1998-07-31 ~ op zee

Zo'n wondermiddel is die zalf nu ook weer niet. Om de 4 hrs opstrijken, 10 cm. Elke vier uur toepassen, 10 cm zalf? Sebiet is die tube leeg nog voor
alles genezen is. Daarstraks sla ik een oude Reader's Digest open en wat lees ik daar: tendinitis van nek en schouders is een kantoorziekte.
De elleboog wordt er ook nog bij vermeld. Verder was het artikel een gegoochel met % hier en % daar. Ja, als er van iets een statistiekske
gemaakt wordt zit ik daar mee in. Dit lijf begint te verslijten. Kan ik het nog inruilen? 't Mag van 't zelfde jaar zijn, maar dan een steviger versie.
Met sterker gewrichtsbanden bvb, dubbele, om zeker te zijn. En misschien met een groter geheugen. En wat was er zo nog allemaal voor
verbetering vatbaar, nu ik toch aan het bestellen ben ...

De laatste mango, gekocht in Abidjan vorige maand, heb ik vandaag open gesneden. Binnenin was de pit al beginnen schieten,
zoals ik gehoopt had. Met het mes wil ik het teveel aan vruchtvlees een beetje wegsnijden, snij ik die scheut toch wel over zeker!
Daar ging mijn plantage.

We hebben veiligheidsoefening gehad. Met die reddingsvest op nek en schouders sprongen de tranen me in de ogen van de pijn.
Wie zou nu denken dat een lichtgewicht life-jacket zo'n marteltuig kan zijn. Ik voel me als een blok hout.

Toho heeft twee CD's laten zitten in de Sony van de bar. 'k Heb ze al in een mapje gestoken en ze worden hem toegestuurd wanneer we
afgemonsterd zijn. Als ik zijn adres te pakken krijg. -dat is dik in orde gekomen, toen bestonden nog telefoonboeken. 'k Heb lang met zijn moeder gepraat.

21h: vanavond hebben we de resterende vogelpik-matchen van de eliminatie wedstrijden gespeeld. https://nl.wikipedia.org/wiki/Darts_(sport) 

Gisteren hebben ze ons liggen gehad, Dean en Vlado. Eindigen op dubbel, zegt het reglement. Daar hebben ze met de goedkeuring van choff Phika
rap een mouw aan gepast, want ze stonden op 1. Dat is onpaar. Dus had ik toch goed begrepen dat er iets onregelmatigs aan de gang was.
Het kwam in mijn hoofd niet op dat Dean en Vlado iet of wat implicatie van het derde artikel in het reglement ingewikkeld zouden vinden en een short cut
zouden nemen. Welwel ... was het berekeningetje te ingewikkeld voor de heren? En dan maar rap sjoemelen. Ik dacht dat sjoemelen een Belgitude was.
'k Heb me daar laten beduvelen waar ik bij stond. Ava had het sneller in de gaten dan ik. Ze heeft er niks over gezegd, vertelde ze daarstraks, ze heeft
het zo gelaten omdat het een darts-festival is, en de competitie is maar een aanleiding om leute te maken. -tenzij voor de haantjes dan (?)

Tegen Renato en Alex hadden we geen kans, we liggen er uit, Ava en ik. De heren echtgenoten liggen er ook uit. Nu we niet meer moesten meedoen
konden we genieten van het spektakel. 'k Heb de nodige foto's gemaakt, er zijn historische cijfers gescoord en die staan allemaal op foto.
'k Moest wel. De Filipijnen verwachtten dat. 'k Was de plaatselijke pers en sommigen wilden hun worpen vereeuwigd zien : "Madammy, picture!"

Ah, over foto's: 22/07 in Philadelphia werden we gelichterd, tegelijkertijd aan weerskanten van het schip, voor mij was dat nieuw.
Aan stuurboord lag de Integrity weer (de lichter) en aan bakboord de Liberty, een duwer met barge.
'k Had een batterij en filmrolletjes en ik heb alles gefotografeerd wat er te fotograferen viel. De barge, de lichter, dit schip ... noem maar op.
Meer viel er eigenlijk niet te fotograferen hoor. Vanuit de mast van de monkeybridge, van op de zevende trede zijn de drie voorpieken 
samen in beeld te krijgen. Maar dat houden we nog efkes stil. Ik met mijn hoogtevrees in de mast gekropen? Ja, alles voor een goeie prise,
een goede gezichtspunt. Den bibber komt dan later wel, maar sommige foto's zijn die prijs waard vind ik.
De Liberty en de Integrity zijn oude bekenden van begin juni. Toen kwamen ze een voor een. Misschien wilden ze eerst uittesten of de manifolds
aan weerskanten van het  schip wel werkten? Dat is zo. Ze werken aan weerskanten. En nu kwamen ze tegelijkertijd en ging alles dubbel zo snel,
want ze lichterden ons aan weerskanten tegelijkertijd.

'k Heb een opmerking gehad van Fred (2^de stuur). Een batterij aan deck is een risico op vonken. En aan boord van een tanker kan zoiets niet
en al zeker niet tijdens een los- of laadoperatie. Ook als de flits niet afgaat werkt de batterij, bvb tijdens het zoomen. Chetver, dat wist ik niet.

1998-08-01 ~ op zee

'k Ging iets schrijven. Tegen dat de laptop gestart en wakker was, was de ingeving weg. Zucht.
Als ideeën mussen waren dan wil ik geen verlichtingspaal zijn maar de boompje veel takken en ruim gebladerte.
Daar komen meer mussen en misschien, misschien blijven ze daar iets langer zitten.

In Philadelphia heb ik een doos waterverfjes gekocht. Met penselen. In de kinderafdeling. 'Pre-school' = voor kleuters tot vijf jaar
en andere prille beginners. Compleet afwasbaar en niet giftig. Dat laatste vind ik voor onze leeftijd wat overdreven, maar ja.
En wasco-stiftjes met zilveren glinsters in. Ze hadden geen andere. Er is al een probeersel geslaagd, maar dat zal beginnersgeluk geweest zijn.
Of het was goed kartonpapier, dat kan ook.

In Philadelphia hebben wel zes of zeven mensen sportschoenen gekocht. Voor 't geval er nog eens gepingpongd wordt.
Met het dartstornooi stond daar dus een aantal mensen te blinken met goednieuwe sportschoenen. Die van mij zijn blauwe baskets omdat ik
ik iets stevigs aan de enkels wou, zodat ik de gewrichtsbanden een beetje kan insnoeren, een beetje steun geven.
Sportschoenen hoger dan de enkel, top-high dus, heb ik niet gevonden. Dat stond ik uit te leggen aan Dean, dat ik die niet gevonden had.
- Niet aan een schappelijke prijs, kwam LM tussen. (Hoe dat hij het weet hè, en hij was er niet eens bij.)

          Die baskets waren All Star, iets van een 15 USD (± 450 BF toen) en dat vond ik doenbaar qua prijs.
          Het was enkele jaren voor All Stars een heropleving kende en een duur mode artikel werd. https://nl.wikipedia.org/wiki/Converse_(schoenenmerk) 
          De mijne, zes of zeven keer gedragen en nog in de doos, zijn al een hele tijd naar de Kringwinkel.

Het volgend pingpongtornooi zou dubbel zijn. Naar verluidt geweldig plezant om spelen. De ploegmaats moeten om beurten aan slag,
als ik goed begrepen heb, dus moet men na elke slag achteruit en snel, om de medestander de speelruimte te geven. Wie dat vergeet of
niet snel genoeg is krijgt het palet van de medestander in het gelaat. Geweldig geestig dus. We zullen het EHBO-kistje maar weer meenemen.

1998-08-03 ~ op zee

Vanavond hebben Dean en Vlado het darts-tornooi gewonnen. Na een euforie komt er bij Vlado vaak een anticlimax.
Hij is pas 22, hij was 14 toen de oorlog in Joegoslavië begon. Pas 14, dat is een zeer ontvankelijke leeftijd.
Wie weet wat het manneke allemaal heeft moeten zien en meemaken.
Vanavond was ik op het juiste moment op de juiste plek. Hier volgt het gesprek, maar als ik zijn Engels vertaal is het gebalde weg volgens mij.

          Hij noemt mij Madammy en spreekt soms onbewogen over de meest afgrijselijke dingen,
          als hij niet de clown aan het uithangen is, maar dat was twee uur vroeger.

22h30 : 'k Ga nog wat verder typen, 'k ben toch wakker.

'k Kom terug binnen in de bar, na de wedstrijd. Er zit nog zeven man.
- Ha Madammy, zegt hij. En hij zwijgt drie seconden. Ik dus ook. De rest babbelt voort, ze kennen dat luidruchtig wezen. Enkel Miro luistert mee.
  Do you know a war? vroeg hij stil. Zo terloops, do you know a war, of ik misschien de dichtstbijzijnde oorlog wist zijn of kende.
Jammer dat ik Vlado's Kroatisch accent er niet kan bij typen, de rollende R's onder andere. En sommige intonaties.
- No, zei ik met een flauw glimlachje. Niet nee schudden, niks in de stem leggen, geen lichaamstaal, geen stembuigingen, gewoon voorzichtig : no.
- So ... you don't know any? Nogal hoopvol klonk dat. Als ik er geen kende of gekend heb, had hij dan gewonnen? 

Dan pas ben ik gaan zitten en zei dan ik na WOII geboren ben, maar familie en kennissen van mij hebben die wel meegemaakt en verhalen over ...
Hij knikte. Jaja, die verhalen kent hij ook.
- But yourself, no?
- No ... maybe Vietnam. From a distance. Newspapers. Zijn ogen werden groot. Vietnam? We hadden het wel over Europa hoor.
- So. No war. Dat was een vaststelling.
  Not the smell, not the sound, no nothing.
- No, no nothing.
Er volgde een halve minuut stilte:
- You are lucky. Weer een vaststelling, zonder emotie.

'k Kan zijn toon niet in dit getyp leggen. Hier zegt een jongen van 22j op een evenwichtige manier : ge hebt geluk.
Zonder krachttermen, zonder ons te benijden om een leven zonder oorlog.

          Bovenstaande lijnen zijn een sneer naar mijn vader, die vond dat zijn dochters gvd ook maar eens een oorlog moesten meemaken.
          Dat heeft hij vaak genoeg herhaald. Als vaderschap kan dat tellen hè, jonge mensen een oorlog toewensen.

En er is niks dat ik kan zeggen om Vlado te laten weten hoe ik zijn zielegrootheid bewonder.
'k Kon het hem niet duidelijk maken, want daar is Scheepsengels niet op voorzien, het is een werktaaltje.
- I know, zei ik voorzichtig.
Hij knikte eens.

Nu probeer ik het woord te vinden dat het verschil aanduidt tussen
140 minuten geluid van Colette en consoorten, buiten gekwaak & getater is er niks te horen geweest, en
14 minuten Scheepsengels van Vlado die tijdens de stiltes zeven boeken of een half jong leven vertelt. 

02h: een roller van formaat. Zo ineens? Bôf, neuh. In de vooravond hadden we al enkele aankondigingetjes gehad. 'k Had al een en ander
zeevast gezet, het koffiemachientje en de mokken en zo nog wat kwetsbaar gerief. Daar lag alvast antislip onder, maar better safe than sorry.
En dan nu die roller. Geen ramp, in deze cabine werd iemand wakker om in te grijpen en nog een aantal dingen tegen de vloer te zetten.
Door die plotse roller was er ook alarm van het machien. LM werd wakker om daar te gaan ingrijpen. Zo doen wij dat. Hij beneden, ik boven.
Alles onder controle. En op den duur wordt een mens zo wat blasé ook : ach kijk, een roller, welwel, dat was lang geleden.
Ja echt, het was lang geleden, sinds vorig schip.