1984-01-21-zo – vanmorgen vertrokken uit Montoir

        Hier hoort een inlas, maar onze scanner is aan vervang toe. 
        Die aankoop is gepland voor een volgende expeditie naar de computerman. 
        De inlas is een memo-papiertje uit de ontvangen brief van mijn ouders.
       In afwachting doen we die inlas als volgt:

        "Dag m-ke, ik hoop dat het sjaaltje past bij een van uw 99 schorten. 
        De postzegels van 1fr volgen bij eerstvolgende brief of MC. Kus, moe en poe.”  

        99 schorten is overdreven hoor, het waren er maar 18. 
        ’k Had 10 geruite voorbinders voor de service aan tafel en 8 witte stofjassen met grote zakken 
        voor tijdens de poetsuren. In die grote zakken hield ik mijn eigen Vileda en mijn eigen werkhandschoenen,
        van het merk Marigold, de hobby-versie, de zwarte, dat waren dikste en de stevigste en daarmee 
        kon ik ook met zeer warm water werken. Zeer warm water heeft een aantal voordelen. 

        En op datzelfde papiertje staan in het rood een eindelijk een aantal lijnen van meneer mijn vader,
        in zijn typerend regelmatig mooi blokletterschrift, maar wel in het rood. In het rood nota bene! 

        “DAG MIMIE, DE BRIEVEN OF PAKJES ZIJN AL TOE, VOOR IK DE GELEGENHEID KRIJG ER IETS BIJ TE SCHRIJVEN. 
         MAAR DIT HEB IK WEER OPEN GESNEDEN. VOILÀ, NU HEB IK OOK MIJN ZEG EENS MOGEN ZEGGEN.
        IK HEB NOG EEN CASSETJE GEMAAKT MET MUZIEK v. CLAYDERMAN. UW MATROZEN ZULLEN DAT WEL TOF VINDEN.
         EEN VERRE GROET VAN PAPA.” 

         Waarom 'mijn' matrozen? Omdat ik met mijn 31,5 jaarkes de oudste van deck D was en knopen kon aannaaien, 
        troostwoorden bedenken na een boze brief van de moeder of van 't lief, vlekken uit kledij wegtoveren, 
        boodschappen van de wal meebrengen en muziek kopiëren. Zowat de oudste zus dus. 
        De bootsman was ouder, maar hij was een eenzaat, kwam 's avonds zijn kot niet uit. 
        Daar moet dan rekening mee gehouden worden.

Dag allemaal, 

Vivaldi doet hier van tirititi rititi taa en zo en het blauw sjaaltje hangt heel nonchalant over de leuning van mijn zetel.
niet omdat er geen plaats in de kast is, maar omdat het daar goed ligt. En daar moet dat blijven liggen tot
iedereen die langs geweest is gezegd heeft : hé, da’s mooi, is dat nieuw ? 

'Mijn' matrozen zullen Clayderman zeker oké vinden.
Didier heeft ook een dubbel cassette recorder gekocht. Deck D lijkt 's avonds een muziekmarkt :
er wordt hier muziek gewist, gekopieerd, omgewisseld en bestellingen beloofd tegen volgende donderdag 15h.
Rock & Roll staat nog altijd het hoogst gequoteerd. Daarna komt klassiek, dan reggae en van disco moet haast
niemand nog hebben. Verder een paar Waalse en Vlaamse streekzangers maar die zijn van nul waarde op de wisselmarkt.
De instrumentale nummers van Rum dan weer wel. Gek hè.
Ondertussen stapelen de was, het verstelwerk en de briefwisseling zich hier op natuurlijk. 

Zeg moe, 't is eigenlijk niet mooi van u hè dat ge de pakjes en brieven raprap dichtplakt vóór onze pa
de gelegenheid krijgt er iets bij te schrijven! Hij loopt nu al meer dan 3 maanden met die rode stift achter zijn oor,
klaar om elke gelegenheid te baat te nemen om ergens iets bij te schrijven en gij maar dichtplakken.
Sebiet begint hij van pure miserie op de muren te schrijven, of op de klanten hun hemd. Dat zie ik al gebeuren.
Met hun linkerhand trekt hij ze bij hun das rap efkes over de toonbank en dan schrijft hij iets op het hemd.
Daar wordt hij op den duur zo bedreven in dat de mensen het niet merken. Die denken dat ze gewoon efkes duizelig waren.
Héhé. En maar blijven schrijven hé. In 't rood dan nog wel.  

WSN vertelde dat uw handtas of portefeuille gepikt is uit de winkel.
Waar stond uw tas dan wel? Op de stoep? Vertel eens. 

Gisteren heb ik den ouwe doen werken. De stofzak die als bescherming rond de motor van de Nilfisk zit
moest nodig uitgeschud worden volgens hem (En met een schort volstof verder werken !?!) 

        Gewoonlijk deed ik dat jobke in mijn locker, in een papieren zak die ik rond mijn pols dicht hield.
        Maar die dag zou hij zich eens moeien met de huishouding. Waarschijnlijk had hij niet genoeg werk.

Ik kon dat zogezegd niet en toen heeft hij me buiten aan stuurboord getoond hoe het moest.
Daarna ik. Maar ik schudde niet hard genoeg (nee, natuurlijk niet!) en 't was niet naar zijn goesting zodat hij
dat jobke zelf verder afgewerkt heeft. Ik bleef binnen in de alleyway staan kijken of hij het wel goed deed
en hard genoeg schudde. Ineens zag hij mij staan en zijn frank viel dat híj vol stof hing.
Ik lachte nogal hard denk ik, want ik kreeg die zak bijna naar mijn hoofd. Met dat soort dingen brengen wij
op zee onze tijd door. In haven is teveel werk, dan hebben we geen tijd om mekaar den duvel aan te doen.

Maar aangezien ik hier de braafste aan boord ben heb ik een mooie kunstkalender gekregen van hem.
Een relatiegeschenk van Distrigaz voor de Algerijnen in Arzew, maar die kennen toch niks van het werk van Ter Borch. https://nl.wikipedia.org/wiki/Gerard_ter_Borch_(II) , Afbeeldingen van ter borch schilder ,
Weten die Algerijnen veel, die hebben veel liever kalenders van Lui of Playboy.
En daardoor heeft bibi een kalender van Ter Borch! 'k Zal hem meegeven met WSN.

Zo 1 kalender kost 500fr. Dus ge weet het, als ge uw gasrekening krijgt,
de relatiegeschenken van Distrigas staan daar ook in verwerkt hè. 

± 20h20 

Mijn horloge heeft het laten afweten en deze keer is het definitief, vrees ik. Hoe lang lopen quartz-batterijen eigenlijk?
En er zal wel zeepsop in geraakt zijn ook. Al goed dat ze ons hier wekken met de parlofoon. 

Ik heb me vastgekneld op de seat, tussen kussens en de rugleuningen van de zetels.
Van slapen zal niet veel in huis komen vannacht. Soms gaan we tot 25° uit de loodlijn, dat is voor mij een record. 

        In 2000 hebben LM en ik 26° meegemaakt, maar dat verhaal is voor later.

Lang leve de Golf van Biskaye. James Last is hier nog nooit geweest,
want dan had hij er zo geen kabbelend muziekje over geschreven.
De airco heb ik volledig opengedraaid of ik wordt zeeziek en tegen de kou heb ik mij in een deken gerold
gelijk een indiaan. Als schrijfplank dient de verpakking van Ter Borsch.
Patrijspoorten mogen we hier niet openzetten. Help, ik wil lucht! En 't is geen weer om een beetje buiten te gaan zitten.
't Is trouwens al stikdonker ook. Gelukkig dat dit schip af en toe eens rolt hé, anders had ik niks om over te zagen.
Dit is een PPG. Wat een PPG is vraagt ge best aan Laura, zij weet er alles van. 

        PPG is de Permanent Positieve Gedachte. Wij vonden de houding van de positivo’s toen al lachwekkend, want 
        alles positief bekijken, écht álles? Dat is niet realistisch, dus niet vol te houden. Laura was heel sterk in 
        verzinnen van situaties waarin de PPG absurd, of zelfs gevaarlijk wordt.

Zaterdag heb ik samen met WSN 2 dozijn oesters soldaat gemaakt. Hij moest van zijn 2^de dozijn maar de helft hebben.
De andere zes waren voor mij. Decadent hé.
Nu kan ik er weer voor een tijdje tegen. Ze zijn hier lekker en goedkoop (30FF/12) en vermits we
maar 1 keer in de maand aan de wal kunnen mocht het feest zijn.  1FF was toen 7BF 

1984-01-25 – 10h50

We zijn in Arzew. Deze brief moet sebiet mee met de mannen van Distrigas.
We hebben sinds Montoir twee passagiers aan boord.
- Mr VH, de havencommandant van Zeebrugge.
- Mr DP, ex-zeemacht, brandbeveiliging. 

Neig zenne, en die mannen mogen niks tekort komen hé. Die zitten hier wijn en cognac te zuipen op kosten van
de Belgische belastingbetaler want ze zijn officieel op 'studiereis'. Wat ze niet weten, (maar wij, 't personeel wel)
is dat de rederij hun barrekening zal doorrekenen aan Distrigas. Hou ulle gastrekening in 't oog hé mensen. 

Vanavond komt DP hier ne pot pakken. Hij heeft mij zo'n beetje geforceerd hem uit te nodigen.
De matrozen zijn al verwittigd, 't zal hier vanavond de zoete inval zijn. Wat denkt die pompier anders.
Ik wil hem wel vereren met mijn gezelschap maar er moet zuip zijn voor
mijn broerkes, mijn bodyguards, mijn kameraden. Hèhè.