|
1998-07-24 ~ Philadelphia, Pennsylvania
We liggen in Wilmington bij Philadelphia. Dit is de tweede kaai die we doen.
Aan alle briefschrijvers, gegroet, aan alle niet-briefschrijvers evenzeer.
Eergisteren hebben we post ontvangen. De antwoord-brieven zijn vertrokken naar België met Toho.
Gisteren, toen we aan de eerste kaai lagen zijn Ava en ik gaan boodschappen doen in het centrum van Philadelphia.
Cheng Vander en LM waren om beurten van wacht en geen van beiden kon mee aan de wal want ze moesten
slapen of werken maar niet tegelijkertijd, als ge begrijpt wat ik bedoel. 't Was weer havenwacht, 6hrs-op-6hrs af.
In '92 of '93 hebben de mecaniciens dat ritme elf dagen volgehouden, aan boord van schip 22 of 23
op anker voor Sullom Voe, bij een van de Shetland eilanden. Maar dat is een verhaal apart.
Het was er koud en vochtig en ik hoopte maar dat geen van hen een longontsteking zou oplopen.
Toen was ik continu bezorgd en bij momenten ook bang.
Ava en ik zijn efkes een grootwarenhuis binnengestapt, Lord & Taylor, het vroegere Wanamaker. https://en.wikipedia.org/wiki/Wanamaker%27s
Mr Wanamaker was een rijke koopman in de eind jaren 1800 en zo is dat warenhuis ook gebouwd, in stijl en met grandeur.
Hij heeft daar een monumentaal orgel in ondergebracht en nu nog altijd wordt op dat orgel gespeeld om de cliënten aangenaam
bezig te houden. Behalve op het moment dat wij er waren. Er stond wel een boekentas naast de console.
Misschien had de organist(e) toen koffiepauze.
Capt PM -de vorige capt- had begin juni gesproken over een orgel-'collectie' maar dat zal een abuus geweest zijn.
Er staat maar één orgel in Mr Wanamaker zijn warenhuis. Maar wel een heel³ groot. Amerikaans groot.
Lord & Taylor is zo hyperchic dat de tenuekes in de vitrines niet geprijsd zijn. Binnenin Art Nouveau en Art Deco en zo, alles zeer elegant.
En wij tweetjes is stapkledij met onze caddy daardoor. Orgel bekeken, foto 's gemaakt, folder meegeritst en weer weg.
De console staat ver van de pijperijen, met aan de rechterkant de collectie van Ralph Lauren en links Versace.
klank aanzetten voor de technici ter plaatse en een kijk op de technische ruimte achter het orgel
https://www.youtube.com/watch?v=98KYMpBx9og , 05min05
Voor de rest hebben we ongeveer alle interessante hoekjes van de stad gemist, vanwege een of ander ingebeeld tijdsgebrek. Vanmiddag zag ik
in een folder die in de mess lag dat we echt alles aan onze neus hadden laten voorbij gaan én het was allemaal binnen loopafstand. Miljaar!
De legendarische boekenwinkel Barnes & Noble oa. Men verdwaalt er, zo groot. En daar zijn we dus niet geweest. -'k heb nu nóg spijt
Vandaag liggen we tegen de kaai in een gemeente die Marcus Hook heet, nabij het stadje Wilmington. Marcus Hook is een klein dorp met een
enorme raffinaderij. Het gemeentehuis van Marcus Hook is een kubus met een veel te monumentale trap want hij steekt uit tot voorbij de zijgevels.
Mogelijk zijn ze de bouw begonnen met de trap en toen het geld op was hebben ze er een gemeentehuisje achter gekwakt. Ofwel hebben
de bestuurders van Marcus Hook eerst de kubus gebouwd en toen die enorme trap laten overkomen van een of ander vervallen kasteel in Europa.
Dat kan ook. voor uitleg met foto's : https://en.wikipedia.org/wiki/Marcus_Hook,_Pennsylvania
Bij dat gemeentehuis staat een plaquette, de chauffeur (*) van Sunoco was zo vriendelijk die efkes voor te lezen: rond 1640 was hier een nederzetting
van Zweden en Nederlanders. In de Nederlandse naam van de plek kwam de naam Marreties voor. Dat werd later veranderd in Maarten en Marcus.
Over HOOK stond niks vermeld, maar het zou regelrecht van HOEK kunnen komen. De man was het met me eens dat Marreties Corner (hoek),
het stuk land van Marretie/Maarten/Marcus meer zin heeft dan de 'haak' (hook) van Marcus. Een stuk land in een uithoek?
Marretie was misschien het dochtertje van de allereerste Nederlandse zeekapitein die daar voet aan land zette.
Of Mme Marretie was een lokale beroemdheid die als kleine zelfstandige werkte en vanwege haar beroep en voor de discretie in een uithoek
buiten de nederzetting woonde, alwaar zij oa een kleine drankgelegenheid uitbaatte.
En als Marcus Haak nu eens een piratenkaptein was? Pft, daar wist Marretie raad mee.
Of misschien was zij de vrouw van de veerman? -allemaal larie hoor, maar 't was wel plezierig fantaseren
(*) 'k Schrijf wel de chauffeur van Sunoco, maar eigenlijk was het iemand die aan de gates iets kwam leveren en ons heeft laten meerijden.
Want om daar aan een taxi te geraken, amai. Marcus Hook is een slaperig dorp. In Zandvliet valt er meer te beleven, denk ik.
Daarom heb ik hem aangesproken en gevraagd of hij ons wou laten meerijden. 'We asked him for a ride'.
We zijn in drie verschillende winkelcentra geweest vandaag en we hebben bijna alles wat op onze lijsten stond, bijna-ongeveer.
1998-07-29 ~ op zee
We hadden weer eens vliegen aan boord toen we tegen de kaai lagen. Van die kleine venijnige grijze steekbeesten. We hebben geen vliegenmepper bij
dus moest er ene op de boodschappenlijst geschreven worden.
- Wat is vliegenmepper nu weer in het Engels? vroeg ik. Hier staan drie woordenboeken, maar ik vroeg het aan LM, dat gaat sneller.
- Mouche-tik, zei hij zonder te moeten nadenken.
- ?
- You see a mouche, you give her een tik, zei hij.
En toen kreeg ik de slappe lach en ging niks nog snel. -en nu ook weer slappe lach, met een grapje van 22 jaar oud
We spreken al meer dan drie maanden drie talen door elkaar. Misschien is dat wat lang om alle woordenschat netjes uit elkaar te houden.
Ons Nederlands vertoont nu meer en meer importwoorden. Sinds Toho afgemonsterd is, zijn LM & ik de enige Nederlandstaligen van de zeven Belgen
hier aan boord. We sussen ons met de gedachte dat we de puzzels van Standaard-Magazine nog opgelost krijgen, er is niks onomkeerbaars aan de hand.
Mouche-tik nu ons woord voor 'fly swatter'. Ondanks de slappe lach heb ik de vertaling toch kunnen opzoeken.
Tijdens onze geslaagde boodschappenronde heb ik kantoenen werksokken voor LM kunnen bijkopen.
Twee pakken van zes, van Hanes, de lokale Trois Suisses.
1° Ze zijn 100% katoen, dat is belangrijk voor de absorptie, dus tegen de bleinen.
2° Voorgevormde hiel, comfortabeler aan de voet en minder sletig in werkschoenen.
3° Bovenop de tenen is een rode draad ingewerkt zodat men direct ziet wat de bovenkant van de sok is, ze niet verkeerd kan aantrekken
zoals binnenstebuiten bvb, of ondersteboven en eindigen met de voorgevormde hiel op de wreef van de voet.
(Bij kleuters en jonge kinderen die zich zelf leren aankleden gebeurt dat laatste al eens.)
Kortom: deze sokken zijn de Rolls Royce van de werksokken, of toch zo goed als.
's Middags komt LM in de cabine, zucht zichzelf de zetel in en zegt zoiets van "Zou het kunnen dat ..."
Jawel. Hij had de sokken ondersteboven aangetrokken, hij had de ganse voormiddag met de voorgevormde hielen op zijn wreven gelopen!
Natuurlijk werkt dat tegen en wringt dat bij elke beweging. Maar dat ligt niet aan het model of het merk van sok hè.
Dat ligt aan de guit van dienst, zijn naam is LM. (Aïe slimmeke toch...)
Mogelijk was hij was hij van 's morgens vroeg tijdens het aankleden al aan het nadenken over de evaporator. Dat is de machinerij om van zeewater
zoet water te maken. Er is iets met die installatie en dat is een rechtstreeks gevolg van die plotse slow-down op zo-19/06. Het is niet hopeloos
maar wel zeer ernstig. (17h25 : het gaat al veel beter met de evaporator, zegt LM hier zojuist.)
Fred (2de stuur) brengt hier een fax van WdL&Co binnen. De brieven die we meegegeven hebben aan Toho zijn toegekomen. Prima.
Dat betekent dat Toho ondanks alle Gentse festiviteiten toch aan de belangen van zijn scheepsmaats gedacht heeft. Braaf joch.
Onze Compaq opent sinds de nieuwe installatie met een wachtwoord. Tevoren zat er al wel een wachtwoord in, maar feitelijk voor de frim, zo van
'wij hébben dat hoor, een wachtwoord!'. En we moesten niet persé langs daar binnen, dus dat moest niet telkens en iedere keer ingetikt worden.
Gisteren start LM de Compaq. Compaq vraagt nu zoals elke dag het wachtwoord. LM buigt zich voorover tot vlak tegen het scherm en fluistert gelaten:
"'t Is al goed, ik ben het maar'. Hij is met zijn tijd mee, die echtgenoot van mij. Lernout & Hauspie hebben hier een fan zitten.
Laatst had ik een idee voor een pingpong affichke (rijkelijk laat) : die Indische godin -Shiva- heeft vier armen. In elke hand zet ik een pingpongpaletje,
gesteld dat ik zo'n tekening gemonteerd zou krijgen natuurlijk. "Amai, hoe moet een mens winnen van een tegenstandster met vier armen?" zuchtte ik.
"Haar doen lachen" zei LM direct en in alle ernst. Met pingpong is niet alleen souplesse, snelheid en strategie gemoeid, maar ook mensenkennis.
Pingpong is een serieuze zaak : haar doen lachen.
1998-07-30 ~ op zee
Gisterenavond ging LM nog eens naar de evaporator kijken om iets de controleren en ik mocht mee.
Overal afblijven, enkel kijken. En fotograferen, maar dat is ook een vorm van kijken.
'k Heb iets. Peespijn, al een week. En vandaag brandt het daar. Niet dat ik mezelf afgepeesd heb, neenee, juist omgekeerd. Het komt door
het roerloos stilzitten, lichtjes naar het scherm gebogen, veel te lang aan een stuk.
Resultaat: pezen in de rechterschouder en in de rechterkant van de nek zijn uitgerokken. En dat komt door het tekenen.
Tijdens het typen gebruik ik twee handen over het ganse klavier, 20cm x 30 cm = 600 cm² groot. -dat model Compaq was werkelijk compact
De polsen bewegen dan, dus armen en schouders ook. Het blijft wel stilzitten, maar ik zit niet roerloos tijdens het typen van tekst.
Tijdens het tekenen gebruik ik enkel de muis, dus enkel de rechterarm. De bewegingen beperken zich tot klikken, wat lang niet hetzelfde is als
600 cm² fitnessen met twee handen. Verder zit ik door die muis niet meer recht maar zo'n beetje schuinweg te leunen op mijn linkerkant.
Vandaar dat de pezen aan de rechterkant in schouder en nek nu pijn doen. Het komt door het tekenen. Zo is dat gekomen.
Remedie: zalf er op. En wat minder oefenen met tekenen. Of een paar weken niet tekenen.
Een boek lezen gaat niet, dat is ook lichtjes voorover gebogen zitten. En verder is het verbazend hoeveel keren per dag een mens de nek buigt.
Niet bukken hoor, gewoon efkes naar beneden kijken. Broeksriem sluiten, iets zoeken in een schuif, glazen afdrogen, iets op tafel leggen,
een CD opzetten, handen wassen, telefoon opnemen ... alles wat zich lager dan 1m65 van de vloer bevindt veroorzaakt pijn.
En dat het de pezen zijn en niet de spieren weet ik van in '88. Het is dezelfde pijn als toen.
17h45: er zalf opgedaan en dat helpt, wel, het verzacht. Mijn Zeer Betrokken Persoon heeft zijn hart en ziel in de massage gelegd en met zalf en
voorzichtige vingertoppen mijn schouder en rechter nekhelft ongeveer goed gekregen. Voorlopig.
(Wij wisten op dat uur nog niet dat wij tegenstanders in het dart tornooi zouden zijn).
Mijn rechter nekhelft blijft wel dikker dan de linkerhelft. Brusselaarster zijnde zou dat niemand mogen verwonderen, een dikke nek,
maar begot, elke beweging doet toch nog pijn.
Twee uur later hebben we de heren ongenadig afgemaakt in een 301 darts. De zalf, Ava en ik. De heren bleven steken op 252, Ava en ik
zijn netjes geëindigd op zero. Zo zijn wij, Ava en ik. On-ge-na-dig. Een beetje gedrevenheid en verder puur geluk van mijn kant hoor, meer niet.
Maar ik had mee LM en zijn compagnon ingemaakt. En toen was de gedrevenheid weg en begon de pijn weer op te komen.
Bij de volgende match was mijn geluk opgebruikt en belandden mijn pijltjes als vanouds in het plafond, in de lichtarmatuur en in het publiek.
Ava is daarin ordelijker dan ik.
|
