1998-08-06 ~ op zee

De scanner van de cheng scant! In Philadelphia is een scanner aan boord gekomen. De Franse rederij had hem gevraagd of hij de Amos-D kon
installeren hier aan boord en ook de gegevens van de afgelopen zes maanden invoeren.
Amos-D is het programma dat de onderhoudswerken van het machien bijhoudt, het machinelogboek.
De beruchte Amos-D waarover op vorig schip zoveel gejammerd en geluld geweest door cheng Leuke Leu en cheng HUS.

De dagelijkse gegevens invoeren van zes maanden? Foutloos?
"Allemaal goed en wel, zei cheng Vander, maar dan heb ik een scanner nodig." Dat was maar een woord.
Een dag of tien geleden, in Philadelphia werd die scanner al geleverd. Zo zijn ze, die van de Franse rederij.
Tot gisteren werkte het ding niet, of niet naar behoren. Want zo zijn ze ginder ook in Nantes, de Franse slag.

Over de scanner werd tijdens het avonduurtje gesproken en iemand vroeg of de cheng wel de stekker van het toestel in gestoken had.
Er viel een stilte. Waarop cheng Vander zeer droog : "Stekker? Welke stekker?" en toen volgden andere hoogtechnologische spitsvondigheden: 
misschien werkt die scanner op olijfolie, bvb. Met Fransen weet men nooit. Het was veel eenvoudiger dan olijfolie.
De adaptor moest een beetje geadapteerd worden, hij moest van Hz gewijzigd worden. Daaraan is verholpen door Miro en ... de scanner scant!

Een dag later was het mijn beurt. De luchtfoto van dit schip, die ik nog van capt PM gekregen heb kunnen we voorlopig enkel bijmaken in zwart-wit
met het fotokopieerapparaat. Als de cheng die foto nu eens zou willen inscannen dan kunnen we kleurenprints maken. Hij wou.
Gisteren na de middag is hij er aan begonnen in conferentie met Phika. Een uurke of wat later was er al een proefdruk.
's Avonds heeft hij er verder aan gewerkt in conferentie met LM. En of ik wou meekomen. 'k Heb het zitkrukje meegenomen want
een demonstratie van scanner en Adobe was iets waar ik al dagen naar uitkeek. Een unieke gelegenheid.

De setting was echter gans anders. Ik belandde op de seat bij Ava in een gesprek over borduurwerk.
In afstand zat ik maar op anderhalve meter van het gebeuren, in mentaliteit was er een kloof van anderhalve eeuw.
Adieu Adobe! De demonstraties gaan volgens hiërarchische graad, niet volgens graad van belangstelling.
LM heeft me wel zijn zitje aangeboden maar dan zou hij moeten rechtstaan na een ganse dag trappen lopen in het machien, 4 à 5 verdiepingen.
Nee, laat maar, dat kan ik hem niet aandoen.
'k Heb nog een halfslachtige poging ondernomen om met ons krukje tot naast de cheng te geraken, ach laat maar.
Op de Toshiba staat Imanging.ink, laat ons daar eens een tweede blik op werpen.

1998-08-09 ~ op zee, vertrokken uit Gabon

We zijn eventjes in Gabon geweest, op anker. Zomaar? Niks zomaar.
Twee weken geleden in Philadelphia is Mr K, de inspecteur van de Franse rederij, aan boord geweest.
Hij heeft de ballasttanks geïnspecteerd en is weer naar huis gegaan. tekening : https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/2a/Ballast_water_en.svg 
Het resultaat van zijn bevindingen is dat we vandaag duikers op bezoek gehad hebben om de romp van het schip
ook aan de buitenzijde van dichtbij te bekijken. En op video te zetten. Want er was 'iets'.

'k Vertel mogen verder want we moeten sebiet nog de deur uit, naar een verjaardagsfeestje. Wééral? Tuttut,
dit is pas het tweede feestje sinds half mei, wat zeg ik? Sinds we aan boord zijn, half april.

1998-08-10 ~ op zee

Vanavond aankomst in Angola. Plaatselijk wordt het Ngola uitgesproken. Eerst gaan we een nachtje op anker.

Het was een geslaagd feestje met veel Oosterse hapjes. Veel, bijna weer een volledige maaltijd.
Angel heeft me daar een ganse uiteenzetting gedaan over foto's en dat de grootvader van capt PP-LM ook Angel heette, daarom moést hij met
deze capt op de foto vanwege diens grootvader. En hoe zou hij dan aan die foto's geraken? Langs de post natuurlijk. Als we mekaars Engels
goed verstaan hebben geeft hij me een van deze dagen zijn adres. En dat we altijd welkom waren bij hem thuis.
Zo nog een paar vriendelijke jongens en we logeren in de Filipijnen overal gratis.

Ava en cheng Vander vertelden over memorabele verjaardagsfeestjes aan boord van een schip waar ze acht jaar vast verbonden geweest zijn.
Bij elk feestje werden de Gipsy Kings boven gehaald. Cheng Vander kan geen Gipsy Kings meer horen.
"Als ze Gipsy Kings opzetten bol ik het af" zei hij. Twee minuten later zet Vlado de Gipsy Kings op. Hij was die gauw halen in de cabine van Dean.
Speciaal voor de cheng. Hij had het gesprek niet kunnen volgens want we spraken Frans. Hij had enkel 'Gipsy Kings' begrepen.
Dat hij die CD ging halen wisten wij dan weer niet want met Dean spreekt hij Kroatisch. De cheng is toch gebleven hoor. 

Het vermaledijde schip 25 is ter sprake gekomen. Almoite had er van gehoord, van de ramp. Gedurende een paar minuten lachte hij eens niet.
Halverwege is Gary (de wiper) zich gaan verkleden, als een soort Madonna met een pruik van hemp. Blond is iets anders natuurlijk.
De Filipijnen hebben allemaal zwart haar. Er zijn veel soorten zwart. Dat ziet men pas wanneer zo'n verzameling zwarte haardossen bijeen zit.
Gary is de enige die een blauwe glans in zijn haar heeft. Of die glans mee op de foto staat weet ik niet.
Misschien is daar aangepaste belichting voor nodig.
De tweede helft van het feestje werd besteed aan het bekijken van de bandopnames van de eerste helft. Gek hè.
En maar tsjilpen lijk een klad mussen. En gibberen ...! dat zijn dus volwassen mannen hè.

Goed, nu over die duikers. Er is wel een videoband, maar geen exemplaar voor het schip.
Spijtig. Doodjammer is dat. Oérjammer. Kerdjie wat vind ik dat erg. ÉR-REG.
De romp moest aan de buitenzijde ook geïnspecteerd worden omdat we ergens over of tegen gevaren zijn in Philadelphia. Hoe we dat weten?
Awel, Miro (de elektrieker) was in de voorpiek aan het werk toen het gebeurde. Hij heeft het van nabij gevoeld, gehoord en meegemaakt.
Angstaanjagend gekraak en luid gekreun van metaal. Dat heeft hij gerapporteerd aan de brug.
Er is nu een deuk van enkele vierkante meter in de buik van het schip, vertelde Phika. Hij was met inspecteur K mee in de ballast tanks.
We maken geen water en het schip is dubbelwandig, maar het is wel ernstig genoeg om er een duur team duikers bij te halen.

In feite zijn er twee deuken. De eerste is ontdekt tijdens de routine-inspectie, de tweede is gemeld door Miro.
En nu achteraf herinneren we ons dat Toho het er op een middag aan tafel over gehad heeft. Maar hij vertelde dat zó terloops dat wij de
omvang van wat er gebeurd was niet doorhadden.
'k Geloof zelfs dat ik toen iets gezegd heb in de aard van "Oeioei, nu al krassen in de lak van de Hyundai!" Of andere flauwekul.
En Miro (de elektrieker) spreekt zo weinig Engels dat er weinig over en weer verteld wordt, enkel vriendelijke beleefdheden of beleefde vriendelijkheden,
zelden een volledig praatje van een paar zinnen, laat staan een gewone babbel.
Er was die dag iets gebeurd, LM & ik waren ervan op de hoogte maar we beseften niet de omvang van het fenomeen.
Als communicatiestoornis kan dat tellen. Toho en wij twee spreken nochtans alle drie Nederlands.

Er waren twee inlandse duikers + hun assistent en ook drie inspecteurs van wie twee uit Frankrijk. Allemaal in twee bootjes langszij.
De ballasttanks waren leeg gepompt en een inspecteur ging met choff Phika naar beneden. Dat is ± 23m diep, vertelde cheng Vander.
Op glibberige ladders in een donkere koker afdalen en dan rondkreffelen in metalen tanks met bruin slijm tegen alle wanden, dat is
vreselijk vies en gevaarlijk glad. Griezelig, zo'n inspectie.
Boven, aan het mangat, bleven de cheng en Renato standby met walkietalkie en er lag ook beademingsapparatuur gereed want de tanks zijn allemaal
'enclosed spaces', daar zou zuurstofgebrek kunnen zijn. Over de afgesloten ruimtes en zuurstofgebrek hebben we al veel veiligheidsvideo's gezien.
Na de inspectie wist een van de inspecteurs al te melden dat het schip nog één keer mag laden en lossen, en dan moet het de droge dok in.
Een schip van nog geen jaar oud, dat moeten serieuze blutsen zijn. In een staalplaat van 2,5 cm dik. Nu is ze een beetje golfplaat. Ziekjes. 

Over dat 'melden': de inspectie spreekt per walkietalkie over droge dok met capt PP-LM op de brug, de capt komt LM tegen en vertelt hem dat efkes,
Ik kom LM tegen en hij vertelt het mij en ik vertel het in de staircase aan een matroos, dus aan de ganse bijenkorf.
Nochtans heeft niemand, maar dan ook niemand de instructie gegeven: men zegge het voort, voort, voort ...
Zo snel reist nieuws aan boord van een schip. Via de staircase, de trapkoker, de verticale konijnenpijp. Alle verplaatsingen gaan langs daar.
Op schepen waar een lift is, is de trapkoker veel minder van belang want in een liftkooi is het aantal personen beperkt.
Per verplaatsing komt men dus minder volk tegen en de nieuwtjes reizen er minder snel.

Droge dok? In september? In Lissabon dan. Allez, Cadiz is ook goed, maar liefst Lissabon want ik heb daar nog iets te doen.
Persoonlijk vind ik 'droge dok' heel goed nieuws. LM iets minder.

Tijdens de inspectie van de ballasttanks hing ik over de reling naar de twee bootjes van de duikploeg te kijken, zo'n 15m lager.
Zij keken hun materiaal na, testten de compressor, de zwemcamera, de videoapparatuur, de generator, en toen gingen twee van hen liggen dutten.
X % van de job is wachten, vertelde ooit iemand die het kon weten, ook een duiker. (onderwaterlasser)
De assistent testte verder.
Af en toe kraakte een walkietalkie : de inspectie in de tank praatte met capt PP-LM op de brug. Er was vanalles aan de gang maar ik zag niks.
Het gebeuren speelde zich af op plaatsen waar enkel bevoegd personeel mag komen, en dan nog na overleg.

Een leeg deck. Ogenschijnlijk een gewone zondagnamiddag op anker.
In de verre verte een streep land : Port Gentil, Gabon.
En beneden dutten de duikers.
'k Stond aan stuurboord ter hoogte van het masthuis een beetje rond te koekeloeren.
Bewolkt weer, geen spieke zon. Droge lauwe wind, stevig briesje eigenlijk.
De masthuizen zijn de twee kleine witte bergplaatsen nabij de manifold, waar oa het absorberend materiaal ligt voor in geval van olie lek.
En de duikers, zij dutten voort.
Het land ruikt lekker naar provençaalse kruiden die staan te drogen op hun stengels en ook naar barbecue-hout. Naar echt hout, bomenhout, hout-hout.
De wind kwam van het land en af en toe rook ik zelfs een vleug barbecue-aroma, maar dat kan inbeelding geweest zijn.
Alhoewel, het was een stevige bries. En het was zondag. Dus het zou kunnen, barbecue op zondag.

Er kwam een speedboat langs met aan boord twee blanke dames, een hond en een baby met een geel zwemvestje aan.
Ze riepen iets naar de Fransen in het bootje daar beneden, kregen een antwoord, staken een duim omhoog en maakten met een wijde bocht rechtsomkeer.
Iets verder gaf de dame aan het wiel vol gas. De hond had alle vier zijn poten nodig en ging wijselijk op zijn poep zitten. -geen reddingsvest voor de hond?
Mogelijk waren zij de echtgenotes die kwamen vragen of de heren intijds zouden thuis zijn voor de barbecue en welk vlees ze op de grill wensten.
Moesten ze daarvoor uitvaren? In het bootje hebben ze elk hun GSM hoor. Maar varen is plezanter natuurlijk.

De inspecteur en Phika kwamen weer boven uit de ballasttanks, de overalls vol bruine slijmerige smurrie. -sludge heet dat in 't Scheepsengels
Capt PP-LM kwam aangesleft, de staff was nu compleet. Zij drie gingen samen met de inspecteur de gangway af naar het bootje om daar op de monitor
te volgen wat de duikers zouden gaan filmen. De gangway hing verschrikkelijk steil. Het schip was zonder lading,
lag dus hoog op het water én dan nog eens voor een deel zonder ballast. Gelukkig lagen we in zeer kalm water.

Die bootjes hadden voor een paar miljoen BF apparatuur aan boord, maar iets om op de zitten was oorspronkelijk niet voorzien.
De Gabonezen hebben dat dan zelf maar geïnstalleerd, ze hebben een zitplank vastgesjord. Ze staat daar zeer artisanaal en zeer nuttig bij al die technologie.
Onze generale staf werd daar neergepoot en zij zaten braafjes op een rijtje. Zo had ik ze nog niet gezien.
De Gabonese assistent in het bootje hing een laddertje met een opstapplank overboord. Eindelijk zichtbare actie. 

De twee anderen (de dutters) begonnen zich gereed te maken. Ha, zij zijn dus de duikers, de mannen van de situatie, de mannen om wie het draait.
Snel maar niet haastig en met geroutineerde gebaren deden zij het volgende: rubberpak aan (fel gekleurd), plasje doen in 't water (een procedurekwestie),
rubbersokken aan en zwemvliezen (om een dolfijn sjaloes te maken zo groot), zwemvest met luchtflesje aan, ademluchtflessen aan.
Elke fles afzonderlijk werd eerst nog eens getest door de duiker in kwestie.
Als ze alles drie keer testen, zit er dan nog wel genoeg lucht in die flessen? 

wordt morgen vervolgd