1980-07-07, Pittsburg , San Francisco Baai, California 

Dag Padre en Madre,

Waarom schrijf ik altijd vaders eerst. Enfin, vader-enkelvoud, want gellie zijt
mijn enige ouderpaar dus moet ik zuinig zijn op ulle.
Hier zouden we zeggen : er is géén spare hé!   spare = Engels voor reservevoorraad

'Mannen eerst' dateert waarschijnlijk uit de tijd dat vrouwen geen eigen broodwinning hadden
en dat alle voedsel- en beurs-voorzienende mensen mannemensen waren.
Maar nu ben ik een werkend vrouwmens met een eigen broodwinning & bankrekening, een echte,
en dus herbeginnen we de brief: 

Dierbare Ouders, 

Op deze blijde dag (de ’pitein is gisteren verjaard en daar dragen wij nu nog de gevolgen van)
op deze blijde dag dus, zijn wij aangekomen hierre en alles gaat goed. Ik zou zeggen het reilt en zeilt,
maar dan krijg ik de mecaniciens tegen want die willen van geen zeilen horen. 

Ik zit hier te typen (blijkbaar) bij muziek van de plaatselijke BRT 3 , maar dan op zijn Kalifornees.
Kanaal 102 op FM. Die zender heb ik ook in alle cabines aangezet en laten aanstaan toen ik buitenging,
kwestie van de boerkes een beetje RUSTGEVENDE muziek te leren beluisteren.
Want rust, kalmte en zelfbeheersing hebben ze/we hier allemaal nodig.
Den ene pakt Valium, dedees pakt Vivaldi.
Zun een Captagon, ik een Katsjatoerion, blijft ge ook wakker von. (Ziet ge wel dat het rijmt!)

Ik heb uw brief van VR-27/06 ontvangen.
Een brief over Callas  -Zuid-Frankrijk-  om mij te doen watertanden zeker? Awel dat is gelukt, ik monster af.
Verder over Guido Gezellige schilderijen en over Sartre. We zijn hem kwijt nondedju, en er is geen spare.
Wie gaat hem aflossen. Niet zomaar een beetje maar hem echte en deugdelijk en degelijk opvolgen?
Is er zo iemand? Sartre was toen recentelijk overleden.

Dus ge hebt de brief over mijn nieuwe schoenen ontvangen? Awel, ze zijn al kapot.
Daar verschiet ge van hé. Het komt door het trappen lopen. Er zit hout in de zool. Dat hout is gespleten.
Ik zou hier beter per trap betaald worden ipv per maand.

1980-07-08   

We zijn vóór het stadscentrum op anker gegaan.
Vannacht zijn we beginnen varen en om 06h ging en we tegen de kaai. Ver voorbij de stad. Uren er voorbij.
Het was dan nog een lastige standby ook. De mensen werden zenuwachtig en daarvan werd ik nerveus
(stom hé, ik heb met die standby niks te maken, môja, ik liet me ongemerkt nerveus maken)
Toen ik het merkte was het al lang te laat, ik heb een scheef antwoord gegeven aan de eerste stuur
en die nam dat zo scheef mogelijk op en bolde het af.
Ik riep en liep hem achterna, maar hij kwam niet terug en toen ik hem opbelde smeet hij de hoorn in de haak.
Nu lig ik in ongenade.
Enfin, ik ben niet een en al glimlach alle dagen van de maand, -mogelijk duidt dit op menstruatiepijnen-
en hij ook niet, -de mannen hadden net een zeer lastige standby achter de rug-
en vandaag was het een ongeluksdag want die twee vielen samen.
Ik spreek nog wel tegen hem, maar hij niet meer tegen mij.  
Wacht een beetje, de dag dat ik hem kan doen lachen heb ik gewonnen.
Hij gaat toch niet blijven smoel-trekken voor zo'n pruts hé.
Ondertussen vind ik het erg, want ik dacht dat hij toch genoeg gezond verstand had, wijs man was en zo.
Nee, niks. On ne pardonne plus, on tue.
Elk zijn waarheid zal het worden en daarna gewapende vrede zeker? 

         Hoe & of die ongelukkige botsing opgelost geraakt is, weet ik niet meer.
         'k Herinner me wel dat ik me een paar dagen ellendig voelde. 

Bon soit, zolang het schip maar niet zinkt en de aarde rond blijft zodat we thuis geraken, is er niks aan de hand. 
Deze brief komt waarschijnlijk toe wanneer gellie in Callas ligt. Blijf rustig liggen.
Binnen een maand of zo zijn we thuis.