mogelijk zijn ze de bouw begonnen met de trap en toen het geld op was hebben ze er een gemeentehuisje achter gekwakt. Ofwel hebben de bestuurders van Marcus Hook eerst de kubus gebouwd en toen die enorme trap laten overkomen van een of ander vervallen kasteel in Europa. Dat kan ook. voor uitleg met foto's : https://en.wikipedia.org/wiki/Marcus_Hook,_Pennsylvania
Bij dat gemeentehuis staat een plaquette, de chauffeur (*) van Sunoco was zo vriendelijk die efkes voor te lezen: rond 1640 was hier een nederzetting van Zweden en Nederlanders. In de Nederlandse naam van de plek kwam de naam Marreties voor. Dat werd later veranderd in Maarten en Marcus. Over HOOK stond niks vermeld, maar het zou regelrecht van HOEK kunnen komen. De man was het met me eens dat Marreties Corner (hoek), het stuk land van Marretie/Maarten/Marcus meer zin heeft dan de 'haak' (hook) van Marcus. Een stuk land in een uithoek?
Marretie was misschien het dochtertje van de allereerste Nederlandse zeekapitein die daar voet aan land zette. Of Mme Marretie was een lokale beroemdheid die als kleine zelfstandige werkte en vanwege haar beroep en voor de discretie in een uithoek buiten de nederzetting woonde, alwaar zij oa een kleine drankgelegenheid uitbaatte. En als Marcus Haak nu eens een piratenkaptein was? Pft, daar wist Marretie raad mee. Of misschien was zij de vrouw van de veerman? -allemaal larie hoor, maar 't was wel plezierig fantaseren
(*) 'k Schrijf wel de chauffeur van Sunoco, maar eigenlijk was het iemand die aan de gates iets kwam leveren en ons heeft laten meerijden. Want om daar aan een taxi te geraken, amai. Marcus Hook is een slaperig dorp. In Zandvliet valt er meer te beleven, denk ik. Daarom heb ik hem aangesproken en gevraagd of hij ons wou laten meerijden. 'We asked him for a ride'. We zijn in drie verschillende winkelcentra geweest vandaag en we hebben bijna alles wat op onze lijsten stond, bijna-ongeveer.
1998-07-29 ~ op zee
We hadden weer eens vliegen aan boord toen we tegen de kaai lagen. Van die kleine venijnige grijze steekbeesten. We hebben geen vliegenmepper bij dus moest er ene op de boodschappenlijst geschreven worden. - Wat is vliegenmepper nu weer in het Engels? vroeg ik. Hier staan drie woordenboeken, maar ik vroeg het aan LM, dat gaat sneller. - Mouche-tik, zei hij zonder te moeten nadenken. - ? - You see a mouche, you give her een tik, zei hij. En toen kreeg ik de slappe lach en ging niks nog snel. -en nu ook weer slappe lach, met een grapje van 22 jaar oud We spreken al meer dan drie maanden drie talen door elkaar. Misschien is dat wat lang om alle woordenschat netjes uit elkaar te houden. Ons Nederlands vertoont nu meer en meer importwoorden. Sinds Toho afgemonsterd is, zijn LM & ik de enige Nederlandstaligen van de zeven Belgen hier aan boord. We sussen ons met de gedachte dat we de puzzels van Standaard-Magazine nog opgelost krijgen, er is niks onomkeerbaars aan de hand. Mouche-tik nu ons woord voor 'fly swatter'. Ondanks de slappe lach heb ik de vertaling toch kunnen opzoeken.
Tijdens onze geslaagde boodschappenronde heb ik kantoenen werksokken voor LM kunnen bijkopen. Twee pakken van zes, van Hanes, de lokale Trois Suisses. 1° Ze zijn 100% katoen, dat is belangrijk voor de absorptie, dus tegen de bleinen. 2° Voorgevormde hiel, comfortabeler aan de voet en minder sletig in werkschoenen. 3° Bovenop de tenen is een rode draad ingewerkt zodat men direct ziet wat de bovenkant van de sok is, ze niet verkeerd kan aantrekken zoals binnenstebuiten bvb, of ondersteboven en eindigen met de voorgevormde hiel op de wreef van de voet. (Bij kleuters en jonge kinderen die zich zelf leren aankleden gebeurt dat laatste al eens.) Kortom: deze sokken zijn de Rolls Royce van de werksokken, of toch zo goed als.
's Middags komt LM in de cabine, zucht zichzelf de zetel in en zegt zoiets van "Zou het kunnen dat ..." Jawel. Hij had de sokken ondersteboven aangetrokken, hij had de ganse voormiddag met de voorgevormde hielen op zijn wreven gelopen! Natuurlijk werkt dat tegen en wringt dat bij elke beweging. Maar dat ligt niet aan het model of het merk van sok hè. Dat ligt aan de guit van dienst, zijn naam is LM. (Aïe slimmeke toch...)
Mogelijk was hij was hij van 's morgens vroeg tijdens het aankleden al aan het nadenken over de evaporator. Dat is de machinerij om van zeewater zoet water te maken. Er is iets met die installatie en dat is een rechtstreeks gevolg van die plotse slow-down op zo-19/06. Het is niet hopeloos maar wel zeer ernstig. (17h25 : het gaat al veel beter met de evaporator, zegt LM hier zojuist.) Fred (2de stuur) brengt hier een fax van WdL&Co binnen. De brieven die we meegegeven hebben aan Toho zijn toegekomen. Prima. Dat betekent dat Toho ondanks alle Gentse festiviteiten toch aan de belangen van zijn scheepsmaats gedacht heeft. Braaf joch.
Onze Compaq opent sinds de nieuwe installatie met een wachtwoord. Tevoren zat er al wel een wachtwoord in, maar feitelijk voor de frim, zo van 'wij hébben dat hoor, een wachtwoord!'. En we moesten niet persé langs daar binnen, dus dat moest niet telkens en iedere keer ingetikt worden. Gisteren start LM de Compaq. Compaq vraagt nu zoals elke dag het wachtwoord. LM buigt zich voorover tot vlak tegen het scherm en fluistert gelaten: "'t Is al goed, ik ben het maar'. Hij is met zijn tijd mee, die echtgenoot van mij. Lernout & Hauspie hebben hier een fan zitten.
Laatst had ik een idee voor een pingpong affichke (rijkelijk laat) : die Indische godin -Shiva-heeft vier armen. In elke hand zet ik een pingpongpaletje, gesteld dat ik zo'n tekening gemonteerd zou krijgen natuurlijk. "Amai, hoe moet een mens winnen van een tegenstandster met vier armen?" zuchtte ik. "Haar doen lachen" zei LM direct en in alle ernst. Met pingpong is niet alleen souplesse, snelheid en strategie gemoeid, maar ook mensenkennis. Pingpong is een serieuze zaak : haar doen lachen.
1998-07-30 ~ op zee
Gisterenavond ging LM nog eens naar de evaporator kijken om iets de controleren en ik mocht mee. Overal afblijven, enkel kijken. En fotograferen, maar dat is ook een vorm van kijken.
'k Heb iets. Peespijn, al een week. En vandaag brandt het daar. Niet dat ik mezelf afgepeesd heb, neenee, juist omgekeerd. Het komt door het roerloos stilzitten, lichtjes naar het scherm gebogen, veel te lang aan een stuk. Resultaat: pezen in de rechterschouder en in de rechterkant van de nek zijn uitgerokken. En dat komt door het tekenen. Tijdens het typen gebruik ik twee handen over het ganse klavier, 20cm x 30 cm = 600 cm² groot. -dat model Compaq was werkelijk compact De polsen bewegen dan, dus armen en schouders ook. Het blijft wel stilzitten, maar ik zit niet roerloos tijdens het typen van tekst. Tijdens het tekenen gebruik ik enkel de muis, dus enkel de rechterarm. De bewegingen beperken zich tot klikken, wat lang niet hetzelfde is als 600 cm² fitnessen met twee handen. Verder zit ik door die muis niet meer recht maar zo'n beetje schuinweg te leunen op mijn linkerkant. Vandaar dat de pezen aan de rechterkant in schouder en nek nu pijn doen. Het komt door het tekenen. Zo is dat gekomen. Remedie: zalf er op. En wat minder oefenen met tekenen. Of een paar weken niet tekenen.
Een boek lezen gaat niet, dat is ook lichtjes voorover gebogen zitten. En verder is het verbazend hoeveel keren per dag een mens de nek buigt. Niet bukken hoor, gewoon efkes naar beneden kijken. Broeksriem sluiten, iets zoeken in een schuif, glazen afdrogen, iets op tafel leggen, een CD opzetten, handen wassen, telefoon opnemen ... alles wat zich lager dan 1m65 van de vloer bevindt veroorzaakt pijn. En dat het de pezen zijn en niet de spieren weet ik van in '88. Het is dezelfde pijn als toen.
17h45: er zalf opgedaan en dat helpt, wel, het verzacht. Mijn Zeer Betrokken Persoon heeft zijn hart en ziel in de massage gelegd en met zalf en voorzichtige vingertoppen mijn schouder en rechter nekhelft ongeveer goed gekregen. Voorlopig. (Wij wisten op dat uur nog niet dat wij tegenstanders in het dart tornooi zouden zijn).
Mijn rechter nekhelft blijft wel dikker dan de linkerhelft. Brusselaarster zijnde zou dat niemand mogen verwonderen, een dikke nek, maar begot, elke beweging doet toch nog pijn.
Twee uur later hebben we de heren ongenadig afgemaakt in een 301 darts. De zalf, Ava en ik. De heren bleven steken op 252, Ava en ik zijn netjes geëindigd op zero. Zo zijn wij, Ava en ik. On-ge-na-dig. Een beetje gedrevenheid en verder puur geluk van mijn kant hoor, meer niet. Maar ik had mee LM en zijn compagnon ingemaakt. En toen was de gedrevenheid weg en begon de pijn weer op te komen. Bij de volgende match was mijn geluk opgebruikt en belandden mijn pijltjes als vanouds in het plafond, in de lichtarmatuur en in het publiek. Ava is daarin ordelijker dan ik.
Gisteren was het de Gran Finale. Leonard heeft gewonnen. Hij is een van de twee fitters, dus : HET MACHIEN HEEFT GEWONNEN! Er worden al plannen gemaakt om volgende reis een dartstornooi te houden. Vlado dringt er op aan dat de ploegmaats niét per loting zouden aangewezen worden. Daar drong hij wel drie keer op aan. Hij heeft geen vertrouwen meer in loting. Óf hij vormt team met Dean, óf hij tornooit in zijn eentje. Vanavond, bij de nababbelen over het pingpongtornooi, -festival & -leute, kwamen sterke verhalen boven over Colette (Castafiore). Ik ben niet de enige die over haar vreemde verhalen te vertellen heeft. Absoluut niet. Het was een verademing dat te kunnen besluiten. Maar aan het rondje roddelen heb ik niet durven meedoen, de verhalen van de anderen waren zo al sterk genoeg.
Het komt hier op neer : eentaligheid is een handicap in een internationaal gezelschap. Als Colette die die handicap de allure van een beginsel geeft en een koppig nalaten om bij te leren verheft tot beginselvastheid, omdat ze zogezegd 'Française' is, -haar moeder was Française, zij niet dan blijft ze alleen staan met haar principiële prietpraat. En het isolement dat daaruit volgt is navenant. Ze houdt het immers zelf in stand. Zucht. En wié wordt er dan ingelijfd als hofdame/gezelschapsdame/tolk : de buurvrouw? Ik heb vanavond verhalen gehoord die de mijne overtreffen.
Ch.kok Benjie en liet ons de band met pingpongmatchen zien. 'k Schrok me een hoedje toen ik mijn kapsel zag op bewegende beelden. Een hoedje, dat is feitelijk wat ik zou moeten dragen dag en nacht want mijn gemillimeterd haar groeit persies trager dan anders.
1998-07-18 ~ op zee
Vlado kwam hier de alleyway door gestoven en remde bij onze deur : "Madammy, do you have ... eh" Hij had een sneetje in de wijsvinger en daar stond een volledige druppel bloed op te parelen. 'k Keek snel naar de vloer van de alleyway om te zien of hij onderweg misschien meer bloed verloren had. Nee. 'k Deed er Betadine op. Dat prikt niet. Maar hij hapte naar lucht, de komediant. "Bite your moustache", zei ik. Want ik wist niet hoe men 'op de tanden bijten' zegt in het Engels. -en nu nog altijd niet "No moustache" zei hij. Chot ja, hij had ze weer eens afgeschoren en dat had ik wéér eens niet gemerkt. "Then suffer like a man". Wat hij heldhaftig deed. Enkele dagen geleden vroeg iemand wat we zouden doen indien wij een zoon zouden hebben als Vlado. -wij waren zo'n beetje surrogaatouders "Een ander schip vragen, zei ik, want ik vind niet dat mensen van hetzelfde gezin of dezelfde familie op eenzelfde schip moeten varen." "Proberen hem te verkopen" zei LM, een beetje radicaal naar mijn zin. Dat komt aan die jongen zijn oren hoor! Hij is een heel eigenaardige jongeman. In zijn eentje haalt hij het van The Marx Brothers.
We zijn op 30°Noord en het water is nog altijd 29°C. Te warm. Voor de mecaniciens is de temperatuur van het zeewater belangrijk want die bepaalt of het al dan niet draaglijk is in het machien. Feitelijk is de stalen romp van het schip een metalen potteke dat zich bevindt in een reusachtige bain-marie. Het machien ligt voor het grootste deel onder de waterlijn en de romp van het schip neemt de temperatuur van het zeewater aan. Dat is één. Nu twee : tel daarbij de warmte afgifte van alle machinerijen die draaien op fossiele brandstof en ge krijgt zo een idee waarom werkkledij in puur katoen moeten zijn en moet gewassen worden zonder met wasverzachter te spoelen. -wasverzachter vermindert de absorptiecapaciteit
Half-mei vaarden we door het mondingwater van de Congostroom. Door de stuwing blijft dat water tot een eind in zee nog een strook zoet water en is ook kouder dan het omringend zeewater. Toen we door die strook Congo-water vaarden zakte de temperatuur in het machien onmiddellijk met een paar graden. Dit om te zeggen dat de temperatuur hier dezelfde nieuwswaarde heeft als de beursberichten, of ze gaan zweten of niet. Maar dan omgekeerd. De airco doet het nog altijd fantastisch. Binnentemperatuur = 24°C, bij een buitentemperatuur van 31°C.
1998-07-20 ~ op zee
Gisteren stampte het machien ineens plotsklaps. "Ó-Ò" zei LM, dat is een slecht teken. De man van wacht zal sebiet wel bellen. En zo geschiedde. Een Slow Down, heet zoiets. Een onvrijwillige slow down natuurlijk, een mankement. LM had zijn overall al aan toen de telefoon ging.
We hebben eindelijk nog eens een gewone zondag gehad, buiten die plotse slow down dan. Zo heb ik LM zijn haar kunnen knippen. Hij ziet er nu zes jaar uit, met zijn haarkes zo'n beetje eerste-communicant-achtig. Tijdens het avonduurtje hadden we het over haar knippen vaneigens. Op zee zijn geen kranten of nieuwsberichten en dan is geknipt haar nieuws. Ava vertelde over een systeempje : een kammetje met daarin een scheermesje gemonteerd. Terwijl ze het aan het vertellen was viel mijn cent dat wij zoiets bij hebben en dat ik mijn haar dus niet had moeten laten knippen door Renato. Het had simpeler gekund. En terwijl ze verder vertelt, zie ik me dat thuis nog inpakken en uitpakken hier, met toen het tevreden gevoel dat we dat kammetje tenminste bijhebben en dat ik voor mezelf nu verder kan, zo ongeveer ... welwel & asjemenou, ik was ratsklats vergeten dat we dat ding bijhadden. 'k Loop hier dus al weken met een kapsel dat niet om aanzien is. Wat had kunnen vermeden worden. Mij stoort het niet, maar anderen blijkbaar wel.
Via de mensen van de brug weten we dat er in Philadelphia ene Gwen komt, een Belgisch(e) aspirant(e) van deck. En de rederij in Antwerpen heeft laten weten dat ze de post zullen doorsturen. Misschien (hopelijk) is het teveel om met Gwen mee te geven. We hebben een copy van het ganse bericht ergens in de cabine liggen. De inspecteur van de Franse rederij komt. Ene Mr K. Een Franse naam die met een K begint. Een Bretoen misschien, de Franse rederij is gevestigd in Nantes.
Vandaag 31°C temperatuur zeewater. We varen wel richting noord, maar we zijn ondertussen in de Golfstroom en die voert warm water aan van uit de Golf van Mexico. Vandaar dat het zeewater nu warmer is dan de dagen ervoor. Deze voormiddag hebben we serieus tegenstroming gehad, wist Toho te vertellen. Of dat wat uitmaakt voor deze krachtige machine weet ik niet. Bij momenten doen we 18 Kt (knots = knopen). 18 x 1,852 km = 33,336 km/h. Zo snel kunnen wij geeneens fietsen. Wanneer de weerberichten thuis in de winter het hebben over de 'milderende' invloed van de Golfstroom, dan geldt dat milderende blijkbaar maar voor West-Europa. En in de winter. Hier is de Golfstroom niks mild, eerder 'zonder genade'.
LM kwam vanavond boven en iedereen had hem over zijn haarsnit gesproken, letterlijk iedereen die hij gedurende de dag tegen het lijf gelopen was. Het is een geïsoleerde gemeenschap : een klein nieuwtje wordt hier Groot Nieuws. Zelf doe ik daar dapper aan mee, 's avonds vertel ik hem uitgebreid wie ik overdag ben tegengekomen. Nog een beetje en ik begrijp waarom Vlado zich eens vergiste en mij Mme Colette noemde ipv Madammy. LM liet toen een dreigend geluid horen en sindsdien heeft het gastje zich niet meer vergist natuurlijk. Maar zijn lapsus zetten mij wel aan het denken over gesloten gemeenschappen natuurlijk.
Waarschijnlijk zijn zeevarenden na een contract van zes maanden voer voor psychologen. Ondertussen zullen daarover al wel studies bestaan, met een test vóór en na het contract. In '98 bestonden die studies misschien ook, maar het was toen te moeilijk om die verslagen te vinden. En nu nog, heb ik de indruk. Behalve wanneer het over het C-virus gaat, maar dat is een extreme situatie. Dat worden studies apart.
1998-07-21 ~ op zee
'k Heb een beetje orde gemaakt in de cabine. Af en toe is dat nuttig. Na vertrek uit Palanca, een dag of twee nadien, loop ik hier rond met het vervelend gevoel dat ik iets vergeten ben. Iets dat nog moest gedaan worden, niet dringend maar toch nodig. Ineens wist ik het weer. In de enveloppen die achterovereergisteren vanuit Palanca vertrokken zijn, had ik nog twee kaartjes moeten bijsteken. Het was nu niet meer dringend. Nu was het regelrecht te laat. Die kaartjes stonden gereed in het zicht bij de hifi, zijn daarna in een van de klassementsbakjes verzeild geraakt en zo gebeurt het dat ik dingen vergeet omdat ze niet in het zicht staan. Vandaag heb ik ook allerlei nuttige nota's terug gevonden. Zo is er een papiertje waarop geschreven staat : rood onderaan links. Weet iemand waarover dat zou kunnen gaan? 'k Zal het nog een beetje bijhouden, dat papiertje. Een mens weet nooit.
We zitten 36°N, dat al een 13° boven de Keerkring en het onweert hier alsof we nog in de tropen zaten. Veel donder en bliksem. Bliksem is de flash van de goden. Ze zijn daarboven een atletiek festival aan het houden. Startschot en fotofinish in willekeurige volgorde. Zij mogen dat.
Enkele dagen geleden heeft cheng Vander me de installatiediskettes gegeven voor een 'tekenprogramma': PrintShop DeLuxe. Klinkt goed hè. Het is een programmake om wenskaarten en banieren en briefhoofden mee te maken. Ze zitten gewoon kant-en-klaar gereed. Nu ben ik al zolang gewend dat ik met Paintbrush en PowerPoint alle kanten uit kan, dat het kant-en-klare me niet veel zegt. Eigenlijk niks. 'k Heb het programma er al weer af gehaald. De tekeningen opsplitsen en details herwerken en/of overnemen gaat niet. Ze zijn ook niet te importeren in PowerPoint. Maar dat geeft niks, er zaten genoeg ideeën in om zelf weer aan de slag te gaan. Dat duurt wat langer, maar ik heb gisteren al een mooie mozaïek uit gehaald, afgekeken van een soort Egyptische fries. Voilà, we hebben weeral gerief voor een tijdje.
In Philadelphia zal het vooruit gaan, wisten de mensen van de brug te vertellen. Er komen twéé lichters. Tegelijkertijd? Geen idee. Maar het zal weer spectaculair worden. En deze keer heb ik batterijtjes en nog één filmrolletje. Éneke nog slechts maar meer ... die dingen raken toch zo rap vol, niet te geloven. Den Dierbare sprak hier zojuist deze wijze woorden : "In 't vervolg per familiepak kopen". Het is nationale feestdag, zodus hebben de mecaniciens de namiddag vrij, om te rusten, de mediteren en zulke wijze woorden te debiteren. En in Philadelphia zal het druk worden aan boord. Er komt bevoorrading en proviand, er komt een inspecteur, er komt vanalles en nog wat. Er zijn blutsen in de voorpiek en er zijn drie tanks die iets hebben. "Da's allemaal niet gezond, zuchtte LM, we zullen volk tekort komen". Jaja, dat kan goed zijn, maar ik moet op expeditie hoor: chips, nootjes, chocolade en ander levensnoodzakelijk spul, filmkes.
We hangen nog vast aan de Palanca. Om 17h los en driften tot de papieren gereed zijn. Het beest is 60m breed, in werking sinds '92 (quatre-vingt-douze, efkes tellen, ja dat is nonante-deux) en is geen omgebouwde afgezaagde VLCC, maar is gebouwd als barge. Dwz dat ze geen eigen voorbeweging heeft, nooit gehad ookni. In Japan gebouwd en naar Angola gesleept door twee Nederlandse zeeslepers in drie maanden tijd. Aan de ronding van de Kaap is de sleepkabel gebroken. Dat moet nogal een evenement geweest zijn, want hij vertelde dat binnen de twee minuutjes dat we tijd hadden om te praten.
Een sleep verliezen is een ramp. Dat staat ergens beschreven bij Jan de Hartog. 'k Denk in Hollands Glorie. De Nederlanders zijn wereldberoemd op gebied van zeesleepvaart.
Het is een storagebarge, dwz dat ze de oogst van de omliggende boortorens stockeert om er een schip mee te laden. Een drijvende opslagtank. We zijn sinds gisteren aan het laden en komen dieper in het water te liggen. De Palanca wordt leger en steekt nu een paar meter boven ons deck uit. Dat plat zwart front lijkt nu bangelijk dichtbij. Een muur van zwart onderbreekt onze horizon. Zomaar.
Gisterenavond zijn we een wandeling aan deck gaan maken, gaan kijken wat daar zoal te zien was. Het was al donker, alle lichten waren aan en we konden goed zien hoe glad het deck erbij lag. Allemaal condensatie. Raar weer hier hoor. Buiten de reling was er minder licht, het water zag zwart. Enkel wat rosse lichtweerkaatsing van de affakkeling van de boortorens verderop. Veel verderop, in de verre verte. Langs de korte zijde van de Palanca loopt een klimtoren tot tegen het water. Daarboven aan deck waren een paar mensen te zien, iets groter dan Playmobillekes. Ze waren iets aan het doen onder een kleine kraan, ook Playmobil qua afmetingen. "Ze dragen een reddingsvest," zei LM. Tiens, da's ook niet handig om werken, altijd zo'n vest aan. En als het heel warm weer is? Ineens wordt met dat kraantje een Zodiac naar beneden gelaten, een kleintje zo bleek, want er kon maar twee man in. En die twee man gaan in de donkere duisternis de klimtoren af, grabbelen de Zodiac vast, gooien er een pakje in en vertrekken. Vandaar de reddingsvesten. En dat gebeurde allemaal zo vlotjes en zonder gesukkel, die twee hebben dat al meer gedaan. "O, zei ik, die hebben vanavond vrij en gaan nu kaarten aan boord van de Tiger. Dat pakje is het kleingeld voor de pokerpot."
De Tiger is een sleper die ons voor de duur van het laden achteraan in gelijke lijn houdt met de Palanca. En de Tiger had eerst ook wat bevoorrading voor ons bij.
Tot aan de Tiger is maar twee scheepslengtes verder en is genoeg licht langszij, dus ... Maar die mannen komen helemaal niet langszij, ze varen met hun Zodiacske de duisternis in, het open water op, richting dichtstbijzijnde booreiland. Mijlen ver. Gaan ze dáár kaarten? Daar geraken ze nooit. Zoveel brandstof heeft een Zodiac niet aan boord. We volgen hun kielzog, dat was duidelijk te zien: wit schuim op zwart water. En ineens valt dat kielzog weg. Motor stilgelegd en bootje onzichtbaar. Vissen! Waarschijnlijk gingen die mannen vissen. En als ze een koningsmakreel of een tonijntje vangen, moet het beest dan mee in dat Zodiacske? Of slepen ze het? Rare gasten die Fransozen van ELF.
18h LT : voilà zie, we gaan weeral varen. Op weg naar de volgende afmonstering, de volgende gelegenheid om post mee te geven naar België. Enkel Toho gaat dan naar huis. Hij is de allerlaatste van de eerste ploeg die aan boord was. Of nee, Vlado is er ook nog. Hij is aan boord sinds het schip de werf verlaten heeft, dat was half januari. Hij heeft aan de rederij in Antwerpen gevraagd om tot december te mogen blijven. En de rederij heeft een oké gegeven. Vlado kwam dat papier aan LM laten zien. Hij leek zeer opgetogen. Van LM weet ik het zo niet. Die gast is zo argeloos dat ge er niet kwaad kunt op zijn, zei LM. Onnozel op een sympathieke manier, zoals Guus Flater. Niet het soort onnozel van Klerkske PV op kantoor in Antwerpen.
Vlado zit vol goede bedoelingen die moeten in het oog gehouden worden, want de praktische uitvoering ervan schiet al eens zijn doel voorbij en veroorzaakt dan onvoorziene omstandigheden en zo blijft het boeiend of ... zo is een mens nooit gerust. 't Hangt er maar van af hoe ge het wilt bekijken. Soms heeft hij iets van een jonge hond, bewegingen met grote élan, die dan halverwege van richting veranderen en dan toch plots stilvallen. 'k Vermoed dat LM er zijn werk mee heeft.
Het schip trilt, het typtafeltje wiggelt, het toetsenbord rammelt (ook zonder dat ik er aan kom), dit kan maar één ding betekenen, eens buiten kijken : jaja, we zijn vertrokken!
1998-07-12 ~ op zee
Gisteren zaterdag, pizzadag. Maar ch.kok Benjie had iets anders gereed gemaakt en nu zijn wij collectief onze kluts kwijt. Er zijn geen zekerheden meer hè als hij na zoveel maanden plots met fantasietjes begint. Toho stond zich van 08h op de brug al te verlekkeren op een reuze portie pizza, en om 12h zijn het dan spruitjes. Erg hè.
Fred (de nieuwe 2de stuurman sinds Abidjan) is persies een rare. 'k Moest op de brug zijn en hij staat daar met zijn schoen in zijn hand. "Zijt ge uw schoen aan het repareren?" vroeg ik "Neenee, ik loop mijn wacht" zei hij. Sorry, ik had het verschil niet gezien. En om beneden in het ship's office fotokopieën te maken haalt hij er de stofzuiger bij. 'k Probéér dat zelfs niet te begrijpen. Rustige laten doen en vooral niet tegenspreken, dat is het devies. Hij was toner aan het bijvullen, en die poeier kan lelijk morsen. Vandaar alvast de stofzuiger.
Deze namiddag mogen we zijn Compaq Presario eens van dichtbij gaan bekijken. 'k Mag niet vergeten dat ik potlood en papier meeneem om te noteren wat ik moet onthouden. De demonstratie zal gebeuren in het ship's office, ttz, als LM niet teveel tegenslag heeft in 't machien. Want het is weer eens zondag hoor, de vrije namiddag gaat mogelijk op aan iets dat plots alarm gaf en moet nagekeken. 14h : 't was rap gefixt daar beneden. LM mag gaan siësten. 17h : die Presario is persies goed gerief.
1998-07-14 ~ op zee
Vanavond hebben we de eerste matchen van het pingpong tornooi. Als Phika aan boord is moet er een tornooi komen, hij organiseert graag. Gisteren was er loting om te zien wie tegen wie uitkomt. Er zijn zestien deelnemers. De loting vond plaats in de mess matrozen, tot groot jolijt van Almoite, die met ongeveer alles loeiende leute heeft. Vlado komt uit tegen Ava. Nu had hij enkele dagen geleden een ganse parlee gedaan, dat hij tegen gelijk wie wou pingpongen, maar niét tegen de vrouwen van zijn bazen. Dat is diplomatisch compleet fout. Als hij galant speelt en ons laat winnen, voelen wij ons bedonderd, worden boos en gaan jammeren bij den echtgenoot en beginnen te intrigeren tegen hem, Vlado. Als hij gewoon speelt en wint, kunnen de vrouwen niet tegen hun verlies, worden boos en gaan jammeren bij den echtgenoot en beginnen te intrigeren tegen hem, Vlado. ... en zo nog enige Mediterrane clichés over vrouwen, zonder rekening te houden om wie het gaat. (En dát is nu juist iets om boos over te worden.) Hij is hoe dan ook de pineut, vindt hij. En hij heeft nog geen zin om naar huis te vliegen. Laat de loting hem nu toch wel tegen Ava uitkomen! Wat nu : if I lose I fly, if I win I fly. Dat is zijn redenering. Wat een dilemma hè. Besluit : pingpongen is slecht voor de gemoedsrust.
Gisteren werd er weer danig geoefend en ik sla een balletje met Vlado. Hij vroeg zo op zijn sokken of Ava goed speelt, zeer goed of professioneel goed misschien? 't Was dé moment om hem zijn Mediterrane clichés over vrouwen betaald te zetten. "Ze speelt heel soepel en heel snel". Twee minuten later lukt er bij mij een manoeuvre, voor de eerste keer, waarschijnlijk was het meer geluk dan kunde. Het heeft iets te maken met diagonaal spelen en de vierde slag rechtdoor en dan staat de tegenstander aan de verkeerde kant van de tafel. Goed, plots lukte mij dat. "Oja, en Ava heeft veel techniek ook want dít heeft zíj mij geleerd." Voilà, het moreel van de tegenstander wat ondermijnen.
De matrozen zijn onder aan de wings aan het schilderen. De wings zijn de vleugels van de brug. De mannen hangen met veiligheidsharnassen vast en er is een opvangnet gespannen, maar 't blijft toch gevaarlijk werk. Vanmiddag hingen ze al vóór 13h weer in de touwen. LM en ik kijken eens buiten : "Hey, daar hangt mijn tegenstander, zei LM, als hij naar beneden dondert schuif ik direct door naar de kwartfinale." Dan gaat het tornooi niet door denk ik, als er een ongeval met een gewonde aan boord is. Zeker niet.
LM heeft ook al danig geoefend, maar niet met mij.
1998-07-16 ~ op zee
Eergisteren hadden we zes matchen van de preselectie en gisteren nog twee, plus al drie matchen van de kwartfinale. LM en ik liggen er uit van bij de preselectie, maar we hebben ons kostelijk geamuseerd. Het is eerder een festival dan een tornooi. Toen Vlado tegen Ava speelde haalden de Filipijnen een groot karton tevoorschijn met aan de ene kant IF YOU WIN YOU FLY, en aan de andere kant IF YOU LOSE YOU STAY. Ene hield zelfs een (oud) vliegticket omhoog voor het geval Vlado zou winnen.
Almoite had een evenementen-T-shirt gemaakt, met stift, heel kleurrijk en alles zelf getekend. (Filipijnen kennen iets van mooi maken hoor.) En gisteren was er een plakkaat : WE LOVE YOU NORMAN, om hem aan te moedigen tijdens de kwartfinale tegen Ava. Cheng Vander had de draagbare misthoorn van de brug bij. Een grote houten kist met een koperen toeter aan en een zwengel. Loeien dat het ding doet! Zoiets haalt de spelers toch uit hun concentratie! En er is een klein rood gereedschapskistje met bloedrood opschrift in een druppelend vampieren lettertype : FIRST AID.
Na de match, van op zijn bank, had Vlado weer wat meer praat. Matrozen die een mooie slag sloegen werd verweten dat ze aasden op promotie als bootsman (de ploegbaas van de matrozen). Stuurlieden die een ongelukkige slag gaven werden bedreigd met degradatie tot bootsman. Kortom, de mensen van deck moesten het ontgelden. Ineens schudt hij bedenkelijk het hoofd : "Er zullen veel bootsmannen zijn op dit schip".
LM speelde tegen Renato (de haarkapper die spijbelde). Renato werd tweede in het klassement. En ik moest spelen tegen capt PP-LM. Ik wou dat zo'n beetje tegoei doen, zodat Ava niet moest blozen in mijn plaats of denken: heb ik dáár mijn tijd in gestoken. 't Had dus al den track, want Ava moest het goed vinden. Dat was belangrijker dan winnen. Capt PP-LM had zogezegd in geen 20 jaar (*) nog gespeeld. 'k Heb me 200% moeten weren om een beetje eervol te verliezen. Het was er warm. Tijdens de opwarming al.
Tijdens de match werd er aangemoedigd en gejoeld en doorheen het lawaai hoorde ik de stem van LM : ALLEZ KLEINTJEUH! Wel een keer of honderd. Mijn gemoed liep over en ineens had ik meer goesting om zijn schoot weg te kruipen dan om die match uit te spelen. Daar ging mijn concentratie.
't Zou niet geholpen hebben als hij en de anderen gezwegen hadden hoor. Nog voor de derde set was ik toch al bekaf. 'k Ben niet goed in piekprestaties. Ik kan kilometers stappen -toén hè-maar doe me geen 100m rennen. -toen al niet (*) Na de match was het al maar 10 jaar geleden meer dat PP-LM gepeeld had. -ge moet uw eigen leugens leren onthouden kaptein!
De laatste match van de preselectie was Tapang (fitter) tegen Perey (matroos). Vóór de opwarming stapt Phika (de referee) naar Perey, legt zijn hand op diens schouder, geeft hem een warme bemoedigende handdruk en zegt : "Dit is Deck tegen Machien, ge weet wat u te doen staat". Voorwaar neutraal die referee! Daarop kwam gehuil en geloei van de kant van het Machien. Tapang de fitter heeft gewonnen. Daarop kwam gejubel en gejuich van de kant van het Machien. Hij gaat naar de kwartfinale en speelt tegen capt PP-LM. Weeral het Deckdepartement tegen het Machinedepartement. 't Wordt spannend.
Voilà, dat was dus Abidjan. We zijn op weg naar Angola om te laden, dan naar de States om te lossen. Zondag zijn Peter en Bruno afgemonsterd. Het bootje zou er om 16h30 zijn en was er ongeveer een uur later, volgens lokale maatstaven is dat ruim intijds.
Zondag hebben de twéé laptops er de brui aan gegeven. Het is zondag voor iedereen dachten zij. Jamaar! Tegen maandag moet het Werkboek va LM gereed zijn om af te geven aan cheng Vander. Dat zal dus dinsdagnamiddag worden hè. De cheng heeft het nog maar eens in orde gekregen. Met een tandenstoker. Ergens in de omkasting van de Toshiba zit een klein schakelaartje verborgen in een putje. En dat is de RESET. Het staat er bij geschreven, in hele kleine lettertjes. Hoe doen journalisten in de brousse het? Hebben die allemaal een tandenstoker op zak?
Toen we aan de boei lagen hadden we zicht op de skyline van Abidjan, nogal wazig vanwege de vochtige lucht boven het tropengroen. Het strand was rosbruin. Op de voorgrond links het silhouet van een industriegebied en rechts een vuurtoren. We lagen dan wel aan de boei maar deze keer viel er iets te bekijken. Én: de agent had postkaarten bij. Eindelijk eens een agent die een kop op het lijf heeft staan.
Maandag namiddag komt Ava me roepen. (Ava is de vrouw van cheng Vander) Er waren wel 50 of meer vissersprauwen aan stuurboord. Grote motorprauwen, er kon 14 man op + een enorm net. Ze vaarden in cirkels om hun netten uit te gooien. Van op het schip gezien vaarden ze zomaar wat in het rond, maar ik denk dat het goed georkestreerde manoeuvres zijn, anders overvaren ze mekaars netten en dat betekent ambras, vermoeden we.
Tegen het avondeten waren ze er nog. Om 17h50 ging LM zich klaarmaken. Hij moest om 18h beginnen en kon dus niet blijven staan kijken. 'k Stelde voor een briefke te schrijven 'dat hij niet kon komen', maar hij wou weer eens niet. Alsmaar werken & werken. Hoewel naar de vissers kijken ook heel interessant is, zeg ik. Een net binnenhalen gebeurt manueel, op mankracht. Alhoewel ik persies een metalen winchke heb gehoord. Het zou eens mogen gesmeerd worden. Dat binnenhalen duurt langer dan 25 minuten, met 12 man. Ze werken met lange bewegingen, telkens met gestrekte armen, goed te zien in de ondergaande zon. Een heel ritmisch gedoe. Ik denk dat iemand daar de maat aangeeft. Wanneer het grootste gedeelte van het net binnenboord ligt veranderen ze van beweging. Dan klauwen ze paar en onpaar met één hand in het net met het andere beletten ze het net terug te schuiven. Deze beweging gaat veel sneller dan het dichterbij halen. Waarschijnlijk is dit zwaarder ook. De vangst is nu één compact gewicht vlak bij de prauw. Wanneer de vangst tot bijna helemaal tegen de prauw ligt springt iemand in het water en gaat daar iets doen, maar wat precies heb ik niet kunnen zien. De boot hangt dan 45° en meer uit zijn lood, met de boord tot tegen de rand aan of in het water. Ava en ik stonden op apegapen. Al die prauwen die om beurten slagzij maken en toch weer rechtkomen en dan wegvaren of er niks aan de hand is. Spectaculair. Ze zullen er op gebouwd zijn. Mogelijk is de kiel verzwaard, zoals bij drinkbekers voor zeer jonge kinderen de bodem verzwaard is. Kan niet omkantelen! Tenzij natuurlijk bij zeer vinnige kinderen.
De vangst was bedroevend klein in verhouding tot het gesleur van 12 man en al het werk dat er aan vooraf gegaan is. Minder dan een m³, gezien van waar ik stond. Moet daar 14 man zijn brood aan verdienen? Is dat elke keer zo weinig? 't Kan niet missen dat ze 's nachts gaan Bijwerken als pikkediefpiraat.
15h15 LT (17h15 BT): Drie kwartier geleden een fax ontvangen van ons ma met GOED nieuws (welk?) en antwoord op AL mijn vragen. Fijn, prima, en dan is mijn volgende vraag: "Moeder waarom leven wij?" Uw fax is over Oostende Radio gegaan en om redenen die ik niet ken per telex aan boord gekomen. Mysterie. Jawadde weeral.
Verder heb ik een vol halfuur geprobeerd naar Tina te faxen, via het faxkantoortje in haar straat, het was en het bleef noppes. Bezet. Wat er bezet is, het toestel van de bestemmeling (het faxkantoortje) of satelliet zelf, dat weet ik nu niet. Kan een satelliet volzet zijn? Jawadde weeral.
Noodoplossing: off-peak faxen, tijdens de daluren wil dat zeggen. Dus om 19h31 UTC (Greenwich tijd), dat is 21h31 BT. Dan is het faxkantoortje al lang dicht en dan krijgt Tina vandaag ons bericht niet meer ... Jawadde weeral.
Een mens haar moed zou van minder verslensen. En daarjuist heb ik in mijn vinger gesneden ook nog. 'k Stop ermee voor vandaag. Het bloed lekt tussen de toetsen. Het stroomt bij beken over het klavier.
1998-07-03 ~ op zee
Dat was zwaar overdreven, het waren maar twee drupjes bloed hoor. En het is al lang gedaan en genezen. Fred, de 2de stuur die Bruno vervangt heeft een oplossing om uit te vissen of het de satelliet is die overbelast is of de bestemmeling die bezet is: als controlenummer het eigen thuisnummer (telefoon) gebruiken. Als daar een bezettoon gegeven wordt, is het de satelliet die volzet is. Als het eigen thuisnummer de gewone toon geeft, is het het faxtoestel van de bestemmeling dat bezet is. Dat systeem klopt, want fax gebruikt de gewone telefoonlijn. Dat we daar niet zelf aan gedacht hebben. (En als op het thuisnummer opgenomen wordt : onmiddellijk de politie bellen.)
Gisteren bracht de cheng een kapot machineke binnen. De laminator. Da's het toestel om langs weerskanten een harde plasticfolie op papier aan te brengen. De omkasting van het toestel is in een soort kunststof en is onbeschadigd. Binnenin is een metalen rolhouder verbogen en is een teflon onderdeel is stukken van een. Vreemd hè. Als het toestel gevallen zou zijn, zou het omhulsel toch schrammen, barsten of scheuren vertonen. Of dan zou er binnenin vanalles losgekomen zijn en dooreen geklutst, maar verbogen? Metaal? Binnenin? Zonder merkbare schade aan de buitenkant? Daar is al gereedschap voor nodig.
Een gelijkaardig mysterie hadden we in april, toen waren er installatiediskettes uit het ship's office verdwenen. Foetsjie. Zo weg als weg maar weg kan wezen. Mysteries. En beide keren na een afmonstering. Sabotage uit wrok? Dat is op andere schepen ook al gebeurd hoor.
Het eten is naar behoren bereid, maar het repertoire is saai. Aan het menu weten we welke dag het is. Iets meer verbeelding of afwisseling zou welkom zijn. Vanmiddag in de mess zei Phika iets door het doorgeefluik naar de keuken, iets over hospitaal-alarm. 'k Dacht dat hij tegen de ch.kok aan het praten was : 'als gij zo blijft koken hè, dan gaan we hospitaal-alarm krijgen'. Maar nee, hij praatte tegen de elektrieker, over een bel die niet rinkelt. De bel van het hospitaalbed waarschijnlijk. Tiens, als het geschreven staat is het veel minder grappig dan op het moment zelf.
Vandaag zouden we op anker gaan en zondag gaan we laden aan de boei.
Sinds we Windows 95 hebben was ik een beetje de weg kwijt tussen de programma's. Paintbrush.bmp was niet meer terug te vinden en sinds een dag of twee weer wel. In deze versie van Windows heet het Paint.ink en het is WAW. Deze versie van Paint heeft zoveel gereedschappen dat ik niet meer weet wat er moet gebruikt worden om een bepaald resultaat te bekomen. In de vorige versie had ik nog het excuus dat er vanalles niet mogelijk was. Nu niet meer. Ongeveer alles is mogelijk. Ofwel berust ik in het feit dat ik niet kan tekenen, ofwel ga ik daar eens iets aan doen. Het leren, bvb.
Dit is Angola. 360° water en een paar boortorens is alles wat we er van te zien krijgen. Morgen gaan we aan de boei. Misschien krijgen we dan een streep land te zien.
Gisterenavond ging het over lange reizen. Een oversteek van 48 of 52 dagen. Van New Orleans rond Zuid-Afrika naar Korea bvb. Of omgekeerd. Een aantal mensen vinden dat mooi rustig, zo'n zevental weken onafgebroken op zee. Enkele mensen vinden dat saai. Capt PP-LM zag het nóg anders, eerder een Murphy scenario : Bij zo'n lange oversteek is er tijd zat volgens hem en dan stelt hij het papierwerk voor de volgende haven uit tot de laatste week. Vier dagen voor aankomst blokkeert zijn computer en er zijn geen experts aan boord om dat te verhelpen. De ganse papierwinkel moet nu met de schrijfmachine gedaan worden! Twee dagen voor aankomst : potdichte mist! Hilariteit onder de toehoorders. Mist is een van de 'critical conditions' en 'hazardous situations'. De captain blijft dan op de brug en kampeert daar zolang de mist aanhoudt. -daarvoor dient trouwens de seat op de brug, voor als de captain dan enkele uren wil gaan liggen, rusten Had hij vóór aankomst noch dringend papierwerk te doen? Da's dan jammer. Hoe zoiets afloopt heeft hij er niet bij verteld.
Deze namiddag hebben we oefening gehad. Het was wachten op de captain. Hij was op het achterdeck aan het vissen en hij ving zoveel vis dat hij de tijd uit het oog verloren was. -typisch PP-LM, hebben we later ondervonden Gisterenavond hebben we Filipijnen gevist en alles samen zou er nu een 100 kg vis gevangen zijn. In de States zal dus geen vis besteld moeten worden. 104 kg. Cheng Vander heeft zojuist nog een vis gevangen.
1998-07-05 ~ op anker, Palanca, Angola
We liggen hier weer in the middle of nowhere, er is geen spieke land te zien binnen de gezichtseinder en er is ook geen FM, geen lokale zender. Olievelden op zee zijn zelden interessant. 11h : de post is aan boord!
Voor het ogenblik zijn we aan de boei aan het gaan. 'k Ben eens buiten gaan kijken. Via de boei gaan we laden van een storage barge. Diens peak en poop zijn afgeplat. De barge heeft waarschijnlijk zelf geen aandrijving en moet versleept worden. Zo'n mastodont zal toch al eens naar de droge dock moeten, al was het maar om de romp te inspecteren. Of zou dat allemaal onder water gebeuren, met duikers. 't Zou kunnen hè, er wordt wel onder water gelast ... -de barge werd van de Mitsubishi Bouwwerf in Japan naar Angola gesleept door een Nederlands sleepbedrijf De mastodont heet Palanca. Tja, Baraque Fraiture zou hier verschietachtig zijn hè. Het is een VLCC zei LM hier zojuist, Very Large Crude Carrier. 'k Vond al dat hij er enorm uit zag. Een mammoet. Een mastodont dus.
We gaan neus tegen neus en niet langszij. Er komen dus geen foto's van ship-to-ship deze keer. Dat geeft niet. Misschien moeten we in de States lichteren voor we tegen de kaai kunnen en dan is het wel langszij. Neus tegen neus, dat is bij manier van spreken hoor. Er blijft flink wat water tussen de twee vaartuigen. Er staat deining. Dit schip gaat op & af of heen & weer en de Palanca ook. Staal tegen staal zou nogal vonken geven. En dat mag niet op een tanker. Vonken zijn gevaarlijk. Tiens, misschien is het daarom dat we niet langszij gaan, hier is teveel deining. Zelfs met reusachtige fenders zou de situatie niet veilig zijn.
Een knalrood klein motorbootje begeleid of assisteert hier het manoeuvre. Persies een bezige bij. Nu eens aan bakboord, dan aan stuurboord, en terug naar bakboord. Het is rood en het maakt een vinnig zoemend geluid.
Gisterenmiddag kwam Toho hinkend de mess binnen. Vlak achter hem liepen Phika en de capt, al gniffelend. Toho had gisterenavond op de brug een alarm van het machien gehad en was naar het paneel GEREND. -nóóit rennen aan boord van een schip!Door het rollen van het schip wijkt de scheepsvloer en komt hij met zijn linkervoet verder terecht dan hij bedoelde, met zijn teen tegen te seat. (Een driezits sofa of slaapbank, spreek uit: siet. Niet se-at, er staat geen Seat op de brug). Door zijn eigen vaart, nog eens versterkt door de wijkende scheepsvloer breekt hij zijn teen in een weinig subtiel contact met de seat.
's Avonds vroegen we hem of hij zeker was dat zijn teen gebroken was. Misschien zwaar verstuikt? Dat kan ook lelijk pijn doen. Oja, de teen was gebroken, die pijn kent hij heel goed. Verstuikt doet pijn op een andere manier, doet erger pijn zegt hij. Déze pijn is een breuk. Zeker weten. Ooit heeft hij eens zeven breuken gehad op drie maanden tijd. Hij heeft een broos gebeente en dat zit in de familie. Toho's vader heeft in zijn leven al om en bij de 70 breuken verzameld, waarvan enkele die met metalen hulpstukken gerepareerd en genezen zijn. Die metalen hulpstukken zijn blijvend. Dat is zeer vervelende op een luchthaven, de metaaldetectoren biepen alsof hij een arsenaal wapens op zijn lijf verborgen houdt. Vader Toho heeft een papier van Buitenlandse Zaken, een zeer officieel document om dat gebiep te verklaren.
19h15 LT : vanavond zaten drie Fransmannen van ELF mee aan tafel, twee van de lokale ELF-mensen en de agent. 't Is ne keer iets anders en 't is ook plezant, ander volk aan tafel. https://nl.wikipedia.org/wiki/Elf_Aquitaine Eén van die vlotte praters vertelde over kleine tonijnen, ongeveer 1m lang, die ze 'gisteren' gevangen hebben. Direct gekuist en ingevroren. Verser kan het niet. Of capt PP-LM geïnteresseerd was. Wat moet dat kosten, vroeg de capt. Bôf, voor twee bakken bier zouden ze die beesten morgen meebrengen. LAP! Dat gaat wééral van onze stock pils. In Afrikaanse havens gaat het bier met tien bakken tegelijk van boord als 'protocol' voor de autoriteiten en andere geüniformeerde bedelaars. Dat is al jaren de gang van zaken. Het gezag zou dat eens mogen voorzien in de bestelling van pils ipv te putten uit de pilsvoorziening voor de bemanning. Moeilijk hoor: drie Afrikaanse havens betekent 30 bakken meer bestellen. Daar moet een mens toch geen hogere wiskunde voor gestudeerd hebben. Een beetje huishoudelijk redeneren zou al helpen. Allemaal voor tonijnmoten die toch niet zullen te vreten zijn met deze kok. Uitgedroogde wegens verkeerde bereiding, te weinig saus of foute technieken voor het warmhouden. Máár : vers hoor! Laat daarover vooral geen twijfel bestaan! Oja, laat ons over het verse vooral akkoord gaan. Dit wordt mogelijk weer een verhaal over consensus-addictie. -wie eet er nu vis die op olievelden gevangen is, waar dagelijks onder water structurele lekken zijn,later kwam trouwens formeel verbod op vissen in olievelden
Gisterenavond zijn twee vervangers toegekomen, van wie één Belg en die brave jongen had post voor ons bij. En ook kranten en weekbladen. Wat-zien-ik : solden bij Ikea. En wat staat daar op het reclameblaadje : het buffetkastje van onze dromen. (op foto toch) Zoudezenuni ...zoudezenu-echtni! Solden houden terwijl wij op zee zitten!
In het echt lijkt het waarschijnlijk gewoon op wat het is: spiksplinternieuw en van Ikea. Maar omdat we het niet van dichtbij kunnen gaan bekijken krijgt dit buffetje plots glans en glorie.
De volgende aflossing is voor binnen enkele weken, dan zijn we weer in de States. Gedurende anderhalve dag deed hier het gerucht de ronde dat we naar Brasil zouden gaan. Wie die kwakkel verspreid heeft weet ik niet, maar het gaat gelukkig niet door. Veels te warm in Brasil. We zien aan stuurboord een strook land, donkergroen en waarschijnlijk vol giftige slangen en spinnen, met ervoor een streep wit-geel strand, waarschijnlijk vol stonefish en ander dodelijk venijn en dan hier een water van een mooi Atlantisch blauw, maar vol kwallen.
Bewoonde gedeeltes zijn niet te zien. Abidjan is ook nergens te zien. We liggen niet ver van de stad zeggen de stuurlieden, maar we kunnen er niet naar toe. Waarom weet ik al niet meer. Geen bootje beschikbaar of te duur, of geen toestemming van de wal ... in elk geval, de goesting is toch over.
Gisterennamiddag kwamen er twee prauwen langszij met fruit : bananen, ananas en mango's. Zeven mango's voor 5 USD. Zo van die kalibers die ge met twee handen moet vasthouden. Sappig en heel geurig. Recht van de boom. De mannen van de prauwen hadden al wat blauwe plastic bidons in hun prauwen liggen. Ze gaven ons te verstaan dat we ál het fruit konden krijgen als we maar meer lege bidons gaven. Maar we hadden er geen meer. Toch geen lege.
De achterste man roeit zijn ziel uit zijn lijf om tegen de stroming in de prauw bij de scheepswand te houden en de voorste man onderhandelt met ons. Wij staan een zeven of acht meter hoger, hij moet dus luid roepen en veel gebaren maken want wij horen bijna niks door het lawaai van de ventilatiekokers van het machien. Van op die dansende prauw met de voorste man de emmer zien te vangen en het fruit er in laden. Wij (Vlado en ik) halen de emmer weer naar boven en draaien gepast geld in een vod en dat gaat met de emmer weer naar beneden. De voorste man haalt het geld uit de vod, kijkt het na en geeft het door aan de roeier. Hij laadt de emmer in met het gevraagde, de vod houdt hij en we halen de emmer weer op. Zo enkele keren na mekaar. En telkens houdt hij die vod. Is het hier zo erg gesteld dat ze zelfs een werk-vod vol verf en smeer nog kunnen gebruiken?
Tussen twee bestellingen houdt de voorste man de emmer omklemd met zijn twee armen. Die emmer lossen en kwijtspelen is een stuk broodwinning verliezen. Vlado geeft wat meer lijn, of die man valt uit zijn prauw. Ondertussen moet de man ook de concurrentie in de andere prauw weg blaffen, en hopen dat zijn roeier de handigste en de sterkste is om toch maar die paar dollars en plastic bidons in de wacht te slepen. Verder moet hij om de paar minuten hozen want de prauw krijgt overslaand water binnen natuurlijk. Als hij dat uit het oog verliest zinken ze met fruit en geld en bidons. En met de prauw, die een stuk werkkapitaal is. En tijdens hozen moet hij dan de emmer zien vast te houden. Tot zover de romantiek van de achterpiek. 'k Heb er een paar foto's aan besteed.
Er is een periode geweest dat de slogan 'Africa is Beautiful' in zwang was. De buren van mijn ouders, een jong koppel dat op safari geweest was, was het daar helemaal en dweperig mee eens. En ik werd ongeveer ziek van ellende dat twee gestudeerde mensen niet verder keken dan de façade van een safaripark met vakantieverblijven. Achter die façade, achter dat decor, in de coulissen en daar waar de realiteit leeft, is Afrika heel hard. Africa is maar beautiful voor wie niet verder kijkt dan het nuffig neusje lang is.
'k Had zes filmrolletjes bij voor een contract van zes maanden. Dat vond ik zeer redelijk en realistisch van mezelf en absoluut niet overdreven. We zijn twee maanden en half weg en het zesde filmke is al op. Gelukkig hadden we het zien aankomen en heb ik in Philadelphia vier rolletjes gekocht.
Vannacht alarm. De grote rode brulbel. Dat moet brand betekenen. LM schiet een overall aan en verdwijnt naar zijn post. Ik naar de mijne. Er was al iets onduidelijks gezegd door de intercom, enkel het woord 'report' hadden we verstaan. In de cabines hangen geen luidsprekers van de general call, enkel in de alleyways. Stel u dat voor! En 's nachts zijn de cabinedeuren -zware branddeuren- dicht en verstaan we niks. Dit schip is mogelijk nog goedkoper gebouwd dan het vorige. Met gesloten deuren verstaan we niet wat we zouden moéten horen qua instructies. En toch staat 'Safety First' over het ganse schip geafficheerd. Wat maakten wij van dat woord 'report' : this was a false alarm report. We gaan elk toch maar naar onze post. Wat bleek : piraten-alarm. Het gesproken bericht dat na de bel kwam was 'pirates reported'. Die nacht was er dubbele wacht op de brug, dwz op elke wing een matroos op uitkijk én daarbij nog eens twee matrozen vooraan aan deck, via walkie-talkies in verbinding met de stuurman van wacht op de brug en allebei gewapend met elk een ijzeren bar. Bij de volgende bestelling moeten baseball knuppels besteld worden, zou capt PP-LM gezegd hebben. Op de begroting van de Welfare zeker? Als sportmateriaal. Gelijk de pingpongpaletjes.
De piraten waren langs de ankerketting naar boven gekropen én door de koker van de ketting. Dat is levensgevaarlijk. Als die schakels nog maar efkes verschuiven met de beweging van het schip is men een hand of en voet kwijt. Ene was langs het panamagat aan boord geraakt (hoe?)
Het panamagat is de grote ovalen opening in de reling aan de voorpiek voor 't geval het schip door het Panamakanaal moet, langs die opening worden de trossen aan de wal gegeven wanneer een schip daar, voortgetrokken door treintjes, door de sluizen gaat.
Aan de voorpiek is een locker met scheepsmateriaal. Daar hadden ze het op gemunt. Piraten, nu ja, het zijn gewoon arme bange pikkedieven die proberen hun brood te verdienen met scheepsmateriaal en zich geeneens tot aan de bewoning zouden gewaagd hebben, want dan moeten ze 200m felverlicht deck over. Dat halen ze niet ongezien. Als ze het op de captains's cash money of op de persoonlijke bezittingen van de bemanning gemunt hebben, dan komen ze langszij, dicht bij het kasteel en niet langs de voorpiek. Waarschijnlijk hebben we niks meer te verwachten, want dat wordt doorverteld onder pikkediefpiraten : dat hier aan boord niet alleen wacht gelopen wordt op de brug maar ook aan deck en dat de matrozen van wacht wákker zijn tijdens hun wacht. Maar evengoed gaan alle deuren 's nachts op slot. Better safe than sorry. En evengoed geen goesting meer om aan de wal te gaan. Waarschijnlijk weer veel gebedel of verdoken gebedel en gesjacher. Jammer, want in mijn beginjaren bij de koopvaardij heb ik van de anciens legendarische verhalen gehoord over Abidjan.
Capt PP-LM zou de slopchest -dranklocker-eens mogen opendoen. We zitten hier zo droog als iets. Water genoeg, nog een 60L, maar ik bedoel iets lekkers, iets om te trakteren. Gerstenat bvb, iets met hop, dus met lupuline.
Vandaag verjaart de elektrieker. 'k Had een kaart gemaakt in PowerPoint en ik heb twaalf keer de toer van het kasteel gedaan eer ik iedereen gezien had om ze die kaart te laten tekenen. 'k Hield de kaart op een klembord tegen mijn lijf, voor 't geval ik de elektrieker zou tegenkomen want hij mocht die kaart niet te vroeg te zien krijgen. Voor de zevende keer kom ik Bruno (2de stuur) tegen, in de staircase deze keer. "Loopt gij nu nog altijd rond met die petitie?" vroeg hij. Ja dacht ik, een petitie aan capt PP-LM om de slopchest eens open te stellen. Op de achterkant van de kaart staat een kopie van de luchtfoto van dit schip. (In april gekregen van capt PM.) De Filipijnen vonden dat nu een fantastisch hebbeding en of ik er zo nog kon maken, maar dan liefst een beetje groter. Oké, tegen 15h (dan hebben ze coffeetime) zorg ik voor kopieën op 122%, dat kon netjes op een A4. Ik maak elf kopieën, want ze zijn met elf. Om 15h bleek het origineel formaat hen persies toch beter te bevallen. Chetver. Goed, nog eens 11 exemplaren gemaakt op het origineel formaat.
Vermist er 's nachts nu extra-dubbele wachten gelopen worden sliepen een aantal matrozen. Hun exemplaren van de foto legde de ch.kok op hun plaats aan tafel klaar. Oei, zei ik, die kopieën zijn eigenlijk top-secret hoor. Stel u voor dat de capt dat ziet dat ik spelerij pleeg met dure inkt en duur papier van het schip. De ch.kok kijkt eens naar de deur van de mess, daar staat niet zo direct een captain in het deurgat, en hij schudt geruststellend het hoofd. Hij zou er op letten, zei hij en verdween naar de keuken. Ondertussen lagen daar X aantal kopieën in volle zicht.
Filipijnen redeneren anders dan wij hoor. Als er een kopieerapparaat aan boord staat dan dient dat om te gebruiken, en 2 x 11 kopieën voor privégebruik is ook gebruik. ('k Zal er aan denken. We zullen het Welfare noemen, vermits niemand aan de wal kan om postkaarten te kopen en er toch iéts naar de Filipijnen moet verstuurd worden. Fotokopieën zijn nog altijd vredelievender dan baseballknuppels om piraatjes mee dood te slaan.) Dezelfde redenering volgen ze als het over wasmachines gaat. Een wasmachine staat daar om te gebruiken, zelfs als er maar één stuk was in gaat want dat is ook gebruik. Maar goed, over hun was-gewoonten en poederverbruik heb ik al eens een blad volgetikt. En het is op elk schip met Filipijnse zeemannen zo.
Om 16h45 stond Bruno hier aan de deur. Of het waar was dat ik een luchtfoto van het schip had en of hij daar een kopietje mocht van hebben. Lap! Daar ging mijn top-secret. Misschien kan ik een handeltje in fotokopieën beginnen. Aan piratenprijzen. De nieuwe 2de stuurman was er vandaag ook tijdens het avonduurtje. Hij heet Frederique. Of zijn naam afgekort wordt weten we nog niet. Frederique vervangt Bruno. Phika vervangt Pévala en wordt dus choff, dat was zo voorzien van in het begin. De vervanger van Phika is een Kroaat, Vilko. 'k Ben hem al eens tegen gekomen in de staircase. En in de States komt een nieuwe aspirant-stuurman. Toho blijft dus 3de stuur, zij het met een 'vergunning' wat dat ook moge betekenen en met de gage van 3de én zijn vaardagen tellen mee als vaartijd voor 3de. Dat is dan toch al dat!
De vorige brief gaat mee naar België met Pévala. Deze brief zullen we van hieruit versturen. Op hoop van zege.
Vanavond zei Phika aan tafel dat het plezier deed om met beschaafde mensen aan tafel te zitten. Wat hij daarmee bedoelde weten we niet. Mogelijk viseerde hij Vlado, maar die heeft dat gelukkig niet verstaan. -Vlado's tafelmanieren waren een beetje, euh ... nogal morsig. Vlado spreekt Kroatisch en Phika spreekt Canadees Frans met een uitgesproken accent. Zelfs de Franstaligen aan boord verstaan hem niet altijd. Zijn Engels is beter verstaanbaar. Wat hij er ook mee bedoeld moge hebben, ik zei hem van het beschaafd gezelschap te genieten, want morgenavond verhuist hij van tafel, dan eet hij aan de kapteinstafel als choff. (Vanaf morgen is hij in charge als chief officer.)
Hoe eindigde de vorige brief weer? 'Gedaan met het gefoeter op de computer'? Wel, er is weeral iets. Met de Compaq deze keer. Maar 'k ga er niet over beginnen. Te weinig ROM voor Windows '95 en nu zitten we ermee. Het programma kon er op, maar dat is ten koste van de snelheid. Denkt ge dat een van de geniën mij daarvoor gewaarschuwd heeft? Neen. Heb ik daar zelf aan gedacht? Neen. Is het nog ongedaan te maken? Neen. Zijn we nu blij? Neen. 'k Heb ongeveer 3hrs nodig gehad om de 6 blz's in 5 exemplaren te printen. Daar hebben wij alreeds het volgende op gevonden : één exemplaar printen, en de vier andere gaan in het kopieerapparaat van het schip. Ziezo. Dat duurt dan geen drie volle uren. Hopelijk. En op de Toshiba ontbreekt nu het Help Programma voor MS-Words. Maar over dat alles zou ga ik dus niet beginnen.
We liggen nog een deel te laden en dan gaan we lossen in Abidjan, Ivoorkust. Voor het ogenblik zweeft er vlak onder het wateroppervlak een kwallenveld langs het schip. Bakboord, stuurboord, achteraan: overal kwallen. 'k Dacht eerst dat er ergens een lading plasticrommel overboord geraakt was, maar de rommel bewoog te gracieus. 'k Ben eens gaan kijken op het maindeck en ik heb twee foto's gemaakt van kwallen die kwamen bovendrijven, maar van de grote massa zal niet veel te zien zijn op de foto. Er was teveel lichtweerkaatsing op het water (14h LT).
Vorige donderdag hebben we enkele uren stil gelegen in volle zee. De exhaust boiler van de main engine -aandrijving-, moest gekuist worden. Exhaust boiler = uitlaatgasketel, die zet de uitlaatgassen om in warmte voor hergebruik. Deze cheng legt daar vlotjes het machien voor stil. Zo doet die dat. Andere chiefs laten dat doen wanneer het machien stil ligt, tegen de kaai bvb. LM heeft persies ook liever tegen de kaai dan op zee, dan is de exhaust boiler afgekoeld. Nu was hij nog warm. Maar blijkbaar gaat warm ook.
Voorts kwam het voor choff Pévala goed van pas dat we efkes stil lagen. Hij had een paar dagen tevoren een bizarre overflow gehad en de crude oil -ruwe aardolie-was langszij in zee gekwakt. Aan bakboord. Op de scheepswand waren daar flink wat sporen van te merken, van aan de manifold tot voorbij de lifeboats. Afwassen en overschilderen. Eerst een stelling overboord laten zakken, die zal dienen als voetsteun. (?) Dan twee man, één voor één laten zakken in een bootsmanstoel (een houten zit aan touwwerk). En ze droegen elk een veiligheidsharnas natuurlijk en elk touw werd van op het maindeck continu bemand.
Ter hoogte van de lifeboats wijkt de scheepswand, neemt een kromming, glooit meer naar binnen toe. Daar hing de stelling dan niet meer tegen de scheepswand. Nog meer touwwerk erbij en dichterbij trekken maar. De stelling, niet het schip. De bootsman genoot. Eindelijk nog eens echt zeemanswerk. Door het wiegen van het schip kwam gans de constructie bij elke slag ongeveer 4m vrij van de scheepszij te hangen. De emmers met verf ook. Maar geen enkele verfrol heeft zo'n lange steel. Heel de operatie heeft dus wat geduurd. Stelling met de twee emmers verf was te zien wanneer het schip naar bakboord helde en verdween onder de scheepswand wanneer we naar stuurboord gingen. Zo om de tien tellen.
Vermits we in ballast vaarden (zonder lading wil dat zeggen) lag het schip hoger op het water en was er meer op te kuisen dan wanneer we met lading zouden gevaren hebben, want nu was het rood gedeelte ook besmeurd. -rood = het gedeelte dat bij lading onder de waterlijn ligt Pévala vertelde dat zijn mannen tot aan hun oksels in het water gehangen hebben om de scheepszij 'proper' te krijgen. (Haaien? Waar haaien?) Die episode heb ik niet meer gezien, 'k was al weer binnen. Van op de wing heb ik nog wel enkele foto's genomen. Op het maindeck zou ik toch maar in de weg gelopen hebben tussen al dat touwwerk. Van daarboven leek het nog gevaarlijker dan van op ons eigen deck. 'k Kreeg hoogtevrees in die twee matrozen hun plaats.
's Avonds vertelde Pévala dat de matrozen 'dolletjes' waren in de mess. Hij had om hen te bedanken een bak bier laten koud zetten, naar Goed Oud Vlaamsch Scheepsgebruik. Openlijke appreciatie van de baas doet de dag zelf meer deugd dan de gevarenpremie. Ze moet er zijn, de premie, maar het schouderklopje (de bak bier) doet efkes deugd. -decompressie, het was een spannende dag geweest Pévala begrijpt wat het is, chief zijn. En dat er die dag geen ongelukken gebeurd zijn is te danken aan het zeemanschap, het vakmanschap van alle betrokkenen. Stráffe gasten hier aan boord.
Twee verfrollen zijn in het water gevallen, maar dat is een kleine prijs, dat is een dankoffer aan Neptunus omdat hij zijn bodyguards (haaien) heeft weg gehouden van de twee mannen in het water.
Achteraf bekeken denk ik nu dat cheng Vander het machien niet stilgelegd heeft om de exhaust boiler te laten kuisen maar eerder omdat de opkuis aan de scheepswand dwingend en dringend was. Op pollutie staan zware boetes. Die sporen moesten weg gepoetst en overgeschilderd worden vóór aankomst in de volgende haven. En daarom moest het schip stil gelegd worden. Maar een blunder met crude oil en pollutie kan men niet in het logboek schrijven, dus moest de exhaust boiler dan maar zogezegd gekuist worden. Dit scenario lijkt mij vandaag waarschijnlijker. En LM denkt hetzelfde. Schuif dat stilliggen maar weer af op het machien ...!
Vrijdag hadden we veiligheidsoefening. Na de oefening en de video, iets na 16h, kom ik Renato (matroos) tegen in de staircase. Hij zou mijn haar knippen, rond 19h. Hij had zijn knipschaar al bij en vroeg of hij het nú kon doen. Ja natuurlijk, zei ik, en we installeerden ons in de alleyway op ons verdiep. In de alleyway ligt linoleum, en dat stofzuigt gemakkelijker. Vandaar. - Hoe wilt ge het hebben, vroeg hij. - Kort, zei ik. - Écht kort? - Jaja, écht kort. Hij begint aan de linker zijkant en ik zit zo wat te denken : als hij nu al gedaan heeft met werken, is dat omdat hij vannacht van wacht is en daarméé trok hij zo'n raar gezicht gisteren, toen ik 19h voorstelde. Dan moet hij een uurtje gezelligheid bij de hoop missen en dat is een Heilig Uurtje. Of misschien gaat hij om 19h al slapen? Waarom zei hij dat 19h hem niet schikt. Zijn Europeanen nu nog altijd menseneters in hun ogen?
Choff Pévala komt boven, ziet ons in de alleyway en fluit eens bewonderend, hij komt er efkes bij staan. - 't Zal mooi kort worden, zei ik. - Waarom zweet ge zo, Renato? vroeg Pévala. Zweten? dacht ik, het is hier toch hier toch goed fris? 'k Kon Renato zijn gezicht niet zien, enkel zijn T-shirt. Iets later zag ik dat de buik van zijn T-shirt grote zweetvlekken vertoonde. Op die twee minuutjes tijd. Misschien omdat Pévala op zijn handen stond te zien? Hij was nerveus, antwoordde hij. Bon, ik heb die brave jongen een pint aangeboden (twee keer, geen reactie) en hem gerustgesteld dat er niks was om nerveus over te zijn want haar groeit gewoon terug.
Choff Pévala zegt dat hij die pint mag/kan/moet aannemen. Wat is hier toch aan de gang, dacht ik. Durft die gast geen pint aanpakken waar de choff bij staat? Waarom wacht hij eerst de toestemming af? Is dat hier een strafkolonie of wat? Pévala is toch geen bullebak ... Of wel? LM en Cheng Vander waren in de cabine aan het computeren en LM brengt dat pintje want ik hing vol haarknipsel en bleef braaf op de stoel zitten. Pévala gaat naar zijn cabine. Renato giechelt eens. - Wat is er? - You will look like a man. 'k Voel eens aan mijn linker zijkant : gemillimeterd. Dit was dus wat hij bedoelde met real short: crewcut, G-I Joe, mannenkort. En ik bedoelde vrouwenkort, 2 à 3 cm. Redden wat er te redden valt: rechterkant en achterkant mogen even kort en bovenop, het dakje zogezegd, wordt 3 cm. Een beetje zoals Dana Winner, maar dan in een zéér vrije interpretatie. Zo zie ik er nu uit, wat kapsel betreft. Lekker fris, dat is het enige wat er over te zeggen valt. De eerste dagen was het zelfs koud in de nek en aan de oren. De airconditioning doet het namelijk vele beter, onder het bewind van cheng Vander.
Airco is allemaal een kwestie van afstellen en freon. LM heeft de airco nu onder zijn bevoegdheid gekregen. Bij cheng LdG kon dat niet omdat volgens hem niemand, maar dan ook niemand hier aan boord iets van airconditioning kende. Behalve hijzelf. Voor de rest : allemaal snotneuzen! En weet ge waarom hij zo redeneerde? Freon kost geld, 1000fr per liter. Dus 10L freon toevoegen in het systeem (freon bijsteken, zegt men) kost 10.000fr. Dat vind ik geen geld, in een huishouding van 20 à 25 mensen, als het dient om hitteberoertes te voorkomen bij mensen die fysieke arbeid leveren en effectief last hebben van allerlei verschijnselen die te maken hebben met warmte en hitte.
Die avond in de bar was het lekker fris, vanwege de freon en het kort kapsel. We staan zo wat te leuteren over het laatste nieuws: over korte kapsels in het algemeen, over de mogelijke interpretaties van het woord 'kort' en over Renato & zijn knipkunde in het biezonder. 'k Zeg tegen Pévala : "Als Renato wacht loopt, waarom zei hij dan gisteren niet dat 19h hem niet schikt? Wij zijn toch geen ..." Hij onderbrak mij hoofdschuddend en zette zijn pint neer. "Renato loopt geen wacht, Renato is dagman." Algemene stilte. Dagmannen werken tot 17h15. Die gaan om 16h geen haar knippen bij medammekes om. Pévala haalde zijn schouders op. "Hij zal waarschijnlijk iets geregeld hebben met de bootsman." Geregeld? Gewoon gespijbeld ja! Jamaar, wacht eens efkes, die heeft dus gespijbeld om mijn haar te komen knippen? Verdomme. Het was toch niet mijn bedoeling iemand van zijn werk te houden om mijn haar geknipt te hebben? Wat is me dat nu weer!
Nog liever overdag spijbelen dan 's avonds weg te moeten van bij 'den hoop'. Dat is ondenkbaar want 's avonds zijn ze een klad parkieten. En de oplossing die Renato daarvoor gevonden heeft is overdag een uur van de werktijd afknijpen. Voorwaar zeer adequaat. En als Pévala daar nu een nota over schrijft? Want Renato was niet aan deck hè, ha nee, hij stond bij ons op 't verdiep. Haar te knippen. En dan nog spijbelen op 't verdiep van de baas. Hoe idioot is dat. Persies of een choff komt eens niet op 't verdiep waar zijn cabine is, waar zijn bureau staat en waar al zijn paperassen liggen. Persies of een choff moet niet dagelijks bij de capt of bij de cheng zijn om vanalles en nog wat te bespreken. Stomme Renato.
Vandaar dat plots en overdadig zweten. Niet omdat Pévala op zijn handen stond te kijken maar omdat hij hem betrapt heeft. En Pévala kon hem moeilijk weer naar deck sturen en mij met een half geknipt hoofd laten zitten. HEY, nu schiet mij iets te binnen : terwijl Pévala naar zijn cabine stapte grapte Renato "The rest later?" Luid genoeg opdat Pévala het zou horen en omdat hij het moést horen. (En recht in mijn oor). Waarschijnlijk voelde Renato zelf wel dat hij beter weer naar deck gegaan was, maar hoe moest het dan met mijn half kapsel?
Had ik het geweten, ik had wel voorgesteld voor die enkele uren een sjaal rond mijn hoofd te draaien. Wat zeg ik nu? Had ik het geweten dan waren we er nooit tijdens zijn werkuren aan begonnen. No way. Aan dat soort dingen doe ik niet mee. Dus een mens moet potverdekke nog uitkijken dat ze met volgroeide soortgenoten niet in kinderachtigheden verzeild geraakt. Ze zijn volgroeid maar ze zijn niet volwassen. Dan moet ik bij elk contact nadenken voor twee? Vermoeiend is dat.
Opzij, ik kom zojuist van de brug, laat me efkes zitten. Ze zijn daar met vier een nieuwe computer aan het installeren in de kaartenkamer. (dat is het achterste gedeelte van de brug) Iets met een soort e-mail naar de Franse rederij. Phika bedient het klavier en achter hem staan cheng Vander, capt PP-LM en choff Pévala de werkzaamheden te volgen. Phika drukt een toets in en plots klinkt een scherp geluid, een soort gekrijs, iets schril als een boormachine. 'k Hou me gereed om weg te springen want die computer ging ontploffen volgens mij. De heren blijven zó onverstoorbaar naar het scherm staan kijken dat ik me afvraag of ik de enige ben die dat geluid gehoord heeft. Phika drukt nog een toets in en een seconde later begint het gehuil opnieuw. Weer niemand die reageert. Maar dat geluid is toch niet normaal? wou ik vragen. Op dat ogenblik staat iemand recht in het voorste deel van de brug (het wielhuis). Het was de bootsman die daar iets kwam klussen. Hij had een boor in zijn handen. Amai-amai, is me dat lachen. Verder alles onder controle.
En de faxlijn was bezet, wegens de installatie van de nieuwe computer. 'k Moest vanavond eens terug komen.
1998-06-12 ~ op zee
Om 17h stesselde ik nog eens naar de brug. 'k Had de stemmen van capt PP-LM en cheng Vander gehoord in de alleyway. De werkzaamheden aan de nieuwe computer zouden al wel voltooid zijn zeker? Het was tijdens de wacht van Phika. Hij krijgt de fax niet verzonden. Er rinkelt vanalles in Limburg, zoals een gewone telefoonlijn, maar het kriepgeluid van het faxtoestel krijgen we niet te horen. Is dit wel een faxlijn? Adresboekje erbij gehaald, ja dit is het juiste nummer, het faxnummer. Misschien is het toestel bezet, zegt Phika. Zal ik binnen een kwartiertje nog eens proberen? Oké, goed. En half uurtje later was er telefoon in de cabine. Het was Pévala. Hij lost Phika efkes af zodat die kan gaan eten. Of het wel een faxnummer was? Hij had het 15x later rinkelen en volgens hem was het een foonlijn. Geen kriepgeluid, dus geen faxtoestel. Toen zijn wij (LM en ik) beginnen nadenken. LM zat al en ik ben naast hem gaan zitten, om de koppen bij mekaar te kunnen steken: Als het rinkelt, is het een bestaande lijn. Ja? Ja. Een bestaande lijn op hun thuisadres of op het nieuw kantooradres? Ofwel is het faxtoestel bij Laura en D thuis kapot óf binnen voor onderhoud óf verhuisd naar het nieuw kantooradres. Om een of andere reden heeft die lijn geen faxtoestel meer.
We bellen naar Laura om te vragen war en hoe. Op het foonnummer natuurlijk, want met het faxnummer blijven we toch maar sukkelen. Toen D aan de foon zei dat aan het thuisnummer geen faxtoestel meer verbonden was, was het probleem opgelost en ik was blij dat we die mogelijkheid niet over het hoofd gezien hadden. D geeft me het faxnummer van het kantooradres en twee minuten later was het boeltje verzonden en stond ik weer in de cabine om het hele verhaal te doen. - En is hij nu naar kantoor? vroeg LM - D? Nee, D is thuis op dit uur hè. - De fax, is de fax naar kantoor? - Ja, de fax is naar kantoor. Die vinden ze morgen wel. Einde verhaal.
1998-06-21 ~ aan de boei, Kwa Ibo, Nigeria
Twaalf dagen niet geschreven. Hoe ga ik dat goed maken? Tijdens de oefening, twee vrijdagen geleden, vertelde Ava, de vrouw van cheng Vander dat ze in het terugkomen van het winkelen in Philadelphia (vr-05/06) een auto-ongeluk gezien hadden. Een wagen was in de drassige moeraskant van de rivier terecht gekomen en was in de modder aan het wegzinken. De taxi is gestopt, ze hebben de vijf mensen (Latino's) er uit gekregen, ook de onderste. Er waren nog andere wagens gestopt en de hulpdiensten waren al gebeld. Lang leve de GSM, want vind maar eens een telefoon in havengebied. Daarmee deden ze zo eigenaardig die vrijdagavond. Ze waren nog over hun toeren van hetgeen ze gezien en meegemaakt hadden. Hoe die wagen van de weg geraakt is wist ze niet. Er was daar geen scherpe bocht en ook geen andere wagen te zien.
Wat is er de voorbije week zo allemaal gebeurd : niet veel. Wat hebben we de voorbije week zo al gedaan : inventarissen. Begin deze week liet choff Pévala horen dat hij het nogal voelt dat ze met een man minder zijn, vermits Nenad weg is en Toho nu wacht loopt dus niet meer overal inzetbaar is. Een hoop jobkes komen nu op zijn schouders terecht terwijl hij al een vol agenda heeft. Inventarissen maken, dat is zo een van die jobkes. Dat was maar een woord hè. 'k Had omzeggens mijn overall al aan. En ik mocht mee helpen. Maandag deden we de droge voeding met ons twee, dinsdag de groentenfrigo én diepvriesgroenten met z'n drieën (Phika was er bij). Woensdag hebben Pévala en de ch.kok de vleesdiepvriezer gedaan en ik ondertussen de vis. Donderdag was er de veiligheidskledij te doen, dat kon ik alleen wel. Vrijdag het onderhoudsmateriaal (de zeeplocker is het Scheeps-Vlaams). Daar moest ik zaterdag opnieuw naartoe want er zijn zoveel borstelsoorten volgens de IMPA-cataloog en die moeten allemaal onder de juiste naam en het juiste nummer opgeschreven worden. Daar had ik me lichtelijk aan mispakt. 'Piassava' is de naam van het materiaal van de borstelharen en 'Vikan' is de naam van het model. En ze hebben er zonder en met steel. En telkens zijn dat andere nummers. Heel plezant, dat gepuzzel, maar nu ben ik wel blij dat het gedaan is. Tot binnen drie maanden, want de Franse rederij wil om de drie maanden een inventaris. Niet om de zes, zoals ooit de Antwerpse branche.
In het machine-departement hebben ze daar zo geen last van, zei LM. Jammer. Ik had zo halvelings gehoopt dat ik moerkes en boutekes mocht gaan tellen, maar 't is noppes.
RVI (Radio Vlaanderen Internationaal) komt er goed door. En we ontvangen RFI op FM, gek hè. RFI = Radio France Internationale. We hebben al twee nieuwsuitzendingen gehad. In Brest was een zee-ceremonie aan de gang voor Eric Tabarly, die vorige week verdwenen is op zee. Hij kwam nogal eens praten in het programma Thalassa (FR3?) en zijn zeilprestaties zijn wereldberoemd. Er werden zeilers geïnterviewd, ze noemden zich 'verweesd'.
Wikipedia : Tijdens de nacht van 12 op 13 juni 1998 werd hij op de Ierse Zee, tijdens een tocht naar Schotland aan boord van de originele, honderd jaar oude Pen Duick, overboord geslagen door een rondhout. Zijn lichaam werd op 20 juli gevonden door het visserschip An Yvidig. De autopsie toonde aan dat hij verdronken was en geen lichamelijke letsels vertoonde. Hij werd postuum benoemd tot commandeur in het Légion d'honneur.
Éric Tabarly ging er prat op dat hij zich nooit aanlijnde met een veiligheidslijn, omdat dit hem in zijn bewegingen hinderde en omdat hij dat onnodig vond voor een kundig zeiler. Hij zei daarover: Celui qui tombe dans l'eau, n'a pas de place sur un bâteau. Wie in het water valt, is niet op zijn plaats op een boot. -en voor iemand met zoveel eigendunk ookni, dat heeft hij die nacht zelf bewezen https://nl.wikipedia.org/wiki/%C3%89ric_Tabarly
Verder nogal wat gedoe rond spookticketten. De rest heb ik niet begrepen, ze praten te rap. Er zou een pak voetbalticketten verdwenen zijn en dat is een groot schandaal aan het worden.
LM slaapt tot 17h. Dan begint de laad-operatie en LM moet de ballastpompen starten. Want naarmate er lading in komt moet er ballast uit hè, of er gebeuren rare dingen. Dan zou het schip onder onze voeten wegzinken. En wij erbij.
Het uitzicht is bedroevend : boortorens en nog eens boortorens, in de verre verte. 'k Heb er een paar foto's aan gewaagd. Om de boortorens te zien zullen we een vergrootglas nodig hebben. Aan de horizon is een streep land te zien. Die streep is Nigeria, mijlen ver weg. Morgenvroeg zouden we al geladen zijn, als alles goed gaat.
Vorige donderdag heeft Toho minder goed nieuws ontvangen. Zijn vervanging gaat niet door. Hij wordt niet vervangen in Abidjan (Ivoorkust). En dat is nog niet alles. Daar komt bij dat zijn promotie als 3de stuur niet kan officieel gemaakt worden omdat hij persoonlijk zijn handtekening moet komen zetten en per fax is zijn handtekening niet geldig.(Waar hebben we dat nog gehoord...) Mij maken ze niet wijs dat er geen noodprocedure bestaat voor plotse noodgedwongen promoties. Toho heeft zijn ticket -diploma-van 3de toch! En er komt geen nieuwe 3de stuur. Waarom dan treuzelen met die promotie?
Efkes samenvatten : Ondanks alle internationale veiligheidsvoorschriften over gekwalificeerd personeel, zou Toho wel het werk van 3de stuur mogen doen en de bijhorende verantwoordelijkheden dragen ondanks het feit dat de papieren kant van de zaak niet helemaal in orde is maar onderwijl als aspirant-stuurman betaald worden juist omdat de papieren kant van de zaak niet helemaal in orde is. Daar gaan ze in Antwerpen fortuinen mee uitsparen zie! Binnen enkele weken, in de States, zou hij dan wel afgelost worden. Ik vraag me af wat de inbreng van capt PP-LM is, in heel die zaak. -ik had er geen goed oog in, dat herinner ik mij nu, rare gast, die PP-LM
De moeder van Toho heeft alle nodige documenten naar de rederij in Antwerpen gebracht. Er was onder andere een zwembrevet van 50m nodig. Ze had er een bij van Bloso. Officiëler kan niet hè, want Bloso is van de staat. Op dat zwembrevet staat dat Dhr Toho vlotjes 500 m zwemt. En daarop vroeg in Antwerpen de kantoorkruk van dienst : 500? is dat geen typfout? Jawadde, de Maritieme Branche ... Het toegangsexamen voor de Zeevaartschool voorziet al een zwemproef van 50m. Hoe kon Toho Zeevaartschool gevolgd hebben als hij niet door die zwemproef geraakt zou zijn? Ik vraag me af wat daar de inbreng van klerkske PV is, in heel die zaak.
Soms kan Toho nog lachen, maar niet van harte.
Ziezo, dat was het ongeveer voor deze oversteek. Het blad is bijna vol. Nu eens kijken of ik de printer wakker krijg, hij heeft een hele week geslapen. Dit is namelijk een gans nieuwe installatie, de voorbije week in orde gebracht door onze plaatselijke Windows-tovenaar : cheng Vander. Ook op onze kleine Compaq. En de Toshiba is nu helemáál genezen. Goed hoor. Gedaan met foeteren. -en dát was te vroeg gejuicht
1998-06-04 ~ op de Delaware River, Philadelphia, Pennsylvania
Dag Sedentairen,
Gisteren namiddag is Colette mij komen 'uitnodigen' om te gaan winkelen. En dan kunnen we gaan eten ook, zei ze erbij. Wat ik van plan was : boodschappen doen in de dichtstbijzijnde supermarktje en eventueel ergens een snelle hap. Niet lopen winkelen in een shoppingcenter en achteraf zitten tafelen! Groot verschil in prijs, in tijd, in taxi-afstand dus ook in taxi-prijs en in pijne voeten van dat geslenter tijdens het winkelen. (Laat me boodschappen doen, maar doe me niet winkelen.)
Op slag had ik verblindende hoofdpijn: hofdames ronselen ... en de ganse namiddag tearoom-talk ook zeker? LM heeft een kusje op mijn voorhoofd gegeven en het ging direct vele beter. Waarom ik er zo ineens weer bij moest zijn, vroeg ik mij af. Om te vertalen, zei LM. -toch niet te geloven dat iemand die al 7j meevaart nog geen woordeke Engels spreekt ...
10h: we liggen al aan de kaai maar we liggen nog niet vast. 'k Was eens op de wing gaan kijken of er al autoriteiten te zien waren op de kaai. Zodra we onze shorepass -walpermissie, walverlof- hebben mogen van boord. De kapteins zijn allebei aan het werk. 'k Heb een babbeltje gedaan met de loods, die had ommers gedaan met werken. Hij neemt brief n°4 mee, om er zeker postzegels op te plakken. Da's mooier dan een saaie stempel van het agentschap. Die loods heeft dat zelf voorgesteld. Brave mens. Da's dus prima, dat is weeral tijd gespaard, dan moet ik niet op zoek naar een postkantoor. En toen zou ik eens rap de brieven en de dollars gaan halen.
De loods wist ook te vertellen waar de dichtstbijzijnde plaatselijke shopping area is, met een gewoon supermarktje: Pennrose Plaza, aan de achterkant van het vliegveld. Het chic shopping center heet the Gallery en is in de binnenstad, ver van hier. De loods en ik keken samen van daarboven op de wing naar de stad. Voorwaar : vér. Met die gegevens kwam ik van de brug onze alleyway in. 'k Geef die informatie efkes door aan de twee dames die daar toevallig aanwezig stonden te zijn. Ava gelaarsd en gespoord, klaar om zich op een grote winkelexpeditie te begeven. En Colette opgetut. - Comment tu sais? vroeg Colette. Madame is Brusselaarster maar wil graag voor Française doorgaan omdat haar moeder Française was. Nu, in het Franse Frans zegt men 'comment sais-tu?' als ik me goed herinner. - Ik heb dat gevraagd aan de loods. - Aáááh? met haar Castafiore stem weeral.
10h45 : nu ben ik weg, boodschappen doen. 15h25 : nu ben ik terug van boodschappen doen. Eerst verder gaan met het relaas van deze ochtend.
Efkes later, in het deurgat van onze cabine, werd mijn middag/namiddag nog eens georganiseerd. - Ohlala, zei ik, een luxe-shoppingcenter? Ik ga niet mee. - Jamaar, het is om kleren te kopen. - Kleren? Waarom kleren? Ik heb onze bagage thuís gemaakt hoor. Wij hebben nu geen kleren nodig. - Jamáár! 't Is voor de kléíntjes. Dit zeggende verspert ze mij de deur van onze cabine terwijl ik snel weg wou naar de loods op de brug met 5 USD en vijf exemplaren van brief n°4. - Jamáár, ik héb geen kléíntjes, antwoordde ik op datzelfde zeurderig toontje. 'Spiegelen' heet dat in Goed Algemeen Psychologisch. In gewone omstandigheden is na-apen zeer onbeleefd en brutaal, het is zeer effectief bij stomkoppen. Probeer maar : spiegelen. Madre! Een mens zou van minder op haar moeder roepen. 'k Heb hier zes weken gerust gezeten en ineens word ik ingelijfd omdat er moet Engels gesproken worden! Letterlijk inge'lijf'd. Mijn lijfelijke aanwezigheid werd verordonneert/geëist en dat was zeker niet omdat ik zo'n zonnig karakter heb of omdat ik aangenaam gezelschap ben, in haar visie van gezelligheid.
Vermits ik me niet liet vertederen door kleinkinderen die ik van haar noch pluim ken, gooide ze het over een andere boeg. Jamaar, ze had een absoluut imperatief van den chief, ze moest een bepaald soort sokken en pantalon kopen, in de States, want anders weigert Laurent (cheng LdG) ze te dragen. Hij weigert hè, niks aan te doen. Vervelend hoor. Zeer vervelend.
Vervelend voor wie? Voor mij? Voor LM? Voor het Noordelijk Halfrond? Weigeren, mon oeil. Bullsh*t. Den chief is al lang zeeman én zeeman genoeg om te dragen wat beschikbaar en voorhanden is.
Rond 10h20 brengt Pévala hier een formulier binnen dat moet ingevuld worden voor de immigratie. Immigratie = de mensen die ons de shorepass geven, de walpermissie. En zelf naar beneden, naar het ship's office brengen. Ja natuurlijk, Pévala is onze loopjongen niet. Ons = alle madammen die hier aan boord zijn. Pévala en alle andere werkende mensen moeten zo al genoeg trappen doen. Ik vond het al verwonderlijk dat ze ons (de passagiersters) niet naar beneden geroepen hadden.
Shorepass gekregen. De agent was ook nog aanwezig. 'k Vraag hem in low voice waar en wat waar exact is, en hij tekent een planneke waar Pennrose Plaza juist ligt, met het plaatselijk supermarktje om boodschappen te doen. Ondertussen stond Colette in het midden van het ship's office pirouettes te draaien (ze hebben haar moeten bellen want uit zichzelf had ze niks gesnopen of gesnapt ivm dat formulier) en met haar wimpers te flapperen en een kwetterende uitleg te doen in het Frans terwijl zo ± zeven mensen met papierwerk in het Engels bezig zijn en waarschijnlijk stilte kunnen gebruiken omdat ze er hun hoofd wensen bij te houden. 'k Vraag de agent ook naar de grote shoppingcenter, for chief engineer's wife. Ha, fluisterde hij, jullie gaan niet dezelfde kant uit? Nee, schudde ik. Hij schrijft het volledig adres op van de shopping-chic en ook het adres van de kaai, van waar het schip ligt. 'k Reik haar dat blad aan, over de tafel heen.
Toen had ik gewillen dat ik een ingebouwd foto-apparaat had om de reeks gelaatsuitdrukkingen vast te leggen, het volledige gamma tussen minachting en pruilen: 'Die sukkel van den 2de (ik) weet niet wat Winkelen is en als Wij haar eens willen tonen hoe het moet, gaat ze dwarsliggen. En hoe moet het nu verder met Mij deze namiddag?' Hare Majesteit verwaardigde zich het blad aan te nemen. 'Zou dat adres wel betrouwbaar en juist zijn? Kon zij dat wel in goed vertrouwen aannemen van een desertrice als die van den 2de? Had ik niet zojuist staan fluisteren en dus samenzweren met De Amerikaanse Agent, vooral en opzettelijk in het Engels?'
Tien minuten later stond ik aan de gates en had de securityman een taxi gebeld. Een half uur later was ik waar ik wou zijn : op het plaatselijk winkelpleintje.
Waarom ik die zeik-situatie in 't lang en in 't breed heb ingetikt? Als observatie oefening, als oefening in verwoorden en als archiefmateriaal.
1998-06-05 ~
Bon, al het vorige kunt ge gerust overslaan. Laat ons zeggen dat deze brief pas op de volgende lijn zou beginnen. -slaat dit ergens op? 's Avonds hoor ik gestommel in de alleyway. Pro forma ga ik een blijk van belangstelling tonen, of ze de sokken en de pantalon gevonden heeft, & bla-bla-bla... En wat-zien-ik? De nieuwe cheng was ook meegegaan. Om te helpen dragen? Om te vertalen? Omdat Hare Majesteit niet zonder hofhouding de gangway af gaat?
'k Zeg zo al lachend : Ha! maar gelle had een grote sterke man mee om de boodschappen (oeps! de 'Shopping') te dragen. En toen gebeurde er iets zeer vreemds. Beide dames begonnen zich tegelijkertijd en met een overvloed van woorden te verantwoorden waarom de nieuwe cheng was meegegaan, alhoewel dat in de voormiddag niet zo voorzien was en dat het kwam omdat cheng LdG gezegd had dat de nieuwe cheng gerust van boord kon enz, etc ... Mensenlief, ik wist bij die woordenvloed niet hoe snel ik onze cabine weer in kon.
Mijn sussende komedie van 'wat ben ik blij dat ge gevonden hebt wat ge nodig had' was een terugtrekkend manoeuvre maar toen ging Hare Majesteit luidop recapituleren of ze nu wel echt alles gevonden had. Hellep! Daar ging mijn manoeuvre.
1998-06/06 ~ op anker, Delaware River
Gisteren om 16h: verzameling beneden aan de gangway. Capt PM, Tom, Nic (elektrieker), Luc (choff), cheng LdG + Colette en ook Nenad (3de stuur, Croatia) vertrokken, afgemonsterd en wel. Het was wachten op het busje. 'k Heb eindelijk eens foto's kunnen maken van dit schip. De lithiumbatterij is een van de twee die ik aan de wal gekocht heb. Er kwam wat acrobatie bij kijken om de juiste hoek te vinden. Telkens ik bijna goed stond schoof er een verlichtingspaal mee in beeld. Zeer vreemd, die Amerikaanse verlichtingspalen. (Da's gewoon de parallax, niet te vermijden.)
Dat Nenad zou afmonsteren was niet voorzien. Hij was die ochtend rond 10h ingestort, nervous breakdown, zenuwinzinking. Naar de dokter en om 16h mee van boord, naar huis. Van de eerste week dat hij aan boord was heeft hij al laten weten dat dit schip boven zijn kracht was. Dat weten we nu van Pévala. Hij had ook voorgesteld zelf zijn thuisreis (travel) te betalen. Dat is duidelijke taal hoor, iemand die bereid is zelf zijn reis te betalen. Waarom hebben ze hem toen niet laten gaan? Dat was vijf maanden stress en een inzinking bespaard geweest. Wat een ellende. De jongen zag grauw en geel toen hij van boord ging. Hij was een wrak. Op het vermaledijde schip 25 is het heel verkeerd afgelopen hè, door iemand niet naar huis te laten gaan. Iedereen de dieperik in, geen overlevenden.
Gisteren mocht er drank getekend worden. Vandaag staat de bestelling in de alleyway gans beneden. Zelf af te halen. 'k Kom beneden, wat staat daar klaar voor ons: 3 dozen met daarin elk zes (6!) US gallon drinkwater. Dat is 18 gallon, dat is 68,1372 liter. We gaan wel naar de tropen, maar toch ... 68 liter voor een week? Hi. Ha. Ik lach mij een kriek. LM bedoelde met 3x water drie bidons, en daar heeft iemand drie dozen van gemaakt. Zie dat hier nu staan in de cabine.
1998-06-10 ~ op anker
Eergisteren was er weer iets met de Toshiba. In het kort : het kwam door de customised interface die botste met de routine bewerkingen van iemand die gewend is met de standaard interface te werken. Dat heb ik gisteren in de voormiddag goed gekregen. De rest blijft weer een mysterie. Mogelijk een gevolg van de wankele installatie, het système D van 19/04. Vandaag is de Toshiba in handen van cheng Vander. Hij heeft de juiste installatiediskettes of CRroms bij. 'k Hoop uit de grond van mijn hart dat we nu steviger geïnstalleerd zullen zijn. Want een kreupele laptop is persies erger dan helemaal géén laptop.
Toho loopt nu de wacht van Nenad. 08h-12h & 20h-24h. Hij moet er blijkbaar nog aan wennen, aan die plotse promotie. Tevoren had hij een heel deck als werkterrein en nu zit hij per dag acht uren vast op de brug met maar twee uurkes werk aan deck meer. Gedaan met het actief buitenleven. Hij had gedacht in Afrika te mogen afmonsteren, dan heeft hij ongeveer zes maanden. Maar door die promotie zal de afmonstering in het gedrang komen, vrezen wij zo. Het is toch een klassiek scenario: promotie = langer aan boord blijven. En Pévala zit ook te springen om weg te mogen. Is het hier dan zó slecht? Niet echt, maar ze hebben thuis dringende dingen te doen.
Het is hier stralend weer. Exact zoals mooi weer moet zijn, zonnig maar niet te warm en frisse wind maar niet te koud. LM had een jobke aan deck moeten zoeken, nu het nog kan. Binnen enkele dagen is de tropenzon weer heer en meester aan deck, de hel. Bon, ik moet niks zeggen, zelf zit ik hier ook binnen.
Iets na 13h een fax ontvangen uit Zellik. Morgen terugfaxen.
Vorige week las ik een tekst die mij helemaal deed opfleuren. Ik kon maar één ding concluderen en besluiten: mijn denken is normaal, jochei, mijn vreugde is groot. Verheug u met mij: ik hoor bij de middenmoot. Dat deed LM sceptisch kijken want hij vindt me bij momenten behoorlijk excentrisch. Maar dat is dan zíjn probleem.
Lees hieronder de tekst die mij zo blij maakte, en vergelijk dan met de mijne die daaronder staat. Ludo Permentier zegt op 25/05 wat ik al zei op 13/04. En als Dhr Permentier het zegt, dan ben ik in goed gezelschap. In zeer goed gezelschap : https://nl.wikipedia.org/wiki/Ludo_Permentier
Gewoonlijk hou ik me op een blog ver van de actualiteit, daar bestaan andere kanalen voor, maar nu loop ik toch een beetje met mijn neus in de wind en dus gaat het nog maar eens over het woord kot.
Zijn redenering en de mijne lopen parallel. Alleen gebruikt hij meer woorden. Mogelijk wordt hij per woord betaald en ik schrijf pro deo, vandaar het verschil.
Drie van zijn zinnen heb ik genummerd, en in mijn tekst daaronder ook drie. Het gekke is, niet alleen lopen de redeneringen parallel, maar ook de opeenvolging van de gedachten.
Blijf in uw kot! Door Ludo Permentier
Crisis, dus tijd voor crisiscommunicatie. De Belgische minister van Volksgezondheid, Maggie De Block, opgeleid tot huisarts, laat tijdens een parlementaire vergadering over het coronavirus COVID-19 haar medische jargon zitten waar het zit en spreekt de taal die iedereen verstaat: "Als u ziek bent, denk niet: ik ga toch mijn moeder of mijn oma bezoeken. Blijf in uw kot." En ze voegt eraan toe: "Smijt ze buiten als ge ene ziet met ne snotneus!" Een minister die zich niet verschuilt achter vocabulairemuurtjes of diplomatieke geheimtaal, dat is een verademing. (1)
Toch heeft ze veel kritiek gekregen op haar taalgebruik. "Wij zitten niet in een kot!", werd er gemopperd. Vooral op Twitter, de riool waarlangs de 'vrije meningsuiting' zó krachtig kolkend wegstroomt dat weldenkende mensen intussen hebben besloten alleen nog meewarig het hoofd te schudden. Ik ben het niet eens met de kritiek op De Block, al ben ik de eerste om te verwachten dat politici zich genuanceerd en correct uitdrukken. Maar soms moet het anders.
Hoe erg is dat eigenlijk, van een 'kot' spreken als je een huis bedoelt? In Vlaanderen minder erg dan in de rest van ons taalgebied. Volgens Van Dale is een kot een klein, armoedig huis of een hok voor een dier. Het woord klinkt bijna altijd denigrerend. (2)
Maar het is wel heel oud: het bestond al in het Oudnederlands rond het jaar 1000. En het is ook een exportproduct. Naar Frankrijk, waar het inmiddels verdwenen woord cot sloeg op een hut, en via Normandië naar Engelands befaamde cottages. Naar Nederland hebben we dan weer het frietkot en het studentenkot geëxporteerd.
Maar België, moet ik toegeven, is het land van de 'koterij'. Letterlijk, want achter bijna elk rijhuis zijn in de loop van de jaren 'bezemkoten', 'waskoten', 'werkkoten', 'fietskoten' en 'rommelkoten’ bijgebouwd. Maar ook figuurlijk: onze staatsstructuur en wetgeving zijn gammele resultaten van ad-hoc oplossingen die achteraf weer gecorrigeerd moesten worden. De 'fiscale koterij' is een lucratief werkterrein voor accountants en advocaten.
Daarnaast hebben we in Vlaanderen sprekende uitdrukkingen als het kot is te klein ('er wordt driftig gereageerd'), het kot afbreken ('enthousiast tekeergaan op een feest of bij een optreden') en iemand uit zijn kot lokken ('iemand uitdagen').
Kortom: als minister De Block haar landgenoten in hun kot wil opsluiten zolang corona rondwaart, dan is dat wel de plaats waar ze zich thuis zullen voelen. (3)
Maggie De Block, al is ze niet van mijn favoriete politieke club, ben ik innig dankbaar omdat zij het woord kot heeft weten te heropwaarderen. (1)
Kot was tot hiertoe een tamelijk neerbuigend woord voor de eigen woonst, (2) als volwassene zegt men: 'ik ga naar huis', niet 'ik ga naar mijn kot'. Wie het woord kot bleef gebruiken deed gewild jeugdig, was een overjaarse puber die de studententijd niet heeft kunnen loslaten.
Dank zij Minister De Block is het woord kot en het gebruik ervan van alle bijbetekenissen en interpretaties verlost. Uw kot is waar ge u geborgen voelt. (3)
'Blijf in uw kot' is een slagzin geworden zoals 'Yes we can' en 'Wir schaffen das', al is het daar een beetje anders gelopen.
Groetjes van uit ons kot, m& LM ochtendmail MA-13/04
Gisteren avond laat zijn de nieuwe cheng en zijn echtgenote dan toch nog aan boord geraakt. LM was de nieuwe cheng al tegen gekomen, terwijl hij nog efkes naar 't machien moest want de elektrieker had hem gebeld voor iets. Vanmiddag hebben we in de mess officieel handen geschud, en 'aangenaam' gezegd en 'enchantée' want ze spreken Frans.
'k Ben hier zo wat in de post en in de omslagen bezig en wat-zien-ik? Niemand, maar dan ook niemand heeft het postbusnummer van de Franse rederij op de omslag geschreven. Hier ging een belletje rinkelen en een lampje branden en ik doe dat bestandje open ... MEA MAXIMA CULPA, ik heb het postbusnummer niet mee op het printje gezet dat we ulle voor ons vertrek bezorgd hebben. Het Frans postbusnummer staat wel bij in de voetnota op elk blad van elke brief, en het staat wel op onze afzender-etiketten. Dat heb ik hier vierklauwens nagekeken. Maar het nummer staat niet vermeld op de papiertjes die ik ulle gegeven heb. 'k Ben te haastig geweest toen ik het typte. 'k Was te druk bezig met het nakijken van de oceaannummers en de faxnummers en telefoonnummers en zo is het postbusnummer er toen van tussen gevallen. En toch zijn al ulle brieven en kaarten toegekomen bij de Franse rederij. Welwel, straffe postmensen in Frankrijk. Dus mensen, aub het postbusnummer erbij schrijven. Dat vraag ik niet zelf hoor, dat vragen de Franse posterijen, met een beleefd stempeltje op de omslag.
De Integrity (de lichter) is vertrokken, hun vliegen zijn gebleven. Vies. Nu ligt er aan bakboord een enorme barge -laadbak-met een duwer er achter, die zorgt voor het vervoer. Ook enorm, 15.000 PK. Lastig te beschrijven. Een foto zou duidelijker zijn. Als ik nu een batterijtje voor het fotoapparaat had hè, maar dat weet nu onderhand iedereen zo al wel zeker ? Een lithiumbatterijtje ... ééntje maar ... zo'n klein dingske maar ...
Het is ferm koud in de cabine. Mijn handen en voeten zien blauw. 'Doe dan sokken aan' jaja. En aan mijn handen ook? Om te typen? De airconditioning kent maar twee standen denk ik: helemaal aan of helemaal uit. En vandaag staat ze helemaal aan.
1998-06-02 ~ Big Stone
We wachten op de stores, -bevoorrading- het eerste palet is al gelost. Er zijn tien paletten in het totaal en ergens op die paletten zit een klein doosje met daarin zes lithium batterijtjes. Eentje daarvan is voor mij. Dat was me zeer genereus beloofd door capt PM. Daarop heeft cheng LdG de elektrieker geïnstrueerd dat mee op zijn bestellijst te zetten, en ineens een doosje van zes, want het fotoapparaat van het schip werkt op hetzelfde model batterij. En zo ga ik vandaag helpen lossen, om die batterij te verdienen. Capt PM is ook de capt die me eens een zwarte T-shirt gegeven heeft in '96 op schip 27,-tekst 215- omdat ik dagelijks de overalls waste. Een geval met een borduursel in goud, ivm de Olympische Spelen in Atlanta. Toppié draagt hem nu, denk ik. Zelf ben ik niet zo olympisch meer. Maar eigenlijk had ik zo'n trofee moeten in kaderen.
'k Mocht meehelpen van choff Luc. De tweede lading van vijf paletten zou komen om 14h? Dat schipke gaat hier nooit terug zijn om 14h. Daar geloof ik niks van. We liggen vééls te ver van de wal. Het is vertrokken om 12h30. Op anderhalf uur is dat niet terug. 15h: wahemmik gezegd. Nog altijd geen schipke.
Wie hier zich ook nog onledig loopt te houden is JdB, de DP van dienst. Die had toch al weg mogen zijn, wat loopt die hier nog te doen? De audit was gisteren al afgelopen. Hij had met het vorige storesbootje toch al mee weg gekund. Wat hangt die hier nog rond te spioneren. Letterlijk hoor, hij 'hangt' overal. LM & ik hebben in '90 met hem gevaren als captain. We zijn nu allemaal 8 jaar ouder en hij nog eens 8 jaar meer papperig op de koop toe.
Volgens de weerberichten worden er voor vannacht 'donderstormen' verwacht. Is de bliksem dan in optie? Eergisterennacht heeft 2de stuur Bruno tijdens zijn wacht (00h-04h) een noodoproep of melding beluisterd tussen een jacht en een walstation. Het jacht had geen motorpower meer en was op drift in de storm. Het walstation wou een rescueboat uitsturen om hen komen halen. Niet nodig, antwoordde het jacht, we drijven de goeie richting uit, naar ankergrond. Wij roepen enkel op omdat het de procedure is in geval van no-power (ofte motorpech). Het walstation zei hen daarop hun lifejackets aan te doen. Die hebben we aan, zei het jacht. Dat dacht ik al wel, zei het walstation, maar wij zijn verplicht u dat te zeggen omdat het de procedure is. Dat alles zeer kalm, en alles volgens de procedure. This is the USA.
Nu schrijf ik wel heel laat, het is al 22h. Pas om 18h30 kwam het bootje met de tweede lading paletten er door en de batterijen zijn erbij. Zoals ik al dacht, in een heel klein doosje. Zo klein dat het etiket van de shipchandler er helemaal rondomrond geplakt zat. De pakken stonden in de pingpongroom bijeen, ik kijk eens rond en ik grijp naar het kleinste doosje dat ik zie staan: Gevonden! 'k Vroeg aan capt PM of ik er alvast een batterijtje mocht uitnemen. Liever niet, alles moet eerst gecontroleerd worden op de lijsten. Batterijen zijn de afdeling van de cheng en als ik er nu al eentje zou nemen veroorzaakt dat misschien 'storm-op-zee'. Letterlijk de woorden van capt PM. (Moet ik onthouden, die uitdrukking ivm met een explosief karakter) Ook goed, het komt op geen 12 hrs meer. Zo rond morgen middag heb ik het batterijtje waarschijnlijk wel.
1998-06-03 ~ Big Stone, Delaware
Big Stone is nog niet echt Philadelphia. Het is een waterpunt voor de kust van Delaware. De Delawares kennen al we van toen we nog boeken van Karl May lazen. Winnetou was een 'Delaware'. -die stam is een verzinsel van Karl May 'k Stond gisterenavond bij aankomst van het schipke met stores mee aan de reling beneden te koekeloeren naar de manoeuvres van het bootje. Toho stond ook aan de reling, hij moest de man in de kraan leiden. Dat gebeurt met handsignalen. https://cranenetworknews.com/crane-operator-hand-signal-guide/ Hij stond daar dus niet te koekeloeren, hij stond daar te werken. Groot verschil, de kraanman leiden is een job de confiance. Er waren daar beneden twee kinderen aan boord. "Aha. Daaróm moesten we zo lang wachten op de tweede lading, het schipke kon pas na schooltijd komen" zei ik. "Ja, en ook omdat eentje van de twee vandaag jarig is" zei Toho met een uitgestreken gezicht.
Met het bootje is ook Phika aan boord gekomen, de Canadees. En vannacht zijn twee Kroatische vervangers gekomen, een elektrieker en een 3de mec. Hoeveel dure bootjes zijn dat nu al, sinds 31/05? We hebben nu aan boord, houduvast : twee captains, drié eerste stuurmannen van wie 1 in functie van choff, twee elektriekers en twee 3de mecaniciens. Luxe-cruise hier hè. Waar moet al dat volk slapen. Zijn hier genoeg reservecabines op deck B? Roderick (stewardje van 21j en heel parmantig) zal er zijn werk mee hebben. Die brave jongen is bij zijn landgenoten hier aan boord Filipijnse postzegels aan het verzamelen voor ons. Zodra ik er heb stuur ik ze ulle. -ik weet niet meer wie in de familie toen postzegels verzamelde
Phika is de stuurman met wie LM en ik vorig jaar in Yeosu (Korea) op restaurant geweest zijn. De bedoeling was een tafel vleesgerechtjes te nemen maar het was rauwe vis die op tafel kwam. En bleef komen. Hij was ook degene die toen het pingpongtornooi georganiseerd heeft. Tussen twee contracten zou hij als vakantiejob bij de Chippendales kunnen gaan werken. Hebben ze daar al een blonde? Colette vlamt halvelings op hem. "Mais quel beau garçon ..." -ja en hij was ook nog intelligent én sociaal voelend én hij straalde zo jong al een rustgevend soort gezag uit: een godenkind
Pévala is nu in charge als chief officer. Hij en Phika zitten in het ship's office vollen bak navigatiekaarten bij te werken. De kaarten die zijn meegekomen uit Antwerpen zijn onverbeterde kaarten, dwz : ze zijn niet à jour, niet up-to-date. Tegen vanavond moeten ze bijgewerkt zijn, want vannacht wordt er gevaren en dan hebben ze daar geen tijd meer voor. Vannacht moeten ze wacht lopen en navigeren en morgen al komt de vetting-officer. Wééral hoog bezoek. Het houdt hier niet op. En een vetting heeft hier al eens een opmerking gemaakt over de zeekaarten hier aan boord. Al goed dat ze voor die kaarten met genoeg bevoegde stuurlieden aan boord waren vandaag: Luc, Pévala en Phika. De junior-stuurlieden mogen nog geen kaarten bijwerken. (?)
Jammer dat we vannacht binnenvaren. Gesteld dat ik die lithiumbatterij voor het fototoestel al zou hebben tegen dan, en dat we niet 's nachts zouden binnenvaren, dan had ik foto's kunnen maken hè. Snapt ge? Ik bijna wel.
Morgen rond 10h zouden we tegen de kaai liggen. Dan komen de autoriteiten het schip inklaren en dan mogen we aan de wal om boodschappen te gaan doen. De lijst ligt gereed, een blad vol. En dit blad is ook vol. Tot schrijves.
Dag Landbewoners, (enkele weken geleden hebben we Seaworld van Kevin Kostner gezien, vandaar)
Eergisteren of de dag ervoor zit ik hier rond 17h15 zo wat te jammeren tegen LM. Dat is geen goed tijdstip, 17h15, want dan is hij pas boven, moet zijn doorzwete overall uittrekken en wenst een koude pint te drinken in vredige rust. Maar die dag kreeg hij pint en gejammer samen, de vredige rust moest efkes wachten.
Ik jammerde: dat de instructies van cheng LdG en zijne stomme 'C:' op de Toshiba potverdekke op niks trekken en dat ik niet van plan ben opnieuw de beginnersfouten van drie jaar geleden te maken, met alle krampen en schrik vandien, omdat pee zich ineens gaat moeien met ons bestandsbeheer en dat ik na al die maanden (3x6) toch zelf wel weet welk systeem het minste kans op vergissingen inhoudt en dat ... LM nam nog een slok en zei doodgemoedereerd : "De chef weet niet dat wij een tweede kopie op diskette hebben." Wablieft? Cheng LdG denkt dus dat de diskette die hij krijgt het enige en unieke exemplaar van het getypt werkboek is? Denkt het vent nu écht dat wij zo stom zijn niet te back-uppen? Blijkbaar wel. Het vent gaat er van uit dat wij met één enkele kopij werken. Dat hij dat van mij denkt, tot daar aan toe. Maar dat hij er van uitgaat dat zijn 2de mecanicien zo dom zou zijn, daardoor was ik lelijk in mijn achtersteven gebeten en zwaar op mijn tenen getrapt. Plaatsvervangende verontwaardiging, bestaat dat? Ik was kwaad in LM zijn plaats.
'k Heb begot nog nóóit een bestand van LM op de Toshiba laten staan. Ook niet op het vorig schip. Wie zou er zo zot zijn. Altijd twéé diskettes, twee exemplaren van de bijgewerkte werkboek, waarvan één diende om elke vrijdagavond af te geven aan de cheng. Die diskette heet VA-ET-VIENT. Dat is de diskette die heen en weer gaat van bij LM naar bij hem en terug. -zoals hoge wasdraad in oude Italiaanse straten
Maar op 'C:' laten staan, op de harde schijf, is de oplossing die hij in zijn koleire gevonden heeft. Voorwaar zeer effectief, zo'n sukkelachtig denken. En omdat hij meent dat er maar één diskette is, zouden wij op de harde schijf moeten opslaan als back-up? Ten eerste : hij weet zeer goed dat de installatie op de Toshiba wankel is en dat de harde schijf dus compleet onbetrouwbaar is. Ten tweede : de Toshiba verlaat regelmatig de cabine en de elektrieker (de andere gebruiker) neemt die laptop mee naar het machien. Wieweet welke zit er dan weer met zijn tengels aan. Zo had Tom er toch die geïnfecteerde foto 'Dreamteam' op gezet. Zo is deze miserie toch begonnen! Dat wij een tweede diskette gebruiken als reservecopie, als back-up, is bij cheng LdG in zijn zuinig brein nog niet opgekomen zeker?
Goed en nu zwijg ik de komende vier weken over de Toshiba, want er is altijd wel iéts aan de hand en op de duur blijkt elk gerommel tóch te leiden tot geduvel. En gejammer. Oh well, uiteindelijk is het goed om weten dat zelfs deze cheng in de klassieke valkuil trapt: hij gaf zijn strepen voorrang op (zijn) gezond verstand. Dan liever géén strepen. Zelfs niet op mijn pyjama.
1998-05-30 ~ op zee
De mensen zijn zenuwachtig hoor. Enfin, sommigen toch. En de zenuwen kruipen hier onder het deurgordijn de cabine binnen. Geloof me, het is besmettelijk. We zijn nog maar zes weken aan boord en ik vertoon al alle symptomen van groeps-isolement, recht uit het boekje.
Gisteren heeft LM de hifi van de cabine verbonden met de buitenantenne. We ontvangen nog geen FM, daarvoor zijn we nog te ver van de kust. 'k Heb een cassette opgezet, een radio-opname van zes weken geleden, in Texas City opgenomen. Als ik LM kan doen geloven dat dit al FM is, dan is het grapje geslaagd. 12h45 : het grapje is niet gelukt, maar hij heeft toch heel goed moeten kijken hoe die Amerikaanse stemmen uit de luidsprekers konden komen terwijl we onmogelijk al FM kunnen ontvangen. Wist ik veel dat hij juist vandaag tot op de mijl nauwkeurig weet waar we ons bevinden. Hij had 's voormiddags de positie van het schip bij de brug opgevraagd, want er moesten nog dingen overboord gepompt worden. En dat mag niet meer als we al in territoriale wateren zouden zijn.
Gisteren vertelde Tom over een schip dat na een lange overtocht in de States toekwam. De voorraden waren bijna op en er ontbrak vanalles. Iemand van de Amerikaanse opzichters wou bij zijn eten een cola drinken. "Sorry, we have no coke anymore" zei de steward. Zijn reactie vertaalde zich in opgetrokken wenkbrauwen. Toen vroeg hij ketchup. "Sorry, no ketchup anymore" zei de steward. Toen waren zijn wenkbrauwen opgehaalde schotbalken. Sterke zeebonken die Belgen, zij weten te overleven in de allermoeilijkste omstandigheden, zonder cola en zonder ketchup. (Ja hoor, wij stammen voor een deel af van de Vikingen, die kwamen al in Amerika nog voor het ontdekt werd. En zij vaarden ook zonder cola en ketchup. Vandaar.)
Deze namiddag weer eens oefening. De farde met verslagen over oefeningen is al 7cm dik, zei choff Luc gisteren. Allemaal voor dat Safety Management Certificate? Waw. Om 14h gaan ze manoeuvres uitvoeren en om 15h20 man-overboard oefening. Ik hou me gereed. En nog altijd geen lithiumbatterij om de manoeuvres te fotograferen natuurlijk.
1998-05-31 ~ op zee, nabij Philadelphia
Het man-overboard manoeuvre is toch wel heel spectaculair hoor. Het schip wordt gekeerd en de watervlakte die omschreven wordt, komt voor een deel glad te liggen, door het wenden van het schip. Dat klinkt tegenstrijdig, daarom had ik zo graag foto's gemaakt van het kielzog en de watervlakte. Het manoeuvre is puur zeemanschap. Om stil van te worden. https://nl.wikipedia.org/wiki/Manoverboordmanoeuvre De man-overboard was weer een groot oranje ding. Het manoeuvre was zo goed georkestreerd en uitgevoerd dat ik er kippevel van kreeg. Dat groot log schip kwam vlak naast het oranje ding uit. Straffe gasten deze bemanning. De audit mag komen.
Vandaag is er wel FM. Keuze te over, zenders voor alle smaken. 'k Heb de radio op Oldies laten staan. Zelf zijn wij ook niet meer zo piep hè. Mist buiten. Zes weken stralende zon gehad, vandaag mist. Straks vindt de loodsboot ons niet. 't Is maar dat de agent ter plaatste dan misschien meekomt en die heeft misschien post voor ons bij. Zodus loodsboot : "Vind ons aub."
De afgelopen dagen is er nogal wat lawijt geweest in den alleyway. Veel heen-en-weer geloop, buitendeuren die elventwintig keer per dag open en dicht slaan, veel ongedurigheid op dit verdiep. En vandaag doe ik zo'n beetje mee in die galop, de plaatselijke opwinding.
Vanmiddag hadden we uiensoep, gemaakt door Colette. De soep was fantastisch lekker. Ze had een kleine tip voor de afwerking: in het bord een koffielepel porto, dan de soep, dan de kaas er op en efkes laten gratineren in de oven. Maar zoiets is voor thuis. Wanneer er over eten gesproken wordt heeft zij dikwijls tips voor fijne afwerking: een snuifje van dit, een scheutje van dat, een koffielepeltje zus of zo. Ze zou kookles kunnen geven. Maar liever niet aan boord, we moeten er maar van watertanden.
18h: dit waterpunt heet Big Stone. We liggen op anker tegen een ander groot schip te lossen. Dat is de lighter van dienst. We zijn aan het lighteren. Hier valt weer vanalles te fotograferen en ik heb nog altijd geen lithiumbatterij ... Maar goed, het zal nog wel eens passen. Het zou moeten lukken dat we nooit nog zouden lichteren. Alleen, deze lighter (lichter) heeft zijn eigen fenders bij -stootrubbers-en hij heeft dus collosale davitkranen aan deck staan en, en, en, dat zijn dus interessante foto's die nooit zullen gemaakt geweest geworden zijn.
De agent is van boord en hij zal 'vanavond' de post meegeven met de nieuwe capt en de nieuwe cheng. Dat is nog enkele uren wachten? Den teppe! Den uil! De kerwaat! Den Amerikaan! Zeeliedenpost is HEILIG! Moet dí-réct meegebracht worden, stukske agent!
Alle officieren lopen hier in spiksplinternieuw proper en professioneel te wezen. De matrozen ook allemaal in krakend-nieuwe overalls gestoken, knaloranje. En iedereen heeft plots een helm op de hersens. Nog nooit zo'n deftige ploeg gezien. Een mens zou denken dat hier opnames gemaakt worden voor een promotiefilm. Kom eens kijken wanneer we op zee zijn. Dan draagt iedereen waar hij zich het lekkerst in voelt. Sletige overalls, veel zachter op de huid dan de gloednieuwe. En niks een helm op het hoofd die de hersens stooft, wel iets dat zweet opslorpt. De Filipijnen aan deck dragen dan een soort tulband tegen de zon : een geknoopte t-shirt. Het gedeelte dat afhangt beschermt de schouders. Zeer effectief, en dat is de dagelijkse realiteit, dat is hier normaal. Maar dan is het hier geen promotiefilm hè, eerder een piratenfilm.
Op de radio reclames voor beachparty hier en beachparty daar. Georganiseerd door Mac Donalds en andere horribele horeca. En overal krijgt men coupons ofwel eten en drinken aan halve prijs. Als ik goed begrepen heb kan men hier veel geld besparen door naar zo'n eetkeet te gaan?
In de alleyway loopt iemand te fluiten. Wat valt er verdorie zo goedgezind te zijn? De post is nog geeneens aan boord! Er kraken walkie-talkies in de staircase, zijn de vervangers er nu? 'k Zal nog eens tot aan de grote laundry beneden gaan. Dan moet ik heel het schip door en misschien vang ik wel een nieuwtje op. Niks nieuws! Wel veel vliegen. Die komen van de vuilbakken van het schip hiernaast. 'Integrity' heet het. Als lichter blijven zij in de kustwaters en mogen dus geen keukenafval overboord kiepen. Alles gaat in grote vuilbakken aan deck. En die vliegen komen dan overgewaaid. Dankuwel!
21h15: er was post. Genoeg. Veel kaartjes ook. We hebben weeral leesvoer. De nieuwe capt heet PP-LM, een Belg die in Seattle woont. -later hebben we gesnapt waarom hij dáár woonde Hij komt dus van de andere kant van de States gevlogen. Zijn vliegticket is duurder dan een vlucht Brussel-New York, wist hij te vertellen. Een binnenlandse vlucht duurder dan een transcontinentale vlucht ...? JdB is er ook, de DP, designated person, de voorzitter die zwijgend de audit zal gaan voorzitten. Hij komt rechtstreeks uit Europa. Wie er nog niet zijn, de inspecteur van de Franse rederij en de nieuwe cheng met zijn echtgenote. Ofwel zitten ze nog in een vliegtuig, ofwel zijn ze nog niet vertrokken. Er is in elk geval iets aan de hand. Volgens de informatie van capt PM hadden die drie hier ook al moeten zijn.
In het ship's office, terwijl we op onze post stonden te wachten (naar onze post stonden te hengelen) lanceerde de nieuwe capt PP-LM dat als de vervangende cheng er niet door kwam tussen dit en enkele dagen, cheng LdG en Colette wel zullen moéten aan boord blijven. Want het schip mag niet vertrekken zonder chief engineer. Nogal wiedes, iedereen weet dat en cheng LdG had dat mogelijk al ingecalculeerd. Complete consternatie van Colette haar kant. Zegt ze tegen capt PM, nog een octaaf hoger dan gewoonlijk: "Ge moet hem niet aanzetten om mij te plagen hè." Zeer droog antwoord van capt PP-LM : "Mij moeten ze niet aansporen, ik kan dat zo ook." De toon was gezet. -voor de komende maanden
De tafels van het ship's office lagen bedolven onder de post. Niet alles voor de bemanning natuurlijk, veel officieel gedoe voor het schip ook, maar het was toch een mooi en kleurrijk zicht. 't Was persies Sinterklaas geweest. LM zit nu aan zijn bureau zijn kranten te doorbladeren. Grondig uitpluizen is voor de komende dagen. Persies ne kleine die eindelijk Zonnekind of de Samsonkrant in handen heeft. Niet meer zo blond en nu met een leesbrilletje op de neus, maar wel even gretig. Dat hij daarvoor mijn kimono aantrekt snap ik niet, maar kom, hij staat er goed mee, dus wat zou ik reclameren. Als hij van mijn ondergoed afblijft ben ik allang blij.
Heb ik al over de 'Sony' verteld? Nee. Awel, hier staat een bakbeest van een hifi in de cabine. Die dingen heeft capt PM besteld toen het schip Singapore passeerde. Er staan veel lichtjes op, zoals op een jukebox maar dan nóg meer flitsend. En een volledig controlepaneel waarop we allerlei nuttige gegevens kunnen aflezen. Al dat gewemel is niet zo rustgevend als een aquarium bvb, daarvoor gaat het te snel. Verder is er een dubbele cassettedeck met autoreverse en ook een schijf om drie CD's tegelijk in te brengen. Niet alles tegelijk afspeelbaar natuurlijk, maar goed, een mens heeft er omzeggens geen omzien meer naar. Op een knoppeke duwen en er komt altijd wel ergens muziek uit. Zo kan het gebeuren dat dezelfde muziek er drie dagen of langer blijft in zitten en lijkt het hier de tweede dag al een kermiskraampje met maar drie platen. We hebben 68 CD's bij. Als we die allemaal drie dagen laten zitten, komen we meer dan 180 dagen toe en zijn de zes maanden om. Maar zo werkt het niet natuurlijk.
Nog vijf (of zes?) dagen en we kunnen post meegeven met de mensen die afmonsteren. 'k Krijg er schrijfkoorts van. Of de schrijfkolder, dat kan ook.
Deze namiddag ben ik nog wat kopieerwerk gaan doen voor LM, beneden in het ship's office. Daar staat ook de grote perforator, die maakt vier gaten ineens. Dat is nodig voor de Koreaanse 'ringmappen'. Gelukkig zie ik intijds dat de maatstaf verschoven werd en het ding niet meer op A4-formaat staat. 'k Vraag aan Toho of het zo moet blijven staan, of ik het efkes weer op A4 mag zetten. Toho valt uit de lucht. Volgens hem staat de perforator ALTIJD standaard A4, voor de mappen die vier perforaties moeten hebben. (Altijd en standaard, behalve vandaag dan?) 'k Had het intijds gezien omdat ik een geplastificeerde frontpagina bij had die nog moest geperforeerd worden, voor een instructieboek dat we eerder gekopieerd hadden en dat in zo'n eigenaardige Koreaanse map moest, een ding met staafjes en boutjes en moertjes.
De plastic van de frontpagina is iets groter dan een A4. De inhoudstafel was al geperforeerd en ik had ze mee naar beneden genomen om te kunnen vergelijken. Want ik wou die mooie gelamineerde kleurenprint niet verknoeien met foute gaatjes, want dan moest ik heel de operatie herbeginnen. En plastificeren is hier een hele onderneming, heb ik ondervonden. Maar ja, wat is standaard? 8cm van het centrum van het gaatje gemeten. Met een beetje geschuif en gedoe en paswerk komt dat in orde. Fontpagina oké, de rest van het kopieerwerk werd gewoon geperforeerd op standaardmaat. Alles kits. -de beslommeringen van een zeevarend schaapke 't Ging prima vooruit, om 15h30 was ik alweer boven. 'k Had dus goed nieuws voor LM : alles intijds klaar en zonder tegenslagen. geen virussen in de kopieermachine bvb, lamineerplastic gevonden, en voldoende karton. Tralaliere ... tralala ... alles in ordeuh ... lala... ! 'k Leg de dingen zo wat bij mekaar, zodat LM straks wanneer hij boven komt kan zien wat en hoe. 'k Leg het Koreaans staafjes systeem op het boek waar ze bij horen en wat-zien-ik? De afstanden tussen de perforaties kloppen niet met de afstand tussen de staafjes en boutjes van het Koreaans bindsysteem. Die staan niet op 8cm van elkaar, maar op 3cm - 11cm - 19cm en 27cm van de onderste bladrand. Nog eens nagemeten. Het kopieën zijn juist geperforeerd. Maar de frontpagina moet ik helemaal herbeginnen. Zucht (x3). 'k Had een mirakel kunnen gebruiken.
In een oude Reader's Digest die hier rondslingert stond iets heel kort : in de les godsdienst vraagt de lerares of iemand een voorbeeld kan geven van een mirakel of een wonder. Er gaat een aarzelend handje omhoog. "Als ge ... , als ge ... bijvoorbeeld als ge een hond vindt en ge moogt hem tóch houden van thuis." -ja, dat is een echt mirakel
1998-05-26 ~ op zee
Vanmorgen een fax ontvangen. We weten nu dat brief n°2 uit Angola is toegekomen. De Angolezen waren het schip al aan het verlaten. 'k Kon de brief nog net meegeven aan de bakboord-gangway. 'k Was nipt op tijd. Zeer nipt. (Waar hebben we dat nog gelezen?) In alle geval, 't zijn brave mensen de Angolezen, ze hebben de brief in al zijn exemplaren gepost.
Het schip staat lichtelijk op zijn kop: binnen vier dagen zijn we in Philadelphia (Pennsylvania) en dan komen de inspecteur uit Frankrijk, een Amerikaanse auditeur en een vetting-officer. En uit Antwerpen komt JdB, hij komt de audit voorzitten. Hij moet aanwezig zijn, noteren en ... zwijgen! Jammer dat ik daar niet bij mag zijn, bij zijn zwijgen. Hij komt als DP, 'the Designated Person', in het Frans PD, 'la Personne Désignée', en in het Scheeps, le PD de service quoi!
JdB moet mij nog 35 BF, sinds 1992. En hij kan zorgen dat hij post bij heeft of ik reken hem rente aan op die 35 BF. Cheng LdG berekende uit het hoofd voor dat de som nu al wel 200 BF zou kunnen bedragen. Zoiets geeft een rijk gevoel. Maar goed, we krijgen in volgende haven dus inspectie op drie verschillende manieren. Van de audit hangt het certificaat van het schip af. En de heren officieren moeten in witte overall zijn. Wáááblieft? In van die gloednieuwe spierwitte dingen? Zodat geen enkele van die inspecteurs gelooft dat al die sneeuwwitjes ooit al eens gewerkt hebben? Wel, dan moeten ze maar naar de handen van de mensen kijken. Werkhanden liegen niet. Kloven, barsten en eelt. Eerlijk verdiend geld.
De auditeurs zijn Amerikanen die komen controleren of elke officier hier aan boord wel zijn les over veiligheid kent. Of we dus niet met gekochte diploma's op trot zijn maar met mensen die op overtuigende wijze daadwerkelijk & effectief hun job kennen. Het boek dat LM daarover moet lezen ligt nog altijd gereed op zijn bureau sinds aankomst in Angola. -ik heb dat onding toen gelezen en geblokt ook Hetgeen er in staat passen ze al jaren toe hoor, onder Belgische kapteins en chefs wil dat zeggen. Op het vermaledijde schip 25 lag dat wel ietske anders. Israëli-beleid: 'who cares?', dat was daar het devies.
In het boek staan alle richtlijnen nu eens op een rijtje. Het enige en afgrijselijke nadeel : het is Brits-Engels. Een staaltje:
... (These objectives provide clear guidance to Companies for the development op SMS elements in compliance with the ISM-Code) Since, however, the ability of the SMS in achieving these objects cannot be determined beyond werther the SMS complies with the requirements of the IMS-Code, they should not form the basis for establishing detailed interpretations to be used for determing conformity or non-conformity with the requirements of the ISM-Code. SMS = Ship Management Support, de uitbater, de rederij https://en.wikipedia.org/wiki/Ship_management IMS = International Safety Managementhttp://www.imo.org/en/OurWork/HumanElement/SafetyManagement/Pages/ISMCode.aspx
Doorheen het boek hameren ze er op dat de officier in kwestie niet alleen klare en duidelijke instructies in verstaanbare taal moet geven maar er zich ook moet van vergewissen dat zijn instructies juist begrepen werden door de betrokken personen. Dit vermelden ze verschillende keren nadrukkelijk.
Since, however, zijzelf doorlopend grammaticale acrobatieën en vocabulaire evenwichtsoefeningen uithalen, vraag ik me af of ze het boek niet beter door Amerikanen hadden laten opstellen. Daar jongleren ze zo niet met bijzinnen en worden richtlijnen in klare en duidelijke enkelvoudige zinnen geformuleerd, zonder 'since, however' en 'beyond werther'. Of anders hadden de Britten dit Guideline-book op rijm moeten zetten. Daar hebben ze ervaring mee.
Feeling fine to have the Guideline Feeling nice to have advice. Kind of shitish it's written in British
Nu nog een muziekske erbij en alle dansers in witte overall met een helm op hun hoofd. Village People II.
1998-05-28 ~ op zee
Gisterenavond is hier in de cabine een rampje gebeurd. De Compaq blokkeerde. 'k Heb de automatische reservekopie opengedaan. Nog voor ik die kan opslaan blokkeert hij opnieuw. Heel de tekst van gisteren ben ik kwijt. En met 'undelete' kom ik er natuurlijk niet. De tekst is weg en blijft weg. Niet dat zoiets historische gevolgen zal hebben maar ... wat is hier aan de hand? Sinds die Jack the Ripper zie ik hier overal vieze virussen rondkrioelen.
Er wordt schoonschip gemaakt. In de staircase zijn twee matrozen de schotten aan het afwassen. 't Moet blinken voor de inspecties. Vlado (4de mec) was efkes boven en hij kreeg al gelijk een waarschuwing van capt PM: dat Vlado zijn werkhanden niet meer tegen de schotten moet zetten ... zenuwen? Heeft de kaptein zenuwen? Déze kaptein???
Vlado ging de trappen af als een sprinkhaan, één hand aan de trapleuning en de andere hand tegen het schot. Zo dook hij dan soms vier of meer treden tegelijk naar beneden. Maar als hij dat overdag deed met ongewassen werkhanden, dan liet dat sporen na. Op de beige schotten was zoiets duidelijk zichtbaar, vandaar de opmerking van capt PM. En Vlado (21j) vroeg zich af wat er plots aan de hand was.
Waar was ik nu eigenlijk gebleven. Ah, een vetting-officer. Dat is iemand die gestuurd wordt door een mogelijke klant of charter om te kijken of het schip het product van de klant wel kan vervoeren, of het schip wel voldoet aan de vereisten van diens lading. Daar komt het ongeveer op neer.
1998-05-29 ~ op zee
Op 31/05, dat is over twee dagen, komen we toe. We gaan op anker en de nieuwe kaptein, de nieuwe cheng en zijn echtgenote komen dan al aan boord. Dat betekent dat we zondag al post hebben. De agent komt ook al aan boord wanneer we op anker liggen, dat betekent dat we zéker post hebben. De andere vervangers komen pas wanneer we tegen de kaai liggen, maar die komen uit Kroatië en Canada en zullen dus niks bij hebben voor ons. Ziezo. Dat zijn de vooruitzichten voor de komende dagen.
Om 16h30 hebben we oefening gehad. We moesten elk zeggen wat onze taak is. Vlado (4demec) zei luid en duidelijk : "Assist 2nd engineer" wat dat ook moge inhouden. Wanneer het er op aan komt wil dat zeggen dat LM dat joch in zijn kielzog heeft. Voor Vlado misschien maar best ook. En we hadden een veiligheidsvideo natuurlijk, want zonder video is geen enkele oefening compleet. Het ging over life-boats deze keer, over de verschillende modellen en hoe die dingen te water gelaten worden. -lanceren in vrije val is het ergste https://www.youtube.com/watch?v=6zPQqE4BH0k
Om 15h15 ging een alarm al. Ik dacht dat ik het uur uit het oog verloren was en dat het al tijd was voor de oefening: verdomme, geen overall aan, geen bottinnen aan ... sebiet ben ik te laat op mijn post. 'k Had nochtans alles gereed gelegd om het juist niet te vergeten en om intijds klaar te staan. 'k Kijk op de klok, nee, dit kan geen oefening zijn, dit is voor echt! Wat was er gebeurd: een floodlight (zoeklicht) op de wing had alarm gegeven. Goed alarmsysteem hè. Het registreert en noteert alles.
LM zijn bureau staat op een meter-en-nog-wat van mijn typtafeltje. Als ik een potlood gebruik en me half-recht zet, kan ik net tot aan zijn schouder. Liefst een potlood dat scherp geslepen is, dan reageert hij sneller. Probeer hem maar eens iets te vragen wanneer hij in zijn lectuur verdiept is. Met een bic of een stift geraak ik er niet. Potlood. Scherp geslepen, maar niet te vaak scherpen of het wordt te kort, en dan zijn we weer naar af.
Gisteren was dus die barbecue. 'k Sta daar braafjes een sigaret te roken, in afwachting dat het vuur stopt met vlammen en de houtskooltjes willen beginnen gloeien. Naar mijn bescheiden mening zou dat nog flink wat duren. Ineens zegt LM dat er op de wing niet mag gerookt worden, enkel binnen op de brug. Ik kijk eens naar de vlammen van de barbecue, kijk eens naar LM en ga dan om helemaal zeker te zijn dat Den Dierbare mij niet voor het lapje houdt, het toch maar eens vragen aan ons hoogste gezag, capt PM.
Die kijkt eens naar de vlammen van de barbecue, zegt iets van 'eh ...?' En ikke weer naar LM. (capt PM is een niet-roker) Waar ging het over: ik gaf het slecht voorbeeld. Een peuk die men denkt overboord te flippen zou met de wind wel eens op het maindeck (beneden) kunnen belanden. En daar staan ontluchtings- en ventilatie-dingen, daar hangen dampen en walmen. Dampen en walmen kunnen mogelijk ontvlammen door een peuk. De mensen waren daar al een uur aan het roken, maar LM had gelijk. Het schip is een tanker hè. En als ex-roker weet LM meer over rokers dan capt PM die een niet-roker is. De peuken waren potentieel gevaarlijker dan de barbecue zelf.
Enkele dagen tevoren deed ik nogal opgetogen over de barbecue. Tom wist mijn enthousiasme vrij snel te temperen: de Filipijnen wachten niet tot het hout houtskool wordt. Zij beginnen het vlees er al op te leggen terwijl het vuur nog vollop vlamt en zodoende verkoolt het vlees in die volle vlam. Dat klonk bekend, in België heet zoiets barbeknoeien. 'k Dacht halvelings dat het zo'n vaart niet zou lopen. Dat was wensdenken natuurlijk, wééral.
Vermits de vlammen nog te hoog opsloegen en het vlees lag te verkolen (écht zwart) werden de vlammen gedoofd. Er was niet direct water bij de hand, met een paar kletsen bier uit een blik dan maar. Zo vlamt het houtskool niet meer, dat ziet iedereen. Okay! Tegelijk neemt de temperatuur van de houtskool af. Rooster daarop nu eens een bleu ... LM heeft gewacht tot de Filipijnen hun eerste zwartgeblakerde ijvers voorbij waren. Zijn bleu was bleu en zelfs warm vanbinnen, tot groot genoegen van hemzelf, van mij en van ch.kok Benjie die zijn vleesvork niet uit handen wou geven. Onder geen beding. Erekwestie. Nog liever blussen met zijn bloedeigen pint. Álles voor de job newaar.
Na het eten werd er zo'n beetje gedanst. Een kringetje mensen en in het midden moest iemand zijn kunstjes vertonen. Niet direct een volledige kozakkenchoreografie, het ging wat meer houterig. Eerder stappend dansen. Vlado (4de mec) hield tijdens zijn stapdansbeurt telkens zijn short vast, met twee handen. Waarom vroeg LM zich af. Misschien elastiek kapot, dacht ik. Omdat 'ze' anders zijn short naar beneden trekken, zei Vlado. Dat was rap opgelost. Ik ga naar de cabine en neem daar een paar bretellen. Vlado nam die zeer gracieus aan, liet ze zich aanpassen en stak zelfs één knijper op de zoom van zijn bermuda. Toen was het plaatje compleet vooral omdat hij zijn frou uit zijn ogen houdt met een elastiekje. Daardoor heeft hij een kleine yucca vooraan op zijn hoofd staan. En zonder dat lijkt hij al op een ontwerp van Jim Henson. -ontwerper van de Muppets En maar dansen. Hij kreeg telkens een staande ovatie. We stonden toch al recht.
Enkele dagen geleden had hij aan Colette en mij gevraagd (in gebarentaal want wij speken geen van beiden Kroatisch) of wij soms haarschuivertjes bij hadden voor zijn frou. Nee, jammer, geen van ons beiden heeft dat bij. Met een elastiekje dan maar. Ook mooi.
Achteraf bekeken vind ik het maar goed dat hij geen haarschuivertjes gebruikt heeft. Ze werden ook haarspeldjes genoemd. Die schuivertjes schuiven namelijk al eens weg. In vervlogen tijden zag men al eens een haarspeldje op de vloer liggen, of buiten op de stoep. Stel u voor dat ze beneden een machinerij aan het demonteren zijn voor de onderhoudsbeurt (demonteren = open gooien, in Goed Scheeps) en zo'n schuifspeldje verdwijnt in de machinerij zonder dat iemand iets gemerkt heeft. Wat gebeurt er dan, wat draait er dan allemaal kapot? En van welke omvang is dan de schade, die kan enorm zijn, want die gaat in cascade. Het ene maakt het andere kapot, en het volgende en het volgende ... tot het schip stil valt. LM heeft dat al meegemaakt. Dat is mee een van de redenen dat whist uit de machineruimte geband werd, geen ongewenste 'body' in een van de machinerijen! (whist is poetskatoen, draadafval van spinnerijen en weverijen.)
De barbecue was vrij vroeg afgelopen. We hebben mee de keukenspullen naar beneden gedragen en dat was het dan. Toen ik de keuken uitging zei Roderick -Filipijnse steward- ineens "Goede Avond". 'k Moet nogal ogen getrokken hebben. "Tot morgen" zei hij daarop. Jamaar hélahola, waar heeft dat poppejanneke die Nederlandse woorden geleerd? Van zijn vorige chef, den Dilo waarschijnlijk. Maar goed, hij was zeer opgetogen dat ik zo verbaasd was. Daarop heb ik 'tot morgen' geleerd in een van de 172 Filipijnse talen, de groet heeft ongeveer zes lettergrepen en een kwartier later was ik die uitdrukking al weer kwijt. Er is geen enkele aansluiting bij een mij bekende taal.
Vandaag is het zondag, LM is vrij in de namiddag. Om 11h45 kwam hij boven met de Toshiba onder de arm en met een VERHAAL! Er zit een virus in de Toshiba. Cheng LdG is in alle staten en ik kreeg op slag buikpijn van de schrik: een virus? Hierre? Hoe kan zoiets, we hebben geen contact met de buitenwereld! (Eerst wat blijven rechtstaan, dan gaat die buikpijn misschien vanzelf weg.) Na een beetje gedenk en wat datums vergelijken meen ik te weten door welke spelerij die vieze virus (Ripper heet hij) er in geraakt is. Daar moet een mens geen Agatha Christie voor zijn hoor. Voor de zekerheid heb ik alles nog eens opgezocht en ik zat er niet ver naast. Er zijn maar twee mogelijkheden: punt 1/ Loading and running infected software. punt 2/ Booting up with een infected floppy. Dat is exact wat er gebeurd is, en vooral : in die volgorde.
1/ Loading and running infected software : op 20/05 krijgen we de Toshiba terug van de elektrieker. De elektrieker en de 2de mec (LM) delen de laptop van het schip voor het bijwerken van hun werkboek. Bij het opstarten van de Toshiba zag ik plots een foto geïnstalleerd staan. 'The Dreamteam' noemen ze zichzelf. Die foto had ik beneden in het ship's office op de scherm van de desktop al eens zien staan: een vijftal mannen onder wie capt PM, cheng LdG, nog twee mensen en Tom voor de gevel van een Koreaanse tempel. Of Tom die foto er op gezet heeft (loading) met de toestemming van iemand of op eigen initiatief zullen we nooit weten, maar hij is wél degene die een virusinfectie in de laptop gebracht heeft. Het feit is : hij had er gvd met zijn poten moeten afblijven. De Toshiba is werkmateriaal van de elektrieker en de 2de mec en verder niemand.
In elk geval, ik had die avond teveel tijd verloren naar mijn zin, telkens wachten tot die stomme foto van het scherm wilde verdwijnen. Ik zet na gedane arbeid een kopie op twee diskettes en plaats daarna de Toshiba bij de deur van Tom, met een briefje erbij of hij die foto er af wil halen, aangezien het opslagruimte inneemt op C: en alle ruimte is nodig voor de werkboeken, en ook omdat het tegen de instructies van de cheng is.
Die twee diskettes had ik dus al geïnfecteerd, maar dat wist ik toen nog niet, ik had ze die avond niet opnieuw open gehad. Waarom zou ik. En op de koop toe, geloof het of niet, op de Toshiba stond geeneens een virus-detector geïnstalleerd. Sinds deze voormiddag nu wel. Mijn argument over opslagruimte sloeg nergens op, aangezien er nog zo'n 240 Mb vrij is. -eh, toen werd er nog in Megabytes geteld, in 1998 'k Had beter iets gezegd over tijdverlies. Maar goed, het was pas tijdens het middageten dat ik zag dat ik het verkeerde argument gebruikt had. Besmuikt gesmirk dat wel, maar uitleg geven niet. Tenzij een uitleg die begint met 'Ja, maar ...'. Steek met zo'n iemand als Tom in zee. De Dreamteam-foto was er ondertussen afgehaald en enkele dagen later krijg ik de Toshiba opnieuw in handen om opschriften te maken die bij de auxiliary boilers moeten komen. Nu stond er een screensaver 'Sorry'. Ochotochottekes toch. Géén spelerij had de cheng gezegd!
De opschriften voor bij de auxiliary boilers maakte ik op C: en aangezien dit een eenmalig jobke was heb ik niks opgeslagen op de diskettes. Daardoor had ik nog altijd niet gemerkt dat ze geïnfecteerd waren. 'k Had ze sinds de laatste aanvulling van het werkboek niet meer nodig gehad.
In de tussenliggende dagen had de elektrieker zelf ook verder gewerkt op de Toshiba. Hij geeft zijn diskette, de copy A: af aan cheng LdG en op diens desktop begint plots een alarm te flikkeren. Want op de desktop van de cheng staat wél een antivirus programma, Norton. Grote Computer, Groot Alarm, Grote Baas Zéér Boos.
Ziezo, we zijn aan punt 2, opstarten via een diskette 2/ Booting up with een infected floppy, waardoor cheng LdG dus dat alarm kreeg. Volgens LM was een paar minuten later beneden het kot te klein (de machineruimte). -ja, cheng LdG kon op zeldzame momenten wel zeer explosief reageren, misschien nodig ook, tekst 244 Hierboven probeer ik LM zijn drie werkdiskettes en jawel, twee van de drie geven alarm. Toen was hier ook het kot te klein, secretaresse Zéér Boos, maar dan in alle stilte. Die Toshiba is een werktuig voor de elektrieker en de 2de mec en alle anderen worden verzocht daar met hun spelerij en tengels af te blijven, zelfs en voorál wanneer met Tom heet. Temeer : Tom wéét dat het een wankele installatie is op de Toshiba. Hij heeft ze zelf mee helpen verknallen, ergens in de tweede helft van april. Op 19/04, zie brief n°2 -tekst 252- Bon, 'k heb de diskettes opnieuw geformatteerd, dat was een idee van LM. Al goed, want zelf kon ik niet meer nadenken van koleire, alles zag wit voor mijn ogen. Door te formatteren werden de diskettes volledig 'ontsmet'. (?) Zijn werk-bestanden heb ik van C: opnieuw naar A: gekopieerd en het antivirusprogramma geeft voor niks nog alarm. Met alle dank aan het protectieprogramma Norton.
Het is opgelost. Maar voor hoe lang? Tot wanneer er opnieuw een groot ego meent zijn stempel te moeten drukken op het werkgerei van een ander. Waarom ik dit zo in 't lang en in 't breed uitschrijf? Om het te onthouden. De datums, de opeenvolging van de gebeurtenissen, en dan die twee lijntjes uit het boek over Windows 95, there are only two ways in wich viruses can be transmitted between computers: 1/ Loading and running infected software. 2/ Booting up with een infected floppy. Ja hoor. Dat hebben we hier zelf meegemaakt, vandaag.
Eergisteren hebben we een fax van Didi ontvangen. Gisteren probeerden we terug te faxen : noppes. Er staat op de fax geen nummer, daarom hebben we het telefoonnummer gebruikt, maar dat blijkt niet het juiste faxnummer te zijn. En e-mailen van hier uit kan niet. Wat nu?
Begin mei, toen het schip op drift was voor de Angolese kust, rolden we nogal hard. 'k Was dan maar gestopt met strijken. De strijkplank stond nog een poos in de cabine om het ijzer wat te laten koelen. Ineens krijgen we weer zo'n roller en om mijn evenwicht niet te verliezen moest ik een stap vooruit zetten. Maar daar stond de strijkplank. 'k Zet dus een stap opzij ipv vooruit en sla knal met mijn tenen tegen de dwarslat van de stoel. Ik zag sterretjes en regenbogen en twijfelde zeer tussen uitgillen of gewoon flauwvallen. 's Anderendaags was de teen blauw, daarna purper. Gewoon verstuikt, dacht ik. Maar we zijn nu al drie weken verder en soms doet het plots weer pijn, navenant welke beweging ik maak. 'k Vraag geen dokter aan hoor. Stel u voor dat ze mij naar huis sturen. 'k Mag er niet aan denken!
Op 19/05 was het de verjaardag van Toho, bijgenaamd Marcel. Waarom dat zo is weet ik niet. Het feestje is goed verlopen. LM is twee dagen schor en hees geweest. Waarschijnlijk van het meezingen. Dat heb ik niet gehoord, daarvoor stond de muziek te luid. Maar denkelijk heeft hij teveel en te enthousiast meegezongen. 's Anderendaags had een aantal mensen hoofdpijn en heel die dag is het muisstil geweest hier op het verdiep. Zalig. Na het feestje heb ik de grootste rommel opgekuist want het was een beetje té erg om alles voor de steward te laten liggen. Heel de vloer lag onder de isomo-schelpjes, verpakkingsmateriaal van Toho zijn cadeautje. Letterlijk heel de vloer. Dat heb ik opgeruimd gekregen met een aftrekker en een vuilblik. En wat doet bibi dan met een heldere kop om 02h in de ochtend? Zij gaat de stofzuiger halen om de laatste piepschuim kruimelingen weg te werken. Die plakten aan de vloer. -statische elektriciteit
Eerst had ik nog wat lawaai gemaakt in de trapkoker, de deur schoot uit mijn hand en sloeg met een knal dicht. Het zijn zware branddeuren. Al worstelend met de stofzuiger (vooral met de stang en de darm) ging ik naar beneden. Na een kwartiertje of wat zat de stang dicht gestropt met piepschuim. Dat was op te lossen met de bezemsteel. Na nog eens tien minuten was de darm ook dicht gestropt. Toen was het gedaan met stofzuigen. Ik gaf het op. Weer naar boven met het ding, in stilte. Wéér een deur die uit mijn hand glipt, wéér lawaai. 'k Heb een briefje bij de stofzuiger gelegd dat het ding 'obstructed' was en 'sorry'. In de voormiddag ben ik Roderick (de steward) gaan opzoeken en het was allemaal allang in orde: They fixed it, wuifde hij. (OEF)
Waarschijnlijk heeft de bootsman er toen gecomprimeerde lucht door gejaagd, lucht onder druk.
Op 20/05 was het hier nog bloedheet en die lamme tamme airconditioning bracht maar geen verlichting. We lieten ze 's nachts zelfs aan staan in de slaapkamer, om u te zeggen hoe weinig ze maar gaf. We gingen slapen. "Zoudt ge geen t-shirt aandoen?" vroeg LM. Alleen al het idee deed me nog meer zweten. Een lakentje moest volstaan. "Ik zou iets aandoen" zei hij nog. Wijze woorden. Donderdagmorgen werd ik wakker van de spierpijn. -la crève, in oud scheepsjargon 'k Heb meer spierkes dan ik dacht en ze deden allemaal pijn. Allemaal. Zelfs de typ-spieren. Dus toen iemand de fax van Didi onder de deur kwam schuiven ben ik daar niet naartoe gesprongen maar naartoe gekreffeld, of gekropen, zo'n beetje schuinsweg, zijdelings gelijk een krab. Gelijk een kreupele krab door spierpijn. En dat allemaal omdat ik voor één keer zonder t-shirt geslapen heb. -dat is la crève, door afkoeling
Vandaag hebben we barbecue. Aan het gestommel boven ons hoofd te horen zijn ze al spullen in gereedheid aan het brengen aan deck. Twee verjaardagen en een barbecue in één maand tijd. Drukke maand.
Gisteren zijn we de Kaapverdische Eilanden gepasseerd. We zijn de tropen uit. Eindelijk! Het is nu merkelijk frisser in de bewoning, 's nachts gaat de airco in de slaapkamer UIT en om te slapen gaat de t-shirt AAN. Overdag dragen we weer lange mouwen, daarover een mouwloos vestje en daaronder een jeans. En het is prima weer om te strijken. Als dat geen goed nieuws is! -larie hoor, 'k heb nooit graag gestreken
'k Zou nog iets over de cabine vertellen. Awel : 't valt mee. Behalve misschien dat we geen bovenburen hebben omdat we vlak onder het deck van de brug zitten en zo heeft de tropenzon vrij spel boven ons hoofd. Zij stooft deze cabine warm. Maar uit de tropen zijn we nu weg. Voorlopig. En hier ligt tapijt. Wééral. Hoe halen ze het in hun hoofd om in een cabine voor een 2de mecanicien tapijt te leggen! Het is wel mooi van kleur. Een licht groenachtig grijs, waterkleur. Wanneer ik een lithiumbatterij heb voor ons fototoestel zal ik eens uitgebreid foto's maken van dit onderkomen. Hier staat namelijk exact de seat die we zoeken voor thuis. Niet de juiste kleur, wel het juiste model. De badkamer is piepklein, zoals op vorig schip. En hier is zelfs geen uittrekbare droogdraad om klein spul te laten drogen. De slaapkamer is iets ruimer dan op vorig schip maar het bed staat met het hoofdeinde tegen de woonkamer van de cheng. Juist waar zijn dressoir staat met daarop het TV-toestel. Zijn dressoir en onze beddebak vormen samen één klankkast, want het tussenschot is flinterdun. De eerste avond lagen wij dus te luisteren naar een Western, met veel geschiet, veel gehinnik en Indianenkreten. Hier is nochtans ruimte om het bed tegen het schot van onze eigen woonkamer te zetten. Maar nee, Hyundai dacht daar anders over. De tweede dag heb ik het bed in omgekeerde richting opgedekt. We slapen nu met onze voeten naar de cowboys en waar ons hoofd ligt is het versterkend effect van de twee klankkasten ± nul. Dat is al een hele grote opluchting. Een bijkomend voordeel is dat LM nu onmiddellijk aan de telefoon kan, want die staat vreemd genoeg niet naast het bed op het nachttafeltje maar op de commode. En nu slapen we met ons hoofd tegen de commode. LM kan in één beweging aan de telefoon. Alleen dat al is een verbetering. Verder is hier voldoende kastruimte. Dat is een verademing na vorig schip. In de woonkamer is royaal plaats voor een typtafel. LM en ik zitten helemaal niet in mekaars weg, het is zo geen kruipkotje als op vorig schip. Maar gek genoeg was ik na twee contracten van zes maanden dat kruipkotje al heel goed gewend. Als we daar iets nodig hadden moesten we maar een arm strekken om het te nemen. Hier moeten we rechtstaan en minstens vier passen zetten. Dat is een hele expeditie. Wij zijn compacter gewend hoor! De zithoek bestaat uit een driezit en een tweezit met daartussen een hoektafel, een salontafel en twee vrijstaande stoelen met armleuningen. Een teen-onvriendelijk model met tussen de voor- en achterpoten een verbindingslat op voethoogte De bekleding is in een fijne visgraat van mauve en een soort vaal roze, dezelfde stof als op vorig schip maar het hout is licht van kleur, dat is beter dan dat donker gedoe. Het slorpt minder licht op. De gordijnen hebben iets Hollands. Misschien komt dat door de rushes die aan de randen dienst doen als afwerking. Zoiets oogt 'leuk & gezellig' en werkt dus danig op mijn zenuwen. Gelukkig valt de kleur mee.
Hier staat ook nog een bureau natuurlijk en achter mij een breed dressoir. Daarop had een boekenrek van Ikea gemoeten, toen het nog kon geleverd worden tijdens de Singapore Passage, zoals op vorig schip. Maar dat rek is er niet gekomen omdat de voorganger van LM het 'niet nodig' vond. Ondertussen stapelen de fardes en de kaften en de ringmappen zich hier op en er is nergens een plek om ze zeevast te zetten. 'Niet nodig' zei die voorganger. Voorwaar een visie. -later hebben we met hem gevaren als cheng, da's ook een paar zachte anekdotes waard
Hííí...hààà ... hàló, -dat moet rollen voorstellen
We zwalpen. Drifting in Scheepsengels. Zolang we vaart hadden was het rollen miniem, menselijk dus. Nu is het meer iets voor wezens met vinnen, die leven ónder water. Boven water is elk powerloos wezen een speelgoedje van stroming of deining of wind. Of alle drie tegelijk. Maar goed, al dat gebeweeg is toch niet te zien aan het getýýýýp. Dit was weer een roller naar de andere kant.
Capt PM heeft de veiligheidsvoorschriften laten uithangen in de alleyway en dat hebben we uit het hoofd geleerd omdat het 'Pirate Alarm' heet: deuren op slot, niet tegenwerken wanneer het zover is, kortom dezelfde richtlijnen als in Z-O Azië maar dan op zijn Afrikaans en dat is twee graden erger want hier hebben ze machetes. Nigeria en Liberia zijn risicolanden. Daarover heb ik al documentaires gezien op TV. En eens een artikel gelezen over een Franse vissersboot of -vloot. Mogelijk vanwege het Pirate Alarm zijn we niet op anker. Op drift zijn we sneller weer UNDER POWER wanneer dat nodig zou zijn. Conclusie : lang leve het machien, en daar wordt nu actief wacht gelopen natuurlijk. Stel u voor dat bij een aanval nog eerst anker óp moesten. En daarbij, 't is langs de ankerketting dat ze naar boven klauteren. Levensgevaarlijk, maar ze doen het. Dus beter geen anker neerlaten.
1998-05-13 ~ Kabinda, Angola
VR-08/05 zijn we wat verder gevaren naar ankergronden en tot vanmorgen hebben we op anker gelegen. Dat was rustiger water, we rolden minder hard. Sinds vanmorgen liggen we aan de boei. Het schip ligt nu ruwe aardolie te zuigen lijk een big. Like a very big one.
ZA-09/05 was er in de voormiddag test voor de lifeboat en of we meegingen, vroeg choff Luc. Ikke direct & altijd ja natuurlijk. Avontuur! Buurvrouw Colette mocht niet van haar echtgenoot of wou niet, of dierf niet, of weet ik veel. Vermits ons fototoestel het laten afweten heeft (batterij plat en geen reserve bij – mea maxima culpa) kreeg ik het apparaat van de capt mee. 'k Had begot beter gevraagd of ik zíjn batterij in óns toestel mocht gebruiken, want op het onze staat tenminste een zoom. (en dan had ik er waarschijnlijk wel aan gedacht een reserve filmrolletje mee te nemen aan boord van de lifeboat). 'k Heb heel zijn filmke opgebruikt. Dat vond hij niks erg, hij vond het goed. Hij zal de foto's in dubbel laten afrukken en dan ... uitdelen. Wablieft? Die prises en cadrages waarvoor ik met gevaar voor eigen leven buiten de lifeboat gaan hangen ben om toch maar in tegenlicht de bulb van het schip en daarna de ankerketting ... om toch maar nog rap in de juiste hoek terwijl de stuurman moest verder varen ... Die gaat capt PM na ontwikkeling UITDÉLEN? Krijg ik dan geen keuze? Ik heb er maar 3 van de 27 op het oog. Dat zijn misschien iet of wat geslaagde foto's. De rest niet, dat zijn gewoon kiekjes. Zeker weten.
In Philadelphia ga ik lithiumbatterijen kopen, weer of geen weer. Want dat lappen ze mij niet meer. Nu had ik reserve filmrolletjes bij maar geen reserve lithiumbatterij. Hoe dom is dat. Die prises van vorige zaterdag krijg ik nooit, maar dan ook nooit nog voor de lens. En owee, wat als ... wat als ik die drie foto's die ik goed vind niet krijg van de capt? Owee, wat als hij mij die stomme algemene zichten geeft? Voilà, 'k heb weer iets om over te jammeren.
ZO-10/05 was het de verjaardag van capt PM. Toen heb ik hem regelrecht gevraagd of ik zijn batterij mocht lenen. In feite is het de batterij van de fototoestel van het schip. Nu ben ik zeker dat de negatieven van ons zullen zijn -die redenering snap ik niet en de afdrukken kan ik genereus uitdelen, mild rondstrooien en desgewenst thuis laten bijmaken en dan opsturen naar gegadigden.
Het was hier met dagen om te smelten. De letters op het scherm dropen naar beneden van regel één tot in de statusbalk. Lach niet. Dit zwart-wit laptopje -Compaq- heeft misschien geen status, maar het hééft wel vanalles. Interface! Waaronder en onder andere een statusbalk. Hitte : de airco van dit schip doet het maar zozo. Niet omdat er iets aan schort, maar omdat ze maar één koeler heeft voor bakboord én voor stuurboord, en dat is een te lage capaciteit voor dit schip. Zuinigheid. Hyundai weet wat goedkoop leveren is aan de grote baas. Dhr Grote Baas zit ondertussen in de frisse koelte te overdenken waar hij nóg goedkopere schepen (en werkkrachten) kan vandaan halen. Zijn fris comfort ginder wordt bekostigd met wat hier aan boord bespaard wordt op afkoeling voor mensen die in tropische omstandigheden werken. Maar dit geheel terzijde natuurlijk.
LM heeft al één keer last gehad van prickly heat, dat is een over-activering van de zweetkliertjes door overdadig zweten. Huid geïrriteerd, elke wrijving met textiel is een marteling. Eén oplossing : in geboortepak op bed blijven liggen, in de frisse koelte, met de juiste talk op de geïrriteerde plekken. De juiste talk is aan boord, de rest is wensdenken. Want wie mag hier blijven liggen wanneer er werk te doen is? Het is al genezen, maar bij gebrek aan voldoende koelte op tijd en stond is het een kwestie van uren eer die prikcly heat herbegint hoor. Gelukkig hebben we deze keer 2de stuur Pevala die de apotheek werkelijk kent en serieus begaan is met het lijfelijk welzijn van de mensen. Want we hebben al schabouwelijk en erger meegemaakt hè, met 'een zekere' drie jaar geleden 8hrs moeten wachten op hoestsiroop. -tekst 175 Deze 2de stuur is zó een schandere. Hij snapt tenminste dat tijd een rol speelt, dat een uur een verschil kan maken. Zijn vader is huisarts. Dat verklaart waarschijnlijk zijn bereidheid om direct het nodige te gaan halen, ook al is dat vier verdiepen lager.
Nu bleek dat die 'een zekere' een goede vriend was van Pevala. Wat een geluk dat ik zo af en toe intijds mijn mond hou wanneer er op los geroddeld wordt, ik had al wel verteld over die verergerde situatie van toen na 8hrs zonder medicijn, maar ik had er (nog) niet de naam van de 2de stuur in kwestie bij vermeld. Heb ik misschien een goede engelbewaarder die mij behoedt voor domme praat? Och nee, dat wezen werd allang teruggefloten door zijn oppercoach daar boven. Hoogstwaarschijnlijk houdt nu iemand van Neptunus zijn grondpersoneel zich met mijn geklungel bezig. Maar het geeft evengoed een veilig gevoel hoor, een wezen dat waakt.
Wat valt er zo nog te vertellen. Efkes kijken waar ik vorige brief gebleven was. Een ogenblikje aub ... en hier volgt dan een muziekje om de lezer het wachten te veraangenamen. Met de elektronische post en online komt dat allemaal nog. LM schuift dan Metallica in uw luidsprekers. Men weze gewaarschuwd.
Enkele dagen geleden zou capt PM een aankondiging doen tijdens de avondvergadering. Cheng LdG was er nog niet, dus moesten we nog efkes wachten. Pevala moest naar de brug gaan aflossen want het was tijd. Wacht nog efkes, zei choff Luc. Dat zou een serieuze aankondiging worden als een choff er een aflossing op de brug voor uitstelde. Enkele minuten later waren de cheng & Colette er en kon capt PM zijn speech doen. Hij had de namen van de vervangers ontvangen. Begin juni wordt hier namelijk vervangen. Voor degenen die afmonsteren is dat het minste van hun zorgen, wie hen vervangt. Maar wanneer de naam van de vervanger bekend is betekent het tenminste dát ze vervangen worden en naar huis mogen. Daar gaat het over. -achteraf bekeken moest dat niet zo pompeus gebeuren
Wie vervangt choff Luc : Pevala, hij wordt de volgende chief officer. Hij heeft het tikket en ook de promotie van 1ste stuurman, dus dat is dik oké. In feite was dat al van in het begin zo voorzien door de rederij, Pevala lost Luc af. Daarna was er plots een wijziging gekomen in de plannen van Pevala, maar niet in die van de rederij. Die jongen heeft hier twee dagen zeer nerveus en verschrikkelijk opgewonden rondgelopen. Nu gaat het beter met hem. Hij heeft naar huis gebeld en ze hebben daar een en ander kunnen regelen. Het ging over de aankoop van een appartement. Zijn handtekening moet op de nodige papieren worden gezet, en per fax is een handtekening niet geldig ... enz, het komt me bekend voor, waar hebben we dat nog gehoord. Maar het is nu in orde.
1998-05-14
In Kabinda (Angola) heeft het laden minder dan 24hrs geduurd. Nu varen we naar Congo, de rest gaan laden. Daar zouden we vandaag nog toekomen.
Gisterenavond zat hier een Nederlandse meneer aan de bar. Ladingmeester of zo. Ik vroeg hem of de Angolese postdiensten betrouwbaar waren. Absoluut niet, zei die brave meneer (owee, en ik heb hier brief n°2 afgegeven, in vijfvoud), tenzij u de post met de agent meegeeft, want de scheepsagenturen hebben hun eigen kanalen: koerierdiensten allerlei. OEF! Dankuwel voor die informatie meneer.
En in Congo valt helemaal niks te posten, zeiden ze hier aan boord. Dus niet. Jammer, ik had ulle graag brieven met Congoleze postzegels bezorgd. Maar hebben ze daar feitelijk nog postzegels? Of opnieuw postzegels?
Nu verder over de vervangers : twee van hen kennen we van op vorig schip. Phika vervangt Pevala als 2de stuur, voorlopig, want Phika heeft nu zijn promotie als 1ste stuur. Dean is nu 3de mec en komt hier Tom vervangen. Van de nieuwe capt en de nieuwe cheng is de naam gezegd geweest maar die zei ons niks, noch LM, noch mij.
En 23/05 houden we barbecue, capt PM heeft het beloofd. Als het weer het toelaat natuurlijk. Volgens de nieuwsberichten is het in België al een paar dagen 30°C. Da's goed zei LM, het is dan veel te warm om iets te doen en dan kunnen ze allemaal een brief schrijven naar ons. Zo, ge weet het hè. Geen warmte ontwikkelen, dus blijven stilzitten en frisse brieven schrijven naar ons. Zegt LM. En ik zeg dat ook. Mogelijk heb ik ook last van de warmte. Niet op letten, binnen een paar dagen gaat dat over in gewone tropengekte. Straks ga ik wat strijken, dan weet ik tenminste waarom ik het lastig heb.
20h20: ikke niks gestreken vandaag? Bij dit weer is dat puur masochisme zei LM. Machtig fijn, zo'n begrijpende echtgenoot. Hoe zijn de gestreken hemdjes dan op de klerenhangers geraakt zijn? Door puur masochisme. Op dit uur is het een ietske koeler, maar ik ga niet ineens plotsklaps de rest beginnen strijken. Het nodige was voor vandaag al voldoende.
Ondertussen zijn we in Congo, een wingewest van de Verenigde Staten. 'k Lach me een kriek, de USA zal hier nu aan de touwtjes trekken en wij Belgen hebben geeneens nog verantwoording af te leggen voor de verkleutering die 'onze' missiezuster & -paters, praters en ander Rooms zalvend gepeupel hier veroorzaakt hebben. Het is voorbij. En lang leve Kabila, want hij heeft het Engels uitgeroepen tot voertaal. Maar het is niet over. Geen kat spreekt Engels hier in Congo, laat staan een ex-Zaïrees, zijnde nu een Congolees.
Einde Mobutu : 'Nous sommes la Nouvelle Génération" zei José heel opgetogen op schip 24 of 26. En hij geloofde dat ook want in zijn land is omzeggens geen persvrijheid, hoe kon hij dan met zijn 25 jaar weten wat er de afgelopen eeuw gebeurd is ivm met neo-kolonisatie. Nu Kabila : 'Nous sommes les jeunes neveux de l'Afrique' is de nieuwe slogan. Eh ... is dit Engels?
Waar zou José nu zitten? Hij was toen wel heel gretig om Engels te leren maar dat had zeer weinig te maken met Zaïre, dat had meer te maken met internationale paraatheid. Kopeljé (de elektrieker op het vermaledijde schip 25, Russische Jood, eindelijk in Israël geraakt), hij had dat ook. Zéér sterk. Misschien niet meer voor hemzelf maar voor zijn kinderen en voor die van zijn broer. Engels leren! Dat was dringend en dwingend. De term 'internationale paraatheid' komt van James Michener. Het concept staat heel duidelijk beschreven in zijn boek De Bron.
Toen we deze avond naar de mess stapten zagen we door de open deur van het ship's office een Zaïrees staan, in beige gekleed. Alleen was dit geen kaki uniform, het was een beige pyjama. Hij droeg die bij wijze van uniform. Schrijnend. Heel de distributie ligt hier plat. De mensen hebben waarschijnlijk amper te eten, dat lezen we thuis in de kranten. En dan hier, ineens, iemand die wel in het beige gaat werken maar het is geen uniform, het is een pyjama. En dan geeneens een katoenen maar een synthetische, veel te warm en totaal onbruikbaar in dit klimaat. Maar toch beige! Dus bijna kaki. Schrijnend. We hebben 'Bonsoir Monsieur' geknikt. Ons scheepstenueke van de textielketen leek plots gênant-goed gekleed. Had ik gekund ik had ook een pyjama aangetrokken. Ziet iemand van ons zich in een werksituatie in pyjama? Nee, daar gaan juist een aantal nachtmerries over, in onze opgefokte wereld. Al wat ik de afgelopen jaren gelezen en herkauwd heb was ineens duidelijk, door die ene meneer in beige, in kaki, in pyjama maar waardig.
Heb ik al verteld over ons 'voorhang'? Awel, ons deurgordijn is een lap jute van een rol afdichtingsmateriaal. LM heeft het ophangsysteem gemaakt. De bovenkant van de jute heb ik omgezoomd en er brede lussen voor de ophang aan genaaid. Het probleem: de jute is grof geweven dus doorzichtig. Daar moest iets op gevonden worden. Met whist (poetskatoen, draadoverschot van weverijen) ben ik op ooghoogte stroken & strengen door de jute aan het trekken, in tinten van blauw en wit. Wolken-, lucht- en water-kleuren. Met een maasnaald was de spreng wat te dun en te petieterig. Zo ben ik over een half jaar nog altijd bezig. Een dikkere streng en met de paperclip dan maar. Een beetje wringen en het gaat. Nu raakt het misschien ooit wel eens af. Ondertussen hangt het al op hoor, maar de afwerking is 'in progress'. De stook op ooghoogte is een soort wandtapijt aan het worden.
Deze voormiddag ging ik koffie en suiker halen in de keuken. -gebruikte ik toen nog suiker? foei! Beneden op deck A duw ik de deur van de staircase open en zie in het ship's office iets van een luipaard liggen? Enkel het vel. Waar het luipaard nu is weet ik niet. Efkes de CCR binnen gestapt om aan choff Luc te vragen of hij wist dat daar een grote kat lag. Hij wist het. "Dat vel kost 150 USD en de ouwe is in alle staten." "Vindt hij dat duur?" "Nee. Maar hij is voor de dieren. En als het een beschermd beest is mogen we die huid zelfs niet aan boord hebben." 'k Ben die huid eens van dichtbij gaan bekijken: opgerold en keihard. Als ze niet snel juist behandeld wordt breekt ze. Voor 150 USD moet zo'n dier dus dood ... Congo. Geraak er maar aan uit.
Capt PM heeft gisteren just NIKS laten weten over de bestemming in Afrika, omdat het bericht nog niet bevestigd geweest geworden is. Het is nu gewoon wachten op die confirmatie. Het blijft wel richting Afrika.
Gisteren heb ik op de achterflap van een Weekend-Knack een reclame gevonden voor het optreden van de Stones in Torhout-Werchter, in zwart-wit. Vermits capt PM een fervente Stones-fan is, vermits hij binnenkort verjaart en vermits Tom op zijn laptop Adobe staan heeft, kunnen we tegen dan iets ineen knutselen. Bvb het hoofd van capt PM mee op de affiche zetten en hem in de tekst eronder vermelden als Special Guest Star. Het zal pas-en meetwerk worden, maar we hebben nog efkes de tijd.
Ondertussen probeer ik die koppen na te tekenen van een vergroting die ik gemaakt heb met het kopieerapparaat. Op die vergroting zijn de schaduwen weg gevallen zodat die gasten er ineens 20 jaar jonger uitzien. Dat kan niet hè. Op een affiche voor een optreden in '98 moeten ze er uit zien als de prille vijftigers die ze zijn, niet als jonkies. Opnieuw beginnen, nu met meer grijstinten, dus minder contrast en herbeginnen met overtekenen. Verder trilt het schip, voor precisiejobkes zoals portretten overtrekken is dat niet ideaal. 'k Kan gewoon niet tekenen, maar laat me nu efkes die smoes : het schip trilt.
1998-04-26 ~ op zee
Wablieft? Twee volle dagen niks geschreven? Wa's hier aan de hand. Eens denken. De strijk gedaan. Ja, maar geen twee volle dagen, zoveel kledij hebben we geeneens bij.
'k Ben eindelijk kunnen beginnen in WORD. De Toshiba doet het nu zo ongeveer, sinds eergisterenavond. Zo ± on-ge-veer hè. voor de administratie van LM zijn er twee diskettes nodig: één wordt elke week afgegeven aan de chef mecanicien met daarop het werkboek van de machineruimte, het verslag over de gedane werken, en één blijft in de cabine om op verder te typen en bij te blijven, zodat we op bijna elk ogenblik de bijgewerkte versie kunnen kopiëren naar de eerste diskette en de cheng niet moet wachten. Voorwaar een puik systeem dat al twee contracten zijn deugdelijkheid heeft bewezen. (behalve toen met Leuke Leu, maar dat is een verhaal apart)
De eerste diskette heet TO CH.ENG en de tweede diskette heet 2nd ENG '98. Die twee namen (labels) moéten op het scherm verschijnen, zodat ik kan controleren of ik wel in de juiste richting aan het kopiëren ben. Want die directories -mappen-en files -bestanden- hebben op beide diskettes dezelfde naam natuurlijk en daardoor kan ik in bestandsbeheer niet zien of ik wel juist bezig ben. En wat blijkt : op deze Windows 95 laten de diskettes zich niet labelen ...? 'Device is not prepared' of iets indien trant. Er is een oplossing: labelen tijdens het formatteren. De inhoud stond nog tijdelijk op C: dus was er nog geen ramp gebeurd. Laten wij formatteren. (Formattamus, in aansporende wijs) LAP! De tweede helft van het dialoogvenster licht niet op: formatteren gaat maar labelen niet. Ook niet op het einde van de format-operatie. Naar MS-DOS dan maar. Ikke in DOS: een blinde in de jungle. Bill Gates heeft Windows juist ontworpen voor DOS-foben al ik en enige miljard andere mensen opdat wij voor eens en voor altijd van die DOS-voodoo zouden verlost zijn. Maar tot mijn grote verbazing vind ik in DOS wat ik zoek : LABEL. Halleluja, we zijn er. Bijna. Wat blijkt : in DOS, in de catacomben van de laptop, werkt het azerty-klavier van de Toshiba plots weer als een qwerty en ik kan nergens, maar dan ook nergens het dubbelpunt vinden om achter de A te typen en zonder dubbelpunt geen toegang tot A. Zo simpel is dat. - A: Geen toegang tot de diskette.
Herinner u dat bij de installatie van de Toshiba het azerty-klavier als een qwerty werkte en dat we een dag of vijf hebben moeten wachten tot Toho de tijd had om dat te verhelpen, (tot eergisterenavond) want alleen geraakten we er niet aan uit. Op papier wel, maar in de praktijk niet. Om het verhaal kort te houden : gisterenavond passeert Toho hier en ik vraag of hij eens wil kijken naar die dooie label-operatie. Hij klikt op een paar toetsen, snuffelt zo wat rond in de ingewanden van Windows en zegt : hôô, maar dat is hier kapot! Zeer categoriek. Waarom, waarom blijf ik toch uren zoeken naar vier of vijf mogelijkheden als een maar twee gegeven worden en geen van de twee het doet. En het dubbelpunt had Toho niet nodig, hij gaat wijselijk niet langs DOS. Hij gaat hetgeen kapot is repareren.
Waarom denk ik toch zo gemakkelijk dat het aan mij ligt, aan mijn gebrekkige kennis. Waarom besluit ik niet na een paar pogingen dat de verbinding onbestaande ofte 'kapot' is. Waarom blijf ik maar denken dat ik moet blijven zoeken, want wie zoekt die vindt. Wie zoekt en niet-vindt besluit al vrij snel dat er iets kapot is. Zoals Toho. Maar ik (sukkel) niet, ik blijf denken dat het aan mij ligt, dat ik misschien waarschijnlijk eventueel hopelijk iets over het hoofd gezien heb, en laat het in godesnaam niet kapot zijn, omdat ik het dan niet zelf kan in orde brengen en elk waterkansje dat er een alternatieve weg bestaat doet mij verder zoeken. Terwijl het gewoon kapot is. Het ligt niet aan mij, KAPOT = KAPOT, begot! -moeilijk te accepteren, maar 't gaat al beter
Het is zondagnamiddag en de mecaniciens hebben vrij. Die vrije namiddag moet de nachtelijke alarmen en werkuren zo wat compenseren. LM heeft twee stopcontacten bijgeplaatst en we hebben de stereo-installatie verplaatst naar het dressoir. Nog een paar zondagen knutselen (de luidsprekers ophangen bvb) en de cabine zou er dan menselijk beginnen uitzien. Dwz: stopkontakten waar ze nodig zijn en niet allemaal op een hoopje aan het bureau, waar Hyundai ze geplant heeft. Volgens Hyundai kunnen de stereo, onze wereldontvanger, de laptop, de printer, de bureaulamp en het koffieapparaat allemaal op de schrijftafel. Waar een 2nd eng dan nog zijn schrijfwerk moet doen? In zijn bed of op het twalet zeker?
Dit schip is geen bouw van Samsung, zoals het vorige. Het is een Hyundai. Alleen al in de bewoning zijn er verschillen. Elke cabine heeft ruim daglicht en zicht op zee, dat is al iets hè in vergelijking met vorig schip. Maar andere mensen hun cabine is dan weer veel kleiner. Zo ongeveer de ruimte waar de lagere bemanning op oude Belgische schepen 'recht' op had: een ruim berghok. Maar qua aantal stopcontacten is het in orde hoor. Alleen geeft de locatie te denken. Een typtafeltje hebben we ook al. Op een avond stond LM er zomaar mee boven. Tof hè. Zo nog enkele zondagnamiddagen en ik kan foto's beginnen maken van ons onderkomen.
We zijn qua lengtegraad halverwege den Atlantic en zitten op 4hrs tijdsverschil met België, aan boord 15h30 is 19h30 thuis. De stofzuiger is een sympathiek dingske, marineblauw en weegt niks. Portable & Powerful staat er op. Portable : klopt. Ik heb een handtas die groter is. Powerful : klopt. Hij zuigt alles weg wat niet te groot is en wat niet vastgevezen staat. En het strijkijzer valt ook best mee. Het is robuuster dan het speelgoedijzertje van vorig schip.
16h30 : iemand kwam hier een mooie fax afgeven. Dat België weer eens schitterde in het internationaal nieuws hadden we hier aan boord al wel vernomen, maar dat de gendarmeries het niet nodig vonden de politiekorpsen te verwittigen, da's wel héél straf. -zaak Dutroux En daar ging het afgelopen jaar toch de berichtgeving in nieuwsuitzendingen en kranten over: dat precies het gebrek aan communicatie tussen rijkswacht en politie gemaakt heeft dat die perverten zo lang hun gang kunnen gaan hebben. België? Dat ligt in de Middeleeuwen.
1998-04-27 ~ op zee
Schele hoofdpijn. Pft, straks verder schrijven, misschien stampt het schip dan minder. Buitenlucht heeft niks geholpen, het is te warm. Er is genoeg wind, maar het is warme wind. Niks fris.
1998-04-30 ~ op zee
Dinsdagmorgen gaat de telefoon. Ik hoor LM antwoorden: "Ik kom naar beneden". In het Engels. Het is met de trap te doen want hier is geen lift, in geen enkele taal. Hij bleef zo lang weg dat de werkdag al begonnen was en ik hem vóór het ontbijt niet meer zou zien. LM niet ontbijten, dat wil wat zeggen. Er waren problemen met de stuurinstallatie. Er werd nu weer handmatig gestuurd zoals in de tijd van Vasco da Gama en zijn concurrenten. Niet van op de brug, via het wiel. Ha nee, want de overbrenging van daarboven naar het roerblad achter had het laten afweten.
Gans beneden in het schip, vlak boven het roerblad, dus diep onder het achterdek en ook onder de waterlijn, is een ruimte die Steering Gear heet omdat daar de stuurinstallatie is ondergebracht. Daar werd nu gestuurd, rechtstreeks boven het roerblad. Gelukkig met hydraulische bekrachtiging. Sterk hoor. 'k Had nog nooit een Steering Gear bemand gezien en dit was dus de gelegenheid. Uniek. Drie man daar beneden aan het stuurmachien, twee matrozen en een stuurman. Zonder visueel contact met de buitenwereld, maar er was wel enorm en pijnlijk veel lawaai, zelfs met oorbeschermers op. Hou dat maar vol ... Plus twee man op de brug (een matroos en een stuurman), want iemand moet toch zicht op de omgeving houden via de ramen (en de radar). Dat zullen langer wachten geworden zijn, als er twee stuurlieden per wacht nodig zijn. - waarschijnlijk zes-op-zes-af, continu in dat lawaai
De mecaniciens glorieerden, enfin, die ene toch, die 2de mec dus, die wiens gemoedsgesteldheid ik nu toch al enkele jaren kan aflezen aan het schitteren van zijn ogen, het trillen van zijn mondhoeken en het blinken van zijn snor: LEUTE. -leedvermaak, zeg ik nu
Tijdens het avonduurtje (stuurlieden afwezig wegens twee aan het werk en twee aan het rusten) kwamen de sterke verhalen los over problemen met stuurinstallaties op andere schepen en wie het nog niet meegemaakt had kende wel een nog straffer verhaal van horen vertellen. Zoals die Russen die met een gloednieuw schip bleven rondjes draaien ergens op de oceaan. Stuurinstallatie geblokkeerd. Ze bleven draaien en dure fuel verstoken tot de zeeslepers er waren. 30 dagen sleep = 30 miljoen BF. Achteraf bleek dat het te verhelpen geweest was. "Da, but this ship is under warranty, da?" -onder garantie
Vandaag is ons probleem verholpen, mits twee dagen heen-en-weer gefax met de Japanse bouwer van de stuurinrichting. Garantie of niet, aan boord van dít gloednieuw schip was men wel degelijk van plan er iets aan te doen. In Japan was het al zeer vroege ochtend 1 mei, hier was het middag, etenstijd 30 april. Maakt niks uit, misschien is 1 mei geen feestdag in Japan en daarbij, die samoerai geven hun leven voor hun broodheer. En hier zaten de mensen maar één uurtje later aan tafel. LM is heel blij dat het opgelost is. Twee dagen lijden is genoeg voor de stuurliedekes. En dan nu op naar de volgende miserie, welke die ook moge zijn ...
Sinds gisterenmorgen varen we en vanavond gaan we de Golf uit en den Atlantic op. We ontvangen nog altijd FM, Grace Slick van Jefferson Airplane kwam hier zojuist uit de luidsprekers gewaaid. https://www.youtube.com/watch?v=JUbMWtUyIIE , 03min Klokslag 15h brulden de Stones hier door de alleyway. Dat was schrikken. Ik was compleet vergeten dat capt PM zo'n fervente Stones-fan is, en hij verwacht van iedereen hetzelfde.
Het schip stampt een beetje en ik voel mij persies een 'bitteke ni-goe'. Luc (choff) heeft toch wel een strijkplank en een strijkijzer uit een van zijn lockers getoverd zeker! 'k Had al halvelings gehoopt dat die dingen nog niet aan boord zouden zijn, dan had ik een excuus om niet te moeten strijken. Maar na vijf maanden vaart is de huisraad aan boord meestal wel compleet.
Om 16h45 was er ineens brandalarm. Loos alarm natuurlijk, de fitters waren ergens iets aan het fitten.
Een pijpfitter (of kortweg fitter) is een technicus die zich bezighoudt met de assemblage, installatie en reparatie van verschillende soorten pijpen, pijpleidingen, leidingsystemen en vergelijkbare pneumatische en hydraulische uitrusting.van 't Net
Het alarm is erg luid en wie dan niet direct in verhoogde staat van paraatheid gaat, komt daar wel, alleen al door het geluid van de loeiende sirene. De veiligheidsvoorschriften zijn zeer scherp: bij brandalarm moeten de OW's naar de brug. -en zo laten weten dat ze gaande en staande zijn OW's zijn Officers Wives. En owee, welke OW ontbrak er op het appèl ...? -zelfde mentaliteit als op het vermaledijde schip 25, daar was het volgens de dames ook niet nodig op een brandalarm te reageren volgens de voorschriften, want het zou 'toch wel weer' loos alarm zijn, terwijl veiligheidsreglementen nu juist niét opgesteld zijn om mensen te plagen of te pesten. Élke regel en élk regeltje heeft al zijn triestig nut bewezen – zucht, hoe dikwijls nog?
1998-04-18 ~ op zee
Gisterenavond aan tafel kwam ch.kok RD ter sprake. -chefke RD een wonderlijk begaafde kok "Die is dood" zei Tom botweg. Zelf zou ik zeggen : hij is overleden. Maar nee, hij is dus dood. 57j. Tot vanmiddag hoopte ik danig dat er naamsverwarring was, er zijn wel meer mensen met dezelfde voornaam ... vanmiddag wist Peter (2de stuur) datzelfde te vertellen en hij wist het uit een andere bron. De kans dat het allemaal een vergissing is, wordt nu wel heel klein.
Ik heb met chef RD gevaren in '84-'85, hij was toen mijn baas. LM heeft ook met hem gevaren, 'k zal straks eens vragen op welk schip. En in '95-'96 hebben wij twee met hem gevaren op schip 26. Hij heeft toen twee prachtige kerststallen in brooddeeg gebakken en al zijn kennis, kunde en vaardigheden gedemonstreerd met twee lange en lekkere kersstronken. -tekst 188, voldoende scrollen In de brieven van op schip 26 staat nogal wat over chefke RD. Ik durf ze nu niet goed herlezen. -we hadden die bij op diskette Twee keer per dag ging ik langs in de keuken, van 11h tot 11h45 en van 16h30 tot 17h15. Al die momenten tuimelen door mijn hoofd en het is hier zo lichtelijk chaos vanbinnen : de inventarissen, de stores in Sines, de voorbereidingen voor Kerstmis, het gedonder en getreiter door bepaalde officierkes, het gelach en het gezever, zijn verhalen over vroeger en nóg vroeger ...
Peter vertelde dat het op een paar maanden gebeurd was. Aids, meende Peter te weten. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat RD in de jaren ervoor nooit geweten heeft wat hem te wachten stond. Alhoewel, hij had soms zoveel spoken te verjagen. Maar toen dacht ik dat het over zijn gezinssituatie en over zijn familiale omstandigheden ging. -hier hoort nog een heel verhaal bij, dat komt later. Hij leefde als een monnik, heeft hij eens verteld. En hij was hertrouwd met zijn ex-echtgenote die ondertussen een dochtertje van elders had. "Zo hebben ze toch het huis, wanneer ik er niet meer zal zijn." Waarschijnlijk wist hij het toen wél.
Bestaat er nog een waterkansje dat Peter slecht ingelicht werd en dat het helemaal geen aids was? Verder zou ik graag een draaiknop in mijn hoofd hebben om naar andere gedachten over te schakelen.
1998-04-19 ~ op zee
Gisteren hebben we de printer (zopas gracieus geschonken door de Franse rederij) geïnstalleerd. Hij was een paar dagen geleden tijdens het uitpakken uit mijn hand gegleden en met één hoek tegen de vloer geslagen. Toen hij helemaal geïnstalleerd was en toch niet wou printen, vreesde ik het ergste. Het allerergste, kapot gevallen. Door mijn eigen domme fout nog wel. -delicaat spul uitpakken doet men aan boord op de seat of op het bed, een botsvrije omgeving ... en dat had ik niet gedaan hè, schande want dom-dom-dom van mij Wat bleek: de twéé inktpatronen, zowel zwart als kleur, moeten ingebracht worden of het ding drukt geen letter. Voor de rest was er niks aan de hand. Bij het vorig model, een draagbare, ook van Hewlett Packard, was het ofwel het kleurentankje ofwel het zwart. Bon, hij doet het nu. Het is geen draagbare en ik vind dat hij veel plaats inneemt, zelfs in deze ruime cabine.
Gisterennamiddag hadden we boatdrill. Met alles er op en er aan. Deze keer heb ik zelfs veiligheidsbottinnen gekregen van choff Luc. Twee. We zaten in de lifeboat. Bij wijze van oefening laat Luc door de 3de stuur uitleggen aan LM hoe de dieselmotor moet gestart worden. Niet dat LM zo'n ding niet kent, maar de 3de stuur kende zijn les niet en Luc struikelde daarover want de 3de stuur is safety-officer en die zou zoiets moéten weten. Kortom, hij kon na de oefening bij Luc in 't bureau komen en hoe dat afgelopen is weten wij gelukkig niet. Een blaam of gewoon een reprimande? Luc vroeg dan aan een van de matrozen diezelfde uitleg efkes te doen en die bakte er al evenveel van. Angstaanjagend zoiets hè. Daarna kregen we drie kwartier veiligheidsvideo. Die films hebben we allemaal al tien keer gezien, maar er is telkens iets anders dat opvalt en bijblijft, dus herhaling heeft zijn nut. Helaas beseffen sommige koppen dat niet. Ge moogt raden welke eerst.
Sinds we varen hebben we al één uur geshift, maar 6hrs verschil meer met België. Een polshorloge op Belgisch uur hangt hier vóór mij op het prikbord gepind. Deze namiddag gaat een van de computerspecialisten hier aan boord de Toshiba installeren. Da's een draagbaar recup-geval van een ander schip. Het is gerepareerd, ttz: er zou een nieuwe harde schijf inzitten en die is zo leeg als iets. Toho gaat zich daar mee bezig houden zo rond 13h. Het zou met Windows '95 te doen zijn en nu hoop ik maar dat de installatiediskettes voor PowerPoint aan boord zijn, of ik kan geen verjaardagskaarten of kinderbrieven meer maken. In feite gaat de installatie niet met diskettes maar met een CD-rom. Die vervangt in zijn eentje ± 35 diskettes zegt Toho. En gaat dus 35x zo snel, dacht ik erbij. Deze namiddag krijgen LM & ik dus een demonstratie van hoe het moet en zouden we best onze ogen, oren en verstand open houden. Maar we gaan de taken verdelen hè: ik de ogen en de oren, LM het verstand. -zo was het niet
Capt PM heeft me zojuist een luchtfoto van dit schip in handen gestopt. En die foto mogen we houden. Luchtfoto's zijn goud waard natuurlijk, want vanuit die hoek krijgen we het schip zelden of nooit te zien. De foto is gemaakt bij een doorvaart aan Singapore. Daar zijn firma's die zich met dat soort fotografie bezig houden. Op vorig schip was ooit een luchtfoto besteld, maar er was toen storm op komst, felle wind en zichtbaarheid grijs tot heel grijs. Of die helikopter toen opgestegen is en de opnames gemaakt zijn betwijfel ik zeer. Goed, deze foto is alweer een aanwinst voor het album. Het kasteel ziet roze ipv wit en het schuim van het boegwater aan de schaduwzijde van het schip ook ...? Ofwel is er iets met de kleuren gebeurd tijdens het ontwikkelen of afdrukken, ofwel was het gewoon 's morgens heel vroeg: 'de roze vingers van de dageraad'. Ik hou het op dat laatste want mislukte foto's hebben we al genoeg in ons album.
1998-04-20 ~ op zee
Gisteren zijn Tom en Toho begonnen met het gebruiksklaar maken van de Toshiba. Jawadde. Dat moest over CD-rom gaan, dus eerst werd de CDrom-lezer geïnstalleerd. -waarschijnlijk toen nog een externe lezer- Vervolgens Windows 95. Halverwege de installatie valt alles stil: onvoldoende geheugen ... Niks aan de hand, zeg ik, zet de toepassingsprogramma's dan gewoon onder Windows 3.1. Jamaareuh ... die hadden ze er juist afgehaald om er de 95 te kunnen opzetten. Wel, zet de 3.1 er dan er dan terug op hè. Jamaareuh ... dat zal niet gaan want die installatiediskettes zijn niet aan boord. Bon, dat is dan goed om weten, die twee zijn misschien intelligent maar niet biezonder schrander: verwijderen zonder herstelmogelijkheid, springen zonder vangnet ...?
Ondertussen kwam de fax van WdL&C° toe, dat is een hele opluchting voor LM. De brug kan dus wel degelijk ontvangen, niet zoals op vorig schip, daar creëerde de schouw soms een dode zone over de antenne, naargelang de koers die we vaarden. En dat zou hier aan boord het geval niet zijn.
Tom en Toho blijven naar oplossingen zoeken want het zou theoretisch moeten mogelijk zijn blablabla ... Maar ondertussen zitten we toch maar mooi zonder Word en dat is een ramp voor LM zijn administratie. En zonder PowerPoint in kleur en dat is héél erg voor de briefwisseling. PowerPoint in zwart hebben we op de Compaq, maar da's enkel goed voor lijntekeningen in de faxen. De installatiediskettes voor PowerPoint zijn gewoon niet aan boord.
In de bar werd iets verteld over capt Vabé. Da's niet moeilijk, er valt zoveel te vertellen over Vabé. Hij zou aan boord van kweeni welk schip de software gebousilleerd hebben -verprutst- Hij had het zó grondig verknald dat er dure specialisten moesten overgevlogen worden om het boeltje in orde te brengen. Over welke computer het ging werd er niet bij gezegd. De navigatiecomputer? Verder zou hij in de bewoning van dat schip weer aan het verbouwen geslagen zijn. Alleen heeft hij deze keer geen schotten bíjgeplaatst, hij heeft er afgebroken! En dat terwijl het beleid van de rederij nu al jaren is: schepen bouwen en doorverkopen. Het vorig schip en zusterschip Millie zijn al bijna verkocht, met 30 miljoen -BF- in het vooruitzicht. En dan zal Vabé eens aan het verbouwen slaan alsof het een schip van 15 jaar oud is. Volgens capt PM is Vabé op den bureau kunnen komen. -Vabé is ook een hoofdstuk apart waard, iemand die last had van zijn kleine gestalte ...
11h20 : Toho brengt zojuist de Toshiba binnen. Het zou in orde zijn. Efkes piepen. 11h30 : Voilà, 'k heb al iets mispikkeld. Toho zal straks nog eens moeten langskomen, vrees ik. De ScanDisk heeft het probleem gevonden, maar op FIX IT zal iemand anders dan ik moeten klikken, want MS-DOS is niks voor mij, dat zijn de ingewanden van het systeem. Helleup! Het azerty-klavier geeft nu plots qwerty-resultaten op het scherm! Ook dat nog!
1998-04-22 ~ op zee
Met de Toshiba is nog vanalles aan de hand. En mismatch tussen de DOS-versie en Windows 95? In elk geval is het een wankele installatie, allerlei bewerkingen gaan gewoon niet door, het ding geeft dan beschermingsfouten aan en vraagt om af te sluiten. Zo gaat het typwerk voor LM niet vooruit natuurlijk. Er wordt over het probleem nagedacht door Dhr Toho. Met LM en mij gaat het beter dan met de Toshiba. Wat een geluk.
Deze voormiddag zijn we Martinique gepasseerd. Dicht genoeg om fotookes te maken. Zo is capt PM. 'k Heb er acht aan gespendeerd. Dat mag wel want ik had me reeds een volle week ingehouden. LM werd al wat ongerust. Vanmiddag zou het bericht binnengekomen zijn over onze bestemming in Afrika. Capt PM zal het vanavond laten weten tijdens het avonduurtje.
Dag België, zondag zijn we om 21h BT geland in Houston, dat is 14h LT. Het landen was een evenement. Om een bepaald moment klom het vliegtuig ineens weer en maakte tegelijk een bocht. Nog al een scherpe bocht, vond ik. Hoeveel het vliegtuig klom stond af te lezen op de monitor voor onze neus, maar ik had mijn ogen al toe en zocht naar de tekst van die Akte van, kweenimeer. -ofwel was het de Akte van Hoop, ofwel de Akte van Berouw, ik gok dat het die van Hoop was
Het was ongeveer een uur rijden naar Texas City, naar de Holyday Inn. Tot groot genoegen van LM staken ze ons voor twee dagen op hotel zo kon hij het tijdsverschil uit zijn lijf slapen. Het schip lag nog op anker en de Immigratie was nog niet aan boord geweest dus mochten wij niet met een bootje naar ginder. Zoveel te beter voor de bagage. In de Holyday Inn konden ze ons die avond geen eten meer geven omdat het restaurant van het hotel gesloten was wegens Pasen. Het is niet bepaald een vakantie- of toeristenhotel, zo in een havengebied tussen de industrie. 's Avonds zijn we met drie gaan eten in het dichtstbijzijnde restaurant. Restaurant is een groot woord voor een eetkeet uit een depri-film. In een film blijven de geuren en de plakkerige tafels ons tenminste bespaard. In het echt is het decor multisensorieel. En daar zaten wij middenin.
De dag erna om 02h LT klaarwakker. Volgens onze bioklok was het 09h BT en moest er dringend ontbeten worden. Nog een vijf uurkes wachten tot het restaurant van het hotel openging. Om 07h 's morgens hebben we ochtendwandelingetje gemaakt, het was al zacht-warm weer. Enkel het personeel en de vogels waren al wakker. Die laatsten floten lijk zot. En overal lentebloemen in het gras, in elventwintig kleuren. Volgens de weerberichten wordt er 25° verwacht. Celsius.
Na de wandeling zijn we gaan ontbijten. Van Colette geen spoor. Rustig laten slapen, zeg ik. Na het ontbijt zijn we aan de overkant van de baan de kleine shoppingplaza gaan verkennen. Alle winkels waren nog dicht, ze gaan pas open om 10h. We zijn weer naar het hotel gegaan en hebben een lijstje gemaakt van wat er nog bijgekocht moest worden. Papierklemmetjes bvb en chips en zoute nootjes ... Colette kwam aangewaaid. Na haar ontbijt wou ze nog efkes naar België bellen, naar de kliniek waar haar moeder is tot vandaag. Het telefoongesprek moest op rekening van de kamer komen. Dat is een heel gedoe geweest, omdat ik niet gesnapt had wat er in de gebruiksaanwijzing bedoeld werd met area-code. Dat bleek uiteindelijk het zonenummer te zijn van waar ge u bevindt en niet het zonenummer van degene die ge wilt bereiken. Het is maar ne weet. LM heeft dat in orde gekregen.
Op de rekening van de kamer : daar komen uiteindelijk 30% hotelcharges bij. Jawadde, creditcard ware goedkoper geweest, maar ja ... We hebben de dag daarop bij het uitchecken een gedetailleerde rekening gevraagd, maar of Colette dat van die 30% al gelezen heeft betwijfel ik zeer. De cijfers staan er namelijk in het Engels op en mevrouw leest geen Engels. Zoals vanmorgen hier aan boord op de wasmachine staat : 30°, 60°, 90° ... allemaal in 't Engels. -ik herinner mij nu dat moment, ik geloofde toen mijn oren niet
De shoppingplaza had geen supermarktje, dus niks chips of nootjes voor LM. Een boekenwinkel was er wel. En wat stond daar buiten aan de gevel? Een karreke vol boeken aan liquidatieprijzen: 1 USD per stuk + 80 cent taks. En geeneens pockets met van die flapperkaftjes hè, neenee echte boeken met stevige kaften die bestand zijn tegen veelvuldig gebruik. Echte bibliotheekboeken dus. We hebben daar 37 boeken buiten gesleept voor een 40 USD. In drie keer, vanwege het gewicht. Dit schip is pas vijf maanden in de vaart, er zouden waarschijnlijk weer geen boeken aan boord zijn en de centen krijgen we wel terug van capt PM. Van het Welfare-budget.
'k Heb de plastic waszak uit de bagage gepeuterd en daarin de boeken gedaan. Twee valiezenbinders errond en het geheel was klaar voor transport. Dinsdagvoormiddag hebben we nog een laatste toerke door de plaza gedaan ('k heb dat kleedje dan toch maar gekocht) en na het middageten hebben we nog eens geprobeerd wat te slapen, maar dat ging niet, want ons lijf zei dat het pas 19h was. Moe genoeg, maar geen Zandmannetje.
Om 14h stipt was de chauffeur er en wij naar het schip. Aan de gates moesten we een kwartier wachten want de Immigratie was nog aan boord en het schip was nog niet ingeklaard, zodus mochten wij drie nog niet aan boord. De mensen van het wachthokje hebben daar een aantal katten lopen, ik heb vier drinkbakjes gezien en één zwarte kat. Dat belooft. 'k Heb een fotootje gemaakt van het schip en in stilte noteerde ik dat ik mijn voorraad filmrolletjes moest wegbergen / verbergen in de slaapkamer want dat heeft Colette óók niet bij, zoals een boel andere dingen. -geen bagagelijst, na zeven jaar meevaren, hoe noemt ge zoiets ...
Er stond een gangway als een Eiffeltoren. Met treden in rasterwerk. Heel gezond voor iemand met hoogtevrees, zo'n ding. Er was volk te over om onze valiezen te helpen dragen. Er is niks in het water gevallen, de tas met boeken ook niet. Want het ging allang niet meer over 40 USD hè. Die boeken waren nu hun gewicht in goud waard wegens onvervangbaar dus uniek.
De cabine valt enorm mee. Er is veel daglicht, om te beginnen. De beschrijving komt wel in een van de volgende brieven. Een paar mensen waren er als de kippen bij om ons te verwittigen dat de infrastructuur zo gehorig is als kweeniwa. Als iemand hoest hoort de buurman het en als ergens een telefoon rinkelt is heel het verdiep mee wakker. -dat bleek achteraf wel mee te vallen hoor Huppekee, nu dat weer. Heb dan eens een ruime cabine met veel daglicht en nog mooi ingericht ook. Enfin, afwachten wat het in de praktijk geeft.
LM heeft zich direct omgekleed en is naar het machien gegaan. En ik heb uitgepakt. Als ze me gerust laten is die klus binnen de twee uren geklaard. Als er een lameer aan de deur staat ... zucht. Zou ik het woord 'zucht' niet onder een sneltoets opslaan? Dat zou me de komende maanden misschien veel tijd besparen.
Woensdagmorgen was LM van wacht: van 00h tot 12h. -twáálf uren van wacht? hoe kan zoiets, havenwacht is zes uren Na het middageten was hij vrij om zijn nachtrust in te halen. Wat bleek nu : doorwerken. En sebiet weer naar beneden om de pompturbines te gaan stoppen wanneer het lossen gedaan is.
Deze namiddag zou cheng LdG naar de kapper gaan en Colette en ik zouden meegaan om nog wat boodschappen te doen. Chips en zoute nootjes voor LM + een gordijnrail en een gordijn om voor de deur te hangen. Vermits de mecaniciens moesten doorwerken en de cheng dus niet naar de kapper kon, heb ik om 13h de deur van de cabine gesloten en ben ik op bed gaan liggen lezen in de hoop dat ik in slaap zou vallen. 'k Zag het niet zitten om nog eens in haar gezelschap te gaan boodschappen doen en dat geleuter te aanhoren gedurende enkele uren. Voor het deurgordijn vind ik wel een oplossing.
Gisterennamiddag bestond ze het om me in de alleyway, waar langs vier kanten volk kan toekomen, mét begeleidende pantomime, uit te leggen waarom een afneembare douchekop qua hygiëne zoveel nuttiger is voor vrouwen dan een vaste douchekop. -werkelijk waar, echt gebeurd die opvoering, ik herinner het mij
Goed, waar was ik nu gebleven. De deur van de cabine had ik gesloten. Een gesloten deur is een vaste code aan boord. Dat betekent evenveel als 'niet storen'. Die code dateert niet van vandaag, dat is een traditie van lang voor LM of ik begonnen varen.
Om 15h telefoon : dat de cheng niet aan de wal kon omdat blablabla ... ik onderbrak haar: dat ik het wist. (De cheng houdt zijn rechterhand LM op de hoogte en LM houdt mij dan weer op de hoogte van de werkuren, wat is me dat nu!) En dan weer met zo'n gilstem à la Castafiore: "Aaah, tu saváááis?" "Ja. LM had mij gezegd dat het werkschema voor de mecaniciens veranderd was." "Aaah, il te l'avait díííít" En dus had ze gedacht dat zij en ik misschien met ons twee ... Ik onderbrak haar: dat ik sliep. "Aaah, tu fais dodo" -faire dodo, kom zeg, een volwassen mens slaapt, 'dodo' doen kinderen
Natuurlijk slaap ik mens, daarom telefoneert ge toch hè, omdat onze deur gesloten is en omdat ge door een gesloten deur niet in mijn oor kunt gillen. Zielepoot. Doét zij zo lomp of ís ze gewoon lomp. Want het zinnetje van "Aaah? Je ne savais pas, moi" heb ik al een beetje te dikwijls gehoord om het nog te kunnen geloven. Dat zij na zeven jaar meevaren met haar man zo weinig weet over het reilen en zeilen in het dagelijks leven aan boord, lijkt mij eerder een houding dan een feit. (De matrone speelt het argeloos wicht.) Dat een gesloten deur ongeveer heilig is weet ze wél. Ze had gewoon iemand nodig om te vertalen aan de wal en was van plan mijn namiddag te organiseren zoals het háár schikte. Maar zoiets lukt bij mij niet. Ik heb maar twee bazen, de capt en LM.
Vertalen ... ik heb haar maandagnamiddag drie keer moeten zeggen dat ze tussen de pakken raamaankleding aan het kijken was ipv tussen de pakken met lakens. -beddegoed en badgoed waren toen zeer goedkoop in de States, misschien nu nog "Aaah? Comment tu sais?" Omdat het op de bordjes boven de rekken staat én op elke verpakking : WINDOW GARNMENT. (raamaankleding) "Window = fenêtre." "Aaah? Je ne savais pas moi." "Et 'sheets' = des draps." "Tu penses?" "Non, je ne pense pas. Je sais." Mens vraag nu niet hoe dat komt hè, of ik krijg iets van mijn commentaar in te houden. (Dat vaart al zeven jaar mee en dat kent nog geen woord Engels.) En de verschillende maten van lakens staan er in inches op en die maten hebben op de koop toe nog een naam ook : kingsize = 180 cm, queensize = 160 cm, enz. De omzetting van inches naar centimeters staat op een proper wit kartonneke, op ooghoogte aan elk rek bevestigd met alle benamingen erbij. En er is flat (plat laken) en er is fitted (hoeslaken), voor dat laatste met de dikte van de matras erbij vermeld. Het verschil tussen flat en fitted staat op een schemaatje links onder. 'k Heb haar drie keer van een verkeerde koop afgehouden. Toen ze de juiste maat vast had zag ze wat verder een goedkoper soort en herbegon het gedoe over de maten opnieuw. Ze had queensize nodig, wist ik onderhand. "Jamaar, nu gaat het over een andere kleur hè, en over een ander merk." "Het blijft evengoed queensize." "Tu penses?" "Non, je réfléchis, donc je sais." (Chot, wat een miserie dat mens.)
Vanmorgen kwam ze in het deurgat van de cabine staan juichen dat de lakens de juiste maat waren en dat ze daar toch geluk mee gehad heeft. Mon dieu, wat een chance dat het de juiste maat was! Dat moet nu toch wel lukken hè. Zó'n chance! ... chance ? Leer boodschappen doen. 't Is oké, de eerste twee maanden wordt hier niet gewinkeld. In Angola laden we aan de boei wist LM te vertellen. Want we gaan laden in Angola. Morgen om 07h vertrekken we pas. De Amerikanen hier laten geen schip buiten- of binnenvaren in het nachtelijk duister, dus wachten we maar op daglicht hè. LM wist te vertellen dat de machineruimte bijlange niet zo goed ontworpen of opgevat is als vorig schip, De machinerijen staan bijlange niet zo goed opgesteld en er zijn meer trappen te doen. LM heeft al twee keer gezegd dat hij blij is dat hij al jaren niet meer rookt. Daar kan ik inkomen. Maar in de bewoning is het aantal trappen hetzelfde al op vorig schip en ik kan mijn verplaatsingen zo ongeveer zelf bepalen, dus zal ik nog wat wachten met stoppen met roken. -wat een dwaze³ redenering was me dat toen
Deze voormiddag heb ik wat meer orde gemaakt in de twee laatste schuiven en een paar dingen aan de wand gehangen, oa tekeningen van Lien en Uma en de wereldkaart. En we ontvangen FM, weeral een goeie zender natuurlijk want in de States is er keuze te over. Kortom, we zitten bijna op ons effen. Over de keuken en het eten vertel ik in een andere brief.
Bekenden aan boord, allemaal van het vorig schip, bijna familie : capt PM, cheng LdG, zijn echtgenote Colette die samen met ons vertrokken is van uit Zaventem, choff Luc en 3de mec Tom. Het zijn de ouders van Tom die met een lezersbrief in de gazet van Antwerpen stonden. Tom had zelf een brief naar de verkeersredactie van de VRT gestuurd -de positie van de Belgische zeeschepen was toen van Teletekst gehaald. https://nl.wikipedia.org/wiki/Teletekst#Teletekst_in_Vlaanderen Tom heeft me het antwoord laten lezen. Zijn ouders waren toen zeer ontdaan. Wanneer we op zee zijn en de mensen wat meer tijd hebben maak ik een kopieke van dat antwoord en stuur het ulle door. Het komt er op neer dat de VRT zegt : de pot op allemaal. Maar dan met veel meer woorden en properder geformuleerd.
Er zijn persies nogal wat Vlamingen aan boord. Binnen een dag of twee ga ik eens aan Luc zijn mouw hangen voor een bemanningslijst en zo nog het een en ander. Luc heeft een passkey en kan dus in alle lockers binnen. Zeer interessant. Er liggen al twee lijstjes voor hem klaar. Hij vertelde dat een tijdje geleden er PVC-waterleidingen in de bewoning losgekomen zijn. En dat er nogal wat schade was. Maar het fijne moet ik daarvan nog eens vragen, binnen een paar dagen, wanneer de mensen meer tijd hebben.
