|
1982-05-03, Detroit - Michigan, USA
Met dit schip heb ik voor de eerste keer de Grote Meren gedaan,
de meren die aan Atlantische zijde de grens vormen tussen Canada en de USA.
On-ver-ge-te-lijk.
De Saint Laurent op en dan helemaal tot Duluth, Minnesota op Lake Superior en terug.
Dag allemaal,
We zijn tegen de kaai aan het gaan. Ze zijn de trossen aan het vastleggen. Heel spectaculair allemaal.
Hoe lang we hier blijven weten we niet. Daarna gaan we naar Chicago, Illinois.
En nadien zouden we terugkeren naar Europa? Dat zou zo ongeveer een maand duren, zeggen ze.
Maar waar in Europa weet geen kat natuurlijk, dat gaat van Bremen tot Pireaus.
Misschien Antwerpen, 1 kans op zoveel, dan worden we efkes afgelost -shoregang, tijdelijke aflossing in de thuishaven-
en krijgen we een paar dagen verlof. Ik zou graag hebben dat het schip deze lijn bleef doen,
dan zijn we regelmatig eens thuis. -dat was wensdenken, het was wilde vaart, geen lijnvaart
Voor de mannen van deck is het hier verschrikkelijk vermoeiend.
Ze moeten hier werken op de meest onmogelijke uren en slapen overdag dat gaat nogal moeilijk want
de wakkeren zijn dan aan het lawaai maken en dan worden de slapenden wakker en 's nachts omgekeerd.
Deze 3de stuur kent DVE, een 2de kok/bakker bij Ahlers. De 3de stuur heeft onlangs met DVE gevaren,
op de Pomona of op de Pontos, ik weet het niet meer. -dat waren fruitschepen, zeer snel, tot 21 knopen
Het schijnt dat hij een hele goeie bakker is en nog nen toffen typ op de koop toe.
Dat geloofde ik direct natuurlijk, gezien de bloedverwantschap en zo, en toen vroeg ik aan de 3de of DVE
ook zo'n mooie jongen was. De 3de dacht dat ik met dat 'ook' hém bedoelde en hij werd een beetje rozig rood.
Ik heb hem dan gezegd dat het een familietrek was, mooi zijn, en toén pas verdacht hij mij van pretentie.
De 3de stuur is een heel brave jongen, maar ook heel traag.
Rie had een rok met blauwe bloemen op en nu heb ik hem.
Hij was wat te smal geworden voor haar. Op het einde van het contract vliegt hij overboord, zei ze.
Ikke roepen van Owee en Onee, en ik wil die wel. Goed, ik krijg die, sito presto.
Ik heb hem een half uur aan en ik heb er al vijf gaten in gebrand met mijn sigaret.
Rie draagt hem vijf jaar, nooit niks gebeurd. Bibi draagt hem 30 minuten en 't spel is naar de bom.
En lachen dat we gedaan hebben. Haar man -matroos- vroeg of we een pint teveel ophadden,
want eigenlijk viel er niks te lachen, maar wij lachen tóch en daar kunnen andere mensen soms niet mee om.
Ze zijn te moe, denk ik.
1982-05-07, Chicago, Illinois
De 1ste stuur monster af en wordt vervangen. Als ik mij haast kan ik hem deze brief nog meegeven.
Morgen is het moederkesdag. Een gelukkige moederkesdag aan alle moeders die kinderen en zo hebben.
'k Heb al een kaart verstuurd, een paar dagen geleden, maar ik weet niet of die ondertussen toegekomen is.
Mogelijk nog niet, want het is nogal een groot stuk karton.
We blijven hier maar een paar dagen. De reis gaat helemaal tot Duluth, helemaal tot het uiterste punt van Lake Superior.
Dan hebben we alle meren gehad. Van daaruit moeten we in één trek terug naar den Atlantic.
Dat zal een vermoeiende periode worden voor de mensen. Voor ons niet zo erg, want
wij hebben nog zeer regelmatige uren in vergelijking met de anderen.
We zijn de Federal Schelde -andere rederij, Ubem- voorbij gevaren. Ze lagen tegen de kaai.
We kwamen er zo dicht langs dat we naar mekaar konden roepen. Tof hoor.
Ze gaan naar Thunderbay en Montréal, de gelukzakken, en daarna weten ze het niet.
We liggen hier nogal ver dan de stad. We zijn er langs gevaren. Allemaal heel spectaculair, geïndustrialiseerd en vúíl!
Van op het water kunt ge een strook vuile lucht boven de stad zien hangen.
Hier zal hier wel een plaatselijk centrummeke zijn.
Morgen ga ik een voetje aan de wal zetten, voor postkaartjes en T-shirts en zo.
1982-05-08, 13h30
We komen zojuist terug van de Seamen’s Mission. Die is dicht. En verder is er niks, niks, niks. Da's weinig hé.
Wéér geen zichtkaartjes. Gisteren hebben we uw vier kaartjes ontvangen. De nieuwe 1ste stuur had post bij.
Laatste nieuws: wij gaan ook naar Thunderbay en misschien Montréal. -allebei aan de Canadese zijde van de meren
Daarna Amsterdam of Rotterdam, dat staat vast, daar gaan we lossen.
De marconist is van Jette en hij kent de winkel in Brussel. Hij heeft daar eens een plaat van Pink Floyd gekocht, zegt hij.
Ik schrok nogal hoor. Sinds wanneer verkoopt gellie Engelse djoem-djoem?
En op paasmaandag is hij voorbij mijn buurtcafeetje gereden maar die hutseklutser is niet binnengegaan.
'k Ben hem dat aan het afleren, zomaar 'ons' cafeetje voorbij rijden zonder goeiedag te komen zeggen.
Die kilo Sugus bollekes is bijna op. Ik schud juist de zak uit en er vielen er nog zes op tafel.
Eerlijk verdelen zei Rie en ze grabbelde er vier mee. 'k Heb gezegd dat ik dat eens rap thuis zou gaan vertellen!
De planten doen het goed. De Oostindische kers heeft geschoten sinds 24/04 (geplant de 14de)
maar de reukerwten doen nog niks. 'k Heb ze zoals Toppié al een paar keer
uit de grond gehaald om te zien of er nog niks kiemde. Niks. -of dit echt waar was, weet ik niet, mogelijk larie
De Oostindische kers staat nu al 15 cm hoog of meer. In Detroit heb ik nog andere zaadjes gekocht en potaarde
en de hele mikmak in een bak gedaan. Nu zit ik hier te wachten op teken van leven.
Het is hier mooi weer, zonnig en warm.
Ziezo, dat is het. Sebiet gaat de stuurman van boord dus moet ik nu stoppen want hij neemt de brief mee.
|
