nog altijd vierde schip, derde brief 

1980-02-09-za Chiba, Japan

Duur’bren,

’k Heb t/m brief nr 12 ontvangen, een gele envelop, waarop geschreven staat: -12- of 11?
Awel, dat is nr 12. Maar ik vind nr 1 niet. Ofwel heb ik die nooit ontvangen,
(en er staat me iets van voor dat ik me toen afgevraagd heb waarom ons ma bij 2 begint te nummeren)
ofwel ligt hij ergens in mijn schuif en dan moet ik hem vinden als ik bij gelegenheid eens opruim.
’k Ga hem nu niet zoeken, want deze brief moet morgen ten laatste afgegeven worden,
bikoos wir fahren nach San Francisco. Mooi, zult ge zeggen, maar zo mooi is dat niet,
want ik heb een paar foliekes gedaan en kan geen voorschotten op mijn loon meer krijgen de eerste maand. 

Die foliekes waren drie blauwe parels voor mijn ma. Twee oorbollekes en een ring.
Maar dat kon ik onmogelijk in die brief zetten hé, dan was de verrassing er af.
Ze had blauwe ogen, dus vond ik dat het blauwe parels moesten zijn.

Al goed dat ik het grootste deel naar huis stuur (op de bank laat zetten, wil dat zeggen)
en dat de rederij het ander deel spaart. Ik had gehoopt dat we een lange overtocht zouden maken,
desnoods naar Jakkamakka, zodat ik daar wat kon doen met poen,
maar nu zijn we al binnen twee weken in San Fran en word ik gestraft met
‘aan boord blijven wegens geldgebrek’. Enfin,

-hier laat ik een lege spatie voor een diepe gedachte- 

wie … euh … moet op de blaren zitten.

Ik zal wat trager poetsen en zeggen dat ik er niet kom met mijn werk en dan krijgen we weeral overtime.
Leest ge dat goed, jaja dat is uw dochter die zo denkt. Bijna gelijk een echte werknemer.
Want het is hier niet met meer te werken dat ge meer verdient. Ô kontrijr en ter contrarie.
(Ik kan ook veel typfouten typen hé. 'Just gelijk haar moeder').

Zeg pa, dat van alle dagen een stukske schrijven is goed gevonden hoor. Hebt ge alleen gevonden zeker?
Awel hé, ik was al zoiets van plan, maar het is absoluut ondoenbaar.
Schrijven wordt hier alleen gedaan als, ga nu zitten :
- als het schip niet rolt (de helft van de vaardagen)
- als we niet moeten uitgaan aan de wal (op de pare dagen)  larie
- als we niet op bezoek gaan bij iemand in de cabine (2x per week)
- als we niet omvallen van de vaak (als ge moest weten hoe dikwijls ik hier 
  om 20h30 in mijn bed lig, ge zoudt me niet geloven)
- als ik mijne was niet moet doen (het lukt niet altijd om die tijdens de dag te doen)
- als ik mijn nagels niet moet lakken (op de onpare dagen)  larie, complete larie
- als ik geen volk op bezoek heb (gebeurt zelden, meestal ga ik ter plekke)
- als ik geen zin heb om te lezen ( en lezen is de enige manier om met de gedachten van boord te geraken.
  Lezen doe ik zeker en vooral als er overdag ambras geweest is. En vermits hier nen truter rondloopt
  heb ik onder mijn hoofdkussen een boek gereed liggen). 

Die truter is toevallig de chef-kok, tijdens de services onze baas. Gelukkig zijn er altijd bazen boven de baas.
Tot zijn groot ongenoegen red ik mij nogal goed en Nooke nog beter.
Maar ik word doodmoe van die vent. Ge moet constant op uw hoede zijn, anders krijgt ge het mes in de rug.
’k Zal er maar over ophouden. We maken er een sport van hem voor te zijn, en zo blijft het houdbaar.
Alle geluk dat Noo en ik aan hetzelfde zeel kunnen trekken. Dat zeel is al versleten van er aan te trekken. 

Ha ja, denk niet dat in niet over het schip wil schrijven maar sinds de boots van het eerste schip
die 40 bladzijdes 'verloren' is betrouw ik niemand meer en vermits deze brief
via mensen van het schip van boord gaat (bemanningsleden), blijf ik liever voorzichtig.
Wat ik niet schrijf vertel ik later wel.

Wanneer post via de scheepsagentuur van boord ging, betrouwde ik het wel.
De situatie met de verdwenen 40 blz brief en die bootsman van het eerste schip schiet me nu weer te binnen.
Dit verhaal gaat eigenlijk over het allereerste schip, niet over dit vierde schip.

Kijk, voor mij is post heilig, en zeeliedenpost is absolúút heilig.
Nu had dat vent me in het voorbijgaan al een aantal keren gevraagd wat ik toch altijd zat te typen.
Of naar wie, of zoiets. Achteraf bekeken leek het meer op platte nieuwsgierigheid dan op welgemeende belangstelling.
Maar er ging toen bij mij geen belletje rinkelen, ik was nog bleu op dat eerste schip. 

Toen hij afmonsterde gaf ik een aantal enveloppen mee, met ruim voldoende geld voor de postzegels,
en die brieven zijn nooit toegekomen. Op geen enkel adres.
Nu, als een brief ergens niet toekomt, dat kan,
maar als op geen enkel adres geen enkele brief toekomt, dan is er iets loos.
En zo zijn er toen 40 blz verdwenen. 

Toen ik dat ineen gepuzzeld had, dat niémand een brief ontvangen had, was ik witgloeiend.
Ik met de trein naar Antwerpen, naar de Pool der Zeelieden. Ik vraag die boots zijn adres. Ik krijg dat adres.
Er werd toen nog niet moeilijk gedaan over privacy en zo. Ik naar de Lijnwaadmarkt (binnenstad).
In Antwerpen moest ik alles te voet doen, dus ik had de tijd om te bekoelen en mijn aanpak te overdenken. 

De fluwelen aanpak (uit de lessen van Yvonne).
Ik bel aan dat appartementsgebouw en hij zou naar beneden komen, zei hij door de parlofoon.
Hij was zeer verbaasd me daar te zien staan. Toen ik hem voor mij had vroeg ik na de inleidende blabla
of hij in de travel naar huis soms bagage kwijt geraakt was. Nee, niks kwijt.
Geen handbagage ookni? Nee, ookni.
"Dat is eigenaardig want mijn brieven zijn niet toegekomen. Bij niemand."

En toen begon zijn blik te vluchten van links naar rechts en kon ik ongeveer vermoeden wat hij gedaan had.
Platte nieuwsgierigheid hé! Hij had de brieven geopend en gelezen. En dan wordt er niks meer verzonden natuurlijk.
Hij probeerde er zich nog uit te praten dat hij ze van uit de States verzonden had.
"Van uit de luchthaven ginder? Met Belgisch geld?" Hij kon geen kant meer op.

Ik heb hem recht in de ogen gekeken en alle minachting die ik in mijn lijf had lag in mijn blik.
En had ik gedurfd dan had ik hem nog luidop een sukkel genoemd en
een pft-spuwgebaartje naar zijn schoenen gemaakt. Helaas ben ik relatief goed opgevoed.