1998-06-30 ~ op zee

Voilà, dat was dus Abidjan. We zijn op weg naar Angola om te laden, dan naar de States om te lossen. Zondag zijn Peter en Bruno afgemonsterd.
Het bootje zou er om 16h30 zijn en was er ongeveer een uur later, volgens lokale maatstaven is dat ruim intijds.

Zondag hebben de twéé laptops er de brui aan gegeven. Het is zondag voor iedereen dachten zij. Jamaar! Tegen maandag moet het Werkboek
va LM gereed zijn om af te geven aan cheng Vander. Dat zal dus dinsdagnamiddag worden hè.
De cheng heeft het nog maar eens in orde gekregen. Met een tandenstoker. Ergens in de omkasting van de Toshiba zit een klein schakelaartje
verborgen in een putje. En dat is de RESET. Het staat er bij geschreven, in hele kleine lettertjes. Hoe doen journalisten in de brousse het?
Hebben die allemaal een tandenstoker op zak?

Toen we aan de boei lagen hadden we zicht op de skyline van Abidjan, nogal wazig vanwege de vochtige lucht boven het tropengroen.
Het strand was rosbruin. Op de voorgrond links het silhouet van een industriegebied en rechts een vuurtoren. We lagen dan wel aan de boei
maar deze keer viel er iets te bekijken. Én: de agent had postkaarten bij. Eindelijk eens een agent die een kop op het lijf heeft staan.

Maandag namiddag komt Ava me roepen. (Ava is de vrouw van cheng Vander) Er waren wel 50 of meer vissersprauwen aan stuurboord.
Grote motorprauwen, er kon 14 man op + een enorm net.  Ze vaarden in cirkels om hun netten uit te gooien. Van op het schip
gezien vaarden ze zomaar wat in het rond, maar ik denk dat het goed georkestreerde manoeuvres zijn, anders overvaren ze mekaars netten
en dat betekent ambras, vermoeden we.

Tegen het avondeten waren ze er nog. Om 17h50 ging LM zich klaarmaken. Hij moest om 18h beginnen en kon dus niet blijven staan kijken.
'k Stelde voor een briefke te schrijven 'dat hij niet kon komen', maar hij wou weer eens niet. Alsmaar werken & werken. Hoewel naar de vissers
kijken ook heel interessant is, zeg ik.
Een net binnenhalen gebeurt manueel, op mankracht. Alhoewel ik persies een metalen winchke heb gehoord. Het zou eens mogen gesmeerd worden.
Dat binnenhalen duurt langer dan 25 minuten, met 12 man. Ze werken met lange bewegingen, telkens met gestrekte armen, goed te zien in de
ondergaande zon. Een heel ritmisch gedoe. Ik denk dat iemand daar de maat aangeeft. Wanneer het grootste gedeelte van het net binnenboord
ligt veranderen ze van beweging. Dan klauwen ze paar en onpaar met één hand in het net met het andere beletten ze het net terug te schuiven.
Deze beweging gaat veel sneller dan het dichterbij halen. Waarschijnlijk is dit zwaarder ook. De vangst is nu één compact gewicht vlak bij de prauw.
Wanneer de vangst tot bijna helemaal tegen de prauw ligt springt iemand in het water en gaat daar iets doen, maar wat precies heb ik niet kunnen zien.
De boot hangt dan 45° en meer uit zijn lood, met de boord tot tegen de rand aan of in het water. Ava en ik stonden op apegapen. Al die prauwen
die om beurten slagzij maken en toch weer rechtkomen en dan wegvaren of er niks aan de hand is. Spectaculair.
Ze zullen er op gebouwd zijn. Mogelijk is de kiel verzwaard, zoals bij drinkbekers voor zeer jonge kinderen de bodem verzwaard is.
Kan niet omkantelen! Tenzij natuurlijk bij zeer vinnige kinderen. 

De vangst was bedroevend klein in verhouding tot het gesleur van 12 man en al het werk dat er aan vooraf gegaan is. Minder dan een m³,
gezien van waar ik stond. Moet daar 14 man zijn brood aan verdienen? Is dat elke keer zo weinig? 't Kan niet missen dat ze 's nachts gaan
Bijwerken als pikkediefpiraat.

15h15 LT (17h15 BT):
Drie kwartier geleden een fax ontvangen van ons ma met GOED nieuws (welk?) en antwoord op AL mijn vragen.
Fijn, prima, en dan is mijn volgende vraag: "Moeder waarom leven wij?"
Uw fax is over Oostende Radio gegaan en om redenen die ik niet ken per telex aan boord gekomen. Mysterie.
Jawadde weeral.

Verder heb ik een vol halfuur geprobeerd naar Tina te faxen, via het faxkantoortje in haar straat, het was en het bleef noppes. Bezet.
Wat er bezet is, het toestel van de bestemmeling (het faxkantoortje) of satelliet zelf, dat weet ik nu niet. Kan een satelliet volzet zijn?
Jawadde weeral.

Noodoplossing: off-peak faxen, tijdens de daluren wil dat zeggen. Dus om 19h31 UTC (Greenwich tijd), dat is 21h31 BT.
Dan is het faxkantoortje al lang dicht en dan krijgt Tina vandaag ons bericht niet meer ...
Jawadde weeral.

Een mens haar moed zou van minder verslensen. En daarjuist heb ik in mijn vinger gesneden ook nog. 'k Stop ermee voor vandaag.
Het bloed lekt tussen de toetsen. Het stroomt bij beken over het klavier.

1998-07-03 ~ op zee

Dat was zwaar overdreven, het waren maar twee drupjes bloed hoor. En het is al lang gedaan en genezen.
Fred, de 2^de stuur die Bruno vervangt heeft een oplossing om uit te vissen of het de satelliet is die overbelast is of de bestemmeling die bezet is:
als controlenummer het eigen thuisnummer (telefoon) gebruiken. Als daar een bezettoon gegeven wordt, is het de satelliet die volzet is.
Als het eigen thuisnummer de gewone toon geeft, is het het faxtoestel van de bestemmeling dat bezet is.
Dat systeem klopt, want fax gebruikt de gewone telefoonlijn. Dat we daar niet zelf aan gedacht hebben.
(En als op het thuisnummer opgenomen wordt : onmiddellijk de politie bellen.)

Gisteren bracht de cheng een kapot machineke binnen. De laminator. Da's het toestel om langs weerskanten een harde plasticfolie
op papier aan te brengen. De omkasting van het toestel is in een soort kunststof en is onbeschadigd. Binnenin is een metalen rolhouder verbogen
en is een teflon onderdeel is stukken van een. Vreemd hè. Als het toestel gevallen zou zijn, zou het omhulsel toch schrammen, barsten of scheuren
vertonen. Of dan zou er binnenin vanalles losgekomen zijn en dooreen geklutst, maar verbogen? Metaal? Binnenin? Zonder merkbare
schade aan de buitenkant? Daar is al gereedschap voor nodig.

Een gelijkaardig mysterie hadden we in april, toen waren er installatiediskettes uit het ship's office verdwenen. Foetsjie. Zo weg als weg maar weg kan wezen.
Mysteries. En beide keren na een afmonstering. Sabotage uit wrok? Dat is op andere schepen ook al gebeurd hoor.

Het eten is naar behoren bereid, maar het repertoire is saai. Aan het menu weten we welke dag het is.
Iets meer verbeelding of afwisseling zou welkom zijn.
Vanmiddag in de mess zei Phika iets door het doorgeefluik naar de keuken, iets over hospitaal-alarm. 'k Dacht dat hij tegen de ch.kok
aan het praten was : 'als gij zo blijft koken hè, dan gaan we hospitaal-alarm krijgen'. Maar nee, hij praatte tegen de elektrieker, 
over een bel die niet rinkelt. De bel van het hospitaalbed waarschijnlijk.
Tiens, als het geschreven staat is het veel minder grappig dan op het moment zelf.

Vandaag zouden we op anker gaan en zondag gaan we laden aan de boei.

Sinds we Windows 95 hebben was ik een beetje de weg kwijt tussen de programma's. Paintbrush.bmp was niet meer terug te vinden en sinds
een dag of twee weer wel. In deze versie van Windows heet het Paint.ink en het is WAW.
Deze versie van Paint heeft zoveel gereedschappen dat ik niet meer weet wat er moet gebruikt worden om een bepaald resultaat te bekomen.
In de vorige versie had ik nog het excuus dat er vanalles niet mogelijk was. Nu niet meer. Ongeveer alles is mogelijk.
Ofwel berust ik in het feit dat ik niet kan tekenen, ofwel ga ik daar eens iets aan doen. Het leren, bvb.

1998-07-04 ~ op anker, Palanca, Angola https://en.wikipedia.org/wiki/Palanca,_Hu%C3%ADla

Dit is Angola. 360° water en een paar boortorens is alles wat we er van te zien krijgen.
Morgen gaan we aan de boei. Misschien krijgen we dan een streep land te zien.

Gisterenavond ging het over lange reizen. Een oversteek van 48 of 52 dagen. Van New Orleans rond Zuid-Afrika naar Korea bvb. Of omgekeerd.
Een aantal mensen vinden dat mooi rustig, zo'n zevental weken onafgebroken op zee. Enkele mensen vinden dat saai.
Capt PP-LM zag het nóg anders, eerder een Murphy scenario : Bij zo'n lange oversteek is er tijd zat volgens hem en dan stelt hij het papierwerk
voor de volgende haven uit tot de laatste week. Vier dagen voor aankomst blokkeert zijn computer en er zijn geen experts aan boord
om dat te verhelpen. De ganse papierwinkel moet nu met de schrijfmachine gedaan worden!
Twee dagen voor aankomst : potdichte mist!
Hilariteit onder de toehoorders. Mist is een van de 'critical conditions' en 'hazardous situations'. De captain blijft dan op de brug en kampeert daar
zolang de mist aanhoudt. -daarvoor dient trouwens de seat op de brug, voor als de captain dan enkele uren wil gaan liggen, rusten
Had hij vóór aankomst noch dringend papierwerk te doen? Da's dan jammer. Hoe zoiets afloopt heeft hij er niet bij verteld.

Deze namiddag hebben we oefening gehad. Het was wachten op de captain. Hij was op het achterdeck aan het vissen en hij ving zoveel vis dat hij
de tijd uit het oog verloren was. -typisch PP-LM, hebben we later ondervonden
Gisterenavond hebben we Filipijnen gevist en alles samen zou er nu een 100 kg vis gevangen zijn.
In de States zal dus geen vis besteld moeten worden. 104 kg. Cheng Vander heeft zojuist nog een vis gevangen.

1998-07-05 ~ op anker, Palanca, Angola

We liggen hier weer in the middle of nowhere, er is geen spieke land te zien binnen de gezichtseinder en er is ook geen FM, geen lokale zender.
Olievelden op zee zijn zelden interessant.
11h : de post is aan boord!

Voor het ogenblik zijn we aan de boei aan het gaan. 'k Ben eens buiten gaan kijken. Via de boei gaan we laden van een storage barge.
Diens peak en poop zijn afgeplat. De barge heeft waarschijnlijk zelf geen aandrijving en moet versleept worden. Zo'n mastodont zal toch al eens
naar de droge dock moeten, al was het maar om de romp te inspecteren. Of zou dat allemaal onder water gebeuren, met duikers. 't Zou kunnen hè,
er wordt wel onder water gelast ... -de barge werd van de Mitsubishi Bouwwerf in Japan naar Angola gesleept door een Nederlands sleepbedrijf
De mastodont heet Palanca. Tja, Baraque Fraiture zou hier verschietachtig zijn hè.
Het is een VLCC zei LM hier zojuist, Very Large Crude Carrier. 'k Vond al dat hij er enorm uit zag. Een mammoet. Een mastodont dus.

We gaan neus tegen neus en niet langszij. Er komen dus geen foto's van ship-to-ship deze keer. Dat geeft niet. Misschien moeten we in de States
lichteren voor we tegen de kaai kunnen en dan is het wel langszij. Neus tegen neus, dat is bij manier van spreken hoor. Er blijft flink wat water
tussen de twee vaartuigen. Er staat deining. Dit schip gaat op & af of heen & weer en de Palanca ook. Staal tegen staal zou nogal vonken geven.
En dat mag niet op een tanker. Vonken zijn gevaarlijk. Tiens, misschien is het daarom dat we niet langszij gaan, hier is teveel deining. 
Zelfs met reusachtige fenders zou de situatie niet veilig zijn.

Een knalrood klein motorbootje begeleid of assisteert hier het manoeuvre. Persies een bezige bij. Nu eens aan bakboord, dan aan stuurboord,
en terug naar bakboord. Het is rood en het maakt een vinnig zoemend geluid.

Gisterenmiddag kwam Toho hinkend de mess binnen. Vlak achter hem liepen Phika en de capt, al gniffelend. Toho had gisterenavond op de brug
een alarm van het machien gehad en was naar het paneel GEREND. -nóóit rennen aan boord van een schip! Door het rollen van het schip
wijkt de scheepsvloer en komt hij met zijn linkervoet verder terecht dan hij bedoelde, met zijn teen tegen te seat.
(Een driezits sofa of slaapbank, spreek uit: siet. Niet se-at, er staat geen Seat op de brug).
Door zijn eigen vaart, nog eens versterkt door de wijkende scheepsvloer breekt hij zijn teen in een weinig subtiel contact met de seat.

's Avonds vroegen we hem of hij zeker was dat zijn teen gebroken was. Misschien zwaar verstuikt? Dat kan ook lelijk pijn doen.
Oja, de teen was gebroken, die pijn kent hij heel goed. Verstuikt doet pijn op een andere manier, doet erger pijn zegt hij.
Déze pijn is een breuk. Zeker weten.
Ooit heeft hij eens zeven breuken gehad op drie maanden tijd. Hij heeft een broos gebeente en dat zit in de familie.
Toho's vader heeft in zijn leven al om en bij de 70 breuken verzameld, waarvan enkele die met metalen hulpstukken gerepareerd en genezen zijn.
Die metalen hulpstukken zijn blijvend. Dat is zeer vervelende op een luchthaven, de metaaldetectoren biepen alsof hij een arsenaal wapens op
zijn lijf verborgen houdt. Vader Toho heeft een papier van Buitenlandse Zaken, een zeer officieel document om dat gebiep te verklaren.

19h15 LT : vanavond zaten drie Fransmannen van ELF mee aan tafel, twee van de lokale ELF-mensen en de agent.
't Is ne keer iets anders en 't is ook plezant, ander volk aan tafel. https://nl.wikipedia.org/wiki/Elf_Aquitaine
Eén van die vlotte praters vertelde over kleine tonijnen, ongeveer 1m lang, die ze 'gisteren' gevangen hebben. Direct gekuist en ingevroren.
Verser kan het niet. Of capt PP-LM geïnteresseerd was. Wat moet dat kosten, vroeg de capt.
Bôf, voor twee bakken bier zouden ze die beesten morgen meebrengen.
LAP! Dat gaat wééral van onze stock pils. In Afrikaanse havens gaat het bier met tien bakken tegelijk van boord als 'protocol' voor de autoriteiten
en andere geüniformeerde bedelaars. Dat is al jaren de gang van zaken. Het gezag zou dat eens mogen voorzien in de bestelling van pils
ipv te putten uit de pilsvoorziening voor de bemanning. Moeilijk hoor: drie Afrikaanse havens betekent 30 bakken meer bestellen.
Daar moet een mens toch geen hogere wiskunde voor gestudeerd hebben. Een beetje huishoudelijk redeneren zou al helpen.
Allemaal voor tonijnmoten die toch niet zullen te vreten zijn met deze kok.
Uitgedroogde wegens verkeerde bereiding, te weinig saus of foute technieken voor het warmhouden. Máár : vers hoor! Laat daarover vooral
geen twijfel bestaan! Oja, laat ons over het verse vooral akkoord gaan. Dit wordt mogelijk weer een verhaal over consensus-addictie. -wie eet er nu vis
die op olievelden gevangen is, waar dagelijks onder water structurele lekken zijn, later kwam trouwens formeel verbod op vissen in olievelden

We houden u op de hoogte en tot schrijves.