|
1978-07-24-ma, op zee, veel water
Dag mensen altegader,
De 12de of de 13de van deze maand ben ik van 13h tot 16h op Braziliaanse bodem geweest. Drié volle uren.
We hebben daar op ongeveer 24 hrs geladen en dan waren we weer weg.
Braziliaanse bodem wil zeggen, een strand.
We lagen daar in een of andere lokaliteit aan een enorme pier met zo’n moderne rolband installatie
die veels te vlug laadt naar mijn zin.
Yvonne en ik zijn gaan zwemmen naar het strand. Dat deed deugd.
Van aan boord kunnen we naar de golven alleen maar kijken.
Het landschap was typisch Braziliaans hé : geel-wit strand met zand van eigen bodem,
donkerblauw-groene zee met witte schuimkoppen. Zo wit vindt ge ze alleen maar onder deze zon.
Zee-egels en krabben, wier, rotsen, alles heeft iets Atlantisch. Niks Mediterraan, bvb.
Zoals ik het beschrijf is het niet duidelijk natuurlijk, maar toen ik het zag was het direct duidelijk.
Verder heb ik via een visser kunnen kennismaken met den Braziliaansen Volksaard, hij zat namelijk
in stilte te vissen. Ook een typisch Braziliaanse bezigheid, vooral aan de kust.
En ze hebben hier nogal wat kust. We varen er nu al tien dagen langs, terug richting noord, naar de Golf v Mexico.
De grondigheid en de volharding waarmee hij zijn lijn in het oog hield zou door een oningewijde alras verkeerdelijk
geïnterpreteerd worden, maar ik -die er geweest ben- kan u verzekeren dat het vissen hier
een ernstige aangelegenheid is. Deze ernst zou men bij een Zuid-Amerikaan, en dan zeker een Braziliaanse visser,
niet verwachten moest men blindelings praatjes geloven en doof blijven voor mensen die
u de ogen willen openen en u met handen en voeten op het hart willen drukken dat, datteu, eh, het niet zo is.
Ik bedoel: geloof het allemaal niet zomaar. Bvb dat verhaal dat ze in Brazilië niks anders doen dan samba dansen.
Kletskool! Apelarie! Ik heb in al die tijd dat ik er geweest ben niet één mens zien samba dansen.
Zelfs niet verstolen in de handen klappen of met de vingers knippen, laat staan neuriën. Geen één!
En van dat overdreven karnaval vieren, dat de pastoors daar nog maanden later
zonden aan het vergeven zijn, tussen twee doopsels in, zal ook wel overdreven zijn.
Ik heb nergens een toeter of bel gezien. Misschien wordt er met karnaval wel gevierd,
maar buiten het seizoen is er beslist niks om over te biechten te gaan. Tot zover wat ik weet over Brazil, en dan nu
rap weer naar de bewoonde wereld.
Van de laatste zes weken in deze contractperiode vind ik geen brieven terug.
Waarschijnlijk omdat we toch richting Europa vaarden, daar zou ik dan afmonsteren en
ik zou het ze thuis allemaal wel vertellen ipv te schrijven. Dat maakt dat ik niet kan achterhalen
en me ook niet kan herinneren hoe mijn eerste kennismaking met New Orleans was.
Ik herinner me wel veel over New Orleans, leutige dingen, maar dat was later, op andere schepen.
Volgens mijn zeemansboek duurde deze 1ste contractperiode, waarvan de briefwisseling nu ten einde is,
6 maanden en 16 dagen.
m, toen 26j en het bleuke onder de opvarenden - tekst uit de scheepscorrespondentie van toen -
|
