nog altijd vierde schip, derde brief, vervolg

1980-02-09-za, Chiba, Japan - vervolg

Vandaag wisten mensen hier te vertellen dat er dingen aan de gang zijn tsn Rusland en de USA.
Er waren hier betogingen maar wat er precies gebeurt weet niemand.
De Japanners hier spreken bijna geen Engels en niemand van ons spreekt een letter Japans.
(behalve ene, die was hier in zijn jonge jaren bijna getrouwd)

Plezant is dat, ik voel mij hier een analfabeet, want door het schrift worden we niks wijzer.
Moesten we het schrift kunnen lezen, zouden we al rap leren van de opschriften en de reclames.
Dat was in Algerije en Egypte ook een probleem. Ge weet nooit wat er op de deur staat:
uitgang of wc of verboden toegang. Zo moeten de gastarbeiders bij ons zich ook voelen.

        Toen werd het woord gastarbeider nog gebruikt?

Winkelen hier is een marteling. Geef mij maar meer westerse landen.
Nuja, varen is ook niet dé manier om een idee te krijgen van een land.
Wij doén landen, maar wij zién er geen.  

        Die visie heb ik achteraf ook moeten bijstellen hoor.
        We werden niet afgeleid door de façades van een land, door de toeristenfuiken.
        Wij zaten midden in de coulissen! En daar valt veel te zien en te beleven.

Als ge nu van mijn cabine buiten kijkt zouden we evengoed in Bremen kunnen liggen.
Enkel de opschriften, daaraan ziet ge dat het Oosterse graansilo’s zijn.
Ik wou dat we naar Zuid-Amerika gingen.

We hebben sinds een week een nieuwe ouwe. (ergens in een Japanse haven aan boord gekomen?)
De vorige was een neurotisch geval, een detailmaniak. En over de grote problemen mocht hij vallen,
hij zag ze nog niet. Un précieux ridicule, een snob van het poverste soort
met een schrijnend gebrek aan savoir-vivre en savoir-faire.

De kaptein is weg, lang leve de kaptein.
De vorige is waarschijnlijk vertrokken met het idee dat de bemanning hem mist. Dat ook nog.
Hij heeft teveel boekskes gelezen denk ik.
Môja, met zo’n Russische naam en met een kleine d … hij heeft waarschijnlijk nog niet van de Potemkin gehoord.
De deze is een kwieke democraat. Heeft op een week tijd het boeltje gereorganiseerd.
Hij heeft de chef (die van ons) de sleutels van de bierlocker doen afgeven. Hij controleert alles,
tot groot ongenoegen van die van ons. En wat een opluchting voor ons hé, nu is er tenminste iemand
die weet dat het werk goed gedaan wordt en als er iets niet of slecht gedaan wordt, WAAROM dat zo is.
Tot hiertoe waren wij de wezenkindjes aan boord. Iedereen heeft een baas, behalve wij, wij hebben een kwal.
Ik moet ophouden met zagen over die sukkel. Hij is onbekwaam en hij weet het.
Dat zijn de gevaarlijksten. (De gefrustreerden, de nijdigaards bedoelde ik toen waarschijnlijk).

Ik zal eens optellen hoeveel keer ik in vier maanden tijd aan de wal geweest ben. Dan hebt ge een idee.
3x in Egypte, één keer naar Luxor en 2x gaan zwemmen.
4x in Canada. Daar lagen we vlak tegen het stadje.
3x in New Orleans.
1x in Japan.
Dat is 11 maal en ondertussen moet het werk gedaan zijn. Dat zijn dus geen 11 verlofdagen.
Telkens maar voor een paar uurkes. Ofwel tijdens de siëste, ofwel ’s avond na de werkuren.
Qua vrije tijd zijn wij het slechts bedeelde departement. Niet omdat we niet weg mogen,
maar door de aard van het werk kunnen we gewoon niet. Eigenlijk vind ik dat niet zo erg hoor.
Als ge ziet wat anderen doen met hun vrije tijd: geld gaan wegsmijten door de ramen van bordelen.
Nu hebben di allemaal wel hun ramen en gordijnen goed toe.
Ten eerste is het hier winter,
ten tweede om al dat geld binnen te houden natuurlijk en
ten derde om geen last te krijgen met de buren.

Zeg, ik stop ermee. Ik ga de brief naar de marco dragen en dan ga ik mijn haar nog maar eens wassen
om de fritgeur er uit te krijgen.
Ik ben verdikt, het eten is hier te vettig. Mijn vel lijdt er ook onder.
’k Kan in de helft van mijn kleren niet meer in. Plezant is anders. Ik kom net de week rond.
Als er vanzeleven weer waterbezuiniging afgekondigd wordt is bibi de peer.

Ik heb al wat kledij bijgekocht en bijgekregen, maar het blijft nipt.
Ik zal in de States eens wat losse flodders gaan kopen. (losse flodders = oversized T-shirts)

Dag, veel kusjes en tot schrijfs in de volgende poort. m.