|
een paar losse herinneringen bij het eerste schip
Tekst 008 is de laatste over dat fameus allereerste schip, dus als ik nog
anekdotes wil vertellen over dat schip dan moet het nu gebeuren.
Op de foto in tekst 008 herkende ik zo'n beetje vanalles, maar niet direct duidelijk of precies.
Maar nu zijn er toch al een paar memories.
de beroepseer van Henri
Op de foto in tekst 008 ziet ge onderaan het kasteel (de bewoning)
vier rechthoekige patrijspoorten (ramen) naast mekaar. Daar was de keuken.
Er was ook een deur naar het achterdek en langs daar gingen de vuilbakken buiten.
Die deur staat links van de patrijspoorten, maar ze is niet duidelijk te zien,
ze wordt verborgen door de winch.
Bij die winch hoort een aantal andere halfhoge bouwsels, de bolders en fairleads,
om trossen en springs (metalen kabels) aan vast te maken.
Trossen en springs moeten het schip tegen de kaai houden.
Champignons noemde ik die half-hoge dingen toen.
Op een van die champignons had chef-kok Henri (de man van Yvonne) een lage houten krat met
perziken of abrikozen in de zon gezet. Hij wou ze nog wat laten rijpen om ze die avond of 's anderendaags als dessert te geven.
Ze waren rijp, maar ze waren nog niet echt tafelklaar, ze mochten nog wat zon hebben.
's Avonds stapt hij buiten om het kratje binnen te halen en van de 24 of 25 stuks die hij te zonnen gelegd had
lag er nog eentje. Als de rest was verdwenen in de monden van de mensen van deck.
Henri wou de vruchten kunnen serveren in prima staat -beroepsfierheid kan men zoiets noemen-
maar de matrozen namen genoegen met iets minder dan prima en
in het langskomen hadden een aantal van hen zich alvast bediend. Dubbel bediend, want
de perziken voor de officieren en de staff waren ook verdwenen.
We hoorden Henri van op het achterdek vloeken tot in de pantry, met gehuil van woede.
Ik begreep zijn colère toen niet helemaal -er was toch nog ander fruit beneden in de koelkamers-
maar ik voelde wel dat men het werk van een ander niet saboteert.
En ik snapte het zinnetje van Yvonne, dat ze gebruikte wanneer er volgens haar
iets ontoelaatbaars gebeurd was: "Amai, d'er is ooit voor minder gevochten geweest zenne …"
Als daarna nog iemand van de matrozen iets speciaals wou van de keuken zou die lang kunnen wachten
eer daar gevolg aan gegeven werd: morgen pannenkoeken als dessert? In Antwerpen! Eerder niet.
In Antwerpen had iedereen verlof voor een paar dagen, de shoregang kwam het werk doen,
dus 'pannenkoeken in Antwerpen' wou zeggen 'vergeet het'.
En of het schip naar Antwerpen ging was ook niet zeker. Dus, vergéét het. Er werden geen
speciale verzoekjes meer ingewilligd. Het bleef vrede tussen de keuken en de mess-matrozen,
maar het was wel gewapende vrede. Henri had het laatste woord, want híj was baas over de koekepannen.
En over alle andere potten en pannen. En over de voedselvoorraden. Een soort machtspositie dus hé.
Van die perziken hadden ze moeten afblijven …
druppels, waterspoor, gladheid en smos
Er was voor de officieren één enkele wasmachine voor de gewone kledij aan boord en die machine zwierde niet.
Het was een model met opstaande trommel waar onderin een pulsator die het water met de was deed bewegen.
Het ding deed me denken aan een wasmachine die we ooit thuis hadden in de jaren 60. Een wasmachine die niet zwiert.
De kleddernatte was moest overgebracht worden naar de zwierder en daar met kennis van zaken
verdeel worden in de trommel. De zwaarste stukken onderin langs de rand gelegd.
Er stond geen zwierder naast die overjaarse (nieuwe) wasmachine. Dat betekent dat de officieren
hun kleddernatte was in hun emmer mee naar hun cabine moesten nemen en daar in de douche ophangen.
De snuggersten onder hen wrongen hun was ter plaatse uit, propten hun was dan pas in de emmer en
brachten die zo naar boven. De minder snuggeren onder hen kledderden hun druipend wasje in hun emmer
en vroegen zich af waarom die was er niet in ging. Met druipende was in een druppelende emmer togen ze vervolgens
naar een verdiep hoger, naar hun cabine om daar dan de was op te hangen in de douche of te laten staan in de emmer
tot ze beseften dat ze geen propere kledij meer hadden. Navenant hun temperament. Of hun opvoeding.
Verbaast het u dat de grootste praatjesmakers aan tafel de grootste sloddervossen waren hun cabine ?
Nu stond die wasmachine in de toiletruimte op het maindeck -het gelijkvloers in woorden voor walmensen-
Om het gedruppel en het gelek op te vangen had ik een dweil bij die vermaledijde wasmachine gelegd
en ook een of twee aan de deur van de toiletruimte. Het onderhoud van die ruimte viel in mijn sector.
Op een dag kom ik er langs, iets voor 11h, ik was in de mess de tafels gaan dekken, en ik zie
een waterspoor in de alleyway. Geen druppels, maar een druipend, lekkend waterspoor.
Iemand had het niet nodig gevonden een emmer te gebruiken,
iemand was met zijn druipend wasgoed zo naar elders getogen.
Water in de bewoning wordt onmiddellijk opgekuist, daar zijn een aantal goede redenen voor.
'k Neem een emmer en een dweil en ik droog dat waterspoor, tot achter de hoek, de trap op,
weer een stuk alleyway, tot aan de deur van de 3de stuur. Die deur was dicht. Dicht?
Die had ik niet dicht gedaan want een deur moet men laten openstaan wanneer een cabine bediend is.
'Daarbinnen bekijk ik het morgen dan wel', zal ik gedacht hebben. En verder vroeg ik mij niks af.
Aan tafel vertel ik waarom ik zo laat ben. Yvonne vroeg waar dat waterspoor naartoe geleid had.
Naar de cabine van de 3de stuur. Waarschijnlijk voelde ze toen al nattigheid.
Jaa, ik weet het, waterspoor en nattigheid … het ligt teveel voor de hand hé.
Na de service spreek ik de 3de stuur daarover aan, dat men geen water morst in de gemeenschappelijke ruimtes,
kwestie van veiligheid en ook kwestie van properheid. Het larf ontkent in alle toonaarden dat hij het was.
's Anderendaags spreek ik daar de 1ste stuur over aan.
Bij die rederij was de 1ste stuur onze baas, er was geen chef steward meer wegens bezuinigingen.
De 1ste stuur was tegelijk ook de baas van de stuurlieden.
Wat doet de 1ste stuur? Hij trekt mijn woorden in twijfel.
De veiligheid en de properheid binnen de bewoning werden in het ongelijk gesteld.
Nu hoop ik dat het larf in privé een draai om de oren gekregen heeft van de 1ste stuur.
Sommige jonkies moeten echte leren wat leven in groep betekent.
'k Liep met mijn ziel onder mijn arm omdat mijn baas mijn woorden in twijfel getrokken had.
'k Vertelde de waarheid en toch werd ik niet geloofd? Die situatie deed sterk denken aan de nonnenschool.
Yvonne hielp mij uit mijn droom:
Om hoe laat had ik die watersmos gezien? Om 11h.
Naar welke cabine leidde die watersmos? Naar de cabine van de 3de stuur.
Wel, een 3de is van wacht op de brug van 08h tot 12 h. Hij had nóóit de brug mogen verlaten
voor het einde van zijn wacht. Die was zwaar in fout! Natúúrlijk liegt het manneke, en natuurlijk
kiest de 1ste voor zijn stuurman en niet voor iemand van bezem&dweil.
Ziezo, hiërarchie garandeerde dus ook geen ademruimte. Was dit occasioneel of was dit het systeem?
Wat bleef er dan over? Waar moest ik naartoe om een beetje rustig te kunnen leven. In peis en vree.
|
