1981-10-08, Fremantle - Australia (oostkust)

        Dit was in een jaar tijd het tweede schip dat ik deed bij die rederij. Een rot-rederij op alle gebied.
        Alleen de route was interessant. Na de Kleine Reis (enkele Europese havens) begon de 
        Grote Reis, den 'Oversteek'. Bij die rederij ging het nu eens niet over de Atlantic maar
        via Suez recht naar Australië, New Zealand, een stop bij Pitcairn (!),
        via Panama en na een paar havens in de Golf van Mexico naar huis. 
        Gedurende weken water en rust. Wat een zaligheid zou moeten zijn. 
        Niet daarre. Niet bij die rederij. 
        Die rederij was tamelijk jong en had geen hogere officieren van eigen promotie. 
        Wat daar vaarde als staf, als leidinggevende officieren waren de sacés van andere rederijen.  
        Sacé wil zeggen dat ze hun zak, hun bagage hadden moeten maken. Afgedankt dus. 
        Alkoliekers & karakteriëlen samen op één schip. Elders buiten gegooid.
        Deze rederij was wat état-major betreft, de afvalbak voor de afgedankte hogere officieren, 
        en dat was te voelen over heel de lijn, zelfs in kleine dingen van het dagelijks leven aan boord. 
        Gelukkig had Yvonne (mijn allereerste collega in ’78, ma marraine de la marine)  
        niet alleen mijn ruggegraat gesterkt maar ook mijn hoofd volgegoten met informatie. 
        Zo kende ik een flink aantal namen van mensen voor wie men moet opletten,
        en kon ik me al schrap zetten van de eerste dag. 
        Voor wie meer wil weten over deze sjoemel-rederij, zie bijlage onderaan.

Dag mama en papa, 

De schrijfmachine is tijdelijk buiten gebruik en ik zat zonder briefpapier => ik moet me haasten met schrijven
want anders kan dit morgen niet mee van boord met de post.
Ik heb 2 brieven van ons Ma gekregen en 2 kaartjes (1 met een vuurtoren en 1 met een geplukte duif)
en ingesloten 2 kaartjes van Laura en Dee. 

        Het kaartje met de geplukte duif herinner ik mij. Het is een vredesduif met een olijftakje in de bek.
        Het vredessymbool dus. Maar de duif is haar pluimen kwijt en van het takje liggen de blaadjes ook op de grond.

Er is veel te vertellen over dit schip en over deze rederij in het algemeen, maar dat zet ik liever niet op papier.
Deze brief moet hier nog door een aantal handen gaan eer hij thuis in de bus valt. 

Vorig schip hadden we hier -in Fremantle- een receptie en konden we niet aan de wal.
Deze keer ben ik gaan shoppen met de collega. Ze valt best mee. We hebben een goed roulement.
Tot hier toe hebben we geen stormen mee gemaakt, dus geen nausea. 

Vermits we niet naar Gove gaan -noorden van Australia, tropisch gebied-
zou het kunnen dat we een week vroeger thuis zijn. Er is een staking aan de gang in Gove.
We winnen ongeveer een week. Dus eind december, als er niks tussenkomt. 

Ik heb niet dezelfde cabine als op het vorig schip, maar een verdiep lager.
Hoe dat komt is ook een lang verhaal. 

Binnen 3 weken begint hier de zomer.
De wind uit de Zuidpool waait hier nog ± 21 dagen en dan pas wordt het warmer. Gek hé. 

Ik heb voor Toppié prentjes voor de school gekocht en postkaarten met dieren op.
Da's voor haar documentatiedoos. 

We hebben hier al 't een en 't ander afgelachen hoor. Maar de stemming is niet alle dagen zo.
Er is soms ambras ook. Gelukkig niet in ons departement.

Ik ben moe, ik ga slapen. Nu heb ik tenminste weer papier en kan ik op zee schrijven.
Dan moet ik mij zo niet haasten. Want van dat haasten raak ik mijn gedachten kwijt.