1983-11-13, nog twee dagen en we zijn in Montoir weeral

Dag lieve mensen allemaal,

Er is griep aan boord – of zoiets. Neig tof : de bootsman, een matroos, (Adrien, ken ik nog van vroeger)
mijne collega ook. ’k Denk dat iedereen wel aan de beurt zal komen. Liefst niet allemaal tegelijk,
want dan loopt het boeltje hier in ’t honderd. Deze reis gaan er wééral vier man af, wééral nieuwe gezichten.
En de reis daarop wéér zo’n pak. Da’s elke keer aanpassen, da’s elke keer een pak werk,
nieuwe gewoontes, nieuwe routines, bref : tijdverlies. ’k Zit liefst voor langere tijd met hetzelfde volk.

        Er is niet elke keer zo’n groot verloop geweest hoor,
        het zal de periode van het jaar geweest zijn,
        de eindejaarsfeesten in zicht. En vanuit Montoir was het ook relatief goedkoop 
        om op eigen kosten af te monsteren, want de reis ging per bus.

We zouden dinsdag pas om 18h toekomen. Om te gaan boodschappen doen wordt dat dus noppes hé.
Daarom ga ik graag naar de States, zelfs als het schip maar 1 nacht tegen de kaai ligt
vindt ge daar nog supermarkts open. Dat komt soms heel goed van pas. Ga zoiets maar een zoeken in St. Naraire.
Dat is geen stad, dat is een kastje. ’k Ben er geweest en ’t was dicht. 

Vanuit Arzew heb ik een brief meegegeven met een manneke van Distrigaz. Hopelijk heeft hij die gepost.
Anders zit de brief nog in zijne schoofzak. Als ik de kans krijg, bel ik. Maar ik moet de telefoon vrij hebben
op een deftig uur hé, niet om 02h, putteke nacht.

Ah ja : 1 speciaal verzoek. Kunt ge voor mij ietske opnemen en opsturen? BISKAYA van James Last.
Enkel dat, de rest vul ik zelf wel op. Ik heb hier een cassetterecorder te leen. En binnen 14 dagen kan ik misschien
voor een appel en een ei een hele installatie overnemen. (nieuw ± 6000 fr, made in Singapore).
Wanneer ik afmonster verlap ik die dan weer. De klank is goed, maar ik zou het spul nooit mee naar huis willen brengen.
Ik denk niet dat iemand daar onderdelen voor heeft, en dan zit ne mens daar newaar. Dus voortverkopen hier aan boord

Waarom Biskaya? Awel, we varen 2 x per 14 dagen door de Golf van Biskaje en niemand heeft dat muziekske bij.
En dat op een ‘tram’ die zijn vaste lijn geeft door de Golf. Het woord tram hoort ge hier regelmatig.
De mensen hebben er een handje van weg om te zagen over alles en nog wat. Omdat dit een vaste lijn is met korte reizen
en weinig ‘wal-mogelijkheden’ wordt dit arme methaanschip gedegradeerd tot tram.
Ze zijn zot. Dit is een luxe-schip. Als we op anker liggen in Montoir en er is post in rue d’Anjou wordt er door het agentschap
een bootje gestuurd en krijgen we onze post nog vóór we naar Arzew vertrekken.
We hebben alle luxe aan boord, telefoon wanneer we tegen de kaai liggen, goed betaald + extra gevarenpremie (gas)
en dan zagen ze zich nog te pletter. ’k Heb al anders moeten varen zenne!
In 1981 2x bij Sealanes en vorig schip bij Nedloyd. Ze moesten blij zijn dat ze hiér mogen varen!
"Jamaar da’s toch geen varen hé …"
Neje, Perziche Golf met 38°C binnen en meer dan 60°C op de deckplaat, aan een gage van 8 povere uurkes per dag.
Is dat dan misschien váren?
Verder is het eten hier heel goed, fantastisch zelfs. CMB is de enige rederij die daar nog serieus geld in steekt.

’k Heb een shore-pass aangevraagd voor elke keer dat we in Arzew toekomen. Er zou daar zogezegd NIKS zijn, maar
ten eerste, dat bestaat niet ten tweede, wat noemen zij NIKS? Ik heb mij in Ubu Point (Brasil) en in Safaga (Egypt)
toch heel goed kunnen bezig houden met NIKS. Dus binnen 14 dagen gaat bibi daar zelf eens zien in Arzew.

        Die shore-pass is nooit toegekend, zodoende kan ik over Arzew niks vertellen. NIKS.

Die lichtmatroos (Didier heet het larf) begint serieus mijn botten uit te hangen. Ge kunt niet geloven hoe enerverend
het is, te werken met iemand die niet kan lezen. Regelmatig worden hier allerhande berichten uitgehangen,
op elk verdiep aan de deur van de lift, ín de lift, in elke mess en elke smokeroom.
Kortom, iemand die 3 stappen uit zijn kot doet moét wel op de hoogte zijn.
Zo hangt er bvb uit dat het om 15h30 veiligheidsoefening is voor heel de bemanning.
Binnen het kwartier weet heel de bemanning dat dan ook.

Komt meneer ons werkterrein binnen met zijn air van PDG die niet geïnformeerd geweest is door het personeel:
"Sèg! Het schijnt dat er hier oefening is deze namiddag!?!"
"Awel zie Didier, dat schijnt niet, dat ís. Dat hangt officieel uit, ondertekend door de capt en de 1^ste stuur
op notapapier van ’t schip."
Ofwel :
"Enneuh … wat eten wij hier vanmiddag?"
"Lees de menu hé jongen!"
Pas als het te laat is valt onze frank dat hij niet kan lezen. Precies of hij is gedeeltelijk blind.
Als de matrozen van wacht veranderen hangt dat ook overal uit.
Gaat meneer toch niet de verkeerde mannen wakker maken! Vandaag of morgen krijgt hij nog eens een pak rammel. 

Zo moest hij in ’t begin bij de 2^de stuur zijn die de safety doet (de stuurman die we in Lissabon moeten achterlaten hebben).
Didier vraagt waar hij die kan vinden. Ik zeg : op deck F, zijn naam staat op de deur.
Hij is daar grandioos te laat gekomen natuurlijk. Om 14h15 zie ik hem al terug op deck D lopen (da’s ons deck).
’k Vraag hem of hij al gedaan heeft met de oefening. Dat onnozelaarke antwoordt op een heel verongelijkte toon :
"Jamaar! Ik vind hem niet." Precies of de 2^de stuur zou zich gaan verbergen!
Bon, ik ga met hem mee, om te tonen waar het is. Ik stap eerst in de lift, hij staat het dichtst bij de toetsen.
Ik zeg: "Deck F." Zijn hand zweefde aarzelend over de toetsen en toen viel mijn frank dat hij
zelfs geen losse letter kan lezen. Er staat op die toetsen A-B-C-D-E-F-G. Dat zijn maar zeven letters.
Daar haalt hij geeneens de F tussen uit. We komen bij de 2^de stuur toe, die was al 20 minuten aan het wachten en
was niet goedgezind natuurlijk. Didier kreeg al direct een sigaar. Haalt hij het nog in zijn hoofd om te zeggen
dat hij hem (de 2^de) niet gevonden had. Ipv te zwijgen! Toen vloog de 2^de pas tegoei uit zijn krammen.
Hij wist ook niet dat de andere analfabeet is.

Ik heb al met een aantal folkloristische gevallen gevaren die goed zijn voor een verzameling apart.
Maar die mensen zijn zo geworden na een aantal jaren vaart (ikke binnenkort ook).
Den deze is pas 20 en is al een geval apart. Hij heeft een speciaal talent om de mensen voor het hoofd te stoten,
hun geduld op de proef te stellen, en als de situatie dan ontploft of de verstandhouding breekt, hangt hij de verongelijkte uit.

Ik ben opgelucht dat ik niet in het onderwijs sta. Stel u voor dat met een 20-tal van dat soort te maken krijgt.
Nee danku, dan liever pubers-op jaren gelijk de matrozen, of mijn officierkes, of de staff.
Die doen nog het zotst van al. Dit is de eerste keer dat ik een staff meemaak bij wie de sfeer aan tafel ontspannen is.
Gewoonlijk is ’t zo’n beetje op de rand van het neurotische, niet alle dagen, maar toch 4 dagen op de week.
Dan moet ge op de tippekes van uw tenen serveren en met hoofdletters spreken.
’t Zal hier ook wel eens botsen, maar dat gebeurt dan tenminste niet wanneer het personeel erbij is.
Gentlemen (tot hier toe). 

Onlangs heb ik gehoord dat wij de grootste methaantanker ter wereld zijn. Nu krult mijn neus en flapperen mijn oren
van pretentie natuurlijk. Ik vaar mee op een technologisch unicum! Tot zolang het een unicum blijft hè, misschien
loopt er binnen 10 minuten ergens ter wereld een grotere van stapel.

We zitten voor het ogenblik met 'portoegaaisje' zenders opgescheept. Geen fado natuurlijk. Wel Presley en
andere wereldwonderen zoals Tom Jones en Frank Sinatra. Couleur locale …
Morgen schrijf ik misschien verder en anders tot volgende brief of foon.

PS : denkt iemand aan mijn Belgische postzegels van 11fr aub en aan BISKAYA?