1978-07-29-za, Golf v Mexico

Dag Lieve Mensen, ik denk dat er naar één plaats op de wereld is waar zoveel
lieve mensen bijeen wonen en dat is thuis. (Wat krijgen we nu, ze wordt sentimenteel?) 

We zijn de tropische gordel uit en sinds gisteren is het leven weer leefbaar. Een mens kan weer eens buiten komen nu.
Want amai dat klimaat in de tropen, voor mijn part mogen ze het afschaffen.
Warm is niks maar de vochtigheid erbij maakt het vreselijk vermoeiend. Vooral wanneer ge moet werken.
Ik kan me wel voorstellen dat er mensen zijn die genieten van dit soort weer maar
die zitten in een stoel op een terrasje of liggen in een hangmat op hun veranda. Zo zou ik er misschien ook van genieten,
als passagier op een (houten) deck en me laten serveren door dravende stewards. De stewardessen zou ik wat ontzien.
Alle geluk dat we hier geen passagiers hebben. Mensen wat heb ik gezweet.
Ze nemen hier allemaal zoutpillen om niet teveel vocht te verliezen. (minerale zouten, wil dat zeggen)
In het begin dacht ik dat het troela was. Maar na een week zweetpareltjes over heel het lijf werd ik wat slappekes.
En toen ik eens voor de zoveelste keer het zweet van mijn bovenlip likte, smaakte het niet eens zout meer.
Goed, dan heb ik ook maar zoutpillen genomen, gelijk alle grote mensen. ’t Was hoog tijd want ik had al febbeltes.
Wat? FEBBELTES. Dat is de Antwerpse vertaling van, denk ik, FAIBLESSES.
Zoiets als slaptitudes ongeveer, maar dan in de tropen. (en in het Antwerps)

Hier hangt zoveel vocht in de lucht dat het zweet niet opdroogt, dat ge u niet afgedroogd krijgt na de douche tenzij
ge u eerst insmeer met odeklonje maar daar droogt dan het vel van uit. En zo is ’t altijd iet.
Want tisaltijtietoor! Hier wordt veel en dikwijls drukte gemaakt, meestal om niks, om bezig te blijven,
om gespreksonderwerp te hebben. Sinds het 'verblijf' in Brazilië heb ik niet veel meer meegemaakt.
Een paar dagen geleden zijn we langs Jamaïca gevaren. Mooi.
Vooral met de verrekijker. Dan ziet ge nog eens iets van de wereld. Join Ahlers and sea the World.

Sinds Henri chefkok is blijft het eten goed, dus de stemming aan tafel ook, behalve voor de mensen die van roddel
hun reden van bestaan gemaakt hebben en niet gelukkig kunnen zijn zonder een of ander malheur. En eigenlijk
zijn die tevreden met hun eigen gejammer, dus alles gaat goed hier aan boord.
LANG LEVE DE KOOPVAARDIJ. KOM ER BIJ. KOM ER BIJ. 

De nieuwe eerste stuurman houdt nog altijd zijn manieren, dus wij ook. Geslaagde baas, we zien hem maar af en toe.
En zagen doet hij niet, dus van mij mag hij blijven.
Hij heeft zelfs al eens gegaasd. (gazen = gas spuiten tegen kakkerlakken)
De vorige wou dat niet doen omdat het gas tegen de kakkerlakken te duur is.
Op drie maanden tijd is er geen enkele keer gespoten. Ge kunt denken hoe het hier krioelde.
Wat hij gaan vertellen is op den bureau weet ik niet. Waarschijnlijk dat het ‘niet nodig’ was,
zoals hij ons eens met het afwasmiddel heeft liggen gehad. Maar deze stuur gaasde er nogal op los hoor!
Tot hij er van wegdraaide want hij had het gasmasker niet opgezet. En dat spul pakt naar de keel.
Precies of ze nijpen uw strot toe. Heel gek, want er nijpt niemand, en ge ademt toch gewoon verder?
En dan is het alsof uw ogen uit hun kassen willen.
Ik ben maar gauw buiten verse vochtige warme lucht gaan ademen (niks fris). En mijn plantjes heb ik ook buiten
gezet want die hebben maar fijne strotjes. En oogskes hebben ze al niet, ocharme.
Dan kan ik ze toch niet in het gas laten staan he.
Toen de stuurman dan toch zijn gasmasker opzette was hij precies zelf een grote kakkerlak.
Het heeft hier twee dagen gestonken en al het voedsel dat onbedekt blijven liggen was kon weg gegooid worden.
Maar dat is niet erg want hier wordt zoveel weg gegooid dat het niet eens opvalt. 

        Als ik er op terug kijk, en wetende wat ik nu weet, heeft die eerste stuurman in als zijn ijver
        een paar serieuze procedure fouten gemaakt. En dan vragen ze zich af hoe zeevarenden een aandoening 
        aan de luchtwegen kunnen oplopen … op zee is toch altijd gezonde lucht! Ja, misschien,  
        maar daarom nog niet aan boord.

Nu stop ik er mee, want seffes moet ik herbeginnen met werken.
Dag, kusjes, de groeten, let goed op ulle zelf en op mekaar allemaal. 

PS: 1/ Wie gaat wanneer op vakantie en waarheen? 
      2/ Er was geen ene brief in Brazilië. Misschien in volgende haven. Het is ulle geraden potdorie of ik
         laat ook niks meer van mij horen. Ik zwijg als een graf. Als een zeemansgraf, dat is nog vele stiller!

m, toen 26j en het bleuke onder de opvarenden - tekst uit de scheepscorrespondentie van toen -