|
1982-11-21, Lake Superior, Canada
Deze brief had al lang moeten gepost zijn, maar ik had hem te goed weg gelegd.
Ondertussen hebben we al Engeland gehad, den Atlantic (vree gerold) en nu weer Canada.
Hier graan laden, lossen in Algerije en dan misschien (1 kans op 2) Antwerpen. Who knows.
We zijn ondertussen al bekomen van de miserie in Alexandrië. Het is hier veel koeler, zelfs koud,
en hier lopen aan boord geen vieze walmensen die ongedierte meebrengen.
Ik heb ginder een soort eczema opgedaan en ik denk dat het iets besmettelijk is
want andere mensen hebben het ook. Ik ben in Chicago mee naar de dokter geweest en
hij heeft een goede zalf gegeven want de plek is bijna weg. Die plek vind ik vies.
Even vies als Egypte. -de coulissen van Egypte in 1982
We zitten hier op het hoogste en laatste van de Grote Meren. Lake Superior is zo groot als België.
Awel dat zoet waterke heeft gisteren stormke gespeeld. Iets na middernacht
moeten we over een soort vloedgolf gevaren zijn. Iedereen was op slag klaarwakker.
Eerst dacht ik dat we een jacht of een visser overvaren hadden.
Maar de Brug gaf geen alarm en het Machien ookni dus ben ik zelfs niet uit mijn bed gekomen.
De ouwe moest er vanmorgen weer geweldig over doen natuurlijk. Onnozel paniekerig ventje.
Hij maakt de stuurmannen zenuwachtig ipv ze rustig te houden.
Hij heeft ons zélf zijn bijnaam aan de hand gedaan.
Op een dag vertelt hij in de keuken dat hij in reïncarnatie gelooft omdat hem een keer
het volgende overkomen is: 'Comme vous savez je dessine'. Meneer tekent. Dat was groot nieuws voor ons
maar hij neemt aan dat heel de Belgische Koopvaardij daarvan op de hoogte is.
Hij was eens een tekening aan het maken, zomaar, uit het hoofd, en een van zijn vrienden-architecten
vraagt hem (die kwam daar juist langs waarschijnlijk) "Waarom kopieert ge dat plan?"
Plan? Welk plan? … Awel ja zie, die tekening was de plattegrond van een paleis dat ontworpen zou geweest zijn
door (houdu vast) Sjeik Süleyman I, genaamd 'Le Magnifique'.
Dus genaamd 'De Prachtiglievende'. Sindsdien noemen we hem Le Magnifique. Hij neemt zichzelf
zo vreselijk au sérieux dat hij een enorm dankbaar sujet is om het zotteke mee te houden natuurlijk.
Ons ma zou me het adres van R of I bezorgen, maar de rederij is weer te gierig geweest
om de post van de bemanning naar hier door te sturen natuurlijk. We liggen erg ver van de stad af,
dus ik weet niet of het zou gelukt zijn om een afspraak met hen te maken.
Deze namiddag komen we aan in Duluth, morgen een beetje gaan boodschappen.
Stom genoeg heb ik in juli mijn laarzen thuis gelaten. Môja, wie had nu gedacht
dat ik een tweede contract zou tekenen …
Enfin, klompjes zijn ook warm en warme sokken heb ik in Chicago al bij gekocht.
Ziezo, nu ga ik die brief afgeven of hij geraakt weer niet weg.
PS : Tina, ik denk dat ik u nog een telefoon moet betalen van uit Engeland (collect call).
|
