1998-04-15 ~ Texas City, Texas, USA

Dag België, zondag zijn we om 21h BT geland in Houston, dat is 14h LT.
Het landen was een evenement. Om een bepaald moment klom het vliegtuig ineens weer en maakte tegelijk een bocht. Nog al een scherpe
bocht, vond ik. Hoeveel het vliegtuig klom stond af te lezen op de monitor voor onze neus, maar ik had mijn ogen al toe en zocht naar de
tekst van die Akte van, kweenimeer. -ofwel was het de Akte van Hoop, ofwel de Akte van Berouw, ik gok dat het die van Hoop was

Het was ongeveer een uur rijden naar Texas City, naar de Holyday Inn. Tot groot genoegen van LM staken ze ons voor twee dagen op hotel
zo kon hij het tijdsverschil uit zijn lijf slapen. Het schip lag nog op anker en de Immigratie was nog niet aan boord geweest dus mochten wij niet
met een bootje naar ginder. Zoveel te beter voor de bagage.
In de Holyday Inn konden ze ons die avond geen eten meer geven omdat het restaurant van het hotel gesloten was wegens Pasen.
Het is niet bepaald een vakantie- of toeristenhotel, zo in een havengebied tussen de industrie.
's Avonds zijn we met drie gaan eten in het dichtstbijzijnde restaurant. Restaurant is een groot woord voor een eetkeet uit een depri-film.
In een film blijven de geuren en de plakkerige tafels ons tenminste bespaard. In het echt is het decor multisensorieel. En daar zaten wij middenin.

De dag erna om 02h LT klaarwakker. Volgens onze bioklok was het 09h BT en moest er dringend ontbeten worden.
Nog een vijf uurkes wachten tot het restaurant van het hotel openging. Om 07h 's morgens hebben we ochtendwandelingetje gemaakt,
het was al zacht-warm weer. Enkel het personeel en de vogels waren al wakker. Die laatsten floten lijk zot. En overal lentebloemen in het gras,
in elventwintig kleuren. Volgens de weerberichten wordt er 25° verwacht. Celsius.

Na de wandeling zijn we gaan ontbijten. Van Colette geen spoor. Rustig laten slapen, zeg ik.
Na het ontbijt zijn we aan de overkant van de baan de kleine shoppingplaza gaan verkennen. Alle winkels waren nog dicht, ze gaan pas open om 10h.
We zijn weer naar het hotel gegaan en hebben een lijstje gemaakt van wat er nog bijgekocht moest worden. Papierklemmetjes bvb en chips en
zoute nootjes ... Colette kwam aangewaaid. Na haar ontbijt wou ze nog efkes naar België bellen, naar de kliniek waar haar moeder is tot vandaag.
Het telefoongesprek moest op rekening van de kamer komen. Dat is een heel gedoe geweest, omdat ik niet gesnapt had wat er in de
gebruiksaanwijzing bedoeld werd met area-code. Dat bleek uiteindelijk het zonenummer te zijn van waar ge u bevindt en niet het zonenummer
van degene die ge wilt bereiken. Het is maar ne weet. LM heeft dat in orde gekregen.

        Op de rekening van de kamer : daar komen uiteindelijk 30% hotelcharges bij. Jawadde, creditcard ware goedkoper geweest, maar ja ...
        We hebben de dag daarop bij het uitchecken een gedetailleerde rekening gevraagd, maar of Colette dat van die 30% al gelezen heeft
        betwijfel ik zeer. De cijfers staan er namelijk in het Engels op en mevrouw leest geen Engels. Zoals vanmorgen hier aan boord
        op de wasmachine staat : 30°, 60°, 90° ... allemaal in 't Engels. -ik herinner mij nu dat moment, ik geloofde toen mijn oren niet

De shoppingplaza had geen supermarktje, dus niks chips of nootjes voor LM. Een boekenwinkel was er wel. En wat stond daar buiten aan de gevel?
Een karreke vol boeken aan liquidatieprijzen: 1 USD per stuk + 80 cent taks. En geeneens pockets met van die flapperkaftjes hè, neenee
echte boeken met stevige kaften die bestand zijn tegen veelvuldig gebruik. Echte bibliotheekboeken dus. We hebben daar 37 boeken
buiten gesleept voor een 40 USD. In drie keer, vanwege het gewicht.
Dit schip is pas vijf maanden in de vaart, er zouden waarschijnlijk weer geen boeken aan boord zijn en
de centen krijgen we wel terug van capt PM. Van het Welfare-budget.

'k Heb de plastic waszak uit de bagage gepeuterd en daarin de boeken gedaan. Twee valiezenbinders errond en het geheel was klaar voor transport.
Dinsdagvoormiddag hebben we nog een laatste toerke door de plaza gedaan ('k heb dat kleedje dan toch maar gekocht) en na het middageten
hebben we nog eens geprobeerd wat te slapen, maar dat ging niet, want ons lijf zei dat het pas 19h was. Moe genoeg, maar geen Zandmannetje.

Om 14h stipt was de chauffeur er en wij naar het schip. Aan de gates moesten we een kwartier wachten want de Immigratie was nog aan boord
en het schip was nog niet ingeklaard, zodus mochten wij drie nog niet aan boord.
De mensen van het wachthokje hebben daar een aantal katten lopen, ik heb vier drinkbakjes gezien en één zwarte kat. Dat belooft.
'k Heb een fotootje gemaakt van het schip en in stilte noteerde ik dat ik mijn voorraad filmrolletjes moest wegbergen / verbergen in de slaapkamer
want dat heeft Colette óók niet bij, zoals een boel andere dingen. -geen bagagelijst, na zeven jaar meevaren, hoe noemt ge zoiets ...

Er stond een gangway als een Eiffeltoren. Met treden in rasterwerk. Heel gezond voor iemand met hoogtevrees, zo'n ding.
Er was volk te over om onze valiezen te helpen dragen. Er is niks in het water gevallen, de tas met boeken ook niet. Want het ging allang niet meer
over 40 USD hè. Die boeken waren nu hun gewicht in goud waard wegens onvervangbaar dus uniek.

De cabine valt enorm mee. Er is veel daglicht, om te beginnen. De beschrijving komt wel in een van de volgende brieven. Een paar mensen waren
er als de kippen bij om ons te verwittigen dat de infrastructuur zo gehorig is als kweeniwa. Als iemand hoest hoort de buurman het en als ergens
een telefoon rinkelt is heel het verdiep mee wakker. -dat bleek achteraf wel mee te vallen hoor
Huppekee, nu dat weer. Heb dan eens een ruime cabine met veel daglicht en nog mooi ingericht ook. Enfin, afwachten wat het in de praktijk geeft.

LM heeft zich direct omgekleed en is naar het machien gegaan. En ik heb uitgepakt. Als ze me gerust laten is die klus binnen de twee uren geklaard.
Als er een lameer aan de deur staat ... zucht. Zou ik het woord 'zucht' niet onder een sneltoets opslaan? Dat zou me de komende maanden
misschien veel tijd besparen.

Woensdagmorgen was LM van wacht: van 00h tot 12h. -twáálf uren van wacht? hoe kan zoiets, havenwacht is zes uren
Na het middageten was hij vrij om zijn nachtrust in te halen. Wat bleek nu : doorwerken.
En sebiet weer naar beneden om de pompturbines te gaan stoppen wanneer het lossen gedaan is.

Deze namiddag zou cheng LdG naar de kapper gaan en Colette en ik zouden meegaan om nog wat boodschappen te doen. Chips en zoute nootjes
voor LM + een gordijnrail en een gordijn om voor de deur te hangen. Vermits de mecaniciens moesten doorwerken en de cheng dus niet naar de
kapper kon, heb ik om 13h de deur van de cabine gesloten en ben ik op bed gaan liggen lezen in de hoop dat ik in slaap zou vallen.
'k Zag het niet zitten om nog eens in haar gezelschap te gaan boodschappen doen en dat geleuter te aanhoren gedurende enkele uren.
Voor het deurgordijn vind ik wel een oplossing.

        Gisterennamiddag bestond ze het om me in de alleyway, waar langs vier kanten volk kan toekomen,
        mét begeleidende pantomime, uit te leggen waarom een afneembare douchekop qua hygiëne zoveel nuttiger is voor vrouwen
        dan een vaste douchekop. -werkelijk waar, echt gebeurd die opvoering, ik herinner het mij 

Goed, waar was ik nu gebleven. De deur van de cabine had ik gesloten. Een gesloten deur is een vaste code aan boord. Dat betekent evenveel
als 'niet storen'. Die code dateert niet van vandaag, dat is een traditie van lang voor LM of ik begonnen varen.

Om 15h telefoon : dat de cheng niet aan de wal kon omdat blablabla ... ik onderbrak haar: dat ik het wist.
(De cheng houdt zijn rechterhand LM op de hoogte en LM houdt mij dan weer op de hoogte van de werkuren, wat is me dat nu!)
En dan weer met zo'n gilstem à la Castafiore:
"Aaah, tu saváááis?"
"Ja. LM had mij gezegd dat het werkschema voor de mecaniciens veranderd was."
"Aaah, il te l'avait díííít"
En dus had ze gedacht dat zij en ik misschien met ons twee ...
Ik onderbrak haar: dat ik sliep.
"Aaah, tu fais dodo" -faire dodo, kom zeg, een volwassen mens slaapt, 'dodo' doen kinderen

Natuurlijk slaap ik mens, daarom telefoneert ge toch hè, omdat onze deur gesloten is en omdat ge door een gesloten deur
niet in mijn oor kunt gillen. Zielepoot. Doét zij zo lomp of ís ze gewoon lomp. Want het zinnetje van "Aaah? Je ne savais pas, moi"
heb ik al een beetje te dikwijls gehoord om het nog te kunnen geloven. Dat zij na zeven jaar meevaren met haar man zo weinig weet
over het reilen en zeilen in het dagelijks leven aan boord, lijkt mij eerder een houding dan een feit. (De matrone speelt het argeloos wicht.)
Dat een gesloten deur ongeveer heilig is weet ze wél. Ze had gewoon iemand nodig om te vertalen aan de wal en was van plan
mijn namiddag te organiseren zoals het háár schikte. Maar zoiets lukt bij mij niet. Ik heb maar twee bazen, de capt en LM.

Vertalen ... ik heb haar maandagnamiddag drie keer moeten zeggen dat ze tussen de pakken raamaankleding aan het kijken was ipv
tussen de pakken met lakens. -beddegoed en badgoed waren toen zeer goedkoop in de States, misschien nu nog
"Aaah? Comment tu sais?" Omdat het op de bordjes boven de rekken staat én op elke verpakking : WINDOW GARNMENT. (raamaankleding)
"Window = fenêtre."
"Aaah? Je ne savais pas moi."
"Et 'sheets' = des draps."
"Tu penses?"
"Non, je ne pense pas. Je sais." Mens vraag nu niet hoe dat komt hè, of ik krijg iets van mijn commentaar in te houden.
(Dat vaart al zeven jaar mee en dat kent nog geen woord Engels.)
En de verschillende maten van lakens staan er in inches op en die maten hebben op de koop toe nog een naam ook :
kingsize = 180 cm, queensize = 160 cm, enz.
De omzetting van inches naar centimeters staat op een proper wit kartonneke, op ooghoogte aan elk rek bevestigd met alle benamingen erbij.
En er is flat (plat laken) en er is fitted (hoeslaken), voor dat laatste met de dikte van de matras erbij vermeld.
Het verschil tussen flat en fitted staat op een schemaatje links onder.
'k Heb haar drie keer van een verkeerde koop afgehouden. Toen ze de juiste maat vast had zag ze wat verder een goedkoper soort en herbegon
het gedoe over de maten opnieuw. Ze had queensize nodig, wist ik onderhand.
"Jamaar, nu gaat het over een andere kleur hè, en over een ander merk."
"Het blijft evengoed queensize."
"Tu penses?"
"Non, je réfléchis, donc je sais." (Chot, wat een miserie dat mens.)

Vanmorgen kwam ze in het deurgat van de cabine staan juichen dat de lakens de juiste maat waren en dat ze daar toch geluk mee gehad heeft.
Mon dieu, wat een chance dat het de juiste maat was! Dat moet nu toch wel lukken hè. Zó'n chance! ... chance ? Leer boodschappen doen.
  
't Is oké, de eerste twee maanden wordt hier niet gewinkeld. In Angola laden we aan de boei wist LM te vertellen. Want we gaan laden in Angola.
Morgen om 07h vertrekken we pas. De Amerikanen hier laten geen schip buiten- of binnenvaren in het nachtelijk duister,
dus wachten we maar op daglicht hè.
LM wist te vertellen dat de machineruimte bijlange niet zo goed ontworpen of opgevat is als vorig schip,
De machinerijen staan bijlange niet zo goed opgesteld en er zijn meer trappen te doen. LM heeft al twee keer gezegd dat hij blij is dat hij al
jaren niet meer rookt. Daar kan ik inkomen. Maar in de bewoning is het aantal trappen hetzelfde al op vorig schip en ik kan mijn verplaatsingen
zo ongeveer zelf bepalen, dus zal ik nog wat wachten met stoppen met roken. -wat een dwaze³ redenering was me dat toen

Deze voormiddag heb ik wat meer orde gemaakt in de twee laatste schuiven en een paar dingen aan de wand gehangen, oa tekeningen van
Lien en Uma en de wereldkaart. En we ontvangen FM, weeral een goeie zender natuurlijk want in de States is er keuze te over.
Kortom, we zitten bijna op ons effen.
Over de keuken en het eten vertel ik in een andere brief.

Bekenden aan boord, allemaal van het vorig schip, bijna familie :
capt PM, cheng LdG, zijn echtgenote Colette die samen met ons vertrokken is van uit Zaventem, choff Luc en 3^de mec Tom.
Het zijn de ouders van Tom die met een lezersbrief in de gazet van Antwerpen stonden. Tom had zelf een brief naar de verkeersredactie
van de VRT gestuurd -de positie van de Belgische zeeschepen was toen van Teletekst gehaald. https://nl.wikipedia.org/wiki/Teletekst#Teletekst_in_Vlaanderen
Tom heeft me het antwoord laten lezen. Zijn ouders waren toen zeer ontdaan. Wanneer we op zee zijn en de mensen wat meer tijd hebben
maak ik een kopieke van dat antwoord en stuur het ulle door. Het komt er op neer dat de VRT zegt : de pot op allemaal.
Maar dan met veel meer woorden en properder geformuleerd.

Er zijn persies nogal wat Vlamingen aan boord. Binnen een dag of twee ga ik eens aan Luc zijn mouw hangen voor een bemanningslijst en
zo nog het een en ander. Luc heeft een passkey en kan dus in alle lockers binnen. Zeer interessant. Er liggen al twee lijstjes voor hem klaar.
Hij vertelde dat een tijdje geleden er PVC-waterleidingen in de bewoning losgekomen zijn. En dat er nogal wat schade was.
Maar het fijne moet ik daarvan nog eens vragen, binnen een paar dagen, wanneer de mensen meer tijd hebben.

Ziezo, groetjes iedereen, nu printen.